Tuesday 31 December 2013

To τεκάλεμιτ

Επήα στο γραφείο μου σήμερα με στόχο να του κάμω ένα τεκάλεμιτ που λέμεν. Εν καθαρίζω που γωνιάς το γραφείο μου κάθε τέλος του χρόνου, όι. Κατ' ακρίβεια το πρώτο και μόνο που γωνιάς καθάρισμα του γραφείου έγινε όταν επρωτομπήκαμε μέσα εγώ, η Κέμι, και η Σύλβια. Εστήσαμε ολόκληρη επιχείρηση: Επετάξαμε πράματα που είχαν στοιβαστεί για χρόνια, βλ. άρθρα, περιοδικά, κονσέντ φορμς, άπειρες κόλλες με αναλύσεις, σπασμένη γραφική ύλη, φλάιερς, προσωπικές και επαγγελματικές κάρτες, ξεραμένα φκιόρα... Επλύναμε τα γραφεία μας - εβάλαμεν τους τζιαι πόλιsh που πάνω το οποίο εβρωμοζολούσεν ένα μήνα. Ενώσαμε τα νέα μας ντέσκτοπ (η πολυτέλεια του να είσαι ππί χέιντζ ντι) και επαραγγείλαμε λάμπες γραφείου. Εγοράσαμεν τζιαι τρία φκιόρα. Ένα που έμοιζε με τσαρτελλούι, έναν κάκτο, τζιαι έναν άλλο πράσινο φυτό που δεν ξέρω το όνομα του. Που τα τρία έζησε το τρίτο το οποίο εμεγάλωσε τζιαι έγινε γερό πράμα. Η Κέμι που καταλάβει άλλαξεν του τζιαι γλάστρα τζιαι έγινε θεόρατο το γέρημο - δεν ξέρω τι θα το κάμουν σε λία χρόνια όταν θα'χουμε φύει τζιαι δεν θα το χωρεί ο τόπος. 

Τέλοσπαντων, επεράσαν τα χρόνια. Τεσσερισίμιση χρόνια για την ακρίβεια. Η Σύλβια άφησεν'μας νωρίς. Career was calling. Είσιε συνεργασία με τρία τμήματα, το δικό μας, της φιλοσοφίας, τζιαι της φαρμακολογίας. Επέλεξε τα άλλα θκυο. Η Κέμι έμεινε, αλλά το τμήμα δεν της επολλόκατσε. Μετά έγινε τζιαι τζούνιορ ντίν σε ένα κολλέγιο τζιαι εδώκαν της διαμονή όπως τζιαι γραφείο τζιαμαί. Επροτίμησεν'τα.

Έτσι το γραφείο έμεινε μόνο για μένα. Μόνη μου επήαιννα, μόνη μου έφευκα. Μάστρο δεν είχα γιατί ο επίπτης ήταν ούτως ή άλλως απών. Μια χαρά δηλαδή ώσπου τζιαι εκτύπησε η μοναξιά - μπόλικη μοναξιά. Μπόλικη μοναξιά που εμπεριείκλειε όμως τζαι βόλη, μπόλικη βόλη. Έσιει μια πολλά παράξενη βόλη η μοναξιά. Εν διάς λοαρκασμό σε κανένα, εν σε κόφτει κανένας...ετσι πράματα. Το να είμαι μόνη μου δεν με πειράζει ιδιαίτερα. Περνώ πολύ χρόνο παρέα με μένα ούτως ή άλλως τζιαι είμαστεν οκ οι θκυο μας. Τζείνο που άρκεψε να με πειράζει όμως ήταν το ότι οι πολλές ώρες απουσίας άλλης ψυσιής στο γραφείο αρκέψαν να έχουν 'παρενέργειες΄. Ούλλα ήταν μια πάλη. Να ξεκινήσω να δουλεύκω κάθε μέρα ήταν μια πάλη,  το να φκω που το γραφείο να βρω παρέα να πάμε να φάμε το ίδιο, να πειστώ να πάω να βρω έναν άθρωπο να του μιλήσω για την έρευνα μου χωρίς να νιώσει ή να νιώσω ότι γινείσκουμαι βάρος, το ίδιο, να κτυπήσω την πόρτα στο δίπλα γραφείο για να 'μολοήσω πως ναι επειδή είμαι λίον κούσπος η 'απλή ανάλυση' που μου είπες να κάμω εν τρέχει, πάλε μια πάλη...Ούλλα εφάνταζαν πολλά πιο μεγάλα τζιαι πιο πολύπλοκλα που ότι στην πραγματικότητα ήταν..

