Ξέρετε τα TED talks; Τα συστήνω. Πρόκειται για ανθρώπους που μοιράζονται τις ιδέες τους, την δουλειά τους, την γνώση τους με άλλους ανθρώπους.Πρόσφατα άκουσα κάποια γνωστή μου να περιγράφει τα TED talks ως very motivational speeches. Και συνεχίζει: μπορείς να τα δεις όταν νιώθεις άσχημα, όταν θέλεις ένα σπρώξιμο, ένα κίνητρο, μια έμπνευση. Δεν θα διαφωνούσα... (νομίζω).
Πριν κάποιους μήνες εγνώρισα ένα παιδί που ετέλειωνε το διδακτορικό τους πάνω στο Political Philosophy (είπα να μεν το πω στα ελληνικά να μεν πω καμιά πατάτα). Είπαμε να δούμε μια ταινία και είπε μου έχει μπόλικες. Πάμε να δούμε ταινία και ντάξει τα γούστα μας δεν ετσιαττίσαν ακριβώς. Είχε ταινίες όπως το Remember the Titans κοκ. Βασικά κλασσικές αμερικάνικες κατά βάσει ταινίες, όπου ο πρωταγωνιστής ως συνήθως αθλητής υπερβαίνει όλα τα εμπόδια και στο τέλος θριαμβεύει. Δεν είναι ότι δεν είδα αυτές τις ταινίες. Αντιθέτως. ΚΑΙ τις είδα ΚΑΙ συγκινήθηκα και όλα. Τον ρώτησα γιατί προτιμά αυτές τις ταινίες και μου είπε κάτι για την ηθικότητά τους που δεν το πολυκατάλαβα και ότι είναι ταινίες που σου δίνουν κίνητρο, που σου δίνουν δύναμη, που σε κάμνουν να σφίγγεις την γροθιά για να πας παρακάτω. Δεν θα διαφωνούσα.. (νομίζω).
Πρόσφατα έστειλα ένα βιβλίο του Irvin Yalom σε μια φίλη μου. Ο Γιαλομ μ'αρεσει, όπως μ' αρέσει και ο Φρόμμ και όπως μ' αρέσουν και οι ιδέες κι άλλων νεοφροϋδικών. Η φίλη μου διάβασε τον Γιάλομ και ένιωσε κάτι σαν επιφοίτηση (μου είπε) και αποφάσισε να παραγγείλει ακόμα 2 Γιάλομ και 2 Φρόμμ. Δεν θα της έλεγα να μην το κάνει (νομίζω..).
Ένα παιδί που ήρθε να μας επισκευτεί σπίτι, εμπήκε μέσα με το άι-ποτ ακόμα μεσ' τα αυτιά του. Τον ρώτησα τι μουσική ακούει και μου είπε ότι απλά άκουγε ένα pod cast. Τον ρώτησα τι και μου είπε πως ήταν μια ομιλία από έναν τύπο που εγώ δεν ξέρω και που είναι μορφή σε έναν τομέα τελοσπάντων.
Η συγκάτοικος μου εδώ μου έλεγε πριν μερικούς μήνες ότι δυστυχώς εδώ δεν έχει βρει το άτομο που να την εμπνεύσει. A person to look up to and be inspired by. Μετά όταν επέθανε η Κάρεν (δες προηγούμενο ποστ) εφρίκαρε με τη συνειδητοποίηση ότι η Κάρεν ήταν ένας άνθρωπος που ενέπνευσε κι αυτήν ανάμεσα σε άλλους αλλά όπως και να΄χει.Δεν διαφωνώ ούτε και με το να ψάξει κανείς να βρει το ίνδαλμά του, μια φιγούρα που να τον/ την εμπνέει. Ξέρω αρκετούς νέους αθηλτές που το αγαπημένο τους βιβλίο ήταν το it's not about the bike: my trip back to life του Lance Armstrong (ποδηλάτης που εκέρδιζε το Tour De France βίρρα και μετά εκέρδισε και τον καρκίνο).
Αυτό που με κάνει όμως να νιώθω όλο και πιο άβολα είναι η σχέση που έχουμε με τα...ινδάλματά μας, με τις ταινίες, τα βιβλία, τα ποστ-καστς, τα TED talks, ή με οτιδήποτε/ οποιονδήποτε νιώθουμε ότι έχει κάτι να μας δώσει be it σπρώξιμο, έμπνευση, ιδέες, νόημα, στη ζωή μας. Είναι που νιώθω ότι όλοι/α τους για μας ανήκουν στο ράφι της ' αυτο-βοήθειας' και τους/τα επιστρατεύουμε για να μας σώσουν.
Είναι που νιώθω μέσα σε όλη αυτή την φάση ότι και με αυτό γινόμαστε άπληστοι καταναλωτές. Θέλουμε να πάρουμε, θέλουμε να μας δώσουν, να μας διδάξουν, να μας πάρουν από το χεράκι και να μας πάρουν παρακάτω.
Βλέπουμε TED talks όλη μέρα όταν δεν μπορούμε να δουλέψουμε. Αγοράζουμε ακόμα 4 βιβλία να δούμε τι έχουν να μας πουν- να μας δώσουν. Ψάχνουμε τον άνθρωπο κλειδί για να τον ινδαλματοποιήσουμε... Και νομίζω ότι αυτό που είναι πιο απογοητευτικό όσο περνά ο καιρός είναι το ότι η 'επιφοίτηση' ή ότι κι αν λέγεται αυτή η μεγαλειώδης στιγμή γίνεται όλο και πιο βραχυπρόθεσμη. Ότι βρίσκεις τον εαυτό σου να ψάχνει απεγνωσμένα για περισσότερα ή περισσότερους. Να θέλει περισσότερα.
No comments:
Post a Comment