Ο Μάικλ Κ.

Την Κυριακή επόνησα πολλά. Ένιωθα πως κάποιος έβαζε και έβγαζε βελονούες, ενίοτε και σπόντες μεγάλες μεσ΄την φτέρνα μου. Τάραξε ποδά, τάραξε ποτζί, πέσε, σήκου, κάτσε, ο πόνος πόνος. Κάμε το ένα κάμε το άλλο, δες μια ταινία - η ταινία ήταν το χειρότερο πράγμα που μπόρεσα να σκεφτώ.

Τελικά κάτι εβρέθηκε να σκοτώσει τον πόνο. Ήταν ο Μάικλ Κ που είχε μείνει με τα δύο του τελευταία κεφάλαια αδιάβαστα. Τον έπιασα στα χέρια μου και οι βελόνες ησύχασαν, αρκετά. Θα μπορούσε να μην μου αρέσει ο Μάικλ Κ γιατί ο Μάικλ Κ. είναι ένας ασήμαντος άνθρωπος. Ένας πολύ ασήμαντος άνθρωπος. 

Βασικά ο Μάικλ Κ. ήταν ένα άνθρωπος που εγεννήθηκε άσχημος τζιαι δεν ήταν τζιαι ξεφτέρι απ΄ότι κατάλαβα. Είχε μια μάνα που αρρώστησε και του πέθανε μεσ΄ τον δρόμο. Εδούλεψε ένα φεγγάρι κηπουρός και γενικά έκαμνε τα βασικά για να επιβιώνει. Έβρισκε φαί να φάει, τόπο να τζοιμηθεί και να προστατεύκεται που την κρυάδα, τζιαι κανένα κουτσοδούλι για να ποσκολιέται.

Όταν ο Μάικλ Κ έκαμνε ΤΟΥΤΑ ΟΥΛΛΑ ΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ η κοινωνία στην οποία ζούσε βρισκόταν σε εμφύλια διαμάχη. Συλλαμβάνεται ο Μάικλ Κ. σε μια φάση γιατί αντί να υπηρετεί σε κανένα στρατόπεδο, φυτεύκει κολοκυθόσπορους σε ένα τοπούι που ήβρε. Συλλαμβάνουν΄τον σαν συνεργό των φυγόστρατων βασικά, τζιαι βάλλουν' τον μέσα. Πιέζουν' τον να μαρτυρήσει, ο τύπος δεν μαρτυρά αφού δεν έχει τίποτε να πει αλλά και τίποτα να εξηγήσει αφού το μόνο που έκαμνε ήταν να φυτεύκει κολοκυθόσπορους και να τρώει κολοκύθες. Επιπλέον όπως λέει τζιαι ο ίδιος στο τέλος, απλά δεν ήξερε να διηγείται ιστορίες. Απλά δεν ήξερε να βάλει πέντε προτάσεις στη σειρά τζιαι να πει μια ιστορία. 

Τέλοσπαντων,  τζιαμαί στη φυλακή/ στρατόπεδο/ αναρρωτήριο διούν του φαϊ να φάει, αλλά δεν τρώει. Όχι γιατί θέλει να παίξει τον έξυπνο, ούτε γιατί αντιστέκεται, αλλά γιατί δεν το τραβά η όρεξη του και δεν το αντέχει ο οργανισμός του το κανονικό το φαί. Θέλει μόνο κολοκύθα. Ούλλοι διερωτούνται τι παραξενιές εν τούτες ώσπου στο τέλος απλά φρίττουν με το πόσο απλοϊκός ή ασήμαντος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος. Τόσο πολλά φρίττουν που αρκέφκει να τους κόφτει τζιόλας. Δηλαδή ο Μαικλ Κ. τραβά το ενδιαφέρον λόγω του πόσο (ασυνείδητα και μη απαραιτήτως θελημένα) περιθωριακός είναι...Αυτά.

