Saturday 24 September 2011

Τα τρίβια της έρευνας

Έκλεισα 2 βδομάδες Κύπρο. Δεν ήξερα τι να περιμένω να συναντήσω τούτη τη φορά. Άκουσα πως ο τόπος είναι ένα δράμα και ήρθα να το δω. Ήρθα να πάρω και δεδομένα - και γι' αυτά δεν ήξερα πάλι τι να περιμένω. 


Ήρθα και βρήκα τον ήλιο να λάμπει χωρίς διακοπές και μπορεί να με τύφλωσε, αλλά εμένα μου άρεσε η Κύπρος όπως μου αρέσκει πάντα. Και ίσως πιο πολύ ακόμα μου άρεσε η έρευνα. Γιατί τζιαμαί γνωρίζεις τζιαι κόσμο - τζιαι αρέσκει μου να γνωρίζω κόσμο τζιαι προπαντός αρέσκει μου να ακούω τι έχουν να πουν. 


Έχει 3-4 χρόνια τωρά παίρνω δεδομένα από κύπριους φοιτητές, πιο πολλά φοιτήτριες δηλαδή. Εγώ κάποτε συναρπάζουμαι με εκείνα που δεν μετρώ, με εκείνα που δεν ενδιαφέρουν τους επόπτες μου ούτε και κανέναν άλλο μπορεί αλλά εν τζείνα τα πράματα που μου δίνουν τις ιδέες για την ερμηνεία των όσων βρίσκω αλλά και για τον σχεδιασμό άλλων ερευνών.  Τούντην συνήθεια που έχω να επενδύω στα μη απτά στα μη ποσοστικοποιημένα την πληρώνω αραιά και που αλλά ακόμα δεν πείστηκα να σταματήσω κι ας κάμνουν και λάθος πολλές φορές οι παρατηρήσεις μου...


