Saturday 26 December 2009

Χριστούγεννα παππού...

Έβλεπα το μήνυμα της βασίλισσας (της Αγγλίας) για τα Χριστούγεννα 2009. Θέματα τρία: 1) η οικονομική κρίση και οι υποφέροντες από αυτή, 2) τα στρατεύματα της Βρεττανίας στο Αφγανιστάν: τιμή σε όσους πέθαναν και η σκέψη της σε όσους βρίσκονται εκεί, και 3) τα 60χρονα της Κοινοπολιτείας. Η Κοινοπολιτεία εμεγάλωνε μαζί με την βασίλισσα. Θα την νιώθει παιδί της... Πριν λίγο καιρό έπρεπε να γράψω μια επιστολή που να εξάρει την Κοινοπολιτεία. Δεν έβρισκα τίποτε να γράψω. Μετά το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα της βασίλισσας, έχω κάποιες ιδέες.


Ό,τι κι αν ήταν το μήνυμα της βασίλισσας σίγουρα εφακκούσε το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου μας χαμέ. Ό,τι κι αν ήταν το μήνυμα της βασίλισσας σίγουρα δεν έβγαζε εκείνη όλη την φοβία και την ανασφάλεια που έβγαζε το μήνυμα του αρχιεπισκόπου. Όσο πολιτικό κι αν έγινε το μήνυμα της βασίλισσας σίγουρα δεν έφτανε το δίκο του δικού μας. Άκουσα και τις δηλώσεις του σήμερα. Δράμα. Θα εκτουρκιστούμε παιθκιά: οι έποικοι γεννοβολούν. Καθόλου ρατσιστής ο αρχιεπίσκοπος μας. Μόλις σήμερα εξίσωσε την μέση τουρκάλα έποικο με κουνέλλα. Ένας είναι ο εχθρός: των εποίκων ο πολλαπλασιασμός. Νομίζω να γράψουμε και του Αρχιεπισκόπου έναν ύμνο όμοιο μ'αυτό της βασίλισσας (O Lord, Our God, arise, scatter her-his- enemies, and make them fall. Confound their politics, frustrate their knavish tricks, on thee our hopes we fix: God save the Queen). Μούρλια στίχος. 


Βλέποντας τη βασίλισσα θυμήθηκα τους δύο μου παππούδες, στους οποίους όταν επιστρέφω από την Αγγλία πάντοτε μεταφέρω τους χαιρετισμούς της Βασίλισσας ή μάλλον ανταποδίδω τους χαιρετισμούς που μου έδωσαν να πάρω. Ο ένας παππούς, ο οποίος ξέρει και τραγουδά το God Save the Queen, στέλνει χαιρετισμούς γιατί η βασίλισσα είναι συνότζιαιρη του λαλεί. Το έλεγξα, είναι σχεδόν συνότζιαιρη. Ο άλλος στέλνει χαιρετισμούς γιατί στέλλει ο πρώτος αλλά και γιατί η Βασίλισσα του δίνει 100 λίρες το χρόνο (μπορεί και πιο λίγα- μπορεί και πιο πολλά) γιατί πολέμισε στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν ο παππούς μου εφόρτωνε τους γαϊδαρους στα ιταλικά χωριά, η βασίλισσα ήταν στην εφηβεία της... Πάντως εκείνες οι 100 λίρες είναι κάπως παράξενο ποσό για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους οι Βρεττανοί. Δεν έχω άποψη για την πράξη. Όμως αποφάσισα πως κάθε φορά που πωλούνται οι κόκκινες παπαρουνούες που κοσμούν τα πέττα των Εγγλέζων θα αγοράζω κι εγώ. Νομίζω είναι τα έσοδα από τις παπαρούνες που διαμοιράζονται στους βετεράνους του Β' Παγ. Πολέμου. Ανακύκλωση δηλαδή.



Η Βασίλισσα, ο Αρχιεπίσκοπος και οι παππούδες μου (πως τα' μπλεξα έτσι), μια γενιά που σβήνει. Την βασίλισσα θα την διαδεχτεί νέος βασιλιάς. Θ' αλλάξει τ΄όνομα, θ'αλλάξει το φύλο (προφανώς), αλλά το στέμμα θα'ναι το στέμμα με όσο κύρος έχει, με όση δύναμη του απέμεινε. Ο αρχιεπίσκοπος μας όταν φύγει θα' ρθουν άλλοι, αν δεν γίνουμε όλοι Τούρκοι μέχρι τότε. Η γενιά των παππούδων μας σαν φύγει, ποιοι θα τους διαδεχθούν; Προφανώς η επόμενη γενιά παππούδων. Μόνο που η γενιά που θα φύγει, στην καρδιά την δική μου τουλάχιστον είναι μια σπάνια γενιά. Μια γενιά βασανισμένη, μια γενιά που έζησε πολλά, που έχασε πολλά, που δούλεψε πολύ, που πείνασε πολύ, που είδε πράγματα ν' αλλάζουν πολύ γρήγορα, που γέρασε και ακόμα νεπαμό δεν έχει. Μεσ΄τα δύσκολα ανδρώθηκαν όμως. Θυμούμαι την γιαγιά μου που μου έλεγε πως δεν ήξερε πως η ζωή θα ήταν τόσο δύσκολη. Η ίδια είναι που μου εξηγούσε πόσο σημαντικό είναι να στέκεσαι ακέραιος και να αντιμετωπίζεις κάθε εμπόδιο. 


Χριστούγεννα 2009 και βλέπω τους μεγάλους μας να μασουλούν το κρέας τους, να προσπαθούν να καταλάβουν τι εν τζίνο το ντρέσσινγκ μέσα στην σαλάτα (έβαλα τζιαι μέλι μέσα γιαγιά!), να ζητούν λίο κρίσμα κέι να σηκώνουν το ποτήρι τους και να λένε εϊβα πρώτη. Έτσι ήσυχοι, σχεδόν συνειδητά αμέτοχοι, σχεδόν συνειδητά απομακρυνόμενοι. Η γενιά που φεύγει...

Χρόνους πολλούς Βασίλισσα, Αρχιεπίσκοπε, Παππούδες, Γιαγιάδες, γενιά που φεύγεις, γενιά που έρχεσαι... Χριστούγεννα: η μέρα της σούβλας και η μέρα της γέννησης του Χριστού (είπε ένας κύριος στην κάμερα ενός καναλιού). Χριστούγεννα, η μέρα που τουλάχιστον στην οικογένεια μου φέρνει όλες τις ηλικιακές ομάδες μαζί. Η κάθεμια με τις έγνοιες της, η κάθεμια με τις χαρές της, η κάθεμια με τα πρέπει και τα μη της. Αυτά τα Χριστούγεννα, ήταν τα Χριστούγεννα του παππού. Όχι μόνο για μένα, νομίζω για τους πιο πολλούς από εμάς στην οικογένεια. Εϊβα πρώτη κι ας είναι το δέκατο ποτήρι. Εϊβα για τις πίκρες, για τις χαρές, για τις κατακτήσεις, για τις απογοητεύσεις, ε τζιαι που να μείνουν γέρημα εϊβα τζιαι για μια Κύπρο καλλύτερη.

Monday 21 December 2009

Ομοσπονδία- μίλα σιγά μην μας ακούσουν

Δύο πράματα είναι που διάβασα και είδα κατ' επανάληψη να παίζουν πουλώντας στην Κύπρο τον τελευταίο καιρό. Ο ένας είναι ο Τάσσος και η κλοπή του ότι υπήρχε μέσα στον φέρετρο. Η ιστορία αυτή περιγράφεται με μια πλειάδα επιθέτων (από ανατριχιαστική, μέχρι γελοία, από ανησυχητική μέχρι...γελοία..). Όταν το έμαθα λυπήθηκα. Είμαι ειλικρινής- δεν λυπήθηκα τον Τάσσο, ούτε την οικογένεια του και ας μπορώ να καταλάβω γιατί χρήζουν συμπάθειας. Λυπήθηκα γιατί η Κύπρος ήχησε και πάλι στ' αυτιά μου ως μια χώρα που δεν κατάφερε να βγει ακόμα από το σύνδρομο των ηρώων.


Τι ήταν τούτε οι δηλώσεις που ακούστηκαν έκτοτε; Τι δηλώσεις ήταν τούτες-επαναλαμβάνω....; Όταν για παράδειγμα διάβασα τις δηλώσεις Λιλλήκα άρχισα να πιστεύω ότι οι Τασσικοί τόσο πολύ απελπίστηκαν με τα τελευταία πολιτικά γεγονότα που σκηνοθέτησαν την εξαφάνιση των λειψάνων για να την εκμεταλλευτούν πολιτικά. Για να ξεσηκώσουν τις μάζες του ΌΧΙ, για να τις προετοιμάσουν για ένα νέο ηχηρό και κατηγορηματικό (και ότι άλλα επίθετα) παρίνει, ΌΧΙ. Όταν η επανάσταση δεν δούλεψε, ο Λιλλήκας εξανακρύφτην. Αλλά μετά σκέφτομαι ότι μπορεί και να έχω άδικο. Μπορεί να μην αξίζει τόσης σημασίας και ανάλυσης η δήλωση του Λιλλήκα. Το ίδιο ισχύσει και για τις δηλώσεις του αρχιεπισκόπου και για όποιες δηλώσεις δεν έδειξαν τον παραμικρό σεβασμό στον ίδιο τον μακαρίτη σε τελική ανάλυση. Το θέμα του εξαφανισθέντα Τάσσου, είναι πλέον θέμα της αστυνομίας και των όσων υπηρεσιών τους βοηθούν. Μιλούμε, οι INTERPOL και σία (CIA) πρέπει να τρίβουν τα μάτια με αυτό το κρούσμα νεκρανάστασης. Δεν συνέβησαν πολλές φορές τέτοια. 


