Βλέπεις, διαβάζεις, ακούεις. Παντού κάτι γίνεται. Σήμερα, ο σεισμός και το τσουνάμι στην Ιαπωνία - κάθονται στα κάρβουνα ακόμα οι χώρες του Πασιφικού. Η Ιαπωνία έμπειρη όσο γίνεται από σεισμούς έχει πλάνα δράσης σε αντίθεση ας πούμε με την Αιτή που ο τοπικός σεισμός και το τσουνάμι, εξαφάνισαν 400.000 αθρώπους και άφησαν την χώρα κουρέλλι. Μα όσα πλάνα δράσης και να έχει κανένας ένα τσουνάμι, ένα κύμα που κινείται μετα 700χμ την ώρα στο πέρασμά του τα παίρνει απλά όλα σαν να' ταν αυτά καμωμένα από χαρτί.
Στα επίσης πρόσφατα έχουμε τον αραβικό κόσμος που εσηκώστηκε και είπε να δώσει μια κλωτσιά στη δικτατορία. Ελπίζω πως την δικτατορία θα την θκιώξουν μόνιμα τζιαι πως στη θέση της θα βάλουν κάτι καλλίτερο. Όχι ότι είναι δύσκολο να εμπειραθεί κανένας ως καλύτερο εκείνο που έρχεται μετά το πολύ κακό αλλά αναφέρομαι σε ένα σύστημα θεμελιωμένο σε πιο γερές πολλά πιο λίο διεφθαρμένες βάσεις. Αυτοί που λαμβάνουν τώρα εξουσία σε Τυνησία και Αίγυπτο για την ώρα νομίζω ξέρουν καλά ότι είναι οι ήρωες του σήμερα αλλά οι πιθανοί φταίχτες του αύριο αν η αλλαγή δεν γίνει αισθητή. Τζιαι δεν είναι αρκιμός να πεθυμήσει κανένας μοναρχία, ιδιαίτερα αν ο μονάρχης εν κανένας θεόπελλος γραφικός όπως τον Γκαντάφι.
Τέλοσπαντων, εντελώς τυχαία εβρέθηκα να ακούω μια μικρή ομιλία ενός πρώην διπλωμάτη της Αγγλίας στην Παλαιστίνη. Βλέπετε εκτός από τα πρόσφατα γεγονότα έχουμε και τα χρονίζοντα διάφορα μεταξύ αυτών το Παλαιστινιακό και φυσικά το κυπριακό (άμπα τζιαι κόψουμε πίσω, εμείς οι αδικημένοι και οι ξεχασμένοι της διεθνούς κοινότητας). Όπως και να' χει, ο άνθρωπος αναφερόμενος στην Δυτική Όχθη όπου οι Παλαστίνιοι έχουν ας πούμε το δικαίωμα να έχουν την δική τους αστυνομία, τα βράδυα οι Ισραηλινοί στρατιώτες μπαίνουν και αλώνουν. Ακόμα πιο έντονος ήταν με το θέμα του επικοισμού και για το πόσοι λίγοι είναι οι ενδοιασμοί των Ισραηλινών όταν κτίζουν κτίρια-φρούρια, πραγματικά φρούρια σε γη που αν υπάρξει ποτέ λύση δεν θα είναι δική τους (και που ούτε τώρα εν πάσει περιπτώση είναι) και το ξέρουν.
Τι σου είναι ρε παιδί μου, να είσαι ο ισχυρός έποικος, να εισβάλλεις κανονικότατα σε γη που δεν σου ανήκει και να είσαι και ο φοβισμένος που πάνω. Εξού και χρειάζεσαι για να καλμάρεις τον φόβο σου τα τεθωρακισμένα παντού, την στρατιωτική παρουσία παντού, τον φύλακα τον άγγελό σου να σε προστατεύει.
Φόβος, φόβος, φόβος. Τρομερό συναίσθημα. Τρομερά τρομαχτικό συναίσθημα το ίδιο. Αν με ρωτούσαν ποιο είναι το χειρότερο συναίσθημα μάλλον θα έλεγα τον φόβο. Νομίζω ότι ως πρωτογενές συναίσθημα είναι αιτία άλλων συναισθημάτων που μοιάζουν πιο 'κακά' όπως το μίσος, τον φθόνο κοκ.
Έτυχε να γνωρίσω πρόσφατα μια Εβραία κατα το ήμισυ η οποία μας έλεγε για την ξάδερφη της που ζει κάπου κοντά στο Τελ Αβίβ και η οποία απλά δεν μπορεί να βγει έξω από το σπίτι από φόβο ότι κάτι θα συμβεί. Όταν την βγάζουν έξω από το σπίτι πραγματικά με το ζόρι (μας έλεγε) ο μόνος τρόπος να την κρατήσουν έξω σε κατάσταση υποφερτή -δηλαδή να μην είναι φυρμένη του άγχους και του φόβου- είναι να της υποδείξουν τους κρυφούς σκοπευτές στα κτίρια. Ναι, θέλει να δει τους φύλακες της για να μπορέσει να κυκλοφορήσει. Πρέπει ο φόβος να σβήσει για να μπορέσει να ζήσει. Δύσκολη ζωή με μόνιμη εξάρτηση από αυτόν που θα σκοτώσει αυτόν που θα σε σκότωνε - με μόνιμη εξάρτηση από τον φύλακα τον άγγελό σου.
No comments:
Post a Comment