Monday 17 December 2012

"I am Adam Lanza's mother"

http://www.huffingtonpost.com/2012/12/16/i-am-adam-lanzas-mother-mental-illness-conversation_n_2311009.html?ncid=edlinkusaolp00000003

Thursday 29 November 2012

Au revoir-s

Αποχαιρετισμοί. 

Κανονικά ως τωρά εννα έπρεπε να τους είχα συνηθίσει. ΟΙ αποχαιρετισμοί δαμέ έχουν πάντα παράξενη δυναμική. Τζείνοι που φεύκουν, ανοίουν φτερά. Τζείνοι που μεινίσκουν παν σπίτι τους να τζοιμηθούν ξέροντας πως η μέρα που έννα ξημερώσει ενναν μάλλον η ίδια με την προηγούμενη μείον ένα, δύο, τρία άτομα (που εφύαν). Τζείνοι που φεύκουν αφήνουν πίσω του ανθρώπους. Τούτους του αθρώπους μερικές φορές ενώνει τους το γεγονός ότι μεινίσκουν πίσω. Τζιαι έτσι κανονίζουν να ξαναβρεθούν. Στις αρχές μιλούν για τζείνους που φύαν που εν τζείνοι που τους ενώσαν στο κάτω κάτω τζιαι μετά με λίην τύχη σχηματίζουνται οι νέοι συνδέσμοι, οι νέες φιλίες.  Κύκλος.

Είσιε μια πολλά ωραίαν αίσθηση ελευθερίας η διαδρομή πίσω σπίτι σήμερα. Ψυσιή στους δρόμους δεν είσιε. Έπεσε για τα καλά η νύχτα τζιαι ο πάγος έφτασε να σχηματιστεί πάνω στ' αυτοκίνητα τζιαι πάνω στο γρασίδι, που όσα εμπορούσα να δω. Μυρωθκιές ξύλου που έκαψε για κάμποση ώρα στα τζάκια με το έμπα στο Κίτλινγκτον. Τζιαι που πάνω μου μια πανσέληνος ολόφεγγη με τα σύννεφα μια λεπτή σχεδόν διαφανή στρώση. Ήταν πολλά φωτεινή νύχτα. Το φεγγάρι δίπλα του είσιε έναν άστρο, έναν. Τα 25 λεπτά επεράσαν χωρίς να το καταλάβω - ούτε καν τις ανηφόρες δεν θυμούμαι πότε τες εφκήκα θκυο παλιές. Στη διαδρομή εσκέφτουμουν τους φίλους μου που φεύκουν, τζιαι τζείνουν που αφήνουν πίσω. Εσκέφτουμουν πολλά πράματα. Τζείνα τα πράματα που πολλές φορές θέλεις να τα σκεφτείς αλλά εν είσαι σε φάση. Τζείνα τα πράματα που θέλεις κάτι να σε κουρτίσει να τα σκεφτείς.

Η φίλη μου είπεν μου, το φαίν σου εν που μέναν. Γιατί είσαι φίλη, γιατί εμαείρεψες μας κάμποσες φορές, γιατί νιώθω ότι θέλω να το κάμω, αλλά τζιαι γιατί εγώ κερδίζω παραπάνω λεφτά που σένα. Είμαι καλοπληρωμένη, ενώ εσύ όσον τζιαι φκαίνεις που πάνω. Τζερνώ σου το φαί σου γιατί είμαι σοσιαλίστρια. Redistribution of resources, λαλεί μου. Τούτα είπεν'τα έτσι ξερά. Τίποτε που να σε κάμνει να πεις: Όι ρε - μα εν γίνεται, όι, όι, εν γίνεται να μου τα πληρώσετε πάλε... Ούτε που αντέδρασα. Ένιωθεν πραγματικά ότι τούτον εν το δίκαιο. Redistribution, είπεν τζιαι πάλι. Εγώ μόνον ένεψα καταφατικά, τζιαι είπα πως τζιαι εγώ το ίδιον εννα καμνα. Που μέσα μου τζιόλας υποσχέθηκα το τζιαι στον εαυτό μου.

Sunday 11 November 2012

Με τον ένα πόδι στον έξω κόσμο

Που επήαν οι τελευταίοι θκυο μήνες - απορώ. 

Έγραψα ένα ποστ πριν να ξεκινήσω με τα πολλά πολλά - μισοφοητσιασμένη που την μιαν αλλά τζιαι μισοαποφασισμένη που την άλλη να ξεπεράσω τον πρώτο πανικό. Επέρασεν ο φόος για να'μαι ειλικρινής. Όπως περνούν ούλλα, έτσι επέρασε τζιαι ο φόος.

Είμαι στην μέση των διαλέξεων τζιαι των τουτόριαλς - Έσιει κάμποση δουλειάν ακόμα, αλλά η εμπειρία βοηθά τζιαι έτσι η προετοιμασία άρκεψε να μου πιάννει λιότερο χρόνο. ΟΙ διαλέξεις μπροστά στα 150 πλάσματα ήταν εμπειρία που μόνες τους. Που πολλές απόψεις lecturing is like performing. Πραγματικά αποδίδεις ένα ρόλο. Εν ξέρω ακριβώς τι εν ο ρόλος- εξαρτάται τζιαι πόσο καραγκιόζης εννα το δεις. 

Εν λίο παράξενο επίσης γιατί γνωρίζεις έναν νέον εαυτό σου. Τον ευατό σου που στέκεται μπροστά που 150 πλάσματα που σου διούν το λόγο άμαν πεις ' ας ξεκινήσουμε'.  Παράξενη δύναμη τζιαι τούτη. Σκέφτου, αλήθκεια να έσιεις 150 πλάσματα που κάθουνται τζιαμαί για να ακούσουν τι έσιεις να τους πεις. Όι πως ούλλοι ακούουν, αλλά δυνητικά θα μπορούσαν. Ειλικρινά άμαν άρθρωσα τις πρώτες μου προτάσεις, εδιερωτήθηκα πολλά στιγμιαία, αν πράγματι ήμουν εγώ τούτη που άκουα. Μετά που την στιγμιαία υπαρξιακή κρίση εμπήκα σε μια δίωρη νιρβάνα που εδιακόπηκε μονο για ένα 5λεπτο διάλειμμα το οποίο επέρασα να περπατώ πάνω κάτω γιατί δεν ήξερα τι να κάμω.

Α έσιεις τζιαι που την άλλη τζιαι κάποια άλλα πλάσματα, την πλειοψηφία των οποίων ενι ξέρεις τζιαι ούτε εννα μάθεις γιατί επεθάναν, των οποίων τις ιδέες, θεωρίες, υποθέσεις, ευρήματα, παρουσιάζεις τζιαι συζητάς.Κάποιους που τζείνους εξιτίμασες τους σαν προπτυχιακή φοιτήτρια ψυχολογίας τζιαι τωρά παρακαλάς τους να μεν σε εκδικηθούν. Τούτον αφορά τον κύριο Πιαζιέ παραπάνω, αλλά εν που άλλο μάθημα που φκαίνει ο τύπος, ευτυχώς.

Το διδακτορικό έκοψε κάπως πίσω αλλά όι παρα πολλά. Ίσως τζιαι να καταφέρω να παραδώσω Ιούνη τελικά. Ίσως. Ώσπου περνά ο τζιαιρός τόσο πολλυνίσκουν οι σκέψεις για το μέλλον. Άμαν τελειώσει το τρίμηνο λαλώ να κάτσω να δω λίο για δουλειές όπως τζιαι να αποφασίσω τι θα ψηφίσω στις προεδρικές αν τύχει τζιαι μπω σε δίλημμα τον δεύτερο γυρό. Επίσης πρέπει να αποφασίσω πότε θα παντρευτώ τζιαι πως θα καταφέρω να συντηρήσω μιαν οικογένεια όταν την κάμω...Αλλά πόσα να σκεφτεί ένας άθρωπος όπως εμένα που δεν κάμνω τζιαι μάλτι τάσκιγκ, μάλτι θίνκινγκ τζιαι καλά...