Τούντην κατάσταση ήρταν να σπάσουν θκυο πράματα: οι επισκέπτες φοιτητές και μετα-διδακτορικοί τους οποίους εφιλοξενούσα στο γραφείο μου (αφού είχαμε τόπο) κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους στο λαπ μας τζιαι το τέλος της υποτροφίας την οποία είχα μόνο για τα 3 πρώτα χρόνια που πτυχίου. Τούτα τα θκυο εφκάλαν΄με που την μοναξιά τζιαι τη πλαστή της βόλη. Εκτίμησα τζιαι τα θκυο αφάνταστα. Τους επισκπέπτες γιατί ήταν καλή παρέα τζιαι πολλά ενδιαφέροντες τύποι και τύπισσες. Το τέλος της υποτροφίας γιατί εταρακούνησεν΄με.  Έψαξα για δουλειά. Ήρτεν τζιαι ήβρεν με (έτσι τυχερή που είμαι)... Εδίδαξα. Κάμποσο. Μικρές και μεγάλες διαλέξεις, μικρά και μεγάλα τουτόριαλς.  Πολλές φορές ένιωσα ανεπαρκής, αλλά ούλλα ήταν καλλύτερα γιατί τα πράματα εκινούνταν τζιια οι πιο πάνω παρενέργειες εμειωθήκαν.

Επέρασεν ο τζιαιρός - σε λίες μέρες έχω την εξέτασήν μου τζιαι αν ούλλα παν καλά, μαζεύκω τα μπογαλάκια μου. Στον ώμο το δισάκι μου που λαλεί τζιαι ο Μητροπάνος. Ε, τζιαι επειδή το τέλος εσυνέπεσε τζιαι με το τέλος της χρονιάς επήα σήμερα πίσω στα μέρη τα παλιά. Εξανάνοιξα τα συρτάρκα που εγεμώσαν ότι παλιατσαρία φανταστείς: γράμματα που την τράπεζα, που την t-mobile κλπ, κάρτες παντώς είδους, φλάιερς για career paths, τα φλάιερς του Cypriot society, η φωτογραφία της γιαγιάς, οι κάρτες της άλλης της γιαγιάς. Α  ήβρα τζιαι μια κυπριακή σημαία, τατσωμένη που κάτι που εσιωνώστην... Πρέπει να'ν που το freshers fair γιατί είμαι αρκετά σίουρη ότι δεν έφερα Κυπριακή σημαία μαζί μου!! Ο μόνος που έφερε Κυπριακή σημαία που ξέρω προσωπικά εν ο Γιάννης ο οποίος εκτός από την κυπριακή σημαία έφερε μαζί τους τζιαι τις αρχές του στες οποίες ορκιστηκε να μείνει πιστός, είπεν μου. Ποιες ένει ρε τούτες οι αρχές ρωτώ τον μια μέρα. Η οικογένεια μου, λαλεί μου, εν η μια: ότι τζιαι να γίνει εγώ εννά'μαι τζιαμαί για τζείνους. Μετά εν η θρησκεία μου, λαλεί μου. Τζιαι μετά λαλώ του; Η πατρίδα λαλεί μου (εξού τζιαι η σημαία). Ρε, λαλώ του, ξέρεις ότι τούτες ήταν τζιαι οι αξίες της χούντας έννεν; Πάτρις - θρησκεία- οικογένεια. Δεν ηξέρω πόσο τον επηρέασε τούτον (αριστερός άνθρωπος που ήταν - ένει? o Τζιώνης), εξάλλου τι κακό έσιει με το να'σιει κάποιος αξίες. Anw, νομίζω έκαμε λίο πίσω στη θρησκεία πάντως τζιαι την πατρίδα κατά που θωρώ την εψιλοέσιεσαι. Τέλοσπαντων, τίποτε έννεν γραμμένο πάσ'την πέτρα υποθέτων. Ούτε καν οι αξίες. 