Εγνώρισα 41 άτομα που ήρθαν να με βοηθήσουν. 
  •  Οι 7 είπαν μου πως βαρκούνται την Κύπρο και τη ζωή γενικότερα.
  •  Οι μισοί είχαν μια ιδέα τι θέλουν να κάμουν στο μέλλον αλλά δεν ήταν κατενθουσιασμένοι. Η κλασσική τους απάντηση ήταν 'έτο, κανένα μάστερ αν έβρουμε ή κάτι τέθκοιο'.
  •  Τους άλλους μισούς είτε δεν τους ρώτησα ή ήταν στα πρώτα έτη, αλλά δεν θυμάμαι κανένα να μου είπε με ενθουσιασμό ότι ΤΟΥΤΟ εννα κάμω και το προσμένω. Μια φλού κατάσταση που λέμε και στα..κυπριακά.  
  • Είχε 5-6 που πήγαν εράσμους και ήταν κατενθουσιασμένοι. Τούτοι βουρούν τωρά να καλύψουν τα μαθήματα που είτε δεν τα περάσαν ή δεν τους τα αναγνωρίζουν, αλλά δεν είναι φυρμένοι του άγχους, άι τόντ θίνκ. Είναι τόσο μαγεμένοι από την εμπειρία που φαίνονται να έχουν αποθέματα ενέργειας για να τα βγάλουν πέρα με τις μετα-εράσμους δυσκολίες. Η κουβέντα με το εράσμους εντωμεταξύ εν ενδιαφερούσα. Τους κύπριους φοιτητές (που σπουδάζουν Κύπρο) είδαν και έπαθαν να τους στείλουν εράσμους, και είδαν και' παθαν να τους κάμουν να αλληλεπιδράσουν με φοιτητές εράσμους στην Κύπρο. Ερασμικοί που γνώρισα πριν 5 χρόνια στο Πανεπιστήμιο Κύπρου ήταν λίο σιοκαρισμένοι με το πόσο κλειστοί ήταν οι Κυπραίοι. Τωρά αλλάσσουν λίο τα πράματα ως προς το Εράσμους και τους Ερασμικούς. 
  • Συγγνώμη για το ρατσιστικό, αλλά οι πιο αγχωμένοι φοιτητές/τριες ήταν δασκάλες και οι λιγότερο οι τουρκολόγοι. Μια κοπέλλα μπήκε μέσα με βιβλίο της Ελίφ Σαφάκ στα Τουρκικά. Ή ίδια είχε περάσει ένα διάστημα Κων/πολη. Μετά την εμπειρία μου στην Πόλη δεν εχρειάζουμουν πολλά για να πειστώ ότι ήταν υπέροχη εμπειρία. (Να μεν πω εγώ είμαι ακόμα αχάπαρη στα Τούρκικα. Ο καημένος ο ορετμενίμ - δάσκαλος μου- εχούμιζεν με κιόλας). 
  • Με το πέρας της έρευνας τζείνοι που μείνισκαν πίσω να συζητήσουν πάνω στην έρευνα ήταν ως επί τω πλείστω, άντρες. Οι κοπέλλες φαίνονταν να ενδιαφέρονταν λιγότερο για την έρευνα τζιαι περισσότερο για το ότι είχε να κάνει με πληροφορίες που μπορούσαν να αντλήσουν από μένα, π.χ.για μάστερ, διδακτορικά κοκ. 
  • Όλοι πλην ενός ήταν στην ώρα τους!! Όσοι θα αργούσαν ενημέρωναν - το βρήκα τρομερό.
  • Η συμμετοχή όπως πάντα ήταν κατά βάσει εθελοντική. Αλλά τζείνο που λειτουργεί και με σώζει κάθε φορά είναι τούτη η απίστευτη κοινωνική δικτύωση στην Κύπρο και η τάση που ακόμα έχει ο κυπραίος να βοηθά ακόμα τζιαι χωρίς αντάλλαγματα.
Έχω κι άλλα αλλά καλύτερα να τα κρατήσω για την ώρα - τουλάχιστον μέχρι να δω και τα απτά, τα καταγεγραμμένα, τα...δεδομένα. Τουλάχιστον μέχρι να ξαναδώ τους φίλους μου τα p values και μπούμε και πάλι στο χορό.

Friday 9 September 2011

Τα αντίο (και πάλι).

Ήταν δύσκολες μέρες οι τελευταίες. Μερικώς γιατί ήταν όντως δύσκολες και μερικώς γιατί είμαι εγώ λίο βλάκας. Βλάκας γιατί μερικές φορές αντρέπουμαι να ζητώ βοήθεια. Θυμούμαι όταν εταξίδευκα παλιά, τόσο πολλά αντρέπουμουν να σταματήσω κάποιον που μου φαίνετουν βιαστικός/ή (και σε πολυάσχολα μέρη δεν έχει κανένα που να μην φαίνεται βιαστικός/ή)  που προτιμούσα να χάσω λεωφορείο, τρένο, στάση κοκ και μετά να βουρώ. Αυτή η πελλάρα τωρά συνεχίζεται. Όχι στον ίδιο βαθμό, αλλά μια δόση την διατηρούμε. 

Βλάκας γιατί δεν φυλάω τα πράματα μου καλά και τις προάλλες εκατέληξα ν' αλλάσσω κλειδαριές στο σπίτι γιατί δεν μπορούσα να βρω τα κλειδιά μου και πείστηκα ότι τα άφησα πάνω στην έξω πλευρά της πόρτας (πράγμα που δεν παραλείπω να κάνω) και κάποιος τα έπιασε. 

Βλάκας γιατί όταν τρώω μόνη μου αποβλακώνουμαι και μεινίσκω και κοιτάζω κάτι για πολλή ώρα με αποτέλεσμα να βρίσκω τα δήθεν κλεμμένα κλειδιά.