Τέλοσπαντων, το σημαντικό για την ώρα εν πως εσταμάτησα να φοούμαι όπως το πεζούνι. Έσιει λόγο που σκέφτηκα το πεζούνι τωρά, αλλά εννα μου πάρει πολλήν ώρα να τον εξηγήσω. Τζιαι άμαν φύει ο φόος (συνεχίζω) σκέφτεσαι τζιαι το μέλλον χωρίς τες γνωστές αγκυλώσεις που κάποιοι αποκαλούν όρια. Τέλοσπαντων να μεν πως τζιαι πολλά - έχω τζιαι σκαμπανεβάσματα η γέρημη. Αλλά για την ώρα όλα καλά στο δυτικό μέτωπο.

Wednesday 12 September 2012

Θυμώνοντας του φόου

Τον περασμένο Σεπτέμβρη έτσι προς τα τέλη επανικοβλήθηκα γιατί εκτός από τη δουλειά του διδακτορικού μου ανέλαβα να κάμω και 13 τουτόριαλς μέσα σε 7 βδομάδες (περίπου 2 τη βδομάδα δηλαδή). Θυμούμαι είχε κάτι πρωινά ξυπνήματα στις 4.30 με 5 το πρωί. Ενώ είμαι καθαρά πρωινός τύπος πραγματικά μισώ το να ξυπνώ πιο νωρίς που όσο χρειάζομαι. 

Τούτον τον Σεπτέμβρη πάλε έπιασεν με ο νταμπλάς όταν έκαμα τη σούμα, 33 διαλέξεις εκ των οποίων οι 5 μπροστά σε ακροατήριο των 200 ατόμων και 7 τουτόριαλς σε περίοδο 14 βδομάδων (δηλαδή 3 διαλέξεις/ τουτόριαλς) τη βδομάδα. Συν το διδακτορικό το οποίο υποτίθεται κάμνω τζιαι φούλ τάιμ.

Επήα Κύπρο την προηγούμενη εφτομάδα. Ήταν πάρα πολλά ωραία. Ο Σεπτέμβρης για μένα ως επισκέπτρια εν ο πιο όμορφος θερινός μήνας στην Κύπρο. Ναι ξέρω πως ο κόσμος πάει πίσω στις δουλειές τζιαι τα μωρά, τα παιδιά και οι έφηβοι στα αντίστοιχα σχολεία, τζιαι επανέρχεται η κίνηση στις πόλεις, τζιαι γενικά ούλλοι εν λίον γυρισμένοι. Αλλά η  θάλασσα εν ωραία τζιαι εν έσιει βαβούρα, οι νύχτες εν γλυτζιές τζιαι το σταφύλι τζιαι τα σύκα επίσης. Φκαίνει ο πρώτος σιουσιούκος τζιαι ο  πρώτος παλουζές τζιαι έσιει ένα σωρό γάμους (είδα τα προσκλητήρια πάνω στο ψυγείο μας). Καλά ξέρω πως το τελευταίο εννεν απαραίτητα ευχάριστο γεγονός για ούλλους. Επίσης έσιει 1002 πολιτιστικά, έχουμε που γουέλκαμ πάρτι των πανεπιστημίων ως ρωσσικά μπαλέττα στα Κύπρια.Α! Τζιαι το φεστιβάλ της Αγλαντζιάς εν πολλά ωραίο για όσους εν επήαν ποττέ, όπως τζιαι το θερινό το σινεμά. Κανένα που τα 2 τελευταία δεν επρόφτασα, αλλά τζιαι που τα θκυο έχω πολλά ωραίες αναμνήσεις.

Όπως είπα, ήταν πάρα πολλά ωραία, ο Πρωταράς ήταν ωραίος, ο Καλαπαναγιώτης ήταν ωραίος, η Λεμεσός ήταν εντυπωσιακή (είσιε πάρα πολύ τζιαιρό να πάω τζιαι πραγματικά εκαταχάρηκα τον Μόλο, την παλιά πόλη με τα διάσπαρτα κτίρια του ΤΕΠΑΚ, την ψησταριά που πήαμε να φάμε τζιαι το μπαρ Σουσάμι), ο Άης Δεμέτης ε οκ ο ίδιος, το σπίτι της γιαγιάς ανακουφιστικά το ίδιο επίσης, η παλιά Λευκωσία πάντα άρεσκεν μου τζιαι η μια μερκά τζιαι η άλλη, επήα τζιαι στες θκυο εγύρισα κάμποσο όπως γυρίζω πάντα δηλαδή. Ε τζιαι έτσι επέρασεν η μια βδομάδα, εν τζιαι'εν αρκιμός.

Τζιαι όμως ρε κουμπάρε όπως τζι αν έγινε ένιωσα το πάλε τζείνο το αίσθημα του έντονου άγχους που το νιωσα για πρώτη φορά έντονα όταν εμπήκα σε τζείνο το γέρημο το MRI scan τζιαι εκτύπησε η κλειστοφοβία κόκκινο έτσι ξαφνικά τζιαι έπρεπε να με φκάλλουν κακήν κακώς έξω. Τούτο το ίδιο αίσθημα ένιωσα το τζιαμαί που δεν το περίμενα, στη θάλασσα σαν εκολυμπούσα στα βαθκιά όπως κάμνω πάντα, τη νύχτα στον ύπνο μου όταν εξυπνησα θκυο φορές με τζείνο που θα ονόμαζε ο Γιάλομ άγχος του θανάτου. Γιατί πάλε τούτο το άγχος? Ήταν για τες 33 διαλέξεις? ήταν για το διδακτορικό?, ήταν γιατί ήμουν Κύπρο μεσ'την ασφάλεια τζιαι την άνεση τζιαι ήξερα ότι πάλε τουτα εννα κοπούν? ήταν γιατί μεγαλώνω? ήταν γιατί εν νιώθω πως είμαι ον τόπ οφ θινγκς? ήταν για το ένα ήταν για το άλλο? Τζιαι ενι ξέρω αν το βιώσετε ποτέ, αλλά άμαν σε πιάσει τζείνο το αίσθημα του ψιλοπανικού σε μια φάση μετά γενικεύκεται πολλά εύκολα. Νιώθεις το μεσ΄το αεροπλάνο γιατί είσαι λίο πολλά εγκλωβισμένη, μες σε οποιαδήποτε τουαλέττα ή άλλον μικρό κλειστό χώρο που κλειδώνει με σύρτη ή αλλως πως, μεσ' το ανσανσέρ, άμαν βρεθείς σε άγνωστο τόπο τζιαι κλείσουν ξαφνικά ούλλα τα φώτα...

Αλλά έτο ήρτεν επιτέλους τζιαι τζείνη η ώρα που με πιάσαν τα νεύρα. Γιατί ε κουμπάρε (πάλε) αν εν να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου μεσ΄τον φόο έντα ζωή εννα ζήσεις? Πρέπει να ήμουν μεσ'την τουαλέττα του αεροπλάνου όταν μου ήρτεν η επιφώτηση. Τζιαι τζιαμαί που πάλε εφοήθηκα μπας τζιαι εν ανοίξει ο σύρτης τζιαι μείνω μέσα κτλ λαλώ που μέσα μου ΄μα εννα σκάσεις επιτέλους?' τζιαι ετράβησα τον σύρτη τζιαι φκήκα έξω. Δεν ξέρω σε ποιον εμιλούσα αλλά προφανώς έχουμε πολλούς εαυτούς τζιαι αναφέρουμουν σε έναν που τζείνους. ΟΚ τζείνον ήταν. Κάποιες φορές ο θυμός εν πολλά καλό πράμα. Ήξερα το που παλιά δηλαδή, αλλά νταξει.

Τωρά είμαστε στις 32 διαλέξεις και στα 7 τουτόριαλς. Νομίζω πως πανικοβάλλουμαι λιότερο. Αν τζιαι ξέρω ότι κάπου στην γωνιά εν χωσμένο τζείνο το έντονο το κτυποκάρδι που σε παραλύει. Έχω κρυφό μου όπλο όμως που την άλλη τον θυμό μου που έκαμεν το καμ μπακ του επιτέλους, τζιαι έδωκεν έναν πάτσο στο φόο. Κάποιοι τούτο το πράμα λαλούν το εκλογικευση παρεμπιπτόντως, αλλά έσιει ο θυμός κάτι πιο επαναστατικό έτσι για την ώρα εννα το λαλώ θυμό. 

Αυτά για σήμερα.

