Monday 26 October 2009

Sunday 25 October 2009

Εις τον Άην Βέρλην

Ρε, αν έβλεπαν όλοι οι Λευκωσιάτες πως το Βερολίνο έγινε συνώνυμο της ιστορίας ίσως να εσυγκινούνταν να  ρίψουμε και το δικό μας τείχος αλλά 'NO'. Εδώ μια ψιλή που άκουσα έλεγε ότι ο Χριστόφιας και ο Ταλάτ μπορεί να πάρουν βραβείο Νόμπελ αν το λύσουν το γέρημο αλλά νομίζω ξέχασ' το και αυτό γιατί τωρά το Νόμπελ το παίρνουν και όσοι ΠΡΟΤΙΘΕΝΤΑΙ να προσπαθήσουν να κάνουν ιστορικές αλλαγές, so... 'NO'. Εξάλλου οι Κυπραίοι δεν καταλαμβαίνουν που τέτοια γιατί ως γνωστό: α) δεν αυτομαστιγώνονται, β) δεν κάνουν υποχωρήσεις και προ πάντων γ) δεν λένε 'ΝΑI'  και (όσοι λένε -ΝΑΙ- είναι προδότες).


Αλλά μην τα ξαναλέμε τα χιλιοειπωμένα, δαμέ έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που έγραψαν ιστορία. Εδώ συζητάμε για το Βερολίνο που αν το τοπονύμιο του ήταν κυπριακό τότε θα αναφερόμασταν στον Άη Βέρλη γιατί μόνο περιοχές με πρόθεμα αγίου είναι τόσο μαγευτικές (όπως τον Άη Δεμέτη δηλαδή). Εδώ σταματώ τις συγκρίσεις με την Κύπρο γιατί είναι κάπως...άκυρες.


Για το Βερολίνο είχα ακούσει. Η καθηγήτρια των Γερμανικών μου τα δύο πρώτα εξάμηνα (Γερμανική Γλώσσα Επίπεδο 1 και 2) ήταν Βερολινέζα. Δεν θυμάμαι αν έζησε στο δυτικό ή στο ανατολικό Βερολίνο. Πιθάνως γιατί η ίδια δεν δέχτηκε ποτέ την διάκριση και πάντοτε μιλούσε για ενωμένο Βερολίνο.  Ήξερα για το Βερολίνο ονόματα τοποθεσιών και λίγα πράματα για την ιστορία τους: check point Charlie, Gedaechtnis kirche (ήμουν τόσο περήφανη όταν κατάφερα για πρώτη φορά να πω γκετέχτνις), Reichstag, Bradenburger Tor, Potzdamer Platz, Alexander Platz, Universitaet Humboldt, Unter den Linden und so weiter (κτλ).

Για την κάθε τοποθεσία είχα σχηματίσει μια νοερή εικόνα. Απλά έμενε να πάω... Και πήγα. Είναι ονειρικό όταν η φαντασία γίνεται πραγματικότητα (if you know what I mean). Είναι ακόμα πιο ονειρικό όταν η πραγματικότητα είναι στην..πραγματικότητα πιο όμορφη από την φαντασία (and now you probably don't know what I mean, which is fine)!


Ως γνωστόν όμως, οι τοποθεσίες απο μόνες τους και η ιστορία που έχουν φυλαγμένη σε κάθε πέτρα, κάθε κοκκινό-τούβλο, κάθε πουρόπετρα και κάθε ρίζα τους είναι κενές χωρίς τους ανθρώπους που φιλοξενούν. Εξηγούμαι: Πας στην Αίγυπτο, βλέπεις τις πυραμίδες και δίπλα τα σκουπίδια και παλεύεις να νιώσεις την ιστορία μες τη δυσωδία, πας Ακρόπολη και βλέπεις γύρω εκείνο το τσιμεντολόι που όμοιό του δεν έχει και παλεύεις να νιώσεις ότι είναι να νιώσεις, πας Παρίσι και βλέπεις εκείνες τις πανέμορφες γέφυρες του Σηκουάνα και την Παναγία του Κουασιμόδου και όλα τα λοιπά και βλέπεις κι εκείνον τον Παριζιάνο που προκαλεί στους Ιάπωνες πολιτισμικό σοκ το οποίο (σοκ) έχει και όνομα και διάγνωση που την ξεχνώ (ας μου την θυμίσει η Ερυκίνη), πας στην Ιταλία και σε εκνευρίζει η εκμετάλλευση που δέχονται οι τουρίστες (όσοι δεν έπεσαν θύμα-εκμετάλλευσης-ηλίθιου-τουρίστα στην Ιταλία να σηκώσουν το χέρι ψηλά ή να πατήσουν κλικ). Τέλοσπαντων, είναι μερικές χώρες ή πόλεις έστω, που νιώθω ότι σέβονται ότι έχουν να μοιραστούν περισσότερο από άλλες. Συγκαταλέγω το Βερολίνο μέσα σε αυτές.


Εκτός από την ιστορία που έγραψε το Βερολίνο το 1989 και το τι ακολούθησε τα επόμενα χρόνια (όλα εκείνα τα μέρη φαντάσματα που ζωντάνεψαν κι έμειναν ζωντανά και ακμαία για να τα βλέπουμε σήμερα), το Βερολίνο συνεχίζει να είναι παρόν στην ιστορία και 20 χρόνια μετά. Περιμένει κανείς από την οποιαδήποτε πρωτεύουσα φυσικά να έχει σημαντικό ρόλο να διαδραματίσει στην πολιτικο-κοινωνικο-οικονομική (να μια γερμανική λέξη) εξέλιξη μιας χώρας, είναι σχεδόν δεδομένο. Το στοίχημα που έχουν οι μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις σήμερα λέγεται μετανάστευση. Για το Βερολίνο όπως και για άλλες μεγάλες πόλεις, όπως το Λονδίνο, η μετανάστευση αποτελούσε στοίχημα για χρόνια τώρα.


Δεν είμαι μετανάστρια στο Βερολίνο γι΄αυτό δεν παίρνω και όρκο, αλλά η μετανάστευση στο Βερολίνο είναι ένα στοίχημα που σιγά σιγά κερδίζεται. Από ποιους; Από τους Βερολινέζους. Γιατί για μένα σαν εξωτερικό παρατηρητή ο Βερολινέζος ΔΕΝ έχει συγκεκριμένα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Ο Βερολινέζος μπορεί άνετα να είναι μελαμψός, ΑΡΕΙΑνός ή κοκκινομάλλης, μπορεί να είναι ντυμένος πάνκικα, σμάρτικα, καλόγουστα, ακριβά, φτηνά, μπορεί να φέρνει μεσογειακός, μπορεί να φέρνει σκανδιναβός, μπορεί να φέρνει απω-ανατολίτης, μπορεί να φέρνει και κεντροευρωπαίος, μπορεί να οδηγεί BMW, μπορεί να οδηγεί ποδήλατο με καροτσούι ή μπορεί να οδηγεί το αναπηρικό του όχημα χωρίς κίνδυνο να καταφατσελωθεί.


Ακόμα και στην Kreuzberg (που προφέρεται κρόιτζμπεργκ με το κρόιτζ να σημαίνει σταυρός και το μπεργκ βουνό), που ονομάζεται και kleine Istanbul (μικρή Κωνσταντινούπολη), και η οποία ΑΝΕΤΑ θα μπορούσε να γίνει τουρκο-γκέτο και να θέλεις και διόδια να μπεις, οι ΒΕΡΟΛΙΝΕΖΟΙ την απο-γκετοποίησαν όχι ενσωματώνοντάς την απαραίτητα με το υπόλοιπο Βερολίνο αλλά εκτιμώντας και τιμώντας τον χαρακτήρα της. Η Kreuzberg είναι ένα μικρό θαύμα όχι για τα naked sex και S&M parties της, όχι τόσο για τον φιλελεύθερο χαρακτήρα της, αλλά γιατί από potential ghetto έγινε ένα όμορφο αμάλγαμα στο οποίο οι πλείστοι νιώθουν άνετα να ενταχθούν.


Στο Βερολίνο νιώθεις Βερολινέζος. Λες αυτό να 'νιωσε ο Kennedy όταν έλεγε Ich bin ein Berliner (είμαι ένας Βερολινέζος). Μπορεί, μπορεί και όχι. Φαντάζομαι το Βερολίνο του '63 έστω μισό και ταλαιπωρημένο θα είχε την προδιάθεση να γίνει το Βερολίνο του 2009. Από την άλλη ο Kennedy δεν πρόλαβε να πει και πολλά μετά από τον Ιούνιο του '63. Ευτυχώς για την ανθρωπότητα εβρεθήκαν και άλλοι πολλοί μετά που είπαν με περηφάνεια Ich bin ein Berliner χωρίς να σκοτωθούν ή να τους σκοτώσουν.


Με σέβας και ευγνωμοσύνη στο Βερολίνο και τους απανταχού Βερολινέζους, κλείνω αυτό το post ευχαριστώντας και τις συνοδοιπόρους μου που μοιραστήκαμε μαζί και εκτιμήσαμε εξίσου ένα όμορφο μα πολύ όμορφο ταξίδι.


Tschuss. 

Βερολίνου μεριές

Click to play this Smilebox slideshow: Berlin
Create your own slideshow - Powered by Smilebox
Make a Smilebox slideshow

Thursday 15 October 2009

Μην στερείτε τον Απρίλη απ' την Άνοιξη!

Τον Απρίλιο του 2008 είχα έρθει στην Κύπρο για 3 περίπου βδομάδες. Είναι μέχρι σήμερα η πιο γλυκιά ανάμνηση που έχω από την Κύπρο και αυτή η τόσο όμορφη ανάμνηση οφείλεται σε δύο πράγματα.


Το πρώτο ήταν ότι τον Απρίλιο του 2008 η Λήδρας έγινε Locmaci και η Locmaci Λήδρας. Η οδός Λήδρας, επανενωμένη ήταν πιο όμορφη και πιο ζωντανή από ποτέ. Οι άνθρωποι, οι άνθρωποι που ξέρω εγώ τουλάχιστον στην Κύπρο, χαμογελούσαν και χαμογελούσαν πλατιά. Και είμαι σίγουρη πως δεν ήταν η εντύπωσή μου αφού κι εγώ από μεριάς μου έβλεπα τον κόσμο με μάτια...χαμογελαστά.


Είμαι σίγουρη πως ο κόσμος της Λήδρας, εκείνοι οι άνθρωποι που ποτέ δεν εγκατέλειψαν την Λήδρας ακόμα και όταν ήταν μια σχετικά νεκρή οδός, εκείνη την μέρα ήταν χαρούμενοι. Ανεξαρτήτως πολιτικής στάσης προς τη μορφή λύσης του Κυπριακού και όλα τα συναφή, εκείνη η μέρα ήταν άσπρη μέρα για όλους. Παρενθετικά να πω πως αυτό και μόνο δείχνει πως ένα κατά τ' άλλα βαθιά πολιτικό πρόβλημα είναι πρωτίστως ψυχολογικό στο επίπεδο των απλών ανθρώπων.


