Monday 28 January 2013

Comfortably numb

Ήταν τα γενέθλια μου τη Δευτέρα. Έκλεισα τα 28. Έχω πέντε άσπρες τρίσιες πασ'τα μαλλιά μου, τουλάχιστον που τζείνες που θωρώ. Οι τρεις είναι νεοαποκτηθείσες - κληρονομιά του προηγούμενου εξαμήνου. Ένα τραγούδι εστριφογύριζε μεσ'το νου μου τούντες μέρες ή ίσως τζιαι την ίδια την μέρα των γενθλίων μου, εν θυμούμαι. Το τραγούδι εν το Comfortably Numb των Pink Floyd. Λαλεί προς το τέλος: When I was a child, I caught a fleeting glimpse, out of the corner of my eye. I turned to look but it was gone. I cannot put my finger on it now. The child is grown - The dream is gone . I... Have become comfortably numb. 

Comfortably numb. Στριφογυρίζει πολλά μεσ΄το νου μου τούτη η φράση. 


Η συγκάτοικος μου έδωσε μου ένα δώρο πολλά απρόσμενο στα γενέθλια μου. Το δώρο ήταν έναν mp3 player. Το προηγούμενο mp3 player ήταν πάλε δώρο που τον φίλο μου τον Θέμη. Ήταν το παλιό του τζιαι έδωκεν μου το. Έκαμα τόση χαρά..! Ένα τέλειο μαυροπράσινο mp3 player που μου το φόρτωσε τζιαι με μουσική τζιαι άκουα πολλά συχνά. Άρεσκε μου πολλά. Έδωκε μου το τζιαι άνοιξη εγύριζε καλοτζιαίρι, τζιαι όπως επήα σπίτι που τον περίπατο μας έπεσα πασ'το κρεβάτι με το παράθυρο μισάνοιχτο έτσι που έρκετουν η δροσιούα της νύχτας που έπεφτε συνοδευόμενη που τες μυρωθκιές του καλοτζιαιρκού που μπαίνει τζιαι επάτησα το κουμπί να ανοίξει. Έτυχε το τραγούδι να ήταν το What a wonderful world που τον Armstrong. Ένιωθα πάρα πολλά ευτυχισμένη πρέπει να πω.

Κάτι έκαμα. εν το εφόρτισα για τζιαιρό τζιαι έμεινε σέκκος το μαυροπράσινο mp3 player.. Έκαμα πολύ τζιαιρό να το αντικαταστήσω. Τζιαι τωρά έχω ένα νέο mp3 player. Xρησιμοποιώ το full. Αρέσκει μου πολλά. Επρόσεξα όμως ότι η φράση comfortably numb στριφογυρίζει ακόμα μεσ'το νου μου. Τζιαι νομίζω εν κάτι, κάτι που κάμνω τζείνη την στιγμή που ακούω mp3 player που με κάμνει με να σκέφτουμαι ότι είμαι στ' αλήθκεια τζείνη την ώρα comfortably numb.  

Εν παράξενη η μουσική τζιαι η επίδραση που 'σει πάνω στον κόσμο. Εσκέφτουμουν πόσο μπορεί να διαφέρει η ακρόαση του ιδίου πράματος αναλόγως με το έννα μπου θέλει κάποιος την ώρα που ακούει μουσική. Όπως για παράδειγμα η heavy metal που μπορεί να θεωρείται full ψαγμένη, τζιαι να σου έσιει κάτι στοίχους που να σε παίρνουν τζιαι να σε φέρνουν ώσπου να τους καταλάβεις (αν τους καταλάβεις) αλλά που σε άλλες φάσεις μπορεί να γίνει μέσο παραλληρήματος, συλλογικού (βλ. hard rock φέστιβαλς) ή ατομικού. 

Σε μια διάλεξη που επαρακολουθούσα με θέμα τον 'εαυτό' τα hard rock festivals εδοθήκαν σαν παράδειγμα του απόλυτου losing (one's) self τζιαι που έσιει γενικά αρνητική χρειά σαν κατάσταση. Που την άλλη έχουμε καταστάσεις τόσο κοντινές σε τούτο το χάσιμο του εαυτού που τες λαλούμεν τωρά (χάρη στον Csikszentmihalyi ) flow. Πρόκειται βασικά για καταστάσεις παραγωγικής νιρβάνας κατά τες οποίες είναι κάποιος τόσο συνεπαρμένος με τζείνο που κάμνει που απλά αφήνεται. Τούτες έχουν θετική χρειά. 