Saturday 23 June 2012

Aung San Suu Kyi

Έγιναν τζιαι γίνουνται πολλά τον τελευταίο τζιαιρό. Όϊ πως σταματά ποττέ ο κόσμος να κινείται. Αλλά κάτι που ετράβησε πολλά την προσοχή μου ή μάλλον μια κυρία που τράβησε πολλά την προσοχή μου τις τελευταίες μέρες είναι η Daw Aung San Suu Kyi  - σύμβολο της δημοκρατίας στην Μπούρμα (άλλως Μιανμάρ) - σύμβολο τζιαι των non violence resistance movements ανά το Παγκόσμιο έτσι όπως επάτησε στις διδαχές του Γκάντι τζιαι στες πράξεις του Λούθερ Κινγκ για να οργανώσει τες ειρηνικές διαμαρτυρίες κατά της δικτατορίας του στρατού στην Μπούρμα. Άσχετο το αν συμφωνεί κανένας με την ιδέα τούτων των κινημάτων (κάποιοι βρίσκουν'τα πολλά ειρηνικά: κάποιες φορές η βία θέλει βία θα λάλεν κάποιος), αξίζει τον κόπο να την ακούσει κάποιος να τοποθετείται. 
 
΄Νταξει η ιστορία της εν εκπληκτική αλλά τζιαι η ίδια σαν πλάσμα τζίζει πλευρές της ανθρώπινης φύσης και κυρίως του πνεύματος που για πολλούς που μας μπορεί ναν δύσκολο να συλλάβουμε. Ίσως το πιο αναζωογονητικό που ούλλα είναι ο αέρας της Ασίας που κουβαλά που αντανακλά στη μικροσκοπική της φαινομενικά εύθραυστη φιγούρα που συνοδεύεται που πνεύμα πολλά λιότερο εύθραυστο, εμφανώς ευγενικό ταμπεραμέντο αλλά τζιαι σκληρό ταυτόχρονα. Αέρας της Ασίας τζιαι στα λόγια της. Λαλεί στην ομιλία της που έκαμε για το Νόμπελ Ειρήνης που παρέλαβε πριν μερικές μέρες στο Όσλο μετά που 21 χρόνια:

a positive aspect of liviing in isolation was that I had ample time in which to ruminate of the meanings of words and precepts that I had known and accepted all my life. As a buddhist I'd heard of dokkha generally translated as suffering since I was a small child [...] It was only during my years of house arrest that I got round to investigating the nature of the 6 great dokkha. These are: to be conceived, to age, to sicken, to die, to be parted from those one loves and to be forced to live with those one does not love. I examined each of the great sufferings not in a religious context but at the context of our everyday ordinary life.

Ακούοντας το τούτο εθθυμήθηκα το βιβλίο του Φράνκλ Τhe meaning of life το οποίο εθκιάβασα πριν τζιαιρό. Εν πράμα θαυμάσιο το πως ένας άθρωπος μπορεί να είναι ελεύθερος σε συνθήκες απόλυτης καταπίεσης τζιαι φυλάκισης (o Frankl στο στρατόπεδο συγκέντρωσης η Suu Kyi κλεισμένη και λογοκριμένη σπίτι της) όταν καταφέρει να κρατήσει το πνεύμα του ελεύθερο. Ο Φρανκλ είπε για το νόημα της ζωής, ο Φρόμμ για το φόβο για την ελευθερία (fear of freedom) τζιαι η Aung San Suu Kyi για την απελευθέρωση που τον φόβο Freedom from Fear.  

Τέλοσπαντων, όποιος ενδιαφέρεται να θκιαβάσει παραπάνω για την Aung Suu Kyi, πηγές μπόλικες. Απλά δαμέ βάλλω ενα λινκ για την ομιλία της που έκαμε πριν λίες μέρες στη Νορβηγία όπου επαρέλαβε τον Νόμπελ Ειρήνης:


αλλά τζιαι ένα λινκ που την ομιλία της στην Οξφόρδη όπου την αναγόρευσαν σε επίτημη διδάκτορα νομικής νομίζω.

Το σημαντικό σημείο που την επίσκεψή της στην Οξφόρδη ήταν η επιστροφή μετά που 20 χρόνια στον τόπο που έζησε για παραπάνω που 20 χρόνια πρώτα σπουδάζοντας και μετά αναγιώνοντας τα δυο της παιθκιά τα οποία απέκτησε με τον ακαδημαϊκό Μάικλ Άρις ο οποίος επέθανε που καρκίνο όταν η ίδια ήταν υπό περιορισμό. Η επιστροφή στον τόπο όπου έζησε ευτυχισμένα χρόνια, όπως λαλεί τζιαι η ίδια, πρέπει να'ταν πολλά συναισθηματική. 

Δαμέ λοιπόν
να μιλά, φορτισμένη αλλά δυνατή, τζιαι τόσο συγκεντρωμένη στο να περάσει τα μηνύματα που θέλει για τη χώρα της.

Καλόν αγώνα λοιπόν.
 

Thursday 14 June 2012

Η Σάρα, η Νίκολα, και οι Ολυμπιακοί

Την Σάρα εγνώρισά την όταν ήμουν γύρω στα 14 τζιαι τζείνη πασ'τα 18 στο σάμμερ σκουλ της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας στο Βέλγιο, στο Νίρπελτ. Ήταν ένα που τα αγαπημένα μου κάμπς. Η Σάρα, από τη Νορβηγία, ήταν ένας σούπερ ντροπαλός άνθρωπος και σαν παίκτρια είχε να το πω όπως εννα το ελάλε ένας προπονητής τότε καλά στοιχεία, αλλά ήταν μαζεμένη, έτσι κουμπωμένη τζιαι όι πολλά εμφάνταστη μεσ' το γήπεδο. Ήταν ο άθρωπος που θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος γιατί ήταν λιγομίλητη τζιαι ντροπαλή. Τότε που την εγνώρισα τζιαι όσο την έβρισκα στα τουρνουά στο εξωτερικό ήταν πάντα πιο κάτω που τες καλές παίκτριες του επιπέδου της, αλλά σίουρα η καλύτερη της Νορβηγίας.

Γύρω στο 2003-4 άλλαξαν οι κανονισμοί για την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς, έτσι που να γίνει δυνατό να εκπροσωπούνται πιο πολλές χώρες. Αν ας πούμε οι 10 πρώτοι στο κόσμο ήταν από μια χώρα μόνο 2 από αυτούς επαίρναν θέσεις για τους Ολυμπιακούς και οι άλλες 8 εκενώναν για άλλες χώρες. Τούτο έδωκε στες πιο μιτσιές χώρες μια ώθηση. Έτσι άτομα που Βέλγιο, Ιρλανδία, Εσθονία, Νορβηγία, άτομα τέλοσπάντων που τες μιτσιές σε δύναμη χώρες κυρίως της Ευρώπης άρχισαν να ελπίζουν για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Κάποιοι εκαταφέραν'τα τζιαι κάποιοι όι, τζιαι που τζείνους που δεν τα καταφέραν κάποιοι εσταματήσαν τζιαι κάποιοι όι.

Σήμερα εκοίταξα ποιοι επροκριθήκαν για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου (εφκήκε η λίστα πρόσφατα) τζιαι είδα κάμποσα ονόματα που αναγνώρισα. Το τελευταίο όμως όνομα της λίστας ήταν αυτό της Σάρας. Της Σάρας που σύμφωνα με τους πολλούς δεν ήταν τίποτε σπουδαίο και θα μπορούσε κάλλιστα να τα παραιτήσει. Ένιωσα πολλή χαρά.

