Friday 23 December 2011

Χριστούγεννα εκτός Κύπρου

Προσπαθώ να οργανώσω το Χριστουγεννιάτικο μεσημεριάνο που θα κάμουμε δαμέ σπίτι μου με την Γιαπωνέζα συγκάτοικο μου. Βλέπω τη λίστα των καλεσμένων. Οι χώρες που εκπροσωπούνται είναι Γερμανία, Ταϊβάν, Κίνα, Τουρκία, Βουλγαρία, Ιαπωνία και Κύπρος (και οι δύο πλευρές - να μεν βάλω ΤΔΒΚ με εισαγωγικά ή χωρίς τζιαι να βουρούμε). 

Έχουμε πολλά ενδιαφέροντα πράματα να παίζουν. Πρώτο και καλύτερο είναι το τι θα φάμε, γιατί οι τρεις που του καλεσμένους είναι βίγκαν (που είναι το χορτοφάγοι πλην τα γαλακτοκομικά, το ψάρι, τα αυγά, ή ό,τι άλλο προϊόν περιέχει κάτι που έρκεται που ζώα, όπως ας πούμε το μέλι...). Δύο είναι χορτοφάγοι, εγώ είμαι ανένταχτη ,τζιαι οι άλλοι δύο είναι κλασσικοί ομνίβορους - κάτι που στην Κύπρο θα ονομάζαμε κανονικούς ανθρώπους.  


Το δεύτερο είναι το πολιτικό του πράματος. Ο Ο και η Ο που είναι Τούρκοι εχτές δεν μου απαντούσαν το τηλέφωνο γιατί όπως με ενημέρωσαν μετά ήταν κλεισμένοι σπίτι και εβλέπαν ον λάιν τις εξελίξεις στη Γαλία για τη απόφαση που θα έπαιρνε η γαλλική βουλή για το αν θα καθιστούσε την άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων ως τιμωρίσιμη πράξη (νομίζω με ένα χρόνο φυλακή).  O Ο. λαλεί ότι άλλο είναι να θεωρεί κάποιος ή ένα κράτος μια σειρά ιστορικών γεγονότων ως γενοκτονία (κάτι που η Γαλία έκαμε προ δεκαετίας νομίζω) και άλλο να καταδικάζει με φυλάκιση οποιοδήποτε εκφράζει την αντίθετη άποψη. Μπορώ να καταλάβω τι λαλεί. Φυσικά τζιαι τζείνος μπορεί να καταλάβει ότι οι πολιτικές συναλλαγές εδώκαν και πήραν στην Γαλλία του Σαρκοζί που θέλει πολλά τους αρμένικους ψήφους. Η απάντηση του Ερντογάν ήταν άμεση. Του Ο. ούτε ο Ερντογάν του αρέσκει όμως. Ο Ο. είναι του κόμματος του Ατατούρκ δηλαδή του Τσιαι Χε Ππε. Το ίδιο και η Ο. Αρέσκει τους ο Λιβανελλί, η Φαραντούρη και η Λεμάν Σαμ και ο Ο. που είναι αδέσμευτος για την ώρα θέλει να του έβρω φίλη που την Κύπρο, την Ελλάδα, ή την Τουρκία. Εξτέντετ πατριωτισμός.


Που την άλλη έχουμε την κοπέλλα που την Κίνα και το ζευγάρι που την Ταιβάν και την Γιαπωνέζα. Τωρά ξέρω ότι καλλίτερα να μεν ανοίξουμε θέμα για την ονομασία της Ταιβάν και όταν συστήσω τον Μ και της Τ στην Σ την Κινέζα απλά θα τους συστήσω με τα ονόματά τους και θα αφήσω πίσω τη χώρα (εγώ για κάποιο λόγο άμα συστήνω κάποιο βάλλω και τη χώρα μέσα). Η Γιαπωνέζα που είναι συγκάτοικος μου και την ξέρω καλά έχει την μόνιμη φοβία όταν βρεθούμαστε με την Σ την κινέζα ότι η τελευταία δεν θα την συμπαθήσει γιατί οι Γιαπωνέζοι εθερίσαν ειλικρινά κάμποσους κινέζους. Αν οι κινέζοι ήταν πιο λίοι μπορεί να είχαμε άλλο ένα φάντασμα γενοκτονίας να πλανάται στον αέρα. Όμως η Σ. είναι ένα αστέρι και απολαμβάνουμε πολλά να ακούμε τις διάφορες περιπέτειες στις οποίες μπαίνει δαμέ στην Αγγλία. Έχει και τον δικό της τρόπο να παρουσιάζει μερικά που τα πράματα που γίνουνται στη Κίνα.


Υπό άλλες συνθήκες θα είχαμε και το μέγα θέμα του να συνυπάρχουν σε ένα δωμάτιο ένας Τουρκοκύπριος με μια Ελληνοκύπρια. Αλλά πραγματικά δεν υπάρχει έτσι θέμα. 

Όπως και να'χει, νομίζω μια χαρά εννα τα έβρουμε. Τα Χριστούγεννα εξάλλου εν η γιορτή της ειρήνης και της αγάπης και του σεβασμού στις διάφορες πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις που μας εμάθαν και στο σχολείο (;) όπως και σεβασμού στα διάφορα dietary requirements . Φυσικά τούτο το τελευταίο μπορεί να το αναθεωρήσω αν αποτύχει ο βίγκαν μουσακκάς που σκέφτουμαι να κάμω.

Καλές γιορτές.

Monday 5 December 2011

Nach Deutschland

Ετέλιωσε το τρίμηνο. Είπα να μεν πάω Κύπρο και να κάτσω λίο δαμέ που κάμνει ησυχία τις διακοπές για λία τετ-α-τετ με την δουλειά μου. Αρκέψεν και η αντίστροφη μέτρηση για το διδακτορικό, τουλάχιστον όσον αφορά τον χρόνο και τα λεφτά της υποτροφίας που δεν μπορούν να μου καλύψουν άλλον ολόκληρο χρόνο. 

Εδούλεψα λίο να κάμω οικονομίες. Υπολόγισα'τα λίο, 13 τουτόριαλς: επήραν μου από 7-10 ώρες το καθένα (αλλά ας βάλουμε 7). 13 Χ 7 έχουμε 91 ώρες. Αν επληρώνουμουν 6 λίρες την ώρα που είναι ποσό ελάχιστο πάνω που τον κατώτατο μισθό, έχω να παίρνω 546 λίρες. Τώρα να δούμε.

Έννεν τζιαι άσχημα αλλά δεν είναι και οικονομία, αν σκεφτείς ότι τόσο είναι το ενοίκιο και οι λοαρκασμοί για ένα μήνα. Κι επειδή είδα ότι δεν θα με πάρει ένα χρόνο τούτο το εισόδημα είπα να πάω διακοπές. Έτσι φεύγω για Γερμανία μεθαύριο. Ανυπομονώ. 

Η Γερμανία είναι θκυο αππιθκιές τόπος τελικά - και δει το Αμβούργο που είναι ο προορισμός μου. Μόνο οι Βρυξέλλες και το Παρίσι είναι πιο προσβάσιμες επειδή το γιούροσταρ είναι ένα θαύμα. Για κάποιο λόγο σε όσους Γερμανούς λαλώ ότι θα πάω Αμβούργο ούλλοι ενθουσιάζονται και λαλούν μου τα καλλίτερα. Ούλλοι εκτός που τζείνη την κυρία που γνώρισα σε ένα πάρτυ το Σάββατο που ήταν που την ανατολική Γερμανία. Επρόσεξα πως οι ανατολικογερμανοί κάμνουν τούτον τον διαχωρισμό πιο συχνά που τους δυτικογερμανούς. Ήμουν λίο ενήμερη ότι ο διαχωρισμός ακόμα υπάρχει αλλά επειδή ο παραπάνω κόσμος που γνωρίζω εν που την δυτική Γερμανία, εν έτυχε να το συζητήσω μαζί τους πολλά. Εν το συναφέρνουν τζιαι οι ίδιοι...

Πάντως ανατολική ή δυτική Γερμανία ευτυχώς τα Χριστούγεννα κάμνουν lebkuchen που δαμέ λαλούν τα τζίντζερ κούκις αν και δεν έχουν τζίντζερ μέσα. Τα lebkuchen αρέσκουν μου πολλά τζιαι είμαι χαρούμενη που δεν εγνωρίσαν σύνορα γιατί ετοίμασεν'τα τζιαι η ανατολικογερμανίδα στο πάρτυ που έλεα πριν τζιαι έφαα. Νομίζω είναι τα δεύτερα πιο ωραία Χριστουγεννιάτικα εδέσματα μετά που τζείνα τα  μπισκοτούθκια με τις κάμποσες τις στρώσεις που κάμνουν στην Τσεχία και που δεν ξέρω το όνομα τους. Αυτά πραγματικά είναι απίστευτα. 

Πίσω στην Γερμανία λοιπόν, μετά που θκυο χρόνια, μετά που τζείνο το πανέμορφο ταξίδι στο ιστορικό Βερολίνο. Γερμανία. Μια χώρα που ακόμα δεν αποφάσισα αν μου αρέσκει, ίσως γιατί επήα σε πολλά διαφορετικά κομμάθκια της, ίσως γιατί όταν ήμουν 13 και επήα για πρώτη φορά Γερμανία έδωσεν μου η φίλη μου που ήταν πασ'τα 17 της να θκιαβάσω το βιβλίο, Κριστιάνε Χ. 13, πόρνη και τοξικομανής που εδιαδραματίζετουν στην Γερμανία και δεν εμπορούσα με να κλείσω μάτι τις νύχτες με να να σταματήσω να θκιαβάζω το βιβλίο...Ε και έφταιξεν η χώρα γιατί εσχημάτισα εγώ ο ρόκολος συνειρμούς μεσ'το νου μου που έρκουνταν (όπως αρέσκει των συνειρμών) τις νύχτες. Μετά έπρεπε να ξαναπάω Γερμανία 4-5 φορές και επέρασεν μου η φοβία λίο σε σημείο που ήθελα να σπουδάσω τζιαμαί. Τούτον το τελευταίον έμεινε ανεκπλήρωτη επιθυμία και από τότε απλά επισκέπτομαι την Γερμανία με διάφορες ιδιότητες αλλά τελευταίως μόνο σαν τουριστάς, ιδιότητα που ξεκινώ να συμπαθώ.  

Monday 14 November 2011

Σε μένα...ποττέ!

Πολλοί που μας νομίζουμε πως είμαστε γρουσούζηες και ότι όλα πέφτουν πάνω μας. Ότι είμαστε οι συτζιά του Μαύρου ένα πράμα. Παρ'ολ'αυτά δεν ξέρω κανένα που την γενιά μου που όσο γρουσούτζης τζιαι να νομίζει ότι ένι θα πίστευκε ποττέ ότι θα του συνέβαιναν πιο μεγάλα κακά που τα γνωστά (προσωπικά) κακά που συμβαίνουν λίο πολλά (ας είμαστε δίκαιοι) σε ούλλους μας.

Ακούεις ας πούμε πως έγινε τσουνάμι στην Ιαπωνία και πως ένας αντιδραστήρας στην Φουκουσίμα τα έπαιξε και πως η ραδιενέργεια (μαζί με άλλα καλά) είναι κοντά- είναι κίνδυνος θάνατος. Ακούεις το, λυπάσαι αλλά πάεις πάρακατω. Η Ιαπωνία εξάλλου εν στην άλλη άκρη της γης, άμαν ξημερώνει τζιαμαί στην Κύπρο κάμνει μεσάνυχτα ας πούμε. 'Νταξει εν μεγάλο κακό αλλα εν μακριά, δεν μας τζίζει. 

Έχει καμιά-δυο δεκαετίες ακούμε για γκλόπαλ γουόρμινγκ αλλά δεν είναι κάτι το απτό όσο περιγραφικά κι ας προσπαθούν να μας το εξηγήσουν. Μπορείς να κατανοήσεις ότι θα κάμει κακό σε ΚΑΠΟΙΑ φάση αλλά δεν μπορείς να φανταστείς ότι εννά σε κτυπήσει εσένα τα γέρημα. Αφού θέλει χρόνια η γη να γίνει κεντρική θέρμανση και οι ωκεανοί να μας σιεπάσουν. 