Το δεύτερο θέμα αφορά τον Τουμάζο Τσιελεπή που κάποτε είχε μούσι και τωρά εξιούρισεν το. Που κάποτε (2004) τον εκάτσαν τιμωρία σε μια γωνιά να δακκάσει τη γλώσσα του και που σήμερα (τέλη του 2009) εκατάπιε γλιστιρίδα και δεν διά παμό. Μιλά. Όταν ενός ανθρώπου το στόμα τελλαρίσκεται (επικαλύπτεται με τέλλα) μια φορά και το ίδιο επιχειρείται για δεύτερη, και ειδικά όταν αυτή η δεύτερη φορά έρχεται πακέτο και με μια γενική υποτίμηση, απ' αυτόν τον άνθρωπο δεν θα περίμενα να συγκρατείται με τον τρόπο που συγκρατείται.


Και εξηγώ: Πήγα στην ενημερωτική εκδήλωση που διοργάνωσε η ΕΔΟΝ το Σάββατο που μας πέρασε. Είχα ακούσει ότι το ΑΚΕΛ πήρε σβάρνα πόλεις και χωριά και διοργάνωσε ημερίδες ενημέρωσης για την ομοσπονδία. Την βρήκα εξαιρετική πρωτοβουλία και ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτή η εκστρατεία ενημέρωσης δεν πρέπει να γίνει και σε επίπεδο κυβέρνησης; Σε αντίθεση με το ΑΚΕΛ έβρισκα την ΕΔΟΝ εξαιρετικά ανενεργή. Έκρινα ότι αναλώνονταν υπερβολικά στο να συλλέξουν ψήφους για κάθε επόμενες εκλογές. Έκρινα ότι πάντα κρύβονταν πίσω από πολύ εύηχα συνθήματα των οποίων η επίδραση σε ουσιαστικό επίπεδο διαρκούσε όσο η ηχώ τους. Έκρινα πως όπως και η ΝΕΔΗΣΥ, κινούνταν στα ιδεολογικά άκρα τού κόμματος στο οποίο ανήκαν. Χωρίς να το περηφανεύομαι ιδιαίτερα στις παρατηρήσεις μου για τους ΕΔΟΝΙΤΕΣ έμεινα να καταγράφω ότι ενώ ξεκινούν δογματικοί κομμουνιστές με μαρκύ μαλλί και τα όσα εμφανισιακά χαρακτηριστικά συνεπάγει το δογματικός κομμουνιστής καταλήγουν κοντομάλλικα ελαχίστως δογματικά πιονάκια με την ανέλιξη τους στην ιεραρχία. Όπως είπα, δεν περηφανεύομαι για τους παραπάνω μηδενισμούς μου. Υπήρχε όμως κάτι που ανέμενα από την ΕΔΟΝ (εκτός από το φεστιβάλ της) και δεν το έβλεπα να έρχεται. Ανέμενα από την από καιρό στρατευμένη υπερ της επαναπροσέγγισης ΕΔΟΝ να προχωρήσει με πιο αποφασιστικά βήματα από την θεωρητική επαναπροσέγγιση στην πρακτική της λύσης. Χάρηκα πολύ όταν πήρα την πρόσκληση για την συγκεκριμένη ενημερωτική ημερίδα.


Πήγα κι εγώ το Σάββατο να ακούσω για την Ομοσπονδία, θέλοντας να ακούσω τι σημαίνουν στο πλαίσιο της λύσης οι όροι διζωνική, δικοινοτική, ιθαγένεια, προσωπικότητα, τι προνοούν οι προτάσεις της ε/κ πλευράς για την εκτελεστική εξουσία το περιουσιακό και το θέμα των εποίκων και τι σχολιασμού τυγχάνουν από την τουρκοκυπριακή πλευρά. Κύριος ομιλητής ήταν ο πρών μουσάτος, ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι και μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας.(Είναι απίστευτο το πόσο διαφέρει η περιγραφή και επεξήγηση των γεγονότων όταν γίνεται από διεθνολόγο -η οποιοδήποτε σχετικό ειδήμονα και όχι από πολιτικό). Ο Τουμάζος Τσελεπής σπατάλησε όλη του την ώρα (20-30 λεπτά) και άλλη τόση ξεκινώντας από τα βασικά (που λανθασμένα θεωρούνται αυτονόητα) και μπαίνοντας σε λεπτομέρειες που το κοινό ίσως να μην μπορούσε να επεξεργαστεί. Είναι απίστευτο πως η ομιλία του κ. Τσελεπή μεταφέρθηκε στις ειδήσεις ενός καναλιού ως "μάθημα Τσελεπή". Είναι απίστευτο ότι από αυτα τα 45 λεπτά κράτησαν τον χαρακτηρισμό "τούτος" για τον Λυσσαρίδη. Είναι απίστευτο ότι τα υπόλοιπα λεπτά απλά διαγράφηκαν.


Και φυσικά συμφωνώ με την άποψη ότι το "τούτος" δεν έπρεπε να ειπωθεί, αλλά ήμουν εκεί, άκουσα την ομιλία και είναι αδικία όλη η υπόλοιπη προσπάθεια που κατέβαλε εκείνη την μέρα ο πρώην μουσάτος για να μιλήσει σε επίπεδο που να καταλαβαίνουν οι 17χρονοι αλλά και 30χρονοι της αίθουσας να περιγράφεται σαν μάθημα Τσελεπή και να συμπτύσσεται σε μια φράση. Είναι απίστευτο το ότι αυτοί που βγήκαν και σχολίασαν το τούτος  μίλησαν για ιστορικές ανακρίβειες και αλλοίωση την πραγματικότητας (βλ. την κοπελιά των οικολόγων). Το τούτος είναι όλη η αλλοίωση της πραγματικότητας; Το ότι έκανε αναφορά σε δηλώσεις του Τάσσου (οι οποίες είναι καταγεγραμμένες στα πρακτικά) είναι ασέβεια προς τον μακαρίτη που δεν μπορεί να υποστηρίξει τον ευατό του (το ίδιο και για τον Νίκο Κουτσού); Καλά μα σοβαρομιλούν;


Ρε παιθκιά...Αφού όλοι μα όλοι το ξέρουμε πως υπάρχουν ανθρώποι που δεν την συμπαθούν τούτη την Ομοσπονδία. Υπάρχουν πολλοί πάρα πολλοί ανθρώποι που δεν την συμπαθούν γιατί δεν ξέρουν καν τι είναι. Υπάρχουν οι νέοι που δεν την συμπαθούν γιατί συμπαθούν το στάτους κβο και την ησυχία τους περισσότερο. Υπάρχουν και οι άνθρωποι που δεν το λένε -γιατί είναι και πολύ αμαρτωλό- που προτιμούν λύση δύο κρατών. Ε αφού υπάρχουν τούτες όλες οι κατηγορίες ανθρώπων απλά απορώ πόσο κακό θα κάμει η ενημέρωση για την ομοσπονδία όπως την διαπραγματεύται η κυπριακή κυβέρνηση. Απορώ που είναι το κακό και πρέπει να παρουσιάζεται σαν πλύση εγκεφάλου το να ενημερώνεις τον κόσμο για το τι θα κληθεί να απορρίψει ή να καταψηφίσει σε ένα δημοψήφισμα. Απορώ που είναι το κακό στο να αρχίσει ένας διάλογος εντός της κοινωνίας για την μορφή λύσης.


Γιατί η λύση πρέπει να είναι και να μένει θέμα ταμπού; Γιατί δεν αφήνουν τον Τσελεπή ή τον κάθε Τσελεπή να ολοκληρώσει την σκέψη του χωρίς να χαστουκίζουν κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του; Αφού στο τέλος της ημέρας ο κόσμος που ενημερώνεται κρίνει ελεύθερα. Έτσι όπως ενημερώθηκα εγώ από τον κ. Τσελεπή δεν βγήκα έξω από την αίθουσα θέλοντας να βροντοφωνάξω Κύπρος-Ενωμένη-Ομοσπονδιακή. Όχι, βγήκα από την αίθουσα και σκεφτόμουνα πόσο λεπτό είναι το θέμα των εποίκων, όπως και τα άλλα θέματα που μένουν. Σκέφτηκα πως ολόκληρη η τουρκοκυπριακή επιχειρηματολογία μονίμως θάβεται κάτω από την φράση αδιάλλαχτη θέση. Πρσπαθούσα να καταλάβω τα μαθηματικά της σταθμισμένης ψήφου. Αυτές όλες τις σκέψεις κάποιοι τις ονομάζουν προβληματισμό, ο οποίος απέχει και μάλιστα πολύ από την πλύση εγκεφάλου έξυπνοι μου...

Tuesday 1 December 2009

Στο χορό των values του p

Γίνεται θλιβερό όταν το μόνο πράγμα που απασχολεί την σκέψη σου είναι ένα p-value. Μα να δοκιμάζω (να τρέχω όπως λέμε με όρους ανάλυσης δεδομένων) όποια ανάλυση στέκει θεωρητικά και να μην μου κάνει την χάρη να πέσει κάτω από 0,051 να τελειώνουμε!? Και μετά πάμε ένα βήμα παρακάτω, βάζουμε νερό στο κρασί μας ή στο θεωρητικό μας υπόβαθρο εξετάζοντας αιρετικές σχέσεις. Ανήκουστα πράγματα, αλλά γίνονται πίσω από κάθε κλειστή πόρτα. Ούτε οι αιρέσεις δεν μας θέλουν όμως. Και μετά περνούμε στα όρια της παράνοιας. Έτσι που νυχτώνει και νωρίς τωρά, έρχεται και η απελπισία νωρίς. Σήμερα αποφάσισα ότι από τη στιγμή που δύει ο ήλιος σταματούν οι αναλύσεις για να μην αρχίσει η παράνοια.


Δεν μπορώ όμως να σταματήσω να απορώ γιατί ένα p-value να με πελεκά. Γιατί τρέχω μια ανάλυση κι αντί να προσπαθήσω να καταλάβω τι μου λέει, να τρέχω κάνοντας ανυπόμονο scroll down να δω τον μόνο δείκτη που καταλάβω (τον p-value); Κάτι δεν πάει καλά. Εξού και η διαδικασία καταλήγει να είναι ελαχίστως μαθησιακή και οδηγά πρωτίστως σε αβοηθησία (μαθησιακή).