Σε τούτες τες θκυο τες καταστάσεις εν που με κατεύθυνε η φράση comfortably numb. Που την μιαν έβαλε με σε βαθκιά σκέψη, σε μια φάση flow τζιαι που την άλλη απλά εμούθκιαζε με....Εν παράξενο να'χω τζιαι πάλε μουσική μεσ'τα αυτιά μου. Επεθύμησα την νομίζω..


Monday 21 January 2013

Τα Κατύδατα

Άφησα το προηγούμενο ποστ τζιαμαί που ήταν να γράψω για τα Κατύδατα. Ήταν τζιαι τα Κατύδατα ένας που τους προορισμούς μας στην Κύπρο. Μαζί με τα Κατύδατα είδαμε τζιαι το μεταλλείο της Σκουριώτισσας αλλά δεν εξορτώσαμε να πάμε στο χωρκούι της Σκουριώτισσας γιατί βασικά ενεκάτωσα τα εγώ τζιαι επίσης είσιε ένα σιύλο που έλασσε πολλά τζιαμαί που ήταν το διάβα για να μπεις του χωρκού που τωρά βασικά εν βάση των Ηνωμένων Εθνών τζιαι εν εκιάραμε να προχωρήσουμε. Το μεταλλείο της Σκουριώτισσας εν ενεργό 'κόμα. Έσιει το μια ελληνική εταιρεία αν δεν κάμνω λάθος τζιαι εξορύχνουν χαλκό.

Θκυο βήματα μακριά που το μεταλλείο εσιει ναρκοπέδιο τζιαι που τζιαμαί τζιαι τζει εν πράσινη γραμμή. Κλασσικά, το γαλάζιο της UNFCyp το άλλο γαλαζιο/μπλε της ελληνικής σημαίας, το ασπρο/πορτοκαλλί της κυπριακής μέσα μέσα, τζιαι σε απόσταση στον ορίζοντα θωρείς την τουρκική τζιαι την τουρκοκυπριακή. Εν τούτα τα χρώματα/ σύμβολα που εμεγαλώσαμε μαζί τους τζιαι που δεν μας ταράσσουν ιδιαίτερα παρά μόνο όταν τα υποδεικνύουμε στον ξένο που έχουμε μαζί μας. Εν σαν τα τζιαι ξαν(ανακαλύπτεις) τον τόπο σου που την αρκή μερικές φορές άμαν θέλεις να τον δείξεις σε κάποιον που εν τον ξέρει..

ΟΚ, πίσω στα Κατύδατα. Βασικά εν τζιαι είμαι ακριβώς που τα Κατύδατα. Μόνον η πρόγιαγιά μου που την μερκά της μάμας της μάμας μου εν που τα Κατύδατα. Ο άντρας της, ήταν που την Σμύρνη. Σύμφωνα με την γιαγιά μου, ένας φίλος του παπά του πρόπαππου μου εμήνυσε τους το 'κακό' που ήταν να τους έβρει στην Σμύρνη, τότε που ο τουρκικός στρατός ήβρε πασ΄το άππωμα του τον ελληνικό τζιαι άρκεψεν αντεπίθεση με τον Ατατούρκ (για περισσότερα δες Διδώ Σωτηρίου: Ματωμένα Χώματα). Έτσι ο παπάς του πρόπαππου έστειλε τα παιθκιά του στες 5 θάλασσες, που λέμε. Η πρώτη οδήγησε Κύπρο, η άλλη στην Ελλάδα, αν δεν κάμνω λάθος μια άλλη οδήγησε Ρωσία... κάπως έτσι.

Τζείνη που οδήγησε στην Κύπρο έφερε τον προπαππού μου στην περιοχή της Σολιάς. Η Σολιά εν τζείνη η περιοχή που βρίσκεις άμαν πιάσεις τωρά τον δρόμο Λευκωσίας Τροόδους τζιαι πριν φτάσεις την Κακοπετριά κλώσεις δεξιά προς Καλοπαναγιώτη τζιαι Κύκκο. Εν περιοχή ημιορεινή, διαπερνάται που τον ποταμό τον Καρκώτη, είναι πατωμένη στα ελαιόδεντρα, τζιαι έσιει τέλοσπαντων μιαν ομάδα χωρκών (π.χ. Ευρύχου, Λινού, Φλάσου, Κοράκου, και φυσικά τα Κατύδατα) που την απαρτίζουν.

