Ασιμένια Γενέθλια

Έψαξα να βρω την παλιά τη πιστωτική να την δείξω στην πανέξυπνη την υπάλληλο για να της αποδείξω ότι μου έχουν ήδη δώσει προσωπικό αριθμό ταυτοποίησης (PIN) και ότι τον θέλω πίσω. Το να μάθω άλλο κωδικό προϋποθέτει ένα εξονυχιστικό chunking (τεχνική απομνημόνευσης) που έχει ως στόχο να χαράξει τον κωδικό στην μακρόχρονη μνήμη για να μην χρειαστεί να τον αποθηκεύσω οπουδήποτε αλλού (εκτός της μνήμης μου).

Στην απελπισία μου να βρω την κάρτα (έτσι συγυρισμένα που τα 'χω) εσιονοστήκαν ούλλα. Μαζί ένα μικρό χαρτάκι διπλωμένο. Το βλέμμα μου έπεσε απευθείας πάνω στο To: Kato Ydata. Ου μάνα μου, εξεχύθηκαν τα μυστικά μας μπροστά στην τσουνιασμένη την υπάλληλο εσκέφτηκα. Εφύλαξα το γρήγορα, αλλά έκαμα έτσι μια σημείωση νοητική να το κοιτάξω μετά. 

Έφυα που την τράπεζα απογοητευμένη. Το PIN άλλαξε. Κρίμας. Άνοιξα το πορτοφόλι να δω το χαρτάκι. Ήβρα πρώτη πρώτη την πιστωτική. Έτσι να της δώσω μια να πάει... Πόσο μισώ τις πιστωτικές. Δύο δίπλες είχε το χαρτάκι. Στο άνοιγμα της πρώτης αναγνώρισα τα γράμματα, όταν το'φερα μπροστά μου ανοιγμένο ολόκληρο ήρθε πίσω και η ανάμνηση ολόκληρη.

Ιούλιος -Γενεύη -Ελβετία και τ' αδέρφι μου που τραγουδούσε το αγαπάω και αδιαφορώ. Πόσο μου αρέσεις Άσιμεεε. Αλλά έχω αυτό το πρόβλημα. Όσο κι αν μ' αρέσει το τραγούδι, ο συνθέτης κλπ, στους στίχους πάντα βάλω που το νου μου. Το αδέρφι έχει ένα μικρό πρόβλημα με τούτο και λιγότερο πρόβλημα από μένα στην μνήμη. Έκατσε τζιαι έγραψε μου τους στίχους να καταλάβω την αξία τους και να μην βεβηλώνω το τραγούδι. Τους στίχους εννοείται δεν τους έμαθα αλλά κράτησα το χαρτάκι. Δεν ήξερα ότι ήρθε μαζί μου Αγγλία.

Μετά που την ξινισμένη υπάλληλο και την κρίση που παθαίνω με το πλαστικό χρήμα να έρθει το χαρτάκι. Και να έρθει και μια μέρα πριν τα γενέθλια του αδερφιού! Και να' ρθει και την μέρα που με πληροφόρησε η μάνα μας ότι το αδέρφι δεν κάμνει αίτηση στην τράπεζα γιατί εσυμφωνήσαμε μαζί ότι αν οποιαδήποτε από μας κάνει έτσι κίνηση θα μπει στην από καιρό περιθωριοποιημένη κατηγορία της κλασσικής (βολεμένης) κυπραίας. This is coincidence or conspiracy.

Κι εκεί που έψαχνα να βρω το "αγαπάω και αδιαφορώ", έπεσα στην διαμάχη Παπακωνσταντίνου-Άσιμου που μου έλεγε το αδέρφι. Κι εκεί που πήγα να προσπεράσω τη διαμάχη (προδοσία) ότι κι αν ήταν, πέφτω σ' αυτό.

http://www.youtube.com/watch?v=GprUYqPHChQ&feature=related


Χρόνια Πολλά!
 