Ακούεις για εμφύλιο στην Ελλάδα πριν χρόνια, κάποιοι τον εζήσαν, η γενιά μου όμως όχι. Πολλοί που μας, εκατεβαίναμε στην αμερικάνικη πρεσβεία για την επέτειο του πολυτεχνείου όλο σεβασμό και δέος γι αυτούς που έπεσαν αλλά και πάλι η δικτατορία ήταν κακό και πέρασε...Δεν είναι δυνατόν να ξανάρθει - δεν είανι δυνατό να μας λάχει εμάς.

Το ίδιο για το πραξικόπημα, το ίδιο για την εισβολή, το ίδιο (περίπου) και για τις δικοινοτικές διαταραχές (εξάλλου τωρά ελύσαμεν το πρόβλημα με την λογική του στάτους κβο επ' αορίστου - που με άλλα λόγια σημαίνει τζείνοι ποδά τζιαι εμείς ποτζεί). Το ίδιο τζιαι για των κυπρίων την μετανάστευση (γιατί ναι κάποτε υπήρξαμε τζιαι εμείς μετανάστες). Ήταν κακά που εγίναν, τζιαι επεράσαν. Δεν είναι δυνατόν να επαναληφθούν - αλοίμονο να μην μαθαίνουμε που τα λάθη μας ας πούμε (!!).

Το ίδιο τζιαι με τον φασισμό, τζιαι τον αντισημιτισμό. Δηλαδή δεν μπορεί, εσκέφτουμουν τουλάχιστον εγώ (να μεν παίρνω ούλλη μου τη γενιά στο λαιμό μου), να έχει κάποιον οποιδήποτε που να θέλει να περάσει τα ίδια - που να θωρεί το παραμικρό καλό στο ναζισμό. Συνεπώς ο ναζισμός ανήκει στην ιστορία, έτσι; Αρα πάει τζιαι τούτος, επέρασε - δεν είναι δυνατόν να τον ξαναβιώσουμε... (!)

Ε, το ίδιο τζιαι με τις οικονομικές τες κρίσεις. Ακούεις για τα μεγάλα κραχ, για κάτι χώρες που εκυρήξαν πτώχευση και που την μια μέρα στην άλλη εχάσαν τα πάντα (βλ. Αργεντινή), για κάτι φτώσιες, για κάτι ταλαιπωρίες τελοσπάντων και λες οκ ρε κουμπάρει, είχεν ανθρώπους που εζήσαν άσχημα αλλά τα κραχ και οι πτωχεύσεις ανήκουν σε άλλη εποχή...

Ε, έτο τωρά που μας επέσαν ούλλα μαζί.

Εν αλήθκεια δύσκολο να πάρουμε μπρος τωρά που βλέπουμε την ιστορία να μας ξαναχτυπά την πόρτα. Εν αλήθκεια δύσκολο σαν γενιά της πολυτέλειας να δεχτούμε μόνο την ιδέα ότι μπορεί σύντομα να πρέπει να φκούμε που τη βόλη μας. Εν αλήθκεια τζιαι σχεδόν δικαιολογημένα δύσκολο το ότι ακόμα και να θέλουμε να αντιδράσουμε, δεν ξέρουμε πως, δεν ξέρουμε γιατί και δεν ξέρουμε και τι αν αντιπροτείνουμε. 

Πάντως το μόνο σίουρο είναι ότι ναι εγλιτώσαμε που κάμποσες δυσκολίες ως τωρά αλλά μπορεί να ήρθε σιγά-σιγά η ώρα μας. Είμαστε παράξενη γενιά τζιαι εν τζιαι το τι έχουμε στα σιέρκα μας παράξενο. Έχουμε τη δύναμη της γνώσης ή την δύναμη της πρόσβασης στη γνώση - αλλά έχουμε τζιαι την αδυναμία της πρόσβασης σε ότι σκουπιδο-πληροφορία φανταστείς. Έχουμε τεχνολογία που πριν 50-60 χρόνια ήταν σχεδόν ασύλληπτη, άλλο είναι αυτή ένα όπλο που μπορεί να σου γυρίσει μπούμεραγκ αν δεν ξέρεις πως να το χειριστείς.

Είμαστε σε εκείνη τη γνωστή φάση που η επιλογή του να θέλεις να δραπετεύσεις με κάθε τρόπο (μιλώ για το escapism) φατσάρει τόσο ελκυστική που αν κάτσεις να την σκεφτείς θα σε τρομάξει. Και κάτσε τώρα να νικήσεις τον εαυτό σου για να μπορέσεις να νικήσεις και το σύστημα. Γιατί αλήθκεια εν δύσκολο να τα βάλεις με τον οποιοδήποτε (και πόσο μάλλον το σύστημα) αν με τον ευατό σου ακόμα ειρήνη δεν ήβρες.

Sunday 23 October 2011

Άλλες μάχες. Δύσκολες.

Παρασκευή απόγευμα:

Τις βλέπω άλλως πως τη νύχτα, ευάλωτες αλλά και τρανές για να μπορέσουν να κουβαλήσουν τους εαυτούς τους ως τον τόπο που γίνεται η συνάντηση. Το πρωί τις έχω στα μαθήματά μου. Όχι τα ίδια άτομα, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τα ίδια άτομα όμως. Το πρωί τα άτομα που τη νύχτα είναι τόσο ευάλωτα βάζουν την καλή τους μάσκα και βγαίνουν έξω. Είναι τώρα οι μορφές που ξέρουν οι γονείς τους, οι προσωπικότητες που αναμένεται από αυτές να είναι: δυναμικές, επικοινωνιακές, έξυπνες, ευαίσθητες και τα γνωστά. Περιττό να πω ότι αν δεν μπορούν να φορέσουν τις καλές τους προσωπικότητες δεν βγαίνουν γυμνές. Απλά δεν βγαίνουν. Κλειδώνονται. Μας έλεγαν ψες πόσο εδώ περνά απαρατήρητο εως εάν να είναι φυσιολογικό το να μην βγαίνει κάποιος από το δωμάτιο του για μια βδομάδα συνεχόμενη. Ή πόσο εύκολο είναι να κρύψεις την απουσία λέγοντας ότι είχες εργασίες. Είναι απόλυτα φυσιολογικό, είναι σχεδόν απόλυτα πρέπον.


Σήμερα το πρωί στο μάθημα σκεφτόμουν τις κοπέλλες της προηγούμενης νύχτας σκεφτόμενη σε ποιο μάθημα θα βρίσκονται αυτές.  Σκεφτόμενη τι θα σκέφτουνται οι ίδιες. Θα έμπαιναν μήπως στον ειρμό εκείνων των σκέψεων που τις αποτρέπουν από το να σκεφτούν τα διάφορα που τις ταλανίζουν; Ή μήπως το μυαλό δεν θα είναι εκεί και θα είναι στα γνωστά υπόλοιπα; Βλέπω τις δικές μου φοιτήτριες. Τις έφερα από τις 9 το πρωί για το μάθημα. Εγώ ψες κοιμήθηκα στις μιά για να ξυπνήσω στις έξι να ξαναδιαβάσω τις εργασίες τους. Έτσι είναι τα ψάρια όπως εμένα - προσεχτικά. Οι ίδιες μάλλον δεν ήταν συνηθισμένες στο πρωινό ξύπνημα αν και καμία δεν αντέδρασε όταν το πρότεινα. Μάλλον δεν ήταν πρέπον (να αντιδράσουν). Η κοπέλλα στα αριστερά μου δεν ήταν καθόλου ομιλητική - ήξερε ότι η εργασία της κάπου εξώκυλε, το έβλεπε και μες τα αρκετά διπλωματικά σχόλια μου πάνω στην εργασία. Κάποιες φορές εκοίταζε προς τα πάνω και την ένιωθα. Νομίζω ως το τέλος ήταν καλύτερα. Ένιωσε ανακουφισμένη που δεν έπιασα μια μια τις εργασίες και να πηαίννω, όπως έκαμνε ο καθηγητής των αγγλικών μου με τις εκθέσεις (τι τραυματική εμπειρία...). Δεν θα το'καμνα ούτως η άλλως. Ξέρω έντα ανταγωνισμός πέφτει αναμεταξύ τους - έννεν ανάγκη να τον εντείνουμε άσκοπα. Η κοπέλλα της οποίας την εργασία βρήκα την καλύτερη (χωρίς να της το πω) έδειχνε ευδιάθετη μες τη νύστα της. Η άλλη κοπέλλα καθόταν απέναντι μου. Τι δύσκολη θέση η απέναντι! Θα δω που θα επιλέξει να κάτσει την άλλη φορά.


Το μάθημα ετέλιωσε αλλά ακόμη σκέφτομαι τις κοπέλλες από τη συνάντηση χθες. Δεν ήταν η πρώτη συνάντηση στην οποία πήγαινα. Έτρεχα groups ως trained facilitator όλη τη χρονιά πέρυσι, αλλά καμιά συνάντηση δεν ήταν όπως αυτή. Η μοναδικότητα αυτής της συνάντησης βρισκόταν στο ότι όλες οι κοπέλλες ήταν καινούριες. Ως συνήθως δεν έχουμε μόνο καινούριες κοπέλλες, έχουμε και παλιές (κηφήνες σχεδόν). Αυτές οι τελευταίες μπορούν να διευκολύνουν τη συνάντηση αλλά μπορούν και να εμποδίσουν πολλές δυναμικές της. Πάντως το σίγουρο είναι ότι τους αρέσει να μιλούν και πολλές φορές στην προσπάθεια τους να υποδεχτούν τις νέες προσθήκες στην ομάδα γίνονται λίο συγκεντρωτικές και κάπως επιβάλλουν και την ατζέντα. Χθες η συνάντηση άρχισε πολύ δειλά, αλλά μετά το πρώτο 15 λεπτο η συζήτηση πήρε στροφές και είδαμε μπροστά μας να εκτυλίσσονται τα πράματα πολύ διαφορετικά απ' ότι τα είχαμε δει άλλοτε.


Είναι αξιο-σημείωτο το πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι όχι τόσο σε διαφορετικά στάδια της διαταραχής (αν θέλουμε να την ονομάσουμε έτσι) αλλά στο πιο στάδιο βρίσκονται σε σχέση με τη θεραπεία. Οι παλιές κοπέλλες στο γκρουπ έχουν περάσει από πολλή θεραπεία. Κάποια αναγκαστική και κάποια γιατί αυτές την επέλεξαν. Αυτές οι κοπέλλες με την πολλή τριβή με την θεραπεία εμένα μου φαίνονται πιο κυνικές, κουρασμένες από την επαναληψιμότητα, οι κουβέντες τους είναι πολύ φιλτραρισμένες και θεραπευτικά σωστές. Είναι σχετικά λειτουργικές, αλλά έχουν σκαμπανευάσματα. Υποθέτω έχουν λίους περισσότερους μηχανισμούς να φκαίνουν που τα κάτω τους, χωρίς αυτό να εγγυείται ότι δεν θα ξαναπάρουν την κατηφόρα. Εκείνες τις μέρες που πιάννουν πάτο είναι που φαίνεται πως αποφασίζουν πως μια χαρά ζουν με το πρόβλημά τους και ' σ' όποιον αρέσουμε' kind of thing και έρχονται στο γκρουπ και σου κάμνουν τη ζωή ποδήλατο.


Οι καινούριες τόσο στη διαταραχή όσο και στη θεραπεία ή τουλάχιστον στη συζήτηση τους προβλήματος, είναι διαφορετικές. Οι κοπέλλες αυτές είναι σε μια φάση που προσπαθούν από την μια να μειώσουν τη σημασία του προβλήματός τους για να μην τρομάξουν οι ίδιες, ή για να μην παραδεχθούν ότι χρειάζονται βοήθεια, ή για να μην 'ανησυχήσουν τους άλλους' όπως λεν,  αλλά από την άλλη όταν ανακαλύπτουν πως και οι άλλες κοπέλλες περνούν παρόμοια βγάζουν κάμποσα στη φόρα (αυτο-τραυματισμούς, ιδεασμούς αυτοκτονίας, τέθκοια). Η παραδοχή που σίγουρα κάμνουν όλες πάντως είναι μία. Η μοναξία τους. Όλες οι κοπέλλες λένε το ίδιο πράμα, ότι νιώθουν υπερβολικά μόνες. Μόνες σε ένα περιβάλλον που τρομάζει και τον πιο γενναίο...

