Tuesday 24 November 2009

Ασιμένια Γενέθλια

Έψαξα να βρω την παλιά τη πιστωτική να την δείξω στην πανέξυπνη την υπάλληλο για να της αποδείξω ότι μου έχουν ήδη δώσει προσωπικό αριθμό ταυτοποίησης (PIN) και ότι τον θέλω πίσω. Το να μάθω άλλο κωδικό προϋποθέτει ένα εξονυχιστικό chunking (τεχνική απομνημόνευσης) που έχει ως στόχο να χαράξει τον κωδικό στην μακρόχρονη μνήμη για να μην χρειαστεί να τον αποθηκεύσω οπουδήποτε αλλού (εκτός της μνήμης μου).

Στην απελπισία μου να βρω την κάρτα (έτσι συγυρισμένα που τα 'χω) εσιονοστήκαν ούλλα. Μαζί ένα μικρό χαρτάκι διπλωμένο. Το βλέμμα μου έπεσε απευθείας πάνω στο To: Kato Ydata. Ου μάνα μου, εξεχύθηκαν τα μυστικά μας μπροστά στην τσουνιασμένη την υπάλληλο εσκέφτηκα. Εφύλαξα το γρήγορα, αλλά έκαμα έτσι μια σημείωση νοητική να το κοιτάξω μετά. 

Έφυα που την τράπεζα απογοητευμένη. Το PIN άλλαξε. Κρίμας. Άνοιξα το πορτοφόλι να δω το χαρτάκι. Ήβρα πρώτη πρώτη την πιστωτική. Έτσι να της δώσω μια να πάει... Πόσο μισώ τις πιστωτικές. Δύο δίπλες είχε το χαρτάκι. Στο άνοιγμα της πρώτης αναγνώρισα τα γράμματα, όταν το'φερα μπροστά μου ανοιγμένο ολόκληρο ήρθε πίσω και η ανάμνηση ολόκληρη.

Ιούλιος -Γενεύη -Ελβετία και τ' αδέρφι μου που τραγουδούσε το αγαπάω και αδιαφορώ. Πόσο μου αρέσεις Άσιμεεε. Αλλά έχω αυτό το πρόβλημα. Όσο κι αν μ' αρέσει το τραγούδι, ο συνθέτης κλπ, στους στίχους πάντα βάλω που το νου μου. Το αδέρφι έχει ένα μικρό πρόβλημα με τούτο και λιγότερο πρόβλημα από μένα στην μνήμη. Έκατσε τζιαι έγραψε μου τους στίχους να καταλάβω την αξία τους και να μην βεβηλώνω το τραγούδι. Τους στίχους εννοείται δεν τους έμαθα αλλά κράτησα το χαρτάκι. Δεν ήξερα ότι ήρθε μαζί μου Αγγλία.

Μετά που την ξινισμένη υπάλληλο και την κρίση που παθαίνω με το πλαστικό χρήμα να έρθει το χαρτάκι. Και να έρθει και μια μέρα πριν τα γενέθλια του αδερφιού! Και να' ρθει και την μέρα που με πληροφόρησε η μάνα μας ότι το αδέρφι δεν κάμνει αίτηση στην τράπεζα γιατί εσυμφωνήσαμε μαζί ότι αν οποιαδήποτε από μας κάνει έτσι κίνηση θα μπει στην από καιρό περιθωριοποιημένη κατηγορία της κλασσικής (βολεμένης) κυπραίας. This is coincidence or conspiracy.

Κι εκεί που έψαχνα να βρω το "αγαπάω και αδιαφορώ", έπεσα στην διαμάχη Παπακωνσταντίνου-Άσιμου που μου έλεγε το αδέρφι. Κι εκεί που πήγα να προσπεράσω τη διαμάχη (προδοσία) ότι κι αν ήταν, πέφτω σ' αυτό.

http://www.youtube.com/watch?v=GprUYqPHChQ&feature=related


Χρόνια Πολλά!
 