Βλάκας γιατί όταν βλέπω τα δήθεν κλεμμένα κλειδιά στη σχισμή του καναπέ συνεχίζω να τρώω γιατί δεν παίρνω στροφές ή απλά αρνούμαι να το πιστέψω.

Βλάκας γιατί την προηγουμένη της σημαντικότατης προφορικής μου εξέτασης και ούσα αρκετά αγχωμένη άνοιξα ημίsh να διαβάσω εφημερίδα της Κύπρου μας. Τα μαύρα μας τα τα χάλια εδιάβασα και δεν το άντεξα. Άτε τωρά ποιος διαβάζει εφημερίδα για να πάρει θάρρος!

Αλλά όπως είπα, ήταν και αντικειμενικά δύσκολες τούτες οι μέρες. Δύσκολες λόγω φόρτου, δύσκολες λόγω αναταράξεων με την νεαρή μου την επόπτρια που είναι μιτσιά και ψάρι αλλά είναι πανέξυπνη δαίμονας. Παρόλες τις αναταραχές είμαι χαρούμενη που την ήβρα και που την έχω onboard (που λαλούμε άμαν δεν ξέρουμε την ελληνική λέξη). Τι ενδιαφέρουσες πάντως είναι τούτες οι δυναμικές μεταξύ εποπτών και εποπτευόμενων. Ακόμα με εκπλήσσουν κι ας είμαι αρκετό καιρό στον χώρο (των εποπτευόμενων).

Δύσκολες γιατί επάλευκα πάλε με το SPSS με το οποίο μας έχει δέσει μια κάποια σχέση που κάποτε γίνεται σαδομαζοχιστική και εξού επικίνδυνη. Τα τελευταία αγχωμένα τετ-α-τετ που είχαμε πάντως δεν θα με πτοήσουν από το να φτιάξω τη σχέση μας και πάλι γιατί είμαι αποφασισμένη να την κάνω να δουλέψει, SPSS.

Δύσκολες μέρες γιατί στην Αγγλία τουλάχιστον εσκοτείνιασε. Άρχισαν και οι μέρες να μικραίνουν και το φθινόπωρο μπήκε από τον Αύγουστο. Την Τρίτη είδα το πρώτο εντελώς γυμνό δέντρο. Εμένα πανικοβάλει με λίο ο χειμώνας (αν και μετά μου αρέσει και αυτός, ιδίως όταν τελειώνει). Εφόρησα και το σακάκι μου τις προάλλες και έπιασεν με η κατάθλιψη γιατί να φορήσω σακάκι Σεπτέμβρη καιρό και γιατί να πρέπει να ανάψουμε μίνι χίτερ στο γραφείο και γιατί ο ήλιος να μην μας λέει ένα γεια και γιατί το ένα και γιατί το άλλο. Τέλοσπαντων πελλάρες. 

Αλλά αφού με ξέρω και ξέρω πως οι παραπάνω λόγοι, ναι ισχύουν αλλά οι μέρες που περάσαν ήταν προπάντων δύσκολες γιατί είναι τούτη η περίοδος μεσ' τον χρόνο που κόσμος που αγαπούμε και μάλλον μας αγαπούν φεύγει (να πάρει). Και φεύγουν και δεν ξέρεις και που παν γιατί τα μέλλοντα είναι αβέβαια. Άλλοτε συναρπαστικά και άλλοτε τρομοκρατικά αβέβαια, αλλά ως επί τω πλείστων, απλά αβέβαια. Αυτή είναι η μάστιγα των ιντερνάτιοναλ στούτεντς των λεγόμενων. Έρχονται και φεύγουν. Και φεύγουν. Και φεύγουμε όλοι δηλαδή...

Δύσκολη φάση τούτη η μετάβαση που την φούσκα στον έξω κόσμο που συνοδεύεται και με τον αποχαιρετισμό άλλοτε μόνιμο και άλλοτε προσωρινό πολύ μα πολύ αγαπημένων ατόμων. Τα αντίο, τα αντίο που πέσαν και πάλι.