-----
Η Νίκολα θα πρέπει να είναι 2-3 χρόνια πιο μιτσιά μου. Εμπήκαμε μαζι στο διδακτορικό, δουλεύκουμε όμως πάνω σε διαφορετικά πράματα. Εγώ ακόμα παλεύκω το η Νίκολα πάει να τελειώσει. Παράλληλα με το διδακτορικό η Νίκολα κάμνει κάμποσα πράματα, αλλά πάνω που ούλλα βουρά τον οργανισμό της που λέγεται ινάφ (δλδ 'αρκετά'). Η Νίκολα όταν ήταν πάσ'τα 16-17 της αλόπως επέρασε που ένα άσιημο πολλά επεισόδιο ανορεξίας. Τωρά περνά η αρφή της που τα ίδια. Όταν εφκήκε που την γέρημη την ανορεξία τζιαι επάτησε στα πόθκια της εμπήκε στο πανεπιστήμιο για ψυχολογία. Τζιαμαί πρέπει να συνειδητοποίησε πόσο μεγάλο εν το πρόβλημα με άτομα με διαταραχές διατροφής τζιαι έβαλε κάποιαν που τη γνώση της τζιαι κάμποσο που το πείσμα της τζιαι δημιούργησε τούτη την ομάδα στήριξης που μετά έγινε οργανισμός. Η λογική ήταν απλή. Ετρέναρε κάποιους φοιτητές σαν facilitators. Ο ρόλος τους θα ήταν να τρέχουν ομάδες στήριξης με φοιτητές που έχουν, είχαν, ανορεξία, βουλιμία ή άλλες διαταραχές διατροφής. Η δουλειά τους δεν ήταν να παρέχουν επαγγελματική στήριξη αλλά να διευκολύνουν την συζήτηση μεταξύ των ατόμων τούτων και να την ελέγχουν για να μην πάει σε θέματα που να πληγώσουν ή να δώσουν ιδέες για κακές πρακτικές. Δεν ήταν θεραπευτικές ομάδες, ήταν ομάδες στήριξης, ήταν κάπου που είχες να πάεις για να πεις τζείνα που δεν εμπορούσε να πεις αλλού.

Ήβρε εναντίον της κάμποσους σκεπτικούς μεταξύ αυτών και κάμποσοι ψυχίατροι/ ψυχολόγοι, αλλά είχε και κάποιους που της εδώσαν πράσινο φως μέσω της στήριξης τους. Η Νίκολα εν πολλά γενναίος άθρωπος τζιαι επροχώρησε. ΟΙ ομάδες επετύχαν τζιαι έτσι με τον ερχομό της στο εδώ πανεπιστήμιο άρκεψεν να τες τρέχει τζιαι δαμέ. Έχοντας τζιαι παραπάνω γνώση έστησε τζιαι καλλίτερα τον οργανισμό της τζιαι οι ομάδες στήριξης τωρά τρέχουν σε τουλάχιστον 6 μεγάλα Πανεπιστήμια. Βρήκε χορηγούς, εργοδοτεί άτομο, οργανώνει εκδηλώσεις, συνέδρια, και σεμινάρια, και τρενάρει φασίλιτεϊτορς.

 Έμαθα πρόσφαστα ότι η Νίκολα επροτάθηκε για να είναι (και η πρόταση έγινε αποδεχτή) αυτή που θα τρέξει με την Ολυμπιακή φλόγα εκ μέρους του Πανεπιστημίου δαμέ. Τη φλόγα μάλιστα θα την παραλάβει που τον Ρότζερ Μπάνιστερ στο σημείο που ο Μπάνιστερ έγινε ο πρώτος άνθρωπου που έτρεξε το μίλι κάτω που 4 λεπτά. Ένιωσα το ίδιο αίσθημα που ένιωσα τζιαι για τη Σάρα. Χαρά. 

----

Τζιαι έτσι οι Ολυμπιακοί έγιναν τζιαμαί που δεν το περίμενα και τόσο και πάλι κομμάτι της ζωής μου. Ανυπομονώ να πάω Λονδίνο και ελπίζω να δω τη Σάρα να παίζει. Ανυπομονώ να πάω να δω και τη Νίκολα να τρέχει με τη φλόγα. Τζιαι ξέρω - ξέρω, οι ολυμπιακοί εν μια εμπορικοποιημένη αηδία, αλλά άμαν το δεις στο επίπεδο των απλών ανθρώπων που με κάποιο τρόπο συνδέουνται με τους αγώνες τους αθλητικούς τζιαι τους μη, λαλείς ας τους υποστηρίξω τούτους που το αξίζουν τουλάχιστον! 

Tuesday 8 May 2012

Μια αμμαθκιά στην Κύπρο

Ήρτα πίσω Αγγλία Παρασκευή. Βρέχει ούλλη μέρα δαμέ - σχεδόν δηλαδή. Την Κυριακή που πήαμε να παίξουμε μάππα ήταν καλά. Στην Αγγλία είχε πρόσφατα μέχρι και τυφώνα. Και τούτο μετά που οι τοπικές αρχές επήραν μέτρα για την ξηρασία που επήε να φάει κυρίως την κεντρική και τη νότια πλευρά της χώρας.  Ακραία καιρικά φαινόμενα τα λεγόμενα.

Τέλοσπαντων εν για την Κύπρο που ήθελα να γράψω έσιει τζιαι που την προηγούμενη βδομάδα. Ώσπου να το πάρω απόφαση αρκέψαν οι εκλογές στην Ελλάδα και στη Γαλία και ήθελα τες νύχτες να θκιαβάσω λία πράματα για τις εκλογές που θ'άλλαζαν την Ευρώπη.  Τώρα να δούμε ένταλως θα αλλάξει η Ευρώπη.

Η Κύπρος πάντως άλλαξε τσας. Τα δέντρα έννεν τόσο πεθαμένα όσο το 2009, έχει ποδήλατα ενοικιάσεως όπως τζείνα που έσιει στο Λονδίνο, αλλα εν λίο ακριβούτσικη η χρέωση ή τελοσπάντων τζείνο που κατακρατούν που την κάρτα σου τζιαι εν λίο ζόρι. Πάντως είδα κάμποσους ανθρώπους να κινούνται με ποδήλατα δικά τους, σε στυλ ακόμα ρικριάτιον δηλαδή ή κατεβαίνω κάτω Λευκωσία με το ποδήλατο το Σάββατο (όπως έκαμα δηλαδή εγώ). Δεν ξέρω κανένα που να το κάμε μέσο μεταφοράς. Ακόμα. Τον πεζόδρομο του Στροβόλου που το 2004 τον επερπατούσαμε σε μια ώρα αλερετού συζητώντας το σχέδιο Ανάν και το πτυχίο ψυχολογίας τωρά επεκτείναν τον τζιαι που τες θκυο τες πλευρές. Μπόρεις να τον πιάσεις Λακατάμια να κατεβείς Γιώρκιον τζιαι πιο κάτω ΄κομα τζιαμαί που εν η Γλάδστωνος που κάτω.

Η πλατεία Ελευθερίας εμετακόμισε τζιαι η ιδέα που μάχουνται τωρά να υλοποιήσουν άρεσε μου. Τα Καλά Καθούμενα εχάσαν το μονοπώλιο της Φανερωμένης γιατί άνοιξε δίπλα ένα καφέ που το λαλούν Χαλαρά, αλλά αν κρίνω και που την ομοιότητα του ονόματος μάλλον για συνεργασία παρά για ανταγωνισμός μου μοιάζει. Επίσης ο Λεμονάρης πιάννει πολλά κίνηση (έπιαννε πάντα?). Πάντως για τον Λεμονάρη τον πατέρα, δηλαδή τζείνον που άνοιξε το ζαχαροπλαστείο τζιαμαί άκουσα πολλά καλά πράματα που τη γιαγιά μου. Εππέσαμε πάνω του όταν εκάμναμε το οικογενειακό μας δέντρο το οποίο παρεμπιπτώντος 2 εβδομάδες επελεκούσαμε και ακόμα να το τελειώσουμε γιατί ελείφτηκα την κόλλα στο πλάτος. Τούτο συμβαίνει όταν οι ανθρώποι γεννοβολούν λείφκεσε την κόλλα αλλά πληθαίνουν οι ιστορίες!

 Α! Επίσης έπιασε η ΑΕΛ το πρωτάθλημα.

