Μην στερείτε τον Απρίλη απ' την Άνοιξη!

Τον Απρίλιο του 2008 είχα έρθει στην Κύπρο για 3 περίπου βδομάδες. Είναι μέχρι σήμερα η πιο γλυκιά ανάμνηση που έχω από την Κύπρο και αυτή η τόσο όμορφη ανάμνηση οφείλεται σε δύο πράγματα.


Το πρώτο ήταν ότι τον Απρίλιο του 2008 η Λήδρας έγινε Locmaci και η Locmaci Λήδρας. Η οδός Λήδρας, επανενωμένη ήταν πιο όμορφη και πιο ζωντανή από ποτέ. Οι άνθρωποι, οι άνθρωποι που ξέρω εγώ τουλάχιστον στην Κύπρο, χαμογελούσαν και χαμογελούσαν πλατιά. Και είμαι σίγουρη πως δεν ήταν η εντύπωσή μου αφού κι εγώ από μεριάς μου έβλεπα τον κόσμο με μάτια...χαμογελαστά.


Είμαι σίγουρη πως ο κόσμος της Λήδρας, εκείνοι οι άνθρωποι που ποτέ δεν εγκατέλειψαν την Λήδρας ακόμα και όταν ήταν μια σχετικά νεκρή οδός, εκείνη την μέρα ήταν χαρούμενοι. Ανεξαρτήτως πολιτικής στάσης προς τη μορφή λύσης του Κυπριακού και όλα τα συναφή, εκείνη η μέρα ήταν άσπρη μέρα για όλους. Παρενθετικά να πω πως αυτό και μόνο δείχνει πως ένα κατά τ' άλλα βαθιά πολιτικό πρόβλημα είναι πρωτίστως ψυχολογικό στο επίπεδο των απλών ανθρώπων.


Το δεύτερο πράγμα που έδωσε ομορφιά σε αυτή την ανάμνηση ήταν η αναζωογονημένη πλατεία της Φανερωμένης και οι γύρω περιοχές. Θυμάμαι πολύ καλά πως δεν σήκωνε συζήτηση τότε για το που θα πηγαίναμε για βόλτα. Μας άρεσαν οι περιοχές εκεί, μας άρεσαν πολύ. Και θυμάμαι επίσης πολύ καλά το κοινό σχόλιο που κάναμε στην παρέα το οποίο αφορούσε τη νεολαία της περιοχής. Ήταν μια από τις λίγες (λυπάμαι να το πω) φορές που ένιωσα πολύ μα πολύ περήφανη για τη νεολαία της Κύπρου. Ήμουν πολύ χαρούμενη για τους νέους εκείνους με τα παράξενα ρούχα, τα παράξενα μαλλιά, που καθόντουσαν χάμω σταυροπόδι ένα με τη γη, που δεν χωρίζονταν σε παρέες αγοριών-κοριτσιών αλλά ήταν όλοι ένα, που είτε επιδητευμένα εναλλακτικοί ή φυσικά εναλλακτικοί είχαν πετύχει να μην γίνουν η βαριεστημένη νεολαία του caprice, του heaven, του factory, του Viventi...


Αυτούς τους ίδιους νέους, τους είχα δει να βρίσκονται εκεί στην οδό Λήδρας τον Απρίλιο του 2009. Ήταν παρόντες στις ιστορικές αλλαγές που γίνονταν στην Κύπρο όταν άλλοι τις χαρακτήριζαν επικίνδυνες κινήσεις. Είναι καθημερινά εκεί όπου συντελούνται όλες οι κοινωνικές αλλαγές της Κύπρου όταν οι υπόλοιποι κοιμούνται ήσυχα τον ύπνο του κυπριακού δικαίου. Είναι αληθινοί κοινωνοί της ζωής, της πραγματικής ζωής. Είναι το πιο ζωντανό κύτταρο της Κύπρου αυτή τη στιγμή.


Είναι λίγοι, κινούνται μόνοι τους, κινούνται σε δρόμους που θα τους δώσουν πολλά, άσχημα, κακά, αλλά και όμορφα. ΔΕΝ  είναι οι κατασταλαγμένοι νέοι, που έχουν προγραμματισμένα τα επόμενα 15 χρόνια της ζωής τους. ΕΙΝΑΙ όμως άτομα που ψάχνουν και ψάχνονται. Μαθαίνουν εμπειρικά. Μαθαίνουν, μαθαίνουν! Γιατί τους θέλουμε τόσο πολύ να σταματήσουν να μαθαίνουν. Γιατί θέλουμε τόσο πολύ να τους βγάλουμε από το 'περιθώριο΄ για να τους βάλουμε στον αυτοκινητόδρομο της κοινωνίας όπου περνάς και σε προσπερνούν με απάθεια. Είναι λίγοι και τόσο επικινδύνοι, έτσι;


Σε αυτούς τους νέους εύχομαι δύναμη. Σε αυτή την αριστερή κυβέρνηση εύχομαι να γίνει επιτέλους αριστερή. Σε αυτούς που υποστηρίζουν το δικαίωμα των νέων της Φανερωμένης και του οποιοδήποτε άλλου πλήθους ανθρώπων που απλά θέλουν να συμπεριφέρονται ελεύθερα εύχομαι ενότητα. Στην αστυνομία Κύπρου και στο τόσο αφελές υπουργείο Δικαιοσύνης εύχομαι ίσως να συνεχίσουν να συμπεριφέρονται τόσο σπασμωδικά γιατί νομίζω τέτοιες ενέργειες μόνο αντίσταση προκαλούν. Εύχομαι μια δημιουργική αντίσταση. Εύχομαι στην Κύπρο να ξαναζήσει Απρίληδες όμοιους του Απρίλη του 2008.


P.S. : Μιλώντας για δημιουργική αντίσταση, θυμήθηκα ακόμη μια πολυ ωραία ανάμνηση που ήρθε σαν όαση στο ξηρό κυπριακό καλοκαίρι του 2009. Leman Sam: απλή, δημιουργική, κοκκινομάλλικη, αηδονίσια, δυναμική, ονειρική αντίσταση.