Τεκάλεμιτ λοιπόν. Τεκάλεμιτ όπως λέμε κάθαρση. Έφερε κάμποσες αναμνήσεις τούτη η διαδικασία. Αναμνήσεις σκονισμένες, κρυμμένες σε τσακισμένες σελίδες, σε αφηρημένα σκίτσα, σε βιαστικές σημειώσεις, σε μεγαλεπίβολες ιδέες γραμμένες στο πίσω μέρος μιας κόλλας, στα σχεδιαγράμματα, στα χρονοδιαγράμματα, σε αριθμούς, σε ακαταλαβίστικα μοντέλλα. Κάμποσες σκουρκασμένες αναμνήσεις. Μερικές έσυρα τες στον κάλαθο, τις πλείστες στην ανακύκλωση, τις άλλες ετακτοποίησα τες. Αύριο θα πάω πίσω να καθαρίσω τζιαι την σκόνη. Μπορεί να κάμω τζιαι πόλιsh για να το ετοιμάσω, το γραφείο, για τον επόμενο διδακτορικό φοιτητή. Εν ωραία που το τέλος φέρνει αρχή.  


Sunday 8 December 2013

Τα καλά τα αντίο

'Εσφιξα στην αγκαλιά μου τον μεγάλο φιλικό γίγαντά (ΜΦΓ) μου τζιαι εκολλιτσιάσαν οι φανέλλες μας που ήταν μεσ'το δρώμα. Ήταν το τελευταίο μας παιγνίδι - τζιαι εκερδίσαμεν'το τζιόλας. Έδωσα τους ούλλους που μια αγκαλιά, είπα τους εννα σας ξαναδω αλλά ενιξέρω πότε. Τζείνοι εδώσαν μου λουλούδια τζιαι μιαν αγκαλιά πίσω. Σαν ετελιώσαμε, η συγκάτοικος μου που ήρτε να δει τον αγώνα έπιασε την ανθοδέσμη με τα λουλούδια τζιαι εγώ ακολουθούσα που πίσω σαν μεγάλη σταρ. ΄Νταξει αστιεύκουμαι - Βασικά εμάζευκα τα ποσκούπιδα που εμείναν στο γήπεδο γι' αυτό δεν είχα σιέρκα ελεύθερα για την ανθοδέσμη.  

Λιότερο που ένα 24ωρο πριν έσφιγγα στην αγκαλιά μου έναν-έναν τζιαι στα γλήορα τους 8 φίλους/ες μου που εκατεβαίναν τζειν'την ώρα σην στάση Ροντινσμάρκτ του U-bahn - ενώ εγώ θα συνέχιζα για τον κεντρικό σταθμό όπου θα άλλασσα σε S-bahn για να πάω αεροδρόμιο. Ελυπούμουν που τους άφηνα πιο νωρίς, αλλα έπρεπε να επιστρέψω πίσω Αγγλία για τον αγώνα στον οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω. Εξάλλου ήμουν η πρώτη που έφτασα Αμβούργο αφού δεν με έκοψε ο τυφώνας Χαβιέρ τζιαι έτσι είχα την ευκαιρία να περάσω τον πιο πολύ χρόνο με έκαστο άτομο που εκατάφερνε να φτάσει στο Αμβούργο.

Τέσσερις μέρες πιο πριν είχα τρεις αποχαιρετισμούς στη σειρά. Πρώτα οι φοιτητές μου που τα tutorials του επιλεγμένου τους μαθήματος. Εμείναν λίο πίσω μετά το τέλος του τουτόριαλ έτσι είχα την ευκαιρία να τους ρωτήσω τι θέλουν να κάμουν του χρόνου αφού εν τριτοετείς τζιαι άρα τελιώνουν φέτος. Η μια είπεν'μου gap year, ο άλλος είπεν μου δουλειά, αλλά πως ακόμα δεν ξέρει που ή τι, τζιαι η τρίτη (εκ κίνας) είπεν μου πως ήρτε η ώρα να σπουδάσει κάτι πιο πρακτικό (εννοούσε χρήσιμο - με προοπτικές εργοδότησης. Εξεκαθάρισεν'το μετά). Ο νέος τομέας: χρηματοοικονομικά. Λαλεί τούτον εθέλαν οι γονιοί της που πριν να σπουδάσει αλλά εδώσαν την την άδεια να σπουδάσει πρώτα τζείνο που θέλει (δλδ. ψυχολογία). Ας ένει. Ο κόσμος χρειάζεται τζιαι ρομαντικούς τζιαι πραγματιστές τζιαι ούλλα τα ενδιάμεσα τζιαι τους συνδυασμούς τους.

