Saturday 19 March 2011

The big Vs the gentle

Έγραψα πριν λίο καιρό για τον κυνισμό της πιο νέας γενιάς και σκεφτόμουν ότι δεν λείπει καθόλου από τη δική μου την γενιά. Γιατί όμως τόσος κυνισμός; Και έτσι για να εξηγούμαι, δεν μιλώ για τους Κύπριους απαραίτητα, σχεδόν καθόλου για τους Κύπριους για να είμαι ειλικρινής. 

Μιλώ για την γενιά την γεννημένη την δεκαετία του ογδόντα σε χώρες με ευμάρεια. Ναι, μπαίνει μέσα και η Κύπρος ανεξάρτητα από το πόσο αληθινή εν η ευμάρεια μας. Μιλώ για την γενιά που άρχισε να ψάχνει την ταυτότητά της, όταν η Ευρώπη εμεταλλάσετουν που ΕΟΚ και κατ' εξοχήν οικονομικός συνεταιρισμός στην Ευρώπη που ξέρουμε σήμερα (που πάλι είναι κατ' εξοχήν οικονομικός συνεταιρισμός, αλλά με κάποια σημαντικά έξτρα). Είμαστε η γενιά που άρχισε να ψάχνεται όταν η μεσαία τάξη σε πολλές χώρες άρχισε να απολαμβάνει τα καλά της μπουρζουαζίας, έστω κι αν αυτά ήταν απομιμίσεις, όπως οι απομιμίσεις ντόλτσε καμπάνα, όπως οι σέκοντ χάντ μερσεντές κοκ. Είμαστε αναμφίβολα η γενιά του διαδικτύου, του σκάιπ , του φέισμπουκ, των μπλογκς κοκ. Είμαστε η γενιά που χρησιμοποίησε λαίμαργα ότι της δόθηκε. Είμαστε μια γενιά σπουδασμένη, με πρόσβαση στην γνώση και στην πληροφόρηση ακόμα και την λογοκριμένη. Είμαστε η γενιά των ποτένσιαλς, η γενιά της κοινωνίας των πολιτών, των μη κυβερνητικών οργανισμών. Είμαστε όμως και η γενιά της ' ανυπαρξίας προβλημάτων' αλλά και της κατάθλιψης, της ανορεξίας, της κοινωνικής αγχώδους διαταραχής...

Είμαστε όμως και η γενιά η ορκισμένη ν' αλλάξει τον κόσμο, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς πως, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς γιατί και χωρίς να έχουμε την ανάγκη πολλές φορές να αλλάξουμε κάτι, αφού με πεινούμε, με διψούμε, με έχουμε καμιά άλλη ανάγκη από τις πρώτες (ανάγκες) ακάλυπτη. Γιατί, γιατί να θέλει να επαναστατήσει κανένας χωρίς αιτία; Ίσως επειδή δεν είμαστε ευτιχισμένοι; Ίσως γιατί θέλουμε να δώσουμε πίσω στον κόσμο και δεν ξέρουμε πως; Διερωτούμαι αν είναι γι αυτό που κάμποσοι από μας επιλέγουμε να πάμε στην πιο εξωτική - 'τριτοκοσμική' χώρα, για να...δώσουμε. Εκεί όπου το δόσιμο είναι ξεκάθαρη υπόθεση - εκεί όπου νιώθουμε πιο εύκολα την απήχηση της δραστηριότητας και ακόμα καλύτερα της...ύπαρξής μας. 

Είμαστε η 'άπλειστη΄ γενιά των μεγάλων πραγμάτων. Οι εξ' ημών πιο ψαγμένοι, πιο κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι - οι εξ΄ημών οραματιστές και υποψήφιοι leaders πέφτουν ενίοτε θύματα αυτών των μεγάλων... Των μεγαλεπίβολων σχεδίων, των μεγάλων κεφαλαίων, των μεγάλων αποφάσεων, αλλά και των μεγάλων στόχων, των μεγάλων ονείρων και για να το συνδυάσω και με την αλλαγή που προσδοκούμε να φέρουμε στον κόσμο, της μεγάλης αλλαγής. 