Το δεύτερο πράγμα που έδωσε ομορφιά σε αυτή την ανάμνηση ήταν η αναζωογονημένη πλατεία της Φανερωμένης και οι γύρω περιοχές. Θυμάμαι πολύ καλά πως δεν σήκωνε συζήτηση τότε για το που θα πηγαίναμε για βόλτα. Μας άρεσαν οι περιοχές εκεί, μας άρεσαν πολύ. Και θυμάμαι επίσης πολύ καλά το κοινό σχόλιο που κάναμε στην παρέα το οποίο αφορούσε τη νεολαία της περιοχής. Ήταν μια από τις λίγες (λυπάμαι να το πω) φορές που ένιωσα πολύ μα πολύ περήφανη για τη νεολαία της Κύπρου. Ήμουν πολύ χαρούμενη για τους νέους εκείνους με τα παράξενα ρούχα, τα παράξενα μαλλιά, που καθόντουσαν χάμω σταυροπόδι ένα με τη γη, που δεν χωρίζονταν σε παρέες αγοριών-κοριτσιών αλλά ήταν όλοι ένα, που είτε επιδητευμένα εναλλακτικοί ή φυσικά εναλλακτικοί είχαν πετύχει να μην γίνουν η βαριεστημένη νεολαία του caprice, του heaven, του factory, του Viventi...


Αυτούς τους ίδιους νέους, τους είχα δει να βρίσκονται εκεί στην οδό Λήδρας τον Απρίλιο του 2009. Ήταν παρόντες στις ιστορικές αλλαγές που γίνονταν στην Κύπρο όταν άλλοι τις χαρακτήριζαν επικίνδυνες κινήσεις. Είναι καθημερινά εκεί όπου συντελούνται όλες οι κοινωνικές αλλαγές της Κύπρου όταν οι υπόλοιποι κοιμούνται ήσυχα τον ύπνο του κυπριακού δικαίου. Είναι αληθινοί κοινωνοί της ζωής, της πραγματικής ζωής. Είναι το πιο ζωντανό κύτταρο της Κύπρου αυτή τη στιγμή.


Είναι λίγοι, κινούνται μόνοι τους, κινούνται σε δρόμους που θα τους δώσουν πολλά, άσχημα, κακά, αλλά και όμορφα. ΔΕΝ  είναι οι κατασταλαγμένοι νέοι, που έχουν προγραμματισμένα τα επόμενα 15 χρόνια της ζωής τους. ΕΙΝΑΙ όμως άτομα που ψάχνουν και ψάχνονται. Μαθαίνουν εμπειρικά. Μαθαίνουν, μαθαίνουν! Γιατί τους θέλουμε τόσο πολύ να σταματήσουν να μαθαίνουν. Γιατί θέλουμε τόσο πολύ να τους βγάλουμε από το 'περιθώριο΄ για να τους βάλουμε στον αυτοκινητόδρομο της κοινωνίας όπου περνάς και σε προσπερνούν με απάθεια. Είναι λίγοι και τόσο επικινδύνοι, έτσι;


Σε αυτούς τους νέους εύχομαι δύναμη. Σε αυτή την αριστερή κυβέρνηση εύχομαι να γίνει επιτέλους αριστερή. Σε αυτούς που υποστηρίζουν το δικαίωμα των νέων της Φανερωμένης και του οποιοδήποτε άλλου πλήθους ανθρώπων που απλά θέλουν να συμπεριφέρονται ελεύθερα εύχομαι ενότητα. Στην αστυνομία Κύπρου και στο τόσο αφελές υπουργείο Δικαιοσύνης εύχομαι ίσως να συνεχίσουν να συμπεριφέρονται τόσο σπασμωδικά γιατί νομίζω τέτοιες ενέργειες μόνο αντίσταση προκαλούν. Εύχομαι μια δημιουργική αντίσταση. Εύχομαι στην Κύπρο να ξαναζήσει Απρίληδες όμοιους του Απρίλη του 2008.


P.S. : Μιλώντας για δημιουργική αντίσταση, θυμήθηκα ακόμη μια πολυ ωραία ανάμνηση που ήρθε σαν όαση στο ξηρό κυπριακό καλοκαίρι του 2009. Leman Sam: απλή, δημιουργική, κοκκινομάλλικη, αηδονίσια, δυναμική, ονειρική αντίσταση.








Tuesday 13 October 2009

Όταν πέφτουν οι τίτλοι...

