Cause we are one but we are not the same

Ξέρεις, μερικές φορές συγχύζομαι με αυτό τον όρο "αποδοχή στη διαφορετικότητα". Τι σημαίνει αποδέχομαι τη διαφορετικότητα; Σημαίνει ότι την ανέχομαι, ότι την προσπερνώ (αδιαφορώ), ότι προσπαθώ να την κατανοήσω, ότι την αποδέχομαι σαν κάτι που έχει το δικαίωμα να υπάρξει; Και αν δεν ανέχομαι, αν δεν αποδέχομαι, πως αντιδρώ με τρόπο που να μην καταπατώ τα δικαιώματα της ελευθερίας της έκφρασης του καθενός;


Μια λογική απάντηση είναι ότι αποδέχεται κανείς εκείνη την διαφορετικότητα που με την σειρά της δεν καταπατά αλλά ανέχεται τις υπόλοιπες διαφορετικότητες. Κάμνει νόημα;


Παράδειγμα: Άκουσα για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στην Κύπρο. Τα αποελλιστούθκια εκατεβήκαν στα καρναβάλια ντυμένοι ομοσπονδιακοί. Τι χρωματισμένη περιγραφή έκαμα τωρά! Που είναι ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, η ανοχή, αποδοχή της, ότι τελοσπάντων ονομάζεται; Ας το ξαναπάρω από την αρχή:  μια μερίδα οπαδών του ΑΠΟΕΛ (με την οποία ειρήσθω εν παρώδω δεν ταυτίζεται το επίσημο σωματείο) φώναξε στην παρέλαση συνθήματα εναντίον της Ομοσπονδίας. (Αυτή ήταν μάλλον καλύτερη περιγραφή του γεγονότος). Μετά, ξεκίνησε μια -εν πολλοίς- αναμενόμενη συζήτηση για το συμβάν. Νομίζω είναι ατυχής η όποια επιχειρηματολογία εμπερικλείει την παραμικρή νύξη για το ποδόσφαιρο. Εξάλλου παρόμοια συνθήματα τα φώναξε και η οργάνωση Πρώτη Γραμμή στις πορείες που έκανε κατα καιρούς.


Εκτός από την επιχειρηματολογία που κάνει νύξεις για τα του ποδοσφαίρου υπήρχε και η άλλη μερίδα επιχειρημάτων που στην ουσία λέει ότι κανένας δεν έχει δικαίωμα να φιμώνει κανένα. Πιο συγκεκριμένα και κατά λέξη, ακούστηκε το επιχείρημα: Όποιος δεν είναι ομοσπονδιακός (δηλ υπέρμαχος της λύσης της ομοσπονδίας) πρέπει να σιωπά;


Η απάντηση η δική  μου είναι όχι. Αντίθετα μάλιστα, θα ήθελα να βγουν άνθρωποι που να υποστηρίξουν με επιχειρήματα μια άλλη λύση και να συζητήσουν επ' αυτής με τους ίδιους όρους και με την ίδια αυστηρότητα που θα συζητούσαν για τη λύση που δεν υποστηρίζουν. Αλλά έστω και στην περίπτωση που απλά είναι αντι-ομοσπονδιακοί και τίποτα άλλο, νομίζω συνεχίζει σαν θέση να είναι αποδεκτή. Είμαι αντι-ομοσπονδιακός αλλά ακόμα δεν βρήκα την εναλλακτική επιλογή. It is fair enough. Μπορείς να είσαι αντι-ομοσπονδιακός, είναι εντάξει. Απλά έτσι για χάρην της συζήτησης, είναι αυτή η άλλη επιλογή που κρατά το ισοζύγιο. Γενικά ομιλούντες είναι πιο εύκολο να αντιμάχεσαι σε κάτι παρά να υποστηρίζεις κάτι...


Εγώ είμαι υπέρμαχη της ομοσπονδίας, επομένως για μένα η στάση όχι-ομοσπονδία αποτελεί μια διαφορετικότητα. Πως συμπεριφέρομαι σε αυτή τη διαφορετικότητα; Την αποδέχομαι. Δεν ταυτίζομαι μαζί της αλλά την αποδέχομαι. Την αποδέχομαι επίσης γιατί δεν παραβιάζει τον κανόνα που έβαλα, δηλαδή τούτη η διαφορετικότητα δεν καταπατά άλλες διαφορετικότητες.


Όμως όταν τα αντι-ομοσπονδιακά συνθήματα συνοδεύονται από τα εξής: τούρκος καλός μόνο νεκρός και τα λοιπά, τότε η διαφορετικότητα αυτή παύει να είναι αποδεκτή γιατί έχει παραβιάσει τον όρο μου: καταπατά μια άλλη διαφορετικότητα που έχει ΚΑΘΕ δικαίωμα να υπάρχει... Επομένως στο επιχείρημα που παρουσίασα πιο πάνω η απάντηση θα ήταν ότι καμιά άποψη, καμιά κίνηση, κανένα ρεύμα, κανένα δόγμα, καμιά ιδεολογία δεν πρέπει να φιμώνεται ή να διώκεται από τη στιγμή που και η ίδια σέβεται το δικαίωμα που έχει η κάθε διαφορετικότητα να υπάρχει ελεύθερα και ανεμπόδιστα.


P.S.: αρέσκει μου πολλά όταν μια πολύ σοβαρή κατα τ' άλλα επιχειρηματολογία τελειώνει με το ΑΠΟΕΛ-ΘΡΥΛΟΣ-ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ. Αυτόν τον εθισμό που δεν τον έχουν μόνο οι ΑΠΟΕΛΙΣΤΕσ για τ΄όνομα του Θεού, θα τον εκατέτασσαν οι κλινικοί ψυχολόγοι νομίζω στην σφαίρα του abnormal. Να μια νέα προσθήκη στο DSM Ερυκίνη...παρά το Σύνδρομο του Παρισιού που επηρεάζει απειροελάχιστο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού.