To τεκάλεμιτ

Επήα στο γραφείο μου σήμερα με στόχο να του κάμω ένα τεκάλεμιτ που λέμεν. Εν καθαρίζω που γωνιάς το γραφείο μου κάθε τέλος του χρόνου, όι. Κατ' ακρίβεια το πρώτο και μόνο που γωνιάς καθάρισμα του γραφείου έγινε όταν επρωτομπήκαμε μέσα εγώ, η Κέμι, και η Σύλβια. Εστήσαμε ολόκληρη επιχείρηση: Επετάξαμε πράματα που είχαν στοιβαστεί για χρόνια, βλ. άρθρα, περιοδικά, κονσέντ φορμς, άπειρες κόλλες με αναλύσεις, σπασμένη γραφική ύλη, φλάιερς, προσωπικές και επαγγελματικές κάρτες, ξεραμένα φκιόρα... Επλύναμε τα γραφεία μας - εβάλαμεν τους τζιαι πόλιsh που πάνω το οποίο εβρωμοζολούσεν ένα μήνα. Ενώσαμε τα νέα μας ντέσκτοπ (η πολυτέλεια του να είσαι ππί χέιντζ ντι) και επαραγγείλαμε λάμπες γραφείου. Εγοράσαμεν τζιαι τρία φκιόρα. Ένα που έμοιζε με τσαρτελλούι, έναν κάκτο, τζιαι έναν άλλο πράσινο φυτό που δεν ξέρω το όνομα του. Που τα τρία έζησε το τρίτο το οποίο εμεγάλωσε τζιαι έγινε γερό πράμα. Η Κέμι που καταλάβει άλλαξεν του τζιαι γλάστρα τζιαι έγινε θεόρατο το γέρημο - δεν ξέρω τι θα το κάμουν σε λία χρόνια όταν θα'χουμε φύει τζιαι δεν θα το χωρεί ο τόπος. 

Τέλοσπαντων, επεράσαν τα χρόνια. Τεσσερισίμιση χρόνια για την ακρίβεια. Η Σύλβια άφησεν'μας νωρίς. Career was calling. Είσιε συνεργασία με τρία τμήματα, το δικό μας, της φιλοσοφίας, τζιαι της φαρμακολογίας. Επέλεξε τα άλλα θκυο. Η Κέμι έμεινε, αλλά το τμήμα δεν της επολλόκατσε. Μετά έγινε τζιαι τζούνιορ ντίν σε ένα κολλέγιο τζιαι εδώκαν της διαμονή όπως τζιαι γραφείο τζιαμαί. Επροτίμησεν'τα.

Έτσι το γραφείο έμεινε μόνο για μένα. Μόνη μου επήαιννα, μόνη μου έφευκα. Μάστρο δεν είχα γιατί ο επίπτης ήταν ούτως ή άλλως απών. Μια χαρά δηλαδή ώσπου τζιαι εκτύπησε η μοναξιά - μπόλικη μοναξιά. Μπόλικη μοναξιά που εμπεριείκλειε όμως τζαι βόλη, μπόλικη βόλη. Έσιει μια πολλά παράξενη βόλη η μοναξιά. Εν διάς λοαρκασμό σε κανένα, εν σε κόφτει κανένας...ετσι πράματα. Το να είμαι μόνη μου δεν με πειράζει ιδιαίτερα. Περνώ πολύ χρόνο παρέα με μένα ούτως ή άλλως τζιαι είμαστεν οκ οι θκυο μας. Τζείνο που άρκεψε να με πειράζει όμως ήταν το ότι οι πολλές ώρες απουσίας άλλης ψυσιής στο γραφείο αρκέψαν να έχουν 'παρενέργειες΄. Ούλλα ήταν μια πάλη. Να ξεκινήσω να δουλεύκω κάθε μέρα ήταν μια πάλη,  το να φκω που το γραφείο να βρω παρέα να πάμε να φάμε το ίδιο, να πειστώ να πάω να βρω έναν άθρωπο να του μιλήσω για την έρευνα μου χωρίς να νιώσει ή να νιώσω ότι γινείσκουμαι βάρος, το ίδιο, να κτυπήσω την πόρτα στο δίπλα γραφείο για να 'μολοήσω πως ναι επειδή είμαι λίον κούσπος η 'απλή ανάλυση' που μου είπες να κάμω εν τρέχει, πάλε μια πάλη...Ούλλα εφάνταζαν πολλά πιο μεγάλα τζιαι πιο πολύπλοκλα που ότι στην πραγματικότητα ήταν..

