Tuesday 17 January 2012

Ο παππούς

"Εσυνοδεύσαμε τον παππού σου στη νέα του κατοικία" - είπεν η γιαγιά μου της ανιψιάς μου που επήε στην Αμερική θκυο μέρες πριν να πεθάνει ο παππούς. Εφορήσαμε της το χέτσετ και εκάτσαμε την να δει την εγγονή και το δυσέγγονό της στο σκάι(π) τη γιαγιά - τζιαι η πρώτη της κουβέντα ήταν τούτη.

"Άκου κουβένταν" - εσκέφτουμουν που μέσα μου. 'Στη νέα του κατοικία!' Εδιερωτούμουν (πάλε που μέσα μου) αν θα μπορούσα να πω εγώ ποττέ έτσι κουβέντα χωρίς να φυρτώ του κλαμάτου. 

Ο αρφός της γιαγιάς που εφκήκε να πει έναν που τους επικήδειους εν συνότζιαιρος του παππού. Επήε στο μικρόφωνο τζιαι είπε με σταθερή τζιαι καθαρή φωνή έναν επικήδειο που εδιήρκησε το πολύ 4 λεπτά τζιαι είσιε μέσα το ζουμί της ιστορίας ενός αθρώπου που έζησε 92 χρόνια. Οι κόλλες που'ταν γραμμένος πάνω ο επικήδειος δε ήταν δύο χρησιμοποιημένες κόλλες Α4 κομμένες στη μέση έτσι που να σχηματίζουν 4 κόλλες Α5. Τα γράμματα πάνω λίο τρεμουλιαστά αλλά ευανάγνωστα, οι λέξεις χωρίς ορθογραφικό, οι 4 κόλλες αριθμημένες.

Εκάμαν μου πολλά μεγάλη εντύπωση τούτοι οι θκυο οι αθρώποι. Είσιε κάτι πολλά λιτό τζιαι κάτι πολλά στωικό η θλίψη τους.

Όσο για τον παππού - εγώ έζησα τον 27 χρόνια, για τα 22 που τζείνα έχω αναμνήσεις, τα υπόλοιπα ξέρω τα που τις ιστορίες. Δεν ξέρω πως τα κατάφερα όμως αλλά ποτέ δεν άκουσα την ιστορία που είπε σήμερα στον επικήδειο σε 2 παραγράφους ο αρφός της γιαγιάς. Τι να κάμνω περίληψη, έχω δαμέ τον επικήδειο τζιαι εννα αντιγράψω το τι είπε...

"ο [παππούς] είχε ενεργό συμμετοχή στους απεργιακούς αγώνες της δεκαετίας του 1940-50 όπου κερδήθηκαν οι πιο μεγάλες λαϊκές κατακτήσεις που απολαμβάνουν σήμερα όλοι οι εργαζόμενοι. Σε μια τέτοια απεργία στη Λευκωσία που μεταξύ άλλων ζητούσε την ΑΤΑ και τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις, ο [παππούς] μαζί με άλλους φρουρούσε την απεργία από τους απεργοσπάστες που αφθονούσαν τότε, και απέτρεψε το σπάσιμό της. Στο τέλος όμως μαχαιρώθηκε από κάποιο πράκτορα της εργοδοσίας. Τον μεταφέραμε σε κάποια κλινική της εμπιστοσύνης. Αλλά τι ειρωνεία. Η αποικιακή αστυνομία ήρθε στο [χωριό] και αναζητούσε το θύμα αντί τον μαχαιροβγάλτη...]. 

Η γιαγιά μου είπε μου μετά που μιλούσαμε ότι στο μαχαίρωμα ο παππούς έχασε το ένα το παπούτσι το οποίο οι 'πράκτορες της εργοδοσίας' χρησιμοποίησαν ως τεκμήριο της δράσης αλλά και ως εργαλείο αναζήτησης του ταραχοποιού απεργού. Έτσι ο παππούς εχρειάστηκε να κάμει άλλα παπούτσια (το ίδιο τζιαι ο αρφός του γιατί είχαν τα ίδια!).

Έντα γενιά τούτη των παππούδων μας...! Αποικιοκρατία - εργασιακά δικαιώματα- δεύτερος παγκόσμιος - ίδρυση της κυπριακής δημοκρατίας τζιαι τζείνες οι σκοτεινές δεκαετίες που την ακολούθησαν - δικοινοτικές διαταραχές - πραξικόπημα - εισβολή. Και αυτά μεταξύ άλλων. 

Ότι τζιαι να πεις για τούτη τη γενιά εν ναν λίο. 

Έτσι τζιαι ο παππούς - θρέμμα της γενιάς του, ποιόν των κόπων τζιαι των αγώνων του. Μα πέραν που τούτα, ο παππούς όπως τζιαι η γιαγιά που την άλλη μερκά που έφυε 13 μήνες πιο πριν ήταν για μας που τους εζήσαμε θκυο πολλά πολλά καλοί αθρώποι. Τούτον εν λίο δύσκολο να το συλλάβει ο επικήδειος - τούτον εν λίο δύσκολο να το αποτυπώσω τζιαι εγώ γραπτώς. Αλλά ήθελα πολλά να το πω τούτο για τούτους τους θκυο τους αθρώπους που μας αφήσαν πρόσφατα. Ότι δηλαδή ήταν πολλά καλοί αθρώποι. Ανθρώποι όπως τούτοι πιστεύκω εγώ εν σχετικά εύκολο να τους πεις αντίο. Γιατί ξέρεις ότι τζείνο που νιώθεις για τζείνους εν πολλά καθαρό. Εν υπάρχει τίποτε που εκκρεμεί - εν υπάρχουν συναισθήματα πίκρας ή ενοχής ή άλλα παρόμοια- Εζήσαν ήσυχα - εφύαν ήσυχα τζιαι αφήσαν πίσω ηρεμία.