Όταν για πρώτη φορά έπρεπε να προσφωνήσω τον επόπτη μου αφότου ήρθα στην Αγγλία, βρέθηκα σε ΠΟΛΥ δύσκολη θέση. Το πρόβλημα ήταν απλό και τόσο πολύπλοκο συνάμα. Το πρόβλημα ήταν ότι τον άνθρωπο όλοι τoν φώναζαν με το πρώτο του όνομα. Εγώ η ψαρακλού που την Κύπρο είχα την ανάγκη του τίτλου. Κύριε (Μίστερ), Καθηγητή (προφέσορ), κάτι τελοσπάντων, αλλά όχι σκέττο νέττο το όνομα.


Στην Κύπρο όλοι οι ακαδημαϊκοί προσφωνούνται με το κύριε. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες και αρκετές από τις ελάχιστες εξαιρέσεις αντιμετωπίζονται με κάποια καχυποψία. Οι κούλ-Αλέξηδες, που δεν επιθυμούν τίτλους, μπορεί να θεωρηθούν επιτηδευμένα οικείοι στην προσπάθεια τους να προσεγγίσουν το ενίοτε απροσέγγιστο φοιτηταριό.


Ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί έχουν έτσι τα πράγματα. Δεν μπορρώ να μιλήσω με σιγουριά για την Αγγλία αλλά νομίζω πως λίγα πράγματα για την Κύπρο μπορώ να υποθέσω. Κατ' αρχή να πω ότι δεν νομίζω πως ο τίτλος κύριε προέρχεται καθαρά από την αξία του να σέβεσαι τον μεγαλύτερό σου. Σε πολλές περιπτώσεις ο πανεπιστημιακός μπορεί να είναι ηλικιακά μικρότερος από κάποιους φοιτητές. Πιστεύω, ότι στην Κύπρο κυρίως στην τριτοβάθμια εκπαίδευση η ανάγκη που έχουν οι ιθύνοντες να διατηρούν τον τίτλο συντηρείται εν πολλοίς από την ανάγκη των 'υφιστάμενων' τους να νιώθουν την δύναμη της αυθεντίας.


Είμαι γενικά με την εντύπωση ότι σαν φοιτητική κοινωνία είμαστε παραδομένοι σε αυτό που ο W. Glasser (ψυχοθεραπευτής) ονομάζει εξωτερικό έλεγχο. Εξωτερικός έλεγχος είναι συνοπτικά η τάση να εξηγεί κάποιος τις πράξεις του ως αποτέλεσμα ενός εξωτερικού ερεθίσματος και όχι ως προσωπική επιλογή του ατόμου. Με πολύ απλά λόγια είναι κάτι σαν αποφυγή των συνεπειών των πράξεων από πλευράς του ατόμου. Τι πιο εύκολο από το να αποδώσεις τη συμπεριφορά σου σε μια εντολή που πήρες ας πούμε. Είναι πολύ πιο δύσκολο να ενεργείς ανεξάρτητα γιατί δρώντας ανεξάρτητα είσαι παντελώς υπεύθυνος για τις πράξεις σου.


Πιστεύω ότι στην Αγγλία, τουλάχιστον στον χώρο της εκπαίδευσης υπάρχει μια ισοτιμία μεταξύ του ιθύνοντα και του μαθητεύομενου που μεταφράζεται ως ελευθερία που έχει ο μαθητεύομενος να εκφράζει την άποψή του ξέροντας ότι αυτή θα έχει ακροατή. Κατ' ακρίβεια, ενθαρρύνεται αυτό που αποκαλούν κριτική προσέγγιση από μεριάς του μαθητευομένου. Στους φοιτητές δίνεται η ελευθερία να επιλέξουν μεταξύ της mainstream προσέγγισης ή μιας δικής τους εναλλακτικής αλλά τεκμηριωμένης προσέγγισης.  Πιστεύω πως αφαιρώντας τον τίτλο αφαιρείται συνάμα ένα κομμάτι εξωτερικού ελέγχου. Είναι διαφορετικό να συζητάς με τον καθ΄όλα ισότιμό σου John απ΄ ότι με τον κύριο καθηγητά.


