Εις τον Άην Βέρλην

Ρε, αν έβλεπαν όλοι οι Λευκωσιάτες πως το Βερολίνο έγινε συνώνυμο της ιστορίας ίσως να εσυγκινούνταν να  ρίψουμε και το δικό μας τείχος αλλά 'NO'. Εδώ μια ψιλή που άκουσα έλεγε ότι ο Χριστόφιας και ο Ταλάτ μπορεί να πάρουν βραβείο Νόμπελ αν το λύσουν το γέρημο αλλά νομίζω ξέχασ' το και αυτό γιατί τωρά το Νόμπελ το παίρνουν και όσοι ΠΡΟΤΙΘΕΝΤΑΙ να προσπαθήσουν να κάνουν ιστορικές αλλαγές, so... 'NO'. Εξάλλου οι Κυπραίοι δεν καταλαμβαίνουν που τέτοια γιατί ως γνωστό: α) δεν αυτομαστιγώνονται, β) δεν κάνουν υποχωρήσεις και προ πάντων γ) δεν λένε 'ΝΑI'  και (όσοι λένε -ΝΑΙ- είναι προδότες).


Αλλά μην τα ξαναλέμε τα χιλιοειπωμένα, δαμέ έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που έγραψαν ιστορία. Εδώ συζητάμε για το Βερολίνο που αν το τοπονύμιο του ήταν κυπριακό τότε θα αναφερόμασταν στον Άη Βέρλη γιατί μόνο περιοχές με πρόθεμα αγίου είναι τόσο μαγευτικές (όπως τον Άη Δεμέτη δηλαδή). Εδώ σταματώ τις συγκρίσεις με την Κύπρο γιατί είναι κάπως...άκυρες.


Για το Βερολίνο είχα ακούσει. Η καθηγήτρια των Γερμανικών μου τα δύο πρώτα εξάμηνα (Γερμανική Γλώσσα Επίπεδο 1 και 2) ήταν Βερολινέζα. Δεν θυμάμαι αν έζησε στο δυτικό ή στο ανατολικό Βερολίνο. Πιθάνως γιατί η ίδια δεν δέχτηκε ποτέ την διάκριση και πάντοτε μιλούσε για ενωμένο Βερολίνο.  Ήξερα για το Βερολίνο ονόματα τοποθεσιών και λίγα πράματα για την ιστορία τους: check point Charlie, Gedaechtnis kirche (ήμουν τόσο περήφανη όταν κατάφερα για πρώτη φορά να πω γκετέχτνις), Reichstag, Bradenburger Tor, Potzdamer Platz, Alexander Platz, Universitaet Humboldt, Unter den Linden und so weiter (κτλ).

Για την κάθε τοποθεσία είχα σχηματίσει μια νοερή εικόνα. Απλά έμενε να πάω... Και πήγα. Είναι ονειρικό όταν η φαντασία γίνεται πραγματικότητα (if you know what I mean). Είναι ακόμα πιο ονειρικό όταν η πραγματικότητα είναι στην..πραγματικότητα πιο όμορφη από την φαντασία (and now you probably don't know what I mean, which is fine)!


Ως γνωστόν όμως, οι τοποθεσίες απο μόνες τους και η ιστορία που έχουν φυλαγμένη σε κάθε πέτρα, κάθε κοκκινό-τούβλο, κάθε πουρόπετρα και κάθε ρίζα τους είναι κενές χωρίς τους ανθρώπους που φιλοξενούν. Εξηγούμαι: Πας στην Αίγυπτο, βλέπεις τις πυραμίδες και δίπλα τα σκουπίδια και παλεύεις να νιώσεις την ιστορία μες τη δυσωδία, πας Ακρόπολη και βλέπεις γύρω εκείνο το τσιμεντολόι που όμοιό του δεν έχει και παλεύεις να νιώσεις ότι είναι να νιώσεις, πας Παρίσι και βλέπεις εκείνες τις πανέμορφες γέφυρες του Σηκουάνα και την Παναγία του Κουασιμόδου και όλα τα λοιπά και βλέπεις κι εκείνον τον Παριζιάνο που προκαλεί στους Ιάπωνες πολιτισμικό σοκ το οποίο (σοκ) έχει και όνομα και διάγνωση που την ξεχνώ (ας μου την θυμίσει η Ερυκίνη), πας στην Ιταλία και σε εκνευρίζει η εκμετάλλευση που δέχονται οι τουρίστες (όσοι δεν έπεσαν θύμα-εκμετάλλευσης-ηλίθιου-τουρίστα στην Ιταλία να σηκώσουν το χέρι ψηλά ή να πατήσουν κλικ). Τέλοσπαντων, είναι μερικές χώρες ή πόλεις έστω, που νιώθω ότι σέβονται ότι έχουν να μοιραστούν περισσότερο από άλλες. Συγκαταλέγω το Βερολίνο μέσα σε αυτές.