Τωρά πάμε από τη νότια πλευρά στη βόρεια (άλλως κατεχόμενα). Επήα στην ξενάγηση που εδιοργάνωσε ο Άστρα με την Μαραγκού στην παλιά Λευκωσία. Δεν είδα τίποτε καινούριο, τζιαι δεν άκουα την Μαραγκού γιατί δεν ακούετουν που τον πολύ τον κόσμο. Αλλά έκαμεν μου εντύπωση ο πολύς ο κόσμος. Κάποιοι όπως τζιαι γω εξέραν τις περιοχές να μεν πούμε παθκιά παθκιά, αλλά καλά.  Είσιεν όμως άλλους που εγυρεύκαν την ευκαιρία ή ακόμα τζιαι το άλλοθι για να παν. Ήταν λίο αστείο που περπατούσαμε σαν τις τσουρούες, ένα τεράστιο μαντρί μεσ'τα στενοσόκακα της παλιά Λευκωσίας. Τουρίστες - άβολο πράμα δηλαδή. Αλλά εσυμφωνούσα με την Μαραγκού που λαλούσε πως για να θυμάσαι (αλλά τζιαι για να έχεις άποψη για κάτι λαλώ εγώ) πρέπει πρώτα να το γνωρίσεις. Ας εν τζιαι σαν τουρίστας. 
(Εξέχασα να πω - έκαμεν μου τζιαι πολλή εντύπωση η συνειδητοποίηση ότι ο λόγος ύπαρξης της Λευκωσίας εν ο Πεδιαίος που εν κάτι που εν κοντά στο νου-  Απλα επειδή εν χείμμαρος, τζιαι επειδή επετύχαμε τζιαι χρόνια ανομβρίας είχαμεν'τον λίο γραμμένο τον Πεδιαίο).

Εν επήα εκτός Λευκωσίας στα κατεχόμενα, έτσι εν επρόσεξα τίποτε παραπάνω. Σύμφωνα με τη φίλη μου την Αισέ όμως αν επήαιννα που κάτω που το Πελλαπαις τζιαι έψαχνα το λίο θα εσυναντούσα το νέο σχολείο για τους ζάμπλουτους - το EんG利shSS著おLおFKYレニ亜(ππά έφκαλε μου το Ιαπωνέζικα, να το πω στα ελληνικά. Αγγλική Σχολή Κερύνειας, που εχτίστηκε με λεφτά του πασίγνωστου από την πόλιτεκ μεγιστάνα Ασίλ Ναδίρ, μαφιόζου πρώτης τάξης, που'χει τα μέσα με κάτι συντηρητικούς πολιτικούς της Αγγλίας τζιαι εκατάφερε τζιαι σκαπούλαρε τζιαι που τη φυλακή. Επίσης σύμφωνα με την ίδια πηγή (δηλαδή τη φίλη μου την Τουρκού-κύπρια) οι Τ/Κ μπαίνουν σε αληθινό δίλημμα του αν θα στείλουν τα μωρά τους σε δημόσιο ή ιδιωτικό είτε ποτζεί είτε ποδά. Γιατί όχι δημόσιο ρωτώ εγώ. Γιατί εγεμώσαν με μωρά των εποίκων τα δημόσια λαλεί.Ήβρα το λίο ρατσιστικό, τζιαι τζείνη το ίδιο, αλλά οκ εν ποτζείνα που λαλείς πάμε πάρακατω, τζιαι καλλίτερα να μεν κρίνουμε τους άλλους για πράματα που μπορεί να κάμνουμεν οι ίδιοι μετά.  

Α! Κάτι άλλο ενδιαφέρον. Για τον Ασίλ Ναδίρ. Παρόλο που απ΄ ότι δείχνουν τα πράματα εν ένα λέσιη, ήταν κάποτε η μεγάλη ελπίδα των Τ/Κ για εργοδότηση, για οικονομική ανάπτυξη τζιαι τα γνωστά. Έκαμνε δηλαδή πλάνα να επεκτείνει την δράση του στην Κύπρο ιδίως στην τουριστική βιομηχανία εντ ρούμορς χάτ ιτ ότι ήταν να ανοίαν μπόλικες δουλειές. Γι αυτό τζιαι είσεν ανθρώπους που αντί να παν να σπουδάσουν τζείνο που τράβαν η καρκιά τζιαι η κλίση τους επηαίνναν κάτι ξενοδοχειακά, κάτι τουριστικά, για να πιάν δουλειά στον Νασίλ. Ε μετά εμπήκε φυλακή. Τζιαι εμείναν ούλλα βουνάρι...

Ήθελα να γράψω τζιαι για το μπάφερ ζόουν που έγινε πλέον μια επίσημη τρίτη ζώνη στην Κύπρο. Εν καλά που απέκτησε λίην ζωή κατά περιοχές τζείνη η νεκρή έκταση. Εννα γράψω όμως άλλη φορά για την τρίτη ζώνη.

Sunday 15 April 2012

Πάσχα στο χωρκό (Αγγλία)

Το Εγγλέζικο Πάσχα επέρασα το στης Σύλβιας που εμαείρεψε αρνί για τους κανονικούς τζιαι βραστά λαχανικά για τους άλλους. Α!Τζιαι πατάτες ψημένες στο ζωμό του αρνιού. Απορώ τι κάμνουν οι βετζιετέριαν σε έτσι περιπτώσεις.

Έσιει τζιαιρό να περάσω το Ορθόδοξο Πάσχα στην Κύπρο τζιαι εσυνηδειτοποίησα ότι επεθύμησα το λίο επειδή το Πάσχα στην Κύπρο, αρέσκει μου. Αρέσκει μου που τα εσπεριδοειδή μυρίζουν παντού, αρέσκει μου που κάμνουν τες φλαούνες το πρωί τζιαι τα κουλλουρούθκια τζιαι μυρίζει η γειτονιά. Αρέσκουν'μου τζιαι τα νηστίσιμα τα φαγιά. 

Αρέσκει μου τζιαι η εκκλησία (γουελ, το κοινωνικό κομμάτι) αλλά τζιαι επειδή η μεγάλη βδομάδα εσιει μια υπόθεση, έσιει δράμα πολύ, εν σάντα τζιαι θωρείς ταινία, την οποία  μπορείς να δεις ούτως ή άλλως τωρά που το σκέφτουμαι, αφού τηβ δείχνει η τηλεόραση με τον Χριστό τον ξανθό τον γαλανομάτη.. 

Αρέσκει μου η Μ. Πέμπτη που τον τζιαιρό που ήμουν μιτσιά γιατί επήαιννα στην εκκλησία της ενορίας του Αγ. Γεωργίου και ήταν μεγάλη χαρά όταν οι σταυροί που τις εκκλησίες του Αγ. Γεωργίου και του Αγ. Παύλου εσυναντιούνταν στο κέντρο του δήμου. Μεγάλη χαρά γιατί έβρισκα ούλλους μου τους φίλους και τις φίλες που το σχολείο που οι παραπάνω επηαίνναν στην ποτζεί την εκκλησία.

Την Μ. Παρασκευή επήαιννα εκκλησία για να ακούσω το η ζωή εν τάφω γιατί ακόμα και σήμερα βρίσκω τον πολλά ωραίον ύμνο. Επίσης, άρεσκε μου τζιαι η προσοχή τζιαι η φροντίδα που είχαν πάνω τους οι επιταφίοι τους οποίους εγυρίζαμε να δούμε το απόγευμα, με όλον τον θηλυκό πληθυσμό της οικογένειας. 

Αρέσκει μου τζιαι η Ανάσταση πολλά έχω να πω. Αρέσκει μου που ακόμα διούμε γυρώ της εκκλησίας να έβρουμε παρέες που τα παλιά, αρέσκει μου που πάμε οικογενειακώς και ας μην είμαστε τζιαι πολλά της εκκλησίας, αρέσκει μου που πάμεν τζιαι ερκούμαστεν στην εκκλησία περπατητοί με τον παπά μου τζιαι στο δρόμο θωρούμε γειτόνους. Πιο λίο που ούλλα αρέσκει μου η αυκολέμονη τζιαι το κεφαλάκι του αρνιού που τρώμε το πρωί του Πάσχα έχω να πω - τούτο το κομμάτι δεν το πεθύμησα. 