Εν τω μεταξύ άσε τωρά που έχουμεν εντελώς διαστρεβλωμένο το χάρτη της Κύπρου στο νου μας εμείς που γεννηθήκαμε μετά το 74, η περιοχή της Σολιάς ψηλά χαμηλά κοντεύκει της θάλασσας. Που το μπαλκόνι του σπιθκιού στα Κατύδατα φαίνεται ο κόλπος του Ξερού της Μόρφου. Δεν ηξέρω για σας αλλά ώσπου σκέφτουμαι πόσον όμορφη εν η Κύπρος στο σύνολό της τόσο δεν μπορώ να καταλάβω την λύση δύο κρατών. Καθαρά εγωιστικά ας πούμε, νομίζω πως τα Κατύδατα αν η πρόσβαση στου Μόρφου ήταν θκυο παλιές υπόθεση θα γίνετουν θέρετρο αγροτουρισμού καλλίτερο τζιαι που την Βάσα (δεν προηγούμενο ποστ). 20-30 λεπτά πάεις Τρόοδος, 20-30 λεπτά πάεις Μόρφου. Θκυο λεπτά μακριά οι ελιές, τζιαι τα χωράφκια. 40 λεπτά μακριά η χώρα.  

Πίσω στον παππού. Τζείνο το γεγονός που το λαλούμε μικρασιατική καταστροφή, ήβρεν'τον παντρεμένο στα Κατύδατα με την Μαρίτσα που βασικά ήξερε να συνάει ελιές τζιαι ήταν απ΄ότι καταλαμβαίνω γυναίκα νάκκον σκληρή τζιαι ιδιότροπη. Παρένθεση για κάτι που εξίχασα να πω πριν τζιαι εν σχετικό με τούτο που έχω να πω τωρά: Τα Κατύδατα ήταν σύνορα με μικτά χωρκά όπως η Λινού τζιαι η Κοράκου, τζιαι κοντά στη Λεύκα, που εν κωμόπολη τζιαι είσιε δικαστήρια. Ο πρόππαππους μου επήαιννε μερικές φορές διερμηνέας στα δικαστήρια γιατί εμιλούσε ελληνικά τζιαι τούρτζικα φαρσί μεγαλωμένος όπως ήταν στην Σμύρνη. Η γιαγιά, που ήταν νάκκον τσάρος όπως ελαλούσα πριν, δεν εκαϊλισε να μιλά ο παππούς στα μωρά του τούρτζικα, μάλλον γιατί ήταν γλώσσα ξιμαρισμένη λέσιη, έτσι η γιαγιά μου το μόνο που έμαθε τζιαι ελάλεν μας ήταν κάτι σαν serap getir (φερ΄μου το κρασί). 

΄Ασχετο τωρά, αλλά λαλεί πολλά εθνογραφικά το εντα φράσεις/ προτάσεις ξέρει κάποιος σε ξένη γλώσσα. Για παράδειγμα η γιαγιά μου έμαθε που τον παπά της το φέρ΄μου το κρασί στην γλώσσα που της το ελαλούσε. Για να το' μαθε σημαίνει εν κάτι που άκουε συχνά τζιαι έμεινέ της. Το κρασί πάντως ήταν πολλά μεσ΄την ζωή τότε σαν συνοδευτικό του φαγιού. Κότσινο κρασί. Θυμούμαι τζιαι την γιαγιά μου τζιαι τον παππού μου να πίνουν κρασί με το φαί τους. Ένα βρόκκο, αλλά σταθερά. 

Τέλοσπαντων, ας αρκέψω να φέρνω τούντο ποστ στο τέλος του. Το τι είδαμε εμείς στα Κατύδατα, ήταν σπίθκια καμωμένα που πλιθάρι, τα πλείστα δυόροφα (ανώι/ κατώι), τα πλείστα επίσης ερειπωμένα, αν τζιαι είσιε γειτονιές σασμένες τζιαι όμορφες. Οι κήποι (αυλάδες καλύτερα) των σπιθκιών οι κλασσικές κυπριακές, δηλαδή λεμονιές τζιαι άλλα 2-3 εσπεριδοειδή, ελιές στάνταρτ, μεσπιλιές, συτζιές, τζιαι τερατσιές αραιά τζιαι που, κάποτε αμυγδαλιές, τζιαι διάσπαρτες παπουτσοσυτζιές. Τα λουλούθκια φυτεμένα σε πλαστικά δοχεία όπως τζείνο του ηλιανθέλαιου κομμένα στη μέση. Στα λουλούθκια κυριαρχεί το τσαρτελλούδι (που για μένα είναι κυπριακό φκιόρο). Είδαμε όπως είπα τζιαι πριν τες κορφές τις οροσειράς του Τροόδους που την μια, τον κόλπο του Ξερού που την άλλη, τζιαι πιο κοντά στην ίδια γραμμή τον μεταλλείο της Σκουριώτισσας. Είδαμε την γειτόνισσα της γιαγιάς που επήαιννε στην άλλη γειτόνισσα τζιαι έτσι εγνωρίσαμε τους 2 που τους 100 κατοίκους του χωρκού. Δεν νομίζω να είδαμε τζιαι κανέναν άλλο. 

Ε, τζιαι επειδή είχα τα κλειθκιά τζιαι μπήκαμε μεσ'το σπίτι είδαμεν τζιαι τα πιο κάτω:










Sunday 13 January 2013

Κύπρος - ντυμένη στα καλά της

Είδες πουθενά δέντρα τόσο φορτωμένα καρπούς; ρωτά ρητορικά η σχέση της Ερυκίνης μπαίνοντας στο αυτοκίνητο την φιλοξενούμενή μου. "Όι" απάντησε τζείνη...αν τζιαι επρόσεξα την ότι εγύρισε το δειν της στα δέντρα για να βεβαιωθεί.."Όι", είπα τζιαι εγώ που μέσα μου - ούτε εγώ είδα. Τζιαι ένιωσα μιαν περηφάνια για το ξερόνησο που εντύθη στα πράσινα, στα πορτοκαλιά, στα κίτρινα, τζιαι στα γαλανά εως εάν να ήθελε να μας ευχαριστήσει ή να μας χουμιστεί τούντην στράτα. 

Εγυρίσαμεν κάμποσο, Λευκωσία ένθεν και ένθεν, ακόμα και μπάφερ ζόουν εκάμαμε τον σταθμό μας (στο σπίτι της συνεργασίας απέναντι που το τρυπημένο που τες σφαίρες λήδρα πάλας). Στην ποτζεί Λευκωσία επεράσαμε που τα κλασσικά: Buyuk Han (σάζεται τζιαι το άλλο το χάνι τωρά), Selemiye Mosque, Bandabolya, Arab Ahmet, τον τύπο που κάμνει χαλουβά τζιαμαί πίσω που το χαμάμ, πύλη Κερύνειας, τζιαι μιαν άλλη γειτονιά που μου άρεσε πάρα πολλά, τζιαι ήταν νέα ανακάλυψη. Επίσης το Gloria Jeans απέναντι που την πλατεία Ατατούρκ εν ωραίο για την βιβλιοθήκη του που πιάννει ολόκληρο τον τοίχο τζιαι τα βιβλία φτάνεις τα με την σκάλα. Dereboyu όπως τζιαι την Μακαρίου εκάμαμεν την σκιπ.

Πουποδά: που Άγιον Άντρέα, Λήδρας Πάλας, πύλη Πάφου, τζιαι που τζιαμαί μέσα στα στενά που το Arthur Rimbaut, τζιαι γυρό μεσ' τα στενά του Πολίτη ώσπου να φκεις Φανερωμένη τζιαι που τζιαμαί στα δρομούθκια που πίσω που την Παλιάν Ηλεκτρική για να καταλήξουμε περιοχές του Αγίου Κασιανού, Ερμού, πύλην Αμμοχώστου τζιαι την τζιαμαί περιοχή. Μάλλον θα καταλήξαμε μετά Λαϊκή Γειτονία,τζιαι που τζιαμαί πίσω φανερωμένη που Platos μερκές.
 
Λάρνακα: επεράσαμεν τες φοινοικούες, για να μπούμε λαίκή γειτονία τζιαμαί που'ν ο Τουρκομαχαλλάς. Νομίζω ο τουρκομαχαλλάς, εν η αγαπημένη μου περιοχή στην Λάρνακα. Έψαξα να βρω την ψαροταβέρνα που με έπερνε μιτσιάν ο παπάς μου, την Σαλαμίς. Εν την ήβρα. 