Από την άλλη τις βλεπεις φρέσκες, περήφανες όπως είπαν που τα κατάφεραν να φτάσουν ως εδώ, φοβισμένες για το ύστερα, αλλά και αποφασισμένες να τα καταφέρουν. Προσπαθώ να τις φανταστώ τριτοετείς όπως τις σημερινές μου φοιτήτριες. Ξέρω άτομα που εγκατέλειψαν στην πορεία. Ξέρω άτομα που τα κατάφεραν, όπως την κοπέλλα που δημιούργησε τον θεσμό αυτών των ομάδων στήριξης. Σκέφτομαι τις κοπέλλες τις χθεσινής νύχτα. Θα τα καταφέρουν;

 Το ελπίζω.

Wednesday 12 October 2011

Το κυπριακό society

Ξανά περιμένουμε τις θερμάνσεις να ανάψουν στο τμήμα. Εντωμεταξύ ήρθαν οι καινούριοι φοιτητές και οι καθηγητές ψάχνουν να βρουν τζείνους που θα τους δημιουργήσουν προβλήματα να τους πιάσουν που κοντά τωρά που εν αρχή. Αυτό ονομάζεται προακτίβιτι και το μαθαίνεις με την εμπειρία. Εμένα τούτη η δεξιότητα μου λείφκεται παντελώς και δεν ξέρω αν θα την αποκτήσω με την εμπειρία, αλλά τέλοσπαντων δεν είναι  με τούτο που ήθελα να ασχοληθώ.

Για τους νέους φοιτητές οργανώνονται και τα διαφορα fairs που η ελληνική μετάφραση τα θέλει να είναι πανηγύρια (και δεν διαφέρουν και πολύ). Σε ένα από τα οργανωμένα πανηγύρια έτυχε να συμμετέχω κι εγώ με το κυπριακό society. Τωρά η φάση με το society είναι γενικά ενδιαφέρουσα, γιατί αυτό έχει από τον καιρό που δημιουργήθηκε παλεύκει να έβρει δύο πράματα: 1) ταυτότητα και 2) μέλη. Ένα κυπριακό society στο εξωτερικό μπορεί να είναι προέκταση ή απλά παράρτημε του ελληνικού society, μπορεί να είναι ελληνοκυπριακό society  ή κυπριακό society  με την έννοια του ελληνοκυπριακού (βλ. όλοι οι Κύπριοι είναι Ελληνοκύπριοι), και σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να είναι και πραγματικά κυπριακό society  (βλ. όποιος νιώθει Κύπριος, μέσα. ΑΣ ΕΊΝΑΙ και Τουρκοκύπριος...). Ναι. 

Επίσης, η ομάδα των Κυπριών που αποφασίζει να αποσκιρτήσει από την ελληνική κοινότητα μπορεί να το κάνει για διάφορους λόγους που κυμαίνονται από το 'δεν πάω τους καλαμαράες - οι κυπραίοι κάμνουν καλλύτερα GREEK parties' στο 'καλά ρε φίλε, αφού είμαστε ανεξάρτητη χώρα και για να δημιουργήσουμε μια στέγη και για τους όσους νιώθουν Κύπριοι, μέσα και οι Τουρκοκύπριοι, γιατί δεν πάμε χωριστά και οι συνεργασίες τόσο με το Ελληνικό όσο και με το Τουρκικό society να είναι ευπρόσδεκτες'... Επειδή το κυπριακό society δαμέ ιδρύθηκε κυρίως για τον δεύτερο λόγο εγώ είπα να δώσω το παρόν μου έχοντας υπόψη και το επιχείρημα ότι τα societies είναι αντίδοτο στη πολιτικοποίηση. Αυτό το επιχείρημα το έχουν κυρίως οι οργανωμένες φοιτητικές πολιτικές παρατάξεις.


Τωρά, παρόλο που το society ιδρύθηκε για συγκεκριμένους λόγους, την ταυτότητα του ακόμα να την έβρει και πιθανώς αυτό να οφείλεται στο ότι αυτό παρέμεινε σχετικά ανενεργό και στο ότι ακριβώς επειδή δεν βρεθήκαν τα άτομα να αναλάβουν events έμεινε το society  να συν-διοργανώνει εκδηλώσεις με το Ελληνικό society. Επίσης οι εκδηλώσεις έχουν μόνο κοινωνικό χαρακτήρα και είναι φάση χαιχούι άρα που ήσουν πούποτε. Την χρονιά που πέρασε όμως εκάμαμεν νομίζω φιλότιμη προσπάθεια και μια-δύο εκδηλώσεις επήαν καλά. Πολλά καλά. Αυτοί που επαρεβρέθηκαν όμως δεν ήταν τόσο πολύ κυπριοι φοιτητές, αλλά ξένοι και κυρίως Τούρκοι έχω να πω. Οι Κύπριοι...τίποτε σπουδαίο. Αποτέλεσμα, να έχουμε το τελευταίο διάστημα παράπονα από τα παsh μέλη μας ότι εν κανεί που υπολειτουργούμε δεν κάμνουμε τον κόπο να συμμετέχουμε και στα πιο μεγάλα must events της χρονιάς. Αυτό το event ήταν το annual pre-GREEK party που διοργανώθηκε στο πιο stylish club της πρωτεύουσας (έγραφε η πρόσκληση).


Στραβά αρμενίσαμε με στραβό καράβι και ποιος τα μπαλώνει.


Ήταν να φάω που πάνω μου. Άκου τωρά. Είχαμεν' τα στο λύκειο, τους κουλάτους της κουβέντας που επιάναν μίζες να διοργανώνουν σχολικά πάρτυ στο φάκτορι άλλως βιβέντι και τωρά εμεταφέρθηκε το κακό και σε πανεπιστημιακό επίπεδο!


Κι έτσι το θέμα της ταυτότητας γίνεται ακόμα πιο πολύπλοκο. Γιατί εκτός από το ποιοι είμαστε είναι και το τι θέλουμε να κάνουμε, τι χαρακτήρα έχουμε. Αν δεν είμαστε κομματική παράταξη σημαίνει ότι είμαστε απολιτικοποίητοι;  Αν δεν οργανώνουμε GREEK parties δεν έχουμε λόγω ύπαρξης; Κι αν εγώ έχω διαφορετική άποψη από σένα ως προς το ποια είναι η ταυτότητά μας, τότε τι κάμνουμε; Εγώ σου είπα έλα κοντά. Ανάλαβε τι θέλεις να αναλάβεις και φέρ'το εις πέρας. Και την ατζέντα μας ας την ορίσουμε από κοινού γιατί δεν θέλω να σου επιβάλλω τι για μένα είναι κυπριακό, ποιος για μένα είναι Κυπραίος, ή ποια για μένα είναι η εκδήλωση που αξίζει τον κόπο. Αλλά έλα κοντά, γιατί από μακριά και όντας αμέτοχοι, ούλλοι κρίνουν μια χαρά.

Saturday 24 September 2011

Τα τρίβια της έρευνας

Έκλεισα 2 βδομάδες Κύπρο. Δεν ήξερα τι να περιμένω να συναντήσω τούτη τη φορά. Άκουσα πως ο τόπος είναι ένα δράμα και ήρθα να το δω. Ήρθα να πάρω και δεδομένα - και γι' αυτά δεν ήξερα πάλι τι να περιμένω. 


Ήρθα και βρήκα τον ήλιο να λάμπει χωρίς διακοπές και μπορεί να με τύφλωσε, αλλά εμένα μου άρεσε η Κύπρος όπως μου αρέσκει πάντα. Και ίσως πιο πολύ ακόμα μου άρεσε η έρευνα. Γιατί τζιαμαί γνωρίζεις τζιαι κόσμο - τζιαι αρέσκει μου να γνωρίζω κόσμο τζιαι προπαντός αρέσκει μου να ακούω τι έχουν να πουν. 


Έχει 3-4 χρόνια τωρά παίρνω δεδομένα από κύπριους φοιτητές, πιο πολλά φοιτήτριες δηλαδή. Εγώ κάποτε συναρπάζουμαι με εκείνα που δεν μετρώ, με εκείνα που δεν ενδιαφέρουν τους επόπτες μου ούτε και κανέναν άλλο μπορεί αλλά εν τζείνα τα πράματα που μου δίνουν τις ιδέες για την ερμηνεία των όσων βρίσκω αλλά και για τον σχεδιασμό άλλων ερευνών.  Τούντην συνήθεια που έχω να επενδύω στα μη απτά στα μη ποσοστικοποιημένα την πληρώνω αραιά και που αλλά ακόμα δεν πείστηκα να σταματήσω κι ας κάμνουν και λάθος πολλές φορές οι παρατηρήσεις μου...


Εγνώρισα 41 άτομα που ήρθαν να με βοηθήσουν. 
  •  Οι 7 είπαν μου πως βαρκούνται την Κύπρο και τη ζωή γενικότερα.
  •  Οι μισοί είχαν μια ιδέα τι θέλουν να κάμουν στο μέλλον αλλά δεν ήταν κατενθουσιασμένοι. Η κλασσική τους απάντηση ήταν 'έτο, κανένα μάστερ αν έβρουμε ή κάτι τέθκοιο'.
  •  Τους άλλους μισούς είτε δεν τους ρώτησα ή ήταν στα πρώτα έτη, αλλά δεν θυμάμαι κανένα να μου είπε με ενθουσιασμό ότι ΤΟΥΤΟ εννα κάμω και το προσμένω. Μια φλού κατάσταση που λέμε και στα..κυπριακά.  
  • Είχε 5-6 που πήγαν εράσμους και ήταν κατενθουσιασμένοι. Τούτοι βουρούν τωρά να καλύψουν τα μαθήματα που είτε δεν τα περάσαν ή δεν τους τα αναγνωρίζουν, αλλά δεν είναι φυρμένοι του άγχους, άι τόντ θίνκ. Είναι τόσο μαγεμένοι από την εμπειρία που φαίνονται να έχουν αποθέματα ενέργειας για να τα βγάλουν πέρα με τις μετα-εράσμους δυσκολίες. Η κουβέντα με το εράσμους εντωμεταξύ εν ενδιαφερούσα. Τους κύπριους φοιτητές (που σπουδάζουν Κύπρο) είδαν και έπαθαν να τους στείλουν εράσμους, και είδαν και' παθαν να τους κάμουν να αλληλεπιδράσουν με φοιτητές εράσμους στην Κύπρο. Ερασμικοί που γνώρισα πριν 5 χρόνια στο Πανεπιστήμιο Κύπρου ήταν λίο σιοκαρισμένοι με το πόσο κλειστοί ήταν οι Κυπραίοι. Τωρά αλλάσσουν λίο τα πράματα ως προς το Εράσμους και τους Ερασμικούς. 
  • Συγγνώμη για το ρατσιστικό, αλλά οι πιο αγχωμένοι φοιτητές/τριες ήταν δασκάλες και οι λιγότερο οι τουρκολόγοι. Μια κοπέλλα μπήκε μέσα με βιβλίο της Ελίφ Σαφάκ στα Τουρκικά. Ή ίδια είχε περάσει ένα διάστημα Κων/πολη. Μετά την εμπειρία μου στην Πόλη δεν εχρειάζουμουν πολλά για να πειστώ ότι ήταν υπέροχη εμπειρία. (Να μεν πω εγώ είμαι ακόμα αχάπαρη στα Τούρκικα. Ο καημένος ο ορετμενίμ - δάσκαλος μου- εχούμιζεν με κιόλας). 
  • Με το πέρας της έρευνας τζείνοι που μείνισκαν πίσω να συζητήσουν πάνω στην έρευνα ήταν ως επί τω πλείστω, άντρες. Οι κοπέλλες φαίνονταν να ενδιαφέρονταν λιγότερο για την έρευνα τζιαι περισσότερο για το ότι είχε να κάνει με πληροφορίες που μπορούσαν να αντλήσουν από μένα, π.χ.για μάστερ, διδακτορικά κοκ. 
  • Όλοι πλην ενός ήταν στην ώρα τους!! Όσοι θα αργούσαν ενημέρωναν - το βρήκα τρομερό.
  • Η συμμετοχή όπως πάντα ήταν κατά βάσει εθελοντική. Αλλά τζείνο που λειτουργεί και με σώζει κάθε φορά είναι τούτη η απίστευτη κοινωνική δικτύωση στην Κύπρο και η τάση που ακόμα έχει ο κυπραίος να βοηθά ακόμα τζιαι χωρίς αντάλλαγματα.
Έχω κι άλλα αλλά καλύτερα να τα κρατήσω για την ώρα - τουλάχιστον μέχρι να δω και τα απτά, τα καταγεγραμμένα, τα...δεδομένα. Τουλάχιστον μέχρι να ξαναδώ τους φίλους μου τα p values και μπούμε και πάλι στο χορό.

