Όπως και να' χει πίσω στις φωτογραφίες και στην Αίγινα ή στην Ελλάδα καλύτερα. Έχω την Αίγινα στο μυαλό μου και βλέπω και τις φωτογραφίες. Μ΄αρέσουν οι φωτογραφίες. Μπορώ να κάτσω να βλέπω με τις ώρες φωτογραφίες, φωτογραφίες από τόπους, ανθρώπους, πράγματα, ή και πιο ακαθόριστες, αφηρημένες, θαμπές,πολύ φωτεινές, απρόσεχτες ή βιαστικά παρμένες, ή μελετημένες σε σημείο που λες 'εντάξει, το έψαξες φίλε'. Εντάξει υποθέτω δεν μπορώ έτσι με ευκολία να βλέπω τα πάντα. Το ίδιο και με τα έργα τέχνης. Δηλαδή όσο και να το προσπαθήσω δεν μπορώ να βλέπω τους πίνακες που απεικονίζουν τους δούκες, τις δούκισσες, και όλους τους αξιωματούχους τελοσπάντων του βασιλείου. Έτσι στεκάμενους κορτωτούς με το στήθος έξω όλο περηφάνεια. Περηφάνια. Σπάνια την γράφω σωστά τούτη την λέξη. Το προσπάθησα να τους συμπαθήσω τους τυπάδες τούτους αλλά τίποτε. Nichts.
Οι φωτογραφίες που βλέπω τώρα έχουν συγκεκριμένη θεματολογία. Έχουμε θάλασσα, έχουμε εκκλησιές και ξωκλήσια, (360 στον αριθμό στην Αίγινα- 360 εκκλησιές και ξωκλήσια!), έχουμε το ηλιoβασίλεμα να είναι top hit, έχουμε φυστικόδεντρα (στην Κύπρο τα λέμε χαλεπιανά τα φυστίκια -Αιγίνης- δεν είχα ιδέα)και υποθέτω έχουμε και τα αρχαία (που τα λένε και ruins). Μέναμε κοντά και στο έργο του Καπράλου, το γλυπτό της μάνας (γυναίκας της Πίνδου) που έχει γυρισμένη την πλάτη στη θάλασσα. Το έβλεπα κάθε μέρα το γλυπτό αυτό, το βρήκα εντυπωσιακό.
Το γλυπτό το σχολιάζαμε με την συγκάτοικό μου, Φιλλανδέζα στην καταγωγή, 50άρα, άφησε τη γλωσσολογία να πιάσει την ψυχολογία, μένει στην Ιταλία, στο Μιλάνο και έχει επαγγελματική φωτογραφική μηχανή. Ήταν πόμπα συγκατοίκηση. Πρωινή κι αυτή, πρωινή κι εγώ. Ένα καλημέρα ελέαμε και τραπηδούσαμε από το κρεβάτι. Αυτή έπαιρνε την φωτογραφική της, εγώ το μαγιό μου. Μετά βρεθόμασταν στο πρόγευμα. Μου έδειχνε τις φωτογραφίες της. Της άρεσε πολύ η μάνα, το γλυπτό. Της άρεσαν και τα κύμματα. Το είδε πολύ συμβολικά το θέμα. Η μάνα είναι η Ελλάδα, λέει. Τα κύμματα οι φουρτούνες, οι δυσκολίες, το παρόν της Ελλάδας..
- Γιατί εχει γυρισμένη την πλάτη στη θάλασσα, με ρωτά παραπονεμένα.
- Εγώ έπιασα τις αναλύσεις μου για τη σχέση αγάπης και μίσους που έχουν οι Έλληνες με την θάλασσα. Το μόνο πρόβλημα στην περισπούδαστη ανάλυση μου ήταν πως η μάνα, ήταν η μάνα της Πίνδου. Τι γυρεύει αυτή στη θάλασσα και τι έχει να χωρίσει μαζί της;
- Γιατί γέρνει τους ώμους, με ρωτά. Γιατί παραιτείται; Είναι η Ελλάδα που παραιτείται;
- Δεν ξέρω. Δεν ξέρω. Ξέρεις, δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα πιάνει πάτο, λέω. Είδες το πρόσωπο όμως της μάνας;
- Ναι, έχω κοντινά πλάνα. Για δες.
( Το πρόσωπο της μάνας, είναι τραχύ και έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα έκφραση κυρίως λόγω του σχήματος που παίρνουν τα χείλη και τα φρύδια. Το σώμα της φωνάζει πως γέρνει πως θρηνεί, αλλά η έκφραση στο πρόσωπο είναι πολύ πιο αινιγματική.
- Λες να τα καταφέρει η Ελλάδα με ρωτά.
- Μίλησες με τους ντόπιους; της λέω.
- Ναι. Και μου είπαν κάτι που με ανησύχησε. Πως ο κόσμο έχει χάσει πια την περηφάνεια τους (να το 'ει' πάλι να μου βγαίνει αυθόρμητα - δεν έχω και ορθογράφο να μου το υποδεικνύει...). Πως είναι έτοιμοι να δοθούν σε κάθε λύση που θα τους βγάζει από τα αδιέξοδά τους. Ας είναι και ξεπούλημα. Δεν υπάρχει πλεόν το κριτήριο για ηθική λύση. It's a fight over scarce resources from now on. And you know the rules that govern this.
- Ναι. Όμως είδες το πρόσωπο της μάνας; Άλλη εγώ. Ατού.
- Εγώ είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρουν μου λέει. Εγώ πιστεύω στην Ελλάδα.
Ξέρω'γω... Πηγαίνοντας μετά από την Αίγινα στην Αθήνα και βλέποντας την πραγματική μιζέρια, δεν ήξερα αν με παρηγορούσε πια το πρόσωπο της μάνας. Ίσως η Ελλάδα γι ακόμη μια φορά να περιμένει τους έξω που πιστεύουν σε αυτή να ρθούν να την σηκώσουν. Των έξω τα κίνητρα είναι πάντα αμφισβητήσιμα. Αν και η εθνική των ελλήνων ματαιοδοξία πάντα δημιουργεί φιλέλληνες ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν. Είναι η ίδια ματαιοδοξία ίσως που συνάπτει συνεργασίες με την Goldman Sachs. Αλλά ναι, η Ελλάδα φαίνεται να περιμένει τους έξω κι ας τους κράζει. Γιατί στες ώρες τούτε το ζητούμενο εν η γνώστη, η πολύ γνωστή ΄μια κάποια λύση'.
No comments:
Post a Comment