Τούντην κατάσταση ήρταν να σπάσουν θκυο πράματα: οι επισκέπτες φοιτητές και μετα-διδακτορικοί τους οποίους εφιλοξενούσα στο γραφείο μου (αφού είχαμε τόπο) κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους στο λαπ μας τζιαι το τέλος της υποτροφίας την οποία είχα μόνο για τα 3 πρώτα χρόνια που πτυχίου. Τούτα τα θκυο εφκάλαν΄με που την μοναξιά τζιαι τη πλαστή της βόλη. Εκτίμησα τζιαι τα θκυο αφάνταστα. Τους επισκπέπτες γιατί ήταν καλή παρέα τζιαι πολλά ενδιαφέροντες τύποι και τύπισσες. Το τέλος της υποτροφίας γιατί εταρακούνησεν΄με.  Έψαξα για δουλειά. Ήρτεν τζιαι ήβρεν με (έτσι τυχερή που είμαι)... Εδίδαξα. Κάμποσο. Μικρές και μεγάλες διαλέξεις, μικρά και μεγάλα τουτόριαλς.  Πολλές φορές ένιωσα ανεπαρκής, αλλά ούλλα ήταν καλλύτερα γιατί τα πράματα εκινούνταν τζιια οι πιο πάνω παρενέργειες εμειωθήκαν.

Επέρασεν ο τζιαιρός - σε λίες μέρες έχω την εξέτασήν μου τζιαι αν ούλλα παν καλά, μαζεύκω τα μπογαλάκια μου. Στον ώμο το δισάκι μου που λαλεί τζιαι ο Μητροπάνος. Ε, τζιαι επειδή το τέλος εσυνέπεσε τζιαι με το τέλος της χρονιάς επήα σήμερα πίσω στα μέρη τα παλιά. Εξανάνοιξα τα συρτάρκα που εγεμώσαν ότι παλιατσαρία φανταστείς: γράμματα που την τράπεζα, που την t-mobile κλπ, κάρτες παντώς είδους, φλάιερς για career paths, τα φλάιερς του Cypriot society, η φωτογραφία της γιαγιάς, οι κάρτες της άλλης της γιαγιάς. Α  ήβρα τζιαι μια κυπριακή σημαία, τατσωμένη που κάτι που εσιωνώστην... Πρέπει να'ν που το freshers fair γιατί είμαι αρκετά σίουρη ότι δεν έφερα Κυπριακή σημαία μαζί μου!! Ο μόνος που έφερε Κυπριακή σημαία που ξέρω προσωπικά εν ο Γιάννης ο οποίος εκτός από την κυπριακή σημαία έφερε μαζί τους τζιαι τις αρχές του στες οποίες ορκιστηκε να μείνει πιστός, είπεν μου. Ποιες ένει ρε τούτες οι αρχές ρωτώ τον μια μέρα. Η οικογένεια μου, λαλεί μου, εν η μια: ότι τζιαι να γίνει εγώ εννά'μαι τζιαμαί για τζείνους. Μετά εν η θρησκεία μου, λαλεί μου. Τζιαι μετά λαλώ του; Η πατρίδα λαλεί μου (εξού τζιαι η σημαία). Ρε, λαλώ του, ξέρεις ότι τούτες ήταν τζιαι οι αξίες της χούντας έννεν; Πάτρις - θρησκεία- οικογένεια. Δεν ηξέρω πόσο τον επηρέασε τούτον (αριστερός άνθρωπος που ήταν - ένει? o Τζιώνης), εξάλλου τι κακό έσιει με το να'σιει κάποιος αξίες. Anw, νομίζω έκαμε λίο πίσω στη θρησκεία πάντως τζιαι την πατρίδα κατά που θωρώ την εψιλοέσιεσαι. Τέλοσπαντων, τίποτε έννεν γραμμένο πάσ'την πέτρα υποθέτων. Ούτε καν οι αξίες. 

Τεκάλεμιτ λοιπόν. Τεκάλεμιτ όπως λέμε κάθαρση. Έφερε κάμποσες αναμνήσεις τούτη η διαδικασία. Αναμνήσεις σκονισμένες, κρυμμένες σε τσακισμένες σελίδες, σε αφηρημένα σκίτσα, σε βιαστικές σημειώσεις, σε μεγαλεπίβολες ιδέες γραμμένες στο πίσω μέρος μιας κόλλας, στα σχεδιαγράμματα, στα χρονοδιαγράμματα, σε αριθμούς, σε ακαταλαβίστικα μοντέλλα. Κάμποσες σκουρκασμένες αναμνήσεις. Μερικές έσυρα τες στον κάλαθο, τις πλείστες στην ανακύκλωση, τις άλλες ετακτοποίησα τες. Αύριο θα πάω πίσω να καθαρίσω τζιαι την σκόνη. Μπορεί να κάμω τζιαι πόλιsh για να το ετοιμάσω, το γραφείο, για τον επόμενο διδακτορικό φοιτητή. Εν ωραία που το τέλος φέρνει αρχή.