Στο χορό των values του p

Γίνεται θλιβερό όταν το μόνο πράγμα που απασχολεί την σκέψη σου είναι ένα p-value. Μα να δοκιμάζω (να τρέχω όπως λέμε με όρους ανάλυσης δεδομένων) όποια ανάλυση στέκει θεωρητικά και να μην μου κάνει την χάρη να πέσει κάτω από 0,051 να τελειώνουμε!? Και μετά πάμε ένα βήμα παρακάτω, βάζουμε νερό στο κρασί μας ή στο θεωρητικό μας υπόβαθρο εξετάζοντας αιρετικές σχέσεις. Ανήκουστα πράγματα, αλλά γίνονται πίσω από κάθε κλειστή πόρτα. Ούτε οι αιρέσεις δεν μας θέλουν όμως. Και μετά περνούμε στα όρια της παράνοιας. Έτσι που νυχτώνει και νωρίς τωρά, έρχεται και η απελπισία νωρίς. Σήμερα αποφάσισα ότι από τη στιγμή που δύει ο ήλιος σταματούν οι αναλύσεις για να μην αρχίσει η παράνοια.


Δεν μπορώ όμως να σταματήσω να απορώ γιατί ένα p-value να με πελεκά. Γιατί τρέχω μια ανάλυση κι αντί να προσπαθήσω να καταλάβω τι μου λέει, να τρέχω κάνοντας ανυπόμονο scroll down να δω τον μόνο δείκτη που καταλάβω (τον p-value); Κάτι δεν πάει καλά. Εξού και η διαδικασία καταλήγει να είναι ελαχίστως μαθησιακή και οδηγά πρωτίστως σε αβοηθησία (μαθησιακή).


Μετά σκέφτουμαι όλους αυτούς τους τρόπους με τους οποίους πρέπει να προσεγγίζουμε τα δεδομένα. Να τα τζιέψουμε να μας μιλήσουν, να τα ξεζουμίσουμε να μιλήσουν, να τα ξεσπλαχνίσουμε να μιλήσουν... Όσοι δεν αντέχουν, τα μαγειρεύουν και δεν τ' αφήνουν να μιλήσουν καν. Όλα κι όλα αλλά την μαγειρική θα την κρατήσω μόνο για τις φακιές και τον τραχανά. Αυτές οι βιολογικές μου ανάγκες υπερισχύουν ευτυχώς όλων των υπολοίπων.


Νομίζω ότι χρειάζεται έτσι μια βίδα το να έχει κανείς την απόλυτη και αμετάκλητη πεποίθηση ότι ένα σετ από δεδομένα ΕΧΕΙ κάτι να πει, ότι κρύβει μια συνέπεια, που μπορεί να την περιγράψει ένα μοντέλο, ένα κάποιο μοντέλο. Η δική μου πεποίηθηση για την συνέπεια που κρύβουν τα δεδομένα δεν είναι τόσο αμετάκλητη. Όταν περνούν 40 μέρες και το μοντέλο ακόμα αναζητείται, αρχίζω να ψάχνω να βρω το λάθος στην μέτρηση που οδήγησε στην προφανή έλλειψη συνέπειας των δεδομένων. Λάθος στην μέτρηση όμως σημαίνει στην πιο ανώδυνη των περιπτώσεων ένα μεγάαααλο κεφάλαιο της συζήτησης ενός άρθρου στο οποίο να απολογείσαι που δεν σκέφτηκες το ένα και το άλλο και στην επώδυνη επιλογή του να ξανατρέεεεεεεεεεεεεξεις τα δεδομένα. Και είναι επώδυνη επιλογή!


Το ποστ αυτό το προόριζα για να ψέξω το δείγμα μου για να είμαι ειλικρινής. Γιατί έχω αυτή την...ισχυρή και αμετάκλητη πεποίθηση (!) ότι τα εργαλεία μέτρησης μου ήταν σωστά, αλλά το δείγμα μου σχιζοφρενικό. Μετά εθυμήθηκα ότι αν θέλω πραγματικά πραγματικά πραγματικά να κάνω έρευνα για τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα θα πρέπει πρώτα να αφανίσω τις δικές/ δικά μου. Έτσι την γλίτωσε το δείγμα μου και θα την φάει ούλλη το computer μου όταν αύριο ξαναμπεί στον χορό των values του p.