Εδώ είναι που πέφτουμε πραγματικά εύκολα στην παγίδα του να προσλαμβάνουμε οτιδήποτε λιγότερο μεγάλο ως ασήμαντο. Εδώ είναι που κινδυνεύουμε να την πάθουμε, εδώ είναι που κινδυνεύουμε να πούμε ότι αφού δεν μπορούμε να κάνουμε την μεγάλη αλλαγή ας τ' αφήσουμε. Εδώ είναι που το ενδιαφέρον, γίνεται κυνισμός και ο ενθουσιασμός, κατάθλιψη. Εδώ είναι που την παθαίνουμε ακόμα πιο πολύ και στην προσπάθειά μας ν΄αλλάξουμε τον κόσμο και όλα τα κακώς έχοντα, ξεχνούμε να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Ξεχνούμε, για να δανειστώ τα λόγια κάποιου...μεγάλου, να γίνουμε οι ίδιοι η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο που κάποτε μεταφράζεται και ως: in a gentle way , you can change the world... 

Ναι, νομίζω με τα λόγια του Γκάντι θα κλείσω. Ως μέλος ενός κομματιού της γενιάς που γυρεύοντας το big έχασε το gentle, να πω ότι ελπίζω πως θα τα καταφέρουμε να πάρουμε και πάλι τα πάνω μας. Γιατί αλήθεια δεν θέλουμε να είμαστε κυνικοί, γιατί αλήθεια θέλουμε να δώσουμε πίσω, αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε πως.

Friday 11 March 2011

Ο φύλακας ο άγγελος σου...

Βλέπεις, διαβάζεις, ακούεις. Παντού κάτι γίνεται. Σήμερα, ο σεισμός και το τσουνάμι στην Ιαπωνία - κάθονται στα κάρβουνα ακόμα οι χώρες του Πασιφικού. Η Ιαπωνία έμπειρη όσο γίνεται από σεισμούς έχει πλάνα δράσης σε αντίθεση ας πούμε με την Αιτή που ο τοπικός σεισμός και το τσουνάμι, εξαφάνισαν 400.000 αθρώπους και άφησαν την χώρα κουρέλλι. Μα όσα πλάνα δράσης και να έχει κανένας ένα τσουνάμι, ένα κύμα που κινείται μετα 700χμ την ώρα στο πέρασμά του τα παίρνει απλά όλα σαν να' ταν αυτά καμωμένα από χαρτί.

Στα επίσης πρόσφατα έχουμε τον αραβικό κόσμος που εσηκώστηκε και είπε να δώσει μια κλωτσιά στη δικτατορία. Ελπίζω πως την δικτατορία θα την θκιώξουν μόνιμα τζιαι πως στη θέση της θα βάλουν κάτι καλλίτερο. Όχι ότι είναι δύσκολο να εμπειραθεί κανένας ως καλύτερο εκείνο που έρχεται μετά το πολύ κακό αλλά αναφέρομαι σε ένα σύστημα θεμελιωμένο σε πιο γερές πολλά πιο λίο διεφθαρμένες βάσεις. Αυτοί που λαμβάνουν τώρα εξουσία σε Τυνησία και Αίγυπτο για την ώρα νομίζω ξέρουν καλά ότι είναι οι ήρωες του σήμερα αλλά οι πιθανοί φταίχτες του αύριο αν η αλλαγή δεν γίνει αισθητή. Τζιαι δεν είναι αρκιμός να πεθυμήσει κανένας μοναρχία, ιδιαίτερα αν ο μονάρχης εν κανένας θεόπελλος γραφικός όπως τον Γκαντάφι.

Τέλοσπαντων, εντελώς τυχαία εβρέθηκα να ακούω μια μικρή ομιλία ενός πρώην διπλωμάτη της Αγγλίας στην Παλαιστίνη. Βλέπετε εκτός από τα πρόσφατα γεγονότα έχουμε και τα χρονίζοντα διάφορα μεταξύ αυτών το Παλαιστινιακό και φυσικά το κυπριακό (άμπα τζιαι κόψουμε πίσω, εμείς οι αδικημένοι και οι ξεχασμένοι της διεθνούς κοινότητας). Όπως και να' χει, ο άνθρωπος αναφερόμενος στην Δυτική Όχθη όπου οι Παλαστίνιοι έχουν ας πούμε το δικαίωμα να έχουν την δική τους αστυνομία, τα βράδυα οι Ισραηλινοί στρατιώτες μπαίνουν και αλώνουν. Ακόμα πιο έντονος ήταν με το θέμα του επικοισμού και για το πόσοι λίγοι είναι οι ενδοιασμοί των Ισραηλινών όταν κτίζουν κτίρια-φρούρια, πραγματικά φρούρια σε γη που αν υπάρξει ποτέ λύση δεν θα είναι δική τους (και που ούτε τώρα εν πάσει περιπτώση είναι) και το ξέρουν.

