Μυρουδιές του κόσμου

Το άρωμα του τουρκικού καφέ εψές ήταν απίστευτο. Μου τον είχαν φέρει προχτές, κλειστό σε ένα σακκουλάκι πλαστικό και περιτυλιγμένο σε ένα πολύ λεπτό καφέ χαρτί που ανάγραφε τον κατασκευαστή. Πρέπει να είχε αγοραστεί από ένα μπακάλη στην Γκαζί Αντέπ. Τον έψησα σε ένα σκαλιστό πανέμορφο μπρίκι κι αυτό φερμένο από την νότια Τουρκία και τον ήπιαμε μαζί με τις κουφέττες αμυγδάλου - από αυτές που δίνουν στα βαφτίσια αλλά πιο ωραίες. Μεσ' το ερμάρι μου έχω και μια τεράστια σακκούλα με τραχανά. Τουρκικό τραχανά - που μπορεί να λέγετε τραχούν ή τάρχανα. Δεν τον ξέρουν στην Πόλη ή στην βόρεια Τουρκία τον τραχανά. Τον ξέρουν στην Γκαζί Αντεπ που είναι σχεδόν σύνορα με Κύπρο. Τον δοκίμασα, έχει άλλη γεύση, όπως διαφορετική γεύση έχει και ο τουρκικός καφές. Ίσως όχι τόσο η γεύση όσο το άρωμα τώρα που το σκέφτομαι. Αυτό μου έμεινε στο νου, το άρωμα.


Καθώς έπλενα το μπρίκι και τακτοποιούσα τον καφέ πριν τα τοποθετήσω μαζί με τον τραχανά και πάλι στο ερμάρι σκεφτομουν πως δεν ευχαρίστησα καν τους ανθρώπους για τα δώρα. Έτσι όπως τα βρήκα αμολημένα στο δωμάτιό μου τα έβαλα μεσ' το ερμάρι και τα έβγαλα για να κεράσω τους συγκατοίκους μου καφέ μετά το καθιερωμένο δείπνο (σομαλο-ινδική συνταγή το δείπνο ψες). Γαϊδουριά μεγάλη δηλαδή. Αλλά ποιον και για ποιο πράγμα να ευχαριστήσεις όταν τα δώρα τα παρατούν πάνω στο τραπέζι το οποίο εσύ άδειασες προηγουμένως για να βολευτούν; Πότε να ευχαριστήσεις όταν ο άλλος μπαίνει σε ένα ταξί κάνοντας σου κούτζια που είπες στον ταξιτζή ότι έχει αποσκευές (μα αφού φαίνονται οι γέρημες, θα τις περάσει για άνθρωπο;) σε ευχαριστεί για την φιλοξενία και απολογείται για την ταλαιπωρία (στα γρήγορα) και μετά εξαφανίζεται;

Τι να τα κάνω τα δώρα που ήταν μόνο εργαλείο δωροδοκίας; Τα χρησιμοποιώ κι εγώ. Τα χρησιμοποιώ για να ευχαριστήσω τους άλλους και τον εαυτό μου παράλληλα. Χωρίς ιδιαίτερες τύψεις. Μόνο όταν μου δίνει η μυρωδιά του καφέ και η ξινή μυρωδιά του τραχανά, σκέφτομαι την φίλη μου και την φαντάζομαι να ψωνίζει βιαστικά στον φθαρτέμπορα του Γκαζί Αντεπ, έναν από τους πολλούς. Και τότε ίσως να λυπάμαι λίγο. Δεν ξέρω για ποιο ακριβώς πράγμα λυπάμαι. Νομίζω είναι που έτσι μονομιάς ξεπετιούνται και οδηγούνται προς αποκρυστάλλωση κάτι στερεοτυπικές σκέψεις που πάλεψα να απολέσω. Πιάνω τον εαυτό μου να λέει: "I don't know to which extent it is a cultural thing...". Για τ' όνομα του Θεού, νόμιζα πως άφησα αυτές τις κατηγοριοποιήσεις πίσω. Αυτές τις κατηγοριοποιήσεις που λάτρεψα γιατί βάζουν τον έξω κόσμο σε μιαν τάξη την οποία μπορώ να κατανοήσω. Αν δεν ήταν τόσο λειτουργικά τα στερεότυπα, δεν θα είχαν μεγάλα chances επιβίωσης...

Μόνο η μυρωδιά του καφέ και του τραχανά, με συνεφέρνει, με βγάζει εκτός κουτιού/ κουτιών και πάλι και με προ(σ)καλεί να σκεφτώ για ανθρώπους και όχι για κατηγορίες.