Friday 9 September 2011

Τα αντίο (και πάλι).

Ήταν δύσκολες μέρες οι τελευταίες. Μερικώς γιατί ήταν όντως δύσκολες και μερικώς γιατί είμαι εγώ λίο βλάκας. Βλάκας γιατί μερικές φορές αντρέπουμαι να ζητώ βοήθεια. Θυμούμαι όταν εταξίδευκα παλιά, τόσο πολλά αντρέπουμουν να σταματήσω κάποιον που μου φαίνετουν βιαστικός/ή (και σε πολυάσχολα μέρη δεν έχει κανένα που να μην φαίνεται βιαστικός/ή)  που προτιμούσα να χάσω λεωφορείο, τρένο, στάση κοκ και μετά να βουρώ. Αυτή η πελλάρα τωρά συνεχίζεται. Όχι στον ίδιο βαθμό, αλλά μια δόση την διατηρούμε. 

Βλάκας γιατί δεν φυλάω τα πράματα μου καλά και τις προάλλες εκατέληξα ν' αλλάσσω κλειδαριές στο σπίτι γιατί δεν μπορούσα να βρω τα κλειδιά μου και πείστηκα ότι τα άφησα πάνω στην έξω πλευρά της πόρτας (πράγμα που δεν παραλείπω να κάνω) και κάποιος τα έπιασε. 

Βλάκας γιατί όταν τρώω μόνη μου αποβλακώνουμαι και μεινίσκω και κοιτάζω κάτι για πολλή ώρα με αποτέλεσμα να βρίσκω τα δήθεν κλεμμένα κλειδιά.

Βλάκας γιατί όταν βλέπω τα δήθεν κλεμμένα κλειδιά στη σχισμή του καναπέ συνεχίζω να τρώω γιατί δεν παίρνω στροφές ή απλά αρνούμαι να το πιστέψω.

Βλάκας γιατί την προηγουμένη της σημαντικότατης προφορικής μου εξέτασης και ούσα αρκετά αγχωμένη άνοιξα ημίsh να διαβάσω εφημερίδα της Κύπρου μας. Τα μαύρα μας τα τα χάλια εδιάβασα και δεν το άντεξα. Άτε τωρά ποιος διαβάζει εφημερίδα για να πάρει θάρρος!

Αλλά όπως είπα, ήταν και αντικειμενικά δύσκολες τούτες οι μέρες. Δύσκολες λόγω φόρτου, δύσκολες λόγω αναταράξεων με την νεαρή μου την επόπτρια που είναι μιτσιά και ψάρι αλλά είναι πανέξυπνη δαίμονας. Παρόλες τις αναταραχές είμαι χαρούμενη που την ήβρα και που την έχω onboard (που λαλούμε άμαν δεν ξέρουμε την ελληνική λέξη). Τι ενδιαφέρουσες πάντως είναι τούτες οι δυναμικές μεταξύ εποπτών και εποπτευόμενων. Ακόμα με εκπλήσσουν κι ας είμαι αρκετό καιρό στον χώρο (των εποπτευόμενων).

Δύσκολες γιατί επάλευκα πάλε με το SPSS με το οποίο μας έχει δέσει μια κάποια σχέση που κάποτε γίνεται σαδομαζοχιστική και εξού επικίνδυνη. Τα τελευταία αγχωμένα τετ-α-τετ που είχαμε πάντως δεν θα με πτοήσουν από το να φτιάξω τη σχέση μας και πάλι γιατί είμαι αποφασισμένη να την κάνω να δουλέψει, SPSS.

Δύσκολες μέρες γιατί στην Αγγλία τουλάχιστον εσκοτείνιασε. Άρχισαν και οι μέρες να μικραίνουν και το φθινόπωρο μπήκε από τον Αύγουστο. Την Τρίτη είδα το πρώτο εντελώς γυμνό δέντρο. Εμένα πανικοβάλει με λίο ο χειμώνας (αν και μετά μου αρέσει και αυτός, ιδίως όταν τελειώνει). Εφόρησα και το σακάκι μου τις προάλλες και έπιασεν με η κατάθλιψη γιατί να φορήσω σακάκι Σεπτέμβρη καιρό και γιατί να πρέπει να ανάψουμε μίνι χίτερ στο γραφείο και γιατί ο ήλιος να μην μας λέει ένα γεια και γιατί το ένα και γιατί το άλλο. Τέλοσπαντων πελλάρες. 

Αλλά αφού με ξέρω και ξέρω πως οι παραπάνω λόγοι, ναι ισχύουν αλλά οι μέρες που περάσαν ήταν προπάντων δύσκολες γιατί είναι τούτη η περίοδος μεσ' τον χρόνο που κόσμος που αγαπούμε και μάλλον μας αγαπούν φεύγει (να πάρει). Και φεύγουν και δεν ξέρεις και που παν γιατί τα μέλλοντα είναι αβέβαια. Άλλοτε συναρπαστικά και άλλοτε τρομοκρατικά αβέβαια, αλλά ως επί τω πλείστων, απλά αβέβαια. Αυτή είναι η μάστιγα των ιντερνάτιοναλ στούτεντς των λεγόμενων. Έρχονται και φεύγουν. Και φεύγουν. Και φεύγουμε όλοι δηλαδή...

Δύσκολη φάση τούτη η μετάβαση που την φούσκα στον έξω κόσμο που συνοδεύεται και με τον αποχαιρετισμό άλλοτε μόνιμο και άλλοτε προσωρινό πολύ μα πολύ αγαπημένων ατόμων. Τα αντίο, τα αντίο που πέσαν και πάλι.

Monday 8 August 2011

Η νεολαία της Κύπρου...αλλάζει (;)

Θωρώ τα 3 πεντόλιρα μεσ' το τσεντί μου και σκέφτομαι αν είναι ώρα να χαλάσω ένα. Θωρώ και το τελευταίο μίνι στέιτμεντ που την τράπεζα που μου θυμίζει ότι δεν έχω πολλά πεντόλιρα. Όχι δεν επτώχευσα, ούτε με κτύπησε ιδίατερη κρίση εξάλλου ζω στη φοιτητική φούσκα που λίγο επηρεάζεται από το πως έκλεισαν τα χρηματιστήρια της Ευρώπης και της Ασίας χθες ή αν η Αμερική επήε διαβάθμιση σύμφωνα με τους Standard & Poor's. Καμία ιδιαίτερη κρίση - απλά η υποτροφία γι΄ακόμη μια φορά αργεί γιατί παίζουν' μου τους δύσκολους γιατί δεν επέρασα την προφορική μου εξέταση ακόμα. Που να' ξεραν; Είναι και η σπιτονοικοκυρά που θέλει δύο ενοίκια για τον μήνα Σεπτέμβριο κι ας είναι ευκατάστατη solicitor & partner (και σκ..λλα).

Το χάλασα το πεντόλιρο, ήθελα να ΄γορασω χότ τσιόκολεϊτ γιατί δαμέ εν κρυάδα. Μετά από το χούμους, τα κουπέπια και την παττίχα που έφαα για γεύμα ακόμα πεινώ και ακόμα κρυώνω. Γι αυτό αποφάσισα να γοράσω χότ τσόκολειτ γιατί δαμέ σβήνουν τις θερμάνσεις από τον Μάη μέχρι τον Αύγουστο για εξοικονόμιση ενέργειας κι ας μην έχει καεί καμιά ηλεκτροπαραγωγική τους βάση.

Στην πορεία είδα τον Ι. τον φιλανδό που δουλεύκει στο γραφείο δίπλα μου. Ο Ι. εν που τζείνους τους ανθρώπους που μιλούν άμα πρέπει, μιλούν λίο και μιλούν για να σου πουν κάτι που εθκιάβασαν, κάτι που είδαν, κάτι που έζησαν που τους έκανε εντύπωση. Εν λίο κόσμο του γιατί εν πολλά χάι τεκ. Εν σαμπώς τζιαι ήρθε που άλλον, πιο ήρεμον πλανήτη. Πολλοί Σκανδιναβοί αφήκαν' με με την ίδια εντύπωση. Ε, και μετά θωρείς τον Άντερς Μπρέιβικ, τον μουσουλμάνο που εξελίχθηκε σε χριστιανό νορβηγό, που εφκήκε κι αυτός που αλλόν πλανήτη (που το αμφιβάλλω - εν γέννημα θρέμμα του δικού μας κόσμου τούτος ο τύπος) λένε- αλλά σίουρα όχι τον πλανήτη του Ι. 

Μετά σαν έπινα το χότ τσιόκολεϊτ μου εθκιάβασα λίον εφημερίδα. Έπεσε το μάτι μου σε μια στήλη όπου εκφραζόταν η άποψη ότι η νεολαία της Κύπρου επιτέλους ξύπνησε -ότι τώρα έχει άποψη, διεκδικά, τιμωρεί, κρίνει...Δεν είμαι Κύπρο- δεν ηξέρω. Αλλά το αμφιβάλλω. Δείξε μου το νεολαίο που άλλαξε και πες μου τι άλλαξε και πες μου για πόσο...

Συνεχίζω να σκέφτουμαι για τη νεολαία της Κύπρου,. Αλλάξε; Δεν ξέρω. Εκτός που μερικές νούσιμες κουβέντες που νέους, τ' άλλα που εθκιάβασα που νέους ήταν τα αναμασημένα, τώρα εκφραζόμενα με πιο πολύ σθένος και αρνητικό συναίσθημα που θα το αποκαλούσα όχι αγανάκτηση αλλά μίσος. Εμαράζωσα κάμποσο τις τελευταίες βδομάδες να διαβάζω νέα που την Κύπρο και που τον κόσμο. 

Θωρώ τες 4.5 λίρες που μου έμειναν μετά τη αγορά της ζεστής σοκολάτας. Όχι, δεν είμαι σε κρίση αλλά προσέχω πολλά. Επειδή τα λεφτά δεν εφυτρώσαν πασ' τα δέντρα (που λαλεί τζιαι η μια συγκάτοικος) τζιαι τωρά νιώθω το. Ζω και σ' ένα σπίτι που η άλλη συγκάτοικος είναι Γιαπωνέζα και δεν μπορεί να δει μπουκιά φαγιού να πετάσσεται ή ενέργεια να πηαίννει χαμένη. Τωρά έμαθα να αφήνω και τα μαλλιά μου να στεγνώνουν μόνα τους χωρίς να χρησιμοποιώ συνέχεια το πιστολάκι, και να μην χρησιμοποιώ προϊόντα που έχουν μέσα τοξικά. Έτσι τωρά φυλάω λεφτά για να ' γοράζω αποσμητικό χωρίς αλουμίνιουμ και απορρυπαντικό φιλικό προς το περιβάλλον. Έμαθα να στουππώνω την μαείρισσα όταν βράζει το φαί και να κλείνω το σουίτς άμαν εν χρειάζουμε άλλο την πρίζα. Εμάθαν' μου τα δηλαδή.

