Και δες την ευτυχία κρυμμένη, κομμένη και ραμμένη για σένα

   Εκεί που μου'ρχεται να διαγράψω με μια κοφτή μονοκονδυλιά τούτη την χώρα που όπου φτάσω και όπου σταθώ της κολλώ με αγένεια το 'σκατό-' μπροστά, έρχονται κάτι νύχτες που παρατείνουν αν μη τι άλλο την μονοκονδυλιά.
   Είναι πολύχρωμες νύχτες, καστανόξανθες, κόκκινες, μαύρες, καφέ. Σχιστομάτικες, αυγουλομάτικες, ανοιχτομάτικες, και μελισσιές.  Μαυριδερές, ασπρουλιάρικες, μιγάδικες και μελαμψές. Μακρυμάλλικες, ισιομάλλικες, ραστέτινες και πάνκικες.
   Είναι και νύχτες γεμάτες αρώματα: λίγο κάρδαμο στο σομαλικό τσάι, λίγο ινδοκάρυδο στο θαϋλανδέζικο κάρρυ, λίγη κανέλλα στην θεϊκή πίττα της σάτζιης, άρωμα καφέ για το ιταλικό εσπρέσσο, μυρωδιά βοτάνων για το αργεντινέζικο μάτε..
   Και είναι και νύχτες γεμάτες ήχους: το λονδρεζάκι που κάμνει πρόβα για τα ντράμς του με κάτι μίνι τουμπερλέκια, ο σιγκαπουρούδης μας που είναι που τ'αλήθκεια μαέστρος (διευθύνει κανονική ορχήστρα) ανακατώνει κάτι κλασσικές μελωδίες θεσπέσιες, ο νορβηγός που έκαμε φεγγάρι στην Αργεντική παίζει Manu Chao (το τραγούδι του Mαραντόνα: la vida es una tombola!) στην κιθάρα της μάμας του και στο βάθος ακούγονται ακόμα οι σκοτσέζικες γκάιντες.
   Νύχτες με πολλαπλούς σκοπούς: να γιορταστούν γενέθλια, αποχαιρετιστήριες γι' αυτούς που φεύγουν, για να'ρθουν οι κάτοικοι του νούμερου 10 κοντά, για να γνωριστούν οι του 10 με το σπίτι 5 ή το σπίτι 11 ή οποιοδήποτε άλλο, για να μην μας φάει η μοναξιά, για να εκτιμήσουμε, για να δούμε, για να ζήσουμε, για να παρατείνουμε την μονοκονδυλιά...