Τα αντίο (και πάλι).

Ήταν δύσκολες μέρες οι τελευταίες. Μερικώς γιατί ήταν όντως δύσκολες και μερικώς γιατί είμαι εγώ λίο βλάκας. Βλάκας γιατί μερικές φορές αντρέπουμαι να ζητώ βοήθεια. Θυμούμαι όταν εταξίδευκα παλιά, τόσο πολλά αντρέπουμουν να σταματήσω κάποιον που μου φαίνετουν βιαστικός/ή (και σε πολυάσχολα μέρη δεν έχει κανένα που να μην φαίνεται βιαστικός/ή)  που προτιμούσα να χάσω λεωφορείο, τρένο, στάση κοκ και μετά να βουρώ. Αυτή η πελλάρα τωρά συνεχίζεται. Όχι στον ίδιο βαθμό, αλλά μια δόση την διατηρούμε. 

Βλάκας γιατί δεν φυλάω τα πράματα μου καλά και τις προάλλες εκατέληξα ν' αλλάσσω κλειδαριές στο σπίτι γιατί δεν μπορούσα να βρω τα κλειδιά μου και πείστηκα ότι τα άφησα πάνω στην έξω πλευρά της πόρτας (πράγμα που δεν παραλείπω να κάνω) και κάποιος τα έπιασε. 

Βλάκας γιατί όταν τρώω μόνη μου αποβλακώνουμαι και μεινίσκω και κοιτάζω κάτι για πολλή ώρα με αποτέλεσμα να βρίσκω τα δήθεν κλεμμένα κλειδιά.

Βλάκας γιατί όταν βλέπω τα δήθεν κλεμμένα κλειδιά στη σχισμή του καναπέ συνεχίζω να τρώω γιατί δεν παίρνω στροφές ή απλά αρνούμαι να το πιστέψω.

Βλάκας γιατί την προηγουμένη της σημαντικότατης προφορικής μου εξέτασης και ούσα αρκετά αγχωμένη άνοιξα ημίsh να διαβάσω εφημερίδα της Κύπρου μας. Τα μαύρα μας τα τα χάλια εδιάβασα και δεν το άντεξα. Άτε τωρά ποιος διαβάζει εφημερίδα για να πάρει θάρρος!

Αλλά όπως είπα, ήταν και αντικειμενικά δύσκολες τούτες οι μέρες. Δύσκολες λόγω φόρτου, δύσκολες λόγω αναταράξεων με την νεαρή μου την επόπτρια που είναι μιτσιά και ψάρι αλλά είναι πανέξυπνη δαίμονας. Παρόλες τις αναταραχές είμαι χαρούμενη που την ήβρα και που την έχω onboard (που λαλούμε άμαν δεν ξέρουμε την ελληνική λέξη). Τι ενδιαφέρουσες πάντως είναι τούτες οι δυναμικές μεταξύ εποπτών και εποπτευόμενων. Ακόμα με εκπλήσσουν κι ας είμαι αρκετό καιρό στον χώρο (των εποπτευόμενων).

Δύσκολες γιατί επάλευκα πάλε με το SPSS με το οποίο μας έχει δέσει μια κάποια σχέση που κάποτε γίνεται σαδομαζοχιστική και εξού επικίνδυνη. Τα τελευταία αγχωμένα τετ-α-τετ που είχαμε πάντως δεν θα με πτοήσουν από το να φτιάξω τη σχέση μας και πάλι γιατί είμαι αποφασισμένη να την κάνω να δουλέψει, SPSS.

Δύσκολες μέρες γιατί στην Αγγλία τουλάχιστον εσκοτείνιασε. Άρχισαν και οι μέρες να μικραίνουν και το φθινόπωρο μπήκε από τον Αύγουστο. Την Τρίτη είδα το πρώτο εντελώς γυμνό δέντρο. Εμένα πανικοβάλει με λίο ο χειμώνας (αν και μετά μου αρέσει και αυτός, ιδίως όταν τελειώνει). Εφόρησα και το σακάκι μου τις προάλλες και έπιασεν με η κατάθλιψη γιατί να φορήσω σακάκι Σεπτέμβρη καιρό και γιατί να πρέπει να ανάψουμε μίνι χίτερ στο γραφείο και γιατί ο ήλιος να μην μας λέει ένα γεια και γιατί το ένα και γιατί το άλλο. Τέλοσπαντων πελλάρες. 

Αλλά αφού με ξέρω και ξέρω πως οι παραπάνω λόγοι, ναι ισχύουν αλλά οι μέρες που περάσαν ήταν προπάντων δύσκολες γιατί είναι τούτη η περίοδος μεσ' τον χρόνο που κόσμος που αγαπούμε και μάλλον μας αγαπούν φεύγει (να πάρει). Και φεύγουν και δεν ξέρεις και που παν γιατί τα μέλλοντα είναι αβέβαια. Άλλοτε συναρπαστικά και άλλοτε τρομοκρατικά αβέβαια, αλλά ως επί τω πλείστων, απλά αβέβαια. Αυτή είναι η μάστιγα των ιντερνάτιοναλ στούτεντς των λεγόμενων. Έρχονται και φεύγουν. Και φεύγουν. Και φεύγουμε όλοι δηλαδή...

Δύσκολη φάση τούτη η μετάβαση που την φούσκα στον έξω κόσμο που συνοδεύεται και με τον αποχαιρετισμό άλλοτε μόνιμο και άλλοτε προσωρινό πολύ μα πολύ αγαπημένων ατόμων. Τα αντίο, τα αντίο που πέσαν και πάλι.