Μετά σκέφτουμαι όλους αυτούς τους τρόπους με τους οποίους πρέπει να προσεγγίζουμε τα δεδομένα. Να τα τζιέψουμε να μας μιλήσουν, να τα ξεζουμίσουμε να μιλήσουν, να τα ξεσπλαχνίσουμε να μιλήσουν... Όσοι δεν αντέχουν, τα μαγειρεύουν και δεν τ' αφήνουν να μιλήσουν καν. Όλα κι όλα αλλά την μαγειρική θα την κρατήσω μόνο για τις φακιές και τον τραχανά. Αυτές οι βιολογικές μου ανάγκες υπερισχύουν ευτυχώς όλων των υπολοίπων.


Νομίζω ότι χρειάζεται έτσι μια βίδα το να έχει κανείς την απόλυτη και αμετάκλητη πεποίθηση ότι ένα σετ από δεδομένα ΕΧΕΙ κάτι να πει, ότι κρύβει μια συνέπεια, που μπορεί να την περιγράψει ένα μοντέλο, ένα κάποιο μοντέλο. Η δική μου πεποίηθηση για την συνέπεια που κρύβουν τα δεδομένα δεν είναι τόσο αμετάκλητη. Όταν περνούν 40 μέρες και το μοντέλο ακόμα αναζητείται, αρχίζω να ψάχνω να βρω το λάθος στην μέτρηση που οδήγησε στην προφανή έλλειψη συνέπειας των δεδομένων. Λάθος στην μέτρηση όμως σημαίνει στην πιο ανώδυνη των περιπτώσεων ένα μεγάαααλο κεφάλαιο της συζήτησης ενός άρθρου στο οποίο να απολογείσαι που δεν σκέφτηκες το ένα και το άλλο και στην επώδυνη επιλογή του να ξανατρέεεεεεεεεεεεεξεις τα δεδομένα. Και είναι επώδυνη επιλογή!


Το ποστ αυτό το προόριζα για να ψέξω το δείγμα μου για να είμαι ειλικρινής. Γιατί έχω αυτή την...ισχυρή και αμετάκλητη πεποίθηση (!) ότι τα εργαλεία μέτρησης μου ήταν σωστά, αλλά το δείγμα μου σχιζοφρενικό. Μετά εθυμήθηκα ότι αν θέλω πραγματικά πραγματικά πραγματικά να κάνω έρευνα για τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα θα πρέπει πρώτα να αφανίσω τις δικές/ δικά μου. Έτσι την γλίτωσε το δείγμα μου και θα την φάει ούλλη το computer μου όταν αύριο ξαναμπεί στον χορό των values του p. 

Tuesday 24 November 2009

Ασιμένια Γενέθλια

Έψαξα να βρω την παλιά τη πιστωτική να την δείξω στην πανέξυπνη την υπάλληλο για να της αποδείξω ότι μου έχουν ήδη δώσει προσωπικό αριθμό ταυτοποίησης (PIN) και ότι τον θέλω πίσω. Το να μάθω άλλο κωδικό προϋποθέτει ένα εξονυχιστικό chunking (τεχνική απομνημόνευσης) που έχει ως στόχο να χαράξει τον κωδικό στην μακρόχρονη μνήμη για να μην χρειαστεί να τον αποθηκεύσω οπουδήποτε αλλού (εκτός της μνήμης μου).

Στην απελπισία μου να βρω την κάρτα (έτσι συγυρισμένα που τα 'χω) εσιονοστήκαν ούλλα. Μαζί ένα μικρό χαρτάκι διπλωμένο. Το βλέμμα μου έπεσε απευθείας πάνω στο To: Kato Ydata. Ου μάνα μου, εξεχύθηκαν τα μυστικά μας μπροστά στην τσουνιασμένη την υπάλληλο εσκέφτηκα. Εφύλαξα το γρήγορα, αλλά έκαμα έτσι μια σημείωση νοητική να το κοιτάξω μετά. 

Έφυα που την τράπεζα απογοητευμένη. Το PIN άλλαξε. Κρίμας. Άνοιξα το πορτοφόλι να δω το χαρτάκι. Ήβρα πρώτη πρώτη την πιστωτική. Έτσι να της δώσω μια να πάει... Πόσο μισώ τις πιστωτικές. Δύο δίπλες είχε το χαρτάκι. Στο άνοιγμα της πρώτης αναγνώρισα τα γράμματα, όταν το'φερα μπροστά μου ανοιγμένο ολόκληρο ήρθε πίσω και η ανάμνηση ολόκληρη.

Ιούλιος -Γενεύη -Ελβετία και τ' αδέρφι μου που τραγουδούσε το αγαπάω και αδιαφορώ. Πόσο μου αρέσεις Άσιμεεε. Αλλά έχω αυτό το πρόβλημα. Όσο κι αν μ' αρέσει το τραγούδι, ο συνθέτης κλπ, στους στίχους πάντα βάλω που το νου μου. Το αδέρφι έχει ένα μικρό πρόβλημα με τούτο και λιγότερο πρόβλημα από μένα στην μνήμη. Έκατσε τζιαι έγραψε μου τους στίχους να καταλάβω την αξία τους και να μην βεβηλώνω το τραγούδι. Τους στίχους εννοείται δεν τους έμαθα αλλά κράτησα το χαρτάκι. Δεν ήξερα ότι ήρθε μαζί μου Αγγλία.

Μετά που την ξινισμένη υπάλληλο και την κρίση που παθαίνω με το πλαστικό χρήμα να έρθει το χαρτάκι. Και να έρθει και μια μέρα πριν τα γενέθλια του αδερφιού! Και να' ρθει και την μέρα που με πληροφόρησε η μάνα μας ότι το αδέρφι δεν κάμνει αίτηση στην τράπεζα γιατί εσυμφωνήσαμε μαζί ότι αν οποιαδήποτε από μας κάνει έτσι κίνηση θα μπει στην από καιρό περιθωριοποιημένη κατηγορία της κλασσικής (βολεμένης) κυπραίας. This is coincidence or conspiracy.

Κι εκεί που έψαχνα να βρω το "αγαπάω και αδιαφορώ", έπεσα στην διαμάχη Παπακωνσταντίνου-Άσιμου που μου έλεγε το αδέρφι. Κι εκεί που πήγα να προσπεράσω τη διαμάχη (προδοσία) ότι κι αν ήταν, πέφτω σ' αυτό.

http://www.youtube.com/watch?v=GprUYqPHChQ&feature=related


Χρόνια Πολλά!
 

Monday 23 November 2009

Ρεμπέτες του ντουνιά

Φανταστείτε μια τυπική εγγλέζικη πάμπ καταχωνιασμένη σε ένα στενό που είναι one way για πεζούς (δηλαδή χωρεί έναν έναν να περνά κάθε φορά) μια Κυριακή νύχτα . Η είσοδος είναι μια εξίσου τυπική ξύλινη πόρτα που την ανοίγεις, την κρατάς για να περάσουν όσοι είναι να περάσουν και μετά κλείνει μόνη της. Ο καιρός είναι ο τυπικός εγγλέζικος καιρός. Βρέχει εκείνη την ψιλή, την κατά πολλούς εκνευριστική βροχή που μπορεί να σου βρέξει το σώψυχα αν πεις και την υποτιμήσεις. Μπαίνεις μέσα. Τι βλέπεις;


Με δεδομένο ότι είναι Κυριακή νύχτα, δεν βλέπεις νεαρό κόσμο, όχι κατ' ανάγκη γιατί η επόμενη είναι εργάσιμη μέρα αλλά το πιο πιθανό γιατί το διήμερο Παρασκευής-Σαββάτου θα ήταν, πως να το πω, εξαιρετικά αλκοολούχο. Οι λέξεις hammered, hangover (που σημαίνει delayed alchochol-induced headache- άκου τωρά), smashed, χρησιμοποιούνται συχνά για να περιγράψουν τα εξοντωτικά διήμερα...διασκέδασης (!).


Αυτούς που σίγουρα βλέπεις όμως είναι τους θαμώνες της πάμπ. Δεν θέλω να τους περιγράψω τους γέρημους. Νομίζω αρκετές ταινίες τους έραψαν το στερεότυπο, με τόση λεπτομέρεια μάλιστα που μερικές φορές διερωτούμαι αν πάνω τους έχει επίδραση και η αυτο-εκπληρούμενη προφητεία.


Σκέψου να μπαίνεις σε μια τέτοια πάμπ, και να ξέρεις πως κάπου πίσω, πάνω, κάτω από αυτό το πάτωμα με τους θαμώνες έχει ένα ακκορντεόν, ένα μπαγλαμαδάκι, ένα μπουζούκι, ένα σαντούρι, ένα βιολί, μια κιθάρα, ένα ταμπουρλέκι, ένα μπαγλαμά, ένα κλαρίνο, με τους οργανοπαίκτες τους, έτοιμους να ξετυλίξουν τα όλα τους για μια μόνο νύχτα. Σε ένα δωματιάκι μιας ανώνυμης/ επώνυμης πάμπ, ο Αλλάχ και ο Θεός των Χριστιανών στήνουν χορό. Σαν να λυπήθηκα λίο τους θαμώνες της πάμπ...Για λίο όμως. Μετά εσκέφτηκα πως εκείνοι μπορεί να βρίσκονται ήδη στον παράδεισό τους. Εγώ απλά έπρεπε να βγω ένα πάτωμα χρησιμοποιώντας κάτι εξίσου τυπικές σκάλες που τρικλίζουν για να βρω τον δικό μου παράδεισο.