Monday 23 November 2009

Ρεμπέτες του ντουνιά

Φανταστείτε μια τυπική εγγλέζικη πάμπ καταχωνιασμένη σε ένα στενό που είναι one way για πεζούς (δηλαδή χωρεί έναν έναν να περνά κάθε φορά) μια Κυριακή νύχτα . Η είσοδος είναι μια εξίσου τυπική ξύλινη πόρτα που την ανοίγεις, την κρατάς για να περάσουν όσοι είναι να περάσουν και μετά κλείνει μόνη της. Ο καιρός είναι ο τυπικός εγγλέζικος καιρός. Βρέχει εκείνη την ψιλή, την κατά πολλούς εκνευριστική βροχή που μπορεί να σου βρέξει το σώψυχα αν πεις και την υποτιμήσεις. Μπαίνεις μέσα. Τι βλέπεις;


Με δεδομένο ότι είναι Κυριακή νύχτα, δεν βλέπεις νεαρό κόσμο, όχι κατ' ανάγκη γιατί η επόμενη είναι εργάσιμη μέρα αλλά το πιο πιθανό γιατί το διήμερο Παρασκευής-Σαββάτου θα ήταν, πως να το πω, εξαιρετικά αλκοολούχο. Οι λέξεις hammered, hangover (που σημαίνει delayed alchochol-induced headache- άκου τωρά), smashed, χρησιμοποιούνται συχνά για να περιγράψουν τα εξοντωτικά διήμερα...διασκέδασης (!).


Αυτούς που σίγουρα βλέπεις όμως είναι τους θαμώνες της πάμπ. Δεν θέλω να τους περιγράψω τους γέρημους. Νομίζω αρκετές ταινίες τους έραψαν το στερεότυπο, με τόση λεπτομέρεια μάλιστα που μερικές φορές διερωτούμαι αν πάνω τους έχει επίδραση και η αυτο-εκπληρούμενη προφητεία.


Σκέψου να μπαίνεις σε μια τέτοια πάμπ, και να ξέρεις πως κάπου πίσω, πάνω, κάτω από αυτό το πάτωμα με τους θαμώνες έχει ένα ακκορντεόν, ένα μπαγλαμαδάκι, ένα μπουζούκι, ένα σαντούρι, ένα βιολί, μια κιθάρα, ένα ταμπουρλέκι, ένα μπαγλαμά, ένα κλαρίνο, με τους οργανοπαίκτες τους, έτοιμους να ξετυλίξουν τα όλα τους για μια μόνο νύχτα. Σε ένα δωματιάκι μιας ανώνυμης/ επώνυμης πάμπ, ο Αλλάχ και ο Θεός των Χριστιανών στήνουν χορό. Σαν να λυπήθηκα λίο τους θαμώνες της πάμπ...Για λίο όμως. Μετά εσκέφτηκα πως εκείνοι μπορεί να βρίσκονται ήδη στον παράδεισό τους. Εγώ απλά έπρεπε να βγω ένα πάτωμα χρησιμοποιώντας κάτι εξίσου τυπικές σκάλες που τρικλίζουν για να βρω τον δικό μου παράδεισο.


Και τον βρήκα. Βρήκα τον παράδεισο απ΄αυτούς που απλόχερα τον προσφέρουν. Απ' τους ρεμπέτες του ντουνιά. Δίπλα μου η φίλη μου η Οζ δεν εκάθετουν ένα τόπο που τον ενθουσιασμό. Ο τύπος με το σαντούρι και ο δεύτερος κιθαρίστας ήρθαν αργοπορημένοι. Έπιασαν το επόμενο λεοφωρείο μας είπε ο μαέστρος ο μουστακαλλής και εδείξαμε κατανόηση. Ξέρουμε τι σημαίνουν τούτα τα λεοφωρεία της γραμμής. Όταν έκαμε είσοδο ο σαντουράς, χαμός! Τον ήξερε ο κόσμος. Γλυκύτατος. Όπως και οι υπόλοιποι/λοιπές. Οζ τι λαλεί το τραγούδι; Καλά, με τα αγγλικά δεν τα πάμε και πολλά καλά, όχι να μεταφράζουμε και τραγούδια. You know canim, you know this black dirty boy. Song about him. Ο αλήτης, ο αλήτης (o dirty black boy). Ήξερα τους ελληνικούς τους στίχους. Α ρε Οζ, την ίδια γλώσσα μιλούσε το τραγούδι μας.


Με τούτα και με τ' αλλα γέρασε η Κυριακή και πήγε για ύπνο. Πρωί της Δευτέρας και η βροχή συνεχίζεται. Πρωί της Δευτέρας και η ζωή συνεχίζεται. Πρωί της Δευτέρας και είμαι φάτσα με το τμήμα. Εδώ (στη γη) είν΄ο παράδεισος (μα) κι η κόλαση εδώ, σκέφτηκα.