Ρεμπέτες του ντουνιά

Φανταστείτε μια τυπική εγγλέζικη πάμπ καταχωνιασμένη σε ένα στενό που είναι one way για πεζούς (δηλαδή χωρεί έναν έναν να περνά κάθε φορά) μια Κυριακή νύχτα . Η είσοδος είναι μια εξίσου τυπική ξύλινη πόρτα που την ανοίγεις, την κρατάς για να περάσουν όσοι είναι να περάσουν και μετά κλείνει μόνη της. Ο καιρός είναι ο τυπικός εγγλέζικος καιρός. Βρέχει εκείνη την ψιλή, την κατά πολλούς εκνευριστική βροχή που μπορεί να σου βρέξει το σώψυχα αν πεις και την υποτιμήσεις. Μπαίνεις μέσα. Τι βλέπεις;


Με δεδομένο ότι είναι Κυριακή νύχτα, δεν βλέπεις νεαρό κόσμο, όχι κατ' ανάγκη γιατί η επόμενη είναι εργάσιμη μέρα αλλά το πιο πιθανό γιατί το διήμερο Παρασκευής-Σαββάτου θα ήταν, πως να το πω, εξαιρετικά αλκοολούχο. Οι λέξεις hammered, hangover (που σημαίνει delayed alchochol-induced headache- άκου τωρά), smashed, χρησιμοποιούνται συχνά για να περιγράψουν τα εξοντωτικά διήμερα...διασκέδασης (!).


Αυτούς που σίγουρα βλέπεις όμως είναι τους θαμώνες της πάμπ. Δεν θέλω να τους περιγράψω τους γέρημους. Νομίζω αρκετές ταινίες τους έραψαν το στερεότυπο, με τόση λεπτομέρεια μάλιστα που μερικές φορές διερωτούμαι αν πάνω τους έχει επίδραση και η αυτο-εκπληρούμενη προφητεία.


Σκέψου να μπαίνεις σε μια τέτοια πάμπ, και να ξέρεις πως κάπου πίσω, πάνω, κάτω από αυτό το πάτωμα με τους θαμώνες έχει ένα ακκορντεόν, ένα μπαγλαμαδάκι, ένα μπουζούκι, ένα σαντούρι, ένα βιολί, μια κιθάρα, ένα ταμπουρλέκι, ένα μπαγλαμά, ένα κλαρίνο, με τους οργανοπαίκτες τους, έτοιμους να ξετυλίξουν τα όλα τους για μια μόνο νύχτα. Σε ένα δωματιάκι μιας ανώνυμης/ επώνυμης πάμπ, ο Αλλάχ και ο Θεός των Χριστιανών στήνουν χορό. Σαν να λυπήθηκα λίο τους θαμώνες της πάμπ...Για λίο όμως. Μετά εσκέφτηκα πως εκείνοι μπορεί να βρίσκονται ήδη στον παράδεισό τους. Εγώ απλά έπρεπε να βγω ένα πάτωμα χρησιμοποιώντας κάτι εξίσου τυπικές σκάλες που τρικλίζουν για να βρω τον δικό μου παράδεισο.


Και τον βρήκα. Βρήκα τον παράδεισο απ΄αυτούς που απλόχερα τον προσφέρουν. Απ' τους ρεμπέτες του ντουνιά. Δίπλα μου η φίλη μου η Οζ δεν εκάθετουν ένα τόπο που τον ενθουσιασμό. Ο τύπος με το σαντούρι και ο δεύτερος κιθαρίστας ήρθαν αργοπορημένοι. Έπιασαν το επόμενο λεοφωρείο μας είπε ο μαέστρος ο μουστακαλλής και εδείξαμε κατανόηση. Ξέρουμε τι σημαίνουν τούτα τα λεοφωρεία της γραμμής. Όταν έκαμε είσοδο ο σαντουράς, χαμός! Τον ήξερε ο κόσμος. Γλυκύτατος. Όπως και οι υπόλοιποι/λοιπές. Οζ τι λαλεί το τραγούδι; Καλά, με τα αγγλικά δεν τα πάμε και πολλά καλά, όχι να μεταφράζουμε και τραγούδια. You know canim, you know this black dirty boy. Song about him. Ο αλήτης, ο αλήτης (o dirty black boy). Ήξερα τους ελληνικούς τους στίχους. Α ρε Οζ, την ίδια γλώσσα μιλούσε το τραγούδι μας.


Με τούτα και με τ' αλλα γέρασε η Κυριακή και πήγε για ύπνο. Πρωί της Δευτέρας και η βροχή συνεχίζεται. Πρωί της Δευτέρας και η ζωή συνεχίζεται. Πρωί της Δευτέρας και είμαι φάτσα με το τμήμα. Εδώ (στη γη) είν΄ο παράδεισος (μα) κι η κόλαση εδώ, σκέφτηκα.