Και τον βρήκα. Βρήκα τον παράδεισο απ΄αυτούς που απλόχερα τον προσφέρουν. Απ' τους ρεμπέτες του ντουνιά. Δίπλα μου η φίλη μου η Οζ δεν εκάθετουν ένα τόπο που τον ενθουσιασμό. Ο τύπος με το σαντούρι και ο δεύτερος κιθαρίστας ήρθαν αργοπορημένοι. Έπιασαν το επόμενο λεοφωρείο μας είπε ο μαέστρος ο μουστακαλλής και εδείξαμε κατανόηση. Ξέρουμε τι σημαίνουν τούτα τα λεοφωρεία της γραμμής. Όταν έκαμε είσοδο ο σαντουράς, χαμός! Τον ήξερε ο κόσμος. Γλυκύτατος. Όπως και οι υπόλοιποι/λοιπές. Οζ τι λαλεί το τραγούδι; Καλά, με τα αγγλικά δεν τα πάμε και πολλά καλά, όχι να μεταφράζουμε και τραγούδια. You know canim, you know this black dirty boy. Song about him. Ο αλήτης, ο αλήτης (o dirty black boy). Ήξερα τους ελληνικούς τους στίχους. Α ρε Οζ, την ίδια γλώσσα μιλούσε το τραγούδι μας.


Με τούτα και με τ' αλλα γέρασε η Κυριακή και πήγε για ύπνο. Πρωί της Δευτέρας και η βροχή συνεχίζεται. Πρωί της Δευτέρας και η ζωή συνεχίζεται. Πρωί της Δευτέρας και είμαι φάτσα με το τμήμα. Εδώ (στη γη) είν΄ο παράδεισος (μα) κι η κόλαση εδώ, σκέφτηκα.

Friday 13 November 2009

Προδότρια απο κούνια

Devrim Arabalari σημαίνει αυτοκίνητα της επανάστασης με το Devrim  να σημαίνει επανάσταση και το araba αυτοκίνητο. Τα τούρκικα που έμαθα ως τώρα θα μου επέτρεπαν να ξέρω το araba. To devrim θα το μάθω γιατί είναι σημαντικό όπως και να το κάνουμε το να ξέρεις τη λέξη επανάσταση σε μια γλώσσα. Η ταινία Devrim Arabalari είναι πρόσφατη, είναι εξαιρετική και την προτείνω. Το ηθικό δίδαγμα που άντλησα από αυτή είναι να γίνω επιστήμονας και όχι πολιτικός. Όχι ότι σκεφτόμουνα ποτέ το δεύτερο αλλά μπορεί να αξίζει να αρχίσω να σκέφτομαι σοβαρά το πρώτο.


Η φράση kounem tourkeroum δεν ξέρω τι σημαίνει. Νόμιζα ήταν τούρκικα αλλά υποψιάζομαι ότι είναι αρμενικά. Ξέρω ότι δεν σημαίνει αυτοκίνητα της επανάστασης. Ξέρω επίσης ότι δεν είναι ούτε ουδέτερη αλλά ούτε και θετική φράση επειδή πήγαινε παρέα με τις φράσεις  "you, bloody turk" και "όποιος τον υπερασπιστεί, είναι άξιος της μοίρας του". Ευρυγλωσσία: Τρεις φράσεις, σε τρεις διαφορετικές γλώσσες. Αθυροστομία: Τρεις φράσεις και οι τρεις απειλητικές, εξευτελιστικές, και τόσο αρνητικά χρωματισμένες (χωρίς να παίρνω και όρκο για την 3η).


Θυμάμαι να συναναστρέφομαι με αρκετούς αρμένηδες στην παιδική μου ηλικία. Θυμάμαι επίσης απίστευτες ώρες στις κερκίδες του Melkonian. Θυμάμαι και το σχολείο λίγο. Αυστηρό σχολείο, πάντα αυτή την αίσθηση μου προκαλούσε, αυτή της αυστηρότητας. Έμοιαζε και κάπως εγκαταλελημένο. Το αρμένικο σχολείο της Λευκωσίας θα έλεγα πως είχε κάποιες διαφορές με τα σχολεία που είδα μικρή και πήγα σαν μεγάλωσα. Το θυμάμαι καλά. Όπως συνεχίζω να θυμούμαι και τους αρμένηδες φίλους, τους οποίους ακόμα αναγνωρίζω και χαίρομαι σαν βλέπω. Μόνο καλές αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια, βλέπετε. Και για τους αρμένηδες επίσης, μόνο θετικές εμπειρίες, μόνο θετικές αναμνήσεις. Και γνώρισα αρκετούς: κυπρο-αρμένηδες, βουλγαρο-αρμένηδες, αρμενο-αρμένηδες, και πιο πρόσφατα εγγλέζο-αρμένηδες.


Ποτέ δεν θα φανταζόμουνα ότι μια μέρα θα με θεωρούσε κάποιος προδότρια και αγνώμων προς τους αρμεναίους. Καλά, εδώ δεν θα μπορούσα ουδέποτε να φανταστώ πως κάποιος θα με θεωρούσε προδότρια και εχθρό της ίδιας μου της ράτσας, αλλά αυτή η απορία μου πέρασε εδώ και καιρό. Από τότε νομίζω που αρνήθηκα να σχεδιάσω την ελληνική σημαία και η δασκάλα στραβομουτσούνιασε. Αλλά ΄ντάξει, για να είμαι ειλικρινής, τωρά που μεγάλωσα καμιά-δυο δεκαετίες από την μέρα του "όχι" (δεν σχεδιάζω την ελληνική σημαία), νομίζω μπορώ να καταλάβω το στραβομουτσούνιασμα. Η δασκάλα, ήταν αγνωίστρια της Ε.Ο.Κ.Α (Α' εννοείται). Είχε ιδανικά η γυναίκα και είχε και σύμβολα. Η ελληνική σημαία γι΄αυτήν ήταν σύμβολο. Και ΤΩΡΑ που το σκέφτομαι, ναι, οποιαδήποτε ιδανικά είναι σεβαστά, οποιαδήποτε σύμβολα είναι επίσης σεβαστά, αρκεί να μην χρησιμοποιούνται απλά για σκοπούς αντιπαραβολής. Αν μου έδινε χρωματιστά να την χρωματίσω σήμερα την γαλανόλευκη και να την ανεμίσω την 1η Απριλίου, πάλι θα αρνούμουν. Αλλά πιο ευγενικά.


Τώρα, η απορία μπορεί να μου πέρασε αλλά ο καημός όχι. Ρε, εγώ αγαπώ την Κύπρο. Και τους Κυπραίους. Γιατί μια ζωή δηλαδή, πρέπει να σε ακούω να με λες προδότρια; Και τώρα να γενικεύεται η προδοσία. Τώρα προδώνω και τους Αρμεναίους. Γιατί; Για λόγους που κυμαίνονται από το: προφέρεις και γνωρίζεις τι σημαίνει η ΤΟΥΡΚΙΚΗ φράση devrim arabalari, στο υποστήριξες τον (ΤΟΥΡΚΟ) εχθρό, και φυσικά στο έγινες φίλη με τον εχθρό, είσαι εχθρός μας. Και το μας δεν μας κανεί έγινε τώρα εμάς (βλ. Ε/Κ) και των Αρμεναίων. Για τ' όνομα του Θεού. Πόσο προδότης μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος.


Ο φίλος, Alexander Neo (με τους 1000 και φίλους στο Facebook) αν και πολύγλωσσος, δεν καταλάβει από λόγια. Θέλει πράξεις, θέλει συναίσθημα, θέλει πάθος. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Να ζωστούμε τ' άρματα ή απλά να ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ. Να τους τιμωρήσουμε ή εναλλακτικά να ΣΠΡΩΞΟΥΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΙΜΩΡΗΣΟΥΝ. Να τους επιτεθούμε ή εναλλακτικά ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΚΥΨΟΥΜΕ. Να επιμείνουμε ή εναλλακτικά ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ. Να πάρουμε ολόκληρη την Κύπρο πίσω ή εναλλακτικά ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΕΠΟΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ Τ/Κ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΠΟΥ Η ΚΑΘΕ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ "ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ". Είτε τα πιστεύεις αυτά ή εναλλακτικά...είσαι προδότης και της δικής σου κοινότητας και των αρμεναίων. Πόσο εύκολα γίνονται οι συσχετισμοί τούτοι... Πόσο εύκολοι είναι κάποιοι αφορισμοί και πόσο πληγώνει αυτή η μονοκονδυλιά, αυτή η ρετσινιά, του να'σαι προδότρια και μάλιστα...από κούνια

Thursday 5 November 2009

Ένας guy που τον έλεγαν Fawkes και μια κρίση που την λένε recession

Την 5η Νοεμβρίου του 2007 έγραφα για την ημέρα τα εξής:


Η φράση σαν πυροτέχνημα χρησιμοποιείται στις περιπτώσεις που κάτι, οποιοδήποτε κάτι (έμψυχο ή άψυχο) κάνει μια απότομη και ξαφνική εμφάνιση και εξαφανίζεται το ίδιο απότομα και ξαφνικά. Η ιδιαιτερότητα έγκειται στο ότι αυτή η απότομη και ξαφνική εμφάνιση είναι πομπώδης. Συνοδεύεται από ήχο και θέαμα. Οτιδήποτε πομπώδες δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Και γι' αυτό το πυροτέχνημα έχει ξεχωριστή θέση στις καρδιές μας ανεξαρτήτως της χροιάς που θα πάρει τελικά, αρνητικής ή θετικής.


Τώρα τα συνεχόμενα πυροτεχνήματα της μισής ώρας τι θέση έχουν στις καρδιές μας; Η απάντηση θα είναι και πάλι: ξεχωριστή. Τα επαναλαμβανόμενα πυροτεχνήματα έχουν ταυτιστεί με την γιορτή, την χαρά. Εδώ στην Αγγλία τη γιορτή και την χαρά την συνδυάζουν στις 5 Νοεμβρίου και με κάτι άλλο την αποτέφρωση του προπαγανδιστή Guy Fawkes. Δεν ξέρω αν όντως τον μισούν οι Εγγλέζοι αυτόν τον τύπο. Το μόνο σίγουρο είναι πως τον αγαπούν πολύ λιγότερο από τα πυροτεχνήματα. Και μάλιστα το πυροτέχνημα ή την πυρά που δεν κατάφερε να ανάψει εκείνος τα αναπληρώνουν και με το παραπάνω. Fire works και bonfire. Όλο φωτιές η Αγγλία χθες, “καλές” φωτιές όπως είπε και η Caroline αφού το μόνο που έκαιγαν ήταν καυσόξυλα.


