Thursday 20 January 2011

Για τους παράξενους, ξανά..

Εσυγκίνησεν με τον ποστ της Ρυκινούλας πολλά. Μπορεί να'ν επειδή είμαστε φίλες τζιαι ξέρω πως τα λαλεί τούτα που λαλεί και πόσο τα εννοεί. Ξέρω τζιαι από που έρχεται επίσης - επεράσαμε μαζί τα προπτυχιακά μας χρόνια και μαζί με το άλλο μας τρίτο εσκεφτήκαμεν, επροβληματιστήκαμε για διάφορα τζιαι ενίοτε επράξαμεν τζιαι κάποια.

Το μάθημα της κλινικής που ασχολείται με ούλλους τους strange είναι το αγαπημένο της συντριπτικής πλειοψηφίας των νεοεισερχόμενων φοιτητών ψυχολογίας. Γιατί; Τι έχουν οι παράξενοι τζιαι που την μιαν μας ελκύουν τζιαι που την άλλη μας απωθούν; Τι έχουν τούτοι οι παράξενοι που μας κάμνει περίεργους, απεγνωσμένους για μιαν ταμπέλα, μια περιγραφή, έναν κατάλογο με χαρακτηριστικά να τικάρουμε για να τους διαγνώσουμε. Να τους διαγνώσουμε για να μεν είναι πλέον παράξενοι και μας φοβίζουν. Θέλουμε να εξηγήσουμε την παραξενιά, να την αποδώσουμε σε κάτι - για να ησυχάσουμε.

Γιατί; Ίσως η απάντηση βρίσκεται στο τραγούδι που πάλι η Ερυκίνη ανέβασε. Το when people are strange των doors. Λένε οι the doors: People are strange, when you are a stranger, faces look ugly when you are alone. Οι άνθρωποι είναι παράξενοι, όταν είσαι ξένος. Τα πρόσωπα φαίνονται άσχημα, όταν είσαι μόνος. Μέσα σε δύο στίχους νιώθω πως βρίσκω αλήθειες. 

Εξηγούμαι. Όσο περνά ο καιρός τόσο πιο έντονα πιστεύκω ότι παράξενα και φοβιτσιάρικα είναι μεν όσα δεν καταλαμβαίνουμε αλλά κυρίως τα όσα δεν μπαίνουμε στον κόπο να καταλάβουμε. Επαφή, επαφή. Υπάρχουν μυριάδες λόγοι για τους οποίους δεν γίνεται η επαφή με το ξένο, κάποιοι βρίσκονται εντός μας και άλλοι είναι πιο εξωγενείς. Κάποτε η επαφή απλά είναι απαγορευμένη, όπως ας πούμε οι γονείς δεν αφήνουν την κόρη τους να μιλήσει με τον αλήτη τον μιτσή που καπνίζει που τα 13 του. Κάποτε (λένε) είναι παρωχημένη και αχρείαστη, όπως η επαφή τουρκοκυπρίων/ ελληνοκυπρίων. Κάποτε μας δημιουργεί πολλύν άγχος μόνο η ιδέα της, τζιαι έτσι δεν καϊλίζουμε να δώκουμεν μέσα. Κάποτε, απλά δεν σκεφτόμαστε ότι είναι αναγκαία, ή έστω ότι εννα' ταν καλό αν εγνωρίζαμε: τον τουρκοκύπριο, τον λαθρομετανάστη, τον αιτητή πολιτικού ασύλου, τον σχιζοφρενή, τον καταθλιπτικό, τον γκέι, τον μαύρο, τον όποιον θεωρούμεν παράξενο τελοσπάντων. 

Δεύτερη αλήθεια. Faces look ugly when you are alone.Είναι η κλασσικούρα, ότι αν δεν νιώσεις πρώτα καλά με τον ευατό σου τίποτε δεν σε σώζει, ούτε εσένα, αλλά ούτε και τους άλλους τους κακόμοιρους γυρώ σου. Όλους τους άλλους που τους βλέπεις άσχημους, επειδή νιώθεις άσχημα, που τους υποψιάζεσαι συνέχεια γιατί δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, που τους μισάς γιατί δεν αγαπάς εσένα. Ξένε, μόνε άνθρωπε.

No comments:

Post a Comment