Tuesday 31 December 2013

To τεκάλεμιτ

Επήα στο γραφείο μου σήμερα με στόχο να του κάμω ένα τεκάλεμιτ που λέμεν. Εν καθαρίζω που γωνιάς το γραφείο μου κάθε τέλος του χρόνου, όι. Κατ' ακρίβεια το πρώτο και μόνο που γωνιάς καθάρισμα του γραφείου έγινε όταν επρωτομπήκαμε μέσα εγώ, η Κέμι, και η Σύλβια. Εστήσαμε ολόκληρη επιχείρηση: Επετάξαμε πράματα που είχαν στοιβαστεί για χρόνια, βλ. άρθρα, περιοδικά, κονσέντ φορμς, άπειρες κόλλες με αναλύσεις, σπασμένη γραφική ύλη, φλάιερς, προσωπικές και επαγγελματικές κάρτες, ξεραμένα φκιόρα... Επλύναμε τα γραφεία μας - εβάλαμεν τους τζιαι πόλιsh που πάνω το οποίο εβρωμοζολούσεν ένα μήνα. Ενώσαμε τα νέα μας ντέσκτοπ (η πολυτέλεια του να είσαι ππί χέιντζ ντι) και επαραγγείλαμε λάμπες γραφείου. Εγοράσαμεν τζιαι τρία φκιόρα. Ένα που έμοιζε με τσαρτελλούι, έναν κάκτο, τζιαι έναν άλλο πράσινο φυτό που δεν ξέρω το όνομα του. Που τα τρία έζησε το τρίτο το οποίο εμεγάλωσε τζιαι έγινε γερό πράμα. Η Κέμι που καταλάβει άλλαξεν του τζιαι γλάστρα τζιαι έγινε θεόρατο το γέρημο - δεν ξέρω τι θα το κάμουν σε λία χρόνια όταν θα'χουμε φύει τζιαι δεν θα το χωρεί ο τόπος. 

Τέλοσπαντων, επεράσαν τα χρόνια. Τεσσερισίμιση χρόνια για την ακρίβεια. Η Σύλβια άφησεν'μας νωρίς. Career was calling. Είσιε συνεργασία με τρία τμήματα, το δικό μας, της φιλοσοφίας, τζιαι της φαρμακολογίας. Επέλεξε τα άλλα θκυο. Η Κέμι έμεινε, αλλά το τμήμα δεν της επολλόκατσε. Μετά έγινε τζιαι τζούνιορ ντίν σε ένα κολλέγιο τζιαι εδώκαν της διαμονή όπως τζιαι γραφείο τζιαμαί. Επροτίμησεν'τα.

Έτσι το γραφείο έμεινε μόνο για μένα. Μόνη μου επήαιννα, μόνη μου έφευκα. Μάστρο δεν είχα γιατί ο επίπτης ήταν ούτως ή άλλως απών. Μια χαρά δηλαδή ώσπου τζιαι εκτύπησε η μοναξιά - μπόλικη μοναξιά. Μπόλικη μοναξιά που εμπεριείκλειε όμως τζαι βόλη, μπόλικη βόλη. Έσιει μια πολλά παράξενη βόλη η μοναξιά. Εν διάς λοαρκασμό σε κανένα, εν σε κόφτει κανένας...ετσι πράματα. Το να είμαι μόνη μου δεν με πειράζει ιδιαίτερα. Περνώ πολύ χρόνο παρέα με μένα ούτως ή άλλως τζιαι είμαστεν οκ οι θκυο μας. Τζείνο που άρκεψε να με πειράζει όμως ήταν το ότι οι πολλές ώρες απουσίας άλλης ψυσιής στο γραφείο αρκέψαν να έχουν 'παρενέργειες΄. Ούλλα ήταν μια πάλη. Να ξεκινήσω να δουλεύκω κάθε μέρα ήταν μια πάλη,  το να φκω που το γραφείο να βρω παρέα να πάμε να φάμε το ίδιο, να πειστώ να πάω να βρω έναν άθρωπο να του μιλήσω για την έρευνα μου χωρίς να νιώσει ή να νιώσω ότι γινείσκουμαι βάρος, το ίδιο, να κτυπήσω την πόρτα στο δίπλα γραφείο για να 'μολοήσω πως ναι επειδή είμαι λίον κούσπος η 'απλή ανάλυση' που μου είπες να κάμω εν τρέχει, πάλε μια πάλη...Ούλλα εφάνταζαν πολλά πιο μεγάλα τζιαι πιο πολύπλοκλα που ότι στην πραγματικότητα ήταν..

Τούντην κατάσταση ήρταν να σπάσουν θκυο πράματα: οι επισκέπτες φοιτητές και μετα-διδακτορικοί τους οποίους εφιλοξενούσα στο γραφείο μου (αφού είχαμε τόπο) κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους στο λαπ μας τζιαι το τέλος της υποτροφίας την οποία είχα μόνο για τα 3 πρώτα χρόνια που πτυχίου. Τούτα τα θκυο εφκάλαν΄με που την μοναξιά τζιαι τη πλαστή της βόλη. Εκτίμησα τζιαι τα θκυο αφάνταστα. Τους επισκπέπτες γιατί ήταν καλή παρέα τζιαι πολλά ενδιαφέροντες τύποι και τύπισσες. Το τέλος της υποτροφίας γιατί εταρακούνησεν΄με.  Έψαξα για δουλειά. Ήρτεν τζιαι ήβρεν με (έτσι τυχερή που είμαι)... Εδίδαξα. Κάμποσο. Μικρές και μεγάλες διαλέξεις, μικρά και μεγάλα τουτόριαλς.  Πολλές φορές ένιωσα ανεπαρκής, αλλά ούλλα ήταν καλλύτερα γιατί τα πράματα εκινούνταν τζιια οι πιο πάνω παρενέργειες εμειωθήκαν.

Επέρασεν ο τζιαιρός - σε λίες μέρες έχω την εξέτασήν μου τζιαι αν ούλλα παν καλά, μαζεύκω τα μπογαλάκια μου. Στον ώμο το δισάκι μου που λαλεί τζιαι ο Μητροπάνος. Ε, τζιαι επειδή το τέλος εσυνέπεσε τζιαι με το τέλος της χρονιάς επήα σήμερα πίσω στα μέρη τα παλιά. Εξανάνοιξα τα συρτάρκα που εγεμώσαν ότι παλιατσαρία φανταστείς: γράμματα που την τράπεζα, που την t-mobile κλπ, κάρτες παντώς είδους, φλάιερς για career paths, τα φλάιερς του Cypriot society, η φωτογραφία της γιαγιάς, οι κάρτες της άλλης της γιαγιάς. Α  ήβρα τζιαι μια κυπριακή σημαία, τατσωμένη που κάτι που εσιωνώστην... Πρέπει να'ν που το freshers fair γιατί είμαι αρκετά σίουρη ότι δεν έφερα Κυπριακή σημαία μαζί μου!! Ο μόνος που έφερε Κυπριακή σημαία που ξέρω προσωπικά εν ο Γιάννης ο οποίος εκτός από την κυπριακή σημαία έφερε μαζί τους τζιαι τις αρχές του στες οποίες ορκιστηκε να μείνει πιστός, είπεν μου. Ποιες ένει ρε τούτες οι αρχές ρωτώ τον μια μέρα. Η οικογένεια μου, λαλεί μου, εν η μια: ότι τζιαι να γίνει εγώ εννά'μαι τζιαμαί για τζείνους. Μετά εν η θρησκεία μου, λαλεί μου. Τζιαι μετά λαλώ του; Η πατρίδα λαλεί μου (εξού τζιαι η σημαία). Ρε, λαλώ του, ξέρεις ότι τούτες ήταν τζιαι οι αξίες της χούντας έννεν; Πάτρις - θρησκεία- οικογένεια. Δεν ηξέρω πόσο τον επηρέασε τούτον (αριστερός άνθρωπος που ήταν - ένει? o Τζιώνης), εξάλλου τι κακό έσιει με το να'σιει κάποιος αξίες. Anw, νομίζω έκαμε λίο πίσω στη θρησκεία πάντως τζιαι την πατρίδα κατά που θωρώ την εψιλοέσιεσαι. Τέλοσπαντων, τίποτε έννεν γραμμένο πάσ'την πέτρα υποθέτων. Ούτε καν οι αξίες. 

Τεκάλεμιτ λοιπόν. Τεκάλεμιτ όπως λέμε κάθαρση. Έφερε κάμποσες αναμνήσεις τούτη η διαδικασία. Αναμνήσεις σκονισμένες, κρυμμένες σε τσακισμένες σελίδες, σε αφηρημένα σκίτσα, σε βιαστικές σημειώσεις, σε μεγαλεπίβολες ιδέες γραμμένες στο πίσω μέρος μιας κόλλας, στα σχεδιαγράμματα, στα χρονοδιαγράμματα, σε αριθμούς, σε ακαταλαβίστικα μοντέλλα. Κάμποσες σκουρκασμένες αναμνήσεις. Μερικές έσυρα τες στον κάλαθο, τις πλείστες στην ανακύκλωση, τις άλλες ετακτοποίησα τες. Αύριο θα πάω πίσω να καθαρίσω τζιαι την σκόνη. Μπορεί να κάμω τζιαι πόλιsh για να το ετοιμάσω, το γραφείο, για τον επόμενο διδακτορικό φοιτητή. Εν ωραία που το τέλος φέρνει αρχή.  


Sunday 8 December 2013

Τα καλά τα αντίο

'Εσφιξα στην αγκαλιά μου τον μεγάλο φιλικό γίγαντά (ΜΦΓ) μου τζιαι εκολλιτσιάσαν οι φανέλλες μας που ήταν μεσ'το δρώμα. Ήταν το τελευταίο μας παιγνίδι - τζιαι εκερδίσαμεν'το τζιόλας. Έδωσα τους ούλλους που μια αγκαλιά, είπα τους εννα σας ξαναδω αλλά ενιξέρω πότε. Τζείνοι εδώσαν μου λουλούδια τζιαι μιαν αγκαλιά πίσω. Σαν ετελιώσαμε, η συγκάτοικος μου που ήρτε να δει τον αγώνα έπιασε την ανθοδέσμη με τα λουλούδια τζιαι εγώ ακολουθούσα που πίσω σαν μεγάλη σταρ. ΄Νταξει αστιεύκουμαι - Βασικά εμάζευκα τα ποσκούπιδα που εμείναν στο γήπεδο γι' αυτό δεν είχα σιέρκα ελεύθερα για την ανθοδέσμη.  