Νομίζω εσιει τρία χρόνια να πάω Κύπρο το Πάσχα - εψές έτυχε τζιαι έγινε τζιαι εβρεθήκαμε με τους υπόλοιπους, χριστιανούς, άθεους, αγνωστικιστές, ατοποθέτητους επί του θέματος τζιαι επήαμε στην ορθόδοξη εκκλησία του χωρκού δαμέ. 'Ηταν πολλά ωραία, έτσι που ανταλλάσσονταν τα Χριστός Ανέστη, Χριστός βοσκριέσε (αλά βουλγάρικα), Χριστός ανβιάτ (ρουμάνικα) ανεξάρτητα που το αν το πίστευκες ή αν δεν το επίστευκες το ότι ο Χριστός υπήρξε, ή το αν ο Χριστός ανστήθηκε. Ήταν ωραία που προσπαθούσαμε να μεν μας σβήσει το τζιαιρί ώσπου να πάμε σπίτι τζι ας λαλείς εν πελλάρες τούτα ούλλα ότι εννα σου φέρει καλή τύχη αν καταφέρεις να κάμεις με τον καπνό του το σήμα του σταυρού στην εξώπορτά σου. Νομίζω πως ανάμεσα στην παρέα μας, όποια τζι αν ήταν η στάση μας προς τη θρησκεία, η πρόθεση ήταν καλή. Ανεξάρτητα με το αν το επιστεύκαμε ή το πόσο επιστιστεύκαμε, ούλλοι ενιώθαμε την ανάγκη να ανταλλάξουμε ένα θετικό μήνυμα, μιαν ευχή. Τζιαι ήταν ωραία - ήταν πολλά ωραία.

Friday 9 March 2012

Η φίλη μου η Σύλβια

Μπορεί να'ν λίο κλισέ οι ιστορίες τύπου Σταχτοπούτας και γενικά οι ιστορίες του φτωχού/ αβοήθητου άνθρωπου που καταφέρνει να γίνει διάσημος αλλά παρ'ολ'αυτά για μια τέθκοια ιστορία, την ιστορία της φίλης μου της Σύλβιας ήθελα να γράψω σήμερα.


Η Σύλβια θέλει να γίνει Σταχτοπούτα ή πριγκίπισσα κάποιου τύπου. Ο πρίγκιπας της δεν είναι ανάγκη να είναι όμορφος και τα ρέστα. Της αρκεί να έχει κάμποσα λεφτά έτσι που να μεν τους λείπει τίποτε ή αντίθετα να έχουν και μερικά έξτρας (βλ κανένα τσακούζι, καμιά πόρσε, έτσι πράματα). Ο πρίγκιπας της επίσης πρέπει να την περνά από 20 μέχρι 30 χρόνια. Αυτή δεν είναι υπερβολή αλλά δεν είναι της ώρας να συζητήσουμε την διαφορά ηλικίας. Όπως και να'χει, η Σύβλια  θέλει να είναι πριγκίπισσα, γι'αυτό και θα δεις σε όλα της τα (ροζ και χρυσά κατά κύριο λόγω) αξεσουάρ κορώνες. Η Σύβλια θέλει να πίνει το τσάι της σε προσελάνινα φλιτζανάκια με το πιατάκι που κάτω ανεξάρτητα αν το τσάι και το γάλα τα γοράζουμε που το τέσκος.


Η Σύλβια επίσης θέλει να γίνει διάσημη - όχι απαραίτητα ως πριγκίπισσα αλλά στη δουλειά της. Γιατί η Σύλβι δεν είναι από τις πριγκίπισσες που κάθουνται σπίτι. Έτσι όταν ήταν 16 και εκόντεφκε να μείνει ιδία τάξη και να είχε συμπεριφορά κοσμία ερώτησεν τον καθηγητή της αν οι βαθμοί της θα παίξουν ρόλο στην εισδοχή της στο Πανεπιστήμιο. Όταν επήρε την αναμενόμενη απάντηση η Σύλβια δεν εσκέφτηκε πολλά τζιαι εστρώθηκε στο θκιάβασμα για να βρεθεί στα 19 της στο πανεπιστήμιο της Βιέννης να σπουδάζει ψυχολογία με υποτροφία που την έφτανε για 3 που τα 4 χρόνια. Έτσι η Σύλβι που 2 χρόνια πριν εκόντευκε να μείνει ιδία έβαλε τα δυνατά της να τελειώσει το πτυχίο της πιο νωρίς γιατί ούτε η ίδια, ούτε η μάμα της ούτε η γιαγιά της που είναι οι μόνοι ανθρώποι που έχει στον κόσμο εμπορούσαν να της δώσουν λεφτά για τον 4ο χρόνο.


Το να τελειώσει πιο νωρίς δεν την έφτανε, η Σύλβι ήθελε να πάρει το πτυχίο με άριστα γιατί μόνο έτσι θα γινόταν εκτός από πριγκίπισσα, διάσημη. Στο μεσοδιάστημα ήβρε και τον πρίγκιπα που είχε την κατάλληλη ηλικία και την πόρσε και παρόλο που δεν ήταν ο έρωτας της ζωής της τον κράτησε γιατί ήταν χρήσιμος και με τον καιρό τον αγάπησε.


Η Βιέννη επήαιννε της Σύλβιας γιατί έχει έναν αρχοντισμόν άλφα που την ετραβούσε. Αλλά έβρισκε τους ανθρώπους κρυόκωλους και ξιππασμένους με ούλλους του τίτλους που εκολλούσαν μπρoστά που το όνομα τους για το πρεστιζ τζιαι μόνο και τα διάφορα άλλα μασκαραλλίκια που εκάμναν. Έτσι η Σύλβια εφόρτωσε τα έπιπλα που δρυ της και τα έφερε πρώτα Ουαλία στον πρίγκιπα και μετά Αγγλία όπου έπιασε υποτροφία για διδακτορικό ιντερντισίπλιναρι για να μελετήσει ηθικά διλήμματα και προκατάληψη.


Η Σύλβια έχει τρία γραφεία - ένα στη φιλοσοφία, ενα ση ψυχολογία και ένα στο νοσοκομείο που κάμνει τα πειράματα της. Έχει τεράστια τηλεόραση την οποία χρησιμοποιά για να βλέπει κάμποσες πελλάρες και για να παίζουμε μαζί ένα πράμα που εν όπως το γουί αλλά εξέχασα πως το λαλούν - παίζουμε βόλει συγκεκριμένα. Βασικά το διαμέρισμα της σηκώνει περιγραφή που θα μας πάρει ώρα έτσι το αφήνουμε.


Η Σύλβια καπνίζει ένα τσιγάρο ανά δεκαπεντάλεπτο εκτός αν έχει πειράματα. Καπνίζει ενάμιση πακέτο την ημέρα και μαζί με τα τσιγάρα της 'γοράζει πάντα την ντέιλι μέιλ. Η Σύλβια κόφκει αποκόμματα που την ντέιλι μείλ που της κάμνουν εντύπωση - έχει ένα φάιλ γεμάτο. Ο επόπτης μας την πέταξε έξω που το γραφείο του 2 φορές γιατί έβηχε τσιγαρίσιμο βήχα και ο ίδιος εν λίον προσεκτικός - θα μπορούσαμε να πούμε υποχονδριακός.


Η Σύλβια είναι παθιασμένη με την έρευνά της - κατεβάζει ιδέες καλές αλλά προπαντός έχει τα κότσια να τις φέρνει εις πέρας, όπως που εχρειάζετουν δείγμα 100 χριστιανών (πιστών) και εστέκετουν έξω από τις εκκλησίες να κάμει ρικρούτμεντ. Η Σύλβια κάμνει παρέα με ούλλους αλλά και με κανέναν - είναι εκ φύσεως πνεύμα ατίθασο και ανεξάρτητο. Παρόλαυτά κάθεται και μιλά σε ούλλους για την έρευνα της ανεξάρτητα αν θέλουν να ακούσουν ή όχι.


Πριν ενάμιση χρόνο η Σύλβια εκατέβασε μιαν απίστευτη και παρόλαυτά απλή ιδέα για νέα έρευνα. Δεν θα κάτσω να την γράψω τωρά. Για να μεν προσβάλω κανένα απλά να πω ότι η υλοποίηση τούτης της ιδέας δεν ήταν εύκολη τζιαι ήβρε αρκετούς ανθρώπους εμπόδια, αλλά τζιαι πολλούς σύμμαχους. Η Σύλβι τα κατάφερε και η έρευνα πέτυχε και τα αποτελέσματα έλκυσαν το ενδιαφέρον όχι μόνο των έντιτορς του περιοδικού στο οποίο δημοσιεύτηκε αλλά και των δημοσιογράφων. Κι έτσι η Σταχτοπούτα έγινε διάσημη και μετρά τωρά πάνω από 1000 ρέκορντς στο γκούγκλ. Δίνει συνεντεύξεις σε αμερικάνικα και αυστραλιανά κανάλια στις πιο απίστευτες ώρες της μέρας και ο φάκελος των εισερχομένων της είχε 500 μέιλς από διάφορους.


