Η γλώσσα που κόκκαλα τσακίζει

Ώρες-ώρες δεν συγκρατώ την γλώσσα μου. Το κακό είναι ότι δεν μετανιώνω αμέσως για την έλλειψη εγκράτειας. Ο λόγος είναι κυρίως το ότι δεν είναι συχνές οι φορές που δεν συγκρατώ τα σχόλια μου. Όταν αυτά βγουν στην φόρα είναι γιατί νιώθω πως αν μείνει το στόμα μου κλειστό θα ματώσω τα χείλη από τον θυμό. Και σπάνια θυμώνω τόσο πολύ ώστε να βγάλω δημόσια την καυστική μου γλώσσα περίπατο. Αυτό παθαίνουν οι άνθρωποι που δεν εκτονώνονται με δόσεις. Μπάμ! Άπαξ και νιώσω και ότι το δίκαιο να με πνίγει. Μπαμ μπαμ. Άπαξ και νιώσω και αδικία να πνίγει άλλους. Παραπάμπαμ μπαμ.

Σήμερα ήταν μια από ΄κείνες τις μέρες. Και όπως συμβαίνει με τις υπόλοιπες μέρες που είναι όμοιες με δαύτην η αρχική μου αντίδραση είναι ένα ανεξήγητο αίσθημα ικανοποίησης το οποίο σιγά σιγά σβήνει για να πάρει θέση η λογική. "Μπορούσες να συμπεριφερθείς καλύτερα, ακόμα κι αν διαφωνούσες", μου λέει η λογική. 

Όχι μόνο από σεβασμό στο άλλο άτομο αλλά και από άποψης κύρους του δικού σου επιχειρήματος. Άλλο να πυροβολείς και άλλο να καταθέτεις. Ακόμα και αν μέσα σου βράζεις. Μεγάλη μαγκιά τα πικρόχολα σχόλια να τα εκλογικεύεις χωρίς να χάνεις το μήνυμα που θέλεις να δώσεις. 

Και είναι και η κουλτούρα της ευγένειας έστω της δήθεν εδώ πέρα. Έρχεται ο άλλος και σου λέει, ξέρεις είναι ΤΕΛΕΙΑ η δουλειά σου αλλά... Αυτό το αλλά είναι που οδηγεί στο δεύτερο μέρος στο οποίο θα μπαίναμε κατευθείαν αν είμασταν αλλού. Κριτική με στυλ. Κριτική με προθέρμανση για ν΄αντέξεις. Κριτική για να την δεχτείς για να καταλάβεις ότι έχει καλές προθέσεις. Ηθική κριτική, επικοδομητική κριτική. Πόσο εκτίμησα αυτό το πράγμα εδώ πέρα. Πόσο μετάνιωσα που δεν μπορούσα να ελέγξω τη γλώσσα μου κι ας άρχισα με πολύ πολύ καλές προθέσεις. Στο δεύτερο μέρος απλά κυριάρχησαν τα ζωώδη..

Κι απο ' κει και πέρα μαγκιά είναι να πεις συγγνώμη. Αλλά η συγγνώμη είναι άλλη υπόθεση. Συγγνώμη θα πω σε άτομα από τα οποία θέλω συγχώρεση. Εγωιστικό; Μάλλον. Η συγγνώμη πάντως είναι κεφάλαιο από μόνη της.