Λιότερο που ένα 24ωρο πριν έσφιγγα στην αγκαλιά μου έναν-έναν τζιαι στα γλήορα τους 8 φίλους/ες μου που εκατεβαίναν τζειν'την ώρα σην στάση Ροντινσμάρκτ του U-bahn - ενώ εγώ θα συνέχιζα για τον κεντρικό σταθμό όπου θα άλλασσα σε S-bahn για να πάω αεροδρόμιο. Ελυπούμουν που τους άφηνα πιο νωρίς, αλλα έπρεπε να επιστρέψω πίσω Αγγλία για τον αγώνα στον οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω. Εξάλλου ήμουν η πρώτη που έφτασα Αμβούργο αφού δεν με έκοψε ο τυφώνας Χαβιέρ τζιαι έτσι είχα την ευκαιρία να περάσω τον πιο πολύ χρόνο με έκαστο άτομο που εκατάφερνε να φτάσει στο Αμβούργο.

Τέσσερις μέρες πιο πριν είχα τρεις αποχαιρετισμούς στη σειρά. Πρώτα οι φοιτητές μου που τα tutorials του επιλεγμένου τους μαθήματος. Εμείναν λίο πίσω μετά το τέλος του τουτόριαλ έτσι είχα την ευκαιρία να τους ρωτήσω τι θέλουν να κάμουν του χρόνου αφού εν τριτοετείς τζιαι άρα τελιώνουν φέτος. Η μια είπεν'μου gap year, ο άλλος είπεν μου δουλειά, αλλά πως ακόμα δεν ξέρει που ή τι, τζιαι η τρίτη (εκ κίνας) είπεν μου πως ήρτε η ώρα να σπουδάσει κάτι πιο πρακτικό (εννοούσε χρήσιμο - με προοπτικές εργοδότησης. Εξεκαθάρισεν'το μετά). Ο νέος τομέας: χρηματοοικονομικά. Λαλεί τούτον εθέλαν οι γονιοί της που πριν να σπουδάσει αλλά εδώσαν την την άδεια να σπουδάσει πρώτα τζείνο που θέλει (δλδ. ψυχολογία). Ας ένει. Ο κόσμος χρειάζεται τζιαι ρομαντικούς τζιαι πραγματιστές τζιαι ούλλα τα ενδιάμεσα τζιαι τους συνδυασμούς τους.

Ο δεύτερος αποχαιρετισμός της μέρας ήταν στο επόμενο τουτόριαλ με τον αμερικάνο φοιτητή μου με τον οποίο εκάμναμε δικανική ψυχολογία τζιαι ας μεν  ηξέρα τίποτε για το θέμα. Εγώ ήξερα την ψυχολογία, τζείνος την νομική - εφκήκε το πράμα. Τζιαι μάλιστα καλά. Μεγάλο χιτ για την ακρίβεια - τόσο πολλά που ο Γουίλλι επαρακαλούσεν'με να έβρω ακόμα ένα λάθος στην έκθεση του για να μεν τελιώσει το τελευταίο τουτόριαλ. Ρε, μα πέλλανες; Λαλώ του. Καλά εν του το είπα έτσι. Άμαν επείστειν ο Γουίλι ότi that was it έφκαλεν που τη τσέντα του ένα πακέτο cookies (family pack μάλιστα) τζιαι έδωσεν μου το τζιαι ερώτησεν με αν γίνεται να φκάλουμε τζιαι μια φωτογραφία. Ότι θα είσιε τόσο σουξέ η δικανική ψυχολογία δεν το περίμενα - αλλά επερίμενα πως θα τα βρίσκαμε με τον Γουίλι που την πρώτη μέρα που ήρτε στην συνάντηση μας (που ήταν καθαρά τυπική τζιαι διαδικαστική) με το κουστούμι τζιαι εγώ ήμουν με την φόρμα τζιαι το τζιν. 

Ο τρίτος αποχαιρετισμός ήταν με την Σύλβι - την Τσέχα που ήταν στο λαμπ μας μόνο για 4 βδομάδες σύνολο. Εν λίο παράξενο πως μπορούν να δεθούν οι αθρώποι σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. 

Αντίο κάμποσα...Τούτα είχαν οι τελευταίες μέρες. Ενώ κτυπούν τα αντίο βίρρα τωρά που ετοιμάζουμαι τζιαι εγώ να φύω που έναν τόπο στον οποίο έκαμα ρίζες μέσω των φιλιών μου τζιαι των διάφορων αρμοδιοτήτων μου να τες πούμε έτσι, το συναίσθημα που συνοδεύκει την λύπη του αποχωρισμού εν ένα καλό, γαλήνιο συναίσθημα (αν εν συναίσθημα εν ξερω), τούτο της ευγνωμοσύνης που τα αντίο που λαλώ εν καλά αντίο. 

Είπα κάμποσα αντίο μεσ'τούντα 5 (σχεδόν) χρόνια τζαι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν καλά. Καλά αντίο εν τζείνα που λαλείς τζιαι σαν τα λαλείς ελπίζεις - ελπίζεις γενικώς. Εν τζείνα που φέρνουν στα πράματα ένα τέλος που εν τόσο φυσικό που το μόνο που μπορεί να ακολουθήσει εν μια αρχή. Τα καλά αντίο εν τζείνα που λαλείς τζιαι χαμογελάς ακόμα τζιαι αν τα μάθκια σου κλαιν. Τα καλά αντίο εν τζείνα που λαλείς χωρίς να υπόσχεσαι σίλια θκυο (π.χ., εννα σου γράφω κάθε μέρα μεν έσιεις έγνοια), εν τζείνα που λαλείς τζιαι αντί να κρυώνεις που κρυανίσκει το πλευρό σου ζεσταίνεσαι. Εν τζείνα που λαλείς τζιαι είσαι εντάξει να τα πεις - εν τα αποφεύκεις. 

Τα καλά αντίο λαλείς τα τζιαι τολμάς να ξαναξεκινήσεις. Έτσι έσφιξα στηςν αγκαλιά μου τους πιο πάνω τζιαι εχαμογέλασα γυρίζοντας την πλάτη. Είμαι τυχερή υποθέτω. Τούντα χρόνια του Ππι Χείτζ Ντι μπορεί να μεν ήταν τόσο πλούσια ακαδημαϊκά, αλλά ήταν πλούσια άλλως πως όπως μαρτυρούν τούντα καλά τα αντίο.

Saturday 19 October 2013

Ο (Λουκι) Λουκ

Έπιασε με τηλέφωνο μια μέρα πριν να παραδώσω ο τύπος που το Μπακ Νιού (εν Πανεπιστήμιο τούτο) τζιαι είπε μου για την ανάγκη που έχουν για αναπλήρωση ενός καθηγητή που θα φύει με άδεια γιατί θα γεννήσει η γυναίκα του. Ερευνητικές μεθόδους και στατιστική είπε μου. Εντάξει είπα του μια μέρα μετά. Ερευνητικές μεθόδους και στατιστική. Που να το φαντάζουμουν. Τόσον απεγνωσμένος ήταν που μου είπε θα μου καλύψουν τα έξοδα του ταξί για τη μετακίνηση μου από και προς το Μπακ Νιού. Ερώτησα τζιαι έμαθα για πάμπλικ τράνσπορτ. Τα ταξιά ποττέ εν μου άρεσκαν. Πολλή πολυτέλεια..

Επήα σήμερα. Έφηα νωρίς που σπίτι για να αφήσω χρόνο μπροστά μου σε πρίπτωση που χαθώ να χαθώ με την ησυχία μου να μεν αγχώνουμαι για την ώρα. Λεοφωρείο στο Χάτεναμ τζιαι τρένο στο High Wycombe. Πολλά μιτσιοί οι σταθμοί. Θα ΄πρεπε να προσπαθήσω πολλά για να χαθώ. Στο τρένο προς το High Wycombe έκατσα απέναντι που θκυο ηλικιωμένες. Η μια εθκιάβαζε βιβλίο στο κίντλ της τζιαι η άλλη την εφημερίδα. Έκατσα, εγυρίζαν το βλέμμα τους πάνω μου, είδα τες, είδαν με, ντάξει τα γνωστά. Ένιωσα κάποιον να κάθεται δίπλα μου, εμυρίστηκα τον παραπάνω. Είσιε τζείνη τη μυρωθκιά του χρόνιου καπνιστή. Έμεινα να κοιτάζω έξω που το παράθυρο. Ήμουν τζιαι λίο αδιάθετη τζιαι τα μάθκια μου επονούσαν που τον λίον ύπνο της προηγούμενης νύχτας έτσι εν είχα τζιαι πολλή όρεξη για παρατήρηση.. Ο διπλανός είπε να σπάσει τη μούγκα όμως. Εκοίταξεν μας περιπαιχτικά, έδειξε μας το τσιγάρο τζιαι τον αναπτήρα του τζιαι είπε μας (στα αγγλικά): εν φαντάξουμαι να πειράζει κανέναν να καπνίσω εννεν. Οι κο(τζιακα)ρούδες απέναντι εκοιτάξαν τον αυστηρά. Εγώ εχαμογέλασα ενώ ο τύπος ήταν φυρμένος στα γέλια. Εγύρισα τζιαι είδα τον. Είπε μου: είδες μούτρα; Είπα του: όπως νιώθει ο καθένας. Απάντησεν μου πίσω. Εν εκατάλαβα θεό. Λαλεί μου εν είσαι εγγλέζα, πόθθεν είσαι; Λαλώ του: Κύπρο. Λαλεί μου ε/κ η τ/κ; Είδα τον. Λαλώ του ξέρεις κάμποσα για ένα μιτσί τόπο σαν τον δικό μου. Είπε μου I am in the know side aint I. Τζιαι μετά για να επιβεβαιώσει το ότι εν στο in the know side είπεν μου: είμαι σίουρος ότι εννα θέλες να σαι τζιαμαί να τρώεις φοινίτζιαι τζιαι ελιές κάτω που τον ήλιο. Ποττέ εν έκαμα το συνδυασμό φοινίτζια τζιαι ελιές αλλά οκ. Είπα του αρέσκουν μου οι ελιές.

