Η νεολαία της Κύπρου...αλλάζει (;)

Θωρώ τα 3 πεντόλιρα μεσ' το τσεντί μου και σκέφτομαι αν είναι ώρα να χαλάσω ένα. Θωρώ και το τελευταίο μίνι στέιτμεντ που την τράπεζα που μου θυμίζει ότι δεν έχω πολλά πεντόλιρα. Όχι δεν επτώχευσα, ούτε με κτύπησε ιδίατερη κρίση εξάλλου ζω στη φοιτητική φούσκα που λίγο επηρεάζεται από το πως έκλεισαν τα χρηματιστήρια της Ευρώπης και της Ασίας χθες ή αν η Αμερική επήε διαβάθμιση σύμφωνα με τους Standard & Poor's. Καμία ιδιαίτερη κρίση - απλά η υποτροφία γι΄ακόμη μια φορά αργεί γιατί παίζουν' μου τους δύσκολους γιατί δεν επέρασα την προφορική μου εξέταση ακόμα. Που να' ξεραν; Είναι και η σπιτονοικοκυρά που θέλει δύο ενοίκια για τον μήνα Σεπτέμβριο κι ας είναι ευκατάστατη solicitor & partner (και σκ..λλα).

Το χάλασα το πεντόλιρο, ήθελα να ΄γορασω χότ τσιόκολεϊτ γιατί δαμέ εν κρυάδα. Μετά από το χούμους, τα κουπέπια και την παττίχα που έφαα για γεύμα ακόμα πεινώ και ακόμα κρυώνω. Γι αυτό αποφάσισα να γοράσω χότ τσόκολειτ γιατί δαμέ σβήνουν τις θερμάνσεις από τον Μάη μέχρι τον Αύγουστο για εξοικονόμιση ενέργειας κι ας μην έχει καεί καμιά ηλεκτροπαραγωγική τους βάση.

Στην πορεία είδα τον Ι. τον φιλανδό που δουλεύκει στο γραφείο δίπλα μου. Ο Ι. εν που τζείνους τους ανθρώπους που μιλούν άμα πρέπει, μιλούν λίο και μιλούν για να σου πουν κάτι που εθκιάβασαν, κάτι που είδαν, κάτι που έζησαν που τους έκανε εντύπωση. Εν λίο κόσμο του γιατί εν πολλά χάι τεκ. Εν σαμπώς τζιαι ήρθε που άλλον, πιο ήρεμον πλανήτη. Πολλοί Σκανδιναβοί αφήκαν' με με την ίδια εντύπωση. Ε, και μετά θωρείς τον Άντερς Μπρέιβικ, τον μουσουλμάνο που εξελίχθηκε σε χριστιανό νορβηγό, που εφκήκε κι αυτός που αλλόν πλανήτη (που το αμφιβάλλω - εν γέννημα θρέμμα του δικού μας κόσμου τούτος ο τύπος) λένε- αλλά σίουρα όχι τον πλανήτη του Ι. 

Μετά σαν έπινα το χότ τσιόκολεϊτ μου εθκιάβασα λίον εφημερίδα. Έπεσε το μάτι μου σε μια στήλη όπου εκφραζόταν η άποψη ότι η νεολαία της Κύπρου επιτέλους ξύπνησε -ότι τώρα έχει άποψη, διεκδικά, τιμωρεί, κρίνει...Δεν είμαι Κύπρο- δεν ηξέρω. Αλλά το αμφιβάλλω. Δείξε μου το νεολαίο που άλλαξε και πες μου τι άλλαξε και πες μου για πόσο...

Συνεχίζω να σκέφτουμαι για τη νεολαία της Κύπρου,. Αλλάξε; Δεν ξέρω. Εκτός που μερικές νούσιμες κουβέντες που νέους, τ' άλλα που εθκιάβασα που νέους ήταν τα αναμασημένα, τώρα εκφραζόμενα με πιο πολύ σθένος και αρνητικό συναίσθημα που θα το αποκαλούσα όχι αγανάκτηση αλλά μίσος. Εμαράζωσα κάμποσο τις τελευταίες βδομάδες να διαβάζω νέα που την Κύπρο και που τον κόσμο. 

Θωρώ τες 4.5 λίρες που μου έμειναν μετά τη αγορά της ζεστής σοκολάτας. Όχι, δεν είμαι σε κρίση αλλά προσέχω πολλά. Επειδή τα λεφτά δεν εφυτρώσαν πασ' τα δέντρα (που λαλεί τζιαι η μια συγκάτοικος) τζιαι τωρά νιώθω το. Ζω και σ' ένα σπίτι που η άλλη συγκάτοικος είναι Γιαπωνέζα και δεν μπορεί να δει μπουκιά φαγιού να πετάσσεται ή ενέργεια να πηαίννει χαμένη. Τωρά έμαθα να αφήνω και τα μαλλιά μου να στεγνώνουν μόνα τους χωρίς να χρησιμοποιώ συνέχεια το πιστολάκι, και να μην χρησιμοποιώ προϊόντα που έχουν μέσα τοξικά. Έτσι τωρά φυλάω λεφτά για να ' γοράζω αποσμητικό χωρίς αλουμίνιουμ και απορρυπαντικό φιλικό προς το περιβάλλον. Έμαθα να στουππώνω την μαείρισσα όταν βράζει το φαί και να κλείνω το σουίτς άμαν εν χρειάζουμε άλλο την πρίζα. Εμάθαν' μου τα δηλαδή.

Ναι, υποθέτω έχει κόσμο που αλλάζει (δεν είναι για μένα που μιλώ). Αλλά για τη νεολαία της Κύπρου δεν ξέρω. Γιατί μιλούμε για αλλαγή δαμέ - όχι για αντίδραση. Για αλλαγή που θέλει προσπάθεια και χρόνο και εγκρατεια και σκέψη και υπομονή και πίστη, και δύναμη και θέληση και τούτα ούλλα που δεν είναι εύκολα και που σίγουρα δεν σταματούν στην αγανάκτηση.