Η Κ-Σ, η κ. Προσωπαγνωσία και η φίλη μου η Σύλβια.

Για την Κ-Σ άκουσα στα μαθήματα του προπτυχιακού μου. Γι αυτήν θυμούμαι μόνο τα κουτσομπολιά. Ότι ήταν γραμματέας του Πιαζιέτ (ενός τύπου που είπε κάμποσα για την γνωστική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών – οι δασκάλοι και οι ψυχολόγοι μάλλον θα τον έχουν ακουστά. Είναι αυτός που επειραματίζετουν πάνω στα μωρά του κάπου στην Ελβετία…). Και δεν ξέρω, μπορεί και να έπαιζε και κάτι μεταξύ τους, της Κ-Σ και του Πιαζιέτ. Αυτό το τελευταίο μπορεί να το έπλασα. Τόση άχρηστη γνώση να μην την διανθίσουμε;

 Την Κ-Σ πήγα να την ακούσω να μιλά την Τρίτη παρόλο που θα μίλαγε για πράγματα πολύ έξω από τα ‘ενδιαφέροντα’ μου (άλλη μόδα και τούτη με τα ερευνητικά ενδιαφέροντα – πόσο στενέφκει ο νους του αθρώπου ώρες-ώρες…). Τέλος πάντων. Πρέπει να μίλησε καμιά 50αριά λεπτά. Είχε 5-6 σημεία να πει και έτσι η υποστήριξη κάθε σημείου για κάποιον που κατέχει πάρα πολλά τον τομέα μπορεί απλά να λειτουργούσε σαν υπενθύμιση υπάρχουσας γνώσης παρά σαν κάτι νέο… Αλλά η Κ-Σ 60 τόσο χρονών κοπέλα, ντυμένη με ένα πέτσινο σακάκι που είχε τυπωμένα πάνω του τα γράμματα του αλφαβήτου (τόσο κουλάτη) ήταν ξεκάθαρη στις τοποθετήσεις της, είχε αγάπη για και πίστη στη δουλειά της και ήταν εξαιρετική στην υπεράσπιση της θέσης της. Την εσύγκρινα με τον δικό μου επόπτη αλλά σταμάτησα. Δεν υπήρχε λόγος. Το μόνο σίγουρο είναι πως όσο προχωρούσε η ομιλία τόσο πιο πολύ ντρεπόμουνα για την αφέλεια, την άγνοια και την περιφρόνηση που εμπεριείχε η περιγραφή “η γραμματέας του Πιαζέτ” και ας μην την χρησιμοποιούσαμε ποτέ ιδιαίτερα κακόβουλα.

Την πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση στον χρόνο της συζήτησης την έκανε η καθηγήτρια που έχει προσωπαγνωσία. Η προσωπαγνωσία είναι στην ουσία μια πάθηση η οποία χαρακτηρίζεται από την ανικανότητα του ατόμου να καταγράψει και συνεπώς να αποθηκεύσει πρόσωπα. Βασικά για να σε αναγνωρίσει η κυρία τούτη πρέπει να της μιλήσεις. Η ίδια, είναι φιγούρα που δεν περνά απαρατήρητη, για κάποιους για λόγους εμφάνισης, για άλλους επειδή πολλές φορές περπατά και μιλά μόνη της, για κάποιους άλλους επειδή την επέτυχαν αργά τη νύχτα στο τμήμα και την είδαν να συμπεριφέρεται παράξενα, όπως να μιλά από ένα σταθερό τηλέφωνο στο διάδρομο με έναν κατά που φαίνεται φανταστικό συνομιλητή ή την άκουσαν να κάμνει παράξενους θορύβους κάτι σαν εμετούς στην τουαλέτα. Η κ. προσωπαγνωσία φυσικά έχει όνομα αλλά κανένας από αυτούς που ξέρω συμπεριλαμβανομένης και εμού δεν τολμήσαμε να το ρωτήσουμε ποτέ γιατί για μας είχε ήδη όνομα, είναι η κυρία με την προσωπαγνωσία…

Μόνο η Σύλβια που είμαστε μαζί στο ίδιο γραφείο επροσέγγισε την Αν (που έχει όνομα...). Μόνο η Σύλβια είχε τα κότσια. Και έχει κότσια…Η Σύλβια, η παράξενη Σύλβια που θα παντρευτεί έναν άντρα που άνετα θα μπορούσε να ήταν παπάς της, η εγωίστρια Σύλβια που μόνο τον εαυτό της σκέφτεται τάχα, η ανυπόμονη Σύλβια που ποτέ δεν με περιμένει να φάμε μαζί αν πεινάσει πρώτη, η εκκεντρική Σύλβια που είναι καπνίστρια και που κάθε 15 λεπτά βγαίνει για να ανάψει τσιγάρο. Η έξυπνη Σύλβια που κατεβάζει απίστευτες ιδέες, η δουλευταρού Σύλβια που διαβάζει με τις ώρες, η επιμένουσα Σύλβια που αν δεν της βγαίνει κάτι θα κάτσει εκεί να της βγει, η ριζοσπαστική Σύλβια που στα 16 της παρολίγο να την θκιώξουν που το σχολείο γιατί ήταν πελλόπλασμα (ή μήπως πολύ gifted για να την χειριστούν). Αυτή, η φίλη μου η Σύλβια, επήεν εσυστήθηκε τζιαι έγινε φίλη με την Αν (που έχει όνομα..) και στη Σύλβια χρωστώ το ότι η Αν όταν με ακούει τώρα να μιλώ (ιδιαίτερα αν συναφέρω την Κύπρο) ξέρει ποια είμαι. Είναι χάρη στη Σύλβια που αντικατέστησα μια ταμπέλα με ένα όνομα, μια πάθηση με έναν άνθρωπο.