Μετά που άλλες 3-4 απανωτές ερωτήσεις αρχίσαμεν τη συζήτηση, δηλαδή ο τύπος ανέπτυξε τη φιλοσοφία του για τη ζωή. Ήταν συγχυσμένα πράματα. Έγειρα πάνω στην τσέντα μου τζιαι άκουσα τον. Επαρατηρούσα τον τζιόλας τζιαι ήξερεν το. Είδα το σακκάκι του που ήταν πίντα στες πάτσιες, εθωρούσα το αριστερό του πόδι που έπαιζε. Το ίδιο τζιαι τα σιέρκα του στα οποία εβαστούσε το στριφτό το τσιγάρο. Τα μάθκια του όμως ήταν τζιαμαί σταθερά τζιαι άφοα. Ήξερα ότι ενώ εγώ άκουα τζιαι επαρατηρούσα τον Λουκ οι υπόλοιποι επιβάτες στο βαγόνι ακούαν τη συζήτηση μας. Τζιαι επαρατηρούσαν μας διακριτικά άμαν εμπρούσαν. Αποφάσισα να τους αγνοήσω.

Ντάξει, τζείνα που λάλεν ο Λουκ είχα'τα που άλλα πικραμένα στόματα ξανακούσει. Είσιεν'τα με το σύστημα αλλά κυρίως το πολίτευμα (τη δημοκρατία), είσιεν'τα με τους ξένους που όι μόνο αρπάσσουν τες δουλειές των ντόπιων, αλλά κλικκώνουν τζιόλας τζιαι παίζουν τους καμπόσους. Νομίζω εν τούτο το τελευταίο που τον επλήγωνε/ εκνεύριζε παραπάνω. Θεωρεί ότι τα κράτη τωρά είναι ανίσχυρα τζιαι αλληλοεξαρτούνται, η τελευταία ισχυρή δύναμη είπεν μου ήταν η βρεττανική αυτοκρατορία. Νευριάζει με το κύμμα μετανάστευσης που έρκεται που τες πρώην βρεττανικές αποικίες, όι ιμίσιη μου για να μορφωθούν λαλεί μου ή να βρουν δουλειά. Να παν ούλλοι που τζιαμαί που'ρταν. Αν δεν εθέλαν να'ν αποικίες τωρά γιατί θέλουν να επωφελούνται; Θέλει έναν τρίτο παγκόσμιο για να σάσει το πράμα, για να επανατεθούν τα σύνορα μεταξύ των χωρών τζιαι για να μεν παραβιάζουνται. Οι γριούλες απέναντι επαραιτήσαν να προσποιούνται οτι θκιαβάζουν κιντλ τζιαι εφημερίδα αντίστοιχα τζιαι εμείναν τζιαι θωρούσαν'με. Εγώ τίποτε εν ένιωσα. Ήξερα πως ο Λουκ εν τζιαι εν εμένα που εννοούσε. Ο Λουκ όπως τζιαι ο κάθε Λουκ μιλά εννοώντας την ομάδα τζιαι όι τα άτομα. Εν λίο παράξενος ο διαχωρισμός αλλά κάμνουμεν'τον συχνά. Τέλοσπαντων, δεν ένιωσα προσωπική επίθεση άρα μάταια επροσπαθούσαν με τον βλέμμα τους να με σώσουν οι συνταξιδιώτισσες. 

Μετά που την ανάπτυξη της φιλοσοφίας του ο Λουκ ερώτησεν με πόσο συχνα΄θα ταξιδεύκω στο High Wycombe. Είπα του μόνο για καμια-δυο βδομάδες. Ερώτησεν με αν έχω τράβελ καρντ τζιαι εξήγησεν μου γιατί εν καλλίτερα να έχω. Είπε μου ότι έσιει τζιαι απευθείας λεοφωρείο που τζιαμαι που μεινίσκω τζιαι επροσφέρθηκε να μου δείξει τη στάση μόλις κατεβούμε High Wycombe. Would you like that ρωτά με ο Λουκ. Φυσικά τζιαι ήθελα. Σταματά το τρένο. Ερώτησα τον αν εφτάσαμε. Ναι ναι πάμε πάμε λαλεί ο Λουκ που εκοντοστάθηκε στο μεσοδιάστημα να εξετάσει μια κίτρινη μάλλενη σιάρπα τζιαι μια ομπρέλλα που κάποιος άφησε πίσω. Επίαν'τα μαζί του, μετά άφησεν τα πίσω. Οι συνταξιδιώτισσες γριούλες εκοιτάξαν με με ένα βλέμμα περίλυπο τζιαι είπαν μου συγγνώμη. 

Όπως τζιαι να σιει - ο Λουκ ήξερεν παθκιάν παθκιάν το high wycombe όπως ξέρει παθκιά παθκιά πολλές πόλεις - είμαι σίουρη. Έκαμεν άστεγος 2-3 χρόνια, ήξερεν πολλά καλά τα τρένα γιατί έμπαινε μέσα για να βράζει. Ήξερεν που να'βρει ίντερνετ, ήξερεν που πόθεν να διασταυρώσει τον δρόμο τζιαι ετραβούσεν με μάλιστα να τον ακολουθώ. Ένα πράμα να ξέρεις λαλεί μου. Για να επιζήσεις πρέπει πάντα να είσαι ένα βήμα μπροστά που την κίνηση. Είπεν μου τζιαι αλλά τέθκοια αποφθέγματα. Εν μπορώ να πω ότι τα κατάλαβα φουλ.  Επήρεν με στο σταθμό τζιαι εκοιτάξαμε για τράβελ καρντ. Στο μεταξύ εσυνεχίζαμεν τζιαι τη συζήτηση η οποία εμεταφέρθηκε στο αν πρέπει οι ανθρώποι να συνεχίζουν να κάμνουν μωρά. Ο Λουκ ήταν κάθετος πως εν πρέπει. Εγώ εν είχα τζιαι πολλή άποψη. Κάποιος πρέπει να κάμει μωρά, αλλά ήξερα τι ελάλεν με το ότι που πολλές απόψεις το να κάμεις μωρά  είναι selfish τζιαι όι self-less act. Επήρεν με στο Πανεπιστήμιο, έξω που την πόρτα. Επήαμε μισή ώρα πιο νωρίς. Είπεν μου έσιει ένα Κόστα στην γωνία, θέλεις να πάμε να πιούμε καφέ. Ένας καφές επήαιννε. Εμείναμε για λίη ώρα σιωπηλοί στο δρόμο προς το Κόστα τζιαι τότε ήταν που επρόσεξα το περπάτημα του Λουκ. Επερπατούσε με τες μύτες τον ποδιών προς τα έξω τζιαι τη λεκάνη προς τα μπροστά. Τζείνο το μάγκικο, κάουμποι λάικ περπάτημα. Επρόσεξα ότι το τζιν σακκάκι του ήταν πατσιαρισμέν τζιαι που πίσω. Εμπήκε στο Κόστα σαν κηφήνας. Οι σερβιτόροι αναγνωρίσαν τον αμέσως. Ερώτησα αν μπορώ να τον κεράσω. Φυσικά τζιαι εμπορούσα - ένα καπουτσίνο λαλεί μου, στοιχίζει 2.15. Ντάξει λαλώ του.

Έτσι ο Λουκ έκατσεν με το καπουτσίνο του έναν Οκτωβριανό πρωινό να κάμνει παρέα μιας μετανάστριας που κοινοπολιτειακή χώρα που επήαιννε για να πιάσει τη δουλειά ίσως κάποιου ντόπιου. Ερουφούσα τζιαι εγώ τον δικό μου καπουτσίνο τζιαι απόλαυσα τα τελευταία λεπτά τζείνης της γραφικής φιγούρας που η ίδια του η μάμα, όπως μου είπε, ευχήθηκε πάμπολλες φορές να είσιε γεννήσει τον γιο της κάμποσες δεκαετίες πίσω.Γιατί εν σαν να γεννήθηκε για να ζήσει σε τζείν'τες εποχές.

Εξαναπερπάτησεν με πίσω στο Πανεπιστήμιο. Έφτάσαμεν τζιαμαί στις 12 ακριβώς. Εγγλέζοι! Well let me tell you what λαλεί μου ο Λουκ, εχάρηκα πολλά που σε γνώρισα. Εχαμογέλασε δείχνοντας τα ολοτζίτρινα του δόντια. Ήταν πολλά όμορφος ο Λουκ. Μετά από αλλο καμια-θκυο κουβέντες άφησεν με να πάω στο μίτινγκ μου. Είδα τον που το γυαλί έτσι όπως εχάνετουν στα στενά (στα συντόμια όπως μου εξήγησε πιο πριν) με περπάτημα Λούκι Λουκ - ένας έφηβος 50 χρονών.

Monday 26 August 2013

Εύη - τα χρόνια της αγάπης

Είχα γράμμα σήμερα. Ήταν μια κάρτα με ένα σιύλλο πόξω. Οι γονείς της συγκατοίκου μου εύχονταν μου περαστικά. Έφαα μια σιηστή με το ποδήλατο την Τρίτη φεύκοντας πρωί πρωί, φρέσκα-φρέσκα τζιαι μανικωμένη-μανικωμένη που σπίτι να πάω στην πόλη να συνεχίσω το γράψιμο. 

