Blame my matrix...

Εβρεθήκαμε με μια παρέα Κυπραίων τις προάλλες. Εφάμεν του μεζέδες μας σε ελληνική φυσικά ταβέρνα και μετά ετραβήσαμε για τα άφτερ. Άσχετη εγώ με τα άφτερ δεν πολλοευδοκιμώ και μέσα στα μπαρ, εβρεθήκαν αλλο κανένας-δυο που προτιμούν την ΜΟΝΗ ροκοπάμπ της πόλης και πήγαμε προς τα κει. Μας πρόδωσε και η ροκοπάμπ (πρέπει να την έκλεισαν θαμώνες για την νύχτα και το παίζανε κλειστοί). Υπο κανονικές συνθήκες θα πήγαινα σπίτι μου, αλλά άρκεψε η συζήτηση και παρόλο που το μεγάλο μέρος της ήταν τα γνωστά τα χιλιοειπωμένα έμεινα να δω που θα οδηγήσει.




Η συζήτηση εξελίχτηκε στην μέση του δρόμου αφού εξεμείναμε από τόπο. Έτσι με τα χέρια στις τσέπες και με τους ώμους λίο κυρτούς για να συρρικνωθεί η επιφάνεια του σώματος μας που εκτίθετουν στο κρύο εσυζητήσαμε για τες Τζούλιες, για την Αφροδίτη της Μήλου, για τον Ερτορούρογλου, για funky Πανκυ (βλ. Ερυκίνη), για το εκπαιδευτικό σύστημα και για τα λοιπά. Τίποτε. Στείρα συζήτηση. Να μην τα πω αναμασημένα και ανακυκλωμένα. Απλά στείρα. Με το λιγότερο γόνιμο απ' όλα να είναι το καταληκτικό συμπέρασμα "αφού είμαστε Κυπραίοι".


Αυτό το "είμαστε Κυπραίοι" που έχει χίλιες δυο λειτουργίες βλ. δικαιολογία, υπεκφυγή, ψευτο-περηφάνια (σαμπώς και είμαστε οι μόνοι που διακαιούμαστε να είμαστε μαλαφάτηδες), ψευτο-κυνισμός, παραίτηση κ.ο.κ. Το άκουγα από μικρή, το άκουγα από διάφορους, το άκουγα σε πολύ διαφορετικά συγκείμενα, και σε πολύ διαφορετικούς καιρούς.


Απ' όλες τις λειτουργίες που εξυπηρετεί η φράση με ενοχλεί πιότερο η παραίτηση. Επειδή "είμαστε Κυπραίοι" είμαστε τούτοι που είμαστε και δεν θα αλλάξουμε ποττέ άρα γιατί να ασχολούμαστε:
-Εγώ επαρέτησα να ασχολούμαι ρε φίλε.
-Ο καθένας στον κόσμο του φίλε μου
- Είμαστε τέλεια για να'μαστε...αφού είμαστε τέλεια Κυπραίοι.


 Εν αστείο θλιβερό όταν τούτη η φράση αποτελεί καταληκτικό σχόλιο μιας κατά τ' άλλα σοβαρής συζήτησης νεαρών ανθρώπων. Τούτα ούλλα που δεν μας αρέσκουν, αρχίζω να τα βλέπω σε μας τους ίδιους. Αυτόν τον μηδενισμό που τελικά δεν ασχολείται καν με επιχειρήματα. Αυτόν τον πεσσιμισμό που μας απαλλάσει ταυτόχρονα και από ευθύνες.Αλλά κυρίως αυτή την άντληση ευχαρίστησης από την συμμετοχή σε μια συζήτηση κλαμένη, πονεμένη, παραπονεμένη. Co-rumination το λένε στην ψυχολογία.Κάμνουν'το πολλά οι κορούες λαλεί. They co-ruminate..που σημαίνει με λία λόγια ότι κλαίουνται μεταξύ τους. Είναι συμπεριφορά καθ'όλα ενισχύσιμη επειδή σου δίνει παράλληλα το αίσθημα του ανήκειν. Είναι συμπεριφορά καθ' όλα δυσπροσαρμοστική επειδή δεν προσανατολίζεται στην λύση προβλημάτων αλλά στην παγιοποίηση της ύπαρξης τους.


Εξέχασα να πω. Στην παρέα είχαμε και ένα παιδί εξ Ελλάδος. Δεν συμμετείχε στην συζήτηση. Κάτι για την Τζούλια επήε να πει αλλά και κείνο το άφηκε στην μέση για να πει την φράση που επανέλαβε σε άσχετες φάσεις κατά την διάρκεια της νύχτας. Η φράση ήταν: "Τι τα ψάχνεις, ο καθένας ζει στο matrix του;"  Κατ' ακρίβειαν αυτή ήταν η καταλητκική φράση της συζήτησης. Εγελούσα που μέσα μου περπατώντας σπίτι. Εμείναμε να συζητούμε μεσ' τον ψόφο ως τες 3 για να καταλήξουμε στο ότι: "Ο καθένας ζει στο matrix του", και στο "δεν βαριέσαι αφού είμαστε Κυπραίοι" εσκέφτουμουν..


Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι η επόμενη φορά που θα χάσω ύπνο τόσων ωρών θα αξίζει τον κόπο.


Μετά τυλίχτηκα στο δικό μου matrix και κοιμήθηκα.