Sunday 19 October 2014

Στιγμές..


Τζοιμισμένη τζιαι λίο πιωμένη τζιαι ας μην είχα πιει τίποτε τη νύχτα που μόλις ετέλειωνε εκατέβηκα που το αεροπλάνο σε ένα αεροδρόμιο που δεν ήξερα αλλά και πάλε κάτι μου εθύμιζε. Κάτι που πολλά παλιά. Βαλκάνια. Τα κυριλλικά γράμματα,  η γλώσσα στην οποία εγίνουνταν οι ανακοινώσεις, τζιαι η μυρωθκιά του χαρτιού στις τουαλέττες (αν το πιστεύκετε), ούλλα εφωνάζαν σλαβόφωνα Βαλκάνια...Γουέλκαμ μπακ, είπα του εαυτού μου.  Είδα την πινακίδα του τράνσφερ τζιαι είπα να πάω να δω εννα μπου γίνεται κι ας είχα και πέντε ώρες καιρό να βρω το δρόμο μου για το γκέιτ. Πέντε ώρες, και η ώρα ήταν 5 το πρωί, ώρα Σερβίας. 

Σαν άφηννα τα πόθκια μου να με παίρνουν είδα γνώριμο πρόσωπο. Εμεγάλωσεν ο πληθυσμός της Κύπρου και τον βρίσκουμε τυχαία και στην Σερβία! Ήταν ευχάριστη έκπληξη, είσιεν τζιαι καιρό να βρεθούμε. Ήταν και με το άλλο μισό του τζιαμαί. Γνωριμίες. Ρε, έννα φκούμεν έξω, έρκεσαι? Εσκέφτηκα το. Ήταν να ΄βρισκα κάτι Σέρβους φίλους μου στον ερχομό έτσι στο νου μου είχα ότι τουρ του Βελιγραδίου θα έκαμνα τότε. Αλλά γιατί όχι, γιατί όχι...

Εφκήκαμεν έξω. Εβάλαν μας στάμπα πας στο διαβατήριο. Είναι η πρώτη μου στάμπα πάνω στο διαβατήριο γιατί δεν εβγήκα εκτός Ε.Ε. που τον τζιαιρό που έπιασα καινούριο. Ήμουν λίο χαρούμενη για την στάμπα αλλά εσκέφτουμουν ότι είναι παράξενο γιατί η Σερβία είναι μεσ΄την Ε.Ε., εν ένει? Ένει. Εσυγχυστήκαμε προς στιγμής πάντως. Εσυγχυστήκαμε ακόμα παραπάνω με τα δινάρια. Δεν εβρίσκαμε ΕΝΑΝ τόπο, εμείς η νεολαία της άμεσης-απάντησης-των-ερωτήσεων-μας-από-το-γκουκλ που να μπορούμε να ρωτήσουμε την ισοτιμία του διναρίου με το Ευρώ. Οι μόνοι ΄καλοθελητές΄ στο να μας βοηθήσουν να βρουμε την απάντηση, ήταν οι ταξιτζήες. Εκτυπήσαν διάνα μαζί μας, τζιαι εξέραν΄το. Ακούσαμε τρεις διαφορετικές ισοτιμίες από τους ταξιτζήες. Ήταν τόσο διαφορετικές μεταξύ τους που μόνο σε γλωσσική ασυννενοησία εμπορούσαμε να αποδόσουμε τις αποκλίσεις. Έτσι εκαταφύγαμε στο μενού του κκαφέ (που ήταν κλειστό) για να δουμε πόσα στοιχίζει ένας καφές τζιαι τάχα να υπολογίσουμε. Εσωθήκαμε. Ένας καφές σε κκαφέ του αεροδρομίου θα μπορούσε να στοιχίζει που ένα Ευρώ ως δέκα. Εβαρεθήκαν μας οι ανυπομονοι ταξιτζήες. Εξενερώσαμεν τους με την ανικανότητα μας ακόμα τζιαι να παζαρέψουμε. Αλλά ένας πιο έξυπνος που τους άλλους που επαρακολουθούσε τη σκηνή ήρτεν τζιαι έδωσεν μας την πιο χαμηλή τιμή, εδέχτηκεν Ευρώ, τζιαι εκινήσαμε για το Βελιγράδι.. 