 

Αυτό το βιβλίο εδιάβαζα για να μου φύει ο πόνος. Τζιαι χωρίς να καταλάβω ακριβώς το γιατί, ο Μάικλ Κ. που είναι ένα βιβλίο για την ζωή ενός ασήμαντου ανθρώπου, κατάφερε να κρατήσει την προσοχή μου εκεί και τον πόνο μακριά. Χωρίς το βιβλίο να μου αρέσει κατ' ανάγκη, χωρίς να έχω σχεδόν κανένα συναίσθημα ή και άποψη για τα όσα εδιάβαζα, απλά εσυνέχιζα να διαβάζω και να σκέφτομαι τον Μάικλ Κ. Τι ήταν ο Μάικλ Κ; Τι εσυμβόλιζε ακριβώς ο Μάικλ Κ; Τι έχει να μου/ σου διδάξει ο Μάικλ Κ; Γιατί κάποιος να επιλέξει να γράψει ένα βιβλίο για τον όποιο Μάικλ Κ; 

Είναι αρκετά ασύλληπτο πλάσμα ο Μάικλ Κ. Λέμε στην ψυχολογία ότι το περιβάλλον μετρά, ότι το περιεχόμενο μας διαμορφώνει, ότι είμαστε κατασκευάσματα της κοινωνίας κοκ. Εσκέφτομουν πόσο ο Μάικλ Κ έμεινε μακριά από το 'κοινωνικό πλαίσιο', πως ο χρόνος, τα ιστορικά γεγονότα, οι ζωές των άλλων ανθρώπων δεν τον άγγιξαν καν, δεν σήμαιναν τίποτε για εκείνον. Σκέφτομαι ακόμα το τι θέλει να πει ο Μάικλ Κ τη στιγμή που δεν θέλει να πει τίποτα. Σκέφτομαι τι να σκεφτότανο Κούτζι σαν έπλαθε τον ήρωά του.

Τζιαι είναι μόλις τωρά, γράφοντας τούτο το κείμενο που ήρθε στο μυαλό μου πάλι ο Σατζ που είχε πει αν τον εδιάβασα σωστά ότι ο όρος mental illness να είναι προιόν της ανάγκης του ανθρώπου να εξηγήσει ό,τι δεν μπορεί να καταλάβει. Δεν θα ησύχαζα αν μου έλεγε κάποιος ότι ο Μαικλ Κ, εσυμπεριφέρετουν όπως εσυμπεριφέρετουν γιατί ήταν αυτιστικός ας πούμε; Θα ησύχαζα. Υποθέτω πως όλη η μαγεία του Μάικλ Κ. ήταν πως έμεινε ανέντακτος και ανέγγικτος. Πως δεν κατάφερε να χωρέσει σε καμιά ταμπέλα τζιαι ας εβρεθήκαν στο δρόμο του διάφοροι 'καλοθελητές' (σε ή χωρίς εισαγωγικά) που εθέλησαν να τον...βοηθήσουν, να τον...καταλάβουν, ή απλά να τον...περιεργαστούν.

Όπως λέει (σκέφτεται) και ο ίδιος στο τέλος του βιβλίου:

" ..Τώρα έχουνε στρατόπεδα για τα παιδιά που οι γονείς τους το έσκασαν [...], στρατόπεδα για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να συντηρηθούν, στρατόπεδα για τους ανθρώπους που τους έδιωξαν από την χώρα, στρατόπεδα για τους ανθρώπους που δεν ξέρουν πόσο κάνει δύο και δύο, στρατόπεδα για τους ανθρώπους που ζουν στους υπονόμους, στρατόπεδα για τα κορίτσια του δρόμου, στρατόπεδα για τους ανθρώπους που ζουν στα βουνά και αντινάζουν γεφύρια τις νύχτες. Ίσως τελικά αρκεί και με το παραπάνω να είσαι έξω από αυτά τα στρατόπεδα, έξω απ΄όλα τα στρατόπεδα ταυτόχρονα. Ίσως από μόνο του αυτό είναι για την ώρα μεγάλος άθλος. Πόσοι ανθρώποι έχουν μείνει που να μην είναι κλεισμένοι πίσω από τα σύρματα ή που να μην φυλάνε σκοπιά στην πύλη; Εγώ την γλίτωσα από τα στρατόπεδα, ίσως αν κάνω τον ψόφιο να την γλιτώσω και από την φιλανθρωπία. "