Friday 13 November 2009

Προδότρια απο κούνια

Devrim Arabalari σημαίνει αυτοκίνητα της επανάστασης με το Devrim  να σημαίνει επανάσταση και το araba αυτοκίνητο. Τα τούρκικα που έμαθα ως τώρα θα μου επέτρεπαν να ξέρω το araba. To devrim θα το μάθω γιατί είναι σημαντικό όπως και να το κάνουμε το να ξέρεις τη λέξη επανάσταση σε μια γλώσσα. Η ταινία Devrim Arabalari είναι πρόσφατη, είναι εξαιρετική και την προτείνω. Το ηθικό δίδαγμα που άντλησα από αυτή είναι να γίνω επιστήμονας και όχι πολιτικός. Όχι ότι σκεφτόμουνα ποτέ το δεύτερο αλλά μπορεί να αξίζει να αρχίσω να σκέφτομαι σοβαρά το πρώτο.


Η φράση kounem tourkeroum δεν ξέρω τι σημαίνει. Νόμιζα ήταν τούρκικα αλλά υποψιάζομαι ότι είναι αρμενικά. Ξέρω ότι δεν σημαίνει αυτοκίνητα της επανάστασης. Ξέρω επίσης ότι δεν είναι ούτε ουδέτερη αλλά ούτε και θετική φράση επειδή πήγαινε παρέα με τις φράσεις  "you, bloody turk" και "όποιος τον υπερασπιστεί, είναι άξιος της μοίρας του". Ευρυγλωσσία: Τρεις φράσεις, σε τρεις διαφορετικές γλώσσες. Αθυροστομία: Τρεις φράσεις και οι τρεις απειλητικές, εξευτελιστικές, και τόσο αρνητικά χρωματισμένες (χωρίς να παίρνω και όρκο για την 3η).


Θυμάμαι να συναναστρέφομαι με αρκετούς αρμένηδες στην παιδική μου ηλικία. Θυμάμαι επίσης απίστευτες ώρες στις κερκίδες του Melkonian. Θυμάμαι και το σχολείο λίγο. Αυστηρό σχολείο, πάντα αυτή την αίσθηση μου προκαλούσε, αυτή της αυστηρότητας. Έμοιαζε και κάπως εγκαταλελημένο. Το αρμένικο σχολείο της Λευκωσίας θα έλεγα πως είχε κάποιες διαφορές με τα σχολεία που είδα μικρή και πήγα σαν μεγάλωσα. Το θυμάμαι καλά. Όπως συνεχίζω να θυμούμαι και τους αρμένηδες φίλους, τους οποίους ακόμα αναγνωρίζω και χαίρομαι σαν βλέπω. Μόνο καλές αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια, βλέπετε. Και για τους αρμένηδες επίσης, μόνο θετικές εμπειρίες, μόνο θετικές αναμνήσεις. Και γνώρισα αρκετούς: κυπρο-αρμένηδες, βουλγαρο-αρμένηδες, αρμενο-αρμένηδες, και πιο πρόσφατα εγγλέζο-αρμένηδες.


Ποτέ δεν θα φανταζόμουνα ότι μια μέρα θα με θεωρούσε κάποιος προδότρια και αγνώμων προς τους αρμεναίους. Καλά, εδώ δεν θα μπορούσα ουδέποτε να φανταστώ πως κάποιος θα με θεωρούσε προδότρια και εχθρό της ίδιας μου της ράτσας, αλλά αυτή η απορία μου πέρασε εδώ και καιρό. Από τότε νομίζω που αρνήθηκα να σχεδιάσω την ελληνική σημαία και η δασκάλα στραβομουτσούνιασε. Αλλά ΄ντάξει, για να είμαι ειλικρινής, τωρά που μεγάλωσα καμιά-δυο δεκαετίες από την μέρα του "όχι" (δεν σχεδιάζω την ελληνική σημαία), νομίζω μπορώ να καταλάβω το στραβομουτσούνιασμα. Η δασκάλα, ήταν αγνωίστρια της Ε.Ο.Κ.Α (Α' εννοείται). Είχε ιδανικά η γυναίκα και είχε και σύμβολα. Η ελληνική σημαία γι΄αυτήν ήταν σύμβολο. Και ΤΩΡΑ που το σκέφτομαι, ναι, οποιαδήποτε ιδανικά είναι σεβαστά, οποιαδήποτε σύμβολα είναι επίσης σεβαστά, αρκεί να μην χρησιμοποιούνται απλά για σκοπούς αντιπαραβολής. Αν μου έδινε χρωματιστά να την χρωματίσω σήμερα την γαλανόλευκη και να την ανεμίσω την 1η Απριλίου, πάλι θα αρνούμουν. Αλλά πιο ευγενικά.