Βελιγράδι...η ώρα 6.30 το πρωί. Ήσυχο, πολλά ήσυχο. Ομιχλώδες. Ψυχρούα. Αλλά η μέρα έδειχνε πως θα ταν μάλλον ζεστή. Κτίρια.. κάπου τα είχα ξαναδει τούτα τα κτίρια. Μεσοπολεμικά. Όμορφα, επιβλητικά. Είσιε τζιαι κάποια που τους είχαν αλλάξει το 'στυλ' οι πόμπες του ΝΑΤΟ. Γκρίζα όμως, πολλά γκρίζα. Γκρίζο είναι το χρώμα που έχω συνδέσει με τα Βαλκάνια. 

Τίποτε δεν είσιε ανοιχτό, τίποτε δεν εξέραμεν για το Βελιγράδι, έτσι απλά αποφασίσαμε να περπατούμε. Η συζήτηση επήε αναπόφευκτα στην Κύπρο, τζιαι λίο στην Ευρώπη. Για την πολιτική. Για την κρίση. Για τον ρόλο της αριστεράς, στην Κύπρο, στην Ε.Ε. Έτσι όπως επερπατούσαμε μεταξύ προτομών κάποιων που ήμουν σίουρη ότι ήταν κουμμουνιστές ήρωες του Β Παγκ. Πολέμου, επήαιννε πολλά η συζήτηση για την αριστερά στην Κύπρο (!).ΒΑσικά ήταν λίο σουρεάλ εσκέφτουμουν που απλά είχαμε την ίδια συζήτηση που θα είχαμε στην Κύπρο στη μέση του Βελιγραδίου ή ώρα 6.30, 7, 7.30 το πρωί πριν η πόλη ξυπνήσει. Κι έτσι χαμένοι στην άγνοιά μας, απλά συνεχίσαμε να περπατούμε. Είδαμε το χοτέλ Μοσκβα, και μετά το χοτέλ Παρκ (ακριβώς τον ίδιο συνδυασμό τον έχει η Σόφια στη Βουλγαρία εντωμεταξύ). Εκάτσαμε τζιαι είπιαμε καφέ για να ανακαλύψουμε επιτέλους ότι 1000 σερβικά δινάρια αντιστοιχούν σε τρεις καφές και μια μερίδα τηανιτές πατάτες που τοπικά γυράδικα. Στο δρόμο μας πίσω για να βρούμε τον ταξιτζιή που είχε γίνει παρέας, η πόλη είχε αρχίσει να ξυπνά. Όταν είχε για καλά ξυπνήσει εμείς την βλέπαμε από ύψος πολλών ποδιών...

-----
Μια βδομάδα μετά
----

Προσγειώνουμαι και πάλι στο αεροδρόμιο Νίκολα Τέσλα του Βελιγραδίου. Η ώρα είναι 6 το απόγευμα. Βγαίνω έξω απευθείας, δεν βρίσκω κανένα κυπραίο, περιμένω τη φίλη μου να έρτει να με συνάξει. Αργεί. Αφού εξήγησα σε όλους τους ταξιτζήδες ότι δεν θέλω ταξί γιατί θα έρτει η φίλη μου η Ολιβέρα, αφήκαν'με ήσυχη. Εκτός που έναν, που πραγματικά ήρτεν τζιαι ερώτησεν με ανήσυχος αν είμαι εντάξει στην ανάμιση ώρα κατά την οποία η καημένη η Ολιβέρα ήταν σταγκωμένη σε ένα λεοφωρείο που έπαθε βλάβη. Όσην ώραν επερίμενα ανακάλυψα ότι έχει γουάι φάι η περιοχή και εβάλθηκα να διαβάζω για το ποιος ήταν ο Τέσλα. 

