Monday 17 January 2011

Ω! Κυπραίε (1)



Ήρθε και έφυγε και το ταξίδι στην Κύπρο. Κάποιοι βασανίστηκαν για να πάνε στο νησί και κάποιοι δεν έφτασαν καν στην ώρα τους. Μεγάλο πράγμα τα Χριστούγεννα τζιαι οι γυρώ γιορτές στην Κύπρο. Οικογενειακές όσο δεν φαντάζεται κανείς και αρκετά τυποποιημένες. Δεν είναι μόνο η Κύπρος έτσι όμως. Πολλοί ανθρώποι, πολλών εθνικοτήτων αρέσκονται σε αυτή την ειδική ρουτίνα των γιορτών.

Πάντως με το που μπαίνεις στην Κύπρο ο κοψονούρης ο Κυπραίος φαίνεται που το μίλι. Ο ένα ο τύπος στο αεροδρόμιο ας πούμε εσίνιαρε ότι το μέγεθος της εισδοχής 2ευρων στα καροτσάκια του αεροδρομίου Λάρνακας θα έκαμνε τζιαι για τες δύο πέννες τις Αγγλικές. (2 πέννες αξίζουν πιο λίο που 5 σεντ τ’ ευρώ) γι’ αυτόν ο τύπος βάλλει τις δύο πέννες τους τις οποίες μάλιστα δανείστηκε από μένα επήεν εμετέφερε τες βαλίτσες του τζιαι μετά δεν ασχολήθηκε να πάρει το καρότσι πίσω αφού τις δύο τις πέννες δεν τις ήθελε (ούτε και ένιωθε και καμιά τύψη να μην τις επιστρέψει σ’ αυτόν που τις πρόσφερε). Ούτε δηλαδή πως το όλο νόημα του να αφήνεις ενέχυρο 2 Ευρώ είναι το να μην εξαφανίζονται πέρα δώθε τα καροτσάκια. Τζιαι είπεν μου το τζιόλας. Βάλλε δύο πέννες, να μην έχεις και την έγνοια να επιστρέψεις το καροτσάκι.

Πάλε στο αεροδρόμιο, είχε μια γιαγιά που ταξίδευε μόνη της και το προσωπικό εδάφους της παρείχε τις υπηρεσίες που δικαιούται ή που ζήτησε. Σαν επερίμενε τις τσέντες της να φανούν πασ’ το κολάνιν άνοιξεν η γλώσσα της και ακούσαμε την ιστορία της ζωής της. Πόσα χρόνια ζει στο Λονδίνο, τι κάμνει ο μοναχογιός της, ότι έχει διαμέρισμα στο σέντρα λάντο κτλ.  Η αφήγηση πάντως εξεκίνησε με την ανησυχία της ότι κάποιος έπιασε την τσάντα της τζιαι εξαφανίστην. Τι φοβία πάντως και τούτη…Πολλά κοινή. Η φοβία ότι ο άλλος θα σου την φέρει με κάποιο τρόπο. Και σκέφτομαι: θα φοβόμασταν τόσο αν δεν εκάμναμε και εμείς τα ίδια;

Είναι όπως τον άλλο τον τύπο (παππούς δηλαδή αυτός) που μας έλεγε για τη σειρά στα νοσοκομεία και πόσο τον εκνευρίζει να του πιάνουν την σειρά του, οι άλλοι οι σιεηττάνιες ή οι βολεμμένοι που τα’ χουν καλά με τους γιατρούς. Αλλά μετά μας περίγραψε με περηφάνια πως  ο γιατρός ο τάδε του είπε να κτυπήσει την πόρτα του και να παίξει πελλόν αν τον ρωτήσει κανένας.

Η ίδια συμπεριφορά και μεσ’ τον δρόμο. Δεκαθκιάζεις τζίνον που σου παίζει πουρού σαν ανάφκει το πορτοκαλλί πριν το πράσινο για να πάεις επιτέλους, αλλά 3 λεπτά αργόττερα κάμνεις το ίδιο. Το ίδιο τζιαι στις δουλειές, που απεχθάνεσαι τους έχοντες μέσο, αλλά εσύ δεν θα’λεγες όχι. Και στο μούχτιν είμαστεν πρώτοι και στα ξοθκιάσματα το ίδιο.

Έτσι ο Κυπραίος. Πελλός, σιεηττάνης, μονοκόμματος τζιαι όμως διπλωμάτης μούρλια άμα λάχει. Τον αναγνωρίζεις με τον που πατάw το πόιν σου στη νήσο. Τον νεκατσιάς τζιαι τον αγαπάς τζιαι τον ξαναθυμάσαι συνάμα. Σαν να μεν επέρασεν ούτε μια μέρα.

2 comments:

  1. Μα εν τζιαι ούλλοι οι κυπραίοι έτσι ένεν;

    ReplyDelete
  2. :) oxi. oxi oloi. oute kan oi polloi, oute kan oi misoi - den ksero. Alla eshei kati llious pou ksexorizoun. Tziai distixos i eutixos, prosexeis tous.

    ReplyDelete