Ο δεύτερος αποχαιρετισμός της μέρας ήταν στο επόμενο τουτόριαλ με τον αμερικάνο φοιτητή μου με τον οποίο εκάμναμε δικανική ψυχολογία τζιαι ας μεν  ηξέρα τίποτε για το θέμα. Εγώ ήξερα την ψυχολογία, τζείνος την νομική - εφκήκε το πράμα. Τζιαι μάλιστα καλά. Μεγάλο χιτ για την ακρίβεια - τόσο πολλά που ο Γουίλλι επαρακαλούσεν'με να έβρω ακόμα ένα λάθος στην έκθεση του για να μεν τελιώσει το τελευταίο τουτόριαλ. Ρε, μα πέλλανες; Λαλώ του. Καλά εν του το είπα έτσι. Άμαν επείστειν ο Γουίλι ότi that was it έφκαλεν που τη τσέντα του ένα πακέτο cookies (family pack μάλιστα) τζιαι έδωσεν μου το τζιαι ερώτησεν με αν γίνεται να φκάλουμε τζιαι μια φωτογραφία. Ότι θα είσιε τόσο σουξέ η δικανική ψυχολογία δεν το περίμενα - αλλά επερίμενα πως θα τα βρίσκαμε με τον Γουίλι που την πρώτη μέρα που ήρτε στην συνάντηση μας (που ήταν καθαρά τυπική τζιαι διαδικαστική) με το κουστούμι τζιαι εγώ ήμουν με την φόρμα τζιαι το τζιν. 

Ο τρίτος αποχαιρετισμός ήταν με την Σύλβι - την Τσέχα που ήταν στο λαμπ μας μόνο για 4 βδομάδες σύνολο. Εν λίο παράξενο πως μπορούν να δεθούν οι αθρώποι σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. 

Αντίο κάμποσα...Τούτα είχαν οι τελευταίες μέρες. Ενώ κτυπούν τα αντίο βίρρα τωρά που ετοιμάζουμαι τζιαι εγώ να φύω που έναν τόπο στον οποίο έκαμα ρίζες μέσω των φιλιών μου τζιαι των διάφορων αρμοδιοτήτων μου να τες πούμε έτσι, το συναίσθημα που συνοδεύκει την λύπη του αποχωρισμού εν ένα καλό, γαλήνιο συναίσθημα (αν εν συναίσθημα εν ξερω), τούτο της ευγνωμοσύνης που τα αντίο που λαλώ εν καλά αντίο. 

Είπα κάμποσα αντίο μεσ'τούντα 5 (σχεδόν) χρόνια τζαι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν καλά. Καλά αντίο εν τζείνα που λαλείς τζιαι σαν τα λαλείς ελπίζεις - ελπίζεις γενικώς. Εν τζείνα που φέρνουν στα πράματα ένα τέλος που εν τόσο φυσικό που το μόνο που μπορεί να ακολουθήσει εν μια αρχή. Τα καλά αντίο εν τζείνα που λαλείς τζιαι χαμογελάς ακόμα τζιαι αν τα μάθκια σου κλαιν. Τα καλά αντίο εν τζείνα που λαλείς χωρίς να υπόσχεσαι σίλια θκυο (π.χ., εννα σου γράφω κάθε μέρα μεν έσιεις έγνοια), εν τζείνα που λαλείς τζιαι αντί να κρυώνεις που κρυανίσκει το πλευρό σου ζεσταίνεσαι. Εν τζείνα που λαλείς τζιαι είσαι εντάξει να τα πεις - εν τα αποφεύκεις. 

Τα καλά αντίο λαλείς τα τζιαι τολμάς να ξαναξεκινήσεις. Έτσι έσφιξα στηςν αγκαλιά μου τους πιο πάνω τζιαι εχαμογέλασα γυρίζοντας την πλάτη. Είμαι τυχερή υποθέτω. Τούντα χρόνια του Ππι Χείτζ Ντι μπορεί να μεν ήταν τόσο πλούσια ακαδημαϊκά, αλλά ήταν πλούσια άλλως πως όπως μαρτυρούν τούντα καλά τα αντίο.