Το 2012 εμπήκε με το δεξί. Εγώ όμως είμαι αριστερή...

Δυσκολεύκει'με ο Γεννάρης του 2012. Είχαμε ένα περιστατικό σπίτι προχτές όπου η ηλεκτρική πουγιόττα που εκάμαν δώρο της συγκατοίκου της μιας επήρε φώκο και οι καπνοί που τζείνο το τζέλι που είχε η πουγιόττα μέσα εγεμώσαν το σπίτι - ήταν αποπνιχτικοί. Ευτυχώς που εν εβρέθηκε τίποτε κοντά στην πουγιόττα γιατί ήταν να πηδούσαμε που τα παράθυρα αν τα καταφέρναμε. Εφκάλαμεν την πουγιόττα που το ρεύμα, ανοίξαμε ούλλα τα παράθυρα και εφύαμε σαν τους πρόσφυγες που το σπίτι με τες πιζιάμες, εμπήκαμε σε ένα ταξί τζιαι επήαμε στο σπίτι μιας φίλης μου. Επεράσαμεν ωραία τη νύχτα τζιαμαί για να είμαι ειλικρινής.


Το περιστατικό όμως δεν ετέλιωσε τζιαμαί. Για την ακρίβεια τωρά που εξιμύρισε το σπίτι και μπορούμε επιτέλους να αναπνεύσουμε οι δυο οι συγκάτοικοι μου δεν λένε να τα βρουν. Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι παίζει γιατί δεν τα πιάννω ούλλα. Και ξέρω ότι εκεί που τα χάννω είναι πρωτίστως λόγω ενός πολιτισμικού κενού που όπως τζιαι αν επροσπάθησα να το γεφυρώσω έχει φορές που γίνεται γκρεμός απροσπέλαστος. Τέλοσπάντων τι να εξηγήσω παραπάνω αφού δεν καταλάβω. 


Πάντως τωρά που γράφω είμαι πάνω στο δωμάτιο γιατί άφησα τες στην κουζίνα να τα πουν. Δεν το πολυβλέπω να δουλεύκει το πράμα γιατί όταν έφυα η μια είπε ότι δεν ήταν σίγουρη αν το να συνομιλήσουν εννά έλυε τα προβλήματα...Καταλαμβαίνεις.

Περισσότερα γλέντια την άλλη βδομάδα όταν στο σπίτι θα συνυπάρχουμε 5 άτομα. Η φίλη της μιας της συγκατοίκου και η νέα συγκάτοικος που θα αντικαταστήσει την άλλη συγκάτοικο που φεύγει. Μπέρδεμα. Συνεχίζω όμως. Η νέα συγκάτοικος είναι Γερμανίδα. Νομίζω η φάση θα δουλέψει γιατί η συγκάτοικος που μένει είναι πολλά των κανόνων και δεν ξέρω Γερμανό που να μην τους πάει τους κανόνες (καλά τωρά που το σκέφτομαι εγώ όσο κι αν προσπαθήσω τα στερεότυπα μου δεν θα τα εγκαταλείψω ποττέ) έτσι εννα τα βρουν. Εγώ με τους κανόνες έχω ουδέτερη σχέση, αλλά εν πειράζει γιατί επήρα το απόφαση ότι από τον Φεβράρη του 2012 θα βάλω το διδακτορικό μου σε πρώτη μοίρα από την πρώτη που ήταν. Σε πραγματική πρώτη μοίρα δηλαδή. Έτσι νομίζω ότι η συγκατοίκηση θα πάει καλά. Πραγματικά ελπίζω γιατί δεν θέλω άλλες εξορίες στο δωμάτιο μου όταν πεινώ, άσχετα αν τούτη η εξορία ήταν καλή γιατί έδωσε μου την ώρα να γράψω κάτι.


Ήθελα να γράψω άλλα πράματα να καλοσωρίσω το 2012 όπως τζείνα που έγραφα στο ημερολόγιο μου που ήμουν μιτσιά, γεμάτα ελπίδα και όνειρα άσχετα αν δεν τα πολλοπίστευκα. Εσιει τζιαιρό που μου πέρασε όμως τούτη η ιδέα ότι το 2012 θα με κάμει άλλον άθθρωπο. Κρίμας. Μπορεί όμως να μου ξαναέρτει τούτη η έμπνευση, εν λίο δύσκολο να καταπιέζεις τούτα τα πράματα.


ΟΚ. Άκουσα την πόρτα της κουζίνας να ανοίει. Σε 20 δευτερόλεπτα ένας γλήορος άνθρωπος ή ένας θυμωμένος μπορεί να φτάσει τη σοφίτα μου. Αφήνω υγεία και ευχές για ένα 2012 όμορφο, τζιαι γεμάτο εμπειρίες. Τέλος χρόνου.