tag:blogger.com,1999:blog-59005350136970374922024-03-13T06:02:11.242+00:00Kato YdataKato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.comBlogger84125tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-33310643570770601052014-12-16T23:10:00.001+00:002014-12-16T23:10:30.953+00:00Rebooting<span style="font-size: large;">Οι αρχές του Δεκέμβρη ήβραν΄με ξανά στο εγγλέζικο χωρκούι μου να πηγαινοέρκουμαι με το ποδηλατί επανεξερευνώντας την εγγλεζικη εξοχή πριν γύρει η μέρα τζιαι σκοτεινιάσει. Η νύχτα μας βρίσκει να καθούμαστε να αράζουμε στες παλιές τζιαι σκονισμένες πολυθρόνες του χαμηλοτάβανου καθιστικού του φιλόξενου κότεϊτζ, με τον Σαμ το κουνέλλι να χοροπηδά γυρώ που το σαλόνι, την συγκάτοικο να θκιεβάζει βιβλίο τζιαι μένα να θκιεβάζω επίσης ή απλά να σταματώ τζιαι να μεν κάμνω τίποτε. Αρέσκει μου άμαν έρτει τζείνη η ώρα που μπορώ τζιαι θέλω να μεν κάμνω τίποτε..</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Σε μια φάση που δεν έκαμνα τίποτε λοιπόν, έμεινα τζιαι έχασκα τον τίτλο του βιβλίου δώρου απο τη συγκάτοικο. Small acts of RESISTANCE. How Courage, Tenacity, and Ingenuity can Change the World το οποιο βιβλίο εκείτετο δίπλα από ένα ντι βι ντι που έφερε τον τίτλο 'How to start a revolution', το οποίο μου χάρισε ο συνάδερφος της συγκατοίκου (κι αυτός βιβλιοπώλης) με τον οποίο τα βρίσκουμε γιατί αυτός στην προηγούμενη του ζωή ήταν μεταλλωρύχος που μούτζωνε την Θάτσερ (πριν πάει στην Πάξο να ανοίξει παμπ και μετά την κλείσει για να ρτει στην Αγγλία να παντρευτεί για τρίτη φορά και να γίνει βιβλιοπώλης). </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Όπως και να΄χει, δεν ξέρω αν εξαναδήλωσα σε τούτο το μπλογκ πόσο αλλεργική είμαι στην ιδέα του Change the World γιατί την βρίσκω να εμπερικλείει πολλή ματαιοδοξία μέσα... Έτσι όπως χρησιμοποιείται στον σημερινό πολύ νεο-λίμπεραλ κόσμο, η φράση τούτη είναι στο νου μου συνδυασμένη με τον δυτικό εγωκεντρισμό, τζιαι μια κατάσταση στην οποία εγώ θεωρώ ότι ξέρω ή έχω κάτι περισσότερο από άλλους και θέλω να βοηθήσω αυτούς να αλλάξουν. Αν είμαι μια φορά αλλεργική στο ΄να αλλάξ(ω) τον κόσμο΄ είμαι διπλά αλλεργική σε όλα τα 'how to' γιατί μου θυμίζουν σελφ χελπ μπουκς τα οποία είναι το χειρότερο μου είδος (τζιαι είμαι τζιαι ψυχολόγος ή μήπως είναι επειδή ακριβώς είμαι ψυχολόγος;)</span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Παρόλαυτα μες την σκέψη και την περισυλλογή που εγέννησε η παντελής απραξία εσκέφτουμουν πως πιο 'μέσα' δεν θα μπορούσε να΄ναι τούτα τα θκυο τα δώρα. Λέω μέσα εννοώντας ότι ήρταν την κατάλληλη ώρα στο κατάλληλο άτομο. Γιατί το...άτομο, εγώ δηλαδή, που σνόμπαρε τα σελφ χελπ μπουκς και τες δυτικο-κίνητες και δυτικο-χρηματοδοτούμενες καμπάνιες για ένα καλύτερο και...δικαιότερο κόσμο, βρέθηκα να δουλεύω για του δυτικούς. Οχι για έναν,όχι για δυο αλλά πολλούς δυτικούς. Η έρευνα μου γίνεται με τα λεφτά τους, ο μισθός μου πληρώνεται με τα λεφτά τους, η γραμμή που ακολουθώ είναι η γραμμή τους, η τεχνογνωσία μου γίνεται τεχνογνωσία τους κοκ. Τώρα κάθομαι και στο τραπέζι μαζί τους, έχω σχέσεις μαζί τους, ακόμα και στην αμερικανικη πρεσβεία τους πήγα για να τα πούμε. Κι όσο γίνονταν όλα αυτά, όσο εγώ γινόμουν ένα με την βιομηχανία 'αλλάζω τον κόσμο', εγώ πνιγόμουν στην δουλειά και δεν είχα χρόνο να μην κάνω τίποτα για να μπορέσω να να μπω στην μετα-σκέψη, να σκεφτώ δηλαδή τες σκέψεις μου. Για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω να βρήκα τον χρόνο καν να...σκεφτώ. Έτσι τώρα που έχω πιο πολύ χρόνο μπορώ να αφήσω το βιβλίο να γίνει το ερέθισμα μου ή και ο καταλύτης μου. </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Το μόνο πράμα το οποίο έτυχε να σκεφτώ ενόσο η δουλειά με τους δυτικούς λάμβανε χώρα ήταν το agency. Το agency το οποίο θα μετάφραζα ελεύθερα ως την ικανότητα του να γινει κάποιος η αιτία της πράξης, δηλαδή την δυνατότητα του να είμαστε ενεργητικοί δράστες, την ικανότητα να υποκινούμε οι ίδιοι τη συμπεριφορά μας, την ικανότητα του να 'κάμνουμε', να δημιουργούμε, να παίρνουμε πρωτοβουλίες κοκ. Λοιπόν τούτο το agency ένιωθα ότι μου έλειπε. Όχι μόνο εμένα αλλά όλων εμάς που προσπαθούμε δειλά δειλά να κάμουμε τα πρώτα μας βήματα. Ότι έλειπε απ' όλους εμάς που λαχταρούμε να δημιουργήσουμε και το μόνο που παίρνουμε είναι 6μηνα κόντρακτς, που αδημονούμε να δώσουμε τη γνώση μας και μας ζητείται να κάνουμε πίνακες στην εξ-ελ, που ήρταμε κύπρο με ένα ππι-χειτζ-ντι τζιαι εισπράττουμε το 'νταξει, ετελειώσαμε τες σπουδές μας...?', εμας που μας τρέχει ο χρόνος και εμείς τρέχουμε μαζί του γιατί όλα σήμερα γίνονται πολύ μα πολύ γρήγορα.. Όπως και να'χει το agency εμπεριέχει τζιαι πολύ 'how to'. Για να σκεφτείς τη δράση πρέπει να σκεφτείς και το πως ή και ανάποδα προβληματιζόμενη για το 'how to' μπορεί τελικά να βρεις τον δημιουργικό τρόπο να αναλάβεις δράση, οποιαδήποτε δράση με στόχο την οποιαδήποτε επανάσταση. </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;"> Τζιαι με τούτα τζιαι με τ'αλλα τα βλέφαρα άρκεψαν να κλείουν. Ακόμα άκουα τη σιωπή που εδιακόπτετουν μόνο που τα πολύ αραιά τρένα, τζιαι ακόμα εσιέρουμουν την απραξία. Τζιαμαί στο χωρκούι μου το εγγλεζικο όπου ζερώνουν ούλλα τζιαι ξαναρκεύκει η ζωή που το μηδέν άρκεψαν οι αισθήσεις μου να επανέρχονται. Του ήμουν πολύ ευγνώμων όταν του έλεγα στο επανειδείν. </span>Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-35507635625751038212014-10-19T22:19:00.001+01:002014-10-19T22:19:03.343+01:00Στιγμές..<br />
<span style="font-size: large;">Τζοιμισμένη τζιαι λίο πιωμένη τζιαι ας μην είχα πιει τίποτε τη νύχτα που μόλις ετέλειωνε εκατέβηκα που το αεροπλάνο σε ένα αεροδρόμιο που δεν ήξερα αλλά και πάλε κάτι μου εθύμιζε. Κάτι που πολλά παλιά. Βαλκάνια. Τα κυριλλικά γράμματα, η γλώσσα στην οποία εγίνουνταν οι ανακοινώσεις, τζιαι η μυρωθκιά του χαρτιού στις τουαλέττες (αν το πιστεύκετε), ούλλα εφωνάζαν σλαβόφωνα Βαλκάνια...Γουέλκαμ μπακ, είπα του εαυτού μου. Είδα την πινακίδα του τράνσφερ τζιαι είπα να πάω να δω εννα μπου γίνεται κι ας είχα και πέντε ώρες καιρό να βρω το δρόμο μου για το γκέιτ. Πέντε ώρες, και η ώρα ήταν 5 το πρωί, ώρα Σερβίας. </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Σαν άφηννα τα πόθκια μου να με παίρνουν είδα γνώριμο πρόσωπο. Εμεγάλωσεν ο πληθυσμός της Κύπρου και τον βρίσκουμε τυχαία και στην Σερβία! Ήταν ευχάριστη έκπληξη, είσιεν τζιαι καιρό να βρεθούμε. Ήταν και με το άλλο μισό του τζιαμαί. Γνωριμίες. Ρε, έννα φκούμεν έξω, έρκεσαι? Εσκέφτηκα το. Ήταν να ΄βρισκα κάτι Σέρβους φίλους μου στον ερχομό έτσι στο νου μου είχα ότι τουρ του Βελιγραδίου θα έκαμνα τότε. Αλλά γιατί όχι, γιατί όχι...</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Εφκήκαμεν έξω. Εβάλαν μας στάμπα πας στο διαβατήριο. Είναι η πρώτη μου στάμπα πάνω στο διαβατήριο γιατί δεν εβγήκα εκτός Ε.Ε. που τον τζιαιρό που έπιασα καινούριο. Ήμουν λίο χαρούμενη για την στάμπα αλλά εσκέφτουμουν ότι είναι παράξενο γιατί η Σερβία είναι μεσ΄την Ε.Ε., εν ένει? Ένει. Εσυγχυστήκαμε προς στιγμής πάντως. Εσυγχυστήκαμε ακόμα παραπάνω με τα δινάρια. Δεν εβρίσκαμε ΕΝΑΝ τόπο, εμείς η νεολαία της άμεσης-απάντησης-των-ερωτήσεων-μας-από-το-γκουκλ που να μπορούμε να ρωτήσουμε την ισοτιμία του διναρίου με το Ευρώ. Οι μόνοι ΄καλοθελητές΄ στο να μας βοηθήσουν να βρουμε την απάντηση, ήταν οι ταξιτζήες. Εκτυπήσαν διάνα μαζί μας, τζιαι εξέραν΄το. Ακούσαμε τρεις διαφορετικές ισοτιμίες από τους ταξιτζήες. Ήταν τόσο διαφορετικές μεταξύ τους που μόνο σε γλωσσική ασυννενοησία εμπορούσαμε να αποδόσουμε τις αποκλίσεις. Έτσι εκαταφύγαμε στο μενού του κκαφέ (που ήταν κλειστό) για να δουμε πόσα στοιχίζει ένας καφές τζιαι τάχα να υπολογίσουμε. Εσωθήκαμε. Ένας καφές σε κκαφέ του αεροδρομίου θα μπορούσε να στοιχίζει που ένα Ευρώ ως δέκα. Εβαρεθήκαν μας οι ανυπομονοι ταξιτζήες. Εξενερώσαμεν τους με την ανικανότητα μας ακόμα τζιαι να παζαρέψουμε. Αλλά ένας πιο έξυπνος που τους άλλους που επαρακολουθούσε τη σκηνή ήρτεν τζιαι έδωσεν μας την πιο χαμηλή τιμή, εδέχτηκεν Ευρώ, τζιαι εκινήσαμε για το Βελιγράδι.. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Βελιγράδι...η ώρα 6.30 το πρωί. Ήσυχο, πολλά ήσυχο. Ομιχλώδες. Ψυχρούα. Αλλά η μέρα έδειχνε πως θα ταν μάλλον ζεστή. Κτίρια.. κάπου τα είχα ξαναδει τούτα τα κτίρια. Μεσοπολεμικά. Όμορφα, επιβλητικά. Είσιε τζιαι κάποια που τους είχαν αλλάξει το 'στυλ' οι πόμπες του ΝΑΤΟ. Γκρίζα όμως, πολλά γκρίζα. Γκρίζο είναι το χρώμα που έχω συνδέσει με τα Βαλκάνια. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Τίποτε δεν είσιε ανοιχτό, τίποτε δεν εξέραμεν για το Βελιγράδι, έτσι απλά αποφασίσαμε να περπατούμε. Η συζήτηση επήε αναπόφευκτα στην Κύπρο, τζιαι λίο στην Ευρώπη. Για την πολιτική. Για την κρίση. Για τον ρόλο της αριστεράς, στην Κύπρο, στην Ε.Ε. Έτσι όπως επερπατούσαμε μεταξύ προτομών κάποιων που ήμουν σίουρη ότι ήταν κουμμουνιστές ήρωες του Β Παγκ. Πολέμου, επήαιννε πολλά η συζήτηση για την αριστερά στην Κύπρο (!).ΒΑσικά ήταν λίο σουρεάλ εσκέφτουμουν που απλά είχαμε την ίδια συζήτηση που θα είχαμε στην Κύπρο στη μέση του Βελιγραδίου ή ώρα 6.30, 7, 7.30 το πρωί πριν η πόλη ξυπνήσει. Κι έτσι χαμένοι στην άγνοιά μας, απλά συνεχίσαμε να περπατούμε. Είδαμε το χοτέλ Μοσκβα, και μετά το χοτέλ Παρκ (ακριβώς τον ίδιο συνδυασμό τον έχει η Σόφια στη Βουλγαρία εντωμεταξύ). Εκάτσαμε τζιαι είπιαμε καφέ για να ανακαλύψουμε επιτέλους ότι 1000 σερβικά δινάρια αντιστοιχούν σε τρεις καφές και μια μερίδα τηανιτές πατάτες που τοπικά γυράδικα. Στο δρόμο μας πίσω για να βρούμε τον ταξιτζιή που είχε γίνει παρέας, η πόλη είχε αρχίσει να ξυπνά. Όταν είχε για καλά ξυπνήσει εμείς την βλέπαμε από ύψος πολλών ποδιών...</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">-----</span><br />
<span style="font-size: large;">Μια βδομάδα μετά</span><br />
<span style="font-size: large;">----</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Προσγειώνουμαι και πάλι στο αεροδρόμιο Νίκολα Τέσλα του Βελιγραδίου. Η ώρα είναι 6 το απόγευμα. Βγαίνω έξω απευθείας, δεν βρίσκω κανένα κυπραίο, περιμένω τη φίλη μου να έρτει να με συνάξει. Αργεί. Αφού εξήγησα σε όλους τους ταξιτζήδες ότι δεν θέλω ταξί γιατί θα έρτει η φίλη μου η Ολιβέρα, αφήκαν'με ήσυχη. Εκτός που έναν, που πραγματικά ήρτεν τζιαι ερώτησεν με ανήσυχος αν είμαι εντάξει στην ανάμιση ώρα κατά την οποία η καημένη η Ολιβέρα ήταν σταγκωμένη σε ένα λεοφωρείο που έπαθε βλάβη. Όσην ώραν επερίμενα ανακάλυψα ότι έχει γουάι φάι η περιοχή και εβάλθηκα να διαβάζω για το ποιος ήταν ο Τέσλα. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Εκατεβήκαμε Βελιγράδι τελικά κατα τες 8. Άλλος κόσμος το Βελιγράδι η ώρα 8 τη νύχτα! Πολύς κόσμος..! Η Ολιβέρα εκόττισεν μου τα μπισκοτούθκια που μ' αρέσκουν τζιαι ένα μπουκάλι νερό τζιαι αρκέψαμεν τους γυρούς. Θέατρα, πάρκα, η βουλή, το σπίτι του πρωθυπουργού, εκκλησίες, αγάλματα. Σε δυο τρία σημεία μόνο εκοντοσταθήκαμε πριν το μεγάλο μας σταθμό που ήταν του φρούριο/ κάστρο. Πρώτο, το κτίριο όπου αν εκατάλαβα καλά ήταν η ακαδημία των τεχνών η οποία ήταν στις δόξες της την δεκαετία του 80 αν δεν κάμνω λάθος. Τωρά όι πλέον. Σύμφωνα με τους σέρβους φίλους μου, τίποτε στη Σερβία δεν είναι στις δόξες του πλέον γιατί η κυβέρνηση είναι αμερικανόλαγνη τζιαι βυζακωμένη πάνω στες πολιτικές της Ε.Ε., τζιαι ότι η λογοκρισία εν έντονη τζιαι η διαφθορά ατέλειωτη. Το δεύτερο κτίριο ήταν το εθνικό μουσείο. Ένα απίστευτο κτίριο το οποίο ΄επισκευάζεται΄ για αυτό έχει τζιαι σκαλωσιές στημένες γυρόν του τα τελευταία δέκα χρόνια. Το τρίτο κτίριο ήταν το τμήμα ψυχολογίας (φυσικά) το οποίο ήταν μεσ΄το κέντρο της πόλης. Αλήθκεια αρέσκει μου πολλά όταν το πανεπιστήμιο είναι μεσ' την πόλη. Α! Εδείξαν μου τζιαι το H&M (πρέπει πρόσφτα να πήεν Σερβία) με την ίδια ειρωνεία που θα μου έδειχνα τα ΜκΝτόναλντς (τάχα ότι είναι 'σύμβολα' προόδου και εκσυγχρονισμού). Το τέταρτο ήταν η βουλή γιατί είναι όντως ωραίο κτίριο. Μου είπαν ότι ήταν ένας γιουσκοσλάβος αρχιτέκτονας που το σχεδίασε...Γιουγκοσλάβος.. (ήταν Κροάτης ο τύπος μετά εκατάλβα). Ταυτότητες, ταυτότητες..άμπα τζιαι δεν κάμετε την εμφάνισή σας. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Μετά κατευθυνθήκαμε στο φρούριο, κάστρο. Βασικά το φρούριο/ κάστρο εν μια τεράστια περιοχή που έχει μέσα πάρκο, ζωολογικό κήπο, μουσείο πολέμου, ρωμαικές κατακόμβες (μεταξύ άλλων) και κάπου στην άκρη του εκεί που συνορεύει με τον ποταμό Σάλα, έχει μια μεγάλη κολώνα με ένα άγαλμα στο πάνω μέρος, το άγαλμα του άγνωστου στρατιώτη ή κάτι τέθκοιο, αφιερωμένο στους όσους έπεσαν για την πατρίδα. Το άγαλμα είναι ένας άντρας πολλά γυμνασμένος, με σφικτούς κώλους. Ένας άντρας νικητής όπως μου είπε ο φίλος της Ολιβέρας, που βαστά μάλλον σπαθί στο δεξί του και έναν αετό στο αριστερό του. Δεν είμαι σίουρη για το τι σημαίνουν τα δύο σύμβολα, αλλά ντάξει εκαταλάμβαινα το κόνσεπτ της κολώνας, του αγάλματος, της στρατηγικής τοποθεσίας ενός αγάλματος που συμβολίζει την δύναμη και τη νίκη. </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Έτσι όπως εμιλούσαμε για την ιστορία την πρόσφατη τζιαι την τωρινή εσκέφτουμουν πως έχουν πολύ πόνο μέσα τους οι Σέρβοι. Ενιξέρω αν εν τούτο που τους φκαίνει σε έναν εθνικισμό πολλά παράξενο. Έναν εθνικισμό του τύπου όλοι οι άλλοι είναι ανάξιοι, αδύναμοι, δειλοί, αλλά που δεν εξυψώνει ταυτόχρονα τους δικούς, το εμείς...για τους οποίους επίσης δεν έχουν μια καλή κουβέντα να πουν...</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Η μαθκιά μου έπεσε σε κάτι μεσήλικες τζιαι παππούδες που επαίζαν σκάκι. Άλλο πράμα που μόνο στην ανατολική Ευρώπη είδα τζιαι μου αρέσκει. Το σκάκι στα παρκα...'Τζιαμαί΄, λαλεί μου ο ξεναξός μου διακόπτοντας τες σκέψεις μου, 'δεξιά στο βάθος..τζιαμαί ενώνεται ο Σάλας με τον Δούναβη'. 'Αν ερχόμασταν στον λυκόφως θα ένιωθες την δύναμική που έχει η ένωση τούτων των θηρίων', συνεχίζει...'Τι ένδοξος τόπος για να κτιστεί μια τέθκοια πόλη'...λαλεί τζιαι σιωπά. </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Εν ήμουν σίουρη αν εσοβαρομίλαν ή αν ήταν κυνικός τζιαι πάλι. Η αλήθκεια νομίζω ότι τζιαι ο ίδιος ήξερε.. Πολύς πόνος, πολλή απογοήτευση, τζιαι μαζί πολύ περηφάνια..Τούτα, τούτα εκράτησα που το Βελιγράδι.</span>Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-48694669583359105022014-09-21T19:43:00.000+01:002014-09-21T19:43:31.127+01:00Επιστροφή στα Κάτω Ύδατα<span style="font-size: large;">Επιστροφή στα Κάτω Ύδατα alright. Επιστροφή στα Κάτω Ύδατα οχτώ μήνες μετά την επιστροφή στην Κύπρο. Δεν ξέρω γιατί δεν έγραψα νωρίτερα αλήθεια... Ένας από τους λόγους υποθέτω είναι ότι το μπλογκ το κρατούσα ως μορφή επικοινωνίας με τους κοντινούς μου ανθρώπους ενόσω εγώ ήμουν μακριά. </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Την Αγγλία την άφησα μια βδομάδα μετά viva μου. Το τελευταίο ετζύλησε καλά τζιαι ήρεμα. Εκλείστηκα σε μιαν αιθουσούα με τους δυο εξάμινερς μου, ντυμένοι ούλλοι μας λίον καρναβαλλίστικα. Τούτη η κουβέντα επήρε δύο ώρες με 5 λεπτο διάλειμμα για καφέ. Συστήνω να μην φοάστε το viva όσοι σπουδάζετε Αγγλία. Αν πετύχετε εξάμινερς που θέλουν να σας ακούσουν θα δείτε ότι εύκολα μπορείτε να μπείτε σε μια νιρβάνα στην οποία κουμάντο κάμνουν οι σκέψεις κατά τη διάρκεια της εξέτασης. Δυο ώρες επεράσαν γλήροα. Ήβραν΄με εντάξει, είπα τους ευχαριστώ τζιαι αποχαιρετιστήκαμε. Μετά ακολουθήσαν τα γνωστά ντρίνκς τζιαι μετά ένας γλυτζιής ύπνος δίπλα που το τζάκι στο σπιτάκι μας στο χωρκούι. Μετά ακολουθήσαν 5-6 μέρες αποχαιρετισμών, κλεισίματος λοαρκασμών, καθαρισμάτων..Έκλαψα να πω την αλήθκεια μου όταν είδα το δωμάτιο μου, τη σοφιτούα μου που μου χάριζε θέα στο φεγγάρι όταν παραμέριζαν τα σύννεφα, όφκερη. Έκλαψα τζιαι πιο μετά όταν είπα γεια στον Σαμ, το κουνέλλι. Έννεν ότι εγώ τζιαι ο Σαμ ήμασταν κολλητάρκα, αλλά έτσι φορτισμένη που ήμουν, ο Σαμ ανακούφισεν με όντας τόσο... blissfully ignorant (όπως αρέσκετουν να λαλεί για τον Σαμ η συγκάτοικος μου). </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Τέλοσπάντων με τούτα τζιαι με τ'άλλα έκλεισε το κεφάλαιο Ππι Χειντζ Ντι τζιαι Αγγλία. Έτσι εμπήκα στο λεοφωρείο για να μπω στο αεροπλάνο για να έρτω Κύπρο. Εκαθησύχαζα τον ευατό μου λέγοντας του ότι έξι μήνες είναι και θα περάσουν και ότι μετά είμαι ξανά <i>ελεύθερη.</i>...Επεράσαν μήνες οχτώ και είμαι ακόμα εδώ.Και δεν ξέρω αν είμαι ελεύθερη. Ελεύθερη με την έννοια που κοντεύκει στην κυριολεκτική σημασία της λέξης, δλδ ότι πορεύουμαι όπου αγαπώ<b>.</b></span>
<br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<span style="font-size: large;">Λέω να επανέλθω στα ΚάτωΎδατα στο μπλογκοχωρκούι μου. Εν είμαι σίουρη αν έχω τίποτε να πω, αν έχω τίποτε να προσθέσω για την ώρα. Αλλά άμα λάχει, θα τα λέμε. </span><br />
<br />
Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-61301616667494295362013-12-31T00:51:00.000+00:002013-12-31T00:52:02.635+00:00To τεκάλεμιτ<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Επήα στο γραφείο μου σήμερα με στόχο να του κάμω ένα τεκάλεμιτ που λέμεν. Εν καθαρίζω που γωνιάς το γραφείο μου κάθε τέλος του χρόνου, όι. Κατ' ακρίβεια το πρώτο και μόνο που γωνιάς καθάρισμα του γραφείου έγινε όταν επρωτομπήκαμε μέσα εγώ, η Κέμι, και η Σύλβια. Εστήσαμε ολόκληρη επιχείρηση: Επετάξαμε πράματα που είχαν στοιβαστεί για χρόνια, βλ. άρθρα, περιοδικά, κονσέντ φορμς, άπειρες κόλλες με αναλύσεις, σπασμένη γραφική ύλη, φλάιερς, προσωπικές και επαγγελματικές κάρτες, ξεραμένα φκιόρα... Επλύναμε τα γραφεία μας - εβάλαμεν τους τζιαι πόλιsh που πάνω το οποίο εβρωμοζολούσεν ένα μήνα. Ενώσαμε τα νέα μας ντέσκτοπ (η πολυτέλεια του να είσαι ππί χέιντζ ντι) και επαραγγείλαμε λάμπες γραφείου. Εγοράσαμεν τζιαι τρία φκιόρα. Ένα που έμοιζε με τσαρτελλούι, έναν κάκτο, τζιαι έναν άλλο πράσινο φυτό που δεν ξέρω το όνομα του. Που τα τρία έζησε το τρίτο το οποίο εμεγάλωσε τζιαι έγινε γερό πράμα. Η Κέμι που καταλάβει άλλαξεν του τζιαι γλάστρα τζιαι έγινε θεόρατο το γέρημο - δεν ξέρω τι θα το κάμουν σε λία χρόνια όταν θα'χουμε φύει τζιαι δεν θα το χωρεί ο τόπος. </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τέλοσπαντων, επεράσαν τα χρόνια. Τεσσερισίμιση χρόνια για την ακρίβεια. Η Σύλβια άφησεν'μας νωρίς. Career was calling. Είσιε συνεργασία με τρία τμήματα, το δικό μας, της φιλοσοφίας, τζιαι της φαρμακολογίας. Επέλεξε τα άλλα θκυο. Η Κέμι έμεινε, αλλά το τμήμα δεν της επολλόκατσε. Μετά έγινε τζιαι τζούνιορ ντίν σε ένα κολλέγιο τζιαι εδώκαν της διαμονή όπως τζιαι γραφείο τζιαμαί. Επροτίμησεν'τα.</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Έτσι το γραφείο έμεινε μόνο για μένα. Μόνη μου επήαιννα, μόνη μου έφευκα. Μάστρο δεν είχα γιατί ο επίπτης ήταν ούτως ή άλλως απών. Μια χαρά δηλαδή ώσπου τζιαι εκτύπησε η μοναξιά - μπόλικη μοναξιά. Μπόλικη μοναξιά που εμπεριείκλειε όμως τζαι βόλη, μπόλικη βόλη. Έσιει μια πολλά παράξενη βόλη η μοναξιά. Εν διάς λοαρκασμό σε κανένα, εν σε κόφτει κανένας...ετσι πράματα. Το να είμαι μόνη μου δεν με πειράζει ιδιαίτερα. Περνώ πολύ χρόνο παρέα με μένα ούτως ή άλλως τζιαι είμαστεν οκ οι θκυο μας. Τζείνο που άρκεψε να με πειράζει όμως ήταν το ότι οι πολλές ώρες απουσίας άλλης ψυσιής στο γραφείο αρκέψαν να έχουν 'παρενέργειες΄. Ούλλα ήταν μια πάλη. Να ξεκινήσω να δουλεύκω κάθε μέρα ήταν μια πάλη, το να φκω που το γραφείο να βρω παρέα να πάμε να φάμε το ίδιο, να πειστώ να πάω να βρω έναν άθρωπο να του μιλήσω για την έρευνα μου χωρίς να νιώσει ή να νιώσω ότι γινείσκουμαι βάρος, το ίδιο, να κτυπήσω την πόρτα στο δίπλα γραφείο για να 'μολοήσω πως ναι επειδή είμαι λίον κούσπος η 'απλή ανάλυση' που μου είπες να κάμω εν τρέχει, πάλε μια πάλη...Ούλλα εφάνταζαν πολλά πιο μεγάλα τζιαι πιο πολύπλοκλα που ότι στην πραγματικότητα ήταν..</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τούντην κατάσταση ήρταν να σπάσουν θκυο πράματα: οι επισκέπτες φοιτητές και μετα-διδακτορικοί τους οποίους εφιλοξενούσα στο γραφείο μου (αφού είχαμε τόπο) κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους στο λαπ μας τζιαι το τέλος της υποτροφίας την οποία είχα μόνο για τα 3 πρώτα χρόνια που πτυχίου. Τούτα τα θκυο εφκάλαν΄με που την μοναξιά τζιαι τη πλαστή της βόλη. Εκτίμησα τζιαι τα θκυο αφάνταστα. Τους επισκπέπτες γιατί ήταν καλή παρέα τζιαι πολλά ενδιαφέροντες τύποι και τύπισσες. Το τέλος της υποτροφίας γιατί εταρακούνησεν΄με. Έψαξα για δουλειά. Ήρτεν τζιαι ήβρεν με (έτσι τυχερή που είμαι)... Εδίδαξα. Κάμποσο. Μικρές και μεγάλες διαλέξεις, μικρά και μεγάλα τουτόριαλς. Πολλές φορές ένιωσα ανεπαρκής, αλλά ούλλα ήταν καλλύτερα γιατί τα πράματα εκινούνταν τζιια οι πιο πάνω παρενέργειες εμειωθήκαν. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Επέρασεν ο τζιαιρός - σε λίες μέρες έχω την εξέτασήν μου τζιαι αν ούλλα παν καλά, μαζεύκω τα μπογαλάκια μου. Στον ώμο το δισάκι μου που λαλεί τζιαι ο Μητροπάνος. Ε, τζιαι επειδή το τέλος εσυνέπεσε τζιαι με το τέλος της χρονιάς επήα σήμερα πίσω στα μέρη τα παλιά. Εξανάνοιξα τα συρτάρκα που εγεμώσαν ότι παλιατσαρία φανταστείς: γράμματα που την τράπεζα, που την t-mobile κλπ, κάρτες παντώς είδους, φλάιερς για career paths, τα φλάιερς του Cypriot society, η φωτογραφία της γιαγιάς, οι κάρτες της άλλης της γιαγιάς. Α ήβρα τζιαι μια κυπριακή σημαία, τατσωμένη που κάτι που εσιωνώστην... Πρέπει να'ν που το freshers fair γιατί είμαι αρκετά σίουρη ότι δεν έφερα Κυπριακή σημαία μαζί μου!! Ο μόνος που έφερε Κυπριακή σημαία που ξέρω προσωπικά εν ο Γιάννης ο οποίος εκτός από την κυπριακή σημαία έφερε μαζί τους τζιαι τις αρχές του στες οποίες ορκιστηκε να μείνει πιστός, είπεν μου. Ποιες ένει ρε τούτες οι αρχές ρωτώ τον μια μέρα. Η οικογένεια μου, λαλεί μου, εν η μια: ότι τζιαι να γίνει εγώ εννά'μαι τζιαμαί για τζείνους. Μετά εν η θρησκεία μου, λαλεί μου. Τζιαι μετά λαλώ του; Η πατρίδα λαλεί μου (εξού τζιαι η σημαία). Ρε, λαλώ του, ξέρεις ότι τούτες ήταν τζιαι οι αξίες της χούντας έννεν; Πάτρις - θρησκεία- οικογένεια. Δεν ηξέρω πόσο τον επηρέασε τούτον (αριστερός άνθρωπος που ήταν - ένει? o Τζιώνης), εξάλλου τι κακό έσιει με το να'σιει κάποιος αξίες. Anw, νομίζω έκαμε λίο πίσω στη θρησκεία πάντως τζιαι την πατρίδα κατά που θωρώ την εψιλοέσιεσαι. Τέλοσπαντων, τίποτε έννεν γραμμένο πάσ'την πέτρα υποθέτων. Ούτε καν οι αξίες. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τεκάλεμιτ λοιπόν. Τεκάλεμιτ όπως λέμε κάθαρση. Έφερε κάμποσες αναμνήσεις τούτη η διαδικασία. Αναμνήσεις σκονισμένες, κρυμμένες σε τσακισμένες σελίδες, σε αφηρημένα σκίτσα, σε βιαστικές σημειώσεις, σε μεγαλεπίβολες ιδέες γραμμένες στο πίσω μέρος μιας κόλλας, στα σχεδιαγράμματα, στα χρονοδιαγράμματα, σε αριθμούς, σε ακαταλαβίστικα μοντέλλα. Κάμποσες σκουρκασμένες αναμνήσεις. Μερικές έσυρα τες στον κάλαθο, τις πλείστες στην ανακύκλωση, τις άλλες ετακτοποίησα τες. Αύριο θα πάω πίσω να καθαρίσω τζιαι την σκόνη. Μπορεί να κάμω τζιαι πόλιsh για να το ετοιμάσω, το γραφείο, για τον επόμενο διδακτορικό φοιτητή. Εν ωραία που το τέλος φέρνει αρχή. </span></span><br />
<br />
<br />Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-51978277211025388402013-12-08T23:43:00.000+00:002013-12-08T23:43:12.659+00:00Τα καλά τα αντίο<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">'Εσφιξα στην αγκαλιά μου τον μεγάλο φιλικό γίγαντά (ΜΦΓ) μου τζιαι εκολλιτσιάσαν οι φανέλλες μας που ήταν μεσ'το δρώμα. Ήταν το τελευταίο μας παιγνίδι - τζιαι εκερδίσαμεν'το τζιόλας. Έδωσα τους ούλλους που μια αγκαλιά, είπα τους εννα σας ξαναδω αλλά ενιξέρω πότε. Τζείνοι εδώσαν μου λουλούδια τζιαι μιαν αγκαλιά πίσω. Σαν ετελιώσαμε, η συγκάτοικος μου που ήρτε να δει τον αγώνα έπιασε την ανθοδέσμη με τα λουλούδια τζιαι εγώ ακολουθούσα που πίσω σαν μεγάλη σταρ. ΄Νταξει αστιεύκουμαι - Βασικά εμάζευκα τα ποσκούπιδα που εμείναν στο γήπεδο γι' αυτό δεν είχα σιέρκα ελεύθερα για την ανθοδέσμη. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Λιότερο που ένα 24ωρο πριν έσφιγγα στην αγκαλιά μου έναν-έναν τζιαι στα γλήορα τους 8 φίλους/ες μου που εκατεβαίναν τζειν'την ώρα σην στάση Ροντινσμάρκτ του U-bahn - ενώ εγώ θα συνέχιζα για τον κεντρικό σταθμό όπου θα άλλασσα σε S-bahn για να πάω αεροδρόμιο. Ελυπούμουν που τους άφηνα πιο νωρίς, αλλα έπρεπε να επιστρέψω πίσω Αγγλία για τον αγώνα στον οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω. Εξάλλου ήμουν η πρώτη που έφτασα Αμβούργο αφού δεν με έκοψε ο τυφώνας Χαβιέρ τζιαι έτσι είχα την ευκαιρία να περάσω τον πιο πολύ χρόνο με έκαστο άτομο που εκατάφερνε να φτάσει στο Αμβούργο.</span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τέσσερις μέρες πιο πριν είχα τρεις αποχαιρετισμούς στη σειρά. Πρώτα οι φοιτητές μου που τα tutorials του επιλεγμένου τους μαθήματος. Εμείναν λίο πίσω μετά το τέλος του τουτόριαλ έτσι είχα την ευκαιρία να τους ρωτήσω τι θέλουν να κάμουν του χρόνου αφού εν τριτοετείς τζιαι άρα τελιώνουν φέτος. Η μια είπεν'μου gap year, ο άλλος είπεν μου δουλειά, αλλά πως ακόμα δεν ξέρει που ή τι, τζιαι η τρίτη (εκ κίνας) είπεν μου πως ήρτε η ώρα να σπουδάσει κάτι πιο πρακτικό (εννοούσε χρήσιμο - με προοπτικές εργοδότησης. Εξεκαθάρισεν'το μετά). Ο νέος τομέας: χρηματοοικονομικά. Λαλεί τούτον εθέλαν οι γονιοί της που πριν να σπουδάσει αλλά εδώσαν την την άδεια να σπουδάσει πρώτα τζείνο που θέλει (δλδ. ψυχολογία). Ας ένει. Ο κόσμος χρειάζεται τζιαι ρομαντικούς τζιαι πραγματιστές τζιαι ούλλα τα ενδιάμεσα τζιαι τους συνδυασμούς τους.</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ο δεύτερος αποχαιρετισμός της μέρας ήταν στο επόμενο τουτόριαλ με τον αμερικάνο φοιτητή μου με τον οποίο εκάμναμε δικανική ψυχολογία τζιαι ας μεν ηξέρα τίποτε για το θέμα. Εγώ ήξερα την ψυχολογία, τζείνος την νομική - εφκήκε το πράμα. Τζιαι μάλιστα καλά. Μεγάλο χιτ για την ακρίβεια - τόσο πολλά που ο Γουίλλι επαρακαλούσεν'με να έβρω ακόμα ένα λάθος στην έκθεση του για να μεν τελιώσει το τελευταίο τουτόριαλ. Ρε, μα πέλλανες; Λαλώ του. Καλά εν του το είπα έτσι. Άμαν επείστειν ο Γουίλι ότi that was it έφκαλεν που τη τσέντα του ένα πακέτο cookies (family pack μάλιστα) τζιαι έδωσεν μου το τζιαι ερώτησεν με αν γίνεται να φκάλουμε τζιαι μια φωτογραφία. Ότι θα είσιε τόσο σουξέ η δικανική ψυχολογία δεν το περίμενα - αλλά επερίμενα πως θα τα βρίσκαμε με τον Γουίλι που την πρώτη μέρα που ήρτε στην συνάντηση μας (που ήταν καθαρά τυπική τζιαι διαδικαστική) με το κουστούμι τζιαι εγώ ήμουν με την φόρμα τζιαι το τζιν. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ο τρίτος αποχαιρετισμός ήταν με την Σύλβι - την Τσέχα που ήταν στο λαμπ μας μόνο για 4 βδομάδες σύνολο. Εν λίο παράξενο πως μπορούν να δεθούν οι αθρώποι σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Αντίο κάμποσα...Τούτα είχαν οι τελευταίες μέρες. Ενώ κτυπούν τα αντίο βίρρα τωρά που ετοιμάζουμαι τζιαι εγώ να φύω που έναν τόπο στον οποίο έκαμα ρίζες μέσω των φιλιών μου τζιαι των διάφορων αρμοδιοτήτων μου να τες πούμε έτσι, το συναίσθημα που συνοδεύκει την λύπη του αποχωρισμού εν ένα καλό, γαλήνιο συναίσθημα (αν εν συναίσθημα εν ξερω), τούτο της ευγνωμοσύνης που τα αντίο που λαλώ εν καλά αντίο. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Είπα κάμποσα αντίο μεσ'τούντα 5 (σχεδόν) χρόνια τζαι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν καλά. Καλά αντίο εν τζείνα που λαλείς τζιαι σαν τα λαλείς ελπίζεις - ελπίζεις γενικώς. Εν τζείνα που φέρνουν στα πράματα ένα τέλος που εν τόσο φυσικό που το μόνο που μπορεί να ακολουθήσει εν μια αρχή. Τα καλά αντίο εν τζείνα που λαλείς τζιαι χαμογελάς ακόμα τζιαι αν τα μάθκια σου κλαιν. Τα καλά αντίο εν τζείνα που λαλείς χωρίς να υπόσχεσαι σίλια θκυο (π.χ., εννα σου γράφω κάθε μέρα μεν έσιεις έγνοια), εν τζείνα που λαλείς τζιαι αντί να κρυώνεις που κρυανίσκει το πλευρό σου ζεσταίνεσαι. Εν τζείνα που λαλείς τζιαι είσαι εντάξει να τα πεις - εν τα αποφεύκεις. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τα καλά αντίο λαλείς τα τζιαι τολμάς να ξαναξεκινήσεις. Έτσι έσφιξα στηςν αγκαλιά μου τους πιο πάνω τζιαι εχαμογέλασα γυρίζοντας την πλάτη. Είμαι τυχερή υποθέτω. Τούντα χρόνια του Ππι Χείτζ Ντι μπορεί να μεν ήταν τόσο πλούσια ακαδημαϊκά, αλλά ήταν πλούσια άλλως πως όπως μαρτυρούν τούντα καλά τα αντίο. </span></span>Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-77892085783311201592013-10-19T00:06:00.001+01:002013-10-19T00:06:14.972+01:00Ο (Λουκι) Λουκ<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Έπιασε με τηλέφωνο μια μέρα πριν να παραδώσω ο τύπος που το Μπακ Νιού (εν Πανεπιστήμιο τούτο) τζιαι είπε μου για την ανάγκη που έχουν για αναπλήρωση ενός καθηγητή που θα φύει με άδεια γιατί θα γεννήσει η γυναίκα του. Ερευνητικές μεθόδους και στατιστική είπε μου. Εντάξει είπα του μια μέρα μετά. Ερευνητικές μεθόδους και στατιστική. Που να το φαντάζουμουν. Τόσον απεγνωσμένος ήταν που μου είπε θα μου καλύψουν τα έξοδα του ταξί για τη μετακίνηση μου από και προς το Μπακ Νιού. Ερώτησα τζιαι έμαθα για πάμπλικ τράνσπορτ. Τα ταξιά ποττέ εν μου άρεσκαν. Πολλή πολυτέλεια.. </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Επήα σήμερα. Έφηα νωρίς που σπίτι για να αφήσω χρόνο μπροστά μου σε πρίπτωση που χαθώ να χαθώ με την ησυχία μου να μεν αγχώνουμαι για την ώρα. Λεοφωρείο στο Χάτεναμ τζιαι τρένο στο High Wycombe. Πολλά μιτσιοί οι σταθμοί. Θα ΄πρεπε να προσπαθήσω πολλά για να χαθώ. Στο τρένο προς το High Wycombe έκατσα απέναντι που θκυο ηλικιωμένες. Η μια εθκιάβαζε βιβλίο στο κίντλ της τζιαι η άλλη την εφημερίδα. Έκατσα, εγυρίζαν το βλέμμα τους πάνω μου, είδα τες, είδαν με, ντάξει τα γνωστά. Ένιωσα κάποιον να κάθεται δίπλα μου, εμυρίστηκα τον παραπάνω. Είσιε τζείνη τη μυρωθκιά του χρόνιου καπνιστή. Έμεινα να κοιτάζω έξω που το παράθυρο. Ήμουν τζιαι λίο αδιάθετη τζιαι τα μάθκια μου επονούσαν που τον λίον ύπνο της προηγούμενης νύχτας έτσι εν είχα τζιαι πολλή όρεξη για παρατήρηση.. Ο διπλανός είπε να σπάσει τη μούγκα όμως. Εκοίταξεν μας περιπαιχτικά, έδειξε μας το τσιγάρο τζιαι τον αναπτήρα του τζιαι είπε μας (στα αγγλικά): εν φαντάξουμαι να πειράζει κανέναν να καπνίσω εννεν. Οι κο(τζιακα)ρούδες απέναντι εκοιτάξαν τον αυστηρά. Εγώ εχαμογέλασα ενώ ο τύπος ήταν φυρμένος στα γέλια. Εγύρισα τζιαι είδα τον. Είπε μου: είδες μούτρα; Είπα του: όπως νιώθει ο καθένας. Απάντησεν μου πίσω. Εν εκατάλαβα θεό. Λαλεί μου εν είσαι εγγλέζα, πόθθεν είσαι; Λαλώ του: Κύπρο. Λαλεί μου ε/κ η τ/κ; Είδα τον. Λαλώ του ξέρεις κάμποσα για ένα μιτσί τόπο σαν τον δικό μου. Είπε μου I am in the know side aint I. Τζιαι μετά για να επιβεβαιώσει το ότι εν στο in the know side είπεν μου: είμαι σίουρος ότι εννα θέλες να σαι τζιαμαί να τρώεις φοινίτζιαι τζιαι ελιές κάτω που τον ήλιο. Ποττέ εν έκαμα το συνδυασμό φοινίτζια τζιαι ελιές αλλά οκ. Είπα του αρέσκουν μου οι ελιές.</span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Μετά που άλλες 3-4 απανωτές ερωτήσεις αρχίσαμεν τη συζήτηση, δηλαδή ο τύπος ανέπτυξε τη φιλοσοφία του για τη ζωή. Ήταν συγχυσμένα πράματα. Έγειρα πάνω στην τσέντα μου τζιαι άκουσα τον. Επαρατηρούσα τον τζιόλας τζιαι ήξερεν το. Είδα το σακκάκι του που ήταν πίντα στες πάτσιες, εθωρούσα το αριστερό του πόδι που έπαιζε. Το ίδιο τζιαι τα σιέρκα του στα οποία εβαστούσε το στριφτό το τσιγάρο. Τα μάθκια του όμως ήταν τζιαμαί σταθερά τζιαι άφοα. Ήξερα ότι ενώ εγώ άκουα τζιαι επαρατηρούσα τον Λουκ οι υπόλοιποι επιβάτες στο βαγόνι ακούαν τη συζήτηση μας. Τζιαι επαρατηρούσαν μας διακριτικά άμαν εμπρούσαν. Αποφάσισα να τους αγνοήσω.</span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ντάξει, τζείνα που λάλεν ο Λουκ είχα'τα που άλλα πικραμένα στόματα ξανακούσει. Είσιεν'τα με το σύστημα αλλά κυρίως το πολίτευμα (τη δημοκρατία), είσιεν'τα με τους ξένους που όι μόνο αρπάσσουν τες δουλειές των ντόπιων, αλλά κλικκώνουν τζιόλας τζιαι παίζουν τους καμπόσους. Νομίζω εν τούτο το τελευταίο που τον επλήγωνε/ εκνεύριζε παραπάνω. Θεωρεί ότι τα κράτη τωρά είναι ανίσχυρα τζιαι αλληλοεξαρτούνται, η τελευταία ισχυρή δύναμη είπεν μου ήταν η βρεττανική αυτοκρατορία. Νευριάζει με το κύμμα μετανάστευσης που έρκεται που τες πρώην βρεττανικές αποικίες, όι ιμίσιη μου για να μορφωθούν λαλεί μου ή να βρουν δουλειά. Να παν ούλλοι που τζιαμαί που'ρταν. Αν δεν εθέλαν να'ν αποικίες τωρά γιατί θέλουν να επωφελούνται; Θέλει έναν τρίτο παγκόσμιο για να σάσει το πράμα, για να επανατεθούν τα σύνορα μεταξύ των χωρών τζιαι για να μεν παραβιάζουνται. Οι γριούλες απέναντι επαραιτήσαν να προσποιούνται οτι θκιαβάζουν κιντλ τζιαι εφημερίδα αντίστοιχα τζιαι εμείναν τζιαι θωρούσαν'με. Εγώ τίποτε εν ένιωσα. Ήξερα πως ο Λουκ εν τζιαι εν εμένα που εννοούσε. Ο Λουκ όπως τζιαι ο κάθε Λουκ μιλά εννοώντας την ομάδα τζιαι όι τα άτομα. Εν λίο παράξενος ο διαχωρισμός αλλά κάμνουμεν'τον συχνά. Τέλοσπαντων, δεν ένιωσα προσωπική επίθεση άρα μάταια επροσπαθούσαν με τον βλέμμα τους να με σώσουν οι συνταξιδιώτισσες. </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Μετά που την ανάπτυξη της φιλοσοφίας του ο Λουκ ερώτησεν με πόσο συχνα΄θα ταξιδεύκω στο High Wycombe. Είπα του μόνο για καμια-δυο βδομάδες. Ερώτησεν με αν έχω τράβελ καρντ τζιαι εξήγησεν μου γιατί εν καλλίτερα να έχω. Είπε μου ότι έσιει τζιαι απευθείας λεοφωρείο που τζιαμαι που μεινίσκω τζιαι επροσφέρθηκε να μου δείξει τη στάση μόλις κατεβούμε High Wycombe. Would you like that ρωτά με ο Λουκ. Φυσικά τζιαι ήθελα. Σταματά το τρένο. Ερώτησα τον αν εφτάσαμε. Ναι ναι πάμε πάμε λαλεί ο Λουκ που εκοντοστάθηκε στο μεσοδιάστημα να εξετάσει μια κίτρινη μάλλενη σιάρπα τζιαι μια ομπρέλλα που κάποιος άφησε πίσω. Επίαν'τα μαζί του, μετά άφησεν τα πίσω. Οι συνταξιδιώτισσες γριούλες εκοιτάξαν με με ένα βλέμμα περίλυπο τζιαι είπαν μου συγγνώμη. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Όπως τζιαι να σιει - ο Λουκ ήξερεν παθκιάν παθκιάν το high wycombe όπως ξέρει παθκιά παθκιά πολλές πόλεις - είμαι σίουρη. Έκαμεν άστεγος 2-3 χρόνια, ήξερεν πολλά καλά τα τρένα γιατί έμπαινε μέσα για να βράζει. Ήξερεν που να'βρει ίντερνετ, ήξερεν που πόθεν να διασταυρώσει τον δρόμο τζιαι ετραβούσεν με μάλιστα να τον ακολουθώ. Ένα πράμα να ξέρεις λαλεί μου. Για να επιζήσεις πρέπει πάντα να είσαι ένα βήμα μπροστά που την κίνηση. Είπεν μου τζιαι αλλά τέθκοια αποφθέγματα. Εν μπορώ να πω ότι τα κατάλαβα φουλ. Επήρεν με στο σταθμό τζιαι εκοιτάξαμε για τράβελ καρντ. Στο μεταξύ εσυνεχίζαμεν τζιαι τη συζήτηση η οποία εμεταφέρθηκε στο αν πρέπει οι ανθρώποι να συνεχίζουν να κάμνουν μωρά. Ο Λουκ ήταν κάθετος πως εν πρέπει. Εγώ εν είχα τζιαι πολλή άποψη. Κάποιος πρέπει να κάμει μωρά, αλλά ήξερα τι ελάλεν με το ότι που πολλές απόψεις το να κάμεις μωρά είναι selfish τζιαι όι self-less act. Επήρεν με στο Πανεπιστήμιο, έξω που την πόρτα. Επήαμε μισή ώρα πιο νωρίς. Είπεν μου έσιει ένα Κόστα στην γωνία, θέλεις να πάμε να πιούμε καφέ. Ένας καφές επήαιννε. Εμείναμε για λίη ώρα σιωπηλοί στο δρόμο προς το Κόστα τζιαι τότε ήταν που επρόσεξα το περπάτημα του Λουκ. Επερπατούσε με τες μύτες τον ποδιών προς τα έξω τζιαι τη λεκάνη προς τα μπροστά. Τζείνο το μάγκικο, κάουμποι λάικ περπάτημα. Επρόσεξα ότι το τζιν σακκάκι του ήταν πατσιαρισμέν τζιαι που πίσω. Εμπήκε στο Κόστα σαν κηφήνας. Οι σερβιτόροι αναγνωρίσαν τον αμέσως. Ερώτησα αν μπορώ να τον κεράσω. Φυσικά τζιαι εμπορούσα - ένα καπουτσίνο λαλεί μου, στοιχίζει 2.15. Ντάξει λαλώ του.</span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Έτσι ο Λουκ έκατσεν με το καπουτσίνο του έναν Οκτωβριανό πρωινό να κάμνει παρέα μιας μετανάστριας που κοινοπολιτειακή χώρα που επήαιννε για να πιάσει τη δουλειά ίσως κάποιου ντόπιου. Ερουφούσα τζιαι εγώ τον δικό μου καπουτσίνο τζιαι απόλαυσα τα τελευταία λεπτά τζείνης της γραφικής φιγούρας που η ίδια του η μάμα, όπως μου είπε, ευχήθηκε πάμπολλες φορές να είσιε γεννήσει τον γιο της κάμποσες δεκαετίες πίσω.Γιατί εν σαν να γεννήθηκε για να ζήσει σε τζείν'τες εποχές. </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Εξαναπερπάτησεν με πίσω στο Πανεπιστήμιο. Έφτάσαμεν τζιαμαί στις 12 ακριβώς. Εγγλέζοι! Well let me tell you what λαλεί μου ο Λουκ, εχάρηκα πολλά που σε γνώρισα. Εχαμογέλασε δείχνοντας τα ολοτζίτρινα του δόντια. Ήταν πολλά όμορφος ο Λουκ. Μετά από αλλο καμια-θκυο κουβέντες άφησεν με να πάω στο μίτινγκ μου. Είδα τον που το γυαλί έτσι όπως εχάνετουν στα στενά (στα συντόμια όπως μου εξήγησε πιο πριν) με περπάτημα Λούκι Λουκ - ένας έφηβος 50 χρονών. </span></span>Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-5210303620131251362013-08-26T00:03:00.001+01:002013-08-26T00:10:44.787+01:00Εύη - τα χρόνια της αγάπης<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Είχα γράμμα σήμερα. Ήταν μια κάρτα με ένα σιύλλο πόξω. Οι γονείς της συγκατοίκου μου εύχονταν μου περαστικά. Έφαα μια σιηστή με το ποδήλατο την Τρίτη φεύκοντας πρωί πρωί, φρέσκα-φρέσκα τζιαι μανικωμένη-μανικωμένη που σπίτι να πάω στην πόλη να συνεχίσω το γράψιμο. </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Όσες φορές έτυχε να είμαι σε αντίστοιχη με την σημερινή θέση, δηλαδή να μην μπορώ να κινηθώ με ευκολία τζιαι το σώμα μου γενικά να μου λαλεί "όχι" ένα πράμα μου έρκεται στο νου: το άθλημα που έπαιζα για χρόνια, τζιαι που για σήμερα τζιαι για τούτο το ποστ εννα μείνει ανώνυμο. Στο νου μου στριφογυρίζει σε έτσι φάσεις, η σκέψη αν θα μπορέσω να ξαναπαίξω. Εν λίο παράξενη η σκέψη αν αναλογιστώ ότι: α) έπιασα την απόφαση να σταματήσω πριν 6 χρόνια, β) τωρά παίζω/κάμνω άλλα 5-6 αθλήματα συν του δικού μου, γ) εφάτσισα ντάξει αλλά με κόκκαλον έσπασα, με τένοντα έκοψα, με κκελλέν εκτύπησα. </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Υποθέτω η σκέψη ήταν έντονη εψές γιατί το όνειρο μου το εψεσινό έστρεψε με πίσω στα χρόνια τζείνα της ζωής μου που το επίκεντρο ήταν το άθλημα. Εξύπνησα τζιαι εσκέφτουμουν τζείνα τα χρόνια έντονα. Για αλλαγήν όμως εν εσκέφτουμουν τον εαυτό μου, την πορεία μου στα χρόνια τούτα, αλλά εμάς, εμάς που επαίζαμεν ούλλοι μαζί, εμάς που εκάμναμεν ταξίθκια μαζί. Καμπς, φιλικά, αγώνες μικρούς, αγώνες μεγάλους..</span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Εξεκίνησα να ταξιδεύκω πολλά μιτσιά. Πρέπει να εταξίδεψα με πέντε γενιές αν τες μετρώ καλά, τζιαι οι τέσσερις ήταν πιο μεγάλες μου.Έμαθα πολλά που τζείνους. Έμαθα πολλά γενικόττερα. Αλλά που μερικούς αθθρώπους έμαθα τα πιο πολλά. Η πρώτη μου δασκάλα στη ζωή, ήταν η Εύη, τζιαι εν τζείνην που σκέφτουμουν με το που εξύπνησα σήμερα. Η Εύη εν 4 χρόνια πιο μεγάλη μου τζιαι τότε ήταν 2 κκελλές πιο ψηλή μου, 5 αποχρώσεις πιο άσπρη μου, τζιαι στα μάθκια μου 100.000 φορές πιο όμορφη μου. Βασικά δεν υπήρχε καμία σύγκριση για τούτα. Η Εύη ήταν ψηλή ούτως ή άλλως, ήταν ξανθή για Κυπραία, τζιαι ήταν αντικειμενικά όμορφη. Δεν ήταν ανάγκη να έχω τον ευατό μου σημείο αναφοράς για να τα δω τούτα. Τζιαι δεν τον είχα. Εν έπαιζε σύγκριση με την Εύη, ούτε που μέρους μου τζιαι φυσικά ούτε που δικού της.</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Η Εύη ήταν κουλ χωρίς να προσπαθεί καν. Ούλλοι εθέλαν να κάμνουν παρέα μαζί της, τζιαι ούλλοι εχορούσαν στην παρέα της. Ακόμα τζιαι εγώ, τζιαι ας ήμουν ρόκολος τζιαι κολλιτσίδας. Κάθε φορά που επηαίνναμεν ταξίδι επήαινναμε μαζί στα beauty free (έτσι ενόμιζα ότι τα λαλούσα γιατί για μένα τα ...duty free ήταν συνώνυμα με τα αρώματα τζιαι τα καλλυντικά, τζιαι ακόμα ενει). Η Εύη εδοκίμαζεν αρώματα βίρρα, τζιαι εγώ φυσικά. Εγώ εδοκίμαζα γιατί εδοκίμαζεν η Εύη δηλαδή γιατί διαφορετικά εζαλίζαν'με πολλά. Με την Εύη εγόρασα το πρώτο μου άρωμα, το Red Jeans. Πρέπει να ήμουν η πρώτη στην τάξη μου που φορούσε άρωμα. Ήμουν η πρώτη μου έκαμα πολλά πράματα που την φουρνιά μου γιατί είχα την Εύη δασκάλα. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Πάντα επήαιννα τζιαι εκάθουμουν δίπλα στην Εύη, στο λεοφωρείο, στο αεροπλάνο, στην αίθουσα αναμονής στο αεροδρόμιο, στις καρέκλες πριν τους αγώνες, τζιαι η Εύη πάντα εδίαν μου το ένα που τα ακουστικά της. Που την Εύη έμαθα ούλλη την ελληνική ροκ συμπεριλαμβανομένων των τσοπάνα ρέιβ, διάφανα κρίνα, μάτζικ ντε σπελ, σιδηρόπουλλο, τζιαι λίο πιο μετά, τες τρύπες. Που την Εύη έμαθα τζιαι τα πρώτα αγγλικά τραούθκια μου, που εκυμαίνουνταν τότε που take that, boyzone & celine dion σε Nirvana, Pearl Jam, τζιαι Oasis. Εν είχα τζιαι πολλί'φτι για heavy metal εχω να πώ, αλλά επειδή ήταν η Εύη, άκουα τα. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Στα 10 - 11 μου η Εύη έμαθεν μου για τες σχέσεις τζιαι όσα εσυνεπάγουνταν. Στα ταξίθκια όποτε εγίνετουν επαίρναν με μαζί τους στα πάρτυ, τζιαι εθωρούσα τους που εχορεύκαν slow τζιαι εμάθαινα. Το τραγούδι τότε ήταν το hotel california, μετά έρκετουν η Σελίν Ντιόν. Ήξερα τα πάντα για την τεχνική του slow dance. Όποτε εν εγίνετουν να πάω μαζί τους γιατί θα πηαίνναν δισκοθήκη εγεμώνναν τα μάθκια μου τζιαι επήαιννα τζιαι χώννουμουν να μεν με δει κανένας τζια κλάααααααμα. Έρκετουν η Εύη φυσικά τζιαι ελάλεν μου τα πάντα την επόμενη μέρα να μεν κόψω πίσω. Η Εύη εμάθθαινεν μου ούλλες τες κουλ φράσεις της εποχής, που τες οποίες θυμούμαι το " μα σοβαράααα", το "ίου" (στη θέση του γιαξ), το "φακκά μου κέντρο", τζιαι το "κτηνό" (as in εννα μπου γίνεται ρε κτηνό;). Επίσης έμαθα που την Εύη να βάλλω το 'μου' δίπλα που το όνομα των αγοριών άμμαν τους εφώναζα ή άμαν τους έγραφα κάρτα για τα γενέθλια τους. Τούτον ήταν waaaay cool τζιαι πραγματικά έπιαννεν τόπο. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Στα 13 μου εμπήκαμε στα σοβαρά. Τζιαι οι θκυο μας. Η Εύη φουλ στην εφηβεία της επειραματίζετουν. Στο ταξίδι στη Γερμανία ήταν τα τσιγάρα. Είχαν ένα πακκέτο με την άλλη την φίλη της τζιαι επουφουρίζαν φυσικά μπροστά μου γιατί εν είσιε χώστρες τζιαι μασκαραλλίκια για την Εύη. Στο ίδιο ταξίδι εθεώρησε καλό να με εισάξει θεωρητικά τζιαι στον κόσμο των ναρκωτικών διώντας μου το βιβλίο. Κριστιάνε. Χ, 13, πόρνη και τοξικομανής που εδιαδραματίζετουν στην Γερμανία. Γάντι. 13 εγώ, 13 τζιαι η Κριστιάνε. Γερμανία εγώ, Γερμανία τζιαι η Κριστιάνε. Δεν έκλεια μάτι τη νύχτα, τζιαι έπρεπε να τζοιμούμαι με την Εύη για να μπορώ να τζοιμηθώ. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Επήαμεν πάααρα πολλά ταξίθκια μαζί. Πάντα εμεινίσκαμεν στο ίδιο δωμάτιο, πάντα ακούαμεν μαζί μουσική, πάντα εμάθθαινα κάτι για τον κόσμο των (πιο) μεγάλων που τζείνη. Ποτέ μα ποτέ δεν ετσακωθήκαμε, ποτέ μα ποτέ δεν την εβαρέθηκα. Τζιαι πάντα μα πάντα τα ταξίθκια είχαν ενδιαφέρον γιατί σε κάθε μα κάθε ταξίδι η Εύη είχε φλερτ. Τζιαι πάντα στην Εύη αρέσκαν οι πιοοοο όμορφοι, τζιαι φυσικά στους όμορφους άρεσκεν η Εύη. Θυμούμαι 2-3 πολλά έντονα, αλλά εν ένας συγκεκριμένος που εξεχώρισε τζιαι που ετρύπωσε τζιαι εχτές στο όνειρο μου.</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Δεν θυμούμαι το όνομα του, δεν ξέρω αν το θυμάται ούτε η Εύη τωρά. Ήμασταν στη Συρία. Ούλλοι επροειδοποιήσαν μας ότι ενναν χάλια. Να μεν πιούμε νερό που την βρύση, να ελέγχουμεν ότι οι μπουκάλες στο ξενοδοχείο εν σφραγισμένες, να μεν φάμε φαί του δρόμου κτλ. Α. Τζιαι ότι οι Σύριοι εν κούλλουφοι. Επήαμεν θυμούμαι Χριστούγεννα. Στο 5άστερο ξενοδοχείο που μας εφιλοξενούσαν οι ..κούλλουφοι έπαιζε συνέχεια το τραγούδι κόκο τζιάμπο (Christmas version). </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Επήαμε προπόνηση, όπως εγίνετουν πάντα στα ταξίθκια τούτα, εξεκινούσαμεν την πρώτη μέρα κουμπωμένοι, να παίζουμε μόνο μεταξύ μας. Ήταν ο παπάς μου συνοδός θυμούμαι. Άσσος πάνω στες σχέσεις μεταξύ των λαών, θκυο παλιές εβρεθήκαμε να παίζουμεν ούλλοι μαζί. Τζιαι έτσι είδαμε τες φάτσες των κούλλουφων. Λοιπόν, δεν θυμούμαι πολλά που τες υπόλοιπες προπονήσεις, αλλα θυμούμαι ότι τζείνη την μέρα εγνωρίσαμεν τον πιο όμορφο κούλλουφο του κόσμου. Τζιαι φυσικά εγώ ήξερα τι θα επακολουθούσε. Δεν ετζοιμούμασταν με την Εύη τη νύχτα. Στες συζητήσεις μας ήταν ο πανέμρφος κούλλουφος τζιαι τι θα γίνει. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ο πανέμορφος κούλλουφος φυσικά επρόσεξε την πανέμορφη Εύη. Εκανονίσαν τα οι Σύροι (κούλλουφοι) παίκτες με αρχηγό τον πανέμορφο κούλλουφο, να έρτουν στο ξενοδοχείο μας την τελευταία νύχτα. Μόλις το εμάθαμεν εγώ τζιαι η Εύη αρχίσαμε τις προτετοιμασίες. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Πάλε δεν θυμούμαι πολλά, αλλά τζείνο που θυμούμαι πεντακάθαρα ήταν ότι επήαμε στο ρεσέψιον του ξενοδοχείου το απόγευμα της τελευταίας μέρας, αλλάξαμε λεφτά (που κυπριακές σε συριακές λίρες) τζιαι επήαμεν στο κομμωτήριο του 5άστερου ξενοδοχείο στο οποίο μας εφιλοξενούσαν οι..κούλλουφοι, για να ισιώσει η Εύη τα μαλλιά της (που ήταν ίσια αλλά όι τέλεια ίσια, είπεν μου). </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Θυμούμαι την ως τωρά την φάση. Εγώ 11.5 χρονών, η Εύη 15.5 - στο κομμωτήριο του ξενοδοχείου. Θυμούμαι τον (κούλλουφο) κομμωτή που εβαστούσε τζείνο το πράμα που πητάς νερό τζιαι εγύριζεν το σαν τον κάουμποι. Θυμούμαι ότι τα μαλλιά της Εύης ήταν τέλεια, ότι ο πανέμορφος κούλλουφος ήταν καταγοητευμένος τζιαι ότι έζησαν αυτοί καλά...για τότε. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ο πανέμορφος σύρος ήρτεν στο νου μου τόσον έντονα εψες όταν λίες ώρες πριν καρφωμένη πάνω στο κομπιούτερ μου έβλεπα τους υπόλοιπους πανέμορφους σύρους σε εικόνες κακάσιημες, εικόνες φρίκης. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ο πανέμορφος σύρος ήρτε στον ύπνο μου, μαζί με την Εύη...Είχαν τόσην αγάπη τζείνα τα χρόνια θυμούμαι. Πολλά αγνήν αγάπη. Τι άλλαξε; Νομίζω μεγαλώνοντας απλά εγινήκαμε πολλά πιο self-aware. Επήραμεν τους εαυτούς μας πολλά σοβάρα. Μιλώ για μένα. Σε συλλογικόν επίπεδο νομίζω πάει κάπως το ίδιο. Πότε τα πράματα παν στραβά; Άμαν τονίζεται ο συλλογικός εαυτός ή ταυτότητα. Στην Ρουάντα οι Τούτσι τζιαι οι Χούττου εσυνειδητοποιήσαν ότι εν τούτσι τζιαι χούττου άμαν τους το βάλαν πάνω στες ταυτότητες τους. Μετά ξέρετε τι επακολούθησε. Στην Κύπρο λίον παρόμοια φάση με την εισαγωγή των ταυτοτήτων/ομάδων ' έλληνες' τζιαι 'τούρκοι' που ενισχυθήκαν πολλά όταν για παράδειγμα η συμμετοχή στις δομές εξουσίας επί αγγλοκρατίας εγίνετουν βάσει της εθνικής καταγωγής. Δεν ξέρω για τη Συρία. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τέλοσπαντων, ο πανέμορφος Σύρος τζιαι η Εύη εσπάσαν λίο τη ζώνη του πολέμου τζιαι επήραν΄με πρώτα στο όνειρο τζιαι μετά στες σκέψεις σε μια πολλά διαφορετική ζώνη, στη ζώνη της αγάπης. </span></span><br />
Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-88707447794019022072013-04-28T18:41:00.004+01:002013-04-28T18:41:39.495+01:00'Ηβρα'το ενδιαφέρον τούτο τζιαι είπα να το μοιραστώ:<br />
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dzKfBqwj2jliADOKQDOFVrXU5tyzOhiFHG8YcVKSjsturQ6yiw6LtX6wYYRYiOWEF1lprIuDUwgHr7p5Wet4A' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe><br />
<br />Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-5908912181541150672013-04-24T10:53:00.003+01:002013-04-24T10:53:38.349+01:00Ελεύθεροι συνειρμοί<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Δυστυχώς, για την κυπριακή την κρίση, την ΤΡΟΙΚΑ, τα κουρέματα, τα μνημόνια, τα δάνεια, την good Λαϊκή - bad Λαϊκή, το Cyprus Aid, την λίστα την μια την λίστα την άλλη, τον Nigel Farage (τζιαι άλλους superstar european MPs plus Merkel, Schauble, Lagarde, Putin, τον άλλο τον Ολλανδό et al), την πρωτοβουλία να μείνουμε στο Euro, τη νοσταλγία για τη λίρα, τον χρυσό μας, την πρωτοβουλία ενάντι στες ιδιωτικοποιήσεις, τζιαι τα επιχειρήματα υπέρ των, τα Ναι και τα Όχι δεν έβρισκα να γράψω τίποτε που: 1) να ήταν καλά ενημερωμένο, 2) να μεν ήταν συναισθηματικά φορτισμένο, 3) να ήταν τίποτε καινούριο, 4) να με εξέφραζεν απόλυτα. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Εξεκίνησα 2-3 ποστ που ήταν οι σκέψεις μου για τζείνα που εθκιάβαζα τζιαι άφησα τα μισοδότζι. Εβαρκούμουν' τα σχεδόν. Έτσι δεν θα προσπαθήσω καν σήμερα.<span style="font-size: large;"> </span>Είπα να κάμω κάτι άλλο αντ'αυτού. Να παίξω με τον ευατό μου το παιγνίδι των ελεύθερων συνειρμών. Εν καλή φάση άμαν ενι έρεις τι ξέρεις ή πως νιώθεις για κάτι. Έτσι έχουμε: </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">κυπριακή κρίση = ανεξέλεγκτος τραπεζικός τομέας τζιαι τρελλές κινήσεις (ματ!) των πολύ αλαζονικών τραπεζών που εκτός των άλλων εκμεταλευτήκαν τζιαι την καταναλωτική φρενίτιδα το νεόπλουτου, νεοαστού, νεοΚυπραίου/ επήαμεν να τους γελάσουμε ούλλους, αλλά επιάσαν' μας</span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">ΤΡΟΙΚΑ = ήρτε να μας 'νοικοκυρέψει΄/ μισούμεν την - μισά μας</span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Κουρέματα (καταθέσεων) = πειραματική διαδικασία/ άφηκε μας σύξυλους/ bank runs </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Μνημόνια = Ούλλοι ελπίζουν να εν μόνο ένα</span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ιδιωτικοποιήσεις = Σε ποιαν χώρα επετύχαν? / Είναι μέσο να πιάει το κράτος λεφτά μόνον ή εν πολιτική της ελεύθερης αγοράς; </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Χρυσός = μα πότε τον εγοράσαμε τόσο χρυσό;/ κρίμα που η τιμή του πάντα εννα κυμαίνεται </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Δάνεια που κράτος σε κράτος = δεν έσιει καλούς σαμαρίτες</span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">(Επισφαλή) δάνεια τραπεζών = μα πόθεν ως τα πόθεν....;</span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">good Λαϊκή - bad Λαϊκή = (θα μείνω στο free association που παραπέμπει η δισημία της λέξης λαϊκή), good Laiki = η λαϊκή αγορά/ bad Laiki = η γνωστή λαϊκή (τράπεζα) (εκυκλοφόρησε η σχετική φωτο στο FB)</span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">λίστες (ποιους τους το σφυρίσαν τζιαι φύαν τα λεφτά τους που τες τράπεζες πριν το κούρεμα) = κάποιοι ήταν απλά οξυδερκείς/ τους άλλους θα τους ξιχάσουμε εκτός που τον φιλάνθρωπο Λούτσιο που θα τον...ευγνωμονούμε.</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">(άλλες λίστες) = δεν θα τελειώσουν ποττέ, επειδή τες λατρεύκουμε, τζιαι επειδή πάντα εννα μας σύρνουν μια να την γλύφουμε όταν τα πιο σημαντικά θα γίνουνται με συνοπτικές διαδικασίες</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Nigel Farage = φίλος της Κύπρου;;;/ μα πιστεύκουμεν' το στ' αλήθκεια...?</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Μέρκελ = πρώην φίλη του Αναστασιάδη/ νυν ρούλερ της Ευρώπης </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">(ντάξει για τα άλλα ονόματα εν θα πω τίποτε..)</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ευρώ Vs Λίρα = εν εντυπωσιακό το ποιοι συντάσσουνται υπερ της λίρας/ ακόμα εν τα ήβραν να μας πείσουν πως εννα δουλέψει</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τζιαι φυσικά:</span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ναι/ Όχι = οι λέξεις τούτες εγίναν φετίχ στην Κύπρο τζιαι γεννούν αναμνήσεις του πρόσφατου παρελθόντος. Λέγοντας πρόσφατο παρελθόν εν το πιστεύκω καν ότι επεράσαν 10 χρόνια που το άνοιγμα των οδοφραγμάτων τζιαι 9 που τα προηγούμενα Ναι/ Όχι. </span></span><br />