Ναι, υποθέτω έχει κόσμο που αλλάζει (δεν είναι για μένα που μιλώ). Αλλά για τη νεολαία της Κύπρου δεν ξέρω. Γιατί μιλούμε για αλλαγή δαμέ - όχι για αντίδραση. Για αλλαγή που θέλει προσπάθεια και χρόνο και εγκρατεια και σκέψη και υπομονή και πίστη, και δύναμη και θέληση και τούτα ούλλα που δεν είναι εύκολα και που σίγουρα δεν σταματούν στην αγανάκτηση. 


Friday 15 July 2011

Όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά

Τζιαμαί που την μια μέρα ερωτούσα τους ελλαδίτες γνωστούς για το πως πάει η κατάσταση και μου έλεγαν 'χάλια', την άλλη μαθαίνω από γνωστό για το περιστατικό στο Ζύγι. 

Ώσπου να θκιαβάσω τα γεγονότα είδα ότι όλα εκτυλίσσονταν πολύ γρήγορα. Ο κόσμος αντιδρά, πολύ αναμενόμενα, με συναισθήματα που κυμαίνονται ως προς την έντασή τους και ως προς το πως εκφράζονται. Οι γνωστοί ήβραν την ευκαιρία της ζωής τους να πουν τζείνα που ήθελαν να πουν τζιαι να νιώθουν το δίκαιο με το μέρους τους. Δεν έχω ακούσει από τις οικογένειες των ανθρώπων που εχάθηκαν, αλλά υποθέτω πως εν πόνος που εν  μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Εν παράξενο όταν η μάζα που ξεσηκώνεται εν τόσο πολυσχιδής. Ανθρώποι με το ίδιο αίτημα ένα περίπου αλλά πολλά διαφορετικές προσεγγίσεις τζιαι κίνητρα.

 Άκουσα το διάγγελμα του προέδρου - ήταν αμυντικό. Μεσ' τα σχόλια ήταν ότι δεν υπήρχε εκ μέρους του προέδρου απολογία. Εν αλήθκεια εν υπήρχε. Ο ίδιος είπε πως την θεώρησε δεδομένη. Εν δύσκολη πολλά η θέση του. Απορώ πόση επιρροή έχει ένας αριστερός πρόεδρος μεσ' την εθνική φρουρά. Δεν τον απαλλάσσω που καμιάν ευθύνη με τούτο που λαλώ, απλά πραγματικά δεν ξέρω τι συνθήκες επικρατούν τζιαμαί.

Άκουσα και για την άλλη εκδοχή, ότι η έκρηξη στα φορτία ήταν προβοκατόρικη ενέργεια. Δυσκολεύκουμαι να το πιστέψω. Αν ειν' αλήθκεια, δεν ξέρω τι που τα θκυο εν χειρότερο: η ανικανότητα αποτελεσματικής αντιμετώπισης προβλημάτων (που κάποιοι την λεν και ανευθυνότητα) ή μια θεληματικά κακή πράξη που στέλνει την Κύπρο σε δεκαετίες 60 και 70. Υποθέτω ότι εν μέρει τα θκυο εν αλληλένδετα. Η Κύπρος της δεκαετίας του 60 και του 70 δεν εγιατρεύτηκε ποττέ και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε.

Εν αλήθκεια δύσκολη η κατάσταση. Εμένα εκάμεν' με πραγματικά να σκεφτώ ότι εν ώρα να κάτσουμε και να σκεφτούμε πολλά καλά για: α) τον εαυτό μας (εγώ σαν άνθρωπος τι κάμνω; - είμαι υπεύθυνος; μπορούν οι άλλοι να με εμπιστεύκουνται; έχω τις τάσεις να είμαι ένας που τζείνουs που λαλούν 'αφησ' το ως παρακάτω;) β) τα πιστεύω μας (αν δεν υποστηρίζω τούντο σύστημα, τι υποστηρίζω;) και γ) τις πράξεις μας (αν δεν μ'αρέσκουν τα κακώς έχοντα, τι κάμνω για τζείνα...). Πολλές φορές καποιοι αποθαρρύνονται που το ' πράξουν' γιατί το σύστημα εν αβοήθητο τζιαι διεφθαρμένο τζιαι δεν αλλάσσει. Αλλά εγώ νομίζω ότι εν πολλές φορές που έχουμε την ευκαιρία να έρθουμε αντιμέτωποι με τούντην νοσηρότητα τζιαι απορώ πόσοι που μας σε καθαρά τωρά προσωπικό επίεπδο έχουν τα κότσια να πουν όχι εγώ δεν θα πάρω αλλά σου προτείνω αυτό.

Εν πολλά καλό που ζητούμε να αλλάξει η Κύπρος. Αλλά εκτός που την πάνω προς τα κάτω αλλαγή που ζητούμε εν καλό νομίζω να μεν ξεχνούμε ότι πολλές φορές η αλλαγή μπορεί να επέλθει και ανίστροφα.


Thursday 16 June 2011

Τα παιδιά της γειτονιάς μου


Ένα πράγμα που νιώθω ότι μου λείπει εδώ είναι το αίσθημα της γειτονιάς. Τζείνη η ανεμελιά, η ασφάλεια, τζιαι η ζεστασιά που φέρνει μαζί της η γειτονιά. Τωρά κοινωνιολογικά δεν θα κάτσω να το αναλύσω. Μια πολύ πρακτική αιτία όμως είναι ότι εδώ ο ήλιος είναι σπάνιος και γειτονιά χωρίς ήλιο δεν γίνεται. Μια δεύτερη αιτία είναι πως εδώ έχει κόσμο που δεν ανέχεται να παίζουν μάππα έξω που το σπίτι του και κολλούν πόξω που τα σπίθκια τους τζιαι ταμπέλλα άπαξ τζιαι φκουν οι ίδιοι να κάμουν την παρατήρηση. Α! Έχει και μια τρίτη αιτία. Εδώ δεν έχει αλάνες (ούτε αλανιάρηδες). Έχει πολιτισμένα πάρκα όπου παίζεις πολιτισμένη μάππα και όχι πελλάρες με τα χώματα.



Υπάρχουν όμως πάντα οι φωτεινές εξαιρέσεις κι αυτή την βδομάδα ήταν δύο. 1. Το παναϋρι της γειτονιάς και 2. Τα παιδιά της γειτονιάς. Το παναϋρι της γειτονιάς ήταν εντάξει. Δεν είχε καζαντί, ούτε σιουσιούκκους, ούτε σίταρο, ούτε παμπάτζι. Τα δύο τελευταία σκέφτουμαι να τα εντάξω του χρόνου και είμαι σίγουρη ότι θα κάνουν θραύση. Αλλά όπως και να'χει ήταν μια σύναξη. Είχε διάφορους: από σκουλαρικάες που επουλούσαν μασκαραλλικούθκια μέχρι τον άντρα της σπιτονοικοκυράς μας με το κουστουμούδιν του και τα μπαλονάκια του που εδιαφήμιζε το κέντρο υγείας του. Είχε και φαί. Αλλά τα γνωστά: ασιατικά και μεσογειακά (στα τελευταία βασικά εντάσσονται τα φαλάφελ, το χούμους, και η σαλάτα ταμπούλι). Αυτά. Αλλά όπως είπα, ήταν μια χαλαρή σύναξη που ελάμβανε χώρα σε 2 δρόμους τις γειτονιάς μας. Ήβραμε τζιαι γνωστούς.



Μεσ' τους γνωστούς μας ήταν και τα παιδιά της γειτονιάς. Δύο είναι τα παιδιά της γειτονιάς. Ένα παλλικαρούδιν και μια παλλικαρούδα. Μάλλον αδέρφια. Εμείς ξέρουμε το παλλικαρούδιν δηλαδή αλλά στο παναϋρι εγνωρίσαμεν και την αφελφή. Τούτον τον μιτσή είδαμεν' τον για πρώτη φορά να είναι ανάμεσα στα άλογα στο λιβάδι δαμέ δίπλα (ναι, έχουμε λιβάδι δαμέ δίπλα). Εβάσταν μιαν μπουκάλαν νερόν όφκερην τζιαι το άλογο επροσπαθούσε να πιει που μέσα το καημένο και δεν έβρισκε νερό. Τον μιτσή δεν εφαίνετουν να τον επολυαπασχολούσε αυτό που εβασάνιζε το άλογο (το οποίο άλογο εκατάληξε να γλύφει το στούπωμα της μπουκάλας για να βρει νερό). Ο μιτσής ήταν πραγματικά περικυκλωμένος που άλογα και ήταν άνετος (έως αδιάφορος). Επήαμεν κοντά του. Μας τα εσύστησε. Άνετος. Είπεν μας δυο τρία πράματα. Δεν εκάμναν ούλλα νόημα. Δεν εμίλαν τζιαι πολλά. Αλλά άρεσκεν του που είμασταν τζιαμαί, ήταν φανερό. 



Που τζείνη την μέρα τον μιτσή θωρώ τον παντού μεσ' τη γειτονιά. Κατ' ακρίβεια προ-μιτσή τη γειτονιά δεν την ελαλούσα γειτονιά. Κάθεται πάσ' τους καλάθους των αχρήστων με τους άστεγους του δρόμου, πιάννει κουβέντα με τους πελάτες των εστιατορίων και των μπαρ κατά μήκος του κεντρικού δρόμου, ήταν φυσικά παρών στον παναϋρι.. .και τον βρίσκει κανείς αρκετά τακτικά μαζί με τα άλογα που τους έδωσε ονόματα και είναι γι αυτό δικά του. Φιγούρα γραφική, που με 'κανε να νιώσω ξανά εκείνο το αίσθημα της γειτονιάς: ζεστασιά, ασφάλεια, και προπαντός ανεμελιά.

Saturday 21 May 2011

Δώσ' μου

Ξέρετε τα TED talks; Τα συστήνω. Πρόκειται για ανθρώπους που μοιράζονται τις ιδέες τους, την δουλειά τους, την γνώση τους με άλλους ανθρώπους.Πρόσφατα άκουσα κάποια γνωστή μου να περιγράφει τα TED talks ως very motivational speeches. Και συνεχίζει:  μπορείς να τα δεις όταν νιώθεις άσχημα, όταν θέλεις ένα σπρώξιμο, ένα κίνητρο, μια έμπνευση. Δεν θα διαφωνούσα... (νομίζω).

Πριν κάποιους μήνες εγνώρισα ένα παιδί που ετέλειωνε το διδακτορικό τους πάνω στο Political Philosophy (είπα να μεν το πω στα ελληνικά να μεν πω καμιά πατάτα). Είπαμε να δούμε μια ταινία και είπε μου έχει μπόλικες. Πάμε να δούμε ταινία και ντάξει τα γούστα μας δεν ετσιαττίσαν ακριβώς. Είχε ταινίες όπως το Remember the Titans κοκ. Βασικά κλασσικές αμερικάνικες κατά βάσει ταινίες, όπου ο πρωταγωνιστής ως συνήθως αθλητής υπερβαίνει όλα τα εμπόδια και στο τέλος θριαμβεύει. Δεν είναι ότι δεν είδα αυτές τις ταινίες. Αντιθέτως. ΚΑΙ  τις είδα ΚΑΙ συγκινήθηκα και όλα. Τον ρώτησα γιατί προτιμά αυτές τις ταινίες και μου είπε κάτι για την ηθικότητά τους που δεν το πολυκατάλαβα και ότι είναι ταινίες που σου δίνουν κίνητρο, που σου δίνουν δύναμη, που σε κάμνουν να σφίγγεις την γροθιά για να πας παρακάτω. Δεν θα διαφωνούσα.. (νομίζω).

Πρόσφατα έστειλα ένα βιβλίο του Irvin Yalom σε μια φίλη μου. Ο Γιαλομ μ'αρεσει, όπως μ' αρέσει και ο Φρόμμ και όπως μ' αρέσουν και οι ιδέες κι άλλων νεοφροϋδικών. Η φίλη μου διάβασε τον Γιάλομ και ένιωσε κάτι σαν επιφοίτηση (μου είπε) και αποφάσισε να παραγγείλει ακόμα 2 Γιάλομ και 2 Φρόμμ. Δεν θα της έλεγα να μην το κάνει (νομίζω..).

