Blame my matrix...

Εβρεθήκαμε με μια παρέα Κυπραίων τις προάλλες. Εφάμεν του μεζέδες μας σε ελληνική φυσικά ταβέρνα και μετά ετραβήσαμε για τα άφτερ. Άσχετη εγώ με τα άφτερ δεν πολλοευδοκιμώ και μέσα στα μπαρ, εβρεθήκαν αλλο κανένας-δυο που προτιμούν την ΜΟΝΗ ροκοπάμπ της πόλης και πήγαμε προς τα κει. Μας πρόδωσε και η ροκοπάμπ (πρέπει να την έκλεισαν θαμώνες για την νύχτα και το παίζανε κλειστοί). Υπο κανονικές συνθήκες θα πήγαινα σπίτι μου, αλλά άρκεψε η συζήτηση και παρόλο που το μεγάλο μέρος της ήταν τα γνωστά τα χιλιοειπωμένα έμεινα να δω που θα οδηγήσει.




Η συζήτηση εξελίχτηκε στην μέση του δρόμου αφού εξεμείναμε από τόπο. Έτσι με τα χέρια στις τσέπες και με τους ώμους λίο κυρτούς για να συρρικνωθεί η επιφάνεια του σώματος μας που εκτίθετουν στο κρύο εσυζητήσαμε για τες Τζούλιες, για την Αφροδίτη της Μήλου, για τον Ερτορούρογλου, για funky Πανκυ (βλ. Ερυκίνη), για το εκπαιδευτικό σύστημα και για τα λοιπά. Τίποτε. Στείρα συζήτηση. Να μην τα πω αναμασημένα και ανακυκλωμένα. Απλά στείρα. Με το λιγότερο γόνιμο απ' όλα να είναι το καταληκτικό συμπέρασμα "αφού είμαστε Κυπραίοι".


Αυτό το "είμαστε Κυπραίοι" που έχει χίλιες δυο λειτουργίες βλ. δικαιολογία, υπεκφυγή, ψευτο-περηφάνια (σαμπώς και είμαστε οι μόνοι που διακαιούμαστε να είμαστε μαλαφάτηδες), ψευτο-κυνισμός, παραίτηση κ.ο.κ. Το άκουγα από μικρή, το άκουγα από διάφορους, το άκουγα σε πολύ διαφορετικά συγκείμενα, και σε πολύ διαφορετικούς καιρούς.


Απ' όλες τις λειτουργίες που εξυπηρετεί η φράση με ενοχλεί πιότερο η παραίτηση. Επειδή "είμαστε Κυπραίοι" είμαστε τούτοι που είμαστε και δεν θα αλλάξουμε ποττέ άρα γιατί να ασχολούμαστε:
-Εγώ επαρέτησα να ασχολούμαι ρε φίλε.
-Ο καθένας στον κόσμο του φίλε μου
- Είμαστε τέλεια για να'μαστε...αφού είμαστε τέλεια Κυπραίοι.


 Εν αστείο θλιβερό όταν τούτη η φράση αποτελεί καταληκτικό σχόλιο μιας κατά τ' άλλα σοβαρής συζήτησης νεαρών ανθρώπων. Τούτα ούλλα που δεν μας αρέσκουν, αρχίζω να τα βλέπω σε μας τους ίδιους. Αυτόν τον μηδενισμό που τελικά δεν ασχολείται καν με επιχειρήματα. Αυτόν τον πεσσιμισμό που μας απαλλάσει ταυτόχρονα και από ευθύνες.Αλλά κυρίως αυτή την άντληση ευχαρίστησης από την συμμετοχή σε μια συζήτηση κλαμένη, πονεμένη, παραπονεμένη. Co-rumination το λένε στην ψυχολογία.Κάμνουν'το πολλά οι κορούες λαλεί. They co-ruminate..που σημαίνει με λία λόγια ότι κλαίουνται μεταξύ τους. Είναι συμπεριφορά καθ'όλα ενισχύσιμη επειδή σου δίνει παράλληλα το αίσθημα του ανήκειν. Είναι συμπεριφορά καθ' όλα δυσπροσαρμοστική επειδή δεν προσανατολίζεται στην λύση προβλημάτων αλλά στην παγιοποίηση της ύπαρξης τους.


Εξέχασα να πω. Στην παρέα είχαμε και ένα παιδί εξ Ελλάδος. Δεν συμμετείχε στην συζήτηση. Κάτι για την Τζούλια επήε να πει αλλά και κείνο το άφηκε στην μέση για να πει την φράση που επανέλαβε σε άσχετες φάσεις κατά την διάρκεια της νύχτας. Η φράση ήταν: "Τι τα ψάχνεις, ο καθένας ζει στο matrix του;"  Κατ' ακρίβειαν αυτή ήταν η καταλητκική φράση της συζήτησης. Εγελούσα που μέσα μου περπατώντας σπίτι. Εμείναμε να συζητούμε μεσ' τον ψόφο ως τες 3 για να καταλήξουμε στο ότι: "Ο καθένας ζει στο matrix του", και στο "δεν βαριέσαι αφού είμαστε Κυπραίοι" εσκέφτουμουν..


Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι η επόμενη φορά που θα χάσω ύπνο τόσων ωρών θα αξίζει τον κόπο.


Μετά τυλίχτηκα στο δικό μου matrix και κοιμήθηκα.

Μίαν άνοιξη παρακαλώ;

Ούτε να την εδιατάσσαμε την άνοιξη δαμέ. Σήμερα είδα που το παράθυρο μου φως από τις 7. Επετάχτηκα ίσια πάνω και εφόρεσα ένα χαμόγελο 5 μέτρα. Μετά εφόρεσα και τα ρούχα μου. 

Όλοι ήταν το ίδιο χαρούμενοι που ξημέρωσε άνοιξη σήμερα. Ακόμα και η κυρία καττινιέρισσα που όταν την ρωτώ How are you? την Δευτέρα σηκώνει το βλέμμα και μου λέει It's Μonday! (ντά ας πούμε). Κάθε Παρασκευή την θωρώ που καπαρτίζει και την ρωτώ Any fascinating plans for the weekend? Η απάντηση πάντα η ίδια: Yes! για να ρωτήσω What? για να μου πει: Sit around and do nothing! Πόσο ΔΕΝ την καταλαμβαίνω... Εγώ που ανυπομονώ να ρθει το Σ/Κ για να do something!  Αλλά έχει χάζι η καττινιέρισσα. Ξέρω ότι με συμπαθεί επειδή καθαρίζω το πιάτο μου μετά που τρώω. Είπε μου το.
  
Και πάμε πίσω στον καιρό που μας ήρθε παραγγελία μαζί με την εποχή. Τον εκτιμήσαμε τα μάλα επειδή η προηγούμενη βδομάδα ήταν μουντή, γκρίζα, κλαίουσα, και κρυαδερή. Μόλις σήμερα εξετρύπωσε ο ήλιος. Εχτές, Κυριακή, έβρεχε όλη μέρα. Αλλά εμείς οι hardcore επήαμε να μου παίξουμε και μάππα. Μετά γκου-χου γκου-χου, γκου-χου γκου-χου.  Αφού την μάππα όμως την ονειρεύομαι από την Δευτέρα, οι ψιχάλες θα μ'ενοχλήσουν την Κυριακή; We do something in weekends!

Προχτές, Σάββατο μας έριξε και χαλάζι, χώρια οι βροχές. Έπαθε και τροφική δηλητηρίαση ο ένας από τους 5 συγκατοίκους και εζητούσε κόκα-κόλα η ώρα 9 το πρωί. Εσείς ξέρετε την κόκα-κόλα να βοηθά σε οτιδήποτε και θα βοηθήσει και στην τροφική δηλητηρίαση; Η ώρα 9 το πρωί; Αλλά επήα να φέρω κόκα-κόλα και με 'πιασε το χαλαζούδι πάνω στο ποδηλατί. Επήρα όλη την διαδρομή στεκάμενη πάνω στα πετάλια να μεν βρέξω την φόρμα και ήταν η καθαρή μου.

Πάντως εψιλοανησύχησα με τούτην την δηλητηρίαση γιατί έχουμε ένα ποντικούι μεσ' το σπίτι (στην κουζίνα δηλαδή) και διερωτούμαι αν μπορεί να τρυπώνει και σε ερμάρια. Ήρθαν και μας έβαλαν κάτι ποντικο-παγίδες πλαστικές που τύφλα να' χουν μπροστά στην τσάκρα που έβαλε η γιαγιά μου. Αλλά ξέρω'γω ούτε την τσάκρα την εσυμπαθούσα. Προτιμώ να φύει που μόνο του το ποντικούι.

Έννεν ότι ανακατσιώ τζιαι πολλά. Έζησα σε πιο άσχημες συνθήκες υγιεινής. Αλλά ότι μισοανοιγμένα κουτιά με πορικά είχα στο ερμάρι μου έσυρα τα μεσ' τον κάλαθο αν τα θέλει το ποντικούι να τα πιάει που τζιαμέ.  Παράλληλα υποσχέθηκα στον εαυτό μου πιρογούθκια για την νύχτα.  Μετά που τους αγώνες Varsity του Σαββάτου και όταν οι υπόλοιποι επήαν να φαν με τα φουστάνια και τις γραβάτες τους ένα δείπνο των 30 λιρών εγώ επήα στους παρέες μου τους πολωνούς που έχουν μια σημαία να! στην βιτρίνα μπας τζιαι δεν καταλάβει κανένας το Polski Sklep τζιαι εγόρασα τα πιρόγι μου, την σουπούα μου, το κεφίρ μου τζιαι την κοφρεττούα μου για επιδόρπιο, έδωκα τις 3 λίρες μου, έβρασα 3 λεπτά τα πιρόγι, δύο λεπτά περίμενα την σούπα, έβαλα το Uzak (μην την χάσετε) να παίζει και έτσι αποχαιρέτησα σιγά σιγά τον Φεβράρη.

Έτσι λοιπόν... Με τα πιρόγι, το Uzak, λίη μάππα, λίο βήχα και ένα ήλιο παραγγελία εμπήκε και η άνοιξη του 2010. Η άνοιξη του '10.

Ευχές.