Κύπρος - ντυμένη στα καλά της

Είδες πουθενά δέντρα τόσο φορτωμένα καρπούς; ρωτά ρητορικά η σχέση της Ερυκίνης μπαίνοντας στο αυτοκίνητο την φιλοξενούμενή μου. "Όι" απάντησε τζείνη...αν τζιαι επρόσεξα την ότι εγύρισε το δειν της στα δέντρα για να βεβαιωθεί.."Όι", είπα τζιαι εγώ που μέσα μου - ούτε εγώ είδα. Τζιαι ένιωσα μιαν περηφάνια για το ξερόνησο που εντύθη στα πράσινα, στα πορτοκαλιά, στα κίτρινα, τζιαι στα γαλανά εως εάν να ήθελε να μας ευχαριστήσει ή να μας χουμιστεί τούντην στράτα. 

Εγυρίσαμεν κάμποσο, Λευκωσία ένθεν και ένθεν, ακόμα και μπάφερ ζόουν εκάμαμε τον σταθμό μας (στο σπίτι της συνεργασίας απέναντι που το τρυπημένο που τες σφαίρες λήδρα πάλας). Στην ποτζεί Λευκωσία επεράσαμε που τα κλασσικά: Buyuk Han (σάζεται τζιαι το άλλο το χάνι τωρά), Selemiye Mosque, Bandabolya, Arab Ahmet, τον τύπο που κάμνει χαλουβά τζιαμαί πίσω που το χαμάμ, πύλη Κερύνειας, τζιαι μιαν άλλη γειτονιά που μου άρεσε πάρα πολλά, τζιαι ήταν νέα ανακάλυψη. Επίσης το Gloria Jeans απέναντι που την πλατεία Ατατούρκ εν ωραίο για την βιβλιοθήκη του που πιάννει ολόκληρο τον τοίχο τζιαι τα βιβλία φτάνεις τα με την σκάλα. Dereboyu όπως τζιαι την Μακαρίου εκάμαμεν την σκιπ.

Πουποδά: που Άγιον Άντρέα, Λήδρας Πάλας, πύλη Πάφου, τζιαι που τζιαμαί μέσα στα στενά που το Arthur Rimbaut, τζιαι γυρό μεσ' τα στενά του Πολίτη ώσπου να φκεις Φανερωμένη τζιαι που τζιαμαί στα δρομούθκια που πίσω που την Παλιάν Ηλεκτρική για να καταλήξουμε περιοχές του Αγίου Κασιανού, Ερμού, πύλην Αμμοχώστου τζιαι την τζιαμαί περιοχή. Μάλλον θα καταλήξαμε μετά Λαϊκή Γειτονία,τζιαι που τζιαμαί πίσω φανερωμένη που Platos μερκές.
 
Λάρνακα: επεράσαμεν τες φοινοικούες, για να μπούμε λαίκή γειτονία τζιαμαί που'ν ο Τουρκομαχαλλάς. Νομίζω ο τουρκομαχαλλάς, εν η αγαπημένη μου περιοχή στην Λάρνακα. Έψαξα να βρω την ψαροταβέρνα που με έπερνε μιτσιάν ο παπάς μου, την Σαλαμίς. Εν την ήβρα. 

Λεμεσός: εν την ξέρω πόξω, τζιαι παλιά δεν μου άρεσκε τίποτε. Αλλά τον Σεπτέμβρη άλλαξα εντελώς άποψη όταν είδα την παλιά Λεμεσό να αναβιώνει. Η παλιά Λεμεσός με τα κτίρια του ΤΕΠΑΚ διάσπαρτα μεσ'την πόλη εν πραγματικά υπέροχη. Τα γκράφιτι εν επίσης πολλά καλά. Τζιαι ο μόλος εν όμορφος επίσης έχω να πω. 