Ένα παιδί που ήρθε να μας επισκευτεί σπίτι, εμπήκε μέσα με το άι-ποτ ακόμα μεσ' τα αυτιά του. Τον ρώτησα τι μουσική ακούει και μου είπε ότι απλά άκουγε ένα pod cast. Τον ρώτησα τι και μου είπε πως ήταν μια ομιλία από έναν τύπο που εγώ δεν ξέρω και που είναι μορφή σε έναν τομέα τελοσπάντων.

Η συγκάτοικος μου εδώ μου έλεγε πριν μερικούς μήνες ότι δυστυχώς εδώ δεν έχει βρει το άτομο που να την εμπνεύσει. A person to look up to and be inspired by. Μετά όταν επέθανε η Κάρεν (δες προηγούμενο ποστ) εφρίκαρε με τη συνειδητοποίηση ότι η Κάρεν ήταν ένας άνθρωπος που ενέπνευσε κι αυτήν ανάμεσα σε άλλους αλλά όπως και να΄χει.Δεν διαφωνώ ούτε και με το να ψάξει κανείς να βρει το ίνδαλμά του, μια φιγούρα που να τον/ την εμπνέει. Ξέρω αρκετούς νέους αθηλτές που το αγαπημένο τους βιβλίο ήταν το it's not about the bike: my trip back to life του Lance Armstrong (ποδηλάτης που εκέρδιζε το Tour De France βίρρα και μετά εκέρδισε και τον καρκίνο).

Αυτό που με κάνει όμως να νιώθω όλο και πιο άβολα είναι η σχέση που έχουμε με τα...ινδάλματά μας, με τις ταινίες, τα βιβλία, τα ποστ-καστς, τα TED talks, ή με οτιδήποτε/ οποιονδήποτε νιώθουμε ότι έχει κάτι να μας δώσει be it σπρώξιμο, έμπνευση, ιδέες, νόημα, στη ζωή μας. Είναι που νιώθω ότι όλοι/α τους για μας ανήκουν στο ράφι της ' αυτο-βοήθειας' και τους/τα επιστρατεύουμε για να μας σώσουν.
Είναι που νιώθω μέσα σε όλη αυτή την φάση ότι και με αυτό γινόμαστε άπληστοι καταναλωτές. Θέλουμε να πάρουμε, θέλουμε να μας δώσουν, να μας διδάξουν, να μας πάρουν από το χεράκι και να μας πάρουν παρακάτω. 

Βλέπουμε TED talks όλη μέρα όταν δεν μπορούμε να δουλέψουμε. Αγοράζουμε ακόμα 4 βιβλία να δούμε τι έχουν να μας πουν- να μας δώσουν. Ψάχνουμε τον άνθρωπο κλειδί για να τον ινδαλματοποιήσουμε... Και νομίζω ότι αυτό που είναι πιο απογοητευτικό όσο περνά ο καιρός είναι το ότι η 'επιφοίτηση' ή ότι κι αν λέγεται αυτή η μεγαλειώδης στιγμή γίνεται όλο και πιο βραχυπρόθεσμη. Ότι βρίσκεις τον εαυτό σου να ψάχνει απεγνωσμένα για περισσότερα ή περισσότερους. Να θέλει περισσότερα.

Κλείνω με άλλη μια φίλη μου που πήγε πρόσφατα σε ένα σεμινάριο για να μάθει για τα κοινωνικά δίκτυα και πιο συγκεκριμένα για το πως να μεγιστοποιήσει τα ωφέλη που έχουν να δώσουν τα κοινωνικά δίκτυα. Όταν την ρώτησα πως τα επήε μου είπε με μεγάλη έκπληξη πως ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που ένιωσε πως έμαθε ήταν ότι σε ένα επιτυχυμένο δίκτυο ο καθένας είναι ενεργός κρίκος δεν πρέπει να περιμένει μόνο να πάρει αλλά και να δώσει. Αυτο το ΄να δώσει' δεν της είχε περάσει καθόλου από το μυαλό. Παράξενο; Μπορεί και όχι.

Friday 22 April 2011

Στην Κάρεν Χάρισσον

Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στην Κάρεν Χάρισσον, την πρώτη γυναίκα οδηγό τρένων στην Αγγλία, την πρώτη γυναίκα που υπήρξε ηγέτης συντεχνίας, της αριστερής συντεχνίας οδηγών τρένων Ηνωμένου Βασίλειου. Η γυναίκα της οποίας το όνομα έδωσαν σε ένα από τα τρένα (ή έναν σταθμό δεν θυμάμαι) στην τότε Σοβιετική Ένωση. Η Κάρεν Χάρισσον, η πρώτη γυναίκα οδηγός τρένων στο Ηνωμένο Βασίλειο, που ήταν και κομμουνίστρια.


Εν δύσκολο να βάλει κανείς σε λέξεις τα τόσα που σκέφτεται για έναν άνθρωπο που έφυγε. Ιδιαίτερα αν αυτός ο άνθρωπος έζησε μια ζωή που κάποτε σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να την έγραφε κάτω. Μα τέτοιοι άνθρωποι τέτοια ματαιοδοξία την έχουν γραμμένη.. Αντί να κάτσει να γράψει κάτω τη ζωή της έκατσε στα 48 της στα θρανία και τις αίθουσες για να γίνει δικηγόρος (barrister) άλλο ανδροκρατούμενο με ταξικούς περιορισμούς επάγγελμα στην Αγγλία...Ήθελε λέει να δουλέψει πάνω στο εργατικό δίκαιο - ήθελε να βοηθήσει τους συνοδοιπόρους τζιαι ούλλους τους φτωχούς εργοδοτούμενους των οποίων εργασιακά αλλά ακόμα και ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται. 


Της είχε μείνει ένας μήνας και μας άφησε. Ας μείνει αιώνια ζωντανή στις μνήμες, στις αξίες και στις πράξεις μας. 

Saturday 19 March 2011

The big Vs the gentle

Έγραψα πριν λίο καιρό για τον κυνισμό της πιο νέας γενιάς και σκεφτόμουν ότι δεν λείπει καθόλου από τη δική μου την γενιά. Γιατί όμως τόσος κυνισμός; Και έτσι για να εξηγούμαι, δεν μιλώ για τους Κύπριους απαραίτητα, σχεδόν καθόλου για τους Κύπριους για να είμαι ειλικρινής. 

Μιλώ για την γενιά την γεννημένη την δεκαετία του ογδόντα σε χώρες με ευμάρεια. Ναι, μπαίνει μέσα και η Κύπρος ανεξάρτητα από το πόσο αληθινή εν η ευμάρεια μας. Μιλώ για την γενιά που άρχισε να ψάχνει την ταυτότητά της, όταν η Ευρώπη εμεταλλάσετουν που ΕΟΚ και κατ' εξοχήν οικονομικός συνεταιρισμός στην Ευρώπη που ξέρουμε σήμερα (που πάλι είναι κατ' εξοχήν οικονομικός συνεταιρισμός, αλλά με κάποια σημαντικά έξτρα). Είμαστε η γενιά που άρχισε να ψάχνεται όταν η μεσαία τάξη σε πολλές χώρες άρχισε να απολαμβάνει τα καλά της μπουρζουαζίας, έστω κι αν αυτά ήταν απομιμίσεις, όπως οι απομιμίσεις ντόλτσε καμπάνα, όπως οι σέκοντ χάντ μερσεντές κοκ. Είμαστε αναμφίβολα η γενιά του διαδικτύου, του σκάιπ , του φέισμπουκ, των μπλογκς κοκ. Είμαστε η γενιά που χρησιμοποίησε λαίμαργα ότι της δόθηκε. Είμαστε μια γενιά σπουδασμένη, με πρόσβαση στην γνώση και στην πληροφόρηση ακόμα και την λογοκριμένη. Είμαστε η γενιά των ποτένσιαλς, η γενιά της κοινωνίας των πολιτών, των μη κυβερνητικών οργανισμών. Είμαστε όμως και η γενιά της ' ανυπαρξίας προβλημάτων' αλλά και της κατάθλιψης, της ανορεξίας, της κοινωνικής αγχώδους διαταραχής...

Είμαστε όμως και η γενιά η ορκισμένη ν' αλλάξει τον κόσμο, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς πως, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς γιατί και χωρίς να έχουμε την ανάγκη πολλές φορές να αλλάξουμε κάτι, αφού με πεινούμε, με διψούμε, με έχουμε καμιά άλλη ανάγκη από τις πρώτες (ανάγκες) ακάλυπτη. Γιατί, γιατί να θέλει να επαναστατήσει κανένας χωρίς αιτία; Ίσως επειδή δεν είμαστε ευτιχισμένοι; Ίσως γιατί θέλουμε να δώσουμε πίσω στον κόσμο και δεν ξέρουμε πως; Διερωτούμαι αν είναι γι αυτό που κάμποσοι από μας επιλέγουμε να πάμε στην πιο εξωτική - 'τριτοκοσμική' χώρα, για να...δώσουμε. Εκεί όπου το δόσιμο είναι ξεκάθαρη υπόθεση - εκεί όπου νιώθουμε πιο εύκολα την απήχηση της δραστηριότητας και ακόμα καλύτερα της...ύπαρξής μας. 

Είμαστε η 'άπλειστη΄ γενιά των μεγάλων πραγμάτων. Οι εξ' ημών πιο ψαγμένοι, πιο κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι - οι εξ΄ημών οραματιστές και υποψήφιοι leaders πέφτουν ενίοτε θύματα αυτών των μεγάλων... Των μεγαλεπίβολων σχεδίων, των μεγάλων κεφαλαίων, των μεγάλων αποφάσεων, αλλά και των μεγάλων στόχων, των μεγάλων ονείρων και για να το συνδυάσω και με την αλλαγή που προσδοκούμε να φέρουμε στον κόσμο, της μεγάλης αλλαγής. 

Εδώ είναι που πέφτουμε πραγματικά εύκολα στην παγίδα του να προσλαμβάνουμε οτιδήποτε λιγότερο μεγάλο ως ασήμαντο. Εδώ είναι που κινδυνεύουμε να την πάθουμε, εδώ είναι που κινδυνεύουμε να πούμε ότι αφού δεν μπορούμε να κάνουμε την μεγάλη αλλαγή ας τ' αφήσουμε. Εδώ είναι που το ενδιαφέρον, γίνεται κυνισμός και ο ενθουσιασμός, κατάθλιψη. Εδώ είναι που την παθαίνουμε ακόμα πιο πολύ και στην προσπάθειά μας ν΄αλλάξουμε τον κόσμο και όλα τα κακώς έχοντα, ξεχνούμε να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Ξεχνούμε, για να δανειστώ τα λόγια κάποιου...μεγάλου, να γίνουμε οι ίδιοι η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο που κάποτε μεταφράζεται και ως: in a gentle way , you can change the world... 

Ναι, νομίζω με τα λόγια του Γκάντι θα κλείσω. Ως μέλος ενός κομματιού της γενιάς που γυρεύοντας το big έχασε το gentle, να πω ότι ελπίζω πως θα τα καταφέρουμε να πάρουμε και πάλι τα πάνω μας. Γιατί αλήθεια δεν θέλουμε να είμαστε κυνικοί, γιατί αλήθεια θέλουμε να δώσουμε πίσω, αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε πως.

Friday 11 March 2011

Ο φύλακας ο άγγελος σου...

Βλέπεις, διαβάζεις, ακούεις. Παντού κάτι γίνεται. Σήμερα, ο σεισμός και το τσουνάμι στην Ιαπωνία - κάθονται στα κάρβουνα ακόμα οι χώρες του Πασιφικού. Η Ιαπωνία έμπειρη όσο γίνεται από σεισμούς έχει πλάνα δράσης σε αντίθεση ας πούμε με την Αιτή που ο τοπικός σεισμός και το τσουνάμι, εξαφάνισαν 400.000 αθρώπους και άφησαν την χώρα κουρέλλι. Μα όσα πλάνα δράσης και να έχει κανένας ένα τσουνάμι, ένα κύμα που κινείται μετα 700χμ την ώρα στο πέρασμά του τα παίρνει απλά όλα σαν να' ταν αυτά καμωμένα από χαρτί.