Εκτός από την ιστορία που έγραψε το Βερολίνο το 1989 και το τι ακολούθησε τα επόμενα χρόνια (όλα εκείνα τα μέρη φαντάσματα που ζωντάνεψαν κι έμειναν ζωντανά και ακμαία για να τα βλέπουμε σήμερα), το Βερολίνο συνεχίζει να είναι παρόν στην ιστορία και 20 χρόνια μετά. Περιμένει κανείς από την οποιαδήποτε πρωτεύουσα φυσικά να έχει σημαντικό ρόλο να διαδραματίσει στην πολιτικο-κοινωνικο-οικονομική (να μια γερμανική λέξη) εξέλιξη μιας χώρας, είναι σχεδόν δεδομένο. Το στοίχημα που έχουν οι μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις σήμερα λέγεται μετανάστευση. Για το Βερολίνο όπως και για άλλες μεγάλες πόλεις, όπως το Λονδίνο, η μετανάστευση αποτελούσε στοίχημα για χρόνια τώρα.


Δεν είμαι μετανάστρια στο Βερολίνο γι΄αυτό δεν παίρνω και όρκο, αλλά η μετανάστευση στο Βερολίνο είναι ένα στοίχημα που σιγά σιγά κερδίζεται. Από ποιους; Από τους Βερολινέζους. Γιατί για μένα σαν εξωτερικό παρατηρητή ο Βερολινέζος ΔΕΝ έχει συγκεκριμένα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Ο Βερολινέζος μπορεί άνετα να είναι μελαμψός, ΑΡΕΙΑνός ή κοκκινομάλλης, μπορεί να είναι ντυμένος πάνκικα, σμάρτικα, καλόγουστα, ακριβά, φτηνά, μπορεί να φέρνει μεσογειακός, μπορεί να φέρνει σκανδιναβός, μπορεί να φέρνει απω-ανατολίτης, μπορεί να φέρνει και κεντροευρωπαίος, μπορεί να οδηγεί BMW, μπορεί να οδηγεί ποδήλατο με καροτσούι ή μπορεί να οδηγεί το αναπηρικό του όχημα χωρίς κίνδυνο να καταφατσελωθεί.


Ακόμα και στην Kreuzberg (που προφέρεται κρόιτζμπεργκ με το κρόιτζ να σημαίνει σταυρός και το μπεργκ βουνό), που ονομάζεται και kleine Istanbul (μικρή Κωνσταντινούπολη), και η οποία ΑΝΕΤΑ θα μπορούσε να γίνει τουρκο-γκέτο και να θέλεις και διόδια να μπεις, οι ΒΕΡΟΛΙΝΕΖΟΙ την απο-γκετοποίησαν όχι ενσωματώνοντάς την απαραίτητα με το υπόλοιπο Βερολίνο αλλά εκτιμώντας και τιμώντας τον χαρακτήρα της. Η Kreuzberg είναι ένα μικρό θαύμα όχι για τα naked sex και S&M parties της, όχι τόσο για τον φιλελεύθερο χαρακτήρα της, αλλά γιατί από potential ghetto έγινε ένα όμορφο αμάλγαμα στο οποίο οι πλείστοι νιώθουν άνετα να ενταχθούν.


Στο Βερολίνο νιώθεις Βερολινέζος. Λες αυτό να 'νιωσε ο Kennedy όταν έλεγε Ich bin ein Berliner (είμαι ένας Βερολινέζος). Μπορεί, μπορεί και όχι. Φαντάζομαι το Βερολίνο του '63 έστω μισό και ταλαιπωρημένο θα είχε την προδιάθεση να γίνει το Βερολίνο του 2009. Από την άλλη ο Kennedy δεν πρόλαβε να πει και πολλά μετά από τον Ιούνιο του '63. Ευτυχώς για την ανθρωπότητα εβρεθήκαν και άλλοι πολλοί μετά που είπαν με περηφάνεια Ich bin ein Berliner χωρίς να σκοτωθούν ή να τους σκοτώσουν.


Με σέβας και ευγνωμοσύνη στο Βερολίνο και τους απανταχού Βερολινέζους, κλείνω αυτό το post ευχαριστώντας και τις συνοδοιπόρους μου που μοιραστήκαμε μαζί και εκτιμήσαμε εξίσου ένα όμορφο μα πολύ όμορφο ταξίδι.


Tschuss.