Τι σου είναι ρε παιδί μου, να είσαι ο ισχυρός έποικος, να εισβάλλεις κανονικότατα σε γη που δεν σου ανήκει και να είσαι και ο φοβισμένος που πάνω. Εξού και χρειάζεσαι για να καλμάρεις τον φόβο σου τα τεθωρακισμένα παντού, την στρατιωτική παρουσία παντού, τον φύλακα τον άγγελό σου να σε προστατεύει.

Φόβος, φόβος, φόβος. Τρομερό συναίσθημα. Τρομερά τρομαχτικό συναίσθημα το ίδιο. Αν με ρωτούσαν ποιο είναι το χειρότερο συναίσθημα μάλλον θα έλεγα τον φόβο.  Νομίζω ότι ως πρωτογενές συναίσθημα είναι αιτία άλλων συναισθημάτων που μοιάζουν πιο 'κακά' όπως το μίσος, τον φθόνο κοκ.

Έτυχε να γνωρίσω πρόσφατα μια Εβραία κατα το ήμισυ η οποία μας έλεγε για την ξάδερφη της που ζει κάπου κοντά στο Τελ Αβίβ και η οποία απλά δεν μπορεί να βγει έξω από το σπίτι από φόβο ότι κάτι θα συμβεί. Όταν την βγάζουν έξω από το σπίτι πραγματικά με το ζόρι (μας έλεγε) ο μόνος τρόπος να την κρατήσουν έξω σε κατάσταση υποφερτή -δηλαδή να μην είναι φυρμένη του άγχους και του φόβου- είναι να της υποδείξουν τους κρυφούς σκοπευτές στα κτίρια. Ναι, θέλει να δει τους φύλακες της για να μπορέσει να κυκλοφορήσει. Πρέπει ο φόβος να σβήσει για να μπορέσει να ζήσει. Δύσκολη ζωή με μόνιμη εξάρτηση από αυτόν που θα σκοτώσει αυτόν που θα σε σκότωνε - με μόνιμη εξάρτηση από τον φύλακα τον άγγελό σου.

Sunday 6 March 2011

Σαν τα λουλούδια που τα βίασαν ν' ανθίσουν

Πριν λίες μέρες εσυμμετείχα στη συζήτηση μιας ομάδας φοιτητών/ φοιτητριών – όλοι τους προπτυχιακοί στο Πανεπιστήμιο δαμέ. Πρόκειται για ιδιόμορφη ας την πούμε ομάδα: κάτι καταχρήσεις κάτι (όπως τις ονομάζουμε εμείς οι ψυχολόγοι) διαταραχές, κάτι αυτοκαταστροφικές τάσεις μερικών… Αλλά όλοι τους είναι δαιμόνοι, στο νου. Στροφές χιλιάδες ο εγκέφαλός τους που σε κάμνει μερικές φορές να αναρωθκιέσαι αν πιο  λλίος νους μπορεί να’ ναι τζιαι πλεονέκτημα μερικές φορές.

Κάμνουν μου εντύπωση γιατί ξέρουν πολλά – πάρα πολλά. Γιατί τοποθετούνται πάνω στα διάφορα που ξέρουν και μιλούμε για εμπεριστατωμένη τοποθέτηση, όχι προχειρότητες. Αλλά τζείνο που μου κάμνει ακόμα περισσότερη εντύπωση είναι το πόσο κυνικοί είναι απέναντι στα πολλά που ξέρουν. Στις συζητήσεις μας νιώθω να υπάρχει μια αλεξιθυμία στην ατμόσφαιρα, εκτός από ένα αίσθημα θυμού που επίσης πλανάται αδήλωτα στον αέρα, ένας κυνισμός, μια πολύ επιδεικτική αδιαφορία – παρόλη την εμπεριστατωμένη τοποθέτηση πάνω στο κάθετι,  κανένας εντυπωσιασμός, κανένας αυθορμητισμός, κουβέντες μετρημένες, μελετημένες, και πολύ μπούχτισμα.

