Άλλες μάχες. Δύσκολες.

Παρασκευή απόγευμα:

Τις βλέπω άλλως πως τη νύχτα, ευάλωτες αλλά και τρανές για να μπορέσουν να κουβαλήσουν τους εαυτούς τους ως τον τόπο που γίνεται η συνάντηση. Το πρωί τις έχω στα μαθήματά μου. Όχι τα ίδια άτομα, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τα ίδια άτομα όμως. Το πρωί τα άτομα που τη νύχτα είναι τόσο ευάλωτα βάζουν την καλή τους μάσκα και βγαίνουν έξω. Είναι τώρα οι μορφές που ξέρουν οι γονείς τους, οι προσωπικότητες που αναμένεται από αυτές να είναι: δυναμικές, επικοινωνιακές, έξυπνες, ευαίσθητες και τα γνωστά. Περιττό να πω ότι αν δεν μπορούν να φορέσουν τις καλές τους προσωπικότητες δεν βγαίνουν γυμνές. Απλά δεν βγαίνουν. Κλειδώνονται. Μας έλεγαν ψες πόσο εδώ περνά απαρατήρητο εως εάν να είναι φυσιολογικό το να μην βγαίνει κάποιος από το δωμάτιο του για μια βδομάδα συνεχόμενη. Ή πόσο εύκολο είναι να κρύψεις την απουσία λέγοντας ότι είχες εργασίες. Είναι απόλυτα φυσιολογικό, είναι σχεδόν απόλυτα πρέπον.


Σήμερα το πρωί στο μάθημα σκεφτόμουν τις κοπέλλες της προηγούμενης νύχτας σκεφτόμενη σε ποιο μάθημα θα βρίσκονται αυτές.  Σκεφτόμενη τι θα σκέφτουνται οι ίδιες. Θα έμπαιναν μήπως στον ειρμό εκείνων των σκέψεων που τις αποτρέπουν από το να σκεφτούν τα διάφορα που τις ταλανίζουν; Ή μήπως το μυαλό δεν θα είναι εκεί και θα είναι στα γνωστά υπόλοιπα; Βλέπω τις δικές μου φοιτήτριες. Τις έφερα από τις 9 το πρωί για το μάθημα. Εγώ ψες κοιμήθηκα στις μιά για να ξυπνήσω στις έξι να ξαναδιαβάσω τις εργασίες τους. Έτσι είναι τα ψάρια όπως εμένα - προσεχτικά. Οι ίδιες μάλλον δεν ήταν συνηθισμένες στο πρωινό ξύπνημα αν και καμία δεν αντέδρασε όταν το πρότεινα. Μάλλον δεν ήταν πρέπον (να αντιδράσουν). Η κοπέλλα στα αριστερά μου δεν ήταν καθόλου ομιλητική - ήξερε ότι η εργασία της κάπου εξώκυλε, το έβλεπε και μες τα αρκετά διπλωματικά σχόλια μου πάνω στην εργασία. Κάποιες φορές εκοίταζε προς τα πάνω και την ένιωθα. Νομίζω ως το τέλος ήταν καλύτερα. Ένιωσε ανακουφισμένη που δεν έπιασα μια μια τις εργασίες και να πηαίννω, όπως έκαμνε ο καθηγητής των αγγλικών μου με τις εκθέσεις (τι τραυματική εμπειρία...). Δεν θα το'καμνα ούτως η άλλως. Ξέρω έντα ανταγωνισμός πέφτει αναμεταξύ τους - έννεν ανάγκη να τον εντείνουμε άσκοπα. Η κοπέλλα της οποίας την εργασία βρήκα την καλύτερη (χωρίς να της το πω) έδειχνε ευδιάθετη μες τη νύστα της. Η άλλη κοπέλλα καθόταν απέναντι μου. Τι δύσκολη θέση η απέναντι! Θα δω που θα επιλέξει να κάτσει την άλλη φορά.