Όσες φορές έτυχε να είμαι σε αντίστοιχη με την σημερινή θέση, δηλαδή να μην μπορώ να κινηθώ με ευκολία τζιαι το σώμα μου γενικά να μου λαλεί "όχι" ένα πράμα μου έρκεται στο νου: το άθλημα που έπαιζα για χρόνια, τζιαι που για σήμερα τζιαι για τούτο το ποστ εννα μείνει ανώνυμο. Στο νου μου στριφογυρίζει σε έτσι φάσεις, η σκέψη αν θα μπορέσω να ξαναπαίξω. Εν λίο παράξενη η σκέψη αν αναλογιστώ ότι: α) έπιασα την απόφαση να σταματήσω πριν 6 χρόνια, β) τωρά παίζω/κάμνω άλλα 5-6 αθλήματα συν του δικού μου, γ) εφάτσισα ντάξει αλλά με κόκκαλον έσπασα, με τένοντα έκοψα, με κκελλέν εκτύπησα. 

Υποθέτω η σκέψη ήταν έντονη εψές γιατί το όνειρο μου το εψεσινό έστρεψε με πίσω στα χρόνια τζείνα της ζωής μου που το επίκεντρο ήταν το άθλημα. Εξύπνησα τζιαι εσκέφτουμουν τζείνα τα χρόνια έντονα. Για αλλαγήν όμως εν εσκέφτουμουν τον εαυτό μου, την πορεία μου στα χρόνια τούτα, αλλά εμάς, εμάς που επαίζαμεν ούλλοι μαζί, εμάς που εκάμναμεν ταξίθκια μαζί. Καμπς, φιλικά, αγώνες μικρούς, αγώνες μεγάλους..

Εξεκίνησα να ταξιδεύκω πολλά μιτσιά. Πρέπει να εταξίδεψα με πέντε γενιές αν τες μετρώ καλά, τζιαι οι τέσσερις ήταν πιο μεγάλες μου.Έμαθα πολλά που τζείνους. Έμαθα πολλά γενικόττερα. Αλλά που μερικούς αθθρώπους έμαθα τα πιο πολλά. Η πρώτη μου δασκάλα στη ζωή, ήταν η Εύη, τζιαι εν τζείνην που σκέφτουμουν με το που εξύπνησα σήμερα. Η Εύη εν 4 χρόνια πιο μεγάλη μου τζιαι τότε ήταν 2 κκελλές πιο ψηλή μου, 5 αποχρώσεις πιο άσπρη μου, τζιαι στα μάθκια μου 100.000 φορές πιο όμορφη μου. Βασικά δεν υπήρχε καμία σύγκριση για τούτα. Η Εύη ήταν ψηλή ούτως ή άλλως, ήταν ξανθή για Κυπραία, τζιαι ήταν αντικειμενικά όμορφη. Δεν ήταν ανάγκη να έχω τον ευατό μου σημείο αναφοράς για να τα δω τούτα. Τζιαι δεν τον είχα. Εν έπαιζε σύγκριση με την Εύη, ούτε που μέρους μου τζιαι φυσικά ούτε που δικού της.

Η Εύη ήταν κουλ χωρίς να προσπαθεί καν. Ούλλοι εθέλαν να κάμνουν παρέα μαζί της, τζιαι ούλλοι εχορούσαν στην παρέα της. Ακόμα τζιαι εγώ, τζιαι ας ήμουν ρόκολος τζιαι κολλιτσίδας. Κάθε φορά που επηαίνναμεν ταξίδι επήαινναμε μαζί στα beauty free (έτσι ενόμιζα ότι τα λαλούσα γιατί για μένα τα ...duty free ήταν συνώνυμα με τα αρώματα τζιαι τα καλλυντικά, τζιαι ακόμα ενει). Η Εύη εδοκίμαζεν αρώματα βίρρα, τζιαι εγώ φυσικά. Εγώ εδοκίμαζα γιατί εδοκίμαζεν η Εύη δηλαδή γιατί διαφορετικά εζαλίζαν'με πολλά. Με την Εύη εγόρασα το πρώτο μου άρωμα, το Red Jeans. Πρέπει να ήμουν η πρώτη στην τάξη μου που φορούσε άρωμα. Ήμουν η πρώτη μου έκαμα πολλά πράματα που την φουρνιά μου γιατί είχα την Εύη δασκάλα. 

Πάντα επήαιννα τζιαι εκάθουμουν δίπλα στην Εύη, στο λεοφωρείο, στο αεροπλάνο, στην αίθουσα αναμονής στο αεροδρόμιο, στις καρέκλες πριν τους αγώνες, τζιαι η Εύη πάντα εδίαν μου το ένα που τα ακουστικά της. Που την Εύη έμαθα ούλλη την ελληνική ροκ συμπεριλαμβανομένων των τσοπάνα ρέιβ, διάφανα κρίνα, μάτζικ ντε σπελ, σιδηρόπουλλο, τζιαι λίο πιο μετά, τες τρύπες. Που την Εύη έμαθα τζιαι τα πρώτα αγγλικά τραούθκια μου, που εκυμαίνουνταν τότε που take that, boyzone & celine dion σε Nirvana, Pearl Jam, τζιαι Oasis. Εν είχα τζιαι πολλί'φτι για heavy metal εχω να πώ, αλλά επειδή ήταν η Εύη, άκουα τα. 

Στα 10 - 11 μου η Εύη έμαθεν μου για τες σχέσεις τζιαι όσα εσυνεπάγουνταν. Στα ταξίθκια όποτε εγίνετουν επαίρναν με μαζί τους στα πάρτυ, τζιαι εθωρούσα τους που εχορεύκαν slow τζιαι εμάθαινα. Το τραγούδι τότε ήταν το hotel california, μετά έρκετουν η Σελίν Ντιόν. Ήξερα τα πάντα για την τεχνική του slow dance. Όποτε εν εγίνετουν να πάω μαζί τους γιατί θα πηαίνναν δισκοθήκη εγεμώνναν τα μάθκια μου τζιαι επήαιννα τζιαι χώννουμουν να μεν με δει κανένας τζια κλάααααααμα. Έρκετουν η Εύη φυσικά τζιαι ελάλεν μου τα πάντα την επόμενη μέρα να μεν κόψω πίσω. Η Εύη εμάθθαινεν μου ούλλες τες κουλ φράσεις της εποχής, που τες οποίες θυμούμαι το " μα σοβαράααα", το "ίου" (στη θέση του γιαξ), το "φακκά μου κέντρο", τζιαι το "κτηνό" (as in εννα μπου γίνεται ρε κτηνό;). Επίσης έμαθα που την Εύη να βάλλω το 'μου' δίπλα που το όνομα των αγοριών άμμαν τους εφώναζα ή άμαν τους έγραφα κάρτα για τα γενέθλια τους. Τούτον ήταν waaaay cool τζιαι πραγματικά έπιαννεν τόπο.

Στα 13 μου εμπήκαμε στα σοβαρά. Τζιαι οι θκυο μας. Η Εύη φουλ στην εφηβεία της επειραματίζετουν. Στο ταξίδι στη Γερμανία ήταν τα τσιγάρα. Είχαν ένα πακκέτο με την άλλη την φίλη της τζιαι επουφουρίζαν φυσικά μπροστά μου γιατί εν είσιε χώστρες τζιαι μασκαραλλίκια για την Εύη. Στο ίδιο ταξίδι εθεώρησε καλό να με εισάξει θεωρητικά τζιαι στον κόσμο των ναρκωτικών διώντας μου το βιβλίο. Κριστιάνε. Χ, 13, πόρνη και τοξικομανής που εδιαδραματίζετουν στην Γερμανία. Γάντι. 13 εγώ, 13 τζιαι η Κριστιάνε. Γερμανία εγώ, Γερμανία τζιαι η Κριστιάνε. Δεν έκλεια μάτι τη νύχτα, τζιαι έπρεπε να τζοιμούμαι με την Εύη για να μπορώ να τζοιμηθώ. 

Επήαμεν πάααρα πολλά ταξίθκια μαζί. Πάντα εμεινίσκαμεν στο ίδιο δωμάτιο, πάντα ακούαμεν μαζί μουσική, πάντα εμάθθαινα κάτι για τον κόσμο των (πιο) μεγάλων που τζείνη. Ποτέ μα ποτέ δεν ετσακωθήκαμε, ποτέ μα ποτέ δεν την εβαρέθηκα. Τζιαι πάντα μα πάντα τα ταξίθκια είχαν ενδιαφέρον γιατί σε κάθε μα κάθε ταξίδι η Εύη είχε φλερτ. Τζιαι πάντα στην Εύη αρέσκαν οι πιοοοο όμορφοι, τζιαι φυσικά στους όμορφους άρεσκεν η Εύη. Θυμούμαι 2-3 πολλά έντονα, αλλά εν ένας συγκεκριμένος που εξεχώρισε τζιαι που ετρύπωσε τζιαι εχτές στο όνειρο μου.

Δεν θυμούμαι το όνομα του, δεν ξέρω αν το θυμάται ούτε η Εύη τωρά. Ήμασταν στη Συρία. Ούλλοι επροειδοποιήσαν μας ότι ενναν χάλια. Να μεν πιούμε νερό που την βρύση, να ελέγχουμεν ότι οι μπουκάλες στο ξενοδοχείο εν σφραγισμένες, να μεν φάμε φαί του δρόμου κτλ. Α. Τζιαι ότι οι Σύριοι εν κούλλουφοι. Επήαμεν θυμούμαι Χριστούγεννα. Στο 5άστερο ξενοδοχείο που μας εφιλοξενούσαν οι ..κούλλουφοι έπαιζε συνέχεια το τραγούδι κόκο τζιάμπο (Christmas version). 

Επήαμε προπόνηση, όπως εγίνετουν πάντα στα ταξίθκια τούτα, εξεκινούσαμεν την πρώτη μέρα κουμπωμένοι, να παίζουμε μόνο μεταξύ μας. Ήταν ο παπάς μου συνοδός θυμούμαι. Άσσος πάνω στες σχέσεις μεταξύ των λαών, θκυο παλιές εβρεθήκαμε να παίζουμεν ούλλοι μαζί. Τζιαι έτσι είδαμε τες φάτσες των κούλλουφων. Λοιπόν, δεν θυμούμαι πολλά που τες υπόλοιπες προπονήσεις, αλλα θυμούμαι ότι τζείνη την μέρα εγνωρίσαμεν τον πιο όμορφο κούλλουφο του κόσμου. Τζιαι φυσικά εγώ ήξερα τι θα επακολουθούσε. Δεν ετζοιμούμασταν με την Εύη τη νύχτα. Στες συζητήσεις μας ήταν ο πανέμρφος κούλλουφος τζιαι τι θα γίνει. 

Ο πανέμορφος κούλλουφος φυσικά επρόσεξε την πανέμορφη Εύη. Εκανονίσαν τα οι Σύροι (κούλλουφοι) παίκτες με αρχηγό τον πανέμορφο κούλλουφο, να έρτουν στο ξενοδοχείο μας την τελευταία νύχτα. Μόλις το εμάθαμεν εγώ τζιαι η Εύη αρχίσαμε τις προτετοιμασίες. 

Πάλε δεν θυμούμαι πολλά, αλλά τζείνο που θυμούμαι πεντακάθαρα ήταν ότι επήαμε στο ρεσέψιον του ξενοδοχείου το απόγευμα της τελευταίας μέρας, αλλάξαμε λεφτά (που κυπριακές σε συριακές λίρες) τζιαι επήαμεν στο κομμωτήριο του 5άστερου ξενοδοχείο στο οποίο μας εφιλοξενούσαν οι..κούλλουφοι, για να ισιώσει η Εύη τα μαλλιά της (που ήταν ίσια αλλά όι τέλεια ίσια, είπεν μου). 

Θυμούμαι την ως τωρά την φάση. Εγώ 11.5 χρονών, η Εύη 15.5 - στο κομμωτήριο του ξενοδοχείου. Θυμούμαι τον (κούλλουφο) κομμωτή που εβαστούσε τζείνο το πράμα που πητάς νερό τζιαι εγύριζεν το σαν τον κάουμποι. Θυμούμαι ότι τα μαλλιά της Εύης ήταν τέλεια, ότι ο πανέμορφος κούλλουφος ήταν καταγοητευμένος τζιαι ότι έζησαν αυτοί καλά...για τότε. 

Ο πανέμορφος σύρος ήρτεν στο νου μου τόσον έντονα εψες όταν λίες ώρες πριν καρφωμένη πάνω στο κομπιούτερ μου έβλεπα τους υπόλοιπους πανέμορφους σύρους σε εικόνες κακάσιημες, εικόνες φρίκης. 

Ο πανέμορφος σύρος ήρτε στον ύπνο μου, μαζί με την Εύη...Είχαν τόσην αγάπη τζείνα τα χρόνια θυμούμαι. Πολλά αγνήν αγάπη. Τι άλλαξε; Νομίζω μεγαλώνοντας απλά εγινήκαμε πολλά πιο self-aware. Επήραμεν τους εαυτούς μας πολλά σοβάρα. Μιλώ για μένα. Σε συλλογικόν επίπεδο νομίζω πάει κάπως το ίδιο. Πότε τα πράματα παν στραβά;  Άμαν τονίζεται ο συλλογικός εαυτός ή ταυτότητα. Στην Ρουάντα οι Τούτσι τζιαι οι Χούττου εσυνειδητοποιήσαν ότι εν τούτσι τζιαι χούττου άμαν τους το βάλαν πάνω στες ταυτότητες τους. Μετά ξέρετε τι επακολούθησε. Στην Κύπρο λίον παρόμοια φάση με την εισαγωγή των ταυτοτήτων/ομάδων ' έλληνες' τζιαι 'τούρκοι' που ενισχυθήκαν πολλά όταν για παράδειγμα η συμμετοχή στις δομές εξουσίας επί αγγλοκρατίας εγίνετουν βάσει της εθνικής καταγωγής. Δεν ξέρω για τη Συρία. 

Τέλοσπαντων, ο πανέμορφος Σύρος τζιαι η Εύη εσπάσαν λίο τη ζώνη του πολέμου τζιαι επήραν΄με πρώτα στο όνειρο τζιαι μετά στες σκέψεις σε μια πολλά διαφορετική ζώνη, στη ζώνη της αγάπης.
   

Wednesday 24 April 2013

Ελεύθεροι συνειρμοί

Δυστυχώς, για την κυπριακή την κρίση, την ΤΡΟΙΚΑ, τα κουρέματα, τα μνημόνια, τα δάνεια, την good Λαϊκή - bad Λαϊκή, το Cyprus Aid, την λίστα την μια την λίστα την άλλη, τον Nigel Farage (τζιαι άλλους superstar european MPs plus Merkel, Schauble, Lagarde, Putin, τον άλλο τον Ολλανδό et al), την πρωτοβουλία να μείνουμε στο Euro, τη νοσταλγία για τη λίρα, τον χρυσό μας, την πρωτοβουλία ενάντι στες ιδιωτικοποιήσεις, τζιαι τα επιχειρήματα υπέρ των, τα Ναι και τα Όχι δεν έβρισκα να γράψω τίποτε που: 1) να ήταν καλά ενημερωμένο, 2) να μεν ήταν συναισθηματικά φορτισμένο, 3) να ήταν τίποτε καινούριο, 4) να με εξέφραζεν απόλυτα. 

Εξεκίνησα 2-3 ποστ που ήταν οι σκέψεις μου για τζείνα που εθκιάβαζα τζιαι άφησα τα μισοδότζι. Εβαρκούμουν' τα σχεδόν. Έτσι δεν θα προσπαθήσω καν σήμερα. Είπα να κάμω κάτι άλλο αντ'αυτού. Να παίξω με τον ευατό μου το παιγνίδι των ελεύθερων συνειρμών. Εν καλή φάση άμαν ενι έρεις τι ξέρεις ή πως νιώθεις για κάτι. Έτσι έχουμε: 

κυπριακή κρίση = ανεξέλεγκτος τραπεζικός τομέας τζιαι τρελλές κινήσεις (ματ!) των πολύ αλαζονικών τραπεζών που εκτός των άλλων εκμεταλευτήκαν τζιαι την καταναλωτική φρενίτιδα το νεόπλουτου, νεοαστού, νεοΚυπραίου/ επήαμεν να τους γελάσουμε ούλλους, αλλά επιάσαν' μας

ΤΡΟΙΚΑ = ήρτε να μας 'νοικοκυρέψει΄/ μισούμεν την - μισά μας

Κουρέματα (καταθέσεων) = πειραματική διαδικασία/ άφηκε μας σύξυλους/ bank runs

Μνημόνια = Ούλλοι ελπίζουν να εν μόνο ένα

Ιδιωτικοποιήσεις = Σε ποιαν χώρα επετύχαν? / Είναι μέσο να πιάει το κράτος λεφτά μόνον ή εν πολιτική της ελεύθερης αγοράς; 

Χρυσός = μα πότε τον εγοράσαμε τόσο χρυσό;/ κρίμα που η τιμή του πάντα εννα κυμαίνεται

Δάνεια που κράτος σε κράτος = δεν έσιει καλούς σαμαρίτες

(Επισφαλή) δάνεια τραπεζών = μα πόθεν ως τα πόθεν....;

good Λαϊκή - bad Λαϊκή = (θα μείνω στο free association που παραπέμπει η δισημία της λέξης λαϊκή), good Laiki = η λαϊκή αγορά/  bad Laiki = η γνωστή λαϊκή (τράπεζα) (εκυκλοφόρησε η σχετική φωτο στο FB)

λίστες (ποιους τους το σφυρίσαν τζιαι φύαν τα λεφτά τους που τες τράπεζες πριν το κούρεμα) = κάποιοι ήταν απλά οξυδερκείς/ τους άλλους θα τους ξιχάσουμε εκτός που τον φιλάνθρωπο Λούτσιο που θα τον...ευγνωμονούμε.

(άλλες λίστες) = δεν θα τελειώσουν ποττέ, επειδή τες λατρεύκουμε, τζιαι επειδή πάντα εννα μας σύρνουν μια να την γλύφουμε όταν τα πιο σημαντικά θα γίνουνται με συνοπτικές διαδικασίες

Nigel Farage =  φίλος της Κύπρου;;;/  μα πιστεύκουμεν' το στ' αλήθκεια...?

Μέρκελ = πρώην φίλη του Αναστασιάδη/ νυν ρούλερ της Ευρώπης

(ντάξει για τα άλλα ονόματα εν θα πω τίποτε..)

Ευρώ Vs Λίρα =  εν εντυπωσιακό το ποιοι συντάσσουνται υπερ της λίρας/ ακόμα εν τα ήβραν να μας πείσουν πως εννα δουλέψει

Τζιαι φυσικά:
Ναι/ Όχι = οι λέξεις τούτες εγίναν φετίχ στην Κύπρο τζιαι γεννούν αναμνήσεις του πρόσφατου παρελθόντος. Λέγοντας πρόσφατο παρελθόν εν το πιστεύκω καν ότι επεράσαν 10 χρόνια που το άνοιγμα των οδοφραγμάτων τζιαι 9 που τα προηγούμενα Ναι/ Όχι.

Monday 4 March 2013

Ρε Αγγλία, σαν να σε αδίκησα λίο

Άλλαξεν η μυρωθκιά του αέρα. Σαν να μου μύρισε χώμα που εβρέχτηκε για λίο, ίσως που την ομίχλη της νύχτας τζιαι μετά έδωσεν του ο ακόμα αδύναμος ήλιος της μέρας. Μπορεί να'ν τζιαι η μυρωθκιά που τα πρώτα λουλουδούθκια που εξεπροβάλαν που κάτω που τα γυμνά ΄κομα δέντρα. Μπορεί να΄ν η μυρωθκιά που το χώμα που αρκέψαν να το ανασκαλίζουν για να φυτέψουν ότι μπορεί να γιωρκήσει δαμέ. Μπορεί να΄ν τα ριφούθκια που μυρίζουν έτσι τωρά που γεννούνται. Μπορεί να΄ν τούτα ούλλα μαζί συνδυασμένα. Μπορεί τζιαι να'ν δική μου ψευδαίσθηση ότι εμυρίστηκα τον αέρα της άνοιξης. Εξάλλου, με το που μπήκα του χωρκού εμύρισα τον γνωστόν αέρα του χειμώνα, τον καπνό που τα τζάκια. Ακόμα εννεν άνοιξη δηλαδή, αλλά σαν να που άρκεψε να μπαίνει.

Εν για την Αγγλία που θελα να γράψω σήμερα, την χώρα που με φιλοξένησε τα τελευταία 4 χρόνια. Ήρτα ξένη, τζιαι εσυμπεριφέρτηκα σαν ξένη αφού σαν φοιτήτρια εν τζιαι ανάγκαζε με κανένας να ενσωματωθώ με κανένα σύνολο εκτός που την διεθνή κοινότητα των μεταπτυχιακών φοιτητών. Εν ένιωσα καν την περιέργεια να μάθω πολλά παραπάνω για τους Εγγλέζους τζιαι αρκέστηκα να αναπαράγω τα δικά μου τα στερεότυπα για τζείνους. Στερεότυπα για τους αθρώπους, για τη χώρα, για τον τρόπο ζωής, ακόμα τζιαι για τον τζιαιρό. Στερεότυπα που ούλλοι αναμασούμε. Θυμούμαι για παράδειγμα την πρώην συγκάτοικο μου να παραπονιέται σε κάποιον για τον τζιαιρό, ότι βρέσιει ούλλη μέρα, μια περίοδο που στην νότια Αγγλία εκτύπησε καμπανάκι για έλλειψη νερού που την ανομβρία.

Έτυχεν όμως φέτος να ταξιδέψω παραπάνω την χώρα, με το ποδήλατο, με το τρένο, με το λεοφωρείο. Έτυχεν να γνωρίσω παραπάνω Εγγλέζους. Εβρέθηκα επίσης να αφήνω πίσω την διεθνή πανεπιστημιακή κοινότητα, τζιαι να μετακομίζω σε ένα συντηρητικό εγγλέζικο χωρκούι με σημαίες της Βρετανίας στες αυλάες τζιαι παραδοσιακές πάμπς που εννεν αλυσίδες (για αλλαγή). Η συγκάτοικος μου εν Εγγλέζα. Η κομμώτρια μου εν Εγγλέζα (μιαν φοράν επήα δηλαδή ΄νταξει). Έτυχεν τωρά πρόσφατα να μείνω τζιαι σε θκυο σπίθκια εγγλέζων πάνω στο βορρά της Αγγλίας. Είχα την τύχη να κάμω τζιαι μάθημα σε ακρωατήριο που αποτελείτο κυρίως που Εγγλέζους. Παίζω αθλήματα με εγγλέζους. Πάω στο φάρμερς μάρκετ κάθε φτομάδα τζιαι εξυπηρετούμαι που Εγγλέζους. Έτυχε να εργοδοτούμαι που Εγγλέζους. 

Βασικά έπαψα να είμαι η ξένη φοιτήτρια που εν έσιει καμιάν επαφή με τους τόπακαες (εγγλέζους τζιαι μη). Τζιαι τωρά, μόλις τωρά που άρκεψα να λαλώ έναν αργό προκαταρτικό αντίο στην Αγγλία, εσυνηδειτοποίησα πόσον άφηκα τον εαυτό μου να αρκεστεί στα στερεότυπα που είχα για την χώρα τζιαι τους ανθρώπους, αντί να κάμω τζείνο το πράμα που πάντα μου άρεσκε να κάμνω όταν επήαιννα σε άλλη χώρα - να ανοίξω δηλαδή τα αυτιά μου τζιαι τα μάθκια μου τζιαι να αφαιθώ να μάθω. 

Επίσης νομίζω πως οι ίδιοι οι εγγλέζοι πολλές φορές αδικούν την χώρα τους, τζιαι τους εαυτούς τους γιατί μέσα που τον αυτοσαρκασμό τους υιοθετούν τα στερεότυπα που τους εκολλήσαν. Τζιαι ως συνήθως γίνεται, άμαν φτάσεις τζιαι εσωτερικεύσεις τούτα τα πράματα, αναλαμβάνει που τζιαμαί ή αυτοεκπληρούμενη προφητεία...

Έτσι, τωρά που εφτάσαν τζιαι ανοίξαν λίο τα 'φτια μου, τζιαι τα μάθκια μου, τζιαι τα ρουθούνια μου, εκατάλαβα πόσον αδίκησα την χώρα τζιαι τους αθρώπους της όι γιατί τους έκρινα αρνητικά, αλλά γιατί ποτέ εν εμπήκα στον κόπο να ψάξω αν όσα ήξερα για τζείνους ήταν αληθή.  Έτσι τωρά, μόλις τωρά που φκήκα που την βόλη, τζιαι τον λήθαργο, ένιωσα την αλλαγή στην μυρωθκιά του αέρα, αλλαγή που δεν ένιωσα ποττέ πιο πριν. Έτσι, τους τελευταίους μήνες θωρώ πιο συχνά τον ουρανό τζιαι ούλλα τζείνα τα αστέρκα που φαίνουνται να εν κολλημένα πάνω του άμαν ο αέρας φυσήσει τα σύννεφα να παν πιο τζει - εγώ που ενόμιζα ότι ο ουρανός της Αγγλίας απλά εννεν έναστρος. Έτσι τωρά επρόσεξα πόσο σκληρός εν ο βορράς της Αγγλίας, ο πρώην βιομηχανικός βορράς, ο λοφώδης, ο για πολλούς άνοστος, τζιαι ο όμως τόσον ενδιαφέρον βορράς της Αγγλίας. 

Μόλις τωρά επρόσεξα τούτη την εσωτερική πάλη που νιώθουν μέσα τους για παράδειγμαν οι παραδοσιακά εργατικοί, που τωρά βαστούνται, τζιαι που μπαίνουν στο δίλημμα αν θα στείλουν τα μωρά τους σε ιδιωτικό ή δημόσιο, τζιαι όταν επιλέξουν το πρώτο προσπαθούν με κάθε τρόπο να αντισταθμίσουν την πράξη τους. Μυρίζεσαι την ενοχή. Τωρά επρόσεξα τζιαι τους συντηρητικούς που εν νιώθουν την ίδιαν ενοχή αλλά που μερικά κοινωνικά θέματα που φαντάζουμαι αποτελούσαν πάντα κοκκινες γραμμές τους (έκτρωση, γάμοι ομοφυλοφίλων κοκ) αρκέψαν τωρά να γίνουνται αντικείμενο συζήτησης στις τάξεις τους. 

Μόλις το καλοτζιαίρι στους ολυμπιακούς ένιωσα την αγωνία που είσιεν ακόμα τζιαι ο εγγλέζος που αντιτίθετουν στο όλο πνεύμα των αγώνων, για το πως η χώρα του εφαίνετουν μέσα που τους αγώνες. Θυμούμαι που είπα στην καθαρίστρια του τμήματος για το ένα που τα νέα μετάλλια της Βρετανίας στους αγώνες τζιαι εκοίταξεν με με έναν ύφος σχεδόν ανακούφισης τζιαι είπεν μου 'μα πάμεν τα καλά, α? ως συνήθως εν είμαστεν πολλά καλοί'. Τζιαι έμεινα τζιαι εγώ να απορώ γιατί ενόμιζα μόνον οι κυπραίοι νιώθουμεν έτσι..

Ακόμα τζιαι τούτο το drinking culture το μαυρογέρημο, το πάω έξω με σκοπό να γίνω γάρος πριν περάσουν 5 λεπτά, που με τίποτε δεν εμπορούσα να το συνηθίσω, εψες τη νύχτα έγυρα πίσω στην καρέκλα μου τζιαι έμεινα να το παρατηρώ με αρκετόν ενδιαφέρον. Μιλούμεν άλλη φορά όμως για την εψεσινή τη νύχτα. Ήρτεν η ώρα να πάω να τζοιμηθώ. 

Monday 28 January 2013

Comfortably numb

Ήταν τα γενέθλια μου τη Δευτέρα. Έκλεισα τα 28. Έχω πέντε άσπρες τρίσιες πασ'τα μαλλιά μου, τουλάχιστον που τζείνες που θωρώ. Οι τρεις είναι νεοαποκτηθείσες - κληρονομιά του προηγούμενου εξαμήνου. Ένα τραγούδι εστριφογύριζε μεσ'το νου μου τούντες μέρες ή ίσως τζιαι την ίδια την μέρα των γενθλίων μου, εν θυμούμαι. Το τραγούδι εν το Comfortably Numb των Pink Floyd. Λαλεί προς το τέλος: When I was a child, I caught a fleeting glimpse, out of the corner of my eye. I turned to look but it was gone. I cannot put my finger on it now. The child is grown - The dream is gone . I... Have become comfortably numb. 

Comfortably numb. Στριφογυρίζει πολλά μεσ΄το νου μου τούτη η φράση. 


Η συγκάτοικος μου έδωσε μου ένα δώρο πολλά απρόσμενο στα γενέθλια μου. Το δώρο ήταν έναν mp3 player. Το προηγούμενο mp3 player ήταν πάλε δώρο που τον φίλο μου τον Θέμη. Ήταν το παλιό του τζιαι έδωκεν μου το. Έκαμα τόση χαρά..! Ένα τέλειο μαυροπράσινο mp3 player που μου το φόρτωσε τζιαι με μουσική τζιαι άκουα πολλά συχνά. Άρεσκε μου πολλά. Έδωκε μου το τζιαι άνοιξη εγύριζε καλοτζιαίρι, τζιαι όπως επήα σπίτι που τον περίπατο μας έπεσα πασ'το κρεβάτι με το παράθυρο μισάνοιχτο έτσι που έρκετουν η δροσιούα της νύχτας που έπεφτε συνοδευόμενη που τες μυρωθκιές του καλοτζιαιρκού που μπαίνει τζιαι επάτησα το κουμπί να ανοίξει. Έτυχε το τραγούδι να ήταν το What a wonderful world που τον Armstrong. Ένιωθα πάρα πολλά ευτυχισμένη πρέπει να πω.