Τούν΄τα  παιθκιά – τα μέλη της ομάδας, διούν μου την εντύπωση ότι είχαν πολλές εμπειρίες μονοκόμματα. Εταξιδέψαν σε 15 χώρες που τα 5 τους, εκάμαν εθελοντισμό στο Νεπάλ, στη Β. Κίνα ή σε οποιαδήποτε άλλη έχουσα ανάγκη τριτοκοσμική χώρα, επήαν διακοπές με τους φίλους και τις φιλενάδες τους στα 16 τους, εψηλαφίσαν όλες τους τις κλίσεις από νωρίς και πάλι, ζουν μακριά από γονιούς από μικροί, από νωρίς πετυχαίνουν και κάποια οικονομική ανεξαρτησία, μερικοί έχουν τις δικές τους επιχειρήσεις (προσφορές υπηρεσιών στις πλείστες περιπτώσεις) με το τέλος του πρώτου τους πτυχίου, λαπτοπ και κινητά δεν είναι πρόσφατες ανακαλύψεις είναι τρόπος ζωής από κούνια.

Παρ’ ολ’ αυτά τα εντυπωσιακά  νιώθω πως τούτε οι μιτσοί εμεγαλώσαν πολλά γλήορα, χωρίς απαραίτητα να το θέλουν. Και δεν ξέρω, μερικές φορές νιώθω λύπη γι αυτούς τους μικρούς ενήλικες, τους εκνευριστικά έξυπνους, τους άδηλα εκνευρισμένους, αυτά τα έμπειρα μωρά, που τίποτε μωρίστικο δεν έχουν πάνω τους παρα μόνο την ανάγκη για πολλή στοργή που δεν είχαν τον χρόνο να απολαύσουν, αυτούς τους διορατικούς νέους, που μερικές φορές δεν θέλουν να έχουν μέλλον, αυτούς τους κοινωνικά και πολιτικά ενήμερους πολίτες που τίποτε όμως δεν τους συγκινεί πια.

Χωρίζει μας μια γενιά τζιαι μια κουλτούρα με τούν’ τους ανθρώπους. Μια γενιά και μια κουλτούρα που είναι πολλά κατά μία έννοια. Θα΄ θελα πάρα πολλά να τους πω, να πάρουν τη ζωή λίο πιο αργά έστω κι αν ως τωρά την εζήσαν γλήορα. Όσο μεγαλώνω και όσους πιο πολλούς τέτοιους νέους γνωρίζω τόσο πιο πολλά εκτιμώ κάτι θεωρίες για στάδια ανάπτυξης όπως αυτά του  Έρικσον: στάδια ανάπτυξης του ‘εγώ’ και του Βικότσκι : ζώνες εγγυούς ανάπτυξης. Δεν έχει πολλή σημασία τι λαλούν, περισσότερο στέκουμαι στην έννοια του σταδίου που κατακτάς το ένα πριν πάεις στο άλλο, ή της ζώνης που λαλείς πως ένα μωρό στην τάδε ηλικία μπορεί να κάμει πολλά τζιαι ακόμα παραπάνω όταν ο  περίγυρος το υποβοηθήσει αλλά που πάλε όπως το καταλάβω εγώ εν περιορισμένο το κούντημα που χρειάζεται να του δώσεις.


Μια φίλη μου έκαμεν ένα πολλά ωραίο παραλληλισμό μεταξύ της βεβιασμένης ανάπτυξης ενός παιδιού με το βεβιασμένο άνθισμα ενός λουλουδιού. Μου έλεγε πως η μάμα της εφύτευκε τα λουλούδια σε μικρές γλάστρες γιατί τα λουλούδια έχουν αυτή την ιδιότητα πριν πεθάνουν να ανθίζουν (πιθανώς για λόγους επιβίωσης τους είδους). Έτσι από την ασφυξία της στενής γλάστρας τα λουλούδια άνθιζαν πριν πεθάνουν. Κάπως έτσι τους νιώθω και τούτους τους παρέες. Σαν λουλούδια που τα βίασαν ανθίσουν.

Ελπίζω να’χουν αποθέματα και για άλλη άνοιξη τούντα παιθκιά… Μερικές φορές νιώθω ότι τα έχουν πνίξει.