Τώρα, η απορία μπορεί να μου πέρασε αλλά ο καημός όχι. Ρε, εγώ αγαπώ την Κύπρο. Και τους Κυπραίους. Γιατί μια ζωή δηλαδή, πρέπει να σε ακούω να με λες προδότρια; Και τώρα να γενικεύεται η προδοσία. Τώρα προδώνω και τους Αρμεναίους. Γιατί; Για λόγους που κυμαίνονται από το: προφέρεις και γνωρίζεις τι σημαίνει η ΤΟΥΡΚΙΚΗ φράση devrim arabalari, στο υποστήριξες τον (ΤΟΥΡΚΟ) εχθρό, και φυσικά στο έγινες φίλη με τον εχθρό, είσαι εχθρός μας. Και το μας δεν μας κανεί έγινε τώρα εμάς (βλ. Ε/Κ) και των Αρμεναίων. Για τ' όνομα του Θεού. Πόσο προδότης μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος.


Ο φίλος, Alexander Neo (με τους 1000 και φίλους στο Facebook) αν και πολύγλωσσος, δεν καταλάβει από λόγια. Θέλει πράξεις, θέλει συναίσθημα, θέλει πάθος. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Να ζωστούμε τ' άρματα ή απλά να ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ. Να τους τιμωρήσουμε ή εναλλακτικά να ΣΠΡΩΞΟΥΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΙΜΩΡΗΣΟΥΝ. Να τους επιτεθούμε ή εναλλακτικά ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΚΥΨΟΥΜΕ. Να επιμείνουμε ή εναλλακτικά ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ. Να πάρουμε ολόκληρη την Κύπρο πίσω ή εναλλακτικά ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΕΠΟΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ Τ/Κ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΠΟΥ Η ΚΑΘΕ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ "ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ". Είτε τα πιστεύεις αυτά ή εναλλακτικά...είσαι προδότης και της δικής σου κοινότητας και των αρμεναίων. Πόσο εύκολα γίνονται οι συσχετισμοί τούτοι... Πόσο εύκολοι είναι κάποιοι αφορισμοί και πόσο πληγώνει αυτή η μονοκονδυλιά, αυτή η ρετσινιά, του να'σαι προδότρια και μάλιστα...από κούνια

Thursday 5 November 2009

Ένας guy που τον έλεγαν Fawkes και μια κρίση που την λένε recession

Την 5η Νοεμβρίου του 2007 έγραφα για την ημέρα τα εξής:


Η φράση σαν πυροτέχνημα χρησιμοποιείται στις περιπτώσεις που κάτι, οποιοδήποτε κάτι (έμψυχο ή άψυχο) κάνει μια απότομη και ξαφνική εμφάνιση και εξαφανίζεται το ίδιο απότομα και ξαφνικά. Η ιδιαιτερότητα έγκειται στο ότι αυτή η απότομη και ξαφνική εμφάνιση είναι πομπώδης. Συνοδεύεται από ήχο και θέαμα. Οτιδήποτε πομπώδες δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Και γι' αυτό το πυροτέχνημα έχει ξεχωριστή θέση στις καρδιές μας ανεξαρτήτως της χροιάς που θα πάρει τελικά, αρνητικής ή θετικής.


Τώρα τα συνεχόμενα πυροτεχνήματα της μισής ώρας τι θέση έχουν στις καρδιές μας; Η απάντηση θα είναι και πάλι: ξεχωριστή. Τα επαναλαμβανόμενα πυροτεχνήματα έχουν ταυτιστεί με την γιορτή, την χαρά. Εδώ στην Αγγλία τη γιορτή και την χαρά την συνδυάζουν στις 5 Νοεμβρίου και με κάτι άλλο την αποτέφρωση του προπαγανδιστή Guy Fawkes. Δεν ξέρω αν όντως τον μισούν οι Εγγλέζοι αυτόν τον τύπο. Το μόνο σίγουρο είναι πως τον αγαπούν πολύ λιγότερο από τα πυροτεχνήματα. Και μάλιστα το πυροτέχνημα ή την πυρά που δεν κατάφερε να ανάψει εκείνος τα αναπληρώνουν και με το παραπάνω. Fire works και bonfire. Όλο φωτιές η Αγγλία χθες, “καλές” φωτιές όπως είπε και η Caroline αφού το μόνο που έκαιγαν ήταν καυσόξυλα.


