Για δες καιρό που διάλεξε

Καμία σχέση με τον Αθανάσιο Διάκο ή τις σούβλες δεν έχει αυτό το κείμενο. Ούτε καν με την άνοιξη δεν έχει σχέση (τώρα π'ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γη χορτάρι)! Έχει όμως σχέση με τον καιρό. Με τόσα ευτράπελα που έτυχαν τις τελευταίες 30 κάτι ώρες, άρχισα να σκέφτομαι πως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν με το πέρασμα των χρόνων. Ναι, υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που πάντα θα έρχονται να μας ταράζουν τη ζωή μας την πολιτισμένη όσο τεχνολογικά άρτια και αν καταλήξει να γίνει.

 Ένας τέτοιος παράγοντας, ο καιρός! Άσε που παίζουμε τους μάγκες τζιαι περιπαίζουμε τους Green Peace που πολλομάχουνται να σεβούμαστε τη φύση σαμπώς τζιαι δεν έσιει μεγαλύτερα προβλήματα ο κόσμος. Έλα όμως που αν η ..φύση αποφασίσει να τα παίξει, όλα τα άλλα τα μεγαλύτερα προβλήματα γίνονται δευτερεύοντα και βγάλε. Για όσους δεν το πιστεύουν (και καταλαμβαίνω πως είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς όταν ζει στους 20 βαθμούς με το ηλιούι να βράζει το ζινιχούι) ας ρωτήσει όσους ταξίδεψαν τα τελευταία 24ωρα.

Αυτοί οι ταξιδιώτες υπήρξαν άνθρωποι σεμνοί και ταπεινοί τα τελευταία 24ωρα. Τίποτε άλλο δεν ζητούσαν στις προσευχές τους, για τίποτε άλλο δεν ξιτίμαζαν το ένα ή το άλλο, τον έναν ή τον άλλο, ή και τον πλάστη τους ακόμα, παρά μόνο για ένα. Να σταματήσει να χιονίζει για να ανοίξουν τα αεροδρόμια, να ανοίξουν οι δρόμοι, να τζυλήσουν τα τρένα, τα λεοφωρεία, τα ταξιά. Έναν απλό πραματούι, μια απλή παράκληση, μια απλή απαίτηση.

Ως σεμνή και ταπεινή ταξιδιώτισσα τα τελευταία 24ωρα έκαμα τζιαι εγώ κρυφά τις παρακλήσεις μου. Κρυφά γιατί ο δικός μου καημός για την ταλαιπωρία και την καντεμιά μας ήταν μικρός σε σχέση με άλλους καημούς συνταξιδιωτών. Πάντως συχνά πυκνά έτσι όπως μας έβλεπα να καθόμαστε άτακτα και απελπισμένα, όλοι πραγματικά στο έλεος της..χιονόπτωσης, έρχονταν στο μυαλό μου σκηνές από το έργο Ιφιγένεια του Μιχάλη Κακογιάννη όπου ο Αγαμέμνονας τα παίρνει με την νηνεμία και όπου οι στρατιώτες άπλωναν ζάμπα στις ακτές περιμένοντας τους Θεούς (τότε) να φυσήσουν αέρα στα πανιά τους.

Καλά 'νταξει η σύνδεση είναι λίο σουρεαλιστική, ιδιαίτερα το άπλωμα της ζάμπας και τα λιοκαμένα κορμιά των προγόνων ημών με την ξυλοπαούρα δαπάνω' δα κάμνει έτσι μιαν αντίθεση. Αλλά ο καιρός και τα παιχνιδάκια του, ασχέτως με το ποιος τα υποκινεί (κάποτε ήταν οι Θεοί, σήμερα είναι οι British airways- είπαν μερικοί-) βάζει προγόνους και σύγχρονους στην ίδια μοίρα. Έρμαια (ας το πούμε) του ίδιου πράγματος, του καιρού.

Τώρα που είπα για την μοίρα εθυμήθηκα τον υπάλληλο των αερογραμμών που θα τον έστειλαν για να κάνει crisis management στην πτήση μας. Ήταν έτσι λίγο μια παράξενη φάση ο τύπος. Κατ' αρχής δεν νομίζω πως είναι πολιτική των αερογραμμών να στέλλουν με κάθε τους πτήση έναν υπάλληλο τους (έξω αεροσυνοδοί και πιλότοι). Επίσης ο τύπος δεν ήταν ορατός από την αρχή του ταξιδιού και δεν νομίζω να τον είχε εντοπίσει κανείς ως υπάλληλο των αερογραμμών. Ήταν σαν αστυνομικός υπό κάλυψη ένα πράμα. Ο τύπος έκανε την εμφάνιση του (αρκετά πανηγυρικά μπορώ να πω) όταν η πιλόττος (μια τσάκκος και δεν το λέω γιατί είμαι γυναίκα ή φεμινίστρια) μας ανακοίνωσε πως θα προσγειωθούμε αλλού. Ο τύπος άλωσε ούλλο το αεροπλάνο.Crisis management. Κανονικότατα.

Ο τύπος αναγκάστηκε να κάμνει crisis management για ακόμη καμιά 20αρία ώρες από την ώρα που ανάλαβε καθήκοντα καθησυχαστή. Για να είμαι ειλικρινής με όλη την προσποίηση που εμπεριείχε η προσπάθειά του να δείξει ότι όλα είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ υπό έλεγχο και ότι όλα θα πάνε καλά προσωπικά εκτίμησα την προσπάθειά του. Έγινε λίο joker εν η αλήθκεια για να ικανοποιήσει τους πελάτες των εργοδοτών του και μετά τον έβαλαν να λαλεί "άτε και να ξαναπετάσετε μαζί μας, α?" αλλά παρ΄ολ΄αυτά ο άνθρωπος επροσπαθούσε.

Όπως και να 'χει, αν τον έβλεπα μπροστά μου ξανά, πιο ήρεμο και έτοιμο να ακούσει μια ανατροφοδότηση θα του έλεγα θκυο συμβουλές. Πρώτο, ναι είναι πολύ καλή τεχνική το να προβάλει κανείς την κοινή (μας) μοίρα σε περιπτώσεις δυσκολιών (ο τύπος συχνά έλεγε, "θα δείτε που όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε και αύριο θα είμαστε στον προορισμό μας" και άλλα τέτοια για να υπερτονίζει ότι είμαστε όλοι μαζί σε αυτό). Απλά εντάξει ως ένα βαθμό η κοινή μοίρα είναι συνειδητοποίηση του ίδιου του ατόμου και η πολλή επιβολή φέρνει αντίθετα αποτελέσματα. Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι πως δεν πρέπει να μπλέκει στην ίδια πρόταση το "κατά πάσα πιθανότητα" και το "σίγουρα". Αναιρούν το ένα το άλλο ας πούμε. Και η πληροφορία θεωρείται παντελώς άκυρη.

Επίσης θα του ζητούσα να έβρει την βαλίτσα μου γιατί στην περίπτωση αυτή δεν με παρηγορεί ούτε η κοινή μου μοίρα γιατί δεν έχει κανέναν που ξέρω που να' χει την ίδια μοίρα με μένα (για την ώρα) και το κατά πάσα πιθανότητα θα με κάνει ΣΙΓΟΥΡΑ να μην ξαναπετάσω με τις αερογραμμές του.