<br />Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-63197378223593759252013-03-04T01:05:00.001+00:002013-03-04T01:05:22.802+00:00Ρε Αγγλία, σαν να σε αδίκησα λίο<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Άλλαξεν η μυρωθκιά του αέρα. Σαν να μου μύρισε χώμα που εβρέχτηκε για λίο, ίσως που την ομίχλη της νύχτας τζιαι μετά έδωσεν του ο ακόμα αδύναμος ήλιος της μέρας. Μπορεί να'ν τζιαι η μυρωθκιά που τα πρώτα λουλουδούθκια που εξεπροβάλαν που κάτω που τα γυμνά ΄κομα δέντρα. Μπορεί να΄ν η μυρωθκιά που το χώμα που αρκέψαν να το ανασκαλίζουν για να φυτέψουν ότι μπορεί να γιωρκήσει δαμέ. Μπορεί να΄ν τα ριφούθκια που μυρίζουν έτσι τωρά που γεννούνται. Μπορεί να΄ν τούτα ούλλα μαζί συνδυασμένα. Μπορεί τζιαι να'ν δική μου ψευδαίσθηση ότι εμυρίστηκα τον αέρα της άνοιξης. Εξάλλου, με το που μπήκα του χωρκού εμύρισα τον γνωστόν αέρα του χειμώνα, τον καπνό που τα τζάκια. Ακόμα εννεν άνοιξη δηλαδή, αλλά σαν να που άρκεψε να μπαίνει.</span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Εν για την Αγγλία που θελα να γράψω σήμερα, την χώρα που με φιλοξένησε τα τελευταία 4 χρόνια. Ήρτα ξένη, τζιαι εσυμπεριφέρτηκα σαν ξένη αφού σαν φοιτήτρια εν τζιαι ανάγκαζε με κανένας να ενσωματωθώ με κανένα σύνολο εκτός που την διεθνή κοινότητα των μεταπτυχιακών φοιτητών. Εν ένιωσα καν την περιέργεια να μάθω πολλά παραπάνω για τους Εγγλέζους τζιαι αρκέστηκα να αναπαράγω τα δικά μου τα στερεότυπα για τζείνους. Στερεότυπα για τους αθρώπους, για τη χώρα, για τον τρόπο ζωής, ακόμα τζιαι για τον τζιαιρό. Στερεότυπα που ούλλοι αναμασούμε. Θυμούμαι για παράδειγμα την πρώην συγκάτοικο μου να παραπονιέται σε κάποιον για τον τζιαιρό, ότι βρέσιει ούλλη μέρα, μια περίοδο που στην νότια Αγγλία εκτύπησε καμπανάκι για έλλειψη νερού που την ανομβρία. </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Έτυχεν όμως φέτος να ταξιδέψω παραπάνω την χώρα, με το ποδήλατο, με το τρένο, με το λεοφωρείο. Έτυχεν να γνωρίσω παραπάνω Εγγλέζους. Εβρέθηκα επίσης να αφήνω πίσω την διεθνή πανεπιστημιακή κοινότητα, τζιαι να μετακομίζω σε ένα συντηρητικό εγγλέζικο χωρκούι με σημαίες της Βρετανίας στες αυλάες τζιαι παραδοσιακές πάμπς που εννεν αλυσίδες (για αλλαγή). Η συγκάτοικος μου εν Εγγλέζα. Η κομμώτρια μου εν Εγγλέζα (μιαν φοράν επήα δηλαδή ΄νταξει). Έτυχεν τωρά πρόσφατα να μείνω τζιαι σε θκυο σπίθκια εγγλέζων πάνω στο βορρά της Αγγλίας. Είχα την τύχη να κάμω τζιαι μάθημα σε ακρωατήριο που αποτελείτο κυρίως που Εγγλέζους. Παίζω αθλήματα με εγγλέζους. Πάω στο φάρμερς μάρκετ κάθε φτομάδα τζιαι εξυπηρετούμαι που Εγγλέζους. Έτυχε να εργοδοτούμαι που Εγγλέζους. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Βασικά έπαψα να είμαι η ξένη φοιτήτρια που εν έσιει καμιάν επαφή με τους τόπακαες (εγγλέζους τζιαι μη). Τζιαι τωρά, μόλις τωρά που άρκεψα να λαλώ έναν αργό προκαταρτικό αντίο στην Αγγλία, εσυνηδειτοποίησα πόσον άφηκα τον εαυτό μου να αρκεστεί στα στερεότυπα που είχα για την χώρα τζιαι τους ανθρώπους, αντί να κάμω τζείνο το πράμα που πάντα μου άρεσκε να κάμνω όταν επήαιννα σε άλλη χώρα - να ανοίξω δηλαδή τα αυτιά μου τζιαι τα μάθκια μου τζιαι να αφαιθώ να μάθω. </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Επίσης νομίζω πως οι ίδιοι οι εγγλέζοι πολλές φορές αδικούν την χώρα τους, τζιαι τους εαυτούς τους γιατί μέσα που τον αυτοσαρκασμό τους υιοθετούν τα στερεότυπα που τους εκολλήσαν. Τζιαι ως συνήθως γίνεται, άμαν φτάσεις τζιαι εσωτερικεύσεις τούτα τα πράματα, αναλαμβάνει που τζιαμαί ή αυτοεκπληρούμενη προφητεία...</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Έτσι, τωρά που εφτάσαν τζιαι ανοίξαν λίο τα 'φτια μου, τζιαι τα μάθκια μου, τζιαι τα ρουθούνια μου, εκατάλαβα πόσον αδίκησα την χώρα τζιαι τους αθρώπους της όι γιατί τους έκρινα αρνητικά, αλλά γιατί ποτέ εν εμπήκα στον κόπο να ψάξω αν όσα ήξερα για τζείνους ήταν αληθή. Έτσι τωρά, μόλις τωρά που φκήκα που την βόλη, τζιαι τον λήθαργο, ένιωσα την αλλαγή στην μυρωθκιά του αέρα, αλλαγή που δεν ένιωσα ποττέ πιο πριν. Έτσι, τους τελευταίους μήνες θωρώ πιο συχνά τον ουρανό τζιαι ούλλα τζείνα τα αστέρκα που φαίνουνται να εν κολλημένα πάνω του άμαν ο αέρας φυσήσει τα σύννεφα να παν πιο τζει - εγώ που ενόμιζα ότι ο ουρανός της Αγγλίας απλά εννεν έναστρος. Έτσι τωρά επρόσεξα πόσο σκληρός εν ο βορράς της Αγγλίας, ο πρώην βιομηχανικός βορράς, ο λοφώδης, ο για πολλούς άνοστος, τζιαι ο όμως τόσον ενδιαφέρον βορράς της Αγγλίας. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Μόλις τωρά επρόσεξα τούτη την εσωτερική πάλη που νιώθουν μέσα τους για παράδειγμαν οι παραδοσιακά εργατικοί, που τωρά βαστούνται, τζιαι που μπαίνουν στο δίλημμα αν θα στείλουν τα μωρά τους σε ιδιωτικό ή δημόσιο, τζιαι όταν επιλέξουν το πρώτο προσπαθούν με κάθε τρόπο να αντισταθμίσουν την πράξη τους. Μυρίζεσαι την ενοχή. Τωρά επρόσεξα τζιαι τους συντηρητικούς που εν νιώθουν την ίδιαν ενοχή αλλά που μερικά κοινωνικά θέματα που φαντάζουμαι αποτελούσαν πάντα κοκκινες γραμμές τους (έκτρωση, γάμοι ομοφυλοφίλων κοκ) αρκέψαν τωρά να γίνουνται αντικείμενο συζήτησης στις τάξεις τους. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Μόλις το καλοτζιαίρι στους ολυμπιακούς ένιωσα την αγωνία που είσιεν ακόμα τζιαι ο εγγλέζος που αντιτίθετουν στο όλο πνεύμα των αγώνων, για το πως η χώρα του εφαίνετουν μέσα που τους αγώνες. Θυμούμαι που είπα στην καθαρίστρια του τμήματος για το ένα που τα νέα μετάλλια της Βρετανίας στους αγώνες τζιαι εκοίταξεν με με έναν ύφος σχεδόν ανακούφισης τζιαι είπεν μου 'μα πάμεν τα καλά, α? ως συνήθως εν είμαστεν πολλά καλοί'. Τζιαι έμεινα τζιαι εγώ να απορώ γιατί ενόμιζα μόνον οι κυπραίοι νιώθουμεν έτσι..</span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ακόμα τζιαι τούτο το drinking culture το μαυρογέρημο, το πάω έξω με σκοπό να γίνω γάρος πριν περάσουν 5 λεπτά, που με τίποτε δεν εμπορούσα να το συνηθίσω, εψες τη νύχτα έγυρα πίσω στην καρέκλα μου τζιαι έμεινα να το παρατηρώ με αρκετόν ενδιαφέρον. Μιλούμεν άλλη φορά όμως για την εψεσινή τη νύχτα. Ήρτεν η ώρα να πάω να τζοιμηθώ. </span></span><br />
<br />Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-44848283664665326152013-01-28T01:03:00.000+00:002013-01-28T01:03:37.691+00:00Comfortably numb<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ήταν τα γενέθλια μου τη Δευτέρα. Έκλεισα τα 28. Έχω πέντε άσπρες τρίσιες πασ'τα μαλλιά μου, τουλάχιστον που τζείνες που θωρώ. Οι τρεις είναι νεοαποκτηθείσες - κληρονομιά του προηγούμενου εξαμήνου. Ένα τραγούδι εστριφογύριζε μεσ'το νου μου τούντες μέρες ή ίσως τζιαι την ίδια την μέρα των γενθλίων μου, εν θυμούμαι. Το τραγούδι εν το Comfortably Numb των Pink Floyd. Λαλεί προς το τέλος: When I was a child, I caught a fleeting glimpse, out of the corner of my eye. I turned to look but it was gone. I cannot put my finger on it now. The child is grown - The dream is gone
. I... Have become comfortably numb. </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br />
Comfortably numb. Στριφογυρίζει πολλά μεσ΄το νου μου τούτη η φράση. </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Η συγκάτοικος μου έδωσε μου ένα δώρο πολλά απρόσμενο στα γενέθλια μου. Το δώρο ήταν έναν mp3 player. Το προηγούμενο mp3 player ήταν πάλε δώρο που τον φίλο μου τον Θέμη. Ήταν το παλιό του τζιαι έδωκεν μου το. Έκαμα τόση χαρά..! Ένα τέλειο μαυροπράσινο mp3 player που μου το φόρτωσε τζιαι με μουσική τζιαι άκουα πολλά συχνά. Άρεσκε μου πολλά. Έδωκε μου το τζιαι άνοιξη εγύριζε καλοτζιαίρι, τζιαι όπως επήα σπίτι που τον περίπατο μας έπεσα πασ'το κρεβάτι με το παράθυρο μισάνοιχτο έτσι που έρκετουν η δροσιούα της νύχτας που έπεφτε συνοδευόμενη που τες μυρωθκιές του καλοτζιαιρκού που μπαίνει τζιαι επάτησα το κουμπί να ανοίξει. <span style="font-size: large;">Έ</span>τυχε το τραγούδι να ήταν το What a wonderful world που τον Armstrong. Ένιωθα πάρα πολλά ευτυχισμένη πρέπει να πω.</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Κάτι έκαμα. εν το εφόρτισα για τζιαιρό τζιαι έμεινε σέκκος το μαυροπράσινο mp3 player.. Έκαμα πολύ τζιαιρό να το αντικαταστήσω. Τζιαι τωρά έχω ένα νέο mp3 player. Xρησιμοποιώ το full. Αρέσκει μου πολλά. Επρόσεξα όμως ότι η φράση comfortably numb στριφογυρίζει ακόμα μεσ'το νου μου. Τζιαι νομίζω εν κάτι, κάτι που κάμνω τζείνη την στιγμή που ακούω mp3 player που με κάμνει με να σκέφτουμαι ότι είμαι στ' αλήθκεια τζείνη την ώρα comfortably numb. </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Εν παράξενη η μουσική τζιαι η επίδραση που 'σει πάνω στον κόσμο. Εσκέφτουμουν πόσο μπορεί να διαφέρει η ακρόαση του ιδίου πράματος αναλόγως με το έννα μπου θέλει κάποιος την ώρα που ακούει μουσική. Όπως για παράδειγμα η heavy metal που μπορεί να θεωρείται full ψαγμένη, τζιαι να σου έσιει κάτι στοίχους που να σε π<span style="font-size: large;">αί</span>ρνουν τζιαι να σε φέρνουν ώσπου να τους καταλάβεις (αν τους καταλάβεις) αλλά που σε άλλες φάσεις μπορεί να γίνει μέσο παραλληρήματος, συλλογικού (βλ. hard rock φέστιβαλς) ή ατομικού. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Σε μια διάλεξη που επαρακολουθούσα με θέμα τον 'εαυτό' τα hard rock festivals εδοθήκαν σαν παράδειγμα του απόλυτου losing (one's) self τζιαι που έσιει γενικά αρνητική χρειά σαν κατάσταση. Που την άλλη έχουμε καταστάσεις τόσο κοντινές σε τούτο το χάσιμο του εαυτού που τες λαλούμεν τωρά (χάρη στον Csikszentmihalyi ) flow. Πρόκειται βασικά για καταστάσεις παραγωγικής νιρβάνας κατά τες οποίες είναι κάποιος τόσο συνεπαρμένος με τζείνο που κάμνει που απλά αφήνεται. Τούτες έχουν θετική χρειά. </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Σε το<span style="font-size: large;">ύτ<span style="font-size: large;">ες τες θκυο τε<span style="font-size: large;">ς καταστάσεις εν που μ<span style="font-size: large;">ε κατεύθυνε η φράση comf<span style="font-size: large;">ortabl<span style="font-size: large;">y numb. <span style="font-size: large;">Π<span style="font-size: large;">ου την<span style="font-size: large;"> μιαν <span style="font-size: large;">έβαλ<span style="font-size: large;">ε με σε βαθκιά σκέ<span style="font-size: large;">ψη<span style="font-size: large;">, σε μια φάση<span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"> flow <span style="font-size: large;">τζιαι πο<span style="font-size: large;">υ<span style="font-size: large;"> την άλλη απλά εμούθκιαζε με<span style="font-size: large;">.<span style="font-size: large;">...Εν παράξενο να'χ<span style="font-size: large;">ω τζιαι πάλε μουσική μεσ'τα αυτ<span style="font-size: large;">ιά μου<span style="font-size: large;">. </span>Επεθύμησα την<span style="font-size: large;"> νομίζω.</span>.</span></span></span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><br />
<br />
<br />Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-6376627287831116372013-01-21T01:12:00.000+00:002013-01-21T01:14:43.214+00:00Τα Κατύδατα<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Άφησα το προηγούμενο ποστ τζιαμαί που ήταν να γράψω για τα Κατύδατα. Ήταν τζιαι τα Κατύδατα ένας που τους προορισμούς μας στην Κύπρο. Μαζί με τα Κατύδατα είδαμε τζιαι το μεταλλείο της Σκουριώτισσας αλλά δεν εξορτώσαμε να πάμε στο χωρκούι της Σκουριώτισσας γιατί βασικά ενεκάτωσα τα εγώ τζιαι επίσης είσιε ένα σιύλο που έλασσε πολλά τζιαμαί που ήταν το διάβα για να μπεις του χωρκού που τωρά βασικά εν βάση των Ηνωμένων Εθνών τζιαι εν εκιάραμε να προχωρήσουμε. Το μεταλλείο της Σκουριώτισσας εν ενεργό 'κόμα. Έσιει το μια ελληνική εταιρεία αν δεν κάμνω λάθος τζιαι εξορύχνουν χαλκό.</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Θκυο βήματα μακριά που το μεταλλείο εσιει ναρκοπέδιο τζιαι που τζιαμαί τζιαι τζει εν πράσινη γραμμή. Κλασσικά, το γαλάζιο της UNFCyp το άλλο γαλαζιο/μπλε της ελληνικής σημαίας, το ασπρο/πορτοκαλλί της κυπριακής μέσα μέσα, τζιαι σε απόσταση στον ορίζοντα θωρείς την τουρκική τζιαι την τουρκοκυπριακή. Εν τούτα τα χρώματα/ σύμβολα που εμεγαλώσαμε μαζί τους τζιαι που δεν μας ταράσσουν ιδιαίτερα παρά μόνο όταν τα υποδεικνύουμε στον ξένο που έχουμε μαζί μας. Εν σαν τα τζιαι ξαν(ανακαλύπτεις) τον τόπο σου που την αρκή μερικές φορές άμαν θέλεις να τον δείξεις σε κάποιον που εν τον ξέρει..</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">ΟΚ, πίσω στα Κατύδατα. Βασικά εν τζιαι είμαι ακριβώς που τα Κατύδατα. Μόνον η πρόγιαγιά μου που την μερκά της μάμας της μάμας μου εν που τα Κατύδατα. Ο άντρας της, ήταν που την Σμύρνη. Σύμφωνα με την γιαγιά μου, ένας φίλος του παπά του πρόπαππου μου εμήνυσε τους το 'κακό' που ήταν να τους έβρει στην Σμύρνη, τότε που ο τουρκικός στρατός ήβρε πασ΄το άππωμα του τον ελληνικό τζιαι άρκεψεν αντεπίθεση με τον Ατατούρκ (για περισσότερα δες Διδώ Σωτηρίου: Ματωμένα Χώματα). Έτσι ο παπάς του πρόπαππου έστειλε τα παιθκιά του στες 5 θάλασσες, που λέμε. Η πρώτη οδήγησε Κύπρο, η άλλη στην Ελλάδα, αν δεν κάμνω λάθος μια άλλη οδήγησε Ρωσία... κάπως έτσι.</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τζείνη που οδήγησε στην Κύπρο έφερε τον προπαππού μου στην περιοχή της Σολιάς. Η Σολιά εν τζείνη η περιοχή που βρίσκεις άμαν πιάσεις τωρά τον δρόμο Λευκωσίας Τροόδους τζιαι πριν φτάσεις την Κακοπετριά κλώσεις δεξιά προς Καλοπαναγιώτη τζιαι Κύκκο. Εν περιοχή ημιορεινή, διαπερνάται που τον ποταμό τον Καρκώτη, είναι πατωμένη στα ελαιόδεντρα, τζιαι έσιει τέλοσπαντων μιαν ομάδα χωρκών (π.χ. Ευρύχου, Λινού, Φλάσου, Κοράκου, και φυσικά τα Κατύδατα) που την απαρτίζουν.</span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Εν τω μεταξύ άσε τωρά που έχουμεν εντελώς διαστρεβλωμένο το χάρτη της Κύπρου στο νου μας εμείς που γεννηθήκαμε μετά το 74, η περιοχή της Σολιάς ψηλά χαμηλά κοντεύκει της θάλασσας. Που το μπαλκόνι του σπιθκιού στα Κατύδατα φαίνεται ο κόλπος του Ξερού της Μόρφου. Δεν ηξέρω για σας αλλά ώσπου σκέφτουμαι πόσον όμορφη εν η Κύπρος στο σύνολό της τόσο δεν μπορώ να καταλάβω την λύση δύο κρατών. Καθαρά εγωιστικά ας πούμε, νομίζω πως τα Κατύδατα αν η πρόσβαση στου Μόρφου ήταν θκυο παλιές υπόθεση θα γίνετουν θέρετρο αγροτουρισμού καλλίτερο τζιαι που την Βάσα (δεν προηγούμενο ποστ). 20-30 λεπτά πάεις Τρόοδος, 20-30 λεπτά πάεις Μόρφου. Θκυο λεπτά μακριά οι ελιές, τζιαι τα χωράφκια. 40 λεπτά μακριά η χώρα. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Πίσω στον παππού. Τζείνο το γεγονός που το λαλούμε μικρασιατική καταστροφή, ήβρεν'τον παντρεμένο στα Κατύδατα με την Μαρίτσα που βασικά ήξερε να συνάει ελιές τζιαι ήταν απ΄ότι καταλαμβαίνω γυναίκα νάκκον σκληρή τζιαι ιδιότροπη. Παρένθεση για κάτι που εξίχασα να πω πριν τζιαι εν σχετικό με τούτο που έχω να πω τωρά: Τα Κατύδατα ήταν σύνορα με μικτά χωρκά όπως η Λινού τζιαι η Κοράκου, τζιαι κοντά στη Λεύκα, που εν κωμόπολη τζιαι είσιε δικαστήρια. Ο πρόππαππους μου επήαιννε μερικές φορές διερμηνέας στα δικαστήρια γιατί εμιλούσε ελληνικά τζιαι τούρτζικα φαρσί μεγαλωμένος όπως ήταν στην Σμύρνη. Η γιαγιά, που ήταν νάκκον τσάρος όπως ελαλούσα πριν, δεν εκαϊλισε να μιλά ο παππούς στα μωρά του τούρτζικα, μάλλον γιατί ήταν γλώσσα ξιμαρισμένη λέσιη, έτσι η γιαγιά μου το μόνο που έμαθε τζιαι ελάλεν μας ήταν κάτι σαν serap getir (φερ΄μου το κρασί). </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">΄Ασχετο τωρά, αλλά λαλεί πολλά εθνογραφικά το εντα φράσεις/ προτάσεις ξέρει κάποιος σε ξένη γλώσσα. Για παράδειγμα η γιαγιά μου έμαθε που τον παπά της το φέρ΄μου το κρασί στην γλώσσα που της το ελαλούσε. Για να το' μαθε σημαίνει εν κάτι που άκουε συχνά τζιαι έμεινέ της. Το κρασί πάντως ήταν πολλά μεσ΄την ζωή τότε σαν συνοδευτικό του φαγιού. Κότσινο κρασί. Θυμούμαι τζιαι την γιαγιά μου τζιαι τον παππού μου να πίνουν κρασί με το φαί τους. Ένα βρόκκο, αλλά σταθερά. </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τέλοσπαντων, ας αρκέψω να φέρνω τούντο ποστ στο τέλος του. Το τι είδαμε εμείς στα Κατύδατα, ήταν σπίθκια καμωμένα που πλιθάρι, τα πλείστα δυόροφα (ανώι/ κατώι), τα πλείστα επίσης ερειπωμένα, αν τζιαι είσιε γειτονιές σασμένες τζιαι όμορφες. Οι κήποι (αυλάδες καλύτερα) των σπιθκιών οι κλασσικές κυπριακές, δηλαδή λεμονιές τζιαι άλλα 2-3 εσπεριδοειδή, ελιές στάνταρτ, μεσπιλιές, συτζιές, τζιαι τερατσιές αραιά τζιαι που, κάποτε αμυγδαλιές, τζιαι διάσπαρτες παπουτσοσυτζιές. Τα λουλούθκια φυτεμένα σε πλαστικά δοχεία όπως τζείνο του ηλιανθέλαιου κομμένα στη μέση. Στα λουλούθκια κυριαρχεί το τσαρτελλούδι (που για μένα είναι κυπριακό φκιόρο). Είδαμε όπως είπα τζιαι πριν τες κορφές τις οροσειράς του Τροόδους που την μια, τον κόλπο του Ξερού που την άλλη, τζιαι πιο κοντά στην ίδια γραμμή τον μεταλλείο της Σκουριώτισσας. Είδαμε την γειτόνισσα της γιαγιάς που επήαιννε στην άλλη γειτόνισσα τζιαι έτσι εγνωρίσαμε τους 2 που τους 100 κατοίκους του χωρκού. Δεν νομίζω να είδαμε τζιαι κανέναν άλλο. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ε, τζιαι επειδή είχα τα κλειθκιά τζιαι μπήκαμε μεσ'το σπίτι είδαμεν τζιαι τα πιο κάτω:</span></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoQGLGmx47OqPKV6e8lgBjUOccSWlltj2TwabmbYnE62OnlvsdAuGuPi_hDPe5GiXfnNm5a2z9Sq9q0f_Hhx2WxykkB6h7t2OjlEGb0baAMvxEk1uppkxXAsxZ72tEAvafywIEhK_4hvA/s1600/eksoporta.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoQGLGmx47OqPKV6e8lgBjUOccSWlltj2TwabmbYnE62OnlvsdAuGuPi_hDPe5GiXfnNm5a2z9Sq9q0f_Hhx2WxykkB6h7t2OjlEGb0baAMvxEk1uppkxXAsxZ72tEAvafywIEhK_4hvA/s400/eksoporta.jpg" width="400" /></a></span></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilM7XT5cP_Q2mlaI2IVEdzXbOqc0vne2s0YyJez0SpSqwViUd0GeGT8j6BfvxUPy3ZWc0cXRbRCp1gaCJHbBYUSfzW85ruHcKQxLseWfHBp8tedjNi8P7YrZukvsmEzad8mxsJVAguvLk/s1600/7+Katydata.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilM7XT5cP_Q2mlaI2IVEdzXbOqc0vne2s0YyJez0SpSqwViUd0GeGT8j6BfvxUPy3ZWc0cXRbRCp1gaCJHbBYUSfzW85ruHcKQxLseWfHBp8tedjNi8P7YrZukvsmEzad8mxsJVAguvLk/s400/7+Katydata.jpg" width="400" /></a></span></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1CI4mZ2vV2LEH5BmcbrrN759JkKxkPtTalQli2IOQOhm1AmvHpSPrwcMNzHOsGo9fpvVaVSFU2QUwqBOwX0unejDAmr4ttHLfYabSB5DuBkm1eCSZv4fbIiQI47G1yVk0V1K_dIBKjoI/s1600/kleidonia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1CI4mZ2vV2LEH5BmcbrrN759JkKxkPtTalQli2IOQOhm1AmvHpSPrwcMNzHOsGo9fpvVaVSFU2QUwqBOwX0unejDAmr4ttHLfYabSB5DuBkm1eCSZv4fbIiQI47G1yVk0V1K_dIBKjoI/s400/kleidonia.jpg" width="400" /></a></span></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_EhccsGrEvsV5Jbw3jqROpJmMVxRX9Vfl1vZYKvB8utpm6oZf9l54mdNnUr5U0jWhVVTHZyRVJSz4IXU50G-CMNcDzO-Scs9fb-e4vdZwnEueJBBlbZw7CMby-FBb5P9U6xkQnDvO80c/s1600/kouzina.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_EhccsGrEvsV5Jbw3jqROpJmMVxRX9Vfl1vZYKvB8utpm6oZf9l54mdNnUr5U0jWhVVTHZyRVJSz4IXU50G-CMNcDzO-Scs9fb-e4vdZwnEueJBBlbZw7CMby-FBb5P9U6xkQnDvO80c/s400/kouzina.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXestt3GyOuOvS5nN7mWSBSC9PyE7gOtPMs6kGqRhAyJxodummanEMVW_LSRSiLrL2UHp3VBDOmNrZVyfU8-Z-xT8chep86dyjy5t08ad3kg7yQYWjQZdrwc-oFm9WrQkRYFZGocFduSY/s1600/xol.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXestt3GyOuOvS5nN7mWSBSC9PyE7gOtPMs6kGqRhAyJxodummanEMVW_LSRSiLrL2UHp3VBDOmNrZVyfU8-Z-xT8chep86dyjy5t08ad3kg7yQYWjQZdrwc-oFm9WrQkRYFZGocFduSY/s400/xol.jpg" width="400" /></a></span></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaq35NvAZ7CZu2XPYffXjRbyc3EtKdaYU_eHfKgaRjB304GIpT6FeQRz3d3Y1e4NpIgOgN8VQpKN6eUajIJ5Y36n6fu2sj3lIF7qAfE0dh3xP5UHiotqcU2QUh7l0IEHR8dmX1PZjPVrw/s1600/sintheto.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaq35NvAZ7CZu2XPYffXjRbyc3EtKdaYU_eHfKgaRjB304GIpT6FeQRz3d3Y1e4NpIgOgN8VQpKN6eUajIJ5Y36n6fu2sj3lIF7qAfE0dh3xP5UHiotqcU2QUh7l0IEHR8dmX1PZjPVrw/s400/sintheto.jpg" width="400" /></a></span></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiICQLiWsoLRkecuijrlJVuKWsBDBk2yUZUOuUuGWdGcXFPYLpWFGV3NJtW6wvu90t-TSyKQmHXUPGdFGfUqZg5GrlbGhyphenhyphenByB3HuC8YGeBbdB2QtwYxIIaXCZAxNp5bs1oTC6m3drUPN_w/s1600/anoi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiICQLiWsoLRkecuijrlJVuKWsBDBk2yUZUOuUuGWdGcXFPYLpWFGV3NJtW6wvu90t-TSyKQmHXUPGdFGfUqZg5GrlbGhyphenhyphenByB3HuC8YGeBbdB2QtwYxIIaXCZAxNp5bs1oTC6m3drUPN_w/s400/anoi.jpg" width="300" /></a></span></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjS45kV2UfMSe9c8FeQ1Y86L0gixuMLczO8Gsu2YjEBGFn4MpHu7eTRZpxOKU5DB1eIuh7NWBoCbBg-MI2UxXS1Cb_GzE3RUQByKZLW-jBZO9Yj_cDln8pXNxusUhZT_UXI7NlyfghzD4/s1600/anoi2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjS45kV2UfMSe9c8FeQ1Y86L0gixuMLczO8Gsu2YjEBGFn4MpHu7eTRZpxOKU5DB1eIuh7NWBoCbBg-MI2UxXS1Cb_GzE3RUQByKZLW-jBZO9Yj_cDln8pXNxusUhZT_UXI7NlyfghzD4/s400/anoi2.jpg" width="400" /></a></span></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh4AsJJTbNFkWKl1c5tQvJTEYjkhnyLp_Ic0fwa9L_Qzdr0fm1sHj4hyphenhyphenjcdYYNkP1neBWBteUNNY7BCoipwNJhBpbJ8w-KTD5mY3kGwOrdVHxPrgl9axccGlGbNAj7naA46XZeXsWQkSg/s1600/thea+katydata.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh4AsJJTbNFkWKl1c5tQvJTEYjkhnyLp_Ic0fwa9L_Qzdr0fm1sHj4hyphenhyphenjcdYYNkP1neBWBteUNNY7BCoipwNJhBpbJ8w-KTD5mY3kGwOrdVHxPrgl9axccGlGbNAj7naA46XZeXsWQkSg/s400/thea+katydata.jpg" width="400" /></a></span></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhatUhXcdM-YAX8G53iW450dL2WqSwq7sKwJ61Lqr5Q-dseT3fKlm-lUGfZaDKO-PTxnXygOE0XxkRmxJ3X-pjBKYH_zDhXgYH0R98qAoRQSxnt2WoN4o7xWer1j0ZuHzrKMdBjc4N_MxY/s1600/thea+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhatUhXcdM-YAX8G53iW450dL2WqSwq7sKwJ61Lqr5Q-dseT3fKlm-lUGfZaDKO-PTxnXygOE0XxkRmxJ3X-pjBKYH_zDhXgYH0R98qAoRQSxnt2WoN4o7xWer1j0ZuHzrKMdBjc4N_MxY/s400/thea+2.jpg" width="400" /></a></span></span></div>
Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-33452387806736704982013-01-13T23:50:00.001+00:002013-01-13T23:50:34.171+00:00Κύπρος - ντυμένη στα καλά της<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAFMjiueUJ-68DtVNWvb483iFsCKjYudVqapPFNvvxeda1WaorwTojpUfIl5Qvi5g3tXygANrBDlPfq56TMsr9GuyxpxafQsn3Uc-kyE3m_vQzf_dxff4tB9tReytUlqUOkDw84nF3NjI/s1600/2012-12-28+20.16.45.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAFMjiueUJ-68DtVNWvb483iFsCKjYudVqapPFNvvxeda1WaorwTojpUfIl5Qvi5g3tXygANrBDlPfq56TMsr9GuyxpxafQsn3Uc-kyE3m_vQzf_dxff4tB9tReytUlqUOkDw84nF3NjI/s400/2012-12-28+20.16.45.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Είδες πουθενά δέντρα τόσο φορτωμένα καρπούς; ρωτά ρητορικά η σχέση της Ερυκίνης μπαίνοντας στο αυτοκίνητο την φιλοξενούμενή μου. "Όι" απάντησε τζείνη...αν τζιαι επρόσεξα την ότι εγύρισε το δειν της στα δέντρα για να βεβαιωθεί.."Όι", είπα τζιαι εγώ που μέσα μου - ούτε εγώ είδα. Τζιαι ένιωσα μιαν περηφάνια για το ξερόνησο που εντύθη στα πράσινα, στα πορτοκαλιά, στα κίτρινα, τζιαι στα γαλανά εως εάν να ήθελε να μας<span style="font-size: large;"> </span>ευχαριστήσει ή να μας χουμιστεί τούντην στράτα. </span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Εγυρίσαμεν κάμποσο, Λευκωσία ένθεν και ένθεν, ακόμα και μπάφερ ζόουν εκάμαμε τον σταθμό μας (στο σπίτι της συνεργασίας απέναντι που το τρυπημένο που τες σφαίρες λήδρα πάλας). Στην ποτζεί Λευκωσία επεράσαμε που τα κλασσικά: Buyuk Han (σάζεται τζιαι το άλλο το χάνι τωρά), Selemiye Mosque, Bandabolya, Arab Ahmet, τον τύπο που κάμνει χαλουβά τζιαμαί πίσω που το χαμάμ, πύλη Κερύνειας, τζιαι μιαν άλλη γειτονιά που μου άρεσε πάρα πολλά, τζιαι ήταν νέα ανακάλυψη. Επίσης το Gloria Jeans απέναντι που την πλατεία Ατατούρκ εν ωραίο για την βιβλιοθήκη του που πιάννει ολόκληρο τον τοίχο τζιαι τα βιβλία φτάνεις τα με την σκάλα. Dereboyu όπως τζιαι την Μακαρίου εκάμαμεν την σκιπ.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Πουποδά: που Άγιον Άντρέα, Λήδρας Πάλας, πύλη Πάφου, τζιαι που τζιαμαί μέσα στα στενά που το Arthur Rimbaut, τζιαι γυρό μεσ' τα στενά του Πολίτη ώσπου να φκεις Φανερωμένη τζιαι που τζιαμαί στα δρομούθκια που πίσω που την Παλιάν Ηλεκτρική για να καταλήξουμε περιοχές του Αγίου Κασιανού, Ερμού, πύλην Αμμοχώστου τζιαι την τζιαμαί περιοχή. Μάλλον θα καταλήξαμε μετά Λαϊκή Γειτονία,τζιαι που τζιαμαί πίσω φανερωμένη που Platos μερκές.</span></span> <br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"> </span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Λάρνακα: επεράσαμεν τες φοινοικούες, για να μπούμε λαίκή γειτονία τζιαμαί που'ν ο Τουρκομαχαλλάς. Νομίζω ο τουρκομαχαλλάς, εν η αγαπημένη μου περιοχή στην Λάρνακα. Έψαξα να βρω την ψαροταβέρνα που με έπερνε μιτσιάν ο παπάς μου, την Σαλαμίς. Εν την ήβρα. </span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Λεμεσός: εν την ξέρω πόξω, τζιαι παλ<span style="font-size: large;">ιά</span> δεν μου άρεσκε τίποτε. Αλλά τον Σεπτέμβρη άλλαξα εντελώς άποψη όταν είδα την παλιά Λεμεσό να αναβιώνει. Η παλιά Λεμεσός με τα κτίρια του ΤΕΠΑΚ διάσπαρτα μεσ'την πόλη εν πραγματικά υπέροχη. Τ<span style="font-size: large;">α</span> γκράφιτι εν επίσης πολλά καλά. Τζιαι ο μόλος εν όμορφος επίσης έχω να πω. </span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Βάσα: Εκτός του ότι τα αμπέλια εμοιάζαν καμένα αφού εν χειμώνας η Βάσα εθύμισε άλλες εποχές που τες είδα(με) μόνο σε Κυπριακά σκετς. Η Ερυκίνη εμίλησε ήδη για το <a href="http://erykini.blogspot.co.uk/2013/01/blog-post.html">σημαιoστόλισμα</a>. Βασικά ντάξει η Βάσα θα μπορούσε να ήταν μουσείο εθνικού πατριωτισμού και μάλιστα μοντέρνου αφού στους 100 κατοίκους οι 45 εν που χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Όπως τζιαι ο εθνικός πατριωτισμός <span style="font-size: large;">έτσι</span> τζιαι η Βάσα ε<span style="font-size: large;">ίναι</span> γραφικότατη - εξού τζιαι εντάχθηκε στα ατράξιονς του αγροτουρισμού. </span> </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Κάβο Γκρέκο, Πρωταράς, Π<span style="font-size: large;">αραλίμνι</span>:<span style="font-size: large;"> <span style="font-size: large;">άλλη φάτσα τον χειμώνα<span style="font-size: large;">. Η</span> <span style="font-size: large;">θ<span style="font-size: large;">άλ<span style="font-size: large;">ασσα κρύσταλλο τζιαι λάδι<span style="font-size: large;">. Γενικά η θέα ήταν υπέροχη τζιαι ήταν μια ησυχία <span style="font-size: large;">απίστευτη. Ο πεζόδρομος που ενώνει <span style="font-size: large;">Πρωταρά με <span style="font-size: large;">Π</span>αραλίμν<span style="font-size: large;">ι εν πολλά καλός.<span style="font-size: large;"> Το χώμα κότσινο<span style="font-size: large;">.</span> <span style="font-size: large;">Ε</span>ίσιεν αθρώπου<span style="font-size: large;">ς που <span style="font-size: large;">εσάζαν τα χωράφκια τους τζιαι άλλους μεσ'τα θερμοκήπεια<span style="font-size: large;">. Ο<span style="font-size: large;">ι ανεμόμυλοι <span style="font-size: large;">εν εκινούντα<span style="font-size: large;">ν αφού ήταν <span style="font-size: large;">άπνοια<span style="font-size: large;">. Σαν εκατε<span style="font-size: large;">βέναμε κάτω αφήνοντας πίσω μας τον Πρωταρά <span style="font-size: large;">εφάνηκε στο βάθος ο<span style="font-size: large;"> ήλιος ένα<span style="font-size: large;">ς τεράστιος ήλιος να δ<span style="font-size: large;">ύει μεσ'τη θάλασσα. Την ίδια νύ<span style="font-size: large;">χτα <span style="font-size: large;">είσιε <span style="font-size: large;">π</span>ανσέλη<span style="font-size: large;">νο, την π<span style="font-size: large;">ιο μεγάλη <span style="font-size: large;">πανσέληνο<span style="font-size: large;"> πο<span style="font-size: large;">υ είδα τα τελευταία χρόν<span style="font-size: large;">ια. Εκρέμ<span style="font-size: large;">ετο<span style="font-size: large;">υν πάνω που τη θάλασσα τζιαι εκαθρεφτί<span style="font-size: large;">ζε<span style="font-size: large;">΄τουν μεσ΄τ<span style="font-size: large;">α νερά. <span style="font-size: large;">ΟΚ, κ<span style="font-size: large;">ανεί ρομαντικούρ<span style="font-size: large;">ες.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;">Που τ<span style="font-size: large;">α Λατσιά μεσ΄το <span style="font-size: large;">high<span style="font-size: large;">way</span></span> αρχί<span style="font-size: large;">ζει να φαίνεται καλά η σ<span style="font-size: large;">ημ<span style="font-size: large;">αία πασ'τον Πενταδάκτυλο. Ε<span style="font-size: large;">σκέφτουμουν αν θα πηαίν<span style="font-size: large;">ναμεν Άγιον Αντρέα την επόμ<span style="font-size: large;">ενη μ<span style="font-size: large;">έρα..εν μεγάλος ο δρόμος τζιαι<span style="font-size: large;"> εν έχουμε με α<span style="font-size: large;">σφάλεια<span style="font-size: large;">, εσκέφτουμουν. Επήαμ<span style="font-size: large;">εν <span style="font-size: large;">τελικά, μόνο που ο χρόνο<span style="font-size: large;">ς μας άφησε μόνο ως το Πογάζι να πάμε αφού εκολλήσαμε στην Αμμόχωστο. Την π<span style="font-size: large;">όλη που για πολλούς δεν έσιει τίποτε να δεις. Τζι όμως.<span style="font-size: large;">.. Γύρισ'τ<span style="font-size: large;">α δρομούθκια της παλιά<span style="font-size: large;">ς <span style="font-size: large;">της π<span style="font-size: large;">όλης, έφκα πα<span style="font-size: large;">σ'τα τ<span style="font-size: large;">είχ<span style="font-size: large;">η να δεις <span style="font-size: large;">εντα θέα απλώνεται μπροστά <span style="font-size: large;">σου. Περπάτα <span style="font-size: large;">στο <span style="font-size: large;">Λιμάνι <span style="font-size: large;">ή δε το που ψηλά, τζιαι π<span style="font-size: large;">ήαιννε προς το κάστρο το<span style="font-size: large;">υ Οθέλλου. Έντα ωραία π<span style="font-size: large;">όλη που εν η Αμμό<span style="font-size: large;">χωστος.. <span style="font-size: large;"> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;">Τζιαι η δ<span style="font-size: large;">ιαδ<span style="font-size: large;">ρ<span style="font-size: large;">ομή προς τη<span style="font-size: large;">ν Αμμό<span style="font-size: large;">χωστο</span></span>! Ο <span style="font-size: large;">Π</span>ενταδάκτυλος πάντα στο βάθος αριστερά σου<span style="font-size: large;">. Η</span> στενόμακρη οροσειρά φαίνεται ξεκάθαρα αφού τίποτε δεν<span style="font-size: large;"> την χώνει<span style="font-size: large;"> γιατί</span> μπροστά εν μ<span style="font-size: large;">όνο η μεσα<span style="font-size: large;">ορία. Δεξια τζιαι αρισ<span style="font-size: large;">τερά η μεσα<span style="font-size: large;">ορία<span style="font-size: large;">. Ε<span style="font-size: large;">πίπεδη, </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span>ανεπιτήδευτη..<span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;">. Τζιαι τζιαμαί πο<span style="font-size: large;">υ θωρείς να σβήνει ο Πενταδάχτυλος,<span style="font-size: large;"> τζι<span style="font-size: large;">αμαί που<span style="font-size: large;">'ν το<span style="font-size: large;"> τελ<span style="font-size: large;">ε<span style="font-size: large;">υταίο κάσ<span style="font-size: large;">τρο, το κάστρ<span style="font-size: large;">ο της Καν<span style="font-size: large;">τάρας αρκεύκει η χερσόνησος τη<span style="font-size: large;">ς Καρπασίας. </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;">Άφησα πίσω τα Κατύδατα. <span style="font-size: large;">Λαλούμεν'τα άλλη φορά για τα Κατύδατα. </span>Εμακρυγόρησα τζιαι <span style="font-size: large;">αύριο εν Δε<span style="font-size: large;">υτέρα. Λαλούν εννα σιονίσει δαμέ. Ας έν<span style="font-size: large;">ει. <span style="font-size: large;">Αρέσκ<span style="font-size: large;">ει μου <span style="font-size: large;">τ<span style="font-size: large;">ζιαι το σιόνι<span style="font-size: large;">. </span></span></span></span></span></span></span></span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span>Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-58051391939616150492012-12-17T11:04:00.000+00:002012-12-17T11:04:37.647+00:00"I am Adam Lanza's mother"http://www.huffingtonpost.com/2012/12/16/i-am-adam-lanzas-mother-mental-illness-conversation_n_2311009.html?ncid=edlinkusaolp00000003Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-28358915407151226022012-11-29T23:58:00.000+00:002012-11-29T23:58:43.622+00:00Au revoir-s<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Αποχαιρετισμοί. </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Κανονικά ως τωρά εννα έπρεπε να τους είχα συνηθίσει. ΟΙ αποχαιρετισμοί δαμέ έχουν πάντα παράξενη δυναμική. Τζείνοι που φεύκουν, ανοίουν φτερά. Τζείνοι που μεινίσκουν παν σπίτι τους να τζοιμηθούν ξέροντας πως η μέρα που έννα ξημερώσει ενναν μάλλον η ίδια με την προηγούμενη μείον ένα, δύο, τρία άτομα (που εφύαν). Τζείνοι που φεύκουν αφήνουν πίσω του ανθρώπους. Τούτους του αθρώπους μερικές φορές ενώνει τους το γεγονός ότι μεινίσκουν πίσω. Τζιαι έτσι κανονίζουν να ξαναβρεθούν. Στις αρχές μιλούν για τζείνους που φύαν που εν τζείνοι που τους ενώσαν στο κάτω κάτω τζιαι μετά με λίην τύχη σχηματίζουνται οι νέοι συνδέσμοι, οι νέες φιλίες. Κύκλος.