Η Σύλβι που είναι πριγκίπισσα έγινε διάσημη. Και πραγματικά το αξίζει. Μαζί της καπαρτίζουν και ανθρώποι που δεν το αξίζουν αλλά ας ένει. Η Σύλβι είπε σε ούλλους ότι έγινε διάσημη, όπως λαλεί σε ούλλους ότι είναι πριγκίπισσα, όπως τους πελεκά ούλλους για την έρευνά της. Και όσοι την ξέρουμε καλά και ξέρουμε πόσον εδούλεψε χαιρούμαστε πολλά γι αυτή. Κι εγώ ακόμη παραπάνω γιατί ξέρω πως η Σύλβι η πριγκίπισσα που έγινε διάσημη ακόμα πατά στη γη. Και το ξέρω γιατί όπως μου είπε σήμερα: You know, darling, this crazy thing is going to continue for one-two days more and then people will forget. And then on Monday I will be back to the hospital, back to screening and scanning - back to work -  back to the things I do.

Sunday 12 February 2012

Η Ελλάς φλέγεται

Ένα που τα πιο δύσκολα πράματα που μπορώ να φανταστώ είναι να χάνει ο άνθρωπος την εμπιστοσύνη τους προς τους άλλους ανθρώπους παντελώς. Δηλαδή να μην έχει εμπιστοσύνη σε κανένα. Να χάνει βασικά την εμπιστοσύνη του στον άνθρωπο σαν άνθρωπο. Να λαλεί δηλαδή ότι έτσι είναι οι άνθρωποι, κακοί εκ φύσεως ας πούμε (ή κάτι τέθκοιο). Να είναι ο ένας μόνος εναντίον όλων, να είναι όλοι εναντίον όλων.


Κάτι τέθκοιο μπορεί να συμβεί στον καθένα μας σε κάποιες φάσεις υποθέτω.  Δεν μιλώ όμως γι αυτές τις μεμονωμένες φάσεις, μιλώ για τις μόνιμες καταστάσεις. Στο νου μου φέρνω δικτατορικά καθεστώτα, εμφυλίους, μιλώ για χαφιέδες, μιλώ για μέλη οικογενειών που εκαρφώσαν συγγενείς τους, μιλώ για φίλους που εμαχαιρώσαν φίλους κτλ. Στο νου μου πάντα φέρνω εμπόλεμες καταστάσεις δηλαδή. 


Αλλά έτο που τωρά μόλις άνοιξα να θκιαβάσω λίο τα νέα της ημέρας είδα δίπλα που την Γουίτνεϊ Χιούστον τζιαι μια καφεπορτοκαλιά φωτογραφία ενός δρόμου ολόφωτου που φωθκιές τζιαι ενόμιζα ήταν έργο τέχνης αναγεννησιακό ο βλάκας ώσπου και είδα και την είδηση. Το έργο τέχνης, ήταν η Αθήνα...

 
...Καταλαμβαίνω και νομίζω είμαι διαισθητικά μαζί με τον αγανακτισμένο κόσμο που λαλεί καλύτερα περήφανη πτώχευση παρά να διούν τα λεφτά τους να κλείουν πάτσιες που δεν κλείουν. Εθκιάβασα όμως και 2-3 πράματα για το τι σημαίνει Ελλάδα σε ενδεχόμενη πτώχευση και δεν είναι και η πιο ρόδινη εικόνα. Ο τύπος σήμερα στο ΑλΤζαζίρα εδήλωσε ότι η Ελλάδα είναι χαμένη από χέρι και ότι είναι καλλύτερο να πέσει τωρά με αξιοπρέπεια και να μείνει μια δεκαετία να φέρει τα μίλια της και να ξαναγεννηθεί (αν μη τι άλλο που τον πάτο μόνο πάνω μπορείς να πάεις).

Τέλοσπαντων, από οικονομικά δεν καταλάβω. Κι εγώ γενικά είμαι που τους ανθρώπους που λαλούν αν έγινε μια καταστροφή να βάλουμε κεφάλια ούλλοι μέσα να δουλέψουμε για να τα φκάλουμε πέρα. Αλλά όσο πιο πολλά διαβάζω για την Ελλάδα τόσο πιο πολλά τούτη η ελπίδα που έχω για ανασύνταξη και δουλειά εξανεμίζεται. Γιατί το αίσθημα που μου φκάλλει εν τούτο που περίγραψα παραπάνω. Δηλαδή ότι η εμπιστοσύνη έλειψε. Δεν είμαι σίουρη αν είναι η εμπιστοσύνη μόνο προς τους πολιτικούς που έλειψε. Για ένα τέθκοιο σάπιο σύστημα ως και οι πολιτικοί και οι τραπεζίτες θα θέλαν βοήθεια. Νομίζω η εμπιστοσύνη έχει χαθεί και στα πιο κάτω επίπεδα παρόλη την ομοψυχία που μπορεί φαινομενικά να φκάλλουν οι διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ ή οι απεργίες των διαφόρων υπαλλήλων. 

Την φλεγόμενη Αθήνα την βλέπω ακόμα στο παράθυρο που έμεινε ανοικτό. Τζιαι δίπλα η Γουίτνεϊ Χιούστον, έμεινε τζιαι τζείνη ανοιχτή. Η Γουίτνεϊ επέθανε - ήταν μια εναντίον όλων και προπάντων εναντίων του εαυτού της (μιλώ για τις ουσίες που εκατανάλωνε). Η Ελλάδα εν μια που μπορεί να πάει εναντίων όλων, αλλά μακάρι να μεν πάει πάλε και εναντίον του εαυτού της.   

Tuesday 17 January 2012

Ο παππούς

"Εσυνοδεύσαμε τον παππού σου στη νέα του κατοικία" - είπεν η γιαγιά μου της ανιψιάς μου που επήε στην Αμερική θκυο μέρες πριν να πεθάνει ο παππούς. Εφορήσαμε της το χέτσετ και εκάτσαμε την να δει την εγγονή και το δυσέγγονό της στο σκάι(π) τη γιαγιά - τζιαι η πρώτη της κουβέντα ήταν τούτη.

"Άκου κουβένταν" - εσκέφτουμουν που μέσα μου. 'Στη νέα του κατοικία!' Εδιερωτούμουν (πάλε που μέσα μου) αν θα μπορούσα να πω εγώ ποττέ έτσι κουβέντα χωρίς να φυρτώ του κλαμάτου. 

Ο αρφός της γιαγιάς που εφκήκε να πει έναν που τους επικήδειους εν συνότζιαιρος του παππού. Επήε στο μικρόφωνο τζιαι είπε με σταθερή τζιαι καθαρή φωνή έναν επικήδειο που εδιήρκησε το πολύ 4 λεπτά τζιαι είσιε μέσα το ζουμί της ιστορίας ενός αθρώπου που έζησε 92 χρόνια. Οι κόλλες που'ταν γραμμένος πάνω ο επικήδειος δε ήταν δύο χρησιμοποιημένες κόλλες Α4 κομμένες στη μέση έτσι που να σχηματίζουν 4 κόλλες Α5. Τα γράμματα πάνω λίο τρεμουλιαστά αλλά ευανάγνωστα, οι λέξεις χωρίς ορθογραφικό, οι 4 κόλλες αριθμημένες.

Εκάμαν μου πολλά μεγάλη εντύπωση τούτοι οι θκυο οι αθρώποι. Είσιε κάτι πολλά λιτό τζιαι κάτι πολλά στωικό η θλίψη τους.

Όσο για τον παππού - εγώ έζησα τον 27 χρόνια, για τα 22 που τζείνα έχω αναμνήσεις, τα υπόλοιπα ξέρω τα που τις ιστορίες. Δεν ξέρω πως τα κατάφερα όμως αλλά ποτέ δεν άκουσα την ιστορία που είπε σήμερα στον επικήδειο σε 2 παραγράφους ο αρφός της γιαγιάς. Τι να κάμνω περίληψη, έχω δαμέ τον επικήδειο τζιαι εννα αντιγράψω το τι είπε...