Από την μεριά του καθηγητή τώρα, είναι εύκολο νομίζω να πλασάρεις αυθεντία διατηρώντας τη βιτρίνα (μέσω του κύριε) και την απόσταση που επιβάλει το κύριε. Ενώ είναι μεγάλη μαγκιά ο John να κερδίσει την εμπιστοσύνη του φοιτητή όντας ένας απλός John...


Τώρα, εγώ συνήθισα την ιδέα του να αποκαλώ τον επόπτη μου Μίλια αλλά για τα πάρακάτω ακόμα το παλεύω. Ο Μίλιας και ο κάθε Μίλιας περιμένει από μένα να του πω και όχι τόσο να μου πει. Περιμένει να έχουμε συζήτηση την οποία να οδηγούμε και οι δύο και όχι μόνο αυτός. Περιμένει να τον διορθώσω για να με διορθώσει πίσω αφήνοντας μου και το παραθυράκι να τον ξανα-διορθώσω. Μια διαλεκτική σχέση που οδηγά κάπου και το κάπου να μην είναι προσδιορισμένο εξ' αρχής. Τουλάχιστον έτσι υποθέτω πως θα είναι η σχέση με τον Μίλια.


Μπορεί τελικά να αποδειχτεί και αυτός Κυπραίος και να καταρρεύσει η θεωρία μου. Πάντα υπάρχει το μαύρο σγουρομάλλικο πρόβατο που ξεφεύγει από τον κανόνα. Δεν μιλώ για μένα..και ο επόπτης μου σγουρομάλλης είναι. Απλά ελπίζω να μην είναι και πρόβατο.


Αυτά.

Wednesday 7 October 2009

Bonjour's remedy

Όταν απηυδώ με τους εντός των τειχών, πάω στο queen's lane (QL) πρώην bonjour το οποίο με εξαίρεση την πελατεία του έχει τη φήμη ενός πολύ νορμάλ τόπου. Εκτός από την ανάγκη να νιώσω νόρμαλ πάω στο bonjour (νυν QL) για να φάω καμιά μπακέτα δωρεάν (που τυχαίνει αρκετές φορές) και για να κόψω κουβέντα με τον αλγεριανό ή ρουμάνο ή τούρκο υπάλληλο του μαγαζιού.

Ο Αλγεριανός είναι με διαφορά όλα τα λεφτά. Ο άνθρωπος ΔΕΝ βάζει γλώσσα μέσα άπαξ και την αμολήσει. Αλλά το ΤΙ λέει είναι που βγάζει το νάμι. Εγώ μου λέει είδα αρκετά και τα δοκίμασα όλα. Είδα ρατσισμό και τρομοκρατία που δεν φαντάζεσαι αλλά εγώ δεν έχω πρόβλημα με κανέναν τους. Εγώ είμαι εντάξει με όλους και αν μου κάνουν κάτι αυτοί είμαι καλός για 'λλοου τους. Αυτά μου τα είπε στα αγγλικά. Φαρσί.

Εγώ σκεφτόμουνα ότι μόλις έχασα την ευκαιρία μου να του κατηγορήσω τους σκατοεγγλέζους. Μου έκοψε την φόρα. Ααααα, και οι εγγλέζοι μια χαρά είναι, μου λέει.Έχω φίλη εγγλέζα. Μιτσοκαμμά. Ε καλά του λέω, άααααλλλο η αγάπη. Και απαντά: μα δεν την αγαπώ!

Μπουζούκι η συμμαχία με τον αλγερινό. Εκεί που πήγαινα να θάψω τους εγγλέζους μου τους έβγαζε αγιούθκια, εκεί που μαλάκωνα εγώ τα έριχνε αυτός. Αλλά έτσι πέρασε κανένα 25 λεπτο. Στο μεταξύ ετοιμάστηκε και καταβρόχθισα την δωρεάν μπακέτα μου. Κάτι ήξερα και τράβησα κατά κει. Ήμουνα τόσο σίγουρη για την δωρεάν μπακέτα (την προσφορά της οποίας δεν αρνούμαι καν ευγενικά στην αρχή πια - απλά την δέχομαι).