</span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Είσιε μια πολλά ωραίαν αίσθηση ελευθερίας η διαδρομή πίσω σπίτι σήμερα. Ψυσιή στους δρόμους δεν είσιε. Έπεσε για τα καλά η νύχτα τζιαι ο πάγος έφτασε να σχηματιστεί πάνω στ' αυτοκίνητα τζιαι πάνω στο γρασίδι, που όσα εμπορούσα να δω. Μυρωθκιές ξύλου που έκαψε για κάμποση ώρα στα τζάκια με το έμπα στο Κίτλινγκτον. Τζιαι που πάνω μου μια πανσέληνος ολόφεγγη με τα σύννεφα μια λεπτή σχεδόν διαφανή στρώση. Ήταν πολλά φωτεινή νύχτα. Το φεγγάρι δίπλα του είσιε έναν άστρο, έναν. Τα 25 λεπτά επεράσαν χωρίς να το καταλάβω - ούτε καν τις ανηφόρες δεν θυμούμαι πότε τες εφκήκα θκυο παλιές. Στη διαδρομή εσκέφτουμουν τους φίλους μου που φεύκουν, τζιαι τζείνουν που αφήνουν πίσω. Εσκέφτουμουν πολλά πράματα. Τζείνα τα πράματα που πολλές φορές θέλεις να τα σκεφτείς αλλά εν είσαι σε φάση. Τζείνα τα πράματα που θέλεις κάτι να σε κουρτίσει να τα σκεφτείς. </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Η φίλη μου είπεν μου, το φαίν σου εν που μέναν. Γιατί είσαι φίλη, γιατί εμαείρεψες μας κάμποσες φορές, γιατί νιώθω ότι θέλω να το κάμω, αλλά τζιαι γιατί εγώ κερδίζω παραπάνω λεφτά που σένα. Είμαι καλοπληρωμένη, ενώ εσύ όσον τζιαι φκαίνεις που πάνω. Τζερνώ σου το φαί σου γιατί είμαι σοσιαλίστρια. Redistribution of resources, λαλεί μου. Τούτα είπεν'τα έτσι ξερά. Τίποτε που να σε κάμνει να πεις: Όι ρε - μα εν γίνεται, όι, όι, εν γίνεται να μου τα πληρώσετε πάλε... Ούτε που αντέδρασα. Ένιωθεν πραγματικά ότι τούτον εν το δίκαιο. Redistribution, είπεν τζιαι πάλι. Εγώ μόνον ένεψα καταφατικά, τζιαι είπα πως τζιαι εγώ το ίδιον εννα καμνα. Που μέσα μου τζιόλας υποσχέθηκα το τζιαι στον εαυτό μου. </span></span>Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-28933812155112912792012-11-11T22:51:00.000+00:002012-11-11T22:51:18.088+00:00Με τον ένα πόδι στον έξω κόσμο <span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Που επήαν οι τελευταίοι θκυο μήνες - απορώ. </span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Έγραψα ένα ποστ πριν να ξεκινήσω με τα πολλά πολλά - μισοφοητσιασμένη που την μιαν αλλά τζιαι μισοαποφασισμένη που την άλλη να ξεπεράσω τον πρώτο πανικό. Επέρασεν ο φόος για να'μαι ειλικρινής. Όπως περνούν ούλλα, έτσι επέρασε τζιαι ο φόος.</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Είμαι στην μέση των διαλέξεων τζιαι των τουτόριαλς - Έσιει κάμποση δουλειάν ακόμα, αλλά η εμπειρία βοηθά τζιαι έτσι η προετοιμασία άρκεψε να μου πιάννει λιότερο χρόνο. ΟΙ διαλέξεις μπροστά στα 150 πλάσματα ήταν εμπειρία που μόνες τους. Που πολλές απόψεις lecturing is like performing. Πραγματικά αποδίδεις ένα ρόλο. Εν ξέρω ακριβώς τι εν ο ρόλος- εξαρτάται τζιαι πόσο καραγκιόζης εννα το δεις. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Εν λίο παρά<span style="font-size: large;">ξ</span>ενο επίσης γιατί γνωρίζεις έναν νέον εαυτό σου. Τον ευατό σου που στέκεται μπροστά που 150 πλάσματα που σου διούν το λόγο άμαν πεις ' ας ξεκινήσουμε'. Παράξενη δύναμη τζιαι τούτη. Σκέφτου, αλήθκεια να έσιεις 150 πλάσματα που κάθουνται τζιαμαί για να ακούσουν τι έσιεις να τους πεις. Όι πως ούλλοι ακούουν, αλλά δυνητικά θα μπορούσαν. Ειλικρινά άμαν άρθρωσα τις πρώτες μου προτάσεις, εδιερωτήθηκα πολλά
στιγμιαία, αν πράγματι ήμουν εγώ τούτη που άκουα. Μετά που την στιγμιαία
υπαρξιακή κρίση εμπήκα σε μια δίωρη νιρβάνα που εδιακόπηκε μονο για ένα 5λεπτο διάλειμμα το οποίο επέρασα να περπατώ πάνω κάτω γιατί δεν ήξερα τι να κάμω.</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Α έσιεις τζιαι που την άλλη τζιαι κάποια άλλα πλάσματα, την πλειοψηφία των οποίων ενι ξέρεις τζ<span style="font-size: large;">ιαι <span style="font-size: large;">ούτε εννα μάθεις γιατί επεθάναν</span></span>, των οποίων τις ιδέες, θεωρίες, υποθέσεις, ευρήματα, παρουσιάζεις τζιαι συζητάς.Κάποιους που τζείνους εξιτίμασες τους σαν προπτυχιακή φοιτήτρια ψυχολογίας τζιαι τωρά παρακαλάς τους να μεν σε εκδικηθούν. Τούτον αφορά τον κύριο Πιαζιέ παραπάνω, αλλά εν που άλλο μάθημα που φκαίνει ο τύπος, ευτυχώς. </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Το διδακτορικό έκοψε κάπως πίσω αλλά όι παρα πολλά. Ίσως τζιαι να καταφέρω να παραδώσω Ιούνη τελικά. Ίσως. Ώσπου περνά ο τζιαιρός τόσο πολλυνίσκουν οι σκέψεις για το μέλλον. Άμαν τελειώσει το τρίμηνο λαλώ να κάτσω να δω λίο για δουλειές όπως τζιαι να αποφασίσω τι θα ψηφίσω στις προεδρικές αν τύχει τζιαι μπω σε δίλημμα τον δεύτερο γυρό.<span style="font-size: large;"> </span></span></span><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Επίση<span style="font-size: large;">ς πρέπει να αποφασί<span style="font-size: large;">σω πότε <span style="font-size: large;">θα παντρ<span style="font-size: large;">ευτ<span style="font-size: large;">ώ τζιαι πως θα καταφέρω<span style="font-size: large;"> ν<span style="font-size: large;">α συντηρήσω μιαν οικογένεια όταν την κάμω...Αλλά πόσα να σκεφτεί ένα<span style="font-size: large;">ς άθρωπο<span style="font-size: large;">ς ό<span style="font-size: large;">πως εμένα που δεν <span style="font-size: large;">κάμνω τ<span style="font-size: large;">ζιαι μάλτι τάσκιγκ, μάλτι θίνκινγκ τζιαι καλά...</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Τέλοσπαντων, <span style="font-size: large;">το σημαντικό για τη<span style="font-size: large;">ν ώρα εν πως <span style="font-size: large;">εστ<span style="font-size: large;">αμάτησ<span style="font-size: large;">α να φοούμαι ό<span style="font-size: large;">πως το πεζούν<span style="font-size: large;">ι. <span style="font-size: large;">Έσιει λόγο που σκέφτηκα το πεζούν<span style="font-size: large;">ι τωρά, αλλά εν<span style="font-size: large;">να μο<span style="font-size: large;">υ πάρει πολλήν ώρα να τον εξηγήσ<span style="font-size: large;">ω<span style="font-size: large;">. Τζιαι άμαν φύε<span style="font-size: large;">ι ο φόος<span style="font-size: large;"> (συνεχίζω)</span> σκέφτεσαι τζιαι το μέλλον χωρίς τε<span style="font-size: large;">ς<span style="font-size: large;"> γν<span style="font-size: large;">ωστ<span style="font-size: large;">ές αγκυλώσεις που κάποιοι<span style="font-size: large;"> απο<span style="font-size: large;">καλούν ό<span style="font-size: large;">ρια. Τέλοσπαντων να μεν πως τζιαι πολλά - έχ<span style="font-size: large;">ω τζιαι σκαμπανεβάσματα η γέρημη<span style="font-size: large;">. Αλλά για την ώρα όλα καλά στο δυτικό μέτωπο. </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br /></span>Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-57971033034838032102012-09-12T09:00:00.001+01:002012-09-12T09:02:28.280+01:00Θυμώνοντας του φόου<div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Τον περασμένο Σεπτέμβρη έτσι προς τα τέλη επανικοβλήθηκα γιατί εκτός από τη δουλειά του διδακτορικού μου ανέλαβα να κάμω και 13 τουτόριαλς μέσα σε 7 βδομάδες (περίπου 2 τη βδομάδα δηλαδή). Θυμούμαι είχε κάτι πρωινά ξυπνήματα στις 4.30 με 5 το πρωί. Ενώ είμαι καθαρά πρωινός τύπος πραγματικά μισώ το να ξυπνώ πιο νωρίς που όσο χρειάζομαι. </span></div>
<div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Τούτον τον Σεπτέμβρη πάλε έπιασεν με ο νταμπλάς όταν έκαμα τη σούμα, 33 διαλέξεις εκ των οποίων οι 5 μπροστά σε ακροατήριο των 200 ατόμων και 7 τουτόριαλς σε περίοδο 14 βδομάδων (δηλαδή 3 διαλέξεις/ τουτόριαλς) τη βδομάδα. Συν το διδακτορικό το οποίο υποτίθεται κάμνω τζιαι φούλ τάιμ.</span></div>
<div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Επήα Κύπρο την προηγούμενη εφτομάδα. Ήταν πάρα πολλά ωραία. Ο Σεπτέμβρης για μένα ως επισκέπτρια εν ο πιο όμορφος θερινός μήνας στην Κύπρο. Ναι ξέρω πως ο κόσμος πάει πίσω στις δουλειές τζιαι τα μωρά, τα παιδιά και οι έφηβοι στα αντίστοιχα σχολεία, τζιαι επανέρχεται η κίνηση στις πόλεις, τζιαι γενικά ούλλοι εν λίον γυρισμένοι. Αλλά η θάλασσα εν ωραία τζιαι εν έσιει βαβούρα, οι νύχτες εν γλυτζιές τζιαι το σταφύλι τζιαι τα σύκα επίσης. Φκαίνει ο πρώτος σιουσιούκος τζιαι ο πρώτος παλουζές τζιαι έσιει ένα σωρό γάμους (είδα τα προσκλητήρια πάνω στο ψυγείο μας). Καλά ξέρω πως το τελευταίο εννεν απαραίτητα ευχάριστο γεγονός για ούλλους. Επίσης έσιει 1002 πολιτιστικά, έχουμε που γουέλκαμ πάρτι των πανεπιστημίων ως ρωσσικά μπαλέττα στα Κύπρια.Α! Τζιαι το φεστιβάλ της Αγλαντζιάς εν πολλά ωραίο για όσους εν επήαν ποττέ, όπως τζιαι το θερινό το σινεμά. Κανένα που τα 2 τελευταία δεν επρόφτασα, αλλά τζιαι που τα θκυο έχω πολλά ωραίες αναμνήσεις. </span></div>
<div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Όπως είπα, ήταν πάρα πολλά ωραία, ο Πρωταράς ήταν ωραίος, ο Καλαπαναγιώτης ήταν ωραίος, η Λεμεσός ήταν εντυπωσιακή (είσιε πάρα πολύ τζιαιρό να πάω τζιαι πραγματικά εκαταχάρηκα τον Μόλο, την παλιά πόλη με τα διάσπαρτα κτίρια του ΤΕΠΑΚ, την ψησταριά που πήαμε να φάμε τζιαι το μπαρ Σουσάμι), ο Άης Δεμέτης ε οκ ο ίδιος, το σπίτι της γιαγιάς ανακουφιστικά το ίδιο επίσης, η παλιά Λευκωσία πάντα άρεσκεν μου τζιαι η μια μερκά τζιαι η άλλη, επήα τζιαι στες θκυο εγύρισα κάμποσο όπως γυρίζω πάντα δηλαδή. Ε τζιαι έτσι επέρασεν η μια βδομάδα, εν τζιαι'εν αρκιμός.</span></div>
<div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Τζιαι όμως ρε κουμπάρε όπως τζι αν έγινε ένιωσα το πάλε τζείνο το αίσθημα του έντονου άγχους που το νιωσα για πρώτη φορά έντονα όταν εμπήκα σε τζείνο το γέρημο το MRI scan τζιαι εκτύπησε η κλειστοφοβία κόκκινο έτσι ξαφνικά τζιαι έπρεπε να με φκάλλουν κακήν κακώς έξω. Τούτο το ίδιο αίσθημα ένιωσα το τζιαμαί που δεν το περίμενα, στη θάλασσα σαν εκολυμπούσα στα βαθκιά όπως κάμνω πάντα, τη νύχτα στον ύπνο μου όταν εξυπνησα θκυο φορές με τζείνο που θα ονόμαζε ο Γιάλομ άγχος του θανάτου. Γιατί πάλε τούτο το άγχος? Ήταν για τες 33 διαλέξεις? ήταν για το διδακτορικό?, ήταν γιατί ήμουν Κύπρο μεσ'την ασφάλεια τζιαι την άνεση τζιαι ήξερα ότι πάλε τουτα εννα κοπούν? ήταν γιατί μεγαλώνω? ήταν γιατί εν νιώθω πως είμαι ον τόπ οφ θινγκς? ήταν για το ένα ήταν για το άλλο? Τζιαι ενι ξέρω αν το βιώσετε ποτέ, αλλά άμαν σε πιάσει τζείνο το αίσθημα του ψιλοπανικού σε μια φάση μετά γενικεύκεται πολλά εύκολα. Νιώθεις το μεσ΄το αεροπλάνο γιατί είσαι λίο πολλά εγκλωβισμένη, μες σε οποιαδήποτε τουαλέττα ή άλλον μικρό κλειστό χώρο που κλειδώνει με σύρτη ή αλλως πως, μεσ' το ανσανσέρ, άμαν βρεθείς σε άγνωστο τόπο τζιαι κλείσουν ξαφνικά ούλλα τα φώτα...</span></div>
<div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Αλλά έτο ήρτεν επιτέλους τζιαι τζείνη η ώρα που με πιάσαν τα νεύρα. Γιατί ε κουμπάρε (πάλε) αν εν να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου μεσ΄τον φόο έντα ζωή εννα ζήσεις? Πρέπει να ήμουν μεσ'την τουαλέττα του αεροπλάνου όταν μου ήρτεν η επιφώτηση. Τζιαι τζιαμαί που πάλε εφοήθηκα μπας τζιαι εν ανοίξει ο σύρτης τζιαι μείνω μέσα κτλ λαλώ που μέσα μου ΄μα εννα σκάσεις επιτέλους?' τζιαι ετράβησα τον σύρτη τζιαι φκήκα έξω. Δεν ξέρω σε ποιον εμιλούσα αλλά προφανώς έχουμε πολλούς εαυτούς τζιαι αναφέρουμουν σε έναν που τζείνους. ΟΚ τζείνον ήταν. Κάποιες φορές ο θυμός εν πολλά καλό πράμα. Ήξερα το που παλιά δηλαδή, αλλά νταξει.</span></div>
<div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Τωρά είμαστε στις 32 διαλέξεις και στα 7 τουτόριαλς. Νομίζω πως πανικοβάλλουμαι λιότερο. Αν τζιαι ξέρω ότι κάπου στην γωνιά εν χωσμένο τζείνο το έντονο το κτυποκάρδι που σε παραλύει. Έχω κρυφό μου όπλο όμως που την άλλη τον θυμό μου που έκαμεν το καμ μπακ του επιτέλους, τζιαι έδωκεν έναν πάτσο στο φόο. Κάποιοι τούτο το πράμα λαλούν το εκλογικευση παρεμπιπτόντως, αλλά έσιει ο θυμός κάτι πιο επαναστατικό έτσι για την ώρα εννα το λαλώ θυμό. </span></div>
<div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Αυτά για σήμερα. </span></span>Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-57449166632269952152012-06-23T01:14:00.001+01:002012-06-23T01:14:56.408+01:00Aung San Suu Kyi<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Έγιναν τζιαι γίνουνται πολλά τον τελευταίο τζιαιρό. Όϊ πως σταματά ποττέ ο κόσμος να κινείται. Αλλά κάτι που ετράβησε πολλά την προσοχή μου ή μάλλον μια κυρία που τράβησε πολλά την προσοχή μου τις τελευταίες μέρες είναι η Daw Aung San Suu Kyi - σύμβολο της δημοκρατίας στην Μπούρμα (άλλως Μιανμάρ) - σύμβολο τζιαι των non violence resistance movements ανά το Παγκόσμιο έτσι όπως επάτησε στις διδαχές του Γκάντι τζιαι στες πράξεις του Λούθερ Κινγκ για να οργανώσει τες ειρηνικές διαμαρτυρίες κατά της δικτατορίας του στρατού στην Μπούρμα. Άσχετο το αν συμφωνεί κανένας με την ιδέα τούτων των κινημάτων (κάποιοι
βρίσκουν'τα πολλά ειρηνικά: κάποιες φορές η βία θέλει βία θα λάλεν
κάποιος), αξίζει τον κόπο να την ακούσει κάποιος να τοποθετείται. </span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;"> </span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">΄Νταξει η ιστορία της εν εκπληκτική αλλά τζιαι η ίδια σαν πλάσμα τζίζει πλευρές της ανθρώπινης φύσης και κυρίως του πνεύματος που για πολλούς που μας μπορεί ναν δύσκολο να συλλάβουμε. Ίσως το πιο αναζωογονητικό που ούλλα είναι ο αέρας της Ασίας που κουβαλά που αντανακλά στη μικροσκοπική της φαινομενικά εύθραυστη φιγούρα που συνοδεύεται που πνεύμα πολλά λιότερο εύθραυστο, εμφανώς ευγενικό ταμπεραμέντο αλλά τζιαι σκληρό ταυτόχρονα. Αέρας της Ασίας τζιαι στα λόγια της. Λαλεί στην ομιλία της που έκαμε για το Νόμπελ Ειρήνης που παρέλαβε πριν μερικές μέρες στο Όσλο μετά που 21 χρόνια:</span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">a positive aspect of liviing in isolation was that I had ample time in which to ruminate of the meanings of words and precepts that I had known and accepted all my life. As a buddhist I'd heard of dokkha generally translated as suffering since I was a small child [...] It was only during my years of house arrest that I got round to investigating the nature of the 6 great dokkha. These are: to be conceived, to age, to sicken, to die, to be parted from those one loves and to be forced to live with those one does not love. I examined each of the great sufferings not in a religious context but at the context of our everyday ordinary life.</span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Ακούοντας το τούτο εθθυμήθηκα το βιβλίο του Φράνκλ Τhe meaning of life το οποίο εθκιάβασα πριν τζιαιρό. Εν πράμα θαυμάσιο το πως ένας άθρωπος μπορεί να είναι ελεύθερος σε συνθήκες απόλυτης καταπίεσης τζιαι φυλάκισης (o Frankl στο στρατόπεδο συγκέντρωσης η Suu Kyi κλεισμένη και λογοκριμένη σπίτι της) όταν καταφέρει να κρατήσει το πνεύμα του ελεύθερο. Ο Φρανκλ είπε για το νόημα της ζωής, ο Φρόμμ για το φόβο για την ελευθερία (fear of freedom) τζιαι η Aung San Suu Kyi για την απελευθέρωση που τον φόβο Freedom from Fear. </span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Τέλοσπαντων, όποιος ενδιαφέρεται να θκιαβάσει παραπάνω για την Aung Suu Kyi, πηγές μπόλικες. Απλά δαμέ βάλλω ενα λινκ για την ομιλία της που έκαμε πριν λίες μέρες στη Νορβηγία όπου επαρέλαβε τον Νόμπελ Ειρήνης:</span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;"><a href="http://www.youtube.com/watch?v=wRYyEk-5zoI">Nobel price acceptance speech</a></span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">αλλά τζιαι ένα λινκ που την ομιλία της στην Οξφόρδη όπου την αναγόρευσαν σε επίτημη διδάκτορα νομικής νομίζω.</span></div>
<br />
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Το σημαντικό σημείο που την επίσκεψή της στην Οξφόρδη ήταν η επιστροφή μετά που 20 χρόνια στον τόπο που έζησε για παραπάνω που 20 χρόνια πρώτα σπουδάζοντας και μετά αναγιώνοντας τα δυο της παιθκιά τα οποία απέκτησε με τον ακαδημαϊκό Μάικλ Άρις ο οποίος επέθανε που καρκίνο όταν η ίδια ήταν υπό περιορισμό. Η επιστροφή στον τόπο όπου έζησε ευτυχισμένα χρόνια, όπως λαλεί τζιαι η ίδια, πρέπει να'ταν πολλά συναισθηματική. </span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Δαμέ λοιπόν</span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;"><a href="http://www.youtube.com/watch?v=BK4AIRhRvCI&feature=relmfu">Speech at Oxford</a> </span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">να μιλά, φορτισμένη αλλά δυνατή, τζιαι τόσο συγκεντρωμένη στο να περάσει τα μηνύματα που θέλει για τη χώρα της.</span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Καλόν αγώνα λοιπόν. </span></span><br />