Σήμερα, 5 Νοεμβρίου 2009 οι ίδιες ιστορίες. Πάμπα- πούμπα και ο ουρανός κόκκινος κίτρινος πράσινος, μπλε. Παναϋρι. Λαμπρατζιά (ie. bonfire) ακόμα να δω. Θα δω το Σάββατο που θα πάει;! Θα δω και τον Guy Fawkes να καίγεται και να θυμηθώ και τον Ιούδα που κάθε χρόνο κρούζουμε στην Κύπρο. Κάθε χρόνο, κάθε χρόνο. Η αλήθεια να λέγεται όμως. Εμύρισε recession δαμέ. Τα πάμπα-πούμπα εσταματήσαν γλήορα τζιαι ο κόσμος τον guy που τον έλεγαν Fawkes θα τον κρούσει με τις φανφάρες που αρμόζουν σε ένα guy μάλλον του χρόνου, όταν η κρίση σιγάσει, αν σιγάσει, που θα σιγάσει -στην Αγγλία-.


Για την ώρα έχουμε recession. Γοράζουμε το ένα αλλόνα στα καταστήματα, ετελιώσαν οι προσφορές που πουλούν 4 πσομούθκια μια λίρα τζιαι ας είναι τζιαι λίο παγιάτικα και τα 1+1 δωρεάν, τα ψάχνεις και δεν τα βρίσκεις. Όταν σε καλούν για δείπνο που συμπεριλαμβάνει κρέας, τότε παίρνεις το κρέας σου (τη μερίδα σου) μαζί σου και το ψήνετε όλοι μαζί. Όταν σε καλούν για δείπνο σε ουδέτερο χώρο λένε στην πρόσκληση, τον χώρο, την ώρα και το κόστος. Όταν λένε we offer refreshments εννοούν νερό της βρύσης και όταν λένε you are welcome for nibbles after the talk  εννοούν ένα πακέτο τσίπιτος σκορπισμένο σε 5-6 κουππούθκια.


Αν παραθέτεις δείπνο, μαειρεύκεις φατζιές, τραχανά, ή στην καλύτερη περίπτωση μακαρόνια του φούρνου και μουσακά που θέλουν μόνο 500γρ. μάξιμουμ κεϊμά το καθένα (για κανονικές μερίδες 5-6 ατόμων). Αν δε, έχεις μουσουλμάνο σπίτι και πρέπει να αγοράσεις κρέας Halal μπαίνεις στην κατηγορία κλάψ΄τα Χαράλαμπε (ή κλάψ' τα Χασάνη).


Τέλοσπαντων, με τέτοιες περικοπές, πως να "γιορταστεί" ο τυπάς ο Fawkes? Περιμένεις την κρίση που την λένε και recession να πάψει για να γελάσουν τα μουστάκια των ανθρώπων και να κρούσουν τα μουστάκια του Fawkes.







Sunday 1 November 2009

Cause we are one but we are not the same

Ξέρεις, μερικές φορές συγχύζομαι με αυτό τον όρο "αποδοχή στη διαφορετικότητα". Τι σημαίνει αποδέχομαι τη διαφορετικότητα; Σημαίνει ότι την ανέχομαι, ότι την προσπερνώ (αδιαφορώ), ότι προσπαθώ να την κατανοήσω, ότι την αποδέχομαι σαν κάτι που έχει το δικαίωμα να υπάρξει; Και αν δεν ανέχομαι, αν δεν αποδέχομαι, πως αντιδρώ με τρόπο που να μην καταπατώ τα δικαιώματα της ελευθερίας της έκφρασης του καθενός;


Μια λογική απάντηση είναι ότι αποδέχεται κανείς εκείνη την διαφορετικότητα που με την σειρά της δεν καταπατά αλλά ανέχεται τις υπόλοιπες διαφορετικότητες. Κάμνει νόημα;


Παράδειγμα: Άκουσα για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στην Κύπρο. Τα αποελλιστούθκια εκατεβήκαν στα καρναβάλια ντυμένοι ομοσπονδιακοί. Τι χρωματισμένη περιγραφή έκαμα τωρά! Που είναι ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, η ανοχή, αποδοχή της, ότι τελοσπάντων ονομάζεται; Ας το ξαναπάρω από την αρχή:  μια μερίδα οπαδών του ΑΠΟΕΛ (με την οποία ειρήσθω εν παρώδω δεν ταυτίζεται το επίσημο σωματείο) φώναξε στην παρέλαση συνθήματα εναντίον της Ομοσπονδίας. (Αυτή ήταν μάλλον καλύτερη περιγραφή του γεγονότος). Μετά, ξεκίνησε μια -εν πολλοίς- αναμενόμενη συζήτηση για το συμβάν. Νομίζω είναι ατυχής η όποια επιχειρηματολογία εμπερικλείει την παραμικρή νύξη για το ποδόσφαιρο. Εξάλλου παρόμοια συνθήματα τα φώναξε και η οργάνωση Πρώτη Γραμμή στις πορείες που έκανε κατα καιρούς.


Εκτός από την επιχειρηματολογία που κάνει νύξεις για τα του ποδοσφαίρου υπήρχε και η άλλη μερίδα επιχειρημάτων που στην ουσία λέει ότι κανένας δεν έχει δικαίωμα να φιμώνει κανένα. Πιο συγκεκριμένα και κατά λέξη, ακούστηκε το επιχείρημα: Όποιος δεν είναι ομοσπονδιακός (δηλ υπέρμαχος της λύσης της ομοσπονδίας) πρέπει να σιωπά;


Η απάντηση η δική  μου είναι όχι. Αντίθετα μάλιστα, θα ήθελα να βγουν άνθρωποι που να υποστηρίξουν με επιχειρήματα μια άλλη λύση και να συζητήσουν επ' αυτής με τους ίδιους όρους και με την ίδια αυστηρότητα που θα συζητούσαν για τη λύση που δεν υποστηρίζουν. Αλλά έστω και στην περίπτωση που απλά είναι αντι-ομοσπονδιακοί και τίποτα άλλο, νομίζω συνεχίζει σαν θέση να είναι αποδεκτή. Είμαι αντι-ομοσπονδιακός αλλά ακόμα δεν βρήκα την εναλλακτική επιλογή. It is fair enough. Μπορείς να είσαι αντι-ομοσπονδιακός, είναι εντάξει. Απλά έτσι για χάρην της συζήτησης, είναι αυτή η άλλη επιλογή που κρατά το ισοζύγιο. Γενικά ομιλούντες είναι πιο εύκολο να αντιμάχεσαι σε κάτι παρά να υποστηρίζεις κάτι...


Εγώ είμαι υπέρμαχη της ομοσπονδίας, επομένως για μένα η στάση όχι-ομοσπονδία αποτελεί μια διαφορετικότητα. Πως συμπεριφέρομαι σε αυτή τη διαφορετικότητα; Την αποδέχομαι. Δεν ταυτίζομαι μαζί της αλλά την αποδέχομαι. Την αποδέχομαι επίσης γιατί δεν παραβιάζει τον κανόνα που έβαλα, δηλαδή τούτη η διαφορετικότητα δεν καταπατά άλλες διαφορετικότητες.


Όμως όταν τα αντι-ομοσπονδιακά συνθήματα συνοδεύονται από τα εξής: τούρκος καλός μόνο νεκρός και τα λοιπά, τότε η διαφορετικότητα αυτή παύει να είναι αποδεκτή γιατί έχει παραβιάσει τον όρο μου: καταπατά μια άλλη διαφορετικότητα που έχει ΚΑΘΕ δικαίωμα να υπάρχει... Επομένως στο επιχείρημα που παρουσίασα πιο πάνω η απάντηση θα ήταν ότι καμιά άποψη, καμιά κίνηση, κανένα ρεύμα, κανένα δόγμα, καμιά ιδεολογία δεν πρέπει να φιμώνεται ή να διώκεται από τη στιγμή που και η ίδια σέβεται το δικαίωμα που έχει η κάθε διαφορετικότητα να υπάρχει ελεύθερα και ανεμπόδιστα.


P.S.: αρέσκει μου πολλά όταν μια πολύ σοβαρή κατα τ' άλλα επιχειρηματολογία τελειώνει με το ΑΠΟΕΛ-ΘΡΥΛΟΣ-ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ. Αυτόν τον εθισμό που δεν τον έχουν μόνο οι ΑΠΟΕΛΙΣΤΕσ για τ΄όνομα του Θεού, θα τον εκατέτασσαν οι κλινικοί ψυχολόγοι νομίζω στην σφαίρα του abnormal. Να μια νέα προσθήκη στο DSM Ερυκίνη...παρά το Σύνδρομο του Παρισιού που επηρεάζει απειροελάχιστο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού.

Monday 26 October 2009

Sunday 25 October 2009

Εις τον Άην Βέρλην

Ρε, αν έβλεπαν όλοι οι Λευκωσιάτες πως το Βερολίνο έγινε συνώνυμο της ιστορίας ίσως να εσυγκινούνταν να  ρίψουμε και το δικό μας τείχος αλλά 'NO'. Εδώ μια ψιλή που άκουσα έλεγε ότι ο Χριστόφιας και ο Ταλάτ μπορεί να πάρουν βραβείο Νόμπελ αν το λύσουν το γέρημο αλλά νομίζω ξέχασ' το και αυτό γιατί τωρά το Νόμπελ το παίρνουν και όσοι ΠΡΟΤΙΘΕΝΤΑΙ να προσπαθήσουν να κάνουν ιστορικές αλλαγές, so... 'NO'. Εξάλλου οι Κυπραίοι δεν καταλαμβαίνουν που τέτοια γιατί ως γνωστό: α) δεν αυτομαστιγώνονται, β) δεν κάνουν υποχωρήσεις και προ πάντων γ) δεν λένε 'ΝΑI'  και (όσοι λένε -ΝΑΙ- είναι προδότες).


