Σαν τα λουλούδια που τα βίασαν ν' ανθίσουν

Πριν λίες μέρες εσυμμετείχα στη συζήτηση μιας ομάδας φοιτητών/ φοιτητριών – όλοι τους προπτυχιακοί στο Πανεπιστήμιο δαμέ. Πρόκειται για ιδιόμορφη ας την πούμε ομάδα: κάτι καταχρήσεις κάτι (όπως τις ονομάζουμε εμείς οι ψυχολόγοι) διαταραχές, κάτι αυτοκαταστροφικές τάσεις μερικών… Αλλά όλοι τους είναι δαιμόνοι, στο νου. Στροφές χιλιάδες ο εγκέφαλός τους που σε κάμνει μερικές φορές να αναρωθκιέσαι αν πιο  λλίος νους μπορεί να’ ναι τζιαι πλεονέκτημα μερικές φορές.

Κάμνουν μου εντύπωση γιατί ξέρουν πολλά – πάρα πολλά. Γιατί τοποθετούνται πάνω στα διάφορα που ξέρουν και μιλούμε για εμπεριστατωμένη τοποθέτηση, όχι προχειρότητες. Αλλά τζείνο που μου κάμνει ακόμα περισσότερη εντύπωση είναι το πόσο κυνικοί είναι απέναντι στα πολλά που ξέρουν. Στις συζητήσεις μας νιώθω να υπάρχει μια αλεξιθυμία στην ατμόσφαιρα, εκτός από ένα αίσθημα θυμού που επίσης πλανάται αδήλωτα στον αέρα, ένας κυνισμός, μια πολύ επιδεικτική αδιαφορία – παρόλη την εμπεριστατωμένη τοποθέτηση πάνω στο κάθετι,  κανένας εντυπωσιασμός, κανένας αυθορμητισμός, κουβέντες μετρημένες, μελετημένες, και πολύ μπούχτισμα.

Τούν΄τα  παιθκιά – τα μέλη της ομάδας, διούν μου την εντύπωση ότι είχαν πολλές εμπειρίες μονοκόμματα. Εταξιδέψαν σε 15 χώρες που τα 5 τους, εκάμαν εθελοντισμό στο Νεπάλ, στη Β. Κίνα ή σε οποιαδήποτε άλλη έχουσα ανάγκη τριτοκοσμική χώρα, επήαν διακοπές με τους φίλους και τις φιλενάδες τους στα 16 τους, εψηλαφίσαν όλες τους τις κλίσεις από νωρίς και πάλι, ζουν μακριά από γονιούς από μικροί, από νωρίς πετυχαίνουν και κάποια οικονομική ανεξαρτησία, μερικοί έχουν τις δικές τους επιχειρήσεις (προσφορές υπηρεσιών στις πλείστες περιπτώσεις) με το τέλος του πρώτου τους πτυχίου, λαπτοπ και κινητά δεν είναι πρόσφατες ανακαλύψεις είναι τρόπος ζωής από κούνια.

Παρ’ ολ’ αυτά τα εντυπωσιακά  νιώθω πως τούτε οι μιτσοί εμεγαλώσαν πολλά γλήορα, χωρίς απαραίτητα να το θέλουν. Και δεν ξέρω, μερικές φορές νιώθω λύπη γι αυτούς τους μικρούς ενήλικες, τους εκνευριστικά έξυπνους, τους άδηλα εκνευρισμένους, αυτά τα έμπειρα μωρά, που τίποτε μωρίστικο δεν έχουν πάνω τους παρα μόνο την ανάγκη για πολλή στοργή που δεν είχαν τον χρόνο να απολαύσουν, αυτούς τους διορατικούς νέους, που μερικές φορές δεν θέλουν να έχουν μέλλον, αυτούς τους κοινωνικά και πολιτικά ενήμερους πολίτες που τίποτε όμως δεν τους συγκινεί πια.

Χωρίζει μας μια γενιά τζιαι μια κουλτούρα με τούν’ τους ανθρώπους. Μια γενιά και μια κουλτούρα που είναι πολλά κατά μία έννοια. Θα΄ θελα πάρα πολλά να τους πω, να πάρουν τη ζωή λίο πιο αργά έστω κι αν ως τωρά την εζήσαν γλήορα. Όσο μεγαλώνω και όσους πιο πολλούς τέτοιους νέους γνωρίζω τόσο πιο πολλά εκτιμώ κάτι θεωρίες για στάδια ανάπτυξης όπως αυτά του  Έρικσον: στάδια ανάπτυξης του ‘εγώ’ και του Βικότσκι : ζώνες εγγυούς ανάπτυξης. Δεν έχει πολλή σημασία τι λαλούν, περισσότερο στέκουμαι στην έννοια του σταδίου που κατακτάς το ένα πριν πάεις στο άλλο, ή της ζώνης που λαλείς πως ένα μωρό στην τάδε ηλικία μπορεί να κάμει πολλά τζιαι ακόμα παραπάνω όταν ο  περίγυρος το υποβοηθήσει αλλά που πάλε όπως το καταλάβω εγώ εν περιορισμένο το κούντημα που χρειάζεται να του δώσεις.

Μια φίλη μου έκαμεν ένα πολλά ωραίο παραλληλισμό μεταξύ της βεβιασμένης ανάπτυξης ενός παιδιού με το βεβιασμένο άνθισμα ενός λουλουδιού. Μου έλεγε πως η μάμα της εφύτευκε τα λουλούδια σε μικρές γλάστρες γιατί τα λουλούδια έχουν αυτή την ιδιότητα πριν πεθάνουν να ανθίζουν (πιθανώς για λόγους επιβίωσης τους είδους). Έτσι από την ασφυξία της στενής γλάστρας τα λουλούδια άνθιζαν πριν πεθάνουν. Κάπως έτσι τους νιώθω και τούτους τους παρέες. Σαν λουλούδια που τα βίασαν ανθίσουν.

Ελπίζω να’χουν αποθέματα και για άλλη άνοιξη τούντα παιθκιά… Μερικές φορές νιώθω ότι τα έχουν πνίξει.