Σήμερα, 5 Νοεμβρίου 2009 οι ίδιες ιστορίες. Πάμπα- πούμπα και ο ουρανός κόκκινος κίτρινος πράσινος, μπλε. Παναϋρι. Λαμπρατζιά (ie. bonfire) ακόμα να δω. Θα δω το Σάββατο που θα πάει;! Θα δω και τον Guy Fawkes να καίγεται και να θυμηθώ και τον Ιούδα που κάθε χρόνο κρούζουμε στην Κύπρο. Κάθε χρόνο, κάθε χρόνο. Η αλήθεια να λέγεται όμως. Εμύρισε recession δαμέ. Τα πάμπα-πούμπα εσταματήσαν γλήορα τζιαι ο κόσμος τον guy που τον έλεγαν Fawkes θα τον κρούσει με τις φανφάρες που αρμόζουν σε ένα guy μάλλον του χρόνου, όταν η κρίση σιγάσει, αν σιγάσει, που θα σιγάσει -στην Αγγλία-.


Για την ώρα έχουμε recession. Γοράζουμε το ένα αλλόνα στα καταστήματα, ετελιώσαν οι προσφορές που πουλούν 4 πσομούθκια μια λίρα τζιαι ας είναι τζιαι λίο παγιάτικα και τα 1+1 δωρεάν, τα ψάχνεις και δεν τα βρίσκεις. Όταν σε καλούν για δείπνο που συμπεριλαμβάνει κρέας, τότε παίρνεις το κρέας σου (τη μερίδα σου) μαζί σου και το ψήνετε όλοι μαζί. Όταν σε καλούν για δείπνο σε ουδέτερο χώρο λένε στην πρόσκληση, τον χώρο, την ώρα και το κόστος. Όταν λένε we offer refreshments εννοούν νερό της βρύσης και όταν λένε you are welcome for nibbles after the talk  εννοούν ένα πακέτο τσίπιτος σκορπισμένο σε 5-6 κουππούθκια.


Αν παραθέτεις δείπνο, μαειρεύκεις φατζιές, τραχανά, ή στην καλύτερη περίπτωση μακαρόνια του φούρνου και μουσακά που θέλουν μόνο 500γρ. μάξιμουμ κεϊμά το καθένα (για κανονικές μερίδες 5-6 ατόμων). Αν δε, έχεις μουσουλμάνο σπίτι και πρέπει να αγοράσεις κρέας Halal μπαίνεις στην κατηγορία κλάψ΄τα Χαράλαμπε (ή κλάψ' τα Χασάνη).


Τέλοσπαντων, με τέτοιες περικοπές, πως να "γιορταστεί" ο τυπάς ο Fawkes? Περιμένεις την κρίση που την λένε και recession να πάψει για να γελάσουν τα μουστάκια των ανθρώπων και να κρούσουν τα μουστάκια του Fawkes.







Sunday 1 November 2009

Cause we are one but we are not the same

Ξέρεις, μερικές φορές συγχύζομαι με αυτό τον όρο "αποδοχή στη διαφορετικότητα". Τι σημαίνει αποδέχομαι τη διαφορετικότητα; Σημαίνει ότι την ανέχομαι, ότι την προσπερνώ (αδιαφορώ), ότι προσπαθώ να την κατανοήσω, ότι την αποδέχομαι σαν κάτι που έχει το δικαίωμα να υπάρξει; Και αν δεν ανέχομαι, αν δεν αποδέχομαι, πως αντιδρώ με τρόπο που να μην καταπατώ τα δικαιώματα της ελευθερίας της έκφρασης του καθενός;


Μια λογική απάντηση είναι ότι αποδέχεται κανείς εκείνη την διαφορετικότητα που με την σειρά της δεν καταπατά αλλά ανέχεται τις υπόλοιπες διαφορετικότητες. Κάμνει νόημα;


Παράδειγμα: Άκουσα για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στην Κύπρο. Τα αποελλιστούθκια εκατεβήκαν στα καρναβάλια ντυμένοι ομοσπονδιακοί. Τι χρωματισμένη περιγραφή έκαμα τωρά! Που είναι ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, η ανοχή, αποδοχή της, ότι τελοσπάντων ονομάζεται; Ας το ξαναπάρω από την αρχή:  μια μερίδα οπαδών του ΑΠΟΕΛ (με την οποία ειρήσθω εν παρώδω δεν ταυτίζεται το επίσημο σωματείο) φώναξε στην παρέλαση συνθήματα εναντίον της Ομοσπονδίας. (Αυτή ήταν μάλλον καλύτερη περιγραφή του γεγονότος). Μετά, ξεκίνησε μια -εν πολλοίς- αναμενόμενη συζήτηση για το συμβάν. Νομίζω είναι ατυχής η όποια επιχειρηματολογία εμπερικλείει την παραμικρή νύξη για το ποδόσφαιρο. Εξάλλου παρόμοια συνθήματα τα φώναξε και η οργάνωση Πρώτη Γραμμή στις πορείες που έκανε κατα καιρούς.