Αλλά μην τα ξαναλέμε τα χιλιοειπωμένα, δαμέ έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που έγραψαν ιστορία. Εδώ συζητάμε για το Βερολίνο που αν το τοπονύμιο του ήταν κυπριακό τότε θα αναφερόμασταν στον Άη Βέρλη γιατί μόνο περιοχές με πρόθεμα αγίου είναι τόσο μαγευτικές (όπως τον Άη Δεμέτη δηλαδή). Εδώ σταματώ τις συγκρίσεις με την Κύπρο γιατί είναι κάπως...άκυρες.


Για το Βερολίνο είχα ακούσει. Η καθηγήτρια των Γερμανικών μου τα δύο πρώτα εξάμηνα (Γερμανική Γλώσσα Επίπεδο 1 και 2) ήταν Βερολινέζα. Δεν θυμάμαι αν έζησε στο δυτικό ή στο ανατολικό Βερολίνο. Πιθάνως γιατί η ίδια δεν δέχτηκε ποτέ την διάκριση και πάντοτε μιλούσε για ενωμένο Βερολίνο.  Ήξερα για το Βερολίνο ονόματα τοποθεσιών και λίγα πράματα για την ιστορία τους: check point Charlie, Gedaechtnis kirche (ήμουν τόσο περήφανη όταν κατάφερα για πρώτη φορά να πω γκετέχτνις), Reichstag, Bradenburger Tor, Potzdamer Platz, Alexander Platz, Universitaet Humboldt, Unter den Linden und so weiter (κτλ).

Για την κάθε τοποθεσία είχα σχηματίσει μια νοερή εικόνα. Απλά έμενε να πάω... Και πήγα. Είναι ονειρικό όταν η φαντασία γίνεται πραγματικότητα (if you know what I mean). Είναι ακόμα πιο ονειρικό όταν η πραγματικότητα είναι στην..πραγματικότητα πιο όμορφη από την φαντασία (and now you probably don't know what I mean, which is fine)!


Ως γνωστόν όμως, οι τοποθεσίες απο μόνες τους και η ιστορία που έχουν φυλαγμένη σε κάθε πέτρα, κάθε κοκκινό-τούβλο, κάθε πουρόπετρα και κάθε ρίζα τους είναι κενές χωρίς τους ανθρώπους που φιλοξενούν. Εξηγούμαι: Πας στην Αίγυπτο, βλέπεις τις πυραμίδες και δίπλα τα σκουπίδια και παλεύεις να νιώσεις την ιστορία μες τη δυσωδία, πας Ακρόπολη και βλέπεις γύρω εκείνο το τσιμεντολόι που όμοιό του δεν έχει και παλεύεις να νιώσεις ότι είναι να νιώσεις, πας Παρίσι και βλέπεις εκείνες τις πανέμορφες γέφυρες του Σηκουάνα και την Παναγία του Κουασιμόδου και όλα τα λοιπά και βλέπεις κι εκείνον τον Παριζιάνο που προκαλεί στους Ιάπωνες πολιτισμικό σοκ το οποίο (σοκ) έχει και όνομα και διάγνωση που την ξεχνώ (ας μου την θυμίσει η Ερυκίνη), πας στην Ιταλία και σε εκνευρίζει η εκμετάλλευση που δέχονται οι τουρίστες (όσοι δεν έπεσαν θύμα-εκμετάλλευσης-ηλίθιου-τουρίστα στην Ιταλία να σηκώσουν το χέρι ψηλά ή να πατήσουν κλικ). Τέλοσπαντων, είναι μερικές χώρες ή πόλεις έστω, που νιώθω ότι σέβονται ότι έχουν να μοιραστούν περισσότερο από άλλες. Συγκαταλέγω το Βερολίνο μέσα σε αυτές.


Εκτός από την ιστορία που έγραψε το Βερολίνο το 1989 και το τι ακολούθησε τα επόμενα χρόνια (όλα εκείνα τα μέρη φαντάσματα που ζωντάνεψαν κι έμειναν ζωντανά και ακμαία για να τα βλέπουμε σήμερα), το Βερολίνο συνεχίζει να είναι παρόν στην ιστορία και 20 χρόνια μετά. Περιμένει κανείς από την οποιαδήποτε πρωτεύουσα φυσικά να έχει σημαντικό ρόλο να διαδραματίσει στην πολιτικο-κοινωνικο-οικονομική (να μια γερμανική λέξη) εξέλιξη μιας χώρας, είναι σχεδόν δεδομένο. Το στοίχημα που έχουν οι μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις σήμερα λέγεται μετανάστευση. Για το Βερολίνο όπως και για άλλες μεγάλες πόλεις, όπως το Λονδίνο, η μετανάστευση αποτελούσε στοίχημα για χρόνια τώρα.


Δεν είμαι μετανάστρια στο Βερολίνο γι΄αυτό δεν παίρνω και όρκο, αλλά η μετανάστευση στο Βερολίνο είναι ένα στοίχημα που σιγά σιγά κερδίζεται. Από ποιους; Από τους Βερολινέζους. Γιατί για μένα σαν εξωτερικό παρατηρητή ο Βερολινέζος ΔΕΝ έχει συγκεκριμένα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Ο Βερολινέζος μπορεί άνετα να είναι μελαμψός, ΑΡΕΙΑνός ή κοκκινομάλλης, μπορεί να είναι ντυμένος πάνκικα, σμάρτικα, καλόγουστα, ακριβά, φτηνά, μπορεί να φέρνει μεσογειακός, μπορεί να φέρνει σκανδιναβός, μπορεί να φέρνει απω-ανατολίτης, μπορεί να φέρνει και κεντροευρωπαίος, μπορεί να οδηγεί BMW, μπορεί να οδηγεί ποδήλατο με καροτσούι ή μπορεί να οδηγεί το αναπηρικό του όχημα χωρίς κίνδυνο να καταφατσελωθεί.


Ακόμα και στην Kreuzberg (που προφέρεται κρόιτζμπεργκ με το κρόιτζ να σημαίνει σταυρός και το μπεργκ βουνό), που ονομάζεται και kleine Istanbul (μικρή Κωνσταντινούπολη), και η οποία ΑΝΕΤΑ θα μπορούσε να γίνει τουρκο-γκέτο και να θέλεις και διόδια να μπεις, οι ΒΕΡΟΛΙΝΕΖΟΙ την απο-γκετοποίησαν όχι ενσωματώνοντάς την απαραίτητα με το υπόλοιπο Βερολίνο αλλά εκτιμώντας και τιμώντας τον χαρακτήρα της. Η Kreuzberg είναι ένα μικρό θαύμα όχι για τα naked sex και S&M parties της, όχι τόσο για τον φιλελεύθερο χαρακτήρα της, αλλά γιατί από potential ghetto έγινε ένα όμορφο αμάλγαμα στο οποίο οι πλείστοι νιώθουν άνετα να ενταχθούν.


Στο Βερολίνο νιώθεις Βερολινέζος. Λες αυτό να 'νιωσε ο Kennedy όταν έλεγε Ich bin ein Berliner (είμαι ένας Βερολινέζος). Μπορεί, μπορεί και όχι. Φαντάζομαι το Βερολίνο του '63 έστω μισό και ταλαιπωρημένο θα είχε την προδιάθεση να γίνει το Βερολίνο του 2009. Από την άλλη ο Kennedy δεν πρόλαβε να πει και πολλά μετά από τον Ιούνιο του '63. Ευτυχώς για την ανθρωπότητα εβρεθήκαν και άλλοι πολλοί μετά που είπαν με περηφάνεια Ich bin ein Berliner χωρίς να σκοτωθούν ή να τους σκοτώσουν.


Με σέβας και ευγνωμοσύνη στο Βερολίνο και τους απανταχού Βερολινέζους, κλείνω αυτό το post ευχαριστώντας και τις συνοδοιπόρους μου που μοιραστήκαμε μαζί και εκτιμήσαμε εξίσου ένα όμορφο μα πολύ όμορφο ταξίδι.


Tschuss. 

Βερολίνου μεριές

Click to play this Smilebox slideshow: Berlin
Create your own slideshow - Powered by Smilebox
Make a Smilebox slideshow

Thursday 15 October 2009

Μην στερείτε τον Απρίλη απ' την Άνοιξη!

Τον Απρίλιο του 2008 είχα έρθει στην Κύπρο για 3 περίπου βδομάδες. Είναι μέχρι σήμερα η πιο γλυκιά ανάμνηση που έχω από την Κύπρο και αυτή η τόσο όμορφη ανάμνηση οφείλεται σε δύο πράγματα.


Το πρώτο ήταν ότι τον Απρίλιο του 2008 η Λήδρας έγινε Locmaci και η Locmaci Λήδρας. Η οδός Λήδρας, επανενωμένη ήταν πιο όμορφη και πιο ζωντανή από ποτέ. Οι άνθρωποι, οι άνθρωποι που ξέρω εγώ τουλάχιστον στην Κύπρο, χαμογελούσαν και χαμογελούσαν πλατιά. Και είμαι σίγουρη πως δεν ήταν η εντύπωσή μου αφού κι εγώ από μεριάς μου έβλεπα τον κόσμο με μάτια...χαμογελαστά.


Είμαι σίγουρη πως ο κόσμος της Λήδρας, εκείνοι οι άνθρωποι που ποτέ δεν εγκατέλειψαν την Λήδρας ακόμα και όταν ήταν μια σχετικά νεκρή οδός, εκείνη την μέρα ήταν χαρούμενοι. Ανεξαρτήτως πολιτικής στάσης προς τη μορφή λύσης του Κυπριακού και όλα τα συναφή, εκείνη η μέρα ήταν άσπρη μέρα για όλους. Παρενθετικά να πω πως αυτό και μόνο δείχνει πως ένα κατά τ' άλλα βαθιά πολιτικό πρόβλημα είναι πρωτίστως ψυχολογικό στο επίπεδο των απλών ανθρώπων.