Μετά εμπήκε πελάτης. Ήταν από τους πελάτες που κάνουν την πελατεία του καταστήματος να είναι μη νορμάλ. Παντελόνι κοτλέ, πουκαμισούι που ενίοτε στολίζεται και με γραβατούλα, περιποιημένο μουσούδιν, στυλ ατημέλητο/ μελετηρό. Τον ρωτούν, τι θα πάρετε και αυτός κοιτάζει γύρω του να δει αν έπιασε τη σειρά κάποιου ή αν είναι αυτόν που ρωτούν. ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΣΕΞΕ ΌΤΙ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ. Και λέει με έκπληξη: Oh is it me!? Και μετά να κάμνει πως σκέφτεται τι θέλει ενώ ξέρει ήδη που πριν. Προφορά τέλεια, ευγένεια να σε σκλαβώσει (!). Και μετά ώσπου να ετοιμαστεί η μπακέτα, ανοίγει το βιβλίο του να διαβάσει άλλες 23 γραμμές μέχρι να πληρώσει και άλλες 35 ώσπου να ετοιμαστεί η μπακέτα. Ναι...

Έβλεπα τον Αλγεριανό που δεν εκρατιέτουν. Με πληροφόρησαν οι υπόλοιποι. Άπαξ και ανοίξει το στόμα του δεν μπορεί να σταματήσει. Αλλά έλα που η κουβέντα που είχαμε θα μπορούσε να σχετίζεται με τον μελετηρό και φιλήσυχο και λιγομίλητο και πολύτιμο πελάτη!

Έφυγα κι εγώ από το QL για να πάω να προετοιμαστώ για την επόμενη εντός των τειχών μέρα. Φεύγοντας σκεφτόμουνα πως ο βασικότερος λόγος που τρώω δωρεάν μπακέτες στο QL είναι γιατί ενόσω περιμένω για την μπακέτα μου ρωτώ τον αλγερινό για την Αλγερία, τον ρουμάνο για την Ρουμανία, τον τούρκο για την Τουρκία κοκ. Δεν έχει άνθρωπο που να μην θέλει να μιλήσει για τη χώρα του και ας τα έζησε και δοκίμασε όλα εκεί όπως τον αλγεριανό που έφυγε κακείν κακώς. Και η δωρεάν μπακέτα είναι τόσο μα τόσο πιο νόστιμη...

Saturday 3 October 2009

NA' MASTE ALBION CHERRIE





NAMASTEEEEE

Νάμαστε. Νάμαστε στη γηραιά Αλβιόνα και πάλι.
Ξαναβρεθήκαμε.

Διερωτούμουν τι άλλαξε σε ένα χρόνο εδώ πάνω... Καλά για την οικονομική κρίση και τα αποτελέσματα των ευροεκλογών (συντριβή εργατικών, κάτι μαλαζαβράγκες οι ιθύνοντες κοκ) είναι λίγο πολύ γνωστά. H Ρουμάνα φίλη μου όταν ρώτησα για νεότερα μου απάντησε πως things are painfully same.
Μπορεί...

Φυσικά πάντοτε υπάρχει η μεγάλη εξαίρεση στην Αγγλία. Το Λονδίνο. Στο Λονδίνο περπατάς και μαθαίνεις, περπατάς και δέχεσαι ερεθίσματα, περπατάς και σοκάρεσαι, περπατάς και τρέχεις, περπατάς και χάνεσαι, περπατάς και ανακαλύπτεις.


Στο Λονδίνο σίγουρα αλλάζουν πράγματα. Όπως για παράδειγμα η δημαρχία. (μετά από 500 χρόνια). Ναι, μετά από πολλά τελοσπάντων χρόνια, τον εργατικό (στην πολιτική παράταξη) δήμαρχο διαδέχτηκε ένας ττόρι. Να μια αλλαγή.