Εκτός από την επιχειρηματολογία που κάνει νύξεις για τα του ποδοσφαίρου υπήρχε και η άλλη μερίδα επιχειρημάτων που στην ουσία λέει ότι κανένας δεν έχει δικαίωμα να φιμώνει κανένα. Πιο συγκεκριμένα και κατά λέξη, ακούστηκε το επιχείρημα: Όποιος δεν είναι ομοσπονδιακός (δηλ υπέρμαχος της λύσης της ομοσπονδίας) πρέπει να σιωπά;


Η απάντηση η δική  μου είναι όχι. Αντίθετα μάλιστα, θα ήθελα να βγουν άνθρωποι που να υποστηρίξουν με επιχειρήματα μια άλλη λύση και να συζητήσουν επ' αυτής με τους ίδιους όρους και με την ίδια αυστηρότητα που θα συζητούσαν για τη λύση που δεν υποστηρίζουν. Αλλά έστω και στην περίπτωση που απλά είναι αντι-ομοσπονδιακοί και τίποτα άλλο, νομίζω συνεχίζει σαν θέση να είναι αποδεκτή. Είμαι αντι-ομοσπονδιακός αλλά ακόμα δεν βρήκα την εναλλακτική επιλογή. It is fair enough. Μπορείς να είσαι αντι-ομοσπονδιακός, είναι εντάξει. Απλά έτσι για χάρην της συζήτησης, είναι αυτή η άλλη επιλογή που κρατά το ισοζύγιο. Γενικά ομιλούντες είναι πιο εύκολο να αντιμάχεσαι σε κάτι παρά να υποστηρίζεις κάτι...


Εγώ είμαι υπέρμαχη της ομοσπονδίας, επομένως για μένα η στάση όχι-ομοσπονδία αποτελεί μια διαφορετικότητα. Πως συμπεριφέρομαι σε αυτή τη διαφορετικότητα; Την αποδέχομαι. Δεν ταυτίζομαι μαζί της αλλά την αποδέχομαι. Την αποδέχομαι επίσης γιατί δεν παραβιάζει τον κανόνα που έβαλα, δηλαδή τούτη η διαφορετικότητα δεν καταπατά άλλες διαφορετικότητες.


Όμως όταν τα αντι-ομοσπονδιακά συνθήματα συνοδεύονται από τα εξής: τούρκος καλός μόνο νεκρός και τα λοιπά, τότε η διαφορετικότητα αυτή παύει να είναι αποδεκτή γιατί έχει παραβιάσει τον όρο μου: καταπατά μια άλλη διαφορετικότητα που έχει ΚΑΘΕ δικαίωμα να υπάρχει... Επομένως στο επιχείρημα που παρουσίασα πιο πάνω η απάντηση θα ήταν ότι καμιά άποψη, καμιά κίνηση, κανένα ρεύμα, κανένα δόγμα, καμιά ιδεολογία δεν πρέπει να φιμώνεται ή να διώκεται από τη στιγμή που και η ίδια σέβεται το δικαίωμα που έχει η κάθε διαφορετικότητα να υπάρχει ελεύθερα και ανεμπόδιστα.


P.S.: αρέσκει μου πολλά όταν μια πολύ σοβαρή κατα τ' άλλα επιχειρηματολογία τελειώνει με το ΑΠΟΕΛ-ΘΡΥΛΟΣ-ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ. Αυτόν τον εθισμό που δεν τον έχουν μόνο οι ΑΠΟΕΛΙΣΤΕσ για τ΄όνομα του Θεού, θα τον εκατέτασσαν οι κλινικοί ψυχολόγοι νομίζω στην σφαίρα του abnormal. Να μια νέα προσθήκη στο DSM Ερυκίνη...παρά το Σύνδρομο του Παρισιού που επηρεάζει απειροελάχιστο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού.