The big Vs the gentle

Έγραψα πριν λίο καιρό για τον κυνισμό της πιο νέας γενιάς και σκεφτόμουν ότι δεν λείπει καθόλου από τη δική μου την γενιά. Γιατί όμως τόσος κυνισμός; Και έτσι για να εξηγούμαι, δεν μιλώ για τους Κύπριους απαραίτητα, σχεδόν καθόλου για τους Κύπριους για να είμαι ειλικρινής. 

Μιλώ για την γενιά την γεννημένη την δεκαετία του ογδόντα σε χώρες με ευμάρεια. Ναι, μπαίνει μέσα και η Κύπρος ανεξάρτητα από το πόσο αληθινή εν η ευμάρεια μας. Μιλώ για την γενιά που άρχισε να ψάχνει την ταυτότητά της, όταν η Ευρώπη εμεταλλάσετουν που ΕΟΚ και κατ' εξοχήν οικονομικός συνεταιρισμός στην Ευρώπη που ξέρουμε σήμερα (που πάλι είναι κατ' εξοχήν οικονομικός συνεταιρισμός, αλλά με κάποια σημαντικά έξτρα). Είμαστε η γενιά που άρχισε να ψάχνεται όταν η μεσαία τάξη σε πολλές χώρες άρχισε να απολαμβάνει τα καλά της μπουρζουαζίας, έστω κι αν αυτά ήταν απομιμίσεις, όπως οι απομιμίσεις ντόλτσε καμπάνα, όπως οι σέκοντ χάντ μερσεντές κοκ. Είμαστε αναμφίβολα η γενιά του διαδικτύου, του σκάιπ , του φέισμπουκ, των μπλογκς κοκ. Είμαστε η γενιά που χρησιμοποίησε λαίμαργα ότι της δόθηκε. Είμαστε μια γενιά σπουδασμένη, με πρόσβαση στην γνώση και στην πληροφόρηση ακόμα και την λογοκριμένη. Είμαστε η γενιά των ποτένσιαλς, η γενιά της κοινωνίας των πολιτών, των μη κυβερνητικών οργανισμών. Είμαστε όμως και η γενιά της ' ανυπαρξίας προβλημάτων' αλλά και της κατάθλιψης, της ανορεξίας, της κοινωνικής αγχώδους διαταραχής...

Είμαστε όμως και η γενιά η ορκισμένη ν' αλλάξει τον κόσμο, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς πως, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς γιατί και χωρίς να έχουμε την ανάγκη πολλές φορές να αλλάξουμε κάτι, αφού με πεινούμε, με διψούμε, με έχουμε καμιά άλλη ανάγκη από τις πρώτες (ανάγκες) ακάλυπτη. Γιατί, γιατί να θέλει να επαναστατήσει κανένας χωρίς αιτία; Ίσως επειδή δεν είμαστε ευτιχισμένοι; Ίσως γιατί θέλουμε να δώσουμε πίσω στον κόσμο και δεν ξέρουμε πως; Διερωτούμαι αν είναι γι αυτό που κάμποσοι από μας επιλέγουμε να πάμε στην πιο εξωτική - 'τριτοκοσμική' χώρα, για να...δώσουμε. Εκεί όπου το δόσιμο είναι ξεκάθαρη υπόθεση - εκεί όπου νιώθουμε πιο εύκολα την απήχηση της δραστηριότητας και ακόμα καλύτερα της...ύπαρξής μας. 

Είμαστε η 'άπλειστη΄ γενιά των μεγάλων πραγμάτων. Οι εξ' ημών πιο ψαγμένοι, πιο κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι - οι εξ΄ημών οραματιστές και υποψήφιοι leaders πέφτουν ενίοτε θύματα αυτών των μεγάλων... Των μεγαλεπίβολων σχεδίων, των μεγάλων κεφαλαίων, των μεγάλων αποφάσεων, αλλά και των μεγάλων στόχων, των μεγάλων ονείρων και για να το συνδυάσω και με την αλλαγή που προσδοκούμε να φέρουμε στον κόσμο, της μεγάλης αλλαγής. 

Εδώ είναι που πέφτουμε πραγματικά εύκολα στην παγίδα του να προσλαμβάνουμε οτιδήποτε λιγότερο μεγάλο ως ασήμαντο. Εδώ είναι που κινδυνεύουμε να την πάθουμε, εδώ είναι που κινδυνεύουμε να πούμε ότι αφού δεν μπορούμε να κάνουμε την μεγάλη αλλαγή ας τ' αφήσουμε. Εδώ είναι που το ενδιαφέρον, γίνεται κυνισμός και ο ενθουσιασμός, κατάθλιψη. Εδώ είναι που την παθαίνουμε ακόμα πιο πολύ και στην προσπάθειά μας ν΄αλλάξουμε τον κόσμο και όλα τα κακώς έχοντα, ξεχνούμε να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Ξεχνούμε, για να δανειστώ τα λόγια κάποιου...μεγάλου, να γίνουμε οι ίδιοι η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο που κάποτε μεταφράζεται και ως: in a gentle way , you can change the world... 

Ναι, νομίζω με τα λόγια του Γκάντι θα κλείσω. Ως μέλος ενός κομματιού της γενιάς που γυρεύοντας το big έχασε το gentle, να πω ότι ελπίζω πως θα τα καταφέρουμε να πάρουμε και πάλι τα πάνω μας. Γιατί αλήθεια δεν θέλουμε να είμαστε κυνικοί, γιατί αλήθεια θέλουμε να δώσουμε πίσω, αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε πως.