Το δεύτερο πράγμα που έδωσε ομορφιά σε αυτή την ανάμνηση ήταν η αναζωογονημένη πλατεία της Φανερωμένης και οι γύρω περιοχές. Θυμάμαι πολύ καλά πως δεν σήκωνε συζήτηση τότε για το που θα πηγαίναμε για βόλτα. Μας άρεσαν οι περιοχές εκεί, μας άρεσαν πολύ. Και θυμάμαι επίσης πολύ καλά το κοινό σχόλιο που κάναμε στην παρέα το οποίο αφορούσε τη νεολαία της περιοχής. Ήταν μια από τις λίγες (λυπάμαι να το πω) φορές που ένιωσα πολύ μα πολύ περήφανη για τη νεολαία της Κύπρου. Ήμουν πολύ χαρούμενη για τους νέους εκείνους με τα παράξενα ρούχα, τα παράξενα μαλλιά, που καθόντουσαν χάμω σταυροπόδι ένα με τη γη, που δεν χωρίζονταν σε παρέες αγοριών-κοριτσιών αλλά ήταν όλοι ένα, που είτε επιδητευμένα εναλλακτικοί ή φυσικά εναλλακτικοί είχαν πετύχει να μην γίνουν η βαριεστημένη νεολαία του caprice, του heaven, του factory, του Viventi...


Αυτούς τους ίδιους νέους, τους είχα δει να βρίσκονται εκεί στην οδό Λήδρας τον Απρίλιο του 2009. Ήταν παρόντες στις ιστορικές αλλαγές που γίνονταν στην Κύπρο όταν άλλοι τις χαρακτήριζαν επικίνδυνες κινήσεις. Είναι καθημερινά εκεί όπου συντελούνται όλες οι κοινωνικές αλλαγές της Κύπρου όταν οι υπόλοιποι κοιμούνται ήσυχα τον ύπνο του κυπριακού δικαίου. Είναι αληθινοί κοινωνοί της ζωής, της πραγματικής ζωής. Είναι το πιο ζωντανό κύτταρο της Κύπρου αυτή τη στιγμή.


Είναι λίγοι, κινούνται μόνοι τους, κινούνται σε δρόμους που θα τους δώσουν πολλά, άσχημα, κακά, αλλά και όμορφα. ΔΕΝ  είναι οι κατασταλαγμένοι νέοι, που έχουν προγραμματισμένα τα επόμενα 15 χρόνια της ζωής τους. ΕΙΝΑΙ όμως άτομα που ψάχνουν και ψάχνονται. Μαθαίνουν εμπειρικά. Μαθαίνουν, μαθαίνουν! Γιατί τους θέλουμε τόσο πολύ να σταματήσουν να μαθαίνουν. Γιατί θέλουμε τόσο πολύ να τους βγάλουμε από το 'περιθώριο΄ για να τους βάλουμε στον αυτοκινητόδρομο της κοινωνίας όπου περνάς και σε προσπερνούν με απάθεια. Είναι λίγοι και τόσο επικινδύνοι, έτσι;


Σε αυτούς τους νέους εύχομαι δύναμη. Σε αυτή την αριστερή κυβέρνηση εύχομαι να γίνει επιτέλους αριστερή. Σε αυτούς που υποστηρίζουν το δικαίωμα των νέων της Φανερωμένης και του οποιοδήποτε άλλου πλήθους ανθρώπων που απλά θέλουν να συμπεριφέρονται ελεύθερα εύχομαι ενότητα. Στην αστυνομία Κύπρου και στο τόσο αφελές υπουργείο Δικαιοσύνης εύχομαι ίσως να συνεχίσουν να συμπεριφέρονται τόσο σπασμωδικά γιατί νομίζω τέτοιες ενέργειες μόνο αντίσταση προκαλούν. Εύχομαι μια δημιουργική αντίσταση. Εύχομαι στην Κύπρο να ξαναζήσει Απρίληδες όμοιους του Απρίλη του 2008.


P.S. : Μιλώντας για δημιουργική αντίσταση, θυμήθηκα ακόμη μια πολυ ωραία ανάμνηση που ήρθε σαν όαση στο ξηρό κυπριακό καλοκαίρι του 2009. Leman Sam: απλή, δημιουργική, κοκκινομάλλικη, αηδονίσια, δυναμική, ονειρική αντίσταση.








Tuesday 13 October 2009

Όταν πέφτουν οι τίτλοι...

Όταν για πρώτη φορά έπρεπε να προσφωνήσω τον επόπτη μου αφότου ήρθα στην Αγγλία, βρέθηκα σε ΠΟΛΥ δύσκολη θέση. Το πρόβλημα ήταν απλό και τόσο πολύπλοκο συνάμα. Το πρόβλημα ήταν ότι τον άνθρωπο όλοι τoν φώναζαν με το πρώτο του όνομα. Εγώ η ψαρακλού που την Κύπρο είχα την ανάγκη του τίτλου. Κύριε (Μίστερ), Καθηγητή (προφέσορ), κάτι τελοσπάντων, αλλά όχι σκέττο νέττο το όνομα.


Στην Κύπρο όλοι οι ακαδημαϊκοί προσφωνούνται με το κύριε. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες και αρκετές από τις ελάχιστες εξαιρέσεις αντιμετωπίζονται με κάποια καχυποψία. Οι κούλ-Αλέξηδες, που δεν επιθυμούν τίτλους, μπορεί να θεωρηθούν επιτηδευμένα οικείοι στην προσπάθεια τους να προσεγγίσουν το ενίοτε απροσέγγιστο φοιτηταριό.


Ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί έχουν έτσι τα πράγματα. Δεν μπορρώ να μιλήσω με σιγουριά για την Αγγλία αλλά νομίζω πως λίγα πράγματα για την Κύπρο μπορώ να υποθέσω. Κατ' αρχή να πω ότι δεν νομίζω πως ο τίτλος κύριε προέρχεται καθαρά από την αξία του να σέβεσαι τον μεγαλύτερό σου. Σε πολλές περιπτώσεις ο πανεπιστημιακός μπορεί να είναι ηλικιακά μικρότερος από κάποιους φοιτητές. Πιστεύω, ότι στην Κύπρο κυρίως στην τριτοβάθμια εκπαίδευση η ανάγκη που έχουν οι ιθύνοντες να διατηρούν τον τίτλο συντηρείται εν πολλοίς από την ανάγκη των 'υφιστάμενων' τους να νιώθουν την δύναμη της αυθεντίας.


Είμαι γενικά με την εντύπωση ότι σαν φοιτητική κοινωνία είμαστε παραδομένοι σε αυτό που ο W. Glasser (ψυχοθεραπευτής) ονομάζει εξωτερικό έλεγχο. Εξωτερικός έλεγχος είναι συνοπτικά η τάση να εξηγεί κάποιος τις πράξεις του ως αποτέλεσμα ενός εξωτερικού ερεθίσματος και όχι ως προσωπική επιλογή του ατόμου. Με πολύ απλά λόγια είναι κάτι σαν αποφυγή των συνεπειών των πράξεων από πλευράς του ατόμου. Τι πιο εύκολο από το να αποδώσεις τη συμπεριφορά σου σε μια εντολή που πήρες ας πούμε. Είναι πολύ πιο δύσκολο να ενεργείς ανεξάρτητα γιατί δρώντας ανεξάρτητα είσαι παντελώς υπεύθυνος για τις πράξεις σου.


Πιστεύω ότι στην Αγγλία, τουλάχιστον στον χώρο της εκπαίδευσης υπάρχει μια ισοτιμία μεταξύ του ιθύνοντα και του μαθητεύομενου που μεταφράζεται ως ελευθερία που έχει ο μαθητεύομενος να εκφράζει την άποψή του ξέροντας ότι αυτή θα έχει ακροατή. Κατ' ακρίβεια, ενθαρρύνεται αυτό που αποκαλούν κριτική προσέγγιση από μεριάς του μαθητευομένου. Στους φοιτητές δίνεται η ελευθερία να επιλέξουν μεταξύ της mainstream προσέγγισης ή μιας δικής τους εναλλακτικής αλλά τεκμηριωμένης προσέγγισης.  Πιστεύω πως αφαιρώντας τον τίτλο αφαιρείται συνάμα ένα κομμάτι εξωτερικού ελέγχου. Είναι διαφορετικό να συζητάς με τον καθ΄όλα ισότιμό σου John απ΄ ότι με τον κύριο καθηγητά.


Από την μεριά του καθηγητή τώρα, είναι εύκολο νομίζω να πλασάρεις αυθεντία διατηρώντας τη βιτρίνα (μέσω του κύριε) και την απόσταση που επιβάλει το κύριε. Ενώ είναι μεγάλη μαγκιά ο John να κερδίσει την εμπιστοσύνη του φοιτητή όντας ένας απλός John...


Τώρα, εγώ συνήθισα την ιδέα του να αποκαλώ τον επόπτη μου Μίλια αλλά για τα πάρακάτω ακόμα το παλεύω. Ο Μίλιας και ο κάθε Μίλιας περιμένει από μένα να του πω και όχι τόσο να μου πει. Περιμένει να έχουμε συζήτηση την οποία να οδηγούμε και οι δύο και όχι μόνο αυτός. Περιμένει να τον διορθώσω για να με διορθώσει πίσω αφήνοντας μου και το παραθυράκι να τον ξανα-διορθώσω. Μια διαλεκτική σχέση που οδηγά κάπου και το κάπου να μην είναι προσδιορισμένο εξ' αρχής. Τουλάχιστον έτσι υποθέτω πως θα είναι η σχέση με τον Μίλια.


Μπορεί τελικά να αποδειχτεί και αυτός Κυπραίος και να καταρρεύσει η θεωρία μου. Πάντα υπάρχει το μαύρο σγουρομάλλικο πρόβατο που ξεφεύγει από τον κανόνα. Δεν μιλώ για μένα..και ο επόπτης μου σγουρομάλλης είναι. Απλά ελπίζω να μην είναι και πρόβατο.


Αυτά.

