Ο παππούς

"Εσυνοδεύσαμε τον παππού σου στη νέα του κατοικία" - είπεν η γιαγιά μου της ανιψιάς μου που επήε στην Αμερική θκυο μέρες πριν να πεθάνει ο παππούς. Εφορήσαμε της το χέτσετ και εκάτσαμε την να δει την εγγονή και το δυσέγγονό της στο σκάι(π) τη γιαγιά - τζιαι η πρώτη της κουβέντα ήταν τούτη.

"Άκου κουβένταν" - εσκέφτουμουν που μέσα μου. 'Στη νέα του κατοικία!' Εδιερωτούμουν (πάλε που μέσα μου) αν θα μπορούσα να πω εγώ ποττέ έτσι κουβέντα χωρίς να φυρτώ του κλαμάτου. 

Ο αρφός της γιαγιάς που εφκήκε να πει έναν που τους επικήδειους εν συνότζιαιρος του παππού. Επήε στο μικρόφωνο τζιαι είπε με σταθερή τζιαι καθαρή φωνή έναν επικήδειο που εδιήρκησε το πολύ 4 λεπτά τζιαι είσιε μέσα το ζουμί της ιστορίας ενός αθρώπου που έζησε 92 χρόνια. Οι κόλλες που'ταν γραμμένος πάνω ο επικήδειος δε ήταν δύο χρησιμοποιημένες κόλλες Α4 κομμένες στη μέση έτσι που να σχηματίζουν 4 κόλλες Α5. Τα γράμματα πάνω λίο τρεμουλιαστά αλλά ευανάγνωστα, οι λέξεις χωρίς ορθογραφικό, οι 4 κόλλες αριθμημένες.

Εκάμαν μου πολλά μεγάλη εντύπωση τούτοι οι θκυο οι αθρώποι. Είσιε κάτι πολλά λιτό τζιαι κάτι πολλά στωικό η θλίψη τους.

Όσο για τον παππού - εγώ έζησα τον 27 χρόνια, για τα 22 που τζείνα έχω αναμνήσεις, τα υπόλοιπα ξέρω τα που τις ιστορίες. Δεν ξέρω πως τα κατάφερα όμως αλλά ποτέ δεν άκουσα την ιστορία που είπε σήμερα στον επικήδειο σε 2 παραγράφους ο αρφός της γιαγιάς. Τι να κάμνω περίληψη, έχω δαμέ τον επικήδειο τζιαι εννα αντιγράψω το τι είπε...

"ο [παππούς] είχε ενεργό συμμετοχή στους απεργιακούς αγώνες της δεκαετίας του 1940-50 όπου κερδήθηκαν οι πιο μεγάλες λαϊκές κατακτήσεις που απολαμβάνουν σήμερα όλοι οι εργαζόμενοι. Σε μια τέτοια απεργία στη Λευκωσία που μεταξύ άλλων ζητούσε την ΑΤΑ και τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις, ο [παππούς] μαζί με άλλους φρουρούσε την απεργία από τους απεργοσπάστες που αφθονούσαν τότε, και απέτρεψε το σπάσιμό της. Στο τέλος όμως μαχαιρώθηκε από κάποιο πράκτορα της εργοδοσίας. Τον μεταφέραμε σε κάποια κλινική της εμπιστοσύνης. Αλλά τι ειρωνεία. Η αποικιακή αστυνομία ήρθε στο [χωριό] και αναζητούσε το θύμα αντί τον μαχαιροβγάλτη...]. 

Η γιαγιά μου είπε μου μετά που μιλούσαμε ότι στο μαχαίρωμα ο παππούς έχασε το ένα το παπούτσι το οποίο οι 'πράκτορες της εργοδοσίας' χρησιμοποίησαν ως τεκμήριο της δράσης αλλά και ως εργαλείο αναζήτησης του ταραχοποιού απεργού. Έτσι ο παππούς εχρειάστηκε να κάμει άλλα παπούτσια (το ίδιο τζιαι ο αρφός του γιατί είχαν τα ίδια!).

Έντα γενιά τούτη των παππούδων μας...! Αποικιοκρατία - εργασιακά δικαιώματα- δεύτερος παγκόσμιος - ίδρυση της κυπριακής δημοκρατίας τζιαι τζείνες οι σκοτεινές δεκαετίες που την ακολούθησαν - δικοινοτικές διαταραχές - πραξικόπημα - εισβολή. Και αυτά μεταξύ άλλων. 

Ότι τζιαι να πεις για τούτη τη γενιά εν ναν λίο. 

Έτσι τζιαι ο παππούς - θρέμμα της γενιάς του, ποιόν των κόπων τζιαι των αγώνων του. Μα πέραν που τούτα, ο παππούς όπως τζιαι η γιαγιά που την άλλη μερκά που έφυε 13 μήνες πιο πριν ήταν για μας που τους εζήσαμε θκυο πολλά πολλά καλοί αθρώποι. Τούτον εν λίο δύσκολο να το συλλάβει ο επικήδειος - τούτον εν λίο δύσκολο να το αποτυπώσω τζιαι εγώ γραπτώς. Αλλά ήθελα πολλά να το πω τούτο για τούτους τους θκυο τους αθρώπους που μας αφήσαν πρόσφατα. Ότι δηλαδή ήταν πολλά καλοί αθρώποι. Ανθρώποι όπως τούτοι πιστεύκω εγώ εν σχετικά εύκολο να τους πεις αντίο. Γιατί ξέρεις ότι τζείνο που νιώθεις για τζείνους εν πολλά καθαρό. Εν υπάρχει τίποτε που εκκρεμεί - εν υπάρχουν συναισθήματα πίκρας ή ενοχής ή άλλα παρόμοια- Εζήσαν ήσυχα - εφύαν ήσυχα τζιαι αφήσαν πίσω ηρεμία.