Κάτι έκαμα. εν το εφόρτισα για τζιαιρό τζιαι έμεινε σέκκος το μαυροπράσινο mp3 player.. Έκαμα πολύ τζιαιρό να το αντικαταστήσω. Τζιαι τωρά έχω ένα νέο mp3 player. Xρησιμοποιώ το full. Αρέσκει μου πολλά. Επρόσεξα όμως ότι η φράση comfortably numb στριφογυρίζει ακόμα μεσ'το νου μου. Τζιαι νομίζω εν κάτι, κάτι που κάμνω τζείνη την στιγμή που ακούω mp3 player που με κάμνει με να σκέφτουμαι ότι είμαι στ' αλήθκεια τζείνη την ώρα comfortably numb.  

Εν παράξενη η μουσική τζιαι η επίδραση που 'σει πάνω στον κόσμο. Εσκέφτουμουν πόσο μπορεί να διαφέρει η ακρόαση του ιδίου πράματος αναλόγως με το έννα μπου θέλει κάποιος την ώρα που ακούει μουσική. Όπως για παράδειγμα η heavy metal που μπορεί να θεωρείται full ψαγμένη, τζιαι να σου έσιει κάτι στοίχους που να σε παίρνουν τζιαι να σε φέρνουν ώσπου να τους καταλάβεις (αν τους καταλάβεις) αλλά που σε άλλες φάσεις μπορεί να γίνει μέσο παραλληρήματος, συλλογικού (βλ. hard rock φέστιβαλς) ή ατομικού. 

Σε μια διάλεξη που επαρακολουθούσα με θέμα τον 'εαυτό' τα hard rock festivals εδοθήκαν σαν παράδειγμα του απόλυτου losing (one's) self τζιαι που έσιει γενικά αρνητική χρειά σαν κατάσταση. Που την άλλη έχουμε καταστάσεις τόσο κοντινές σε τούτο το χάσιμο του εαυτού που τες λαλούμεν τωρά (χάρη στον Csikszentmihalyi ) flow. Πρόκειται βασικά για καταστάσεις παραγωγικής νιρβάνας κατά τες οποίες είναι κάποιος τόσο συνεπαρμένος με τζείνο που κάμνει που απλά αφήνεται. Τούτες έχουν θετική χρειά. 

Σε τούτες τες θκυο τες καταστάσεις εν που με κατεύθυνε η φράση comfortably numb. Που την μιαν έβαλε με σε βαθκιά σκέψη, σε μια φάση flow τζιαι που την άλλη απλά εμούθκιαζε με....Εν παράξενο να'χω τζιαι πάλε μουσική μεσ'τα αυτιά μου. Επεθύμησα την νομίζω..


Monday 21 January 2013

Τα Κατύδατα

Άφησα το προηγούμενο ποστ τζιαμαί που ήταν να γράψω για τα Κατύδατα. Ήταν τζιαι τα Κατύδατα ένας που τους προορισμούς μας στην Κύπρο. Μαζί με τα Κατύδατα είδαμε τζιαι το μεταλλείο της Σκουριώτισσας αλλά δεν εξορτώσαμε να πάμε στο χωρκούι της Σκουριώτισσας γιατί βασικά ενεκάτωσα τα εγώ τζιαι επίσης είσιε ένα σιύλο που έλασσε πολλά τζιαμαί που ήταν το διάβα για να μπεις του χωρκού που τωρά βασικά εν βάση των Ηνωμένων Εθνών τζιαι εν εκιάραμε να προχωρήσουμε. Το μεταλλείο της Σκουριώτισσας εν ενεργό 'κόμα. Έσιει το μια ελληνική εταιρεία αν δεν κάμνω λάθος τζιαι εξορύχνουν χαλκό.

Θκυο βήματα μακριά που το μεταλλείο εσιει ναρκοπέδιο τζιαι που τζιαμαί τζιαι τζει εν πράσινη γραμμή. Κλασσικά, το γαλάζιο της UNFCyp το άλλο γαλαζιο/μπλε της ελληνικής σημαίας, το ασπρο/πορτοκαλλί της κυπριακής μέσα μέσα, τζιαι σε απόσταση στον ορίζοντα θωρείς την τουρκική τζιαι την τουρκοκυπριακή. Εν τούτα τα χρώματα/ σύμβολα που εμεγαλώσαμε μαζί τους τζιαι που δεν μας ταράσσουν ιδιαίτερα παρά μόνο όταν τα υποδεικνύουμε στον ξένο που έχουμε μαζί μας. Εν σαν τα τζιαι ξαν(ανακαλύπτεις) τον τόπο σου που την αρκή μερικές φορές άμαν θέλεις να τον δείξεις σε κάποιον που εν τον ξέρει..

ΟΚ, πίσω στα Κατύδατα. Βασικά εν τζιαι είμαι ακριβώς που τα Κατύδατα. Μόνον η πρόγιαγιά μου που την μερκά της μάμας της μάμας μου εν που τα Κατύδατα. Ο άντρας της, ήταν που την Σμύρνη. Σύμφωνα με την γιαγιά μου, ένας φίλος του παπά του πρόπαππου μου εμήνυσε τους το 'κακό' που ήταν να τους έβρει στην Σμύρνη, τότε που ο τουρκικός στρατός ήβρε πασ΄το άππωμα του τον ελληνικό τζιαι άρκεψεν αντεπίθεση με τον Ατατούρκ (για περισσότερα δες Διδώ Σωτηρίου: Ματωμένα Χώματα). Έτσι ο παπάς του πρόπαππου έστειλε τα παιθκιά του στες 5 θάλασσες, που λέμε. Η πρώτη οδήγησε Κύπρο, η άλλη στην Ελλάδα, αν δεν κάμνω λάθος μια άλλη οδήγησε Ρωσία... κάπως έτσι.

Τζείνη που οδήγησε στην Κύπρο έφερε τον προπαππού μου στην περιοχή της Σολιάς. Η Σολιά εν τζείνη η περιοχή που βρίσκεις άμαν πιάσεις τωρά τον δρόμο Λευκωσίας Τροόδους τζιαι πριν φτάσεις την Κακοπετριά κλώσεις δεξιά προς Καλοπαναγιώτη τζιαι Κύκκο. Εν περιοχή ημιορεινή, διαπερνάται που τον ποταμό τον Καρκώτη, είναι πατωμένη στα ελαιόδεντρα, τζιαι έσιει τέλοσπαντων μιαν ομάδα χωρκών (π.χ. Ευρύχου, Λινού, Φλάσου, Κοράκου, και φυσικά τα Κατύδατα) που την απαρτίζουν.

Εν τω μεταξύ άσε τωρά που έχουμεν εντελώς διαστρεβλωμένο το χάρτη της Κύπρου στο νου μας εμείς που γεννηθήκαμε μετά το 74, η περιοχή της Σολιάς ψηλά χαμηλά κοντεύκει της θάλασσας. Που το μπαλκόνι του σπιθκιού στα Κατύδατα φαίνεται ο κόλπος του Ξερού της Μόρφου. Δεν ηξέρω για σας αλλά ώσπου σκέφτουμαι πόσον όμορφη εν η Κύπρος στο σύνολό της τόσο δεν μπορώ να καταλάβω την λύση δύο κρατών. Καθαρά εγωιστικά ας πούμε, νομίζω πως τα Κατύδατα αν η πρόσβαση στου Μόρφου ήταν θκυο παλιές υπόθεση θα γίνετουν θέρετρο αγροτουρισμού καλλίτερο τζιαι που την Βάσα (δεν προηγούμενο ποστ). 20-30 λεπτά πάεις Τρόοδος, 20-30 λεπτά πάεις Μόρφου. Θκυο λεπτά μακριά οι ελιές, τζιαι τα χωράφκια. 40 λεπτά μακριά η χώρα.  

Πίσω στον παππού. Τζείνο το γεγονός που το λαλούμε μικρασιατική καταστροφή, ήβρεν'τον παντρεμένο στα Κατύδατα με την Μαρίτσα που βασικά ήξερε να συνάει ελιές τζιαι ήταν απ΄ότι καταλαμβαίνω γυναίκα νάκκον σκληρή τζιαι ιδιότροπη. Παρένθεση για κάτι που εξίχασα να πω πριν τζιαι εν σχετικό με τούτο που έχω να πω τωρά: Τα Κατύδατα ήταν σύνορα με μικτά χωρκά όπως η Λινού τζιαι η Κοράκου, τζιαι κοντά στη Λεύκα, που εν κωμόπολη τζιαι είσιε δικαστήρια. Ο πρόππαππους μου επήαιννε μερικές φορές διερμηνέας στα δικαστήρια γιατί εμιλούσε ελληνικά τζιαι τούρτζικα φαρσί μεγαλωμένος όπως ήταν στην Σμύρνη. Η γιαγιά, που ήταν νάκκον τσάρος όπως ελαλούσα πριν, δεν εκαϊλισε να μιλά ο παππούς στα μωρά του τούρτζικα, μάλλον γιατί ήταν γλώσσα ξιμαρισμένη λέσιη, έτσι η γιαγιά μου το μόνο που έμαθε τζιαι ελάλεν μας ήταν κάτι σαν serap getir (φερ΄μου το κρασί). 