Wednesday 7 October 2009

Bonjour's remedy

Όταν απηυδώ με τους εντός των τειχών, πάω στο queen's lane (QL) πρώην bonjour το οποίο με εξαίρεση την πελατεία του έχει τη φήμη ενός πολύ νορμάλ τόπου. Εκτός από την ανάγκη να νιώσω νόρμαλ πάω στο bonjour (νυν QL) για να φάω καμιά μπακέτα δωρεάν (που τυχαίνει αρκετές φορές) και για να κόψω κουβέντα με τον αλγεριανό ή ρουμάνο ή τούρκο υπάλληλο του μαγαζιού.

Ο Αλγεριανός είναι με διαφορά όλα τα λεφτά. Ο άνθρωπος ΔΕΝ βάζει γλώσσα μέσα άπαξ και την αμολήσει. Αλλά το ΤΙ λέει είναι που βγάζει το νάμι. Εγώ μου λέει είδα αρκετά και τα δοκίμασα όλα. Είδα ρατσισμό και τρομοκρατία που δεν φαντάζεσαι αλλά εγώ δεν έχω πρόβλημα με κανέναν τους. Εγώ είμαι εντάξει με όλους και αν μου κάνουν κάτι αυτοί είμαι καλός για 'λλοου τους. Αυτά μου τα είπε στα αγγλικά. Φαρσί.

Εγώ σκεφτόμουνα ότι μόλις έχασα την ευκαιρία μου να του κατηγορήσω τους σκατοεγγλέζους. Μου έκοψε την φόρα. Ααααα, και οι εγγλέζοι μια χαρά είναι, μου λέει.Έχω φίλη εγγλέζα. Μιτσοκαμμά. Ε καλά του λέω, άααααλλλο η αγάπη. Και απαντά: μα δεν την αγαπώ!

Μπουζούκι η συμμαχία με τον αλγερινό. Εκεί που πήγαινα να θάψω τους εγγλέζους μου τους έβγαζε αγιούθκια, εκεί που μαλάκωνα εγώ τα έριχνε αυτός. Αλλά έτσι πέρασε κανένα 25 λεπτο. Στο μεταξύ ετοιμάστηκε και καταβρόχθισα την δωρεάν μπακέτα μου. Κάτι ήξερα και τράβησα κατά κει. Ήμουνα τόσο σίγουρη για την δωρεάν μπακέτα (την προσφορά της οποίας δεν αρνούμαι καν ευγενικά στην αρχή πια - απλά την δέχομαι).

Μετά εμπήκε πελάτης. Ήταν από τους πελάτες που κάνουν την πελατεία του καταστήματος να είναι μη νορμάλ. Παντελόνι κοτλέ, πουκαμισούι που ενίοτε στολίζεται και με γραβατούλα, περιποιημένο μουσούδιν, στυλ ατημέλητο/ μελετηρό. Τον ρωτούν, τι θα πάρετε και αυτός κοιτάζει γύρω του να δει αν έπιασε τη σειρά κάποιου ή αν είναι αυτόν που ρωτούν. ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΣΕΞΕ ΌΤΙ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ. Και λέει με έκπληξη: Oh is it me!? Και μετά να κάμνει πως σκέφτεται τι θέλει ενώ ξέρει ήδη που πριν. Προφορά τέλεια, ευγένεια να σε σκλαβώσει (!). Και μετά ώσπου να ετοιμαστεί η μπακέτα, ανοίγει το βιβλίο του να διαβάσει άλλες 23 γραμμές μέχρι να πληρώσει και άλλες 35 ώσπου να ετοιμαστεί η μπακέτα. Ναι...

Έβλεπα τον Αλγεριανό που δεν εκρατιέτουν. Με πληροφόρησαν οι υπόλοιποι. Άπαξ και ανοίξει το στόμα του δεν μπορεί να σταματήσει. Αλλά έλα που η κουβέντα που είχαμε θα μπορούσε να σχετίζεται με τον μελετηρό και φιλήσυχο και λιγομίλητο και πολύτιμο πελάτη!

Έφυγα κι εγώ από το QL για να πάω να προετοιμαστώ για την επόμενη εντός των τειχών μέρα. Φεύγοντας σκεφτόμουνα πως ο βασικότερος λόγος που τρώω δωρεάν μπακέτες στο QL είναι γιατί ενόσω περιμένω για την μπακέτα μου ρωτώ τον αλγερινό για την Αλγερία, τον ρουμάνο για την Ρουμανία, τον τούρκο για την Τουρκία κοκ. Δεν έχει άνθρωπο που να μην θέλει να μιλήσει για τη χώρα του και ας τα έζησε και δοκίμασε όλα εκεί όπως τον αλγεριανό που έφυγε κακείν κακώς. Και η δωρεάν μπακέτα είναι τόσο μα τόσο πιο νόστιμη...

Saturday 3 October 2009

NA' MASTE ALBION CHERRIE





NAMASTEEEEE

Νάμαστε. Νάμαστε στη γηραιά Αλβιόνα και πάλι.
Ξαναβρεθήκαμε.

Διερωτούμουν τι άλλαξε σε ένα χρόνο εδώ πάνω... Καλά για την οικονομική κρίση και τα αποτελέσματα των ευροεκλογών (συντριβή εργατικών, κάτι μαλαζαβράγκες οι ιθύνοντες κοκ) είναι λίγο πολύ γνωστά. H Ρουμάνα φίλη μου όταν ρώτησα για νεότερα μου απάντησε πως things are painfully same.
Μπορεί...

Φυσικά πάντοτε υπάρχει η μεγάλη εξαίρεση στην Αγγλία. Το Λονδίνο. Στο Λονδίνο περπατάς και μαθαίνεις, περπατάς και δέχεσαι ερεθίσματα, περπατάς και σοκάρεσαι, περπατάς και τρέχεις, περπατάς και χάνεσαι, περπατάς και ανακαλύπτεις.


Στο Λονδίνο σίγουρα αλλάζουν πράγματα. Όπως για παράδειγμα η δημαρχία. (μετά από 500 χρόνια). Ναι, μετά από πολλά τελοσπάντων χρόνια, τον εργατικό (στην πολιτική παράταξη) δήμαρχο διαδέχτηκε ένας ττόρι. Να μια αλλαγή.

Και ρωτώ: έγιναν τίποτε αλλαγές με τον νέο δήμαρχο.

(Ενθουσιώδης) Απάντηση: Ναι, φυσικά!

Και ρωτώ να μάθω: τι αλλαγές;

(Αρχικά ενθουσιώδης) απάντηση: Κατάργησε to congestion charge (φόρος κυκλοφορίας οχημάτων) στην περιοχή όπου ζουν οι πλούσιοι του Λονδίνου (ως συντηρητικός θέλει να τα έχει καλά μαζί τους)

Δεν ρωτώ να μάθω (μου φαίνεται γελοία αλλαγή)

Και συμπληρώνει:... αλλά μετά επανέφερε τη φορολογία γιατί κατάλαβε ότι τα λεφτά τους είναι χρήσιμα.

Λέω: Χμ...

Και συνεχίζει: Επίσης επέτρεψε στη λωρίδα που τώρα κυκλοφορούν αποκλειστικά τα taxi τα λεοφωρεία και τα ποδήλατα να κυκλοφορούν δίκυκλα (ταππουροκολούδες, μοτορούες και τα ρέστα).

Δεν ρωτώ να μάθω (μου φαίνεται γελοία η αλλαγή)

Και συμπληρώνει: αλλά από την άλλη μπορεί αυτό να είναι επικίνδυνο για τους ποδηλάτες.

Λέω: Νταααα...

Και πάμε και στην τρίτη αλλαγή: Well, πάει στη δουλειά του με το ποδήλατο.

Λέω: Well, THAT'S something...

Και συμπληρώνει: αλλά από την άλλη το ίδιο έκανε και ο προηγούμενος δήμαρχος.

Και λέω: ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ, ΕΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ! for heaven's sake, for crying out loud, for the love of God (and Queen).

Απτόητος πάει στην τέταρτη αλλαγή: τώρα στα λεωφορεία ανακοινώνεται σε ποια στάση βρίσκεσαι κάθε φορά.

ΚΑΙ ΛΕΩ: Ναι! Αυτό είναι. Τώρα μιλάς. Ξέρεις πόσες φορές εχάθηκα χρησιμοποιώντας το λεωφορείο επειδή δεν ήξερα που είμαι και κατέβαινα όπου να' ναι. Ξέρεις;

ΑΥΤΟΣ! είναι δήμαρχος! Εγώ μαζί του. Τόσα χρόνια ο σύντροφος ο εργατικός να μην σκεφτεί να ηχογραφήσει μια κοπέλα (άτε άντρα) να λέει στάσεις και να την/ον βάζει να παίζει στο ράδιο του λεωφορείου....
Τέλοσπαντων εγώ νομίζω σιγά σιγά, αρχή γενομένης με την ανακοίνωση των στάσεων στα λεωφορεία, ένα Lifting θα το κάνει η Αγγλία (ή τουλάχιστον το Λονδίνο). Και για να σας αποδείξω πως το σκέφτονται σοβαρά αυτό το lifting δείτε στη φωτογραφία αυτή πόσο εύστοχα ο καλλιτέχνης αναπαριστά την γηραιά Αλβιόνα με μια νέα γυναίκα, της οποίας δίνει χρώμα ξανθό και λαλιά δυνατή για να βροντοφωνάξει με θέρμη πολλή: oh, I am sooooo...








Friday 2 October 2009

ΚΑΤΩ ΥΔΑΤΑ

Όταν πήρα την κάτω φόρα, δηλαδή όταν ήρθα στον κόσμο, αντίκρυσα μόνο νερό που το έλεγαν ύδωρ.

Λάτρεψα το ύδωρ. Το κολύμπησα και το ήπια όλο.

Μετά έμαθα ότι είχαμε λειψυδρία.

Κρίμα.

Τώρα η ελπίδα μου είναι τα υπόγεια νερά που κρύβουν μυστήρια. Στο ταξίδι μου στα Κάτω Ύδατα σας προσκαλώ.