Θυμώνοντας του φόου

Τον περασμένο Σεπτέμβρη έτσι προς τα τέλη επανικοβλήθηκα γιατί εκτός από τη δουλειά του διδακτορικού μου ανέλαβα να κάμω και 13 τουτόριαλς μέσα σε 7 βδομάδες (περίπου 2 τη βδομάδα δηλαδή). Θυμούμαι είχε κάτι πρωινά ξυπνήματα στις 4.30 με 5 το πρωί. Ενώ είμαι καθαρά πρωινός τύπος πραγματικά μισώ το να ξυπνώ πιο νωρίς που όσο χρειάζομαι. 

Τούτον τον Σεπτέμβρη πάλε έπιασεν με ο νταμπλάς όταν έκαμα τη σούμα, 33 διαλέξεις εκ των οποίων οι 5 μπροστά σε ακροατήριο των 200 ατόμων και 7 τουτόριαλς σε περίοδο 14 βδομάδων (δηλαδή 3 διαλέξεις/ τουτόριαλς) τη βδομάδα. Συν το διδακτορικό το οποίο υποτίθεται κάμνω τζιαι φούλ τάιμ.

Επήα Κύπρο την προηγούμενη εφτομάδα. Ήταν πάρα πολλά ωραία. Ο Σεπτέμβρης για μένα ως επισκέπτρια εν ο πιο όμορφος θερινός μήνας στην Κύπρο. Ναι ξέρω πως ο κόσμος πάει πίσω στις δουλειές τζιαι τα μωρά, τα παιδιά και οι έφηβοι στα αντίστοιχα σχολεία, τζιαι επανέρχεται η κίνηση στις πόλεις, τζιαι γενικά ούλλοι εν λίον γυρισμένοι. Αλλά η  θάλασσα εν ωραία τζιαι εν έσιει βαβούρα, οι νύχτες εν γλυτζιές τζιαι το σταφύλι τζιαι τα σύκα επίσης. Φκαίνει ο πρώτος σιουσιούκος τζιαι ο  πρώτος παλουζές τζιαι έσιει ένα σωρό γάμους (είδα τα προσκλητήρια πάνω στο ψυγείο μας). Καλά ξέρω πως το τελευταίο εννεν απαραίτητα ευχάριστο γεγονός για ούλλους. Επίσης έσιει 1002 πολιτιστικά, έχουμε που γουέλκαμ πάρτι των πανεπιστημίων ως ρωσσικά μπαλέττα στα Κύπρια.Α! Τζιαι το φεστιβάλ της Αγλαντζιάς εν πολλά ωραίο για όσους εν επήαν ποττέ, όπως τζιαι το θερινό το σινεμά. Κανένα που τα 2 τελευταία δεν επρόφτασα, αλλά τζιαι που τα θκυο έχω πολλά ωραίες αναμνήσεις.

Όπως είπα, ήταν πάρα πολλά ωραία, ο Πρωταράς ήταν ωραίος, ο Καλαπαναγιώτης ήταν ωραίος, η Λεμεσός ήταν εντυπωσιακή (είσιε πάρα πολύ τζιαιρό να πάω τζιαι πραγματικά εκαταχάρηκα τον Μόλο, την παλιά πόλη με τα διάσπαρτα κτίρια του ΤΕΠΑΚ, την ψησταριά που πήαμε να φάμε τζιαι το μπαρ Σουσάμι), ο Άης Δεμέτης ε οκ ο ίδιος, το σπίτι της γιαγιάς ανακουφιστικά το ίδιο επίσης, η παλιά Λευκωσία πάντα άρεσκεν μου τζιαι η μια μερκά τζιαι η άλλη, επήα τζιαι στες θκυο εγύρισα κάμποσο όπως γυρίζω πάντα δηλαδή. Ε τζιαι έτσι επέρασεν η μια βδομάδα, εν τζιαι'εν αρκιμός.