Friday 6 January 2012

Το 2012 εμπήκε με το δεξί. Εγώ όμως είμαι αριστερή...

Δυσκολεύκει'με ο Γεννάρης του 2012. Είχαμε ένα περιστατικό σπίτι προχτές όπου η ηλεκτρική πουγιόττα που εκάμαν δώρο της συγκατοίκου της μιας επήρε φώκο και οι καπνοί που τζείνο το τζέλι που είχε η πουγιόττα μέσα εγεμώσαν το σπίτι - ήταν αποπνιχτικοί. Ευτυχώς που εν εβρέθηκε τίποτε κοντά στην πουγιόττα γιατί ήταν να πηδούσαμε που τα παράθυρα αν τα καταφέρναμε. Εφκάλαμεν την πουγιόττα που το ρεύμα, ανοίξαμε ούλλα τα παράθυρα και εφύαμε σαν τους πρόσφυγες που το σπίτι με τες πιζιάμες, εμπήκαμε σε ένα ταξί τζιαι επήαμε στο σπίτι μιας φίλης μου. Επεράσαμεν ωραία τη νύχτα τζιαμαί για να είμαι ειλικρινής.


Το περιστατικό όμως δεν ετέλιωσε τζιαμαί. Για την ακρίβεια τωρά που εξιμύρισε το σπίτι και μπορούμε επιτέλους να αναπνεύσουμε οι δυο οι συγκάτοικοι μου δεν λένε να τα βρουν. Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι παίζει γιατί δεν τα πιάννω ούλλα. Και ξέρω ότι εκεί που τα χάννω είναι πρωτίστως λόγω ενός πολιτισμικού κενού που όπως τζιαι αν επροσπάθησα να το γεφυρώσω έχει φορές που γίνεται γκρεμός απροσπέλαστος. Τέλοσπάντων τι να εξηγήσω παραπάνω αφού δεν καταλάβω. 


Πάντως τωρά που γράφω είμαι πάνω στο δωμάτιο γιατί άφησα τες στην κουζίνα να τα πουν. Δεν το πολυβλέπω να δουλεύκει το πράμα γιατί όταν έφυα η μια είπε ότι δεν ήταν σίγουρη αν το να συνομιλήσουν εννά έλυε τα προβλήματα...Καταλαμβαίνεις.

Περισσότερα γλέντια την άλλη βδομάδα όταν στο σπίτι θα συνυπάρχουμε 5 άτομα. Η φίλη της μιας της συγκατοίκου και η νέα συγκάτοικος που θα αντικαταστήσει την άλλη συγκάτοικο που φεύγει. Μπέρδεμα. Συνεχίζω όμως. Η νέα συγκάτοικος είναι Γερμανίδα. Νομίζω η φάση θα δουλέψει γιατί η συγκάτοικος που μένει είναι πολλά των κανόνων και δεν ξέρω Γερμανό που να μην τους πάει τους κανόνες (καλά τωρά που το σκέφτομαι εγώ όσο κι αν προσπαθήσω τα στερεότυπα μου δεν θα τα εγκαταλείψω ποττέ) έτσι εννα τα βρουν. Εγώ με τους κανόνες έχω ουδέτερη σχέση, αλλά εν πειράζει γιατί επήρα το απόφαση ότι από τον Φεβράρη του 2012 θα βάλω το διδακτορικό μου σε πρώτη μοίρα από την πρώτη που ήταν. Σε πραγματική πρώτη μοίρα δηλαδή. Έτσι νομίζω ότι η συγκατοίκηση θα πάει καλά. Πραγματικά ελπίζω γιατί δεν θέλω άλλες εξορίες στο δωμάτιο μου όταν πεινώ, άσχετα αν τούτη η εξορία ήταν καλή γιατί έδωσε μου την ώρα να γράψω κάτι.


Ήθελα να γράψω άλλα πράματα να καλοσωρίσω το 2012 όπως τζείνα που έγραφα στο ημερολόγιο μου που ήμουν μιτσιά, γεμάτα ελπίδα και όνειρα άσχετα αν δεν τα πολλοπίστευκα. Εσιει τζιαιρό που μου πέρασε όμως τούτη η ιδέα ότι το 2012 θα με κάμει άλλον άθθρωπο. Κρίμας. Μπορεί όμως να μου ξαναέρτει τούτη η έμπνευση, εν λίο δύσκολο να καταπιέζεις τούτα τα πράματα.


ΟΚ. Άκουσα την πόρτα της κουζίνας να ανοίει. Σε 20 δευτερόλεπτα ένας γλήορος άνθρωπος ή ένας θυμωμένος μπορεί να φτάσει τη σοφίτα μου. Αφήνω υγεία και ευχές για ένα 2012 όμορφο, τζιαι γεμάτο εμπειρίες. Τέλος χρόνου.