"ο [παππούς] είχε ενεργό συμμετοχή στους απεργιακούς αγώνες της δεκαετίας του 1940-50 όπου κερδήθηκαν οι πιο μεγάλες λαϊκές κατακτήσεις που απολαμβάνουν σήμερα όλοι οι εργαζόμενοι. Σε μια τέτοια απεργία στη Λευκωσία που μεταξύ άλλων ζητούσε την ΑΤΑ και τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις, ο [παππούς] μαζί με άλλους φρουρούσε την απεργία από τους απεργοσπάστες που αφθονούσαν τότε, και απέτρεψε το σπάσιμό της. Στο τέλος όμως μαχαιρώθηκε από κάποιο πράκτορα της εργοδοσίας. Τον μεταφέραμε σε κάποια κλινική της εμπιστοσύνης. Αλλά τι ειρωνεία. Η αποικιακή αστυνομία ήρθε στο [χωριό] και αναζητούσε το θύμα αντί τον μαχαιροβγάλτη...]. 

Η γιαγιά μου είπε μου μετά που μιλούσαμε ότι στο μαχαίρωμα ο παππούς έχασε το ένα το παπούτσι το οποίο οι 'πράκτορες της εργοδοσίας' χρησιμοποίησαν ως τεκμήριο της δράσης αλλά και ως εργαλείο αναζήτησης του ταραχοποιού απεργού. Έτσι ο παππούς εχρειάστηκε να κάμει άλλα παπούτσια (το ίδιο τζιαι ο αρφός του γιατί είχαν τα ίδια!).

Έντα γενιά τούτη των παππούδων μας...! Αποικιοκρατία - εργασιακά δικαιώματα- δεύτερος παγκόσμιος - ίδρυση της κυπριακής δημοκρατίας τζιαι τζείνες οι σκοτεινές δεκαετίες που την ακολούθησαν - δικοινοτικές διαταραχές - πραξικόπημα - εισβολή. Και αυτά μεταξύ άλλων. 

Ότι τζιαι να πεις για τούτη τη γενιά εν ναν λίο. 

Έτσι τζιαι ο παππούς - θρέμμα της γενιάς του, ποιόν των κόπων τζιαι των αγώνων του. Μα πέραν που τούτα, ο παππούς όπως τζιαι η γιαγιά που την άλλη μερκά που έφυε 13 μήνες πιο πριν ήταν για μας που τους εζήσαμε θκυο πολλά πολλά καλοί αθρώποι. Τούτον εν λίο δύσκολο να το συλλάβει ο επικήδειος - τούτον εν λίο δύσκολο να το αποτυπώσω τζιαι εγώ γραπτώς. Αλλά ήθελα πολλά να το πω τούτο για τούτους τους θκυο τους αθρώπους που μας αφήσαν πρόσφατα. Ότι δηλαδή ήταν πολλά καλοί αθρώποι. Ανθρώποι όπως τούτοι πιστεύκω εγώ εν σχετικά εύκολο να τους πεις αντίο. Γιατί ξέρεις ότι τζείνο που νιώθεις για τζείνους εν πολλά καθαρό. Εν υπάρχει τίποτε που εκκρεμεί - εν υπάρχουν συναισθήματα πίκρας ή ενοχής ή άλλα παρόμοια- Εζήσαν ήσυχα - εφύαν ήσυχα τζιαι αφήσαν πίσω ηρεμία.

Friday 6 January 2012

Το 2012 εμπήκε με το δεξί. Εγώ όμως είμαι αριστερή...

Δυσκολεύκει'με ο Γεννάρης του 2012. Είχαμε ένα περιστατικό σπίτι προχτές όπου η ηλεκτρική πουγιόττα που εκάμαν δώρο της συγκατοίκου της μιας επήρε φώκο και οι καπνοί που τζείνο το τζέλι που είχε η πουγιόττα μέσα εγεμώσαν το σπίτι - ήταν αποπνιχτικοί. Ευτυχώς που εν εβρέθηκε τίποτε κοντά στην πουγιόττα γιατί ήταν να πηδούσαμε που τα παράθυρα αν τα καταφέρναμε. Εφκάλαμεν την πουγιόττα που το ρεύμα, ανοίξαμε ούλλα τα παράθυρα και εφύαμε σαν τους πρόσφυγες που το σπίτι με τες πιζιάμες, εμπήκαμε σε ένα ταξί τζιαι επήαμε στο σπίτι μιας φίλης μου. Επεράσαμεν ωραία τη νύχτα τζιαμαί για να είμαι ειλικρινής.


Το περιστατικό όμως δεν ετέλιωσε τζιαμαί. Για την ακρίβεια τωρά που εξιμύρισε το σπίτι και μπορούμε επιτέλους να αναπνεύσουμε οι δυο οι συγκάτοικοι μου δεν λένε να τα βρουν. Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι παίζει γιατί δεν τα πιάννω ούλλα. Και ξέρω ότι εκεί που τα χάννω είναι πρωτίστως λόγω ενός πολιτισμικού κενού που όπως τζιαι αν επροσπάθησα να το γεφυρώσω έχει φορές που γίνεται γκρεμός απροσπέλαστος. Τέλοσπάντων τι να εξηγήσω παραπάνω αφού δεν καταλάβω. 


Πάντως τωρά που γράφω είμαι πάνω στο δωμάτιο γιατί άφησα τες στην κουζίνα να τα πουν. Δεν το πολυβλέπω να δουλεύκει το πράμα γιατί όταν έφυα η μια είπε ότι δεν ήταν σίγουρη αν το να συνομιλήσουν εννά έλυε τα προβλήματα...Καταλαμβαίνεις.

Περισσότερα γλέντια την άλλη βδομάδα όταν στο σπίτι θα συνυπάρχουμε 5 άτομα. Η φίλη της μιας της συγκατοίκου και η νέα συγκάτοικος που θα αντικαταστήσει την άλλη συγκάτοικο που φεύγει. Μπέρδεμα. Συνεχίζω όμως. Η νέα συγκάτοικος είναι Γερμανίδα. Νομίζω η φάση θα δουλέψει γιατί η συγκάτοικος που μένει είναι πολλά των κανόνων και δεν ξέρω Γερμανό που να μην τους πάει τους κανόνες (καλά τωρά που το σκέφτομαι εγώ όσο κι αν προσπαθήσω τα στερεότυπα μου δεν θα τα εγκαταλείψω ποττέ) έτσι εννα τα βρουν. Εγώ με τους κανόνες έχω ουδέτερη σχέση, αλλά εν πειράζει γιατί επήρα το απόφαση ότι από τον Φεβράρη του 2012 θα βάλω το διδακτορικό μου σε πρώτη μοίρα από την πρώτη που ήταν. Σε πραγματική πρώτη μοίρα δηλαδή. Έτσι νομίζω ότι η συγκατοίκηση θα πάει καλά. Πραγματικά ελπίζω γιατί δεν θέλω άλλες εξορίες στο δωμάτιο μου όταν πεινώ, άσχετα αν τούτη η εξορία ήταν καλή γιατί έδωσε μου την ώρα να γράψω κάτι.


Ήθελα να γράψω άλλα πράματα να καλοσωρίσω το 2012 όπως τζείνα που έγραφα στο ημερολόγιο μου που ήμουν μιτσιά, γεμάτα ελπίδα και όνειρα άσχετα αν δεν τα πολλοπίστευκα. Εσιει τζιαιρό που μου πέρασε όμως τούτη η ιδέα ότι το 2012 θα με κάμει άλλον άθθρωπο. Κρίμας. Μπορεί όμως να μου ξαναέρτει τούτη η έμπνευση, εν λίο δύσκολο να καταπιέζεις τούτα τα πράματα.


ΟΚ. Άκουσα την πόρτα της κουζίνας να ανοίει. Σε 20 δευτερόλεπτα ένας γλήορος άνθρωπος ή ένας θυμωμένος μπορεί να φτάσει τη σοφίτα μου. Αφήνω υγεία και ευχές για ένα 2012 όμορφο, τζιαι γεμάτο εμπειρίες. Τέλος χρόνου.