Το μάθημα ετέλιωσε αλλά ακόμη σκέφτομαι τις κοπέλλες από τη συνάντηση χθες. Δεν ήταν η πρώτη συνάντηση στην οποία πήγαινα. Έτρεχα groups ως trained facilitator όλη τη χρονιά πέρυσι, αλλά καμιά συνάντηση δεν ήταν όπως αυτή. Η μοναδικότητα αυτής της συνάντησης βρισκόταν στο ότι όλες οι κοπέλλες ήταν καινούριες. Ως συνήθως δεν έχουμε μόνο καινούριες κοπέλλες, έχουμε και παλιές (κηφήνες σχεδόν). Αυτές οι τελευταίες μπορούν να διευκολύνουν τη συνάντηση αλλά μπορούν και να εμποδίσουν πολλές δυναμικές της. Πάντως το σίγουρο είναι ότι τους αρέσει να μιλούν και πολλές φορές στην προσπάθεια τους να υποδεχτούν τις νέες προσθήκες στην ομάδα γίνονται λίο συγκεντρωτικές και κάπως επιβάλλουν και την ατζέντα. Χθες η συνάντηση άρχισε πολύ δειλά, αλλά μετά το πρώτο 15 λεπτο η συζήτηση πήρε στροφές και είδαμε μπροστά μας να εκτυλίσσονται τα πράματα πολύ διαφορετικά απ' ότι τα είχαμε δει άλλοτε.


Είναι αξιο-σημείωτο το πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι όχι τόσο σε διαφορετικά στάδια της διαταραχής (αν θέλουμε να την ονομάσουμε έτσι) αλλά στο πιο στάδιο βρίσκονται σε σχέση με τη θεραπεία. Οι παλιές κοπέλλες στο γκρουπ έχουν περάσει από πολλή θεραπεία. Κάποια αναγκαστική και κάποια γιατί αυτές την επέλεξαν. Αυτές οι κοπέλλες με την πολλή τριβή με την θεραπεία εμένα μου φαίνονται πιο κυνικές, κουρασμένες από την επαναληψιμότητα, οι κουβέντες τους είναι πολύ φιλτραρισμένες και θεραπευτικά σωστές. Είναι σχετικά λειτουργικές, αλλά έχουν σκαμπανευάσματα. Υποθέτω έχουν λίους περισσότερους μηχανισμούς να φκαίνουν που τα κάτω τους, χωρίς αυτό να εγγυείται ότι δεν θα ξαναπάρουν την κατηφόρα. Εκείνες τις μέρες που πιάννουν πάτο είναι που φαίνεται πως αποφασίζουν πως μια χαρά ζουν με το πρόβλημά τους και ' σ' όποιον αρέσουμε' kind of thing και έρχονται στο γκρουπ και σου κάμνουν τη ζωή ποδήλατο.


Οι καινούριες τόσο στη διαταραχή όσο και στη θεραπεία ή τουλάχιστον στη συζήτηση τους προβλήματος, είναι διαφορετικές. Οι κοπέλλες αυτές είναι σε μια φάση που προσπαθούν από την μια να μειώσουν τη σημασία του προβλήματός τους για να μην τρομάξουν οι ίδιες, ή για να μην παραδεχθούν ότι χρειάζονται βοήθεια, ή για να μην 'ανησυχήσουν τους άλλους' όπως λεν,  αλλά από την άλλη όταν ανακαλύπτουν πως και οι άλλες κοπέλλες περνούν παρόμοια βγάζουν κάμποσα στη φόρα (αυτο-τραυματισμούς, ιδεασμούς αυτοκτονίας, τέθκοια). Η παραδοχή που σίγουρα κάμνουν όλες πάντως είναι μία. Η μοναξία τους. Όλες οι κοπέλλες λένε το ίδιο πράμα, ότι νιώθουν υπερβολικά μόνες. Μόνες σε ένα περιβάλλον που τρομάζει και τον πιο γενναίο...

Από την άλλη τις βλεπεις φρέσκες, περήφανες όπως είπαν που τα κατάφεραν να φτάσουν ως εδώ, φοβισμένες για το ύστερα, αλλά και αποφασισμένες να τα καταφέρουν. Προσπαθώ να τις φανταστώ τριτοετείς όπως τις σημερινές μου φοιτήτριες. Ξέρω άτομα που εγκατέλειψαν στην πορεία. Ξέρω άτομα που τα κατάφεραν, όπως την κοπέλλα που δημιούργησε τον θεσμό αυτών των ομάδων στήριξης. Σκέφτομαι τις κοπέλλες τις χθεσινής νύχτα. Θα τα καταφέρουν;

 Το ελπίζω.