Στα επίσης πρόσφατα έχουμε τον αραβικό κόσμος που εσηκώστηκε και είπε να δώσει μια κλωτσιά στη δικτατορία. Ελπίζω πως την δικτατορία θα την θκιώξουν μόνιμα τζιαι πως στη θέση της θα βάλουν κάτι καλλίτερο. Όχι ότι είναι δύσκολο να εμπειραθεί κανένας ως καλύτερο εκείνο που έρχεται μετά το πολύ κακό αλλά αναφέρομαι σε ένα σύστημα θεμελιωμένο σε πιο γερές πολλά πιο λίο διεφθαρμένες βάσεις. Αυτοί που λαμβάνουν τώρα εξουσία σε Τυνησία και Αίγυπτο για την ώρα νομίζω ξέρουν καλά ότι είναι οι ήρωες του σήμερα αλλά οι πιθανοί φταίχτες του αύριο αν η αλλαγή δεν γίνει αισθητή. Τζιαι δεν είναι αρκιμός να πεθυμήσει κανένας μοναρχία, ιδιαίτερα αν ο μονάρχης εν κανένας θεόπελλος γραφικός όπως τον Γκαντάφι.

Τέλοσπαντων, εντελώς τυχαία εβρέθηκα να ακούω μια μικρή ομιλία ενός πρώην διπλωμάτη της Αγγλίας στην Παλαιστίνη. Βλέπετε εκτός από τα πρόσφατα γεγονότα έχουμε και τα χρονίζοντα διάφορα μεταξύ αυτών το Παλαιστινιακό και φυσικά το κυπριακό (άμπα τζιαι κόψουμε πίσω, εμείς οι αδικημένοι και οι ξεχασμένοι της διεθνούς κοινότητας). Όπως και να' χει, ο άνθρωπος αναφερόμενος στην Δυτική Όχθη όπου οι Παλαστίνιοι έχουν ας πούμε το δικαίωμα να έχουν την δική τους αστυνομία, τα βράδυα οι Ισραηλινοί στρατιώτες μπαίνουν και αλώνουν. Ακόμα πιο έντονος ήταν με το θέμα του επικοισμού και για το πόσοι λίγοι είναι οι ενδοιασμοί των Ισραηλινών όταν κτίζουν κτίρια-φρούρια, πραγματικά φρούρια σε γη που αν υπάρξει ποτέ λύση δεν θα είναι δική τους (και που ούτε τώρα εν πάσει περιπτώση είναι) και το ξέρουν.

Τι σου είναι ρε παιδί μου, να είσαι ο ισχυρός έποικος, να εισβάλλεις κανονικότατα σε γη που δεν σου ανήκει και να είσαι και ο φοβισμένος που πάνω. Εξού και χρειάζεσαι για να καλμάρεις τον φόβο σου τα τεθωρακισμένα παντού, την στρατιωτική παρουσία παντού, τον φύλακα τον άγγελό σου να σε προστατεύει.

Φόβος, φόβος, φόβος. Τρομερό συναίσθημα. Τρομερά τρομαχτικό συναίσθημα το ίδιο. Αν με ρωτούσαν ποιο είναι το χειρότερο συναίσθημα μάλλον θα έλεγα τον φόβο.  Νομίζω ότι ως πρωτογενές συναίσθημα είναι αιτία άλλων συναισθημάτων που μοιάζουν πιο 'κακά' όπως το μίσος, τον φθόνο κοκ.

Έτυχε να γνωρίσω πρόσφατα μια Εβραία κατα το ήμισυ η οποία μας έλεγε για την ξάδερφη της που ζει κάπου κοντά στο Τελ Αβίβ και η οποία απλά δεν μπορεί να βγει έξω από το σπίτι από φόβο ότι κάτι θα συμβεί. Όταν την βγάζουν έξω από το σπίτι πραγματικά με το ζόρι (μας έλεγε) ο μόνος τρόπος να την κρατήσουν έξω σε κατάσταση υποφερτή -δηλαδή να μην είναι φυρμένη του άγχους και του φόβου- είναι να της υποδείξουν τους κρυφούς σκοπευτές στα κτίρια. Ναι, θέλει να δει τους φύλακες της για να μπορέσει να κυκλοφορήσει. Πρέπει ο φόβος να σβήσει για να μπορέσει να ζήσει. Δύσκολη ζωή με μόνιμη εξάρτηση από αυτόν που θα σκοτώσει αυτόν που θα σε σκότωνε - με μόνιμη εξάρτηση από τον φύλακα τον άγγελό σου.

Sunday 6 March 2011

Σαν τα λουλούδια που τα βίασαν ν' ανθίσουν

Πριν λίες μέρες εσυμμετείχα στη συζήτηση μιας ομάδας φοιτητών/ φοιτητριών – όλοι τους προπτυχιακοί στο Πανεπιστήμιο δαμέ. Πρόκειται για ιδιόμορφη ας την πούμε ομάδα: κάτι καταχρήσεις κάτι (όπως τις ονομάζουμε εμείς οι ψυχολόγοι) διαταραχές, κάτι αυτοκαταστροφικές τάσεις μερικών… Αλλά όλοι τους είναι δαιμόνοι, στο νου. Στροφές χιλιάδες ο εγκέφαλός τους που σε κάμνει μερικές φορές να αναρωθκιέσαι αν πιο  λλίος νους μπορεί να’ ναι τζιαι πλεονέκτημα μερικές φορές.

Κάμνουν μου εντύπωση γιατί ξέρουν πολλά – πάρα πολλά. Γιατί τοποθετούνται πάνω στα διάφορα που ξέρουν και μιλούμε για εμπεριστατωμένη τοποθέτηση, όχι προχειρότητες. Αλλά τζείνο που μου κάμνει ακόμα περισσότερη εντύπωση είναι το πόσο κυνικοί είναι απέναντι στα πολλά που ξέρουν. Στις συζητήσεις μας νιώθω να υπάρχει μια αλεξιθυμία στην ατμόσφαιρα, εκτός από ένα αίσθημα θυμού που επίσης πλανάται αδήλωτα στον αέρα, ένας κυνισμός, μια πολύ επιδεικτική αδιαφορία – παρόλη την εμπεριστατωμένη τοποθέτηση πάνω στο κάθετι,  κανένας εντυπωσιασμός, κανένας αυθορμητισμός, κουβέντες μετρημένες, μελετημένες, και πολύ μπούχτισμα.

Τούν΄τα  παιθκιά – τα μέλη της ομάδας, διούν μου την εντύπωση ότι είχαν πολλές εμπειρίες μονοκόμματα. Εταξιδέψαν σε 15 χώρες που τα 5 τους, εκάμαν εθελοντισμό στο Νεπάλ, στη Β. Κίνα ή σε οποιαδήποτε άλλη έχουσα ανάγκη τριτοκοσμική χώρα, επήαν διακοπές με τους φίλους και τις φιλενάδες τους στα 16 τους, εψηλαφίσαν όλες τους τις κλίσεις από νωρίς και πάλι, ζουν μακριά από γονιούς από μικροί, από νωρίς πετυχαίνουν και κάποια οικονομική ανεξαρτησία, μερικοί έχουν τις δικές τους επιχειρήσεις (προσφορές υπηρεσιών στις πλείστες περιπτώσεις) με το τέλος του πρώτου τους πτυχίου, λαπτοπ και κινητά δεν είναι πρόσφατες ανακαλύψεις είναι τρόπος ζωής από κούνια.

Παρ’ ολ’ αυτά τα εντυπωσιακά  νιώθω πως τούτε οι μιτσοί εμεγαλώσαν πολλά γλήορα, χωρίς απαραίτητα να το θέλουν. Και δεν ξέρω, μερικές φορές νιώθω λύπη γι αυτούς τους μικρούς ενήλικες, τους εκνευριστικά έξυπνους, τους άδηλα εκνευρισμένους, αυτά τα έμπειρα μωρά, που τίποτε μωρίστικο δεν έχουν πάνω τους παρα μόνο την ανάγκη για πολλή στοργή που δεν είχαν τον χρόνο να απολαύσουν, αυτούς τους διορατικούς νέους, που μερικές φορές δεν θέλουν να έχουν μέλλον, αυτούς τους κοινωνικά και πολιτικά ενήμερους πολίτες που τίποτε όμως δεν τους συγκινεί πια.

Χωρίζει μας μια γενιά τζιαι μια κουλτούρα με τούν’ τους ανθρώπους. Μια γενιά και μια κουλτούρα που είναι πολλά κατά μία έννοια. Θα΄ θελα πάρα πολλά να τους πω, να πάρουν τη ζωή λίο πιο αργά έστω κι αν ως τωρά την εζήσαν γλήορα. Όσο μεγαλώνω και όσους πιο πολλούς τέτοιους νέους γνωρίζω τόσο πιο πολλά εκτιμώ κάτι θεωρίες για στάδια ανάπτυξης όπως αυτά του  Έρικσον: στάδια ανάπτυξης του ‘εγώ’ και του Βικότσκι : ζώνες εγγυούς ανάπτυξης. Δεν έχει πολλή σημασία τι λαλούν, περισσότερο στέκουμαι στην έννοια του σταδίου που κατακτάς το ένα πριν πάεις στο άλλο, ή της ζώνης που λαλείς πως ένα μωρό στην τάδε ηλικία μπορεί να κάμει πολλά τζιαι ακόμα παραπάνω όταν ο  περίγυρος το υποβοηθήσει αλλά που πάλε όπως το καταλάβω εγώ εν περιορισμένο το κούντημα που χρειάζεται να του δώσεις.


Μια φίλη μου έκαμεν ένα πολλά ωραίο παραλληλισμό μεταξύ της βεβιασμένης ανάπτυξης ενός παιδιού με το βεβιασμένο άνθισμα ενός λουλουδιού. Μου έλεγε πως η μάμα της εφύτευκε τα λουλούδια σε μικρές γλάστρες γιατί τα λουλούδια έχουν αυτή την ιδιότητα πριν πεθάνουν να ανθίζουν (πιθανώς για λόγους επιβίωσης τους είδους). Έτσι από την ασφυξία της στενής γλάστρας τα λουλούδια άνθιζαν πριν πεθάνουν. Κάπως έτσι τους νιώθω και τούτους τους παρέες. Σαν λουλούδια που τα βίασαν ανθίσουν.

Ελπίζω να’χουν αποθέματα και για άλλη άνοιξη τούντα παιθκιά… Μερικές φορές νιώθω ότι τα έχουν πνίξει. 

Friday 11 February 2011

Για την κυπριακή...

Σκέφτουμαι το τζιαι ξανασκέφτουμαι το. ΑΝ δεν επαίζετουν το παιγνίδι της ένωσης και αν δεν μας έπιανε το ελληνικό μας κάθε τρεις τζιαι λλίο τζιαι αφήναμεν την κυπριακή διάλεκτο να αναπτυχθεί ελεύθερα... Αν δεν έπεφτε η απαγόρευση της κυπριακής στα σχολεία... Αν υπήρχε κυπριακή γραφή... Αν εδιδασκούμασταν αλλό κανένα θκυο ποιήματα, αλλό κανένα-θκυο κυπριακά κείμενα, ή καμιάν που τζείνες τες πολλά πετυχημένες - πολλά σοφές παροιμίες...Αν τούτα ούλλα εγίνουνταν, τι θα παθαίναμε δηλαδή; Τζιαι αν τα κυπριακά εγίνουνταν επιτέλουν γλώσσα ποιος θα τα έλεγε χωριάτικα;

Όχι δεν με έπιασε το κυπριακό μου. Όχι τόσο. Νιώθω απλά πως αδικήσαμε τους εαυτούς μας με τούντην ιστορία. Νιώθω πως τούτος ούλλος ο ελληνοκεντρισμός εστοίχησεν΄μας τζιαι δαμέ. Έτσι να το βάλω απλά. Αν η κυπριακή διάλεκτος εγίνετουν κυπριακή γλώσσα θα είμαστε όσο ευφραδείς στα κυπριακά όσο οι ελλαδίτες στα ελληνικά. ΑΝ η κυπριακή διάλεκτος έπερνε επιτέλους το στάτους της γλώσσας νομίζω πως τζιαι ο γραπτός τζιαι ο προφορικός μας λόγος θα επωφελούνταν.  Γιατί; Γιατί (νομίζω) θα μας έπαιρνε πιο λίην ώρα να κατανοήσουμε τι λαλεί ένα κείμενο, γιατί θα επερνούσαμε πιο λίην ώρα να απομημονεύκουμε ένα κείμενο που δεν καταλάβουμε. Γιατί δεν θα εσκεφτούμασταν τόσο πολλά πριν να συντάξουμε μια πρόταση. Γιατί δεν θα μας έπιανε το κόμπλεξ στες δημόσιες εμφανίσεις μας (λέμεν τωρά).

Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα ελληνικά. Η γλώσσα αρέσκει μου πολλά. Αλλά πραγματικά πιστεύκω ότι η όλη καταπίεση που έπεσε, γνωστικά δεν μας εβοήθησε. Σκέφτου δηλαδή να μεγαλώνεις (σχεδόν) δίγλωσσος, αλλά με την μιά τη γλώσσα, αυτήν που την μιλάς ούλλη μέρα να είναι απαγορευμένη σε κάποιους χώρους (πχ σχολικές αίθουσες). Ε, σίγουρα το πράμα κάπου εννα παει λάθος. Σίγουρα θα μας στοιχήσει σε μια φάση. Κυρίως γνωστικά, εμένα μου φαίνεται.. 

Δεν είναι ότι εμείναμε αμόρφωτοι (αντιθέτως, λένε τα στατιστικά), απλά εμείναμε κατά κάποιον τρόπο βουβοί, κατά κάποιον τρόπο άκομψοι, κατά κάποιο τρόπο μπασταρδεμένοι - χωρίς να φταίμε κιόλας.

Το να γίνει η κυπριακή η διάλεκτος γλώσσα εν λίο εκτός πραγματικότητας τωρά τζιαι να πάει μου  φαίνεται . Αλλά το να μεν ξιληφτεί, εν στοίχημα. Ελπίζω πως θα βρεθούν οι τρόποι να καλλιεργηθεί. Κάποτε εκαλλιεργήτουν μεσ' τες οικογένειες, κυρίως ελέω παππούδων γιαγιάδων που εν οι τελευταίοι εν ζωή πολλά καλοί γνώστες της Κυπριακής. Τούτοι σιγά σιγά αφήνουν' μας - πάει η μια πηγή γνώσης. Που την άλλη, εν η προφορική παράδοση, τζείνη που περνά από γενιά σε γενιά μέσα που ιστορίες, τραγούδια κτλ. Αλλά δεν ξέρω: εν που την μια οι ρυθμοί της ζωής τέθκιοι ή έτσι τους εκάμαμε, εν οι συνήθειες μας άλλες, εν οι μορφές της κοινωνικοποίησης μας τούτες που είναι που δεν αφήνουν την προφορική παράδοση να κάμει τζείνον που μπορεί να κάμει πολλές φορές.  Εν τζιαι το ότι οι νέες γενιές εν ΄καταδικασμένες΄ να είναι ούτως ή άλλως πολύγλωσσες. Μαθαίνουν αγγλικά στα 7 τους και αλλό 3 γλώσσες ώσπου να τελειώσουν το σχολείο. Και βγάζουμε  έξω την γλώσσα sms,  την γλώσσα MSN, τη γλώσσα facebook etc (αν και οι λατινικοί χαρακτήρες που χρησιμοποιούνται γι αυτές τις γλώσσες, εβοηθήσαν την κυπριακή!).

Εν μεγάλο το στοίχημα θέλω να πω..

Thursday 20 January 2011

Για τους παράξενους, ξανά..

Εσυγκίνησεν με τον ποστ της Ρυκινούλας πολλά. Μπορεί να'ν επειδή είμαστε φίλες τζιαι ξέρω πως τα λαλεί τούτα που λαλεί και πόσο τα εννοεί. Ξέρω τζιαι από που έρχεται επίσης - επεράσαμε μαζί τα προπτυχιακά μας χρόνια και μαζί με το άλλο μας τρίτο εσκεφτήκαμεν, επροβληματιστήκαμε για διάφορα τζιαι ενίοτε επράξαμεν τζιαι κάποια.

Το μάθημα της κλινικής που ασχολείται με ούλλους τους strange είναι το αγαπημένο της συντριπτικής πλειοψηφίας των νεοεισερχόμενων φοιτητών ψυχολογίας. Γιατί; Τι έχουν οι παράξενοι τζιαι που την μιαν μας ελκύουν τζιαι που την άλλη μας απωθούν; Τι έχουν τούτοι οι παράξενοι που μας κάμνει περίεργους, απεγνωσμένους για μιαν ταμπέλα, μια περιγραφή, έναν κατάλογο με χαρακτηριστικά να τικάρουμε για να τους διαγνώσουμε. Να τους διαγνώσουμε για να μεν είναι πλέον παράξενοι και μας φοβίζουν. Θέλουμε να εξηγήσουμε την παραξενιά, να την αποδώσουμε σε κάτι - για να ησυχάσουμε.

Γιατί; Ίσως η απάντηση βρίσκεται στο τραγούδι που πάλι η Ερυκίνη ανέβασε. Το when people are strange των doors. Λένε οι the doors: People are strange, when you are a stranger, faces look ugly when you are alone. Οι άνθρωποι είναι παράξενοι, όταν είσαι ξένος. Τα πρόσωπα φαίνονται άσχημα, όταν είσαι μόνος. Μέσα σε δύο στίχους νιώθω πως βρίσκω αλήθειες. 

Εξηγούμαι. Όσο περνά ο καιρός τόσο πιο έντονα πιστεύκω ότι παράξενα και φοβιτσιάρικα είναι μεν όσα δεν καταλαμβαίνουμε αλλά κυρίως τα όσα δεν μπαίνουμε στον κόπο να καταλάβουμε. Επαφή, επαφή. Υπάρχουν μυριάδες λόγοι για τους οποίους δεν γίνεται η επαφή με το ξένο, κάποιοι βρίσκονται εντός μας και άλλοι είναι πιο εξωγενείς. Κάποτε η επαφή απλά είναι απαγορευμένη, όπως ας πούμε οι γονείς δεν αφήνουν την κόρη τους να μιλήσει με τον αλήτη τον μιτσή που καπνίζει που τα 13 του. Κάποτε (λένε) είναι παρωχημένη και αχρείαστη, όπως η επαφή τουρκοκυπρίων/ ελληνοκυπρίων. Κάποτε μας δημιουργεί πολλύν άγχος μόνο η ιδέα της, τζιαι έτσι δεν καϊλίζουμε να δώκουμεν μέσα. Κάποτε, απλά δεν σκεφτόμαστε ότι είναι αναγκαία, ή έστω ότι εννα' ταν καλό αν εγνωρίζαμε: τον τουρκοκύπριο, τον λαθρομετανάστη, τον αιτητή πολιτικού ασύλου, τον σχιζοφρενή, τον καταθλιπτικό, τον γκέι, τον μαύρο, τον όποιον θεωρούμεν παράξενο τελοσπάντων. 

Δεύτερη αλήθεια. Faces look ugly when you are alone.Είναι η κλασσικούρα, ότι αν δεν νιώσεις πρώτα καλά με τον ευατό σου τίποτε δεν σε σώζει, ούτε εσένα, αλλά ούτε και τους άλλους τους κακόμοιρους γυρώ σου. Όλους τους άλλους που τους βλέπεις άσχημους, επειδή νιώθεις άσχημα, που τους υποψιάζεσαι συνέχεια γιατί δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, που τους μισάς γιατί δεν αγαπάς εσένα. Ξένε, μόνε άνθρωπε.

Monday 17 January 2011

Ω! Κυπραίε (1)



Ήρθε και έφυγε και το ταξίδι στην Κύπρο. Κάποιοι βασανίστηκαν για να πάνε στο νησί και κάποιοι δεν έφτασαν καν στην ώρα τους. Μεγάλο πράγμα τα Χριστούγεννα τζιαι οι γυρώ γιορτές στην Κύπρο. Οικογενειακές όσο δεν φαντάζεται κανείς και αρκετά τυποποιημένες. Δεν είναι μόνο η Κύπρος έτσι όμως. Πολλοί ανθρώποι, πολλών εθνικοτήτων αρέσκονται σε αυτή την ειδική ρουτίνα των γιορτών.

Πάντως με το που μπαίνεις στην Κύπρο ο κοψονούρης ο Κυπραίος φαίνεται που το μίλι. Ο ένα ο τύπος στο αεροδρόμιο ας πούμε εσίνιαρε ότι το μέγεθος της εισδοχής 2ευρων στα καροτσάκια του αεροδρομίου Λάρνακας θα έκαμνε τζιαι για τες δύο πέννες τις Αγγλικές. (2 πέννες αξίζουν πιο λίο που 5 σεντ τ’ ευρώ) γι’ αυτόν ο τύπος βάλλει τις δύο πέννες τους τις οποίες μάλιστα δανείστηκε από μένα επήεν εμετέφερε τες βαλίτσες του τζιαι μετά δεν ασχολήθηκε να πάρει το καρότσι πίσω αφού τις δύο τις πέννες δεν τις ήθελε (ούτε και ένιωθε και καμιά τύψη να μην τις επιστρέψει σ’ αυτόν που τις πρόσφερε). Ούτε δηλαδή πως το όλο νόημα του να αφήνεις ενέχυρο 2 Ευρώ είναι το να μην εξαφανίζονται πέρα δώθε τα καροτσάκια. Τζιαι είπεν μου το τζιόλας. Βάλλε δύο πέννες, να μην έχεις και την έγνοια να επιστρέψεις το καροτσάκι.

Πάλε στο αεροδρόμιο, είχε μια γιαγιά που ταξίδευε μόνη της και το προσωπικό εδάφους της παρείχε τις υπηρεσίες που δικαιούται ή που ζήτησε. Σαν επερίμενε τις τσέντες της να φανούν πασ’ το κολάνιν άνοιξεν η γλώσσα της και ακούσαμε την ιστορία της ζωής της. Πόσα χρόνια ζει στο Λονδίνο, τι κάμνει ο μοναχογιός της, ότι έχει διαμέρισμα στο σέντρα λάντο κτλ.  Η αφήγηση πάντως εξεκίνησε με την ανησυχία της ότι κάποιος έπιασε την τσάντα της τζιαι εξαφανίστην. Τι φοβία πάντως και τούτη…Πολλά κοινή. Η φοβία ότι ο άλλος θα σου την φέρει με κάποιο τρόπο. Και σκέφτομαι: θα φοβόμασταν τόσο αν δεν εκάμναμε και εμείς τα ίδια;

Είναι όπως τον άλλο τον τύπο (παππούς δηλαδή αυτός) που μας έλεγε για τη σειρά στα νοσοκομεία και πόσο τον εκνευρίζει να του πιάνουν την σειρά του, οι άλλοι οι σιεηττάνιες ή οι βολεμμένοι που τα’ χουν καλά με τους γιατρούς. Αλλά μετά μας περίγραψε με περηφάνια πως  ο γιατρός ο τάδε του είπε να κτυπήσει την πόρτα του και να παίξει πελλόν αν τον ρωτήσει κανένας.

Η ίδια συμπεριφορά και μεσ’ τον δρόμο. Δεκαθκιάζεις τζίνον που σου παίζει πουρού σαν ανάφκει το πορτοκαλλί πριν το πράσινο για να πάεις επιτέλους, αλλά 3 λεπτά αργόττερα κάμνεις το ίδιο. Το ίδιο τζιαι στις δουλειές, που απεχθάνεσαι τους έχοντες μέσο, αλλά εσύ δεν θα’λεγες όχι. Και στο μούχτιν είμαστεν πρώτοι και στα ξοθκιάσματα το ίδιο.

Έτσι ο Κυπραίος. Πελλός, σιεηττάνης, μονοκόμματος τζιαι όμως διπλωμάτης μούρλια άμα λάχει. Τον αναγνωρίζεις με τον που πατάw το πόιν σου στη νήσο. Τον νεκατσιάς τζιαι τον αγαπάς τζιαι τον ξαναθυμάσαι συνάμα. Σαν να μεν επέρασεν ούτε μια μέρα.