Η Ελλάς φλέγεται

Ένα που τα πιο δύσκολα πράματα που μπορώ να φανταστώ είναι να χάνει ο άνθρωπος την εμπιστοσύνη τους προς τους άλλους ανθρώπους παντελώς. Δηλαδή να μην έχει εμπιστοσύνη σε κανένα. Να χάνει βασικά την εμπιστοσύνη του στον άνθρωπο σαν άνθρωπο. Να λαλεί δηλαδή ότι έτσι είναι οι άνθρωποι, κακοί εκ φύσεως ας πούμε (ή κάτι τέθκοιο). Να είναι ο ένας μόνος εναντίον όλων, να είναι όλοι εναντίον όλων.


Κάτι τέθκοιο μπορεί να συμβεί στον καθένα μας σε κάποιες φάσεις υποθέτω.  Δεν μιλώ όμως γι αυτές τις μεμονωμένες φάσεις, μιλώ για τις μόνιμες καταστάσεις. Στο νου μου φέρνω δικτατορικά καθεστώτα, εμφυλίους, μιλώ για χαφιέδες, μιλώ για μέλη οικογενειών που εκαρφώσαν συγγενείς τους, μιλώ για φίλους που εμαχαιρώσαν φίλους κτλ. Στο νου μου πάντα φέρνω εμπόλεμες καταστάσεις δηλαδή. 


Αλλά έτο που τωρά μόλις άνοιξα να θκιαβάσω λίο τα νέα της ημέρας είδα δίπλα που την Γουίτνεϊ Χιούστον τζιαι μια καφεπορτοκαλιά φωτογραφία ενός δρόμου ολόφωτου που φωθκιές τζιαι ενόμιζα ήταν έργο τέχνης αναγεννησιακό ο βλάκας ώσπου και είδα και την είδηση. Το έργο τέχνης, ήταν η Αθήνα...

 
...Καταλαμβαίνω και νομίζω είμαι διαισθητικά μαζί με τον αγανακτισμένο κόσμο που λαλεί καλύτερα περήφανη πτώχευση παρά να διούν τα λεφτά τους να κλείουν πάτσιες που δεν κλείουν. Εθκιάβασα όμως και 2-3 πράματα για το τι σημαίνει Ελλάδα σε ενδεχόμενη πτώχευση και δεν είναι και η πιο ρόδινη εικόνα. Ο τύπος σήμερα στο ΑλΤζαζίρα εδήλωσε ότι η Ελλάδα είναι χαμένη από χέρι και ότι είναι καλλύτερο να πέσει τωρά με αξιοπρέπεια και να μείνει μια δεκαετία να φέρει τα μίλια της και να ξαναγεννηθεί (αν μη τι άλλο που τον πάτο μόνο πάνω μπορείς να πάεις).

Τέλοσπαντων, από οικονομικά δεν καταλάβω. Κι εγώ γενικά είμαι που τους ανθρώπους που λαλούν αν έγινε μια καταστροφή να βάλουμε κεφάλια ούλλοι μέσα να δουλέψουμε για να τα φκάλουμε πέρα. Αλλά όσο πιο πολλά διαβάζω για την Ελλάδα τόσο πιο πολλά τούτη η ελπίδα που έχω για ανασύνταξη και δουλειά εξανεμίζεται. Γιατί το αίσθημα που μου φκάλλει εν τούτο που περίγραψα παραπάνω. Δηλαδή ότι η εμπιστοσύνη έλειψε. Δεν είμαι σίουρη αν είναι η εμπιστοσύνη μόνο προς τους πολιτικούς που έλειψε. Για ένα τέθκοιο σάπιο σύστημα ως και οι πολιτικοί και οι τραπεζίτες θα θέλαν βοήθεια. Νομίζω η εμπιστοσύνη έχει χαθεί και στα πιο κάτω επίπεδα παρόλη την ομοψυχία που μπορεί φαινομενικά να φκάλλουν οι διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ ή οι απεργίες των διαφόρων υπαλλήλων. 

Την φλεγόμενη Αθήνα την βλέπω ακόμα στο παράθυρο που έμεινε ανοικτό. Τζιαι δίπλα η Γουίτνεϊ Χιούστον, έμεινε τζιαι τζείνη ανοιχτή. Η Γουίτνεϊ επέθανε - ήταν μια εναντίον όλων και προπάντων εναντίων του εαυτού της (μιλώ για τις ουσίες που εκατανάλωνε). Η Ελλάδα εν μια που μπορεί να πάει εναντίων όλων, αλλά μακάρι να μεν πάει πάλε και εναντίον του εαυτού της.