Βάσα: Εκτός του ότι τα αμπέλια εμοιάζαν καμένα αφού εν χειμώνας η Βάσα εθύμισε άλλες εποχές που τες είδα(με) μόνο σε Κυπριακά σκετς. Η Ερυκίνη εμίλησε ήδη για το σημαιoστόλισμα. Βασικά ντάξει η Βάσα θα μπορούσε να ήταν μουσείο εθνικού πατριωτισμού και μάλιστα μοντέρνου αφού στους 100 κατοίκους οι 45 εν που χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Όπως τζιαι ο εθνικός πατριωτισμός έτσι τζιαι η Βάσα είναι γραφικότατη - εξού τζιαι εντάχθηκε στα ατράξιονς του αγροτουρισμού.  

Κάβο Γκρέκο, Πρωταράς, Παραλίμνι: άλλη φάτσα τον χειμώνα. Η θάλασσα κρύσταλλο τζιαι λάδι. Γενικά η θέα ήταν υπέροχη τζιαι ήταν μια ησυχία απίστευτη. Ο πεζόδρομος που ενώνει Πρωταρά με Παραλίμνι εν πολλά καλός. Το χώμα κότσινο. Είσιεν αθρώπους που εσάζαν τα χωράφκια τους τζιαι άλλους μεσ'τα θερμοκήπεια. Οι ανεμόμυλοι εν εκινούνταν αφού ήταν άπνοια. Σαν εκατεβέναμε κάτω αφήνοντας πίσω μας τον Πρωταρά εφάνηκε στο βάθος ο ήλιος ένας τεράστιος ήλιος να δύει μεσ'τη θάλασσα. Την ίδια νύχτα είσιε πανσέληνο, την πιο μεγάλη πανσέληνο που είδα τα τελευταία χρόνια. Εκρέμετουν πάνω που τη θάλασσα τζιαι εκαθρεφτίζε΄τουν μεσ΄τα νερά. ΟΚ, κανεί ρομαντικούρες.

Που τα Λατσιά μεσ΄το highway αρχίζει να φαίνεται καλά η σημαία πασ'τον Πενταδάκτυλο. Εσκέφτουμουν αν θα πηαίνναμεν Άγιον Αντρέα την επόμενη μέρα..εν μεγάλος ο δρόμος τζιαι εν έχουμε με ασφάλεια, εσκέφτουμουν. Επήαμεν τελικά, μόνο που ο χρόνος μας άφησε μόνο ως το Πογάζι να πάμε αφού εκολλήσαμε στην Αμμόχωστο. Την πόλη που για πολλούς δεν έσιει τίποτε να δεις. Τζι όμως... Γύρισ'τα δρομούθκια της παλιάς της πόλης, έφκα πασ'τα τείχη να δεις εντα θέα απλώνεται μπροστά σου. Περπάτα στο Λιμάνι ή δε το που ψηλά, τζιαι πήαιννε προς το κάστρο του Οθέλλου. Έντα ωραία πόλη που εν η Αμμόχωστος..  

Τζιαι η διαδρομή προς την Αμμόχωστο! Ο Πενταδάκτυλος πάντα στο βάθος αριστερά σου. Η στενόμακρη οροσειρά φαίνεται ξεκάθαρα αφού τίποτε δεν την χώνει γιατί μπροστά εν μόνο η μεσαορία. Δεξια τζιαι αριστερά η μεσαορία. Επίπεδη, ανεπιτήδευτη... Τζιαι τζιαμαί που θωρείς να σβήνει ο Πενταδάχτυλος, τζιαμαί που'ν το τελευταίο κάστρο, το κάστρο της Καντάρας αρκεύκει η χερσόνησος της Καρπασίας.
  
Άφησα πίσω τα Κατύδατα. Λαλούμεν'τα άλλη φορά για τα Κατύδατα. Εμακρυγόρησα τζιαι αύριο εν Δευτέρα. Λαλούν εννα σιονίσει δαμέ. Ας ένει. Αρέσκει μου τζιαι το σιόνι.