Λεμεσός: εν την ξέρω πόξω, τζιαι παλιά δεν μου άρεσκε τίποτε. Αλλά τον Σεπτέμβρη άλλαξα εντελώς άποψη όταν είδα την παλιά Λεμεσό να αναβιώνει. Η παλιά Λεμεσός με τα κτίρια του ΤΕΠΑΚ διάσπαρτα μεσ'την πόλη εν πραγματικά υπέροχη. Τα γκράφιτι εν επίσης πολλά καλά. Τζιαι ο μόλος εν όμορφος επίσης έχω να πω. 

Βάσα: Εκτός του ότι τα αμπέλια εμοιάζαν καμένα αφού εν χειμώνας η Βάσα εθύμισε άλλες εποχές που τες είδα(με) μόνο σε Κυπριακά σκετς. Η Ερυκίνη εμίλησε ήδη για το σημαιoστόλισμα. Βασικά ντάξει η Βάσα θα μπορούσε να ήταν μουσείο εθνικού πατριωτισμού και μάλιστα μοντέρνου αφού στους 100 κατοίκους οι 45 εν που χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Όπως τζιαι ο εθνικός πατριωτισμός έτσι τζιαι η Βάσα είναι γραφικότατη - εξού τζιαι εντάχθηκε στα ατράξιονς του αγροτουρισμού.  

Κάβο Γκρέκο, Πρωταράς, Παραλίμνι: άλλη φάτσα τον χειμώνα. Η θάλασσα κρύσταλλο τζιαι λάδι. Γενικά η θέα ήταν υπέροχη τζιαι ήταν μια ησυχία απίστευτη. Ο πεζόδρομος που ενώνει Πρωταρά με Παραλίμνι εν πολλά καλός. Το χώμα κότσινο. Είσιεν αθρώπους που εσάζαν τα χωράφκια τους τζιαι άλλους μεσ'τα θερμοκήπεια. Οι ανεμόμυλοι εν εκινούνταν αφού ήταν άπνοια. Σαν εκατεβέναμε κάτω αφήνοντας πίσω μας τον Πρωταρά εφάνηκε στο βάθος ο ήλιος ένας τεράστιος ήλιος να δύει μεσ'τη θάλασσα. Την ίδια νύχτα είσιε πανσέληνο, την πιο μεγάλη πανσέληνο που είδα τα τελευταία χρόνια. Εκρέμετουν πάνω που τη θάλασσα τζιαι εκαθρεφτίζε΄τουν μεσ΄τα νερά. ΟΚ, κανεί ρομαντικούρες.

Που τα Λατσιά μεσ΄το highway αρχίζει να φαίνεται καλά η σημαία πασ'τον Πενταδάκτυλο. Εσκέφτουμουν αν θα πηαίνναμεν Άγιον Αντρέα την επόμενη μέρα..εν μεγάλος ο δρόμος τζιαι εν έχουμε με ασφάλεια, εσκέφτουμουν. Επήαμεν τελικά, μόνο που ο χρόνος μας άφησε μόνο ως το Πογάζι να πάμε αφού εκολλήσαμε στην Αμμόχωστο. Την πόλη που για πολλούς δεν έσιει τίποτε να δεις. Τζι όμως... Γύρισ'τα δρομούθκια της παλιάς της πόλης, έφκα πασ'τα τείχη να δεις εντα θέα απλώνεται μπροστά σου. Περπάτα στο Λιμάνι ή δε το που ψηλά, τζιαι πήαιννε προς το κάστρο του Οθέλλου. Έντα ωραία πόλη που εν η Αμμόχωστος..  

Τζιαι η διαδρομή προς την Αμμόχωστο! Ο Πενταδάκτυλος πάντα στο βάθος αριστερά σου. Η στενόμακρη οροσειρά φαίνεται ξεκάθαρα αφού τίποτε δεν την χώνει γιατί μπροστά εν μόνο η μεσαορία. Δεξια τζιαι αριστερά η μεσαορία. Επίπεδη, ανεπιτήδευτη... Τζιαι τζιαμαί που θωρείς να σβήνει ο Πενταδάχτυλος, τζιαμαί που'ν το τελευταίο κάστρο, το κάστρο της Καντάρας αρκεύκει η χερσόνησος της Καρπασίας.
  
Άφησα πίσω τα Κατύδατα. Λαλούμεν'τα άλλη φορά για τα Κατύδατα. Εμακρυγόρησα τζιαι αύριο εν Δευτέρα. Λαλούν εννα σιονίσει δαμέ. Ας ένει. Αρέσκει μου τζιαι το σιόνι