<span style="font-size: large;"> </span>Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-86768229644594789502012-06-14T22:51:00.001+01:002012-06-14T22:51:18.543+01:00Η Σάρα, η Νίκολα, και οι Ολυμπιακοί<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Την Σάρα εγνώρισά την όταν ήμουν γύρω στα 14 τζιαι τζείνη πασ'τα 18 στο σάμμερ σκουλ της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας στο Βέλγιο, στο Νίρπελτ. Ήταν ένα που τα αγαπημένα μου κάμπς. Η Σάρα, από τη Νορβηγία, ήταν ένας σούπερ ντροπαλός άνθρωπος και σαν παίκτρια είχε να το πω όπως εννα το ελάλε ένας προπονητής τότε καλά στοιχεία, αλλά ήταν μαζεμένη, έτσι κουμπωμένη τζιαι όι πολλά εμφάνταστη μεσ' το γήπεδο. Ήταν ο άθρωπος που θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος γιατί ήταν λιγομίλητη τζιαι ντροπαλή. Τότε που την εγνώρισα τζιαι όσο την έβρισκα στα τουρνουά στο εξωτερικό ήταν πάντα πιο κάτω που τες καλές παίκτριες του επιπέδου της, αλλά σίουρα η καλύτερη της Νορβηγίας.</span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Γύρω στο 2003-4 άλλαξαν οι κανονισμοί για την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς, έτσι που να γίνει δυνατό να εκπροσωπούνται πιο πολλές χώρες. Αν ας πούμε οι 10 πρώτοι στο κόσμο ήταν από μια χώρα μόνο 2 από αυτούς επαίρναν θέσεις για τους Ολυμπιακούς και οι άλλες 8 εκενώναν για άλλες χώρες. Τούτο έδωκε στες πιο μιτσιές χώρες μια ώθηση. Έτσι άτομα που Βέλγιο, Ιρλανδία, Εσθονία, Νορβηγία, άτομα τέλοσπάντων που τες μιτσιές σε δύναμη χώρες κυρίως της Ευρώπης άρχισαν να ελπίζουν για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Κάποιοι εκαταφέραν'τα τζιαι κάποιοι όι, τζιαι που τζείνους που δεν τα καταφέραν κάποιοι εσταματήσαν τζιαι κάποιοι όι. </span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Σήμερα εκοίταξα ποιοι επροκριθήκαν για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου (εφκήκε η λίστα πρόσφατα) τζιαι είδα κάμποσα ονόματα που αναγνώρισα. Το τελευταίο όμως όνομα της λίστας ήταν αυτό της Σάρας. Της Σάρας που σύμφωνα με τους πολλούς δεν ήταν τίποτε σπουδαίο και θα μπορούσε κάλλιστα να τα παραιτήσει. Ένιωσα πολλή χαρά.</span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">----- </span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Η Νίκολα θα πρέπει να είναι 2-3 χρόνια πιο μιτσιά μου. Εμπήκαμε μαζι στο διδακτορικό, δουλεύκουμε όμως πάνω σε διαφορετικά πράματα. Εγώ ακόμα παλεύκω το η Νίκολα πάει να τελειώσει. Παράλληλα με το διδακτορικό η Νίκολα κάμνει κάμποσα πράματα, αλλά πάνω που ούλλα βουρά τον οργανισμό της που λέγεται ινάφ (δλδ 'αρκετά'). Η Νίκολα όταν ήταν πάσ'τα 16-17 της αλόπως επέρασε που ένα άσιημο πολλά επεισόδιο ανορεξίας. Τωρά περνά η αρφή της που τα ίδια. Όταν εφκήκε που την γέρημη την ανορεξία τζιαι επάτησε στα πόθκια της εμπήκε στο πανεπιστήμιο για ψυχολογία. Τζιαμαί πρέπει να συνειδητοποίησε πόσο μεγάλο εν το πρόβλημα με άτομα με διαταραχές διατροφής τζιαι έβαλε κάποιαν που τη γνώση της τζιαι κάμποσο που το πείσμα της τζιαι δημιούργησε τούτη την ομάδα στήριξης που μετά έγινε οργανισμός. Η λογική ήταν απλή. Ετρέναρε κάποιους φοιτητές σαν facilitators. Ο ρόλος τους θα ήταν να τρέχουν ομάδες στήριξης με φοιτητές που έχουν, είχαν, ανορεξία, βουλιμία ή άλλες διαταραχές διατροφής. Η δουλειά τους δεν ήταν να παρέχουν επαγγελματική στήριξη αλλά να διευκολύνουν την συζήτηση μεταξύ των ατόμων τούτων και να την ελέγχουν για να μην πάει σε θέματα που να πληγώσουν ή να δώσουν ιδέες για κακές πρακτικές. Δεν ήταν θεραπευτικές ομάδες, ήταν ομάδες στήριξης, ήταν κάπου που είχες να πάεις για να πεις τζείνα που δεν εμπορούσε να πεις αλλού. </span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">Ήβρε εναντίον της κάμποσους σκεπτικούς μεταξύ αυτών και κάμποσοι ψυχίατροι/ ψυχολόγοι, αλλά είχε και κάποιους που της εδώσαν πράσινο φως μέσω της στήριξης τους. Η Νίκολα εν πολλά γενναίος άθρωπος τζιαι επροχώρησε. ΟΙ ομάδες επετύχαν τζιαι έτσι με τον ερχομό της στο εδώ πανεπιστήμιο άρκεψεν να τες τρέχει τζιαι δαμέ. Έχοντας τζιαι παραπάνω γνώση έστησε τζιαι καλλίτερα τον οργανισμό της τζιαι οι ομάδες στήριξης τωρά τρέχουν σε τουλάχιστον 6 μεγάλα Πανεπιστήμια. Βρήκε χορηγούς, εργοδοτεί άτομο, οργανώνει εκδηλώσεις, συνέδρια, και σεμινάρια, και τρενάρει φασίλιτεϊτορς. </span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;"> Έμαθα πρόσφαστα ότι η Νίκολα επροτάθηκε για να είναι (και η πρόταση έγινε αποδεχτή) αυτή που θα τρέξει με την Ολυμπιακή φλόγα εκ μέρους του Πανεπιστημίου δαμέ. Τη φλόγα μάλιστα θα την παραλάβει που τον Ρότζερ Μπάνιστερ στο σημείο που ο Μπάνιστερ έγινε ο πρώτος άνθρωπου που έτρεξε το μίλι κάτω που 4 λεπτά. Ένιωσα το ίδιο αίσθημα που ένιωσα τζιαι για τη Σάρα. Χαρά. </span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<span style="font-size: large;">----</span></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; font-size: large;">Τζιαι έτσι οι Ολυμπιακοί έγιναν τζιαμαί που δεν το περίμενα και τόσο και πάλι κομμάτι της ζωής μου. Ανυπομονώ να πάω Λονδίνο και ελπίζω να δω τη Σάρα να παίζει. Ανυπομονώ να πάω να δω και τη Νίκολα να τρέχει με τη φλόγα. Τζιαι ξέρω - ξέρω, οι ολυμπιακοί εν μια εμπορικοποιημένη αηδία, αλλά άμαν το δεις στο επίπεδο των απλών ανθρώπων που με κάποιο τρόπο συνδέουνται με τους αγώνες τους αθλητικούς τζιαι τους μη, λαλείς ας τους υποστηρίξω τούτους που το αξίζουν τουλάχιστον! </span><br />
<br />Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-82362976794077503402012-05-08T23:20:00.001+01:002012-05-08T23:20:34.458+01:00Μια αμμαθκιά στην Κύπρο<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<span style="font-size: large;">Ήρτα πίσω Αγγλία Παρασκευή. Βρέχει ούλλη μέρα δαμέ - σχεδόν δηλαδή. Την Κυριακή που πήαμε να παίξουμε μάππα ήταν καλά. Στην Αγγλία είχε πρόσφατα μέχρι και τυφώνα. Και τούτο μετά που οι τοπικές αρχές επήραν μέτρα για την ξηρασία που επήε να φάει κυρίως την κεντρική και τη νότια πλευρά της χώρας. Ακραία καιρικά φαινόμενα τα λεγόμενα.</span></div>
<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<span style="font-size: large;">Τέλοσπαντων εν για την Κύπρο που ήθελα να γράψω έσιει τζιαι που την προηγούμενη βδομάδα. Ώσπου να το πάρω απόφαση αρκέψαν οι εκλογές στην Ελλάδα και στη Γαλία και ήθελα τες νύχτες να θκιαβάσω λία πράματα για τις εκλογές που θ'άλλαζαν την Ευρώπη. Τώρα να δούμε ένταλως θα αλλάξει η Ευρώπη.</span></div>
<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<span style="font-size: large;">Η Κύπρος πάντως άλλαξε τσας. Τα δέντρα έννεν τόσο πεθαμένα όσο το 2009, έχει ποδήλατα ενοικιάσεως όπως τζείνα που έσιει στο Λονδίνο, αλλα εν λίο ακριβούτσικη η χρέωση ή τελοσπάντων τζείνο που κατακρατούν που την κάρτα σου τζιαι εν λίο ζόρι. Πάντως είδα κάμποσους ανθρώπους να κινούνται με ποδήλατα δικά τους, σε στυλ ακόμα ρικριάτιον δηλαδή ή κατεβαίνω κάτω Λευκωσία με το ποδήλατο το Σάββατο (όπως έκαμα δηλαδή εγώ). Δεν ξέρω κανένα που να το κάμε μέσο μεταφοράς. Ακόμα. Τον πεζόδρομο του Στροβόλου που το 2004 τον επερπατούσαμε σε μια ώρα αλερετού συζητώντας το σχέδιο Ανάν και το πτυχίο ψυχολογίας τωρά επεκτείναν τον τζιαι που τες θκυο τες πλευρές. Μπόρεις να τον πιάσεις Λακατάμια να κατεβείς Γιώρκιον τζιαι πιο κάτω ΄κομα τζιαμαί που εν η Γλάδστωνος που κάτω.</span></div>
<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<span style="font-size: large;">Η πλατεία Ελευθερίας εμετακόμισε τζιαι η ιδέα που μάχουνται τωρά να υλοποιήσουν άρεσε μου. Τα Καλά Καθούμενα εχάσαν το μονοπώλιο της Φανερωμένης γιατί άνοιξε δίπλα ένα καφέ που το λαλούν Χαλαρά, αλλά αν κρίνω και που την ομοιότητα του ονόματος μάλλον για συνεργασία παρά για ανταγωνισμός μου μοιάζει. Επίσης ο Λεμονάρης πιάννει πολλά κίνηση (έπιαννε πάντα?). Πάντως για τον Λεμονάρη τον πατέρα, δηλαδή τζείνον που άνοιξε το ζαχαροπλαστείο τζιαμαί άκουσα πολλά καλά πράματα που τη γιαγιά μου. Εππέσαμε πάνω του όταν εκάμναμε το οικογενειακό μας δέντρο το οποίο παρεμπιπτώντος 2 εβδομάδες επελεκούσαμε και ακόμα να το τελειώσουμε γιατί ελείφτηκα την κόλλα στο πλάτος. Τούτο συμβαίνει όταν οι ανθρώποι γεννοβολούν λείφκεσε την κόλλα αλλά πληθαίνουν οι ιστορίες!</span></div>
<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<span style="font-size: large;"> Α! Επίσης έπιασε η ΑΕΛ το πρωτάθλημα.</span></div>
<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<span style="font-size: large;">Τωρά πάμε από τη νότια πλευρά στη βόρεια (άλλως κατεχόμενα). Επήα στην ξενάγηση που εδιοργάνωσε ο Άστρα με την Μαραγκού στην παλιά Λευκωσία. Δεν είδα τίποτε καινούριο, τζιαι δεν άκουα την Μαραγκού γιατί δεν ακούετουν που τον πολύ τον κόσμο. Αλλά έκαμεν μου εντύπωση ο πολύς ο κόσμος. Κάποιοι όπως τζιαι γω εξέραν τις περιοχές να μεν πούμε παθκιά παθκιά, αλλά καλά. Είσιεν όμως άλλους που εγυρεύκαν την ευκαιρία ή ακόμα τζιαι το άλλοθι για να παν. Ήταν λίο αστείο που περπατούσαμε σαν τις τσουρούες, ένα τεράστιο μαντρί μεσ'τα στενοσόκακα της παλιά Λευκωσίας. Τουρίστες - άβολο πράμα δηλαδή. Αλλά εσυμφωνούσα με την Μαραγκού που λαλούσε πως για να θυμάσαι (αλλά τζιαι για να έχεις άποψη για κάτι λαλώ εγώ) πρέπει πρώτα να το γνωρίσεις. Ας εν τζιαι σαν τουρίστας. </span></div>
<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<span style="font-size: large;">(Εξέχασα να πω - έκαμεν μου τζιαι πολλή εντύπωση η συνειδητοποίηση ότι ο λόγος ύπαρξης της Λευκωσίας εν ο Πεδιαίος που εν κάτι που εν κοντά στο νου- Απλα επειδή εν χείμμαρος, τζιαι επειδή επετύχαμε τζιαι χρόνια ανομβρίας είχαμεν'τον λίο γραμμένο τον Πεδιαίο).</span></div>
<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<br /></div>
<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<span style="font-size: large;">Εν επήα εκτός Λευκωσίας στα κατεχόμενα, έτσι εν επρόσεξα τίποτε παραπάνω. Σύμφωνα με τη φίλη μου την Αισέ όμως αν επήαιννα που κάτω που το Πελλαπαις τζιαι έψαχνα το λίο θα εσυναντούσα το νέο σχολείο για τους ζάμπλουτους - το EんG利shSS著おLおFKYレニ亜(ππά έφκαλε μου το Ιαπωνέζικα, να το πω στα ελληνικά. Αγγλική Σχολή Κερύνειας, που εχτίστηκε με λεφτά του πασίγνωστου από την πόλιτεκ μεγιστάνα Ασίλ Ναδίρ, μαφιόζου πρώτης τάξης, που'χει τα μέσα με κάτι συντηρητικούς πολιτικούς της Αγγλίας τζιαι εκατάφερε τζιαι σκαπούλαρε τζιαι που τη φυλακή. Επίσης σύμφωνα με την ίδια πηγή (δηλαδή τη φίλη μου την Τουρκού-κύπρια) οι Τ/Κ μπαίνουν σε αληθινό δίλημμα του αν θα στείλουν τα μωρά τους σε δημόσιο ή ιδιωτικό είτε ποτζεί είτε ποδά. Γιατί όχι δημόσιο ρωτώ εγώ. Γιατί εγεμώσαν με μωρά των εποίκων τα δημόσια λαλεί.Ήβρα το λίο ρατσιστικό, τζιαι τζείνη το ίδιο, αλλά οκ εν ποτζείνα που λαλείς πάμε πάρακατω, τζιαι καλλίτερα να μεν κρίνουμε τους άλλους για πράματα που μπορεί να κάμνουμεν οι ίδιοι μετά. </span></div>
<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<br /></div>
<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<span style="font-size: large;">Α! Κάτι άλλο ενδιαφέρον. Για τον Ασίλ Ναδίρ. Παρόλο που απ΄ ότι δείχνουν τα πράματα εν ένα λέσιη, ήταν κάποτε η μεγάλη ελπίδα των Τ/Κ για εργοδότηση, για οικονομική ανάπτυξη τζιαι τα γνωστά. Έκαμνε δηλαδή πλάνα να επεκτείνει την δράση του στην Κύπρο ιδίως στην τουριστική βιομηχανία εντ ρούμορς χάτ ιτ ότι ήταν να ανοίαν μπόλικες δουλειές. Γι αυτό τζιαι είσεν ανθρώπους που αντί να παν να σπουδάσουν τζείνο που τράβαν η καρκιά τζιαι η κλίση τους επηαίνναν κάτι ξενοδοχειακά, κάτι τουριστικά, για να πιάν δουλειά στον Νασίλ. Ε μετά εμπήκε φυλακή. Τζιαι εμείναν ούλλα βουνάρι... </span></div>
<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">
<span style="font-size: large;">Ήθελα να γράψω τζιαι για το μπάφερ ζόουν που έγινε πλέον μια επίσημη τρίτη ζώνη στην Κύπρο. Εν καλά που απέκτησε λίην ζωή κατά περιοχές τζείνη η νεκρή έκταση. Εννα γράψω όμως άλλη φορά για την τρίτη ζώνη. </span></div>Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-71251169540777160992012-04-15T23:37:00.000+01:002012-04-15T23:37:17.275+01:00Πάσχα στο χωρκό (Αγγλία)<div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: large;">Το Εγγλέζικο Πάσχα επέρασα το στης Σύλβιας που εμαείρεψε αρνί για τους κανονικούς τζιαι βραστά λαχανικά για τους άλλους. Α!Τζιαι πατάτες ψημένες στο ζωμό του αρνιού. Απορώ τι κάμνουν οι βετζιετέριαν σε έτσι περιπτώσεις.</span></div><div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: large;">Έσιει τζιαιρό να περάσω το Ορθόδοξο Πάσχα στην Κύπρο τζιαι εσυνηδειτοποίησα ότι επεθύμησα το λίο επειδή το Πάσχα στην Κύπρο, αρέσκει μου. Αρέσκει μου που τα εσπεριδοειδή μυρίζουν παντού, αρέσκει μου που κάμνουν τες φλαούνες το πρωί τζιαι τα κουλλουρούθκια τζιαι μυρίζει η γειτονιά. Αρέσκουν'μου τζιαι τα νηστίσιμα τα φαγιά. </span></div><div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><br />
</div><div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: large;">Αρέσκει μου τζιαι η εκκλησία (γουελ, το κοινωνικό κομμάτι) αλλά τζιαι επειδή η μεγάλη βδομάδα εσιει μια υπόθεση, έσιει δράμα πολύ, εν σάντα τζιαι θωρείς ταινία, την οποία μπορείς να δεις ούτως ή άλλως τωρά που το σκέφτουμαι, αφού τηβ δείχνει η τηλεόραση με τον Χριστό τον ξανθό τον γαλανομάτη.. </span></div><div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><br />
</div><div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: large;">Αρέσκει μου η Μ. Πέμπτη που τον τζιαιρό που ήμουν μιτσιά γιατί επήαιννα στην εκκλησία της ενορίας του Αγ. Γεωργίου και ήταν μεγάλη χαρά όταν οι σταυροί που τις εκκλησίες του Αγ. Γεωργίου και του Αγ. Παύλου εσυναντιούνταν στο κέντρο του δήμου. Μεγάλη χαρά γιατί έβρισκα ούλλους μου τους φίλους και τις φίλες που το σχολείο που οι παραπάνω επηαίνναν στην ποτζεί την εκκλησία. </span></div><div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><br />
</div><div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: large;">Την Μ. Παρασκευή επήαιννα εκκλησία για να ακούσω το η ζωή εν τάφω γιατί ακόμα και σήμερα βρίσκω τον πολλά ωραίον ύμνο. Επίσης, άρεσκε μου τζιαι η προσοχή τζιαι η φροντίδα που είχαν πάνω τους οι επιταφίοι τους οποίους εγυρίζαμε να δούμε το απόγευμα, με όλον τον θηλυκό πληθυσμό της οικογένειας. </span></div><div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><br />
</div><div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: large;">Αρέσκει μου τζιαι η Ανάσταση πολλά έχω να πω. Αρέσκει μου που ακόμα διούμε γυρώ της εκκλησίας να έβρουμε παρέες που τα παλιά, αρέσκει μου που πάμε οικογενειακώς και ας μην είμαστε τζιαι πολλά της εκκλησίας, αρέσκει μου που πάμεν τζιαι ερκούμαστεν στην εκκλησία περπατητοί με τον παπά μου τζιαι στο δρόμο θωρούμε γειτόνους. Πιο λίο που ούλλα αρέσκει μου η αυκολέμονη τζιαι το κεφαλάκι του αρνιού που τρώμε το πρωί του Πάσχα έχω να πω - τούτο το κομμάτι δεν το πεθύμησα. </span></div><div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><br />
</div><span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-size: large;">Νομίζω εσιει τρία χρόνια να πάω Κύπρο το Πάσχα - εψές έτυχε τζιαι έγινε τζιαι εβρεθήκαμε με τους υπόλοιπους, χριστιανούς, άθεους, αγνωστικιστές, ατοποθέτητους επί του θέματος τζιαι επήαμε στην ορθόδοξη εκκλησία του χωρκού δαμέ. 'Ηταν πολλά ωραία, έτσι που ανταλλάσσονταν τα Χριστός Ανέστη, Χριστός βοσκριέσε (αλά βουλγάρικα), Χριστός ανβιάτ (ρουμάνικα) ανεξάρτητα που το αν το πίστευκες ή αν δεν το επίστευκες το ότι ο Χριστός υπήρξε, ή το αν ο Χριστός ανστήθηκε. Ήταν ωραία που προσπαθούσαμε να μεν μας σβήσει το τζιαιρί ώσπου να πάμε σπίτι τζι ας λαλείς εν πελλάρες τούτα ούλλα ότι εννα σου φέρει καλή τύχη αν καταφέρεις να κάμεις με τον καπνό του το σήμα του σταυρού στην εξώπορτά σου. Νομίζω πως ανάμεσα στην παρέα μας, όποια τζι αν ήταν η στάση μας προς τη θρησκεία, η πρόθεση ήταν καλή. Ανεξάρτητα με το αν το επιστεύκαμε ή το πόσο επιστιστεύκαμε, ούλλοι ενιώθαμε την ανάγκη να ανταλλάξουμε ένα θετικό μήνυμα, μιαν ευχή. Τζιαι ήταν ωραία - ήταν πολλά ωραία.</span><b> </b><br />
<b><br />