΄Ασχετο τωρά, αλλά λαλεί πολλά εθνογραφικά το εντα φράσεις/ προτάσεις ξέρει κάποιος σε ξένη γλώσσα. Για παράδειγμα η γιαγιά μου έμαθε που τον παπά της το φέρ΄μου το κρασί στην γλώσσα που της το ελαλούσε. Για να το' μαθε σημαίνει εν κάτι που άκουε συχνά τζιαι έμεινέ της. Το κρασί πάντως ήταν πολλά μεσ΄την ζωή τότε σαν συνοδευτικό του φαγιού. Κότσινο κρασί. Θυμούμαι τζιαι την γιαγιά μου τζιαι τον παππού μου να πίνουν κρασί με το φαί τους. Ένα βρόκκο, αλλά σταθερά. 

Τέλοσπαντων, ας αρκέψω να φέρνω τούντο ποστ στο τέλος του. Το τι είδαμε εμείς στα Κατύδατα, ήταν σπίθκια καμωμένα που πλιθάρι, τα πλείστα δυόροφα (ανώι/ κατώι), τα πλείστα επίσης ερειπωμένα, αν τζιαι είσιε γειτονιές σασμένες τζιαι όμορφες. Οι κήποι (αυλάδες καλύτερα) των σπιθκιών οι κλασσικές κυπριακές, δηλαδή λεμονιές τζιαι άλλα 2-3 εσπεριδοειδή, ελιές στάνταρτ, μεσπιλιές, συτζιές, τζιαι τερατσιές αραιά τζιαι που, κάποτε αμυγδαλιές, τζιαι διάσπαρτες παπουτσοσυτζιές. Τα λουλούθκια φυτεμένα σε πλαστικά δοχεία όπως τζείνο του ηλιανθέλαιου κομμένα στη μέση. Στα λουλούθκια κυριαρχεί το τσαρτελλούδι (που για μένα είναι κυπριακό φκιόρο). Είδαμε όπως είπα τζιαι πριν τες κορφές τις οροσειράς του Τροόδους που την μια, τον κόλπο του Ξερού που την άλλη, τζιαι πιο κοντά στην ίδια γραμμή τον μεταλλείο της Σκουριώτισσας. Είδαμε την γειτόνισσα της γιαγιάς που επήαιννε στην άλλη γειτόνισσα τζιαι έτσι εγνωρίσαμε τους 2 που τους 100 κατοίκους του χωρκού. Δεν νομίζω να είδαμε τζιαι κανέναν άλλο. 

Ε, τζιαι επειδή είχα τα κλειθκιά τζιαι μπήκαμε μεσ'το σπίτι είδαμεν τζιαι τα πιο κάτω:










Sunday 13 January 2013

Κύπρος - ντυμένη στα καλά της

Είδες πουθενά δέντρα τόσο φορτωμένα καρπούς; ρωτά ρητορικά η σχέση της Ερυκίνης μπαίνοντας στο αυτοκίνητο την φιλοξενούμενή μου. "Όι" απάντησε τζείνη...αν τζιαι επρόσεξα την ότι εγύρισε το δειν της στα δέντρα για να βεβαιωθεί.."Όι", είπα τζιαι εγώ που μέσα μου - ούτε εγώ είδα. Τζιαι ένιωσα μιαν περηφάνια για το ξερόνησο που εντύθη στα πράσινα, στα πορτοκαλιά, στα κίτρινα, τζιαι στα γαλανά εως εάν να ήθελε να μας ευχαριστήσει ή να μας χουμιστεί τούντην στράτα. 

Εγυρίσαμεν κάμποσο, Λευκωσία ένθεν και ένθεν, ακόμα και μπάφερ ζόουν εκάμαμε τον σταθμό μας (στο σπίτι της συνεργασίας απέναντι που το τρυπημένο που τες σφαίρες λήδρα πάλας). Στην ποτζεί Λευκωσία επεράσαμε που τα κλασσικά: Buyuk Han (σάζεται τζιαι το άλλο το χάνι τωρά), Selemiye Mosque, Bandabolya, Arab Ahmet, τον τύπο που κάμνει χαλουβά τζιαμαί πίσω που το χαμάμ, πύλη Κερύνειας, τζιαι μιαν άλλη γειτονιά που μου άρεσε πάρα πολλά, τζιαι ήταν νέα ανακάλυψη. Επίσης το Gloria Jeans απέναντι που την πλατεία Ατατούρκ εν ωραίο για την βιβλιοθήκη του που πιάννει ολόκληρο τον τοίχο τζιαι τα βιβλία φτάνεις τα με την σκάλα. Dereboyu όπως τζιαι την Μακαρίου εκάμαμεν την σκιπ.

Πουποδά: που Άγιον Άντρέα, Λήδρας Πάλας, πύλη Πάφου, τζιαι που τζιαμαί μέσα στα στενά που το Arthur Rimbaut, τζιαι γυρό μεσ' τα στενά του Πολίτη ώσπου να φκεις Φανερωμένη τζιαι που τζιαμαί στα δρομούθκια που πίσω που την Παλιάν Ηλεκτρική για να καταλήξουμε περιοχές του Αγίου Κασιανού, Ερμού, πύλην Αμμοχώστου τζιαι την τζιαμαί περιοχή. Μάλλον θα καταλήξαμε μετά Λαϊκή Γειτονία,τζιαι που τζιαμαί πίσω φανερωμένη που Platos μερκές.
 
Λάρνακα: επεράσαμεν τες φοινοικούες, για να μπούμε λαίκή γειτονία τζιαμαί που'ν ο Τουρκομαχαλλάς. Νομίζω ο τουρκομαχαλλάς, εν η αγαπημένη μου περιοχή στην Λάρνακα. Έψαξα να βρω την ψαροταβέρνα που με έπερνε μιτσιάν ο παπάς μου, την Σαλαμίς. Εν την ήβρα. 

Λεμεσός: εν την ξέρω πόξω, τζιαι παλιά δεν μου άρεσκε τίποτε. Αλλά τον Σεπτέμβρη άλλαξα εντελώς άποψη όταν είδα την παλιά Λεμεσό να αναβιώνει. Η παλιά Λεμεσός με τα κτίρια του ΤΕΠΑΚ διάσπαρτα μεσ'την πόλη εν πραγματικά υπέροχη. Τα γκράφιτι εν επίσης πολλά καλά. Τζιαι ο μόλος εν όμορφος επίσης έχω να πω. 

Βάσα: Εκτός του ότι τα αμπέλια εμοιάζαν καμένα αφού εν χειμώνας η Βάσα εθύμισε άλλες εποχές που τες είδα(με) μόνο σε Κυπριακά σκετς. Η Ερυκίνη εμίλησε ήδη για το σημαιoστόλισμα. Βασικά ντάξει η Βάσα θα μπορούσε να ήταν μουσείο εθνικού πατριωτισμού και μάλιστα μοντέρνου αφού στους 100 κατοίκους οι 45 εν που χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Όπως τζιαι ο εθνικός πατριωτισμός έτσι τζιαι η Βάσα είναι γραφικότατη - εξού τζιαι εντάχθηκε στα ατράξιονς του αγροτουρισμού.  

Κάβο Γκρέκο, Πρωταράς, Παραλίμνι: άλλη φάτσα τον χειμώνα. Η θάλασσα κρύσταλλο τζιαι λάδι. Γενικά η θέα ήταν υπέροχη τζιαι ήταν μια ησυχία απίστευτη. Ο πεζόδρομος που ενώνει Πρωταρά με Παραλίμνι εν πολλά καλός. Το χώμα κότσινο. Είσιεν αθρώπους που εσάζαν τα χωράφκια τους τζιαι άλλους μεσ'τα θερμοκήπεια. Οι ανεμόμυλοι εν εκινούνταν αφού ήταν άπνοια. Σαν εκατεβέναμε κάτω αφήνοντας πίσω μας τον Πρωταρά εφάνηκε στο βάθος ο ήλιος ένας τεράστιος ήλιος να δύει μεσ'τη θάλασσα. Την ίδια νύχτα είσιε πανσέληνο, την πιο μεγάλη πανσέληνο που είδα τα τελευταία χρόνια. Εκρέμετουν πάνω που τη θάλασσα τζιαι εκαθρεφτίζε΄τουν μεσ΄τα νερά. ΟΚ, κανεί ρομαντικούρες.

Που τα Λατσιά μεσ΄το highway αρχίζει να φαίνεται καλά η σημαία πασ'τον Πενταδάκτυλο. Εσκέφτουμουν αν θα πηαίνναμεν Άγιον Αντρέα την επόμενη μέρα..εν μεγάλος ο δρόμος τζιαι εν έχουμε με ασφάλεια, εσκέφτουμουν. Επήαμεν τελικά, μόνο που ο χρόνος μας άφησε μόνο ως το Πογάζι να πάμε αφού εκολλήσαμε στην Αμμόχωστο. Την πόλη που για πολλούς δεν έσιει τίποτε να δεις. Τζι όμως... Γύρισ'τα δρομούθκια της παλιάς της πόλης, έφκα πασ'τα τείχη να δεις εντα θέα απλώνεται μπροστά σου. Περπάτα στο Λιμάνι ή δε το που ψηλά, τζιαι πήαιννε προς το κάστρο του Οθέλλου. Έντα ωραία πόλη που εν η Αμμόχωστος..  

Τζιαι η διαδρομή προς την Αμμόχωστο! Ο Πενταδάκτυλος πάντα στο βάθος αριστερά σου. Η στενόμακρη οροσειρά φαίνεται ξεκάθαρα αφού τίποτε δεν την χώνει γιατί μπροστά εν μόνο η μεσαορία. Δεξια τζιαι αριστερά η μεσαορία. Επίπεδη, ανεπιτήδευτη... Τζιαι τζιαμαί που θωρείς να σβήνει ο Πενταδάχτυλος, τζιαμαί που'ν το τελευταίο κάστρο, το κάστρο της Καντάρας αρκεύκει η χερσόνησος της Καρπασίας.
  
Άφησα πίσω τα Κατύδατα. Λαλούμεν'τα άλλη φορά για τα Κατύδατα. Εμακρυγόρησα τζιαι αύριο εν Δευτέρα. Λαλούν εννα σιονίσει δαμέ. Ας ένει. Αρέσκει μου τζιαι το σιόνι