Ράβε, ξύλωνε

Μου ΄ρθε χτες σαν περπατούσα να πάω στην Ριβιέρα (όχι την γαλλική) το τραγούδι και άρχισα να σιγοτραγουδώ ρίχνοντας αραιά και που κλεφτές ματιές πίσω μου μην μας δει κανένας. Κόμπλεξ τωρά. Εν τζιαι ξέρω πολλούς στίχους που το τραγούδι, αλλά επανέλαβε και να επαναλάβεις τους ίδιους στίχους άρχισα να σκέφτομαι. Καλά γιατί να μου' ρθει το "ράβε-ξύλωνε";

O Freud μου χτυπούσε την πόρτα και με προσκαλούσε στα άδυτα του ασυνειδήτου και στα μυστήρια των συνειρμών. Σε έτσι ψυχαναλυτικο-παγιδούλες δίνω μέσα πάντως. Γιατί το "ράβε-ξύλωνε" ρε παιδί μου, γιατί αυτό; Και έτσι όπως έλεγα ράβε-ξύλωνε δις και τρις, είπα και την τρίτη λέξη. Ράβε-ξύλωνε, ράβε-ξύλωνε, δουλειάαα. Δουλειά, δουλειά. (-παύση για σκέψη-). Και μετά πρόσθεσα: δουλειά να μην σου λείπει... Ράβε-ξύλωνε-δουλειά-δουλειά να μην σου λείπει. Εμένα μου ακούγεται πολύ...λογικός συνειρμός. Λογικός στο δικό μου πλαίσιο τελοσπάντων. Λογικός, μη λογικός, μια άρτια περιγραφή ήταν της δικής μου εργασιακής καθημερινότητας και το ΄ξερα καλά.

Ναι. Τις τελευταίες μέρες ξυπνούσα μετά από ασυνήθιστα πολλές ώρες ύπνου. Απαγόρευσα στον εαυτό μου το ξυπνητήρι την πρώτη βδομάδα της αλλαγής περιβάλλοντος. Ονομάζεται και περίοδος προσαρμογής. Ώσπου μεγαλώνω, μεγαλώνει τούτη περίοδος. Θυμάμαι στο πρώτο μου ταξίδι περίγραψα τον πονοκέφαλο μου ως "παπά, νιώθω ότι παίζουν ταμπουρλέκκι μεσ΄το κεφάλι μου". Επίσης τον ρώτησα τι σημαίνει λαφαζάνης, γιατί άκουσα ένα από τα μέλη της αποστολής να αποκαλεί τον παπά μου ως τέτοιον. Σε μια μέρα έμαθα τι είναι ο πονοκέφαλος και ο λαφαζάνης. Την επόμενη μέρα έμαθα πως μοιάζει το χιόνι και πως η αρκούδα. Η περιόδος προσαρμογής σε αυτό το ταξίδι κράτησε όσο τα τουμπερλέκκια στο κεφάλι μου. Μια νύχτα.

Αλλά 17 χρόνια μετά, η περίοδος προσαρμογής παίρνει 9 μέρες (και ακόμα μετρούμε). Αυτό το πρωινό ξύπνημα είναι που με τρώει. Γιατί εγώ τα πρωινά δεν ξυπνώ απλά, αλλά αντινάσσουμε που το κρεβάτι. Άππαρος τεσσαρακαλλίκωτος. Αρέσκει μου πολλά τούτη η έκφραση. Άλογο έτοιμο για κούρσα. Αλλά 9 μέρες (και μετρούμε ακόμα) ο άππαρος ακόμα κοιμάται. Ο άππαρος έγινε γαϊδούρι. Κυπριακό. Κακόκκεφο, ξεροκέφαλο, αδιόρθωτο. 

Και άτε πιέστου να σηκωστείς και άτε πήγαινε γραφείο και κάνε δουλειά. Μα τι δουλειά: ράβε-ξύλωνε. Εν τούτο που μας έφαε, ότι είδαμε το διάβασμα, δουλειά; Got to go back to work ελαλούσαν μου, κι εγώ εγελούσα που μέσα μου. Work! Μακάρι να είναι έτσι η δουλειά εσκέφτουμουν. Πάνω στο γραφειούι σου, να διαβάζεις τα αρθρούθκια σου, να πατάς τα κουμπούθκια της SPSS σου, να βγάζεις τζιαι κανένα συμπερασματούι μέσα μέσα, να κάμνεις τον έξυπνο. Boomerang το χλεύασμα. Από τον καιρό που έπεσα κι εγώ στην φάκκα του γραφείο και "9 to 5" και δουλειά το ένα δουλειά το άλλο αρκέψαν και τα τραγουδάκια. Ράβε-ξύλωνε, δουλειά να μην σου λείπει...

Δεν πάει άλλο! (για να πιάσουμε τζιαι τα πιο επαναστατικά άσματα τωρά). Κάπουμε το'δα στραβά το πράμα. Κάτι δεν μου κολλά με τούτην ούλλη τη δήθεν εργασιομανία που ξεχειλά που τα ποϊνάρκα μας (άλλη έκφραση μου μ' αρέσει). Κάτι πάει λάθος. Ράβε-ξύλωνε-δουλειά να μην σου λείπει. Ναι, κάπως έτσι. Καλά τα λέει το τραγούδι, διάνα χτύπησε το ασυνείδητο, πολύ ρητό μήνυμα και δεν ήθελε και πολλές φροϋδικές τεχνικές. Μήνυμα ελήφθη. Τώρα πως να τα σάσουμε είναι το πρόβλημα. Πως ν΄αλλάξουμε ζωή...