Εκατεβήκαμε Βελιγράδι τελικά κατα τες 8. Άλλος κόσμος το Βελιγράδι η ώρα  8 τη νύχτα! Πολύς κόσμος..! Η Ολιβέρα εκόττισεν μου τα μπισκοτούθκια που μ' αρέσκουν τζιαι ένα μπουκάλι νερό τζιαι αρκέψαμεν τους γυρούς. Θέατρα, πάρκα, η βουλή, το σπίτι του πρωθυπουργού, εκκλησίες, αγάλματα. Σε δυο τρία σημεία μόνο εκοντοσταθήκαμε πριν το μεγάλο μας σταθμό που ήταν του φρούριο/ κάστρο. Πρώτο, το κτίριο όπου αν εκατάλαβα καλά ήταν η ακαδημία των τεχνών η οποία ήταν στις δόξες της την δεκαετία του 80 αν δεν κάμνω λάθος. Τωρά όι πλέον. Σύμφωνα με τους σέρβους φίλους μου, τίποτε στη Σερβία δεν είναι στις δόξες του πλέον γιατί η κυβέρνηση είναι αμερικανόλαγνη τζιαι βυζακωμένη πάνω στες πολιτικές της Ε.Ε., τζιαι ότι η λογοκρισία εν έντονη τζιαι η διαφθορά ατέλειωτη. Το δεύτερο κτίριο ήταν το εθνικό μουσείο. Ένα απίστευτο κτίριο το οποίο ΄επισκευάζεται΄ για αυτό έχει τζιαι σκαλωσιές στημένες γυρόν του τα τελευταία δέκα χρόνια. Το τρίτο κτίριο ήταν το τμήμα ψυχολογίας (φυσικά) το οποίο ήταν μεσ΄το κέντρο της πόλης. Αλήθκεια αρέσκει μου πολλά όταν το πανεπιστήμιο είναι μεσ' την πόλη. Α! Εδείξαν μου τζιαι το H&M (πρέπει πρόσφτα να πήεν Σερβία) με την ίδια ειρωνεία που θα μου έδειχνα τα ΜκΝτόναλντς (τάχα ότι είναι 'σύμβολα' προόδου και εκσυγχρονισμού). Το τέταρτο ήταν η βουλή γιατί είναι όντως ωραίο κτίριο. Μου είπαν ότι ήταν ένας γιουσκοσλάβος αρχιτέκτονας που το σχεδίασε...Γιουγκοσλάβος.. (ήταν Κροάτης ο τύπος μετά εκατάλβα). Ταυτότητες, ταυτότητες..άμπα τζιαι δεν κάμετε την εμφάνισή σας. 

Μετά κατευθυνθήκαμε στο φρούριο, κάστρο. Βασικά το φρούριο/ κάστρο εν μια τεράστια περιοχή που έχει μέσα πάρκο, ζωολογικό κήπο, μουσείο πολέμου, ρωμαικές κατακόμβες (μεταξύ άλλων) και κάπου στην άκρη του εκεί που συνορεύει με τον ποταμό Σάλα, έχει μια μεγάλη κολώνα με ένα άγαλμα στο πάνω μέρος, το άγαλμα του άγνωστου στρατιώτη ή κάτι τέθκοιο, αφιερωμένο στους όσους έπεσαν για την πατρίδα. Το άγαλμα είναι ένας άντρας πολλά γυμνασμένος, με σφικτούς κώλους. Ένας άντρας νικητής όπως μου είπε ο φίλος της Ολιβέρας, που βαστά μάλλον σπαθί στο δεξί του και έναν αετό στο αριστερό του. Δεν είμαι σίουρη για το τι σημαίνουν τα δύο σύμβολα, αλλά ντάξει εκαταλάμβαινα το κόνσεπτ της κολώνας, του αγάλματος, της στρατηγικής τοποθεσίας ενός αγάλματος που συμβολίζει την δύναμη και τη νίκη. 

Έτσι όπως εμιλούσαμε για την ιστορία την πρόσφατη τζιαι την τωρινή εσκέφτουμουν πως έχουν πολύ πόνο μέσα τους οι Σέρβοι. Ενιξέρω αν εν τούτο που τους φκαίνει σε έναν εθνικισμό πολλά παράξενο. Έναν εθνικισμό του τύπου όλοι οι άλλοι είναι ανάξιοι, αδύναμοι, δειλοί, αλλά που δεν εξυψώνει ταυτόχρονα τους δικούς, το εμείς...για τους οποίους επίσης δεν έχουν μια καλή κουβέντα να πουν...

Η μαθκιά μου έπεσε σε κάτι μεσήλικες τζιαι παππούδες που επαίζαν σκάκι. Άλλο πράμα που μόνο στην ανατολική Ευρώπη είδα τζιαι μου αρέσκει. Το σκάκι στα παρκα...'Τζιαμαί΄, λαλεί μου ο ξεναξός μου διακόπτοντας τες σκέψεις μου, 'δεξιά στο βάθος..τζιαμαί ενώνεται ο Σάλας με τον Δούναβη'. 'Αν ερχόμασταν στον λυκόφως θα ένιωθες την δύναμική που έχει η ένωση τούτων των θηρίων', συνεχίζει...'Τι ένδοξος τόπος για να κτιστεί μια τέθκοια πόλη'...λαλεί τζιαι σιωπά. 

Εν ήμουν σίουρη αν εσοβαρομίλαν ή αν ήταν κυνικός τζιαι πάλι. Η αλήθκεια νομίζω ότι τζιαι ο ίδιος ήξερε.. Πολύς πόνος, πολλή απογοήτευση, τζιαι μαζί πολύ περηφάνια..Τούτα, τούτα εκράτησα που το Βελιγράδι.