</b>Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-21021562649082485402012-03-09T00:53:00.001+00:002012-03-09T00:53:58.585+00:00Η φίλη μου η Σύλβια<span style="font-size: large;">Μπορεί να'ν λίο κλισέ οι ιστορίες τύπου Σταχτοπούτας και γενικά οι ιστορίες του φτωχού/ αβοήθητου άνθρωπου που καταφέρνει να γίνει διάσημος αλλά παρ'ολ'αυτά για μια τέθκοια ιστορία, την ιστορία της φίλης μου της Σύλβιας ήθελα να γράψω σήμερα.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Η Σύλβια θέλει να γίνει Σταχτοπούτα ή πριγκίπισσα κάποιου τύπου. Ο πρίγκιπας της δεν είναι ανάγκη να είναι όμορφος και τα ρέστα. Της αρκεί να έχει κάμποσα λεφτά έτσι που να μεν τους λείπει τίποτε ή αντίθετα να έχουν και μερικά έξτρας (βλ κανένα τσακούζι, καμιά πόρσε, έτσι πράματα). Ο πρίγκιπας της επίσης πρέπει να την περνά από 20 μέχρι 30 χρόνια. Αυτή δεν είναι υπερβολή αλλά δεν είναι της ώρας να συζητήσουμε την διαφορά ηλικίας. Όπως και να'χει, η Σύβλια θέλει να είναι πριγκίπισσα, γι'αυτό και θα δεις σε όλα της τα (ροζ και χρυσά κατά κύριο λόγω) αξεσουάρ κορώνες. Η Σύβλια θέλει να πίνει το τσάι της σε προσελάνινα φλιτζανάκια με το πιατάκι που κάτω ανεξάρτητα αν το τσάι και το γάλα τα γοράζουμε που το τέσκος.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Η Σύλβια επίσης θέλει να γίνει διάσημη - όχι απαραίτητα ως πριγκίπισσα αλλά στη δουλειά της. Γιατί η Σύλβι δεν είναι από τις πριγκίπισσες που κάθουνται σπίτι. Έτσι όταν ήταν 16 και εκόντεφκε να μείνει ιδία τάξη και να είχε συμπεριφορά κοσμία ερώτησεν τον καθηγητή της αν οι βαθμοί της θα παίξουν ρόλο στην εισδοχή της στο Πανεπιστήμιο. Όταν επήρε την αναμενόμενη απάντηση η Σύλβια δεν εσκέφτηκε πολλά τζιαι εστρώθηκε στο θκιάβασμα για να βρεθεί στα 19 της στο πανεπιστήμιο της Βιέννης να σπουδάζει ψυχολογία με υποτροφία που την έφτανε για 3 που τα 4 χρόνια. Έτσι η Σύλβι που 2 χρόνια πριν εκόντευκε να μείνει ιδία έβαλε τα δυνατά της να τελειώσει το πτυχίο της πιο νωρίς γιατί ούτε η ίδια, ούτε η μάμα της ούτε η γιαγιά της που είναι οι μόνοι ανθρώποι που έχει στον κόσμο εμπορούσαν να της δώσουν λεφτά για τον 4ο χρόνο.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Το να τελειώσει πιο νωρίς δεν την έφτανε, η Σύλβι ήθελε να πάρει το πτυχίο με άριστα γιατί μόνο έτσι θα γινόταν εκτός από πριγκίπισσα, διάσημη. Στο μεσοδιάστημα ήβρε και τον πρίγκιπα που είχε την κατάλληλη ηλικία και την πόρσε και παρόλο που δεν ήταν ο έρωτας της ζωής της τον κράτησε γιατί ήταν χρήσιμος και με τον καιρό τον αγάπησε.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Η Βιέννη επήαιννε της Σύλβιας γιατί έχει έναν αρχοντισμόν άλφα που την ετραβούσε. Αλλά έβρισκε τους ανθρώπους κρυόκωλους και ξιππασμένους με ούλλους του τίτλους που εκολλούσαν μπρoστά που το όνομα τους για το πρεστιζ τζιαι μόνο και τα διάφορα άλλα μασκαραλλίκια που εκάμναν. Έτσι η Σύλβια εφόρτωσε τα έπιπλα που δρυ της και τα έφερε πρώτα Ουαλία στον πρίγκιπα και μετά Αγγλία όπου έπιασε υποτροφία για διδακτορικό ιντερντισίπλιναρι για να μελετήσει ηθικά διλήμματα και προκατάληψη.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Η Σύλβια έχει τρία γραφεία - ένα στη φιλοσοφία, ενα ση ψυχολογία και ένα στο νοσοκομείο που κάμνει τα πειράματα της. Έχει τεράστια τηλεόραση την οποία χρησιμοποιά για να βλέπει κάμποσες πελλάρες και για να παίζουμε μαζί ένα πράμα που εν όπως το γουί αλλά εξέχασα πως το λαλούν - παίζουμε βόλει συγκεκριμένα. Βασικά το διαμέρισμα της σηκώνει περιγραφή που θα μας πάρει ώρα έτσι το αφήνουμε.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Η Σύλβια καπνίζει ένα τσιγάρο ανά δεκαπεντάλεπτο εκτός αν έχει πειράματα. Καπνίζει ενάμιση πακέτο την ημέρα και μαζί με τα τσιγάρα της 'γοράζει πάντα την ντέιλι μέιλ. Η Σύλβια κόφκει αποκόμματα που την ντέιλι μείλ που της κάμνουν εντύπωση - έχει ένα φάιλ γεμάτο. Ο επόπτης μας την πέταξε έξω που το γραφείο του 2 φορές γιατί έβηχε τσιγαρίσιμο βήχα και ο ίδιος εν λίον προσεκτικός - θα μπορούσαμε να πούμε υποχονδριακός.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Η Σύλβια είναι παθιασμένη με την έρευνά της - κατεβάζει ιδέες καλές αλλά προπαντός έχει τα κότσια να τις φέρνει εις πέρας, όπως που εχρειάζετουν δείγμα 100 χριστιανών (πιστών) και εστέκετουν έξω από τις εκκλησίες να κάμει ρικρούτμεντ. Η Σύλβια κάμνει παρέα με ούλλους αλλά και με κανέναν - είναι εκ φύσεως πνεύμα ατίθασο και ανεξάρτητο. Παρόλαυτά κάθεται και μιλά σε ούλλους για την έρευνα της ανεξάρτητα αν θέλουν να ακούσουν ή όχι.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Πριν ενάμιση χρόνο η Σύλβια εκατέβασε μιαν απίστευτη και παρόλαυτά απλή ιδέα για νέα έρευνα. Δεν θα κάτσω να την γράψω τωρά. Για να μεν προσβάλω κανένα απλά να πω ότι η υλοποίηση τούτης της ιδέας δεν ήταν εύκολη τζιαι ήβρε αρκετούς ανθρώπους εμπόδια, αλλά τζιαι πολλούς σύμμαχους. Η Σύλβι τα κατάφερε και η έρευνα πέτυχε και τα αποτελέσματα έλκυσαν το ενδιαφέρον όχι μόνο των έντιτορς του περιοδικού στο οποίο δημοσιεύτηκε αλλά και των δημοσιογράφων. Κι έτσι η Σταχτοπούτα έγινε διάσημη και μετρά τωρά πάνω από 1000 ρέκορντς στο γκούγκλ. Δίνει συνεντεύξεις σε αμερικάνικα και αυστραλιανά κανάλια στις πιο απίστευτες ώρες της μέρας και ο φάκελος των εισερχομένων της είχε 500 μέιλς από διάφορους.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Η Σύλβι που είναι πριγκίπισσα έγινε διάσημη. Και πραγματικά το αξίζει. Μαζί της καπαρτίζουν και ανθρώποι που δεν το αξίζουν αλλά ας ένει. Η Σύλβι είπε σε ούλλους ότι έγινε διάσημη, όπως λαλεί σε ούλλους ότι είναι πριγκίπισσα, όπως τους πελεκά ούλλους για την έρευνά της. Και όσοι την ξέρουμε καλά και ξέρουμε πόσον εδούλεψε χαιρούμαστε πολλά γι αυτή. Κι εγώ ακόμη παραπάνω γιατί ξέρω πως η Σύλβι η πριγκίπισσα που έγινε διάσημη ακόμα πατά στη γη. Και το ξέρω γιατί όπως μου είπε σήμερα: You know, darling, this crazy thing is going to continue for one-two days more and then people will forget. And then on Monday I will be back to the hospital, back to screening and scanning - back to work - back to the things I do.</span>Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-79909633396218056162012-02-12T22:45:00.000+00:002012-02-12T22:45:28.301+00:00Η Ελλάς φλέγεται<span style="font-size: large;">Ένα που τα πιο δύσκολα πράματα που μπορώ να φανταστώ είναι να χάνει ο άνθρωπος την εμπιστοσύνη τους προς τους άλλους ανθρώπους παντελώς. Δηλαδή να μην έχει εμπιστοσύνη σε κανένα. Να χάνει βασικά την εμπιστοσύνη του στον άνθρωπο σαν άνθρωπο. Να λαλεί δηλαδή ότι έτσι είναι οι άνθρωποι, κακοί εκ φύσεως ας πούμε (ή κάτι τέθκοιο). Να είναι ο ένας μόνος εναντίον όλων, να είναι όλοι εναντίον όλων. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Κάτι τέθκοιο μπορεί να συμβεί στον καθένα μας σε κάποιες φάσεις υποθέτω. Δεν μιλώ όμως γι αυτές τις μεμονωμένες φάσεις, μιλώ για τις μόνιμες καταστάσεις. Στο νου μου φέρνω δικτατορικά καθεστώτα, εμφυλίους, μιλώ για χαφιέδες, μιλώ για μέλη οικογενειών που εκαρφώσαν συγγενείς τους, μιλώ για φίλους που εμαχαιρώσαν φίλους κτλ. Στο νου μου πάντα φέρνω εμπόλεμες καταστάσεις δηλαδή. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Αλλά έτο που τωρά μόλις άνοιξα να θκιαβάσω λίο τα νέα της ημέρας είδα δίπλα που την Γουίτνεϊ Χιούστον τζιαι μια καφεπορτοκαλιά φωτογραφία ενός δρόμου ολόφωτου που φωθκιές τζιαι ενόμιζα ήταν έργο τέχνης αναγεννησιακό ο βλάκας ώσπου και είδα και την είδηση. Το έργο τέχνης, ήταν η Αθήνα...</span><br />
<br />
<span style="font-size: large;"> </span><br />
<span style="font-size: large;">...Καταλαμβαίνω και νομίζω είμαι διαισθητικά μαζί με τον αγανακτισμένο κόσμο που λαλεί καλύτερα περήφανη πτώχευση παρά να διούν τα λεφτά τους να κλείουν πάτσιες που δεν κλείουν. Εθκιάβασα όμως και 2-3 πράματα για το τι σημαίνει Ελλάδα σε ενδεχόμενη πτώχευση και δεν είναι και η πιο ρόδινη εικόνα. Ο τύπος σήμερα στο ΑλΤζαζίρα εδήλωσε ότι η Ελλάδα είναι χαμένη από χέρι και ότι είναι καλλύτερο να πέσει τωρά με αξιοπρέπεια και να μείνει μια δεκαετία να φέρει τα μίλια της και να ξαναγεννηθεί (αν μη τι άλλο που τον πάτο μόνο πάνω μπορείς να πάεις). </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Τέλοσπαντων, από οικονομικά δεν καταλάβω. Κι εγώ γενικά είμαι που τους ανθρώπους που λαλούν αν έγινε μια καταστροφή να βάλουμε κεφάλια ούλλοι μέσα να δουλέψουμε για να τα φκάλουμε πέρα. Αλλά όσο πιο πολλά διαβάζω για την Ελλάδα τόσο πιο πολλά τούτη η ελπίδα που έχω για ανασύνταξη και δουλειά εξανεμίζεται. Γιατί το αίσθημα που μου φκάλλει εν τούτο που περίγραψα παραπάνω. Δηλαδή ότι η εμπιστοσύνη έλειψε. Δεν είμαι σίουρη αν είναι η εμπιστοσύνη μόνο προς τους πολιτικούς που έλειψε. Για ένα τέθκοιο σάπιο σύστημα ως και οι πολιτικοί και οι τραπεζίτες θα θέλαν βοήθεια. Νομίζω η εμπιστοσύνη έχει χαθεί και στα πιο κάτω επίπεδα παρόλη την ομοψυχία που μπορεί φαινομενικά να φκάλλουν οι διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ ή οι απεργίες των διαφόρων υπαλλήλων. </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Την φλεγόμενη Αθήνα την βλέπω ακόμα στο παράθυρο που έμεινε ανοικτό. Τζιαι δίπλα η Γουίτνεϊ Χιούστον, έμεινε τζιαι τζείνη ανοιχτή. Η Γουίτνεϊ επέθανε - ήταν μια εναντίον όλων και προπάντων εναντίων του εαυτού της (μιλώ για τις ουσίες που εκατανάλωνε). Η Ελλάδα εν μια που μπορεί να πάει εναντίων όλων, αλλά μακάρι να μεν πάει πάλε και εναντίον του εαυτού της. </span>Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-60256867455278953412012-01-17T22:24:00.000+00:002012-01-17T22:24:06.499+00:00Ο παππούς<div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">"Εσυνοδεύσαμε τον παππού σου στη νέα του κατοικία" - είπεν η γιαγιά μου της ανιψιάς μου που επήε στην Αμερική θκυο μέρες πριν να πεθάνει ο παππούς. Εφορήσαμε της το χέτσετ και εκάτσαμε την να δει την εγγονή και το δυσέγγονό της στο σκάι(π) τη γιαγιά - τζιαι η πρώτη της κουβέντα ήταν τούτη.</span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br />
</div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">"Άκου κουβένταν" - εσκέφτουμουν που μέσα μου. 'Στη νέα του κατοικία!' Εδιερωτούμουν (πάλε που μέσα μου) αν θα μπορούσα να πω εγώ ποττέ έτσι κουβέντα χωρίς να φυρτώ του κλαμάτου. </span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br />
</div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ο αρφός της γιαγιάς που εφκήκε να πει έναν που τους επικήδειους εν συνότζιαιρος του παππού. Επήε στο μικρόφωνο τζιαι είπε με σταθερή τζιαι καθαρή φωνή έναν επικήδειο που εδιήρκησε το πολύ 4 λεπτά τζιαι είσιε μέσα το ζουμί της ιστορίας ενός αθρώπου που έζησε 92 χρόνια. Οι κόλλες που'ταν γραμμένος πάνω ο επικήδειος δε ήταν δύο χρησιμοποιημένες κόλλες Α4 κομμένες στη μέση έτσι που να σχηματίζουν 4 κόλλες Α5. Τα γράμματα πάνω λίο τρεμουλιαστά αλλά ευανάγνωστα, οι λέξεις χωρίς ορθογραφικό, οι 4 κόλλες αριθμημένες.</span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br />
</div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Εκάμαν μου πολλά μεγάλη εντύπωση τούτοι οι θκυο οι αθρώποι. Είσιε κάτι πολλά λιτό τζιαι κάτι πολλά στωικό η θλίψη τους.</span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Όσο για τον παππού - εγώ έζησα τον 27 χρόνια, για τα 22 που τζείνα έχω αναμνήσεις, τα υπόλοιπα ξέρω τα που τις ιστορίες. Δεν ξέρω πως τα κατάφερα όμως αλλά ποτέ δεν άκουσα την ιστορία που είπε σήμερα στον επικήδειο σε 2 παραγράφους ο αρφός της γιαγιάς. Τι να κάμνω περίληψη, έχω δαμέ τον επικήδειο τζιαι εννα αντιγράψω το τι είπε...</span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br />
</div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i><b>"ο [παππούς] είχε ενεργό συμμετοχή στους απεργιακούς αγώνες της δεκαετίας του 1940-50 όπου κερδήθηκαν οι πιο μεγάλες λαϊκές κατακτήσεις που απολαμβάνουν σήμερα όλοι οι εργαζόμενοι. Σε μια τέτοια απεργία στη Λευκωσία που μεταξύ άλλων ζητούσε την ΑΤΑ και τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις, ο [παππούς] μαζί με άλλους φρουρούσε την απεργία από τους απεργοσπάστες που αφθονούσαν τότε, και απέτρεψε το σπάσιμό της. Στο τέλος όμως μαχαιρώθηκε από κάποιο πράκτορα της εργοδοσίας. Τον μεταφέραμε σε κάποια κλινική της εμπιστοσύνης. Αλλά τι ειρωνεία. Η αποικιακή αστυνομία ήρθε στο [χωριό] και αναζητούσε το θύμα αντί τον μαχαιροβγάλτη...].</b></i> </span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br />
</div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Η γιαγιά μου είπε μου μετά που μιλούσαμε ότι στο μαχαίρωμα ο παππούς έχασε το ένα το παπούτσι το οποίο οι 'πράκτορες της εργοδοσίας' χρησιμοποίησαν ως τεκμήριο της δράσης αλλά και ως εργαλείο αναζήτησης του ταραχοποιού απεργού. Έτσι ο παππούς εχρειάστηκε να κάμει άλλα παπούτσια (το ίδιο τζιαι ο αρφός του γιατί είχαν τα ίδια!).</span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"> <span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Έντα γενιά τούτη των παππούδων μας...! Αποικιοκρατία - εργασιακά δικαιώματα- δεύτερος παγκόσμιος - ίδρυση της κυπριακής δημοκρατίας τζιαι τζείνες οι σκοτεινές δεκαετίες που την ακολούθησαν - δικοινοτικές διαταραχές - πραξικόπημα - εισβολή. Και αυτά μεταξύ άλλων. </span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ότι τζιαι να πεις για τούτη τη γενιά εν ναν λίο. </span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br />
</div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Έτσι τζιαι ο παππούς - θρέμμα της γενιάς του, ποιόν των κόπων τζιαι των αγώνων του. Μα πέραν που τούτα, ο παππούς όπως τζιαι η γιαγιά που την άλλη μερκά που έφυε 13 μήνες πιο πριν ήταν για μας που τους εζήσαμε θκυο πολλά πολλά καλοί αθρώποι. Τούτον εν λίο δύσκολο να το συλλάβει ο επικήδειος - τούτον εν λίο δύσκολο να το αποτυπώσω τζιαι εγώ γραπτώς. Αλλά ήθελα πολλά να το πω τούτο για τούτους τους θκυο τους αθρώπους που μας αφήσαν πρόσφατα. Ότι δηλαδή ήταν πολλά καλοί αθρώποι. Ανθρώποι όπως τούτοι πιστεύκω εγώ εν σχετικά εύκολο να τους πεις αντίο. Γιατί ξέρεις ότι τζείνο που νιώθεις για τζείνους εν πολλά καθαρό. Εν υπάρχει τίποτε που εκκρεμεί - εν υπάρχουν συναισθήματα πίκρας ή ενοχής ή άλλα παρόμοια- Εζήσαν ήσυχα - εφύαν ήσυχα τζιαι αφήσαν πίσω ηρεμία.</span></div>Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5900535013697037492.post-77019065739244989422012-01-06T21:09:00.000+00:002012-01-06T21:09:09.633+00:00Το 2012 εμπήκε με το δεξί. Εγώ όμως είμαι αριστερή...<span style="font-size: large;">Δυσκολεύκει'με ο Γεννάρης του 2012. Είχαμε ένα περιστατικό σπίτι προχτές όπου η ηλεκτρική πουγιόττα που εκάμαν δώρο της συγκατοίκου της μιας επήρε φώκο και οι καπνοί που τζείνο το τζέλι που είχε η πουγιόττα μέσα εγεμώσαν το σπίτι - ήταν αποπνιχτικοί. Ευτυχώς που εν εβρέθηκε τίποτε κοντά στην πουγιόττα γιατί ήταν να πηδούσαμε που τα παράθυρα αν τα καταφέρναμε. Εφκάλαμεν την πουγιόττα που το ρεύμα, ανοίξαμε ούλλα τα παράθυρα και εφύαμε σαν τους πρόσφυγες που το σπίτι με τες πιζιάμες, εμπήκαμε σε ένα ταξί τζιαι επήαμε στο σπίτι μιας φίλης μου. Επεράσαμεν ωραία τη νύχτα τζιαμαί για να είμαι ειλικρινής. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Το περιστατικό όμως δεν ετέλιωσε τζιαμαί. Για την ακρίβεια τωρά που εξιμύρισε το σπίτι και μπορούμε επιτέλους να αναπνεύσουμε οι δυο οι συγκάτοικοι μου δεν λένε να τα βρουν. Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι παίζει γιατί δεν τα πιάννω ούλλα. Και ξέρω ότι εκεί που τα χάννω είναι πρωτίστως λόγω ενός πολιτισμικού κενού που όπως τζιαι αν επροσπάθησα να το γεφυρώσω έχει φορές που γίνεται γκρεμός απροσπέλαστος. Τέλοσπάντων τι να εξηγήσω παραπάνω αφού δεν καταλάβω. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Πάντως τωρά που γράφω είμαι πάνω στο δωμάτιο γιατί άφησα τες στην κουζίνα να τα πουν. Δεν το πολυβλέπω να δουλεύκει το πράμα γιατί όταν έφυα η μια είπε ότι δεν ήταν σίγουρη αν το να συνομιλήσουν εννά έλυε τα προβλήματα...Καταλαμβαίνεις.</span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Περισσότερα γλέντια την άλλη βδομάδα όταν στο σπίτι θα συνυπάρχουμε 5 άτομα. Η φίλη της μιας της συγκατοίκου και η νέα συγκάτοικος που θα αντικαταστήσει την άλλη συγκάτοικο που φεύγει. Μπέρδεμα. Συνεχίζω όμως. Η νέα συγκάτοικος είναι Γερμανίδα. Νομίζω η φάση θα δουλέψει γιατί η συγκάτοικος που μένει είναι πολλά των κανόνων και δεν ξέρω Γερμανό που να μην τους πάει τους κανόνες (καλά τωρά που το σκέφτομαι εγώ όσο κι αν προσπαθήσω τα στερεότυπα μου δεν θα τα εγκαταλείψω ποττέ) έτσι εννα τα βρουν. Εγώ με τους κανόνες έχω ουδέτερη σχέση, αλλά εν πειράζει γιατί επήρα το απόφαση ότι από τον Φεβράρη του 2012 θα βάλω το διδακτορικό μου σε πρώτη μοίρα από την πρώτη που ήταν. Σε πραγματική πρώτη μοίρα δηλαδή. Έτσι νομίζω ότι η συγκατοίκηση θα πάει καλά. Πραγματικά ελπίζω γιατί δεν θέλω άλλες εξορίες στο δωμάτιο μου όταν πεινώ, άσχετα αν τούτη η εξορία ήταν καλή γιατί έδωσε μου την ώρα να γράψω κάτι.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Ήθελα να γράψω άλλα πράματα να καλοσωρίσω το 2012 όπως τζείνα που έγραφα στο ημερολόγιο μου που ήμουν μιτσιά, γεμάτα ελπίδα και όνειρα άσχετα αν δεν τα πολλοπίστευκα. Εσιει τζιαιρό που μου πέρασε όμως τούτη η ιδέα ότι το 2012 θα με κάμει άλλον άθθρωπο. Κρίμας. Μπορεί όμως να μου ξαναέρτει τούτη η έμπνευση, εν λίο δύσκολο να καταπιέζεις τούτα τα πράματα.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">ΟΚ. Άκουσα την πόρτα της κουζίνας να ανοίει. Σε 20 δευτερόλεπτα ένας γλήορος άνθρωπος ή ένας θυμωμένος μπορεί να φτάσει τη σοφίτα μου. Αφήνω υγεία και ευχές για ένα 2012 όμορφο, τζιαι γεμάτο εμπειρίες. Τέλος χρόνου.</span>Kato Ydatahttp://www.blogger.com/profile/04271619741789712838noreply@blogger.com0