Και ρωτώ: έγιναν τίποτε αλλαγές με τον νέο δήμαρχο.

(Ενθουσιώδης) Απάντηση: Ναι, φυσικά!

Και ρωτώ να μάθω: τι αλλαγές;

(Αρχικά ενθουσιώδης) απάντηση: Κατάργησε to congestion charge (φόρος κυκλοφορίας οχημάτων) στην περιοχή όπου ζουν οι πλούσιοι του Λονδίνου (ως συντηρητικός θέλει να τα έχει καλά μαζί τους)

Δεν ρωτώ να μάθω (μου φαίνεται γελοία αλλαγή)

Και συμπληρώνει:... αλλά μετά επανέφερε τη φορολογία γιατί κατάλαβε ότι τα λεφτά τους είναι χρήσιμα.

Λέω: Χμ...

Και συνεχίζει: Επίσης επέτρεψε στη λωρίδα που τώρα κυκλοφορούν αποκλειστικά τα taxi τα λεοφωρεία και τα ποδήλατα να κυκλοφορούν δίκυκλα (ταππουροκολούδες, μοτορούες και τα ρέστα).

Δεν ρωτώ να μάθω (μου φαίνεται γελοία η αλλαγή)

Και συμπληρώνει: αλλά από την άλλη μπορεί αυτό να είναι επικίνδυνο για τους ποδηλάτες.

Λέω: Νταααα...

Και πάμε και στην τρίτη αλλαγή: Well, πάει στη δουλειά του με το ποδήλατο.

Λέω: Well, THAT'S something...

Και συμπληρώνει: αλλά από την άλλη το ίδιο έκανε και ο προηγούμενος δήμαρχος.

Και λέω: ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ, ΕΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ! for heaven's sake, for crying out loud, for the love of God (and Queen).

Απτόητος πάει στην τέταρτη αλλαγή: τώρα στα λεωφορεία ανακοινώνεται σε ποια στάση βρίσκεσαι κάθε φορά.

ΚΑΙ ΛΕΩ: Ναι! Αυτό είναι. Τώρα μιλάς. Ξέρεις πόσες φορές εχάθηκα χρησιμοποιώντας το λεωφορείο επειδή δεν ήξερα που είμαι και κατέβαινα όπου να' ναι. Ξέρεις;

ΑΥΤΟΣ! είναι δήμαρχος! Εγώ μαζί του. Τόσα χρόνια ο σύντροφος ο εργατικός να μην σκεφτεί να ηχογραφήσει μια κοπέλα (άτε άντρα) να λέει στάσεις και να την/ον βάζει να παίζει στο ράδιο του λεωφορείου....
Τέλοσπαντων εγώ νομίζω σιγά σιγά, αρχή γενομένης με την ανακοίνωση των στάσεων στα λεωφορεία, ένα Lifting θα το κάνει η Αγγλία (ή τουλάχιστον το Λονδίνο). Και για να σας αποδείξω πως το σκέφτονται σοβαρά αυτό το lifting δείτε στη φωτογραφία αυτή πόσο εύστοχα ο καλλιτέχνης αναπαριστά την γηραιά Αλβιόνα με μια νέα γυναίκα, της οποίας δίνει χρώμα ξανθό και λαλιά δυνατή για να βροντοφωνάξει με θέρμη πολλή: oh, I am sooooo...








Friday 2 October 2009

ΚΑΤΩ ΥΔΑΤΑ

Όταν πήρα την κάτω φόρα, δηλαδή όταν ήρθα στον κόσμο, αντίκρυσα μόνο νερό που το έλεγαν ύδωρ.

Λάτρεψα το ύδωρ. Το κολύμπησα και το ήπια όλο.

Μετά έμαθα ότι είχαμε λειψυδρία.

Κρίμα.

Τώρα η ελπίδα μου είναι τα υπόγεια νερά που κρύβουν μυστήρια. Στο ταξίδι μου στα Κάτω Ύδατα σας προσκαλώ.