Τζιαι όμως ρε κουμπάρε όπως τζι αν έγινε ένιωσα το πάλε τζείνο το αίσθημα του έντονου άγχους που το νιωσα για πρώτη φορά έντονα όταν εμπήκα σε τζείνο το γέρημο το MRI scan τζιαι εκτύπησε η κλειστοφοβία κόκκινο έτσι ξαφνικά τζιαι έπρεπε να με φκάλλουν κακήν κακώς έξω. Τούτο το ίδιο αίσθημα ένιωσα το τζιαμαί που δεν το περίμενα, στη θάλασσα σαν εκολυμπούσα στα βαθκιά όπως κάμνω πάντα, τη νύχτα στον ύπνο μου όταν εξυπνησα θκυο φορές με τζείνο που θα ονόμαζε ο Γιάλομ άγχος του θανάτου. Γιατί πάλε τούτο το άγχος? Ήταν για τες 33 διαλέξεις? ήταν για το διδακτορικό?, ήταν γιατί ήμουν Κύπρο μεσ'την ασφάλεια τζιαι την άνεση τζιαι ήξερα ότι πάλε τουτα εννα κοπούν? ήταν γιατί μεγαλώνω? ήταν γιατί εν νιώθω πως είμαι ον τόπ οφ θινγκς? ήταν για το ένα ήταν για το άλλο? Τζιαι ενι ξέρω αν το βιώσετε ποτέ, αλλά άμαν σε πιάσει τζείνο το αίσθημα του ψιλοπανικού σε μια φάση μετά γενικεύκεται πολλά εύκολα. Νιώθεις το μεσ΄το αεροπλάνο γιατί είσαι λίο πολλά εγκλωβισμένη, μες σε οποιαδήποτε τουαλέττα ή άλλον μικρό κλειστό χώρο που κλειδώνει με σύρτη ή αλλως πως, μεσ' το ανσανσέρ, άμαν βρεθείς σε άγνωστο τόπο τζιαι κλείσουν ξαφνικά ούλλα τα φώτα...

Αλλά έτο ήρτεν επιτέλους τζιαι τζείνη η ώρα που με πιάσαν τα νεύρα. Γιατί ε κουμπάρε (πάλε) αν εν να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου μεσ΄τον φόο έντα ζωή εννα ζήσεις? Πρέπει να ήμουν μεσ'την τουαλέττα του αεροπλάνου όταν μου ήρτεν η επιφώτηση. Τζιαι τζιαμαί που πάλε εφοήθηκα μπας τζιαι εν ανοίξει ο σύρτης τζιαι μείνω μέσα κτλ λαλώ που μέσα μου ΄μα εννα σκάσεις επιτέλους?' τζιαι ετράβησα τον σύρτη τζιαι φκήκα έξω. Δεν ξέρω σε ποιον εμιλούσα αλλά προφανώς έχουμε πολλούς εαυτούς τζιαι αναφέρουμουν σε έναν που τζείνους. ΟΚ τζείνον ήταν. Κάποιες φορές ο θυμός εν πολλά καλό πράμα. Ήξερα το που παλιά δηλαδή, αλλά νταξει.

Τωρά είμαστε στις 32 διαλέξεις και στα 7 τουτόριαλς. Νομίζω πως πανικοβάλλουμαι λιότερο. Αν τζιαι ξέρω ότι κάπου στην γωνιά εν χωσμένο τζείνο το έντονο το κτυποκάρδι που σε παραλύει. Έχω κρυφό μου όπλο όμως που την άλλη τον θυμό μου που έκαμεν το καμ μπακ του επιτέλους, τζιαι έδωκεν έναν πάτσο στο φόο. Κάποιοι τούτο το πράμα λαλούν το εκλογικευση παρεμπιπτόντως, αλλά έσιει ο θυμός κάτι πιο επαναστατικό έτσι για την ώρα